verwachting en wens

De wens is de vader van de gedachte...Aan mijn talrijke bijdragen in de laatste week voor de laatste wedstrijd viel misschien wel af te lezen, dat de coach er weer zin in had. In de aanloop hierheen zag het spel er goed uit.
Toen we zagen dat WSC bovendien maar met 6 vrouwen naar Groningen was gereisd steeg de verwachting. Bij de coach (en bij het team, sprak hij met een beperkt talent voor gedachtenlezen) rees de hoop op een verrassing tot een hoogte dat een nederlaag een verrassing werd. Verrassing.
De zes dames uit het zuiden waren met een missie onze kant op gekomen en wij waren daar niet tegen opgewassen. Een periode ging naar de thuisclub en daarmee stonden we voor het vierde kwart nog steeds 13 punten achter. Met de wetenschap dat we zelf vooral moeite hadden met de bal in de ploeg houden - laat staan scoren tegen de zone, moesten we wel gaan forceren en dat leverde een zware nederlaag op.
Dat deed pijn, al was het gewoon terecht en leerzaam en al deden we iets uniek-goeds: geen enkele aanvalsrebound tegen in de tweede helft. Nul. En dat kwam door heroische strijd onder de borden en door goed uitblokken. De telerstelling zal toch in woord en toon en gebaar zijn gebleken. Het past ons allemaal om positiever te zijn.
Terugblikkend zie ik een enorm hard werkend Uilenteam, dat het helaas niet helemaal had, in de aanval en af en toe een backdoor toestond aan een heel slim team zonder zwakke plekken dat ook iets uniek goeds deed: geen enkele turnover in de tweede helft. Nul. Hoe is dat als model?
Laura maakte 15 punten en Ka pakte 8 rebounds in de tweede helft.
Alleen cijfertjes over de tweede helft? Ja, want Emily moest @#$%$#@ achter de tafel en Tessa was met een kast in het trapgat vast blijven zitten in haar streven naar vastigheid....
Dan nu de wens voor 2008: iedereen alle vastigheid en souplesse die je maar wenst en voor ons samen wat positieve en prettige verrassingen. Vol verwachting klopt coach's hart....nul rebounds tegen.....en weer een ervaring rijker.

prijs/kwaliteit

Het Sportcentrum (van Universiteit en Hogeschool Groningen, moet ik daar dan officieel bijzetten - maar dat is voor mij net zoiets als achter "Stad" ook nog Groningen zetten; vanzelfsprekend) heeft een prijs gekregen!
De provinciale sportprijs. Directeur Gerro met vrolijke grijns op de voorpagina van 't dagblad. Gefeliciteerd allemaal.
De gelegenheid was ongeveer het 40 jarig bestaan. De officiele reden voor de prijs is, dat je iets moet betekenen voor de provinciale sport. Vanzelfsprekend. Het argument werd wat weggeschreven in de kantlijn van het stukje: het Sportcentrum van de ACLO heeft ongeveer 17.000 mensen aan het sporten. En dat is best veel: vandaar eigenlijk de prijs: kwantiteit.
OK, kwantiteit is ook kwaliteit maar toch is dat een beetje teleurstellend als enige motivatie. Jammer dat er dan niets gezegd wordt over de kwaliteit van de sport die tot stand komt in zo'n mooie samenwerking tussen bijzondere coaches en aparte sporters.
Daarom geeft Coach en wee hierbij 't Sportcentrum ook nog de Breedste Topsportprijs voor langdurig Pieken.

Basketball-lifetime sport

Ik was wel even jaloers. Had het er onderweg toevallig nog over gehad: hoe jammer het is om zelf niet meer af en toe te kunnen spelen. Wie komen er na onze wedstrijd het veld op? Was dat Hank Smith? Was dat de oude Kales? Zestigers met een paar jonge honden in het team voor het vuile ren werk. Die heb je nodig natuurlijk. Jonge spelers die je voor een lay-upje kunt sturen, en die je transition wat voor je regelen. Zelf heb je dan heerlijk de tijd voor de dingen die het spelletje echt leuk maken: screentjes (noem het maar rustig stonewall-picks), afrollen, leuke passjes. Hmm. Het is ze gegund, maar ow.....

op de helft

"'N goed gevoel, coach", zei de aanvoerster terwijl ze het raampje snel dichtdraaide. Dat snelle kwam omdat het winter begon te worden, dat goede door de sterke partij die we in de tweede helft van de wedstrijd in Bunschoten hadden gespeeld.
De grote maar is natuurlijk dat we toch met negen punten verloren. Daar staat dan wel tegenover dat Shooters verrassend aan kop gaat in de promotiedivisie en dat we voor de beker, nog met Cookie, met twintig punten op de broek hadden gekregen. Dus ook in cijfers best iets om mee thuis te komen.
Voordat je dan thuis bent, hebben we altijd nog wel even. Karin doet het meestal wat sneller; coach heeft de tijd ook nodig om het allemaal nog eens te bedenken.
We begonnen eigenlijk best goed. Goede kansen, optisch gezien een veldoverwicht, we spelen echte aanvallen, wat altijd blijkt uit het feit dat er regelmatig eentje eindigt bij Suus. Keurig inside-outside spel, soepel gebruikmaken van de automatische switches van Shooters, onze press wordt niet gefileerd met lange passes in het hart van de verdediging, we hebben een rebound overwicht. Er zijn drie minpuntjes: we gooien ze er niet in en de Shooters driven continu hun eigen man voorbij, terwijl wij doen of het de gladde vloer van de turnzaal is. Beide zijn nog niet zo erg, want we roteren meestal best goed, dus Shooters heeft ook geen megaproduktie. Wat ons de das omdoet zijn de extra balverliezen in een betrekkelijk korte periode: van 11-9 wordt het in twee minuten 18-9 en van 20-15 in twee minuten 31-15. Dat we de Shooters in de tussenliggende 5 minuten op twee punten hebben gehouden is wel een pluimpje op onze hoed (een 6-2 run: defense wins!) Het is 31-18 bij rust.
OP de aanvalshelft, daar gaan we het doen in de tweede helft! De boodschap komt duidelijk over. Beide aanvallen werken nu prima en we pressen ook meteen wat vaker. De Shooters laten echter steeds zien over de nodige veerkracht te beschikken en het spel blijft omstreeks de 10 punten verschil op en neer golven. Het begin en het slot van het derde kwart is heel marginaal voor ons, zodat we met precies 10 verschil het laatste kwart in gaan. Elke schiet ons meteen op 7 en daarmee voor het eerst echt in de wedstrijd maar daar wil Shooters niet aan: een paar ongelukkige acties van alle kanten in hun voordeel en we kunnen weer opnieuw beginnen: 14 punten inhalen in 8 minuten. Kan dat?
Het kan als alles meezit. Dat gebeurt niet maar de helft knabbelen we er nog wel af. Dan maar de taktiek van de verschroeide aarde. Ook de aanvalstaktiek van het snelle en vrije afstandschot wordt goed uitgevoerd en met 50 seconden is het 66-60. Verder zit het niet mee: Shooters heeft aan de helft van de hun toekomende vrije worpen genoeg voor 69-60.
Vier minuten in de eerste helft zitten ons aardig dwars. Natuurlijk hebben we ook moeite met nogal wat dribbelstarts van de tegenpartij en natuurlijk begrijpen we ook niet waarom we niet wat vaker naar de vrije worplijn mogen en waarom scores worden geteld als de tegenstander nog aan het dribbelen is, terwijl wij een fout maken. We begrijpen zoveel niet, dat Laura met een T en de coach met een door de scheids beslagen bril uit een onderonsje komt. Suus (trouwens ook met een U fout opgezadeld) krijgt het na afloop wel keurig uitgelegd. Jaja.
Enfin, 3 e en 4e kwart zijn voor ons en we scoren in beide 20 punten tegen een schotpercentage van 55%.Dat is netjes tegen de koploper. Daar hebben we een goed gevoel over. Raampje dicht en wel thuis.
Suus is topscorer met 15, Kim is weer heel nuttig met 11 punten en 7 rebounds in 16 minuten, Femke is goed voor 8 punten, 7 steals en 6 assists, Karin maakt 9 punten en haalt weer 13 rebounds naar beneden. Laura kan weer volop rennen en verdedigen, Fre en Charlotte zijn degelijke aanspeelpunten, Elke maakt goeie inval beurten vanaf de bank, Lyet kan bogen op een fraaie charge, Emily keek het allemaal vanaf de zijde van haar wederhelft aan en Jorieke heeft zich ontwikkeld tot een aardige scout. We hopen dat ze verder geen oefening meer krijgt.
Op min derde kerstdag beginnen we aan de tweede helft van de competitie. Op het feestmenu staat WSC. Allemaal weer aanschuiven.

Rompslomp

Wat de oplettende lezertjes misschien ook graag willen weten, is dat de rompslomp van Carian Boorsma in de pijplijn zit. Het vergt wat gedoe met handtekeningen die wel of niet gezet moeten worden maar dan heb je ook wat: Tot onze grote en prettige verrassing kan deze dochter van coach' oud teamgenoot Jaap (ENOS, Groene Uilen) en oud speelster Ritva (ENOS) toch dit seizoen nog aan ons team worden toegevoegd. Nu levert ze al een positieve bijdrage aan onze trainingen; straks kan ze ook nog een paar rebounds pakken, waardoor de tegenstanders denken......zal ik de moeite van het rebounden wel nemen? En we weten allemaal: als zoiets aan het bewustzijn knaagt....dan hebben we er straks weer een.

per slagschip of per blog

Er gaat een Strassenkreuzer komen, waarin de landelijke Uilenteams naar de uitwedstrijden reizen. Daar komt een boel reclame op, ik hoop ook van de ANWB-wegenwacht of van een andere pechhulp...
Weet u iets voor een deur? De promocommissie maakt er iets moois van.
Als we al dat soort rigide mogelijkheden benutten om de dure business, die landelijk spelen vanuit Groningen nu eenmaal is, betaalbaar te houden, wil de coach ook wel adsense op z'n blog. Wilt u af en toe klikken op de advertenties? Dankuwel.

dummy

In Stedum zijn soms miraculeuze atroomuitvalletjes. Net zo, dat de computer helemaal uitgaat en je hele blog van de dag verdwenen is.
Maar dan proberen we het gewoon weer:
We kunnen het nog! Goed schieten helpt ons aan de tweede overwinning.
We bewegen, screenen en schieten vooral heel behoorlijk.
Het gevoel is goed maar er gaat toch nog genoeg fout om te blijven verbeteren:
We spelen de centers nog onvoldoende aan. Daar liggen ook dit keer een boel punten en belangrijke aandachttrekkers. Het zit nog niet genoeg in ons systeem, dat we twee passers willen laten samenwerken om de center aan te spelen. We koesteren de illusie, dat we het zelf beter kunnen.
Nee meiden: het moet met z'n allen. Liever om het hoekje dan door het hoekje.
Rebounden is ook iets wat we met z'n allen moeten doen. Iedereen blokt (meestal) wel goed uit, maar dan is er iemand anders die een deurtje of kiertje laat openstaan. Iedereen heeft na afloop het gevoel dat kritiek op de eigen reboundprestaties niet aangetrokken hoeft te worden, omdat het voor zeg 80% toch goed was?
Maar 80% betekent nou precies dat er steeds eentje open was. U moet goed begrijpen, dat we een reboundduel bijna nooit verliezen; we verzuimen ze over het hele veld aan te gaan! Met 22 aanvalsrebounds haalt Binnenland een record en houdt het zichzelf van begin tot eind, ook nog een beetje geholpen door onze slordigheden, in de race.
Omdat de Uilen toch steeds de betere ploeg zijn, wat schieten (ik memoreer het nog maar weer eens, omdat het zo lekker ging..) betreft, raken onze tegenstandsters licht gefrustreerd. Zonder dat er sprake is van grote opwinding lopen ze tegen een aantal T's aan. Ook in de afwerking van de vrije worpen kiezen we voor spannend en dat blijft het dus. Een heel goed gevoel om de eindstand te bekijken van 63-58 en dan ook nog de baskets kunnen laten staan!
Femke scoort 21 punten en Karin en Lyet maken er beide tien.

Na afloop krijg ik de vraag van coach Lace (still going) Strong, wat mijn favoriete oefening is. Hee, Strong is mijn eerste echte basketball-held, die speld ik niets op de mouw: In Barendrecht gaan ze de komende tijd aan de Dummy-drill.

Haarlem, geen volleybalstad

Het is nog niet zo makkelijk om in de OG sporthal te komen, als je door je enkel bent gegaan. Maar het lukt en er lijkt geen reden om het matige Bball van de laatste weken achter ons te laten. Oud Uilen guard Linda is hier thuis en Judith en Renske kennen we van enkele andere tegenstanders in de promotiedivisie. Publiek is behoorlijk talrijk en kent behoorlijk wat bekende gezichten.
Toch beginnen we niet goed. Onze verdediging wordt van binnenuit opgegeten en aanvallend zijn we er helemaal niet. Binnen 5 minuten staan we 16 punten achter. De coach gooit er zoveel energie tegenaan - gebrul, geloop, gespring, gecoach - dat hij z'n rotte enkel vergeet. Maar pas als we weer meer outside motion gaan spelen, om Ka (om vooralsnog niet opgehelderde redenen buitengewoon populair bij de mannen op de tribune) en Kim heen, zijn we niet meer de mindere. Integendeel.
Kwart 2 is al voor ons en in kwart 3 lopen we zelfs behoorlijk in. Vooral Ka schudt haar ergernissen af en ze pakt de aanvalsrebounds op de duidelijke schoten. De bal rouleert en de acties worden directer. Femke en Linda spelen betere wedstrijden dan ooit als uilen en daar zijn we blij mee.
We komen zelfs weer terug tot binnen de tien en besluiten om alles of niets te spelen. Dat werpt maar ten dele vruchten af: we stoppen de klok maar OG scoort van de vrije worplijn enbij ons stokt het een beetje, zodat we net niet meer kunnen zeggen, dat we drie kwarten winnen. We kunnen het wel gezien de 36 punten in de tweede helft:
In Volleybal hadden we tot op het laatst een kans gehad op de winst in de derde set.
Pijnlijk duidelijk weer, dat basketball geen volleybal is.
Karin maakt 13 punten (bijna alle in de tweede helft) en verder scoort bijna iedereen. Aan de andere kant is Renske vd Voort erg productief en sterk onder de borden.
Vrijdag iedereen die er is fit? En dan komt Binnenland op bezoek. qc

oh ja.

We hadden ook nog gespeeld. Jugglers was heel goed.

koffer met benodigdheden

Vandaag vertrekken we naar Onze Gezellen en we nemen mee:
niet een half busje geblesseerden.
maar wel een koffer met spul voor bij blessures. De zogenaamde mosterdkoffer, de koffer om de put mee te dempen waar het kalf al in verzopen is.
Een van onze aandachtige volgers, althans bij thuiswedstrijden is Peter Pannekoek. ("heet hij echt Pannekoek?", vroeg Femke meteen.)Peter is een van de baliemedewerkers een van de aanspreekpunten en woordvooerders van het frontoffice van het Sportcentrum.
Verantwoordelijk voor levende have en inboedel.
In die hoedanigheid maakt hij al onze verstappingen en ellende mee maar in die hoedanigheid voert hij ook de regie over alles wat er blijft liggen na sport. Een en ander bij elkaar opgeteld leverde ons een fraaie verzorgingskoffer op. Tweedehands maar versierd met letters en logo van een wedstrijdposter. Met persoonlijke aandacht opgevuld tot een goed bruikbaar niveau: instant cold packs, jodium, gaasjes en hoofdpijnpillen.
Nu was ik zelf de eerste die weer eens een ijszakje kwam halen. "Niet die eenmalige uit je nieuwe koffer he, " zei Peter. "Bewaar die maar voor de uitwedstrijden. Of voor nooit."

Boxtel

Met z'n negenen onderweg ontdekken we, dat we dit vroeger een volle bank of een volle bak noemden en dat je nu verbaasd om je heen kijkt, waar al die anderen nu zijn.
We gaan uitboxelen, grapt de coach bij het AC restaurant Apeldoorn.
Het is een lange reis naar de ouderwetse Pelikaanhal, waarvan er nog zoveel staan in Brabant. Ook deze is verstopt, diep in een woonwijk met echte drempels. Vorige week heeft Celeritas hier 22-7 achtergestaan door een zone, unnescessary roughness en een klein veldje. Wij herinneren ons een nederlaag op een groot veld, drie jaar geleden.
Maar inderdaad, niet iedereen voelt zich verplicht de wedsrijden in de damespromotiedivisie enig cachet te geven door op fatsoenlijk veld te spelen. Het kan allemaal net, er is voldoende uitloop maar het houdt niet over, door de rommel om het veld. Een fatsoenlijke toeter is blijkbaar ook niet te begroten.
Geen muziek, geen goed licht en als ik m'n gal spuw bij de scheidsrechters, zeggen die, dat te smal ook breed genoeg is. Coach van de tegenpartij: "Ik wou alleen maar op groot veld spelen als we ook op groot veld konden trainen en dat kan niet. Anders hebben we helemaal geen thuisvoordeel...." Kom eens kijken in de rest van de wereld en neem intussen de wedstrijd om te beginnen serieus.
We doen het niet goed. Er vliegen veel te veel ballen uit, we passen te traag, komen te traag open en de schoten die we wel nemen zijn vaak verlegenheidsschoten. Verdedigend doen we het niet zo slecht, als we de organisatie voor elkaar hebben komen de Boxtelia nen er niet door. 26 turnovers tegenover 18 veldscores tegen 29 %is te slecht. Dan helpt het niet als je nog meer ballen terugpakt. Boxtel neemt betere schoten en schiet meer dan 40 % in de laatste anderhalve minuut van het eerste kwart laten we ze glippen: we krijgen door goed rebounden 7 vrije worpen te nemen waarvan we er 5 missen. Het is dan 18-11. Het derde kwart, waarin we Emily kwijtraken en waarin Suus tegen haar 4e fout aanloopt killt ons: we maken maar 6 punten waarvan 1 veldscore en missen weer de helft van onze vrije worpen. Het is geen leuke wedstrijd, ook niet qua sfeer. Wij balen van onszelf, van de tegenstandsters, van de zaal, van de tafel en van de scheidsen. En met wij bedoel ik wij allemaal en dat betekent niet veel goeds voor het gevoel van zelfbeschikking. Slachtoffer van de omstandigheden????
Het vierde kwart gaan we dan echt spelen na een klein probleem over wat er nou gezegd is in de vorige timeout. (They hear you but do they listen... In het vervolg zal de coach zich concentreren op een zo rustgevend of inspirerend mogelijk stemgeluid. Wat hij zegt en wat zijn lichaamstaal is wordt toch niet door alle speelsters waargenomen.....)
We grossieren in steals en breaks en kunnen opeens de bal in het netje krijgen, maar helaas heeft de tegenpartij nu helemaal de geest en maakt nog even 10 punten in de laatste twee minuten met drie drietjes en een bonusscore. Ook deze uitslag is nodeloos hoog. 72-49. Ernstig het gemis van 16 van de 26 vrije worpen. Niemand in de dubbele cijfers en een kut eind terug.Volgende week gelukkig weer thuis!

Cangeroes

Cangeroes was seizoen 06-07 de enige ploeg, die ons in onze eigen hal de baas was. Cangeroes heeft niet in kracht ingeboet, in tegendeel. Vorig seizoen starten wij met Cook, Margreet, Tessa, Natalie en Karin en werden we in de tweede helft toch nog aardig overlopen. Telt u maar hoeveel van deze starters over zijn gebleven.
Met de huidige ploeg houden we de Cangeroes in het eerste kwart gewoon bij. En dan geven we een paar ballen op rij weg. En we komen ook niet meer terug. Cangeroes hanteert wel vaker de taktiek van de verschroeide aarde: keihard en met alle risico's in de press. Konden we de bal er maar elegant overheen spelen.... we krijgen het niet vaak genoeg voor elkaar en blijven ballen inleveren. Coach vindt dit onnodig en twijfelt aan de inzet van de speelsters. Eigenlijk is het geen schandalig slechte wedstrijd maar toch bekijk ik het geheel wat door deze koker. Op het laatst doen we et eigenlijk heel redelijk en komen we terug tot 14 punten met 8 minuten te gaan. Een acceptabele stand waar de mogelijkheden de moeilijkheden eigenlijk overtreffen. Maar twaalf onbeantwoorde punten doen zeer en vertekenen het beeld van de wedstrijd. Het wordt 46-73. Alleen Laura in de dubbele cijfers met 11 punten.
Er vallen harde woorden over de inzet en de concentratie bij de eindafrekening.
Terecht offeren we de dinsdagtraining op aan het smeden van toekomstplannen. Het is niet de inzet maar de concentratie. Concentreren is ook een werkwoord net als zelfvertrouwen. Nou daar maar aan werken, dan. En vanuit de verdediging, herbevestigen de uilen elkaar.

scoren uit het veld

Hee coach, komt er nog een keer een stukje? Sorry, beetje druk soms. En ik schrijf nogal veel, door de week. Verslagen van vergaderingen, nieuwsbrieven, adviezen, verslagen van praktijkdagen, scriptie...
Maar natuurlijk komt hier ook weer een verslag van basketballwedstrijden.
Wel weer twee in een. Het is niet zo heel leuk om over nederlagen te schrijven. Maar soms is winst verlies en verlies winst, dus haal het positieve er maar uit.
Wat het zwaarst weegt moet eerst: We verliezen meer dan wedstrijden. Femke verrekt haar lies en niet eens in de gladde zalen waar we trainen, maar gewoon tijdens de wedstrijd tegen Cangeroes in de Struikhal. Jorieke, onze spring-in-t-veld is heerlijk dynamisch bezig op de training van vrijdag (op datzelfde grote veld) maar ik zie het gebeuren: ze start wat vreemd en kijkt om. Niemand achter haar, die gemeen tegen haar kuit slaat. Herkent u dit? Iedereen die wel eens een zweepslag heeft opgelopen wel.... Later is het helemaal duidelijk als haar tenen machteloos naar beneden bengelen.
Emily is de volgende. Nu tijdens de wedstrijd tegen Boxtel. Ze is zich aan het herpakken van nog niet zo'n heel beste eerste helft en wordt niet bepaald beloond voor goed gedrag. Even blijft haar hand hangen achter een tegenstandster er meteen ligt de zwakken schouder er weer uit. Het is lang geleden maar meteen duidelijk. Die zullen we ook een poos moeten missen.
We zitten helemaal wat in de hoek waar de klappen vallen want ook Linda is niet meegereisd en nog even niet in staat tot echte bijdrages op promotie-niveau.
En ons spel laat veel te wensen over: met name veldscores. Dat zou fijn zijn. Nu is Sinterklaas wel weer in het land, dus wie weet wat we in de schoentjes vinden...Ik denk wel dat ook de Sint helpt die zich zelf helpen.
We zetten dit seizoen in op het verbeteren van de verdediging. En inderdaad worden we veel minder makkelijk verslagen door drives en stelen we minstens net zo veel ballen als vorig seizoen. Wat we met die balwinst doen is waar we ons moeten verbeteren.

Uiltje lacht uiltje huilt

Lachen
Baros kwam op "onze zondagmiddag" naar Grunnen. Wij maakten het onze eerste wedstrijd PC (Post Cookie) Thema: en wie doen het nou, als we het niet meer weten?
Baros kwam zonder echte spelmaker maar met behoorlijk lengte (the story of Owl's life: Nergens ter wereld lopen zoveel grote vrouwen rond als in het Noorden, maar bij ons blijven ze buiten het veld....) Grote mobiele meiden studeren in Rotterdam, blijkbaar.
Dankzij Laura blijven we binnen redelijke marge. Nog flink op voorsprong gooit Baros het op een zone. 3-2. Hebben we nog niet tegen geoefend en het begin gaat stroef. Halverwege het tweede kwart staan we nog flink achter maar dan wordt langzaam duidelijk, dat de Rotterdamsen ons een plezier doen met de zone. We krijgen tijd om aan te leggen en heel vaak stelen we de bal in de press en dan is er nog helemaal geen verdediging.
Bij rust staan we nog maar twee punten achter en in het derde kwart schieten Susanne en Elke ons los. Het hele team werkt zich naar een hoop steals toe, en Baros ziet ons niet meer terug. Als de rook is opgetrokken, hebben we 4 speelsters in de dubbele cijfers en Karin, die wel weer erg de baas is onder het eigen bord, is daar niet eens bij.
Laura 14, Elke, Lyet en Suus elk 10. De eerste punten van een nieuwe periode zijn binnen.

Huilen
Op vrijdagavond trainen we altijd. Nog in de best mogelijke zaal ook. Een stroeve vloer, genoeg uitloop, goed licht.
En nu waren we mooi op tijd in Landsmeer. De wedstrijd begint na een lange werkweek om dezelfde tijd, dat we anders echt aan het weekend beginnen. Ook de omgeving van de wedstrijd is nog niet helemaal in orde. Er ontbreekt een stukje bestek op de tafel en er volgt een demonstratie hoe lang het kan duren om zoiets te halen. Onze warming up loopt in de soep doordat de klokken anders lopen. Ik ben ook niet op m'n best en loop te mopperen op het gevaarlijke en promotiedivisie onwaardige gymzaaltje. Later gun ik ook m'n eigen meiden hun warming up niet, omdat ik vind dat ze er wel meer dan 1 op de 5 layups in mogen gooien. Dat we daarvoor niet op zo'n tijdstip hier heen gekomen zijn. Mopper mopper.
Beter wordt het nog niet want we worden direct overlopen. De ongeveer even sterke tegenstanders spelen veel dynamischer, vooral in de rebound en de defense. Het verschil is 19-7 na 6 minuten. De eerste klap blijkt een daalder waard, want wij hebben ook wel eens een goede periode: van 23-11 stappen we voorzichtig de wedstrijd weer binnen bij 25-17. Het blijft met middelgrote sprongen op en neer gaan: het wordt 36-22 en bij rust brengen we onszelf toch weer op 40-34.
We spreken af dat we sneller gaan beslissen en meer 1 tegen 1 gaan spelen en dat we een eind gaan maken aan het rebound overwicht van Probuild. De scheidsrechters gaan daar ook een rol in spelen: met hen spreek ik af, dat het mijn taak is iets te doen aan het niet uitblokken van mijn team, maar hun taak om er op toe te zien, dat als dat wel gebeurt en de blokker niet in de toestelberging wordt geschoven. We doen het veel beter op dit vlak en komen bij 42-41 weer langszij. We zijn nu gelijkwaardig of beter, maar vergeten dit ook net zo makkelijk weer. 50-52 is het ook nog maar dan glijden ze er weer vandoor en de laatste score van het derde kwart is een heel zure. We dwingen een slecht schot af, dat dan toch weer gerebound wordt en via via in een drietje resulteert, waardoor we dit kwart ook verliezen. Onze pogingen om geforceerd terug te komen leiden tot bijna frivool spel van Probuild. De eindstand ziet er lelijk uit: 84-62. We waren iets minder slecht dan dat en de volgende vrijdag staan we er.
Laura doet het weer goed: 15 punten, Karin heeft er 12 en Lyet 10.

Cookie overseas

Vanmiddag gaat dan gebeuren, wat we vorige week nog hebben uitgesteld. Spelen met Ka als captain en zonder Cookie. We hebben er deze week ook echt an kunnen wennen. Ze was er al niet meer bij toen we onze primary en countermoves deden met Swen Nater en ze was er donderdag en vrijdag ook niet bij. Donderdag was betrekkelijk gewoon, Cook was er niet. Daar werkten we wel lekker hard om. Vrijdag aan het begin was het ook nog wel gewoon, Cook is wel eens vaker laat en het begin liep alles ook nog lekker fanatiek. Op het wedstrijdveld trainen is sowiso wel even onwennig.
Maar ongeveer halverwege sloop toch het onbestemde gevoel binnen, dat het anders liep. Niemand begreep ook helemaal wat er nou niet lekker liep, we liepen gewoon tegen het feit aan. Coach zelf snapt het pas bij het schrijven van deze letters. Wat gewoon een aardig afscheidsstukje moest worden, wordt opeens een nieuw beginstukje. We moeten nog effe wenne, Cook. Maar let maar eens op, als je terug komt......
Tot ziens en we zeggen maar niet: hou je taai want dat past niet bij Cookies.
Misschien is het leuk voor je om te weten, dat er nog wat kruimels van je zijn achtergebleven: in het rekje met showartikelen van basketballwinkel Morebasketball.com, hangt een keurig, ongebruikt inspeelshirtje van de Groene Uilen???? Hoe kan dat nou? Op de rug de naam van ene Annemieke?? Kennen we die?

vergissing

Goh, wat waren we lekker aan het inspelen. Dezelfde oefening aan de andere kant stelde zoveel minder voor dan bij de Uilen.... Bovendien was het de eerste keer, dat we zonder aanreisperikelen aan de wedstrijd konden beginnen, Cook deed toch nog maar een keer mee....alle tekenen stonden gunstig. (Apart spelen in Bunschoten/Spakenburg, trouwens. Enorm veel mensen in de sporthal...Het uitgaanscentrum? Het publiek kwam de zaal niet in, want daar mochten ze niet roken.... De rook kwam zelf wel.)
En we begonnen ook aardig. Er zat wat meer aanval in, de tegenpartij had nog maar weinig tijd, als ze de bal over de middellijn kregen. Toch ging het gelijk op. Er waren steeds toch vrij eenvoudige scores van Shooters kant. Het had een teken aan de wand moeten zijn....
Wij scoorden weer niet zo makkelijk...en na 21-20 voor ons, hadden we weer een symptomatische slechte periode. Wel weer maar 1 minuut of zo, maar opeens waren de Shooters wel vertrokken naar 30-21. We hebben ze nooit weer gezien. We lieten het ook lopen, in de desastreuze middelste kwarten. Nooit zoveel layups om de oren. Nee,
de blik op het warmlopen had een vergissing als conclusie opgeleverd. Er was maar een team echt aan het rennen en dat waren de 8 uit het rokerige dorp....Zij gingen ervoor, zij beleefden wat (Eva van vorig seizoen Cangeroes was goed..) en bij ons was het werken tegen heug en meug en vechten tegen de bierkaai. Dat de scheids consequent het "voordeel" in de gaten hield, net zo lang tot we niets meer met de bal konden, hielp ons vertrouwen ook niet echt. 9
Dat we uiteindelijk maar met zestien aan de broek kregen was te danken aan het laatste kwart, het enige dat we wisten te winnen en waarin we nog van 24 punten achter terugkwamen. Ook toen viel er nog wel ens een layupje achter ons.....
Cook, nu echt voor het laatst, 15 punten, Ka voor t eerst als captain, 11, Jorieke was er weer een beetje, 10 en Elke deed voor de eerste keer een duit in het zakje met twee drietjes, 9 punten.
Laten we maar goed opletten bij Swen, deze week.

Swen

Swen Nater komt naar Nederland. In het artikel waarin ik voor het eerst over hem las, kwam een ploegmaat aan het woord, die een opmerking maakte over die typisch Nederlandse naam. In elk geval: er bestond dus een Nederlander met een geweldig basketball-talent.
Beste rebounder van de NBA wordt je niet zomaar.
Een vreemde carriere op college, vond ik altijd. Back-up achter een van de beste centers ooit, met daardoor minimale speeltijd en dan toch de NBA in.
Iemand vroeg ooit aan coach Wooden, wat er van UCLA over zou blijven als Lew Alcindor, beter bekend als Kareem Abdul Jabbar, eens uit zou vallen. "We'd win with Swen", zei de Wizard droog. De coach kende de kracht van de manier waarop zijn team speelde: op snelheid en constant pressend. (er is niets nieuws) Andere coaches hadden twee van zulke formidabele centers misschien tegelijk laten spelen, maar kun je dan het speltype waarin je woont nog kwijt? Behoud het spel dan zijn aantrekkingskracht op spelers en publiek? En een van de talenten van Swen was, denk ik ook, juist dat van invullen waar het nodig is. Zonder zeuren, zonder zelfoverschatting, een eigen rol spelen in het team en daarmee de missie van de ploeg onderschrijven. Hij begreep de coach. Misschien verdient Swen ook wel de titel MCP, Most Coachable Player. Een unsung heroe.
Zo iemand heeft wel wat te vertellen, lijkt me.
Swen on tour: op dinsdag in de Heshal.....

cijfers

Dankzij de revaliderende Tessa en de geblesseerde Linda hebben we de eerste twee wedstrijden van dit seizoen, uitgebreide statistieken tot onze beschikking. "Moet je iemand vinden, die de hele scouting meteen op de laptop wil doen!" was het enthousiaste commentaar toen ik meteen na de wedstrijd mijn Macbook (dezelfde als Linda de Mol...) showde.
Nou nee, het is wel goed voor mijn beeld van de wedstrijd om die nogmaals, in de vorm van statistische gegevens langs te zien trekken. Dat is echt wat er gebeurt: de harde gegevens zijn een aanvulling op dat beeld en gaan niet een eigen leven leiden.
In deze tijd van het SMART maken van alles, hebben velen de neiging de M te verheffen tot hoogste waarde. Het is maar 20% van wat uitmaakt of je een doel goed omschrijft, meer niet.
Van de wedstrijd tegen US overheerst het beeld van de dodelijke eerste 4 minuten. 13-1 staan we achter. En ja, we hadden het ongeluk van een omleiding bij Lelystad en de onhandigheid van ook nog eens verkeerd rijden en, gekoppeld aan een algemeen optimisme over de totale benodigde reistijd, leverde dit een voorbereiding terplekke van een kwartiertje. En dat is niet zo lang. En twee meiden reden, die anders niet rijden. En ook dat is wennen. En dan zegt de coach ook nog dat je daar tegen moet kunnen. Mag je nog wel even leren daar tegen te kunnen????
Ja hoor, dat mag. Maar deze wedstrijd konden we het nog niet. US begint heel goed en die pech hebben we dus ook nog. "wil je ons wel even uitleggen hoe we over al die screens heen moeten?" Dat weten we op een gegeven moment en zeker, we komen weer terug in de wedstrijd op 20-20. Veerkracht getoond, lef in de defense. Lyet, Cookie, Femke en Charlotte gaan voor in de strijd. Behoorlijk *** is het dan als we in 3 seconden 5 punten cadeau weten te doen. De pepernoten liggen al weer in de winkel, constateert de coach. Het is niet grappig. In de allerlaatste seconde scoort Marte (how designated can a shooter be?) Linthorst ook nog eens met voorbedachte rade een drietje raak en kan US toch nog heel ontspannen van de rust genieten.
Ons leert het spelbeeld, dat we toch wel kans hebben. We bemoedigen elkaar: het zijn goede schoten, ze gaan ook vallen.
Maar het schotpercentage blijft droevig stemmen. Onze tegenstanders laten zich niet kennen. Ze moeten er hard voor werken maar dienen ons van repliek. Ook ons beste kwart, het derde, waarin we 18 punten scoren brengt ons nauwelijks dichterbij. In het vierde lukt het dan niet. Onze verdediging blijft naar behoren werken, ons balverlies wordt gereduceerd, we pakken aardig wat aanvalsrebounds, maar de bal wil er niet in. Een indrukwekkende aanvalsgolf van ons beslaat bijna een hele minuut, waarin we onafgebroken aan het aanvallen zijn en 5 heel goede schotkansen uitspelen met vier keer een aanvalsrebound ertussen. Je wordt er blij van, maar ook een beetje moedeloos als ook de laatste kans eruit draait. 6 punten slechts in dit laatste kwart. Dan nemen we maar afscheid van Cookie, zonder overwinning. Nog twee weekjes van haar genieten op de training en dan is ze de plas over. Cook, bedankt, we hadden hem graag met je gewonnen.
US-Uilen 62-49. Scores: Cookie 14, Ka 10 (10 rebounds) Kim 8 ( en 7 rebounds; leuk dat ze echt meedeed) Lyet 7 (zonder te missen) Schot% team: 31, (1op 11 3 pters...)
Andere statistieken: Vorig seizoen hadden we ook nog niet gewonnen, maar al wel 150 punten gescoord, nu nog maar 101
Lichtpuntjes: bredere bijdrage uit het hele team.
Twee weken om de aanval te verbeteren en onze eigen fysieke en mentale hardheid....(die niet in cijfers is uit te drukken)

valse start

Waalwijk hebben we weer gehad. Ook vorig seizoen waren het moeilijke wedstrijden met een tegenstander die ons niet ligt. We zeggen wel eens tegen elkaar: zullen we nu maar weer schoten gaan nemen, die we ook oefenen?
WSC neemt ook schoten, die wij noooit oefenen. Wij zeggen dat, omdat we dat soort schoten missen. Blijkbaar is de succesbeleving in Waalwijk een heel andere. Zij scoren die ballen ook. Achter het bord, uit balans, met twee handen voor het gezicht, wat deed het ertoe wat we deden. WSC ging gewoon 71 punten scoren tegen 50%.
En als wij nou maar 72 punten hadden gemaakt, mocht ons percentage wel slechter zijn.
We hadden dus weer administratie meegenomen. Hulde. Ook zij reisden midden op de mooiste nazomerdag tot nu toe, naar het warme zuiden. Het was geen pretje. Dankzij Tessa en Linda, weten we, dat ons percentage 28,5 was. Van buiten viel het niet, Karin (nog wel 13 punten, vooral uit haar 12 rebounds) en Kim waren lastig te bereiken en Jorieke denk ik ook. Drives van Cookie, Laura en Femke leverden ook niet het verwachte rendement op. Emily en Suus gaven de score aan het einde van de pot nog enig aanzien.
Vooral door ongeconcentreerd beginnen lieten we de kans lopen enige indruk te maken. De behoorlijk versterkte luchtmacht van WSC was ons te effectief af en ging er steeds meer in geloven.
Acht punten bij rust leek, gezien ons normale spel nog wel overbrugbaar, maar WSC liet meteen zien hoe je wel geconcentreerd aan een helft kunt beginnen. Auw. Niet echt fraai, maar wat een rendement. Bij 52 bleef onze teller staan en had WSC zeer terecht gewonnen. En wij weten nu hoe het anders kan.
Karin 13 punten, Cookie 10, Emily 9, Laura en Suus 8. Rendement 0,55 WSC 0,86. Nogmaals auw.
Mooie gebouwen in het zuiden en mooi weer ook.......

legendarische vloer

Moeilijk voor te stellen maar in sporthal Vinkhuizen lag nog niet eens zo lang geleden een legendarische vloer. Parket als in de oude Boston Garden. Niet dat ik daar ooit ben geweest maar een beetje in die orde. Zo'n vloer die nooit af gaat en daarom de kleine meerprijs bij aanleg ook dubbel en dwars waard is. Zo'n vloer die je er uithaalt en dan in de nieuwe hal zorgvuldig weer in timmert. Zo'n vloer waarbij iedereen de uitdrukking "de spijkers uit de vloer spelen" meteen begrijpt. Heerlijk springen en zelfs op canvas All Stars niet al te veel schade bij neerkomen. Tenminste...zo lang je in de lengte van de vloer speelde.....
Op een kwade dag werd besloten dat verreweg de meeste gebruikers wel overdwars konden spelen. Goedkoop en er moeten meer mensen gaan basketballen en die hebben ook recht op een mooie vloer. Dat het veld er niet inpast, omdat de breedte gewoon te smal is, doet er dan niet toe. Onrechtvaardigheid: als je al wat ouder bent en niet zulke smeue benen meer hebt moet je juist overdwars, wat wil zeggen, over de lengte van de onderliggende balklaag. Auw. Geen wonder dat ik tegenwoordig zo loop als ik loop. Enfin, dat kon dus niet maar daarom was de vloer nog wel legendarisch.
Als een poosje ziet Vinkhuizen eruit als your average gymzaal. Jammer. Ik was de vloer al bijna vergeten tot ik hem onlangs tegenkwam.... Tussen Groningen en Hoogkerk is een soort kunstenaars-werkplaats terrein en daar stond, tegen een van de bezienswaardige keten, een pakje bekends....te wachten op een toekomst als? Als er kunstenaars in het spel zijn, misschien wel weer iets legendarisch?

omgaan met druk

Kijk, dat hadden we nou net nodig. Een tegenstander die te pakken is, maar alleen als je je uiterste best doet. De jongens waar we tegen spelen zijn, zoals we verwachtten, sneller in de benen maar iets trager tussen de oren. Ze blokken echter zonder veel remmingen en zetten ons flink onder druk. We hebben goede screens nodig om er door te komen. De slordigheden zijn er nog steeds. Mooie kansen worden gemist maar de press staat af en toe heel aardig. Onze donkere Amerikaanse (Elke Field) laat geweldig voetenwerk zien waarvan ze zelf bijna ondersteboven gaat en ook de druk, die Lot, Laura, Lyet en Cookie en Femke geven is zo effectief als het maar kan. Als Kim en Ka dan een paar keer heel goed de tweede lijn bewaken en ook de langste man van de tegenpartij een paar keer verschalken, kan het bij de jongens opeens knappen en Fre en Emily missen in de laatste minuten niet. Jorookie is geen rookie meer en springt met de hoogste springers mee (en coacht zelfs als een veteraan!) Op het allerlaatst doen we het: Een kleine overwinning, waarvan je moet aannemen, dat het op dergelijke jongens, in zo'n fase van hun ontwikkeling ook de laatste is. En toch wel tevreden. Linda, nog niet actief is het met me eens. Goede stappen in de verdediging, noodzaak om de uiterste mogelijkheden van de aanval aan te spreken en een paar dingen duidelijk kunnen maken. Een welgemeend bedankt richting coach Frans Hiddink, Rico en het hele team. Beide ploegen hebben winst geboekt in het omgaan met druk.

beter drietjes dan layups

Oefentoernooitje gehad, in een hal in Heerenveen, waar ik in dertig jaar dat ik daar kom, nooit geweest was, maar die veel geschikter is voor basketbal, dan de Kamp -die ruste in vrede- waar ik me al die jaren aan geergerd heb. Laat dit nou een Korfbalhal zijn! Wel lastig te vinden als je denkt dat er in de nieuwe Sportstadhal gespeeld wordt. Gelukkig hebben we padvindster Lyet, die het hier kent als tomtom en en passant Emily nog van haar trein haalt.
We speelden tegen ZAC, zo langzamerhand een vaste tegenstander in het oefenprogramma. ZAC is de kampioen van Oost en we hadden het leuk gevonden als ze wel een ploeg hadden gehad, die de promotiedivisie in had gekund. Zwolle is een kippeeindje natuurlijk.
Laten we wel wezen; ze hebben gelijk. Het team doet haar best maar is kansloos tegen ons afstandgeschut. Vooral de scuds van Emily en Lyet vallen tegen een hoger percentage als da van onze gezamenlijke layups. Linda doet met pijn maar heel attent mee, komt met goed uitgezochte drives door en staat op de plek waar we de steal pakken. Het blijft bij dit ene potje maar dat stemt hoopvol.
Dyna heeft natuurlijk Marika Anita Antolovic en nu ook nog Rixt, allemaal speelsters die helemaal of bijna bij ons zijn terechtgekomen. en moeder Marika kan het nog steeds. We moeten aan de bak. Weer vallen de bommen en dat maakt ons wat gemakzuchtig. Dyna speelt breaks en pakt rebounds en losse ballen. We kunnen ons verbeteren en doen dat. Vooral Suus en Karin nemen de tegenstand nu serieus, terwijl Kim haar opdracht overal te zijn waar aanvalsrebounds te verwachten zijn goed uitvoert en ook met scores goed meedoet. Cookie en Femke strooien met drives en assists en Emily heeft ondanks de kleine oogjes (of misschien wel daardoor...?) het vizier weer zeer goed op scherp staan. Jorieke lijkt aan elke losse bal, hoe hoog wegstuitend ook, de hand wel te kunnen krijgen en weet bovendien heel behoorlijk weerstand te bieden aan de listige en vaardige Marika. Is het echt waar, dat ik haar weer 5 cm dieper zie zitten?
Dan spelen we ook nog tegen de U20 ploeg van Celeritas. Layups missen we nog steeds en er komt een fraai en duidelijk gat boven. Dus ook deze tien minuten zijn nuttig. We hadden er wel meer willen spelen maar dat zat er even niet in. Ik voorspel Sanne Hamersma een goede toekomst. Er zit veel talent in dat onderstel en ook van het hoofd krijg ik in korte tijd een goede indruk.
Geleerd: laten we maar oppassen dat we de concentratie bewaren voor het afmaken. De weg is het doel, maar dan wel de weg naar het netje. En de bal niet in het netje is niet netjes afgemaakt.
Laten we ook de traps afmaken. Een voet op de zijlijn is niet ongeveer in de buurt van de zijlijn.
Felheid: de tegenstander mag wel beter zijn dan wij, maar niet feller.

Een beetje stil...

We zijn lekker aan het trainen. Meestal zijn de meeste Uilen aanwezig, de verse krachten zijn een inhaalslag aan het maken in vertrouwen met de teamgenoten en bekendheid met de weg van de Uilen. De teruggekeerde speelsters spelen daar hun vertrouwde rol in en alles gaat zoals het bij ons gaat...een beetje meer accent op de verdediging, niet teveel bal- en hersenloos geren.... en toch is er iets anders dan anders. Het viel mij op en aandachtige inside-toeschouwster Tessa beaamde het met een glimlachje...Kim pakt rustig haar rebounds en scores. Maar het verschil zit hem in de decibellen.....Kim gromt niet....Kim bijt nog niet....hoe zou het met Natalie gaan?

Kind van

In het NDBC heb ik het genoegen mogen smaken Emma mee te maken. Emma doet me in haar hele voorkomen constant denken aan haar ouders. Emma is lang, slim, grappig en uitzonderlijk aardig, net als de vorige generatie. Nature & nurture. Haar moeder gebruikte haar lengte voortreffelijk, haar vader was een van de snelste centers, die ooit bij Uilen (en Moestasj) hebben gespeeld. Een mooie sporttoekomst ligt in het verschiet. Emma ontbeert nog wat body, maar is in basketball-intelligentie en skills al op het niveau van haar verwekkers.....en tot mijn genoegen herken ik het bewegingspatroon van pa en de court sense van moe. Andersom was iets minder voordelig geweest........

voor de zestiende keer

Vroeger ging ik zelf op kamp. Als coach dan. In Brugge was jarenlang een heel bijzondere meerdaagse clinic of "recyclage en vervolmakingscursus", zoals de organisatie dat noemde. Op het terrein van die clinic, was meteen vaak een basketballcamp. Behalve dat ik bekende coaches hoorde praten, zag ik in de voorbeelden ook menig Belgisch international in de dop langskomen.
Zestien jaar geleden ging ik op uitnodiging van mijn Slowaakse collega Bohdan Iljasko naar het kamp van Zilina. Sindsdien heb ik de smaak te pakken en vier ik elk jaar een week met Glenn en Hans en de andere coaches van het NDBC.
We hebben pieken en dalen gekend qua opkomst, maar alleen maar pieken qua beleving. Dit jaar valt de opkomst ook een beetje tegen. Er zijn wat sponsors weggevallen en we beginnen vanavond met 60 deelnemers, waar we er vorig seizoen nog 77 telden.
Ik weet ook een beetje hoe het komt: er zijn ook andere kampen en er moet dus gekozen worden. En dan heb ik het niet alleen over basketballkampen, maar ook over bijvoorbeeld archeologiekampen, zoals ik op de radio hoorde! Met zijn allen graven in de blubber in een maisveld is natuurlijk ook heel leuk, vooral als je dan twee (!) botten vindt. Box daar maar eens tegen op...en dan bestaat scouting ook nog eens honderd jaar.
We hebben voor het eerst een wat oudere groep toegelaten in het kamp. De FIBA breidt de jeugdleeftijd uit, dan wij ook. Wat oudere spelers kunnen vaak al iets beter overzien wat er allemaal nodig is, om een betere basketballer te worden. Doordat we met een soort Buddysysteem gaan werken, hopen we dat de jongeren daar extra van profiteren. Als je dingen leert en er ook weer wat van door moet geven, leer jezelf ook beter, is het idee. Vanaf de andere kant kunnen die jongeren juist bijdragen aan het behoud van de beginnersgeest van de senioren. Win win. De bedoeling is uiteindelijk, dat wat ze als basketballer en als mens bij ons leren een aanzet is tot doorzetten met de sport. En behalve het lidmaatschap van de Positive Coaching Alliance heb ik ook de slogan: "Life is a metaphore for Basketball", van Phil Jackson afgekeken.
Ik begin al zin te krijgen.

mijn andere meiden

Dus gisteren was ook bij Moestasj de laatste training. Ik heb met heel veel plezier deze meiden getraind, dit seizoen. Onschuldig, onwetend, vergeleken met de Moestasjmannen of de Uilenmeiden maar niks minder gretig en fanatiek en wat krijg je dan? Dat ze hun aanzienlijke groeipotentieel gebruiken en enorm vooruit gaan. And that's what makes me tick. Bedankt voor de leerzame samenwerking dames en ik hoop op de mogelijkheid van een vervolg....en ook bedankt voor de leuke, onverwachte cadeautjes! De foto staat naast die van mijn Uilen, in de sauna zal ik aan jullie denken en bijzonder leuk vond ik het druksel van Evelien. Twee foto's op een speciale manier door elkaar afgedrukt, waarop ikzelf sta (links) in twee behoorlijk onmiskenbare poses: een relaxte en eentje met het vingertje omhoog. De groep tegenover luistert 1 keer ernstig en schiet 1 keer in de lach. In die mix van pose en reactie herken ik mezelf heel duidelijk. Deze ga ik koesteren.

een nieuw seizoen

Zo, het nieuwe team staat in de steigers!
Een aantal grote veranderingen. Voor het eerst in weet ik hoelang kunnen we aan het begin van het seizoen niet vast 10 rebounds per wedstrijd voor Iris op het administratie formulier bijschrijven. Iris gaat achtereenvolgens op wereldreis, onder het mes en dan zijn we weer een jaar verder. Tessa is al aan het revalideren van een ingrijpende operatie en staat voorlopig niet op de lijst. We verwachten haar echter wel terug voor het eind van het volgende seizoen. Natalie is verleid door het grote Celeritas. Je kunt je dochters toch maar beter aan een aanbidder kwijtraken dan aan het mes van een chirurg. We zijn trots en nieuwsgierig.
(the only way is up, blijkbaar, want er blijken geen kandidaten voor de omgekeerde weg.......)
Margreet was het afgelopen seizoen uitgegroeid tot een van onze dragende speelsters. Toch houdt ze het voor gezien en we zullen haar geniale flashes en haar lichtsnelle handjes missen.
De andere meiden zijn allemaal weer te zien, al moeten ze hun (studenten) eigen programma's zorgvuldig naast dat van het team leggen en zal er wel eens een overlap zijn, waardoor we niet compleet aantreden.
We verwachten dat we allemaal nog beter gaan worden en hebben daar ook al een aantal afspraken over gemaakt en persoonlijke doelen gesteld, waar we nu al aan werken.
Nieuw bloed hebben we ook: Kim vd Werf heeft al in Ibbenbueren laten zien, dat we veel aan haar kunnen hebben als vervangster van Iris en Natalie onder het bord. (we hopen stilletjes zelfs, dat zij de sterke punten van beide vertrekkende centers in zich kan verenigen) Dokter Fre gaat dan toch eindelijk echt het land in en brengt daarmee onze gezondheidszorg sectie op vijf.
Helemaal nieuw zijn Femke Winkels, die met haar Juggleriaanse promotiedivisie-ervaring nieuwe lijnen in ons spel gaat aanbrengen, en Linda Olk van wie we veel verwachten, als allround inzetbare schutter, driver, passer en verdediger in opleiding. Een heel interessant seizoen staat voor de deur. En de coach? De coach gaat door tot zijn pensioen, als hij dan tenminste weg moet.

madeliefjes

Derde zijn we geworden bij de GNSK in Amsterdam en daar viel niet veel op af te dingen. Zoals we het zelf zeiden: weer blik getrokken. En daar zat hem eigenlijk ook de kneep. We waren allemaal Uilen in de equipe van Groningen. We zijn een succesvolle formatie gebleken en we speelden daar ook weer naar.
Jaren geleden was het andersom: toen speelde het halve Nederlands Mannenteam, verspreid over een paar teams op de GNSK en kon je soms bij de vrouwen met een behoorlijk ingespeeld hoofdklasse ploegje succesvol zijn.
De Nederlandse manneneredivisie doet niet meer aan Nederlandse spelers en dus speelt de GNSK basketball ook geen rol meer in de Werdegang van Nederlands talent. bij de vrouwen doen de studentes het blijkbaar nog steeds goed. (meervoudig) Landskampioen Probuild was de hofleverancier van Amsterdam, bij Leiden waren het vooral Binnenlandse strijdkrachten met wat Grashoppers en Dassers, terwijl Nijmegen niet toevallig in (volgend seizoen overbodig?)Matrixx-ornaat verscheen.
Voor ons was het niet zo slecht, dat resultaten uit het verleden blijkbaar toch meetellen en al deze teams in poule B waren ingedeeld. Arm Utrecht (SBU met Ilse Obbink van Cangeroes) Wij kwamen in A het met veel te zwakke Eindhoven (waar was Almonte?) Delft en Rotterdam in aanraking.
En wij waren inderdaad gewoon de Uilen, zonder onze afgestudeerden. Meestal dragen wij ook iets meer bij aan het eredivisiegehalte van het toernooi. Deze keer helaas niet. Maar zo was het ook een heel geslaagd toernooi. Met kansen voor de minder ervaren Uilen om uit te blinken. En voor Annemieke II en Kim een mooie kans om aan behoorlijk niveau te snuffelen.
En dus heersten we in de poule maar waren we net iets te licht om afstand van Leiden te nemen en net niet fortuinlijk genoeg om in de slotfase bij te blijven.
En als de coach nou gewoon op z'n eigen manier, langs de weg van de geleidelijkheid, om de madeliefjes heen maaiend, het team had kunnen samenstellen en we met half Tudo erbij hadden kunnen spelen? Misschien hadden we dan de finale gehaald en daar een leuke pot kunnen spelen tegen Amsterdam. Misschien. Maar het gaat altijd om degenen die er wel zijn.
En die hebben weer een klein prijsje gehaald in een groot toernooi: een blikje en een vleugje ervaring en een hoop plezier.
GNSK 2007 1. Amsterdam, 2. Leiden 3. Groningen 4. Delft 5,6 Nijmegen en Rotterdam, 7,8 Utrecht en Eindhoven.
P.S. Bij de mannen, die we weer eens konden volgen, wat de sfeer ook zeer ten goede kwam, was de rangschikking van de eerste 3 hetzelfde. Paar leuke wedstrijden van de Groningse afvaardiging, met een hoofdrol voor Moestasj' Machiel Smit
P.S. Als coach beleefde ik mijn maiden-win in de Apollohal.

vertrekkend

Oh ja: m'n eigen meiden vroegen me al bezorgd of de internet pers dingen wist, die zij nog niet wisten. "er stond vertrekkende coach Reker in het verslag...?"
Ter geruststelling: Waar halen ze dat vandaan? Ze hebben me niks gevraagd en 't kan niet eens van gedachtenlezen komen, want ik heb er nog niet over gepiekerd. Enige slag om de arm heb ik ter plekke wel genomen: de Tessa-rule: "als ik ergens anders opeens mijn roeping vind...." Tsja dan. Misschien.

50, zegge vijftig

50. Tien jaar ouder dan het hele sportcentrum. Het is wat. Die Uilen hebben wel wat te vieren. Ach wat is vijfig jaar voor zo'n club anders dan een punt om bij stil te staan, er eentje op te drinken en verder te gaan, onstuimig en met frisse overmoed.
Vijftig jaar, dan hoor je er qua ervaring en status wel zo'n beetje bij, als mens. Vaak schade en veel schande, dat wil wel eens helpen. Winnen, verliezen, opbouw van een bestaan. Helaas..... De club is geen mens; wel zo oud, maar de ervaring verdwijnt elke keer weer net voor dat ze kan worden ingezet. De studentbestuurderen zijn, als vanouds, dom en blij. Wat dat betreft hoeft geen enkele reunist zich straks illusies te maken. Zo waren jullie vroeger ook: Gezellig, overenthousiast en onderweg naar de volgende vergissing. Studenten achter de tafel bij een wedstrijd: ze kunnen nog altijd niet rekenen. Vijfig: je ziet het er niet aan af.
Vijftig jaar, is het eigenlijk wel iets om te vieren? Ik hoop, dat mijn omgeving me de levensgrote Abraham zal besparen en de bijbehorende drie keer toeteren, als het zover is, wat nog lang niet het geval is..misschien moet je het eigenlijk wel een jaar eerder wat groter aanpakken en dan het heugelijke feit zelf ongemerkt voorbij laten gaan.....? Of je staat er helemaal niet bij stil, dat je ueberhaupt ouder wordt, zoals ik. Dom en blij forever. Hoe oud word ik ook alweer, dit jaar?

decoupeerzaag

We mogen wel een decoupeerzaag meenemen als we gaan proberen deze enorme "prijsbeker" (zoals Lotte zoiets noemt) met die enorme oren in de prijzenkast van de Uilen te proppen. En dan is het nog maar de derde prijs.
Na een teleurstellende, zwaarbevochten maar uiteindelijk verdiende nederlaag tegen Cangeroes, moesten we tegen de enige ploeg waar we dit kalenderjaar nog niet van gewonnen hebben. Van onze kwelduivels van de vorige ontmoeting had alleen Lauren Walker wat in te brengen. Bianca Hurkmans was alleen lijfelijk aanwezig en Nathalie Wijnen helemaal niet.
We moesten er hard voor werken maar het lukte deze keer. Cookie kreeg prima steun van de rest, met name van Laura en Margreet en kon ook af en toe het vermoeide lijf aan de kant houden, doordat Emily een goed bijdrage leverde. Reboundend hadden we ook veel meer in te brengen dan vrijdagavond. Almonte was echter geen moment van plan op te geven en had deze keer vooral in Walker en Koolmees effectieve aanspeelpunten.
Coach wond zich af en toe op, als de eigen ploeg het wat te makkelijk ging nemen en ook helaas om het onnavolgbare fluiten van een tegen dit niveau volstrekt niet opgewassen scheids. Geen idee wanneer iets lopen is, -volstrekt Pavlov- drie seconden die gemiddeld zo'n 2 duurden en wel het aanvallende screen maar niet verdedigende kamikaze acties affluiten.
Het feit dat de vergissingen in het voor en nadeel van beide teams waren, maakte dat het niet doorslaggevend was, maar toch zou het tot aanbeveling strekken als er enige screening aan de toewijzing van deze, voor de basketballsters toch best belangrijke wedstrijden zou vooraf gaan.
Met een paar breaks en redelijk consistent vrije worpen schieten, wisten we in de slotfase de overwinning veilig te stellen. Met nog 30 seconden kreeg ik al de felicitaties van collega coach Margeet.
Gouden Uilen zijn we toch al, door het 50 jarig bestaan van onze club. Een wijs man uit het geweldige en talrijke Uilenpubliek zei het zo: "Zilver krijg je als je het goud laten glippen, brons verover je!"
Meiden, het was geweldig om hier te zijn. Volgend jaar weer? Of dan bij ons?

In de tussentijd..

We zouden ons op het gebeuren binnen de lijnen moeten richten. Voor Cangeroes is het maar een klein sprongetje naar Landsmeer, voor ons wat verder. Goed, dat zijn we gewend en we kunnen de sporthal ook wel vinden en dan geven we alles om verder te komen. Zaterdag is de finale en als we die halen spelen we sowieso tegen een ploeg die langer heeft kunnen rusten.
Het leek dus wel een goed idee om te overnachten ter plaatste. Dan hoeven we niet ruim vier uur (in mijn persoonlijke en iets minder belangrijke geval 5 uur) extra in de auto te zitten met alle stijfheid vandien. Ja goed idee maar nog niet zo heel eenvoudig uitvoerbaar. 's nachts na elven zet je niet meer zo makkelijk een tentje op, als je de camping al kunt vinden en bovendien slaap je dan ook niet helemaal zoals het zou moeten.
Dus wordt er naarstig gezocht naar hostels of trekkershutten. Maar daar blijkt de markt voor groepen volledig bedorven te zijn door bierhijsende bralleputten: men denkt, dat alle rustverstoringen komen, doordat er in groepen wordt opgetrokken en wil dus wel randgroepfiguren maar geen brave, enthousiaste en serieuze topsporters die rust zoeken om te kunnen presteren.
OK, misschien had ik dan toch mijn in geruststellen geoefende stem moeten lenen...
Maar wat doen we nu in de tussentijd? 100 euro verdienen we aan diesel alleen al.
Laten we ons maar weer concentreren op het spel tussen de lijnen....
En dan is iedereen met hart voor de Uilen op het feest uitgenodigd, zaterdag. Hoe dan ook.
Coach zelf neemt het voorbeeld van Boot over: een sabbatical. En de boot zelf neem ik ook: het wordt een Schierbattical.

gouden uilen

Ik merk nog niet zoveel van activiteiten rond het 10e! lustrum van de Uilen. Google ik "Gouden Uilen", dan beland ik bij een Belgische Boekenprijs....Moeten alle uitgevlogenen zich ongerust maken?

Derde of vierde?

Het staat toch mooi: Uilen op de derde plek. We wistenniet precies wat we konden verwachten. Mijn eigen doelstelling is gedurende het seizoen opgeschoven van "erin blijven" , via "het linkerrijtje" naar wat het uiteindelijk kon worden: beste vier en van iedereen gewonnen. Standaard is mijn doelstelling altijd een betere tweede seizoenshelft te spelen. Groei, ontwikkeling. Ook die is gehaald. Een stand opgemaakt op grond van de tweede seizoenshelft zet Almonte (ongeslagen) op kop met Uilen op 4 punten achterstand, twee punten voor Cangeroes en Probuild.
Daarbij hebben wij het beste doelsaldo van alle teams en scoren we, als enige ploeg, boven de 70 punten gemiddeld. Op grond daarvan zijn we als derde geplaatst voor de Final four.
Zullen we onze laatste, bijgestelde doelstelling ook nog verklappen? Ach nee.

De bende van Spronk

Wij, van Groene Uilen, hadden ons voorgenomen waardig afscheid te nemen van ons thuispubliek. Op deze warmste aprildag ooit gemeten was daarvoor een boel in gereedheid. Taart bij binnenkomst, M&M's op de tribune, een feestelijk programmaboekje en toch best veel publiek.
Maar het basketball was natuurlijk wel de hoofdattractie. .
En vandaag stonden maar zes niet al te grote meiden aan de andere kant, die bovendien de halve dag in smorende auto's hadden gezeten en tot overmaat van ramp hun eigen tenues waren vergeten. Hun warming up (nodig?) ging voor een groot deel op aan het passen van de reserve outfit van de mannen van het Noorddrentse Peize. Pretty in a lot of Pink maar ze droegen het waardig.
Wij vinden, dat we attractief basketball spelen en daarmee ook nog kunnen winnen. We zijn thuis bijna onverslaanbaar, we vinden onze eigen ringen overal vandaan en we jagen de tegenstanders de hele zaal door.
Vandaag zouden we het tempo zo hoog mogelijk houden, door breaks te lopen als dat kon en anders de tegenstanders voetenwerk laten doen om ze moe te krijgen. Bovendien zouden we makkelijke scores, waarbij maar weinig energie verspild hoefde te worden onmogelijk maken.
Het liep echter anders: Vandaag kwam het leukste basketball uit Waalwijk. Brutaal naar de basket snijdend, dwars door de press sprintend en gewaagde schoten raak gooiend liep WSC van ons weg. Wij waren laks, met de kop bij het feestje van na de wedstrijd en misschien al wel half onderweg naar Landsmeer. 13-18 was nog een voor ons geflatteerde tussenstand na tien minuten.
Zonder het publiek echt te vermaken, voelden we ons daarna toch wel aan onze stand verplicht, om ons met werkbasketball in de wedstrijd terug te spelen. Steeds als we echter weer iets dichterbij kwamen, glipte er weer een gladde Waalwijkse doorheen en WSC hield een voorsprong vast tot de rust: 32-34.
In de tweede helft zou het dan wel gebeuren: we zouden de vermoeide tegenstander onder de voet lopen en ons feestje op het veld gaan vieren. Maar we bleven moeite houden met de vlotte manier waarop WSC de ruimte achter de verdediging wist te benutten en het bleef gelijk opgaan. Aan de hand van een nu toch wel heel goede Cookie kwamen we weer twee puntjes dichterbij en kregen in de laatste minuten het geluk dat center Balemans (toch moe) haar ballen begon te missen en dat we nu in elk geval een paar keer een score wisten te voorkomen op helpside. Daarnaast werden alle rebounds onze prooi. Uiteindelijk werd het dan toch nog 66-54.
Cookie deed verreweg het meeste scorende werk en kwam uit op 32(!) punten.
Maar ik was ook zwaar onder de indruk van WSC's Britt Spronk, die in haar reusachtige pak, nog maar eens duidelijk maakte, dat "groot", niets met centimeters te maken heeft en de hele wedstrijd voor iedereen ongrijpbaar bleef. Volgens Elke "moet die maar in Groningen komen studeren, als ze de basisschool eerst heeft afgemaakt, natuurlijk..."
Onze dank gaat uit naar Marie Jose en haar bende van Spronk: het was een goede les.

STOLZ

Ons eigen toernooi is misschien wel een van de gezelligste. Dat toernooi hebben we met allerlei teams ook wel gewonnen, maar ik zou niet eens meer weten wanneer en hoe. Nee, dan die duitse toernooien, met pinksteren in Cuxhaven of, natuurlijk, het Osterturnier in Ibbenbueren, daarvan staan me nog veel beelden helder voor de geest. Dat heeft prestige en zoveel kwaliteit, dat we er met de vrouwen nog nooit in de bovenste helft van het schema terecht zijn gekomen.
2007 wel!
Na een vroege reis en een vroege overwinning op de Gastgeberinnen, waarin we mooi warm konden draaien en de Autobahn lekker uit de benen konden spelen, was al duidelijk, dat bij winst in de volgende wedstrijd de eerste acht haalbaar zouden zijn. Dan moesten we alleen wel van een compleet Jugglers winnen. Op deze plaats was dat nog nooit gelukt maar zaterdagmiddag speelden we een van onze beste wedstrijden op dit toernooi. Jugglers verloor daarmee hun tweede wedstrijd op rij maar waren daarna duidelijk de beste van de rest.
Ook van RS Riga, een energieke jonge Letse ploeg dachten we wel te kunnen winnen als we de 1-1 zouden stoppen en de rebounds zouden pakken. Vooral in de eerste helft zaten we echter "nog in (verschillende) Amerikaanse Fastfood vestigingen". Het werd de meest kansloze excercitie van het hele paasweekend. Met twintig punten op de broek en ontevredenheid overheerste bijna de anticipatie op de mooie tegenstanders die komen zouden.
Na een goed feest en een slechte nacht (dankzij het gezelschap van de Flevo Musketeers, met afstand het best geklede en met afstand het slechtste team van het hele toernooi met het, met zeer grote afstand, beroerdste gedrag) stonden we toch in blije afwachting om 9 uur op niemand minder dan de Cangeroes te wachten. Die waren we onlangs nog tegen gekomen en die waren, sinds die ontmoeting alweer 4 wedstrijden ongeslagen. (De uilenmeiden verzekerden de coach echter, dat ze zijn raad hadden opgevolgd en dat ze de feestzaal demonstratief hadden verlaten, toen de tegenstandsters nog collectief op het podium stonden te swingen.)
"Wacht maar tot we niet dronken zijn", zeiden de Cangeroes bij het feliciteren, na onze tienpuntsoverwinning.
Om verder te komen moesten we nog langs de Norderstedt Seals en daar hadden we geen prettige herinneringen aan. Die duitse ploeg koppelt een reusachtig Laufpensum aan een fanatieke verdediging, die de vorm aanneemt van een lastige zone. Het is moeilijk te geloven, dat je hier als Uilen niet eenvoudig van wint en dat ongeloof maakte het vooral erg moeilijk.
In de eerste helft liep het verschil op tot tien punten in ons nadeel. Bij rust resteerde een 20-16 stand, waarmee we in elk geval weer in de wedstrijd zaten. Een beetje meer wil om te winnen, een beetje meer geduld en slimheid bracht ons uiteindelijk wel aan de goede kant van de score: 40-32.
Daarmee waren we geplaatst voor de Halve finale! Uniek in de clubgeschiedenis en reden tot grote blijheid. Alleen het al uitgeschakelde Mercurius Antwerpen reste ons nog.
Dat waren de kampioenen van 4 keer op rij en dat zouden we nog wel even voelen. De 3-2 zone van de Belgische dames bleek niet te nemen, terwijl die bovendien de lamlendigheid van hun eerste potten helemaal hadden laten varen. Bij rust was het eigenlijk met ons gebeurd en de coach dacht er zogenaamd sterk over om maar vast huiswaarts te keren. Nou goed, een aanpassing van de zoneaanval konden we dan nog wel doen en dan met een goed gevoel de tweede helft uitspelen. Hoe anders kan het lopen. de ommekeer die tegen Riga uitbleef, kwam nu wel. We kwamen dichtbij de basket vrij, schoten en verdedigden beter en halverwege de helft zaten we gewoon weer in de wedstrijd . Zes punten. Antwerpen gaf niet op, maar we bleven het achterin goed dichthouden en bij een achterstand van 2 punten en met 2 seconden op de klok, maakte Cookie vanuit de gehaktmolen gelijk. De conversie van de bonus betekende onweer op de gezichten van de verslagen kampioenen en als je zo al kunt winnen.....is the sky the limit.
Coach rijdt terug naar zijn gezin met een beetje dubbel gevoel. De laatste dag moeten de meiden het zelf doen. Tuurlijk moet je ze een keer loslaten. Maar ik ben er liever bij om te zien wat er gebeurt als ik ze loslaat....
Het SMSje van na de nog vroegere halve finalewedstrijd was mooi: Winst van 5 punten op en Katwijkse mixploeg! Finale! Maar de spanning bleef de hele dag. Geen zieltjes te masseren, behalve m'n eigen. Tussenbericht: Cangeroes im Endspiel! Dan komt de toernooiwinst ook in zicht. Pas om vier uur kon ik echt genieten van het verjaarsfeest van m'n oude pa. Historische Zege voor Uilen in Prestigieus Toernooi ueber die Grenze! Zelf gedaan, meiden en daar ben ik misschien nog wel het meest trots op! Vreemd nait?

Ostern bei den Nachbarn

Om een beetje in de running te blijven, trekken een boel Uilenmeiden zaterdag in alle vroegte naar het Nabije Oosten. Het toernooi in Ibbenbueren is er een zoals je ze in Nederland niet aantreft, of het moest een Studentenkampioenschap zijn. Gezelligheid gemixt met intens spel op behoorlijk niveau. Meestal goed scheidsrechters, die ook echt voor hun plezier komen, westrijden met gestopte tijd van een behoorlijk serieuze duur. Op de eerste dag het kaf van het koren gescheiden, op de tweede dag wordt er opnieuw geschift en pas op de derde dag valt de beslissing.
Tot dusverre zijn we nog altijd kaf geworden maar zelfs dan blijft de tegenstand aanspreken.
Dit jaar moesten we maar eens omhoog kijken: We zitten in een poule met Letsen en dan denk ik altijd nog aan Ulyana Semanova, de ongeveer 2.15 lange center van het Russische team in de jaren 70-80... Maar ook min recentere perioden blijken de vrouwen het daar nog altijd goed te doen. Of we nu de routineuze oudere vrouwen tegenkomen of de hoop van de Basketballschool. Verder treffen we steevast de thuisclub en ja hoor, onze vriendinnen uit Enschede. De beste twee gaan over, dus we moeten wel wat laten zien om eens tot het koren gerekend te mogen worden.
Later zullen we dan, mogelijk voor de tweede keer deze week, de Utrechtse Cangeroes tegen kunnen komen of anders de Chicas van Baros, kortom de Nederlandse promotiedivisie is aardig sterk vertegenwoordigd buiten onze landgrens. En dan staat er ook nog een ploegje uit Katwijk op de deelnemers lijst (niet zondaggers onder alias?) zouden er Grasshoppers alvast eens aan dat niveau willen wennen? Of wij aan hun?

eigen kracht

Zaterdagmiddag werden we al helemaal in het zonnetje gezet. Uiteindelijk was dat maar goed ook want de straat van sporthal de Paperclip is nieuwer, dan ons Tomtomkaartje. Waar het aandringende mens in het kastje blijft volhouden dat we er nu toch echt zijn, krabben wij ons in een zandbak, tussen allerlei onoverkomelijkheden op de bol. Dankzij de lente en de zomertijd vinden we de hal toch mooi op tijd. Ik weet niet meer hoevaak ik al met een basketballteam in Utrecht geweest ben, maar ik weet wel, dat het nooit dezelfde hal was. Ach, u weet wel, uitwedstrijden, met alle gedoe vandien is ons wekelijks brood.
We zijn optimistisch, geinspireerd door een mooie opdracht en we beschouwen ons doel, plaatsing voor de final four, ook als haalbaar. En zelfs als vandaag haalbaar. In de herfst verloren we 4 van de 9, in de winter nog 2 van de 9 en nu is het lente: een schone lei.
In de zaal blijken we bovendien nog in de meerderheid te zijn ook: meer speelsters en aanvankelijk zelfs meer publiek! (Oud Uil Martine v Gils is de laatste jaren vooral Cangeroe, dus misschien toch wel iets meer voor de thuisclub...maar bij de rest van onze supporters komt spontaan het studentengedrag weer naar boven en zij zijn goed te horen)

We beginnen degelijk en lopen meteen weg naar een 9-3 voorsprong maar daarna komt Cangeroes beter in het spel. Afstand nemen is er voor niemand bij en de toon is gezet: dit wordt een wedstrijd waar de verdediging van beide partijen het voortouw heeft. (11-11)
Als wij er in het tweede kwart al in slagen om wat beter te gaan scoren, doet Cangeroes dit net zo hard terug. We geven schoten weg en laten ons af en toe aftroeven door een screen op weakside en erger nog, we staan een paar aanvalsrebounds toe en komen 20-16 achter.
Bij 24-24 hebben Cookie en Natalie ons weer op gelijke hoogte geschoten. Afstand nemen is er echter niet bij, tot de laatste 5 seconden van de helft, als Laura koel een drietje produceert.
29-32. Rust met een heel klein beetje ruimte.
In de pauze veranderen we iets aan de press en spreken we nog eens af, wat we ook al weer met zo'n screen doen. Als we vervolgens scherp beginnen, lijken we een goede slag te slaan: we lopen weg naar 40-31. Het wachten is op het breken van Cangeroes. Maar die gaan juist wat meer druk geven en er onstaat een balvast-en-ontfutsel-festival. We kunnen niet snel genoeg de open vrouw vinden, doordat Cangeroes scherp de passlijnen overspeelt en ook 1-1 komen we niet aan de slag. Onze verdediging en een paar geniale passjes (Elke, Emily) met Karin als eindstation houden ons gelukkig wel op voorsprong. Zes punten is niet riant maar toch stijgt het zelfvertrouwen.
(om eventueel iedereen gerust te stellen, heb ik trouwens ook de uitslag van Akrides-Binnenland nog in mijn mouw. Maar uiteraard wassen we buideldiertje liever op eigen kracht....)
De eigen kracht is er en wordt meteen ingezet door een goede inside-outside aanval met een drietje van Margreet. Negen punten los en even later loopt die voorsprong zelfs op naar 13. En dan is ook de tijd op onze hand. Met nog steeds behoorlijk verdedigen en niet te veel balverlies tegen de press, houden de Uilen behoorlijk makkelijk stand. Blij bij de zoemer: 57-47. Flying beats jumping. Vandaag dan.
Karin is de vrouw van de wedstrijd met 12 (soms miraculeuze punten) en 14 rebounds. Cookie, die de hele wedstrijd hard wordt aangepakt ook 12, Natalie 11 en Laura 10. Maar omdat verdedigen ons ding was, mogen ook Margreet, Suus, Jorieke, Em, Charlotte, Elke en Lyet deze overwinning hardgrondig vieren. Wat ook gebeurt. Het bleef nog lang onrustig in Utrecht....

Ik wou toch al veel aan rebounden doen, maar het was toch lastig, dat die ene ring er niet hing, dinsdag. Zelfs missen met bord wordt dan lastig. We merken dat we er ook een beetje balorig van worden. Twee weken geen wedstrijd, zieken en anderszins ontbrekenden en dan blijft de accommodatie ook nog achter bij de verwachtingen. We doen eigenlijk zoveel mogelijk alles met omschakelen van verdediging naar aanval en vice versa, dat afwerken op die andere basket doen we nu een keer een op ca 2.50 gestelde korf. ( we zitten op de ALO, dus er is van alles..)Dunken, kunnen vrouwen dat? Door gebrek aan mogelijkheden ( en daarmee aan uitdaging ) ontbreekt het ze aan techniek en explosie.Ze pikken het wel een beetje op en sommigen ontwikkelen repertoire. Ik merk wel een duidelijk verschil tussen de promomeiden en de derdeklas meiden van Moestasj. De eersten zien het als behelpen en onderdeel van de training, terwijl de nog onbedorven laatsten, met de veel jongere trainingsleeftijd hier en daar enthousiast lopen te slammen. Sommigen gaan me uitleggen, hoe ze denken te moeten aanlopen. Hallo, dames, al is de laatste meer dan tien jaar geleden...ervaringsdeskundige blijf je.

Voorjaar

Het is voorjaar en ik tref gisteravond twee kleine corsages van elk een witte en een paarse crocus onder mijn ruitewissers. Wie heeft die daar gestoken?

alle teams die moesten winnen...

Zaterdagavond kwam bij ons US op bezoek. In Amsterdam hadden we heel goed moeten spelen, misschien wel onze beste wedstrijd van het seizoen, om te winnen. We rekenden op een tenenslopende pot. Natuurlijk wel gesteund door de eerdere pot: zelfvertrouwen. En gesteund door ons thuisrecord: 7-1 in de Struikhal. Het kon dus wel, maar het moest ook. De final four tikt ons bij elke actie op de schouder. Het is elke wedstrijd winnen of je kans verspelen. We hadden de week van te voren ingezet op verdedigen. Dat kwam erg goed uit de verf in de eerste stukken van de wedstrijd maar zelf hadden we het ook erg lastig met aanvallen. We schoten onze normale schoten, maar niet met onze normale zuiverheid en we hadden ook meer moeite dan normaal om ze te krijgen: 13-5(!!!) voor ons in periode 1. In periode 2 kwamen de Amsterdamsen wat meer tot scoren, vooral door een flink aantal aanvalsrebounds, iets waar wij normaal ook wel goed in zijn, maar wij pakten er de hele eerste helft maar 1. De eerste helft was zo om (de scheidsrechters waren een verademing en lieten beide ploegen lekker spelen) en kwam bij de niet erg Uilse stand van 26-21.
Als dit soort situaties niet af en toe voorkwanen, zou ik ze proberen uit te vinden. We hadden nog betrekkelijk weinig van Karin gemerkt en door ons op haar positie in de medium post te focussen, hadden we in Amsterdam de rollen om kunnen draaien. Iedereen wist dit nog goed te herinneren. Zullen we dat dan maar weer doen?, was dus de vraag.
En weer werkt het. Eerst zijn er twee onnavolgbare scores van Natalie en een sterke drive van Suus nodig om een sterk spelende Marte Linthout bij te houden maar dan vinden we inderdaad Karin in the post. Ook dankzij drietjes van Cookie en twee keer van Margreet komen we beter tot scoren. Het blijft echter gelijk op gaan, want ook US speelt een sterk kwart. Gelukkig mist US de opgelegde laatste kans, zodat we met 6 punten voor het laatste kwart kunnen. 49-43.
Los komen is er nog altijd niet bij, integendeel. Onze scores komen volgens plan van Karin en Natalie maar Linthout blijft de luis in ons verenpak. Met nog 5 minuten te gaan is het 55-53. Cookie is naar de kant geweest om op adem te komen en Laura gaat Linthout stoppen, totdat die het op de post gaat proberen. US sluit de lijn naar Karin met wat meer mankracht af en nu is het alles op Natalie, die niet meer kan missen. Zoals dat dit seizoen al zo vaak is gebeurd, hebben we opeens een demarrage geplaatst, waar de tegenstander geen antwoord op heeft: we scoren 19 op rij en US maakt alleen nog het allerlaatste puntje.. 74-54.
(Cookie 20, Natalie 17 (11 tijdens de demarrage) Margreet (12, waarvan 0 binnen de cirkel...)
Bij US heeft Linthout er 21.
US verdwijnt met lege handen de Groninger binnenstad in. Dan heb je in elk geval nog wat.
Onze winst blijkt 's avonds op het internet niet meer dan een bijhoudwinst. Alle teams die moesten winnen, hebben ook gewonnen. Een kleine voorsprong vasthouden, daar zijn we best goed in, overigens. Volgende wedstrijd maar eens zien of we een onverwachte demarrage kunnen plaatsen......

55and up

Nog een nagekomen berichtje. De vragen, die ik mezelf altijd stel, om te bepalen of de training goed is, heb ik van Hubie Brown: "Are we shooting enough? Are we running enough?". Op dinsdag en vrijdag is onze schotcapaciteit beperkt, we rennen dan veel onder het schieten. Op donderdag doen we steevast de "5pt shooting drill", een schotritme oefening, waarmee je je progressie als persoon en als team bij kunt houden. In drie minuten nemen 2 spelers/sters zoveel mogelijk schoten, volgens een bepaalde volgorde. Steeds ombeurten 5 schoten uit een assist van binnenuit. Een perfect rondje is een bonus, de laatste poging van elk rondje mag een drietje zijn en een raak drietje is twee punten. Voor de invoering van de bonusregeling bleven we jaren op 48max staan. Als team schuif je geleidelijk naar een gemiddelde van 36 op. (moestasj he 1 en Uilen da 1 halen dit, op straffe van een sprintje) (SMART doel voor beide teams: aan het eind van dit seizoen 38 gem.) Het (wereld) record is fagelopen week bijgesteld door de dames Charlotte Lameijer en Lyet Reilman. 55 punten. Gefeliciteerd en nu naar de 60?

Binnenuit

We begonnen ook niet goed. Eerlijk zijn. We wenden te langzaam aan de opgerekte verhoudingen en hadden aan de binnenkant erg veel moeite met de ervaren vd Kamp. Het stond na 6 minuten 13-4 voor de thuisploeg.
Zoals we dat dan kunnen stonden we twee minuten en drie drietjes later opeens weer voor: 17-15 en wonnen we het eerste kwart met 19-17. Lek boven zou je zo zeggen, maar het zou echt met golven blijven gaan. Eerst maar eens 7-2 voor Binnenland, dat inside erg goed bleef aanvallen. Een sterke periode met een 8-0 run bracht ons weer los op 29-24 maar doordrukken was er niet bij. Reboundend waren we niet goed genoeg en in de aanval liepen we twee keer scores mis, omdat die niet werden gegeven waar dat wel moest en bovendien werden we twee keer voor screens afgefloten, of het om hockey of voetbal ging. We hadden erg veel moeite om niet moedeloos te worden en kwamen, tegen de veldverhouding in, op een forse 10 punten achterstand te staan. 44-34, met nog een half minuutje in het kwart. Zoals we dat dan kunnen kwamen we toen, in minder dan tien seconden (driepunter, steal op inboundspass en nog een driepunter van Cookie) weer terug in de wedstrijd. 44-42 achter met goede moed.
In de derde minutt van de tweede helft was het gelijk: 46-46 en vanaf dat moment volgen er nog 7 leadchanges. Het grootste verschil in het derde kwart is voor ons (58-54) maar verder lopen beide ploegen niet van elkaar weg. Wij geven een paar keer, door een slechte uitvoering van een goed idee, een hoopvolle aanval cadeau, we krijgen nog twee screenfouten tegen en laten Binnenland twee keer onnodig naar de VW lijn gaan. Met 15 seconden staan we twee achter. Het volgens afspraak uitvoeren van een out of bounds, moet een keer over, voordat Cookie vanaf de vrije worplijn ons er naast schiet. Geen fouten maken, Binnenland scoort moeilijk, zonder vrije worpen. Met 7 seconden gaat de bal naar vd Andel, die met een evidente loopbal matchwinner mag worden. Dat we niet alsnog na een perfect uitgespeelde layup niet naar overtime mogen, maakt het extra zuur. We zeggen altijd, dat je goede schoten mag missen, onder vriendinnen, dus is een compliment over het koel houden van de organisatie, het enige wat er nog opzit.
Cookie maakt er 27, maar we spelen wel als een team. Helaas net niet goed genoeg.

jammer

Onder het toeziend oog van basketballcoryfeeen Petra Weeda en Toon van Helfteren, moesten de Uilen de punten in Barendrecht laten. Zuur tegen de concurrent voor een plekje bij de laatste vier. Jammer ook, de manier waarop het ging. En dan heb ik het niet eens over het recht op de winst. Binnenland was bij vlagen heel goed en bleef de hele wedstrijd lastig te bespelen. Het was ook Binnenland, dat de grootste voorsprongen nam in de close game.
Het was de ambiance, die mij het meest stoorde. Moest dat nou op zo'n klein ***veldje? Wat een aanfluiting voor zo'n club met landelijke uitstraling. Ik geloof nooit, dat de bond toestemming geeft om op dit soort veldjes promotiedivisie te spelen. Het veld is maar 13 meter breed, wat de spreiding die ons spel normaal kenmerkt onmogelijk maakt. En "copen" is nog altijd iets wat we niet goed doen, maar wat eigenlijk ook niet zou moeten hoeven. Bovendien was de hele zaal gewoon beschikbaar, dus dan wil je het ook niet, als thuisploeg, al vertel je wat anders.
Ik baal er ook van, dat er geen ervaren scheidsrechters worden aangesteld voor dit soort potten. Je kunt hopen, dat het allemaal wel goed zal gaan en ik vind zelf ook, dat scheidsrechters ook gelegenheid moeten krijgen om fouten te maken maar ik had er wel echt last van. Ik ben altijd blij met scheidsen, als ik ze niet merk. De evidente loopbal waarmee de overigens uitstekend spelende van Andel er in de slotseconden 73-71 van maakte, drukte een onuitwisbaar stempel op het beeld van de wedstrijd. Wat ik allemaal nog meer had willen zeggen, na afloop, heb ik met met m'n afgebeten tong maar ingeslikt. Jammer was het wel.

All Stars

Op ladyhoops wordt gedagdroomd over een damespromo-allstar gala. Ik stel een Noord-Zuid wedstrijd voor, want onder de lijn IJmuiden- Enschede moet toch ook best een aardig team te maken zijn....

Red on roundball

Geweldige verzameling van ongeveer 25 jaar oude basketball-shots met wijlen Red Auerbach en een heleboel van mijn oude helden. Voor mij zijn die broeken niet zo gek....

rustig blijven

We stonden behoorlijk onder druk. Geestelijk al, de tweede topper in twee weken maar ook de druk van Probuild Lions was flink. Gek, Uilen, dat gebeurt in toppers. We hebben af te rekenen met een aanval, die vooral bestaat uit dribbleacties. Daar zijn we op berekend. Scoren ging ons deze keer niet zo makkelijk af. We forceerden de schoten kwamen slecht in de aanval, door niet goed te swingen en de goede schoten vielen niet. Dan zijn we toch iets meer met maken bezig dan met mikken. Probuild loopt weg naar 9-3 en we hebben een time out nodig om over simpele dingen te spreken. Dat hoeft meestal niet. Lange tijd ziet het er naar uit dat we de dubbele cijfers niet gaan halen in het eerste kwart, maar dan schiet Margreet een goede driepunter lelijk binnen en is het 11-15. Rustig blijven, de druk zal maar langzaam minder worden.
Het wordt een jojo wedstrijd en dat is al een vooruitgang. In de volgende periode hebben we voor het eerst echt contact met onze binnenkant en het zijn de scores van Natalie, die ons in de pot houden, terwijl Worku bij de tegenpartij wat teveel ruimte krijgt, vooral als Laura even mag uitrusten van haar controlerende taak. Rust 24-26. De doelstelling van coach vd Bilt om ons onder ons gemiddelde te houden kan al bijna niet meer mis.
In de tweede helft slaan we verdedigend toe: in de eerste zes minuten scoren we opeens weer 15 punten, veelal uit steals, maar ook de out of bounds van onder de basket levert productie uit variatie. Maar dan vallen we weer stil: we geven een paar opgelegde breaks uit handen en scoren niet meer. Laura houdt met een 8meter schot (ik heb ook een drietje geschoten, toch?) nog iets van onze voorsprong over. 42-38.
Altijd spannend, een kleine voorsprong in het vierde, nietwaar? Onze voorsprong moeten we met hand en tand verdedigen. Het gaat op en neer, maar het blijft onze voorsprong. Bij 51-43 lijken we er te zijn maar ondertussen laten we kansen op beter liggen, 4 vrije worpen van 7 gaan aan de verkeerde kant van de ring en een paar calls vallen niet gunstig uit. (Natalie kan heel dominant zijn onder de basket met blocks en heel beheerst als de scheids het niet met ons eens is, al heeft ze haar hele lichaam nodig om tot tien te tellen...) Jorieke zit prachtig diep en pakt een prachtige charge, waar 1 persoon in de hele zaal het niet mee eens is en moet toezien hoe Nijenhuis koel het verschil op 2 brengt met nog maar 2 minuten te gaan. Gelukkig heeft Worku net daarvoor geen stalen zenuwen, het blijft onze voorsprong. Margreet zet ons op 55-52 maar het gaat verder om stops, nauwelijks om scores. Cookie stopt het schot van Worku, maar die mag tot veler verbazing (inclusief die van coach vd Bilt) toch naar de lijn en scoort nu wel twee keer. We gaan de laatste minuut in met 1 punt voorsprong, onze voorsprong. Met de "rust" van die voorsprong vinden we met 15 seconden Karin onder het bord en die scoort met bonus. We gaan geen fouten maken en ook niet meer helpen, de layup mag, een drie niet, ook als Karin onverhoopt niet mocht scoren. Maar waar ze eerder nogal moeite mee had, gaat nu prima.
We winnen met 58-54. Iets zegt me, dat we de dribbelaartjes van Probuild nog wel een keer tegen zullen komen...
Cookie maakt er 12, Natalie 11 en Laura 10.

Geld- en veldzaken

Almonte heeft het financieel niet zo makkelijk en dus speelt het in een halve hal, met een half 24 secondenapparaat (voor ons nooit zo'n item...) Armlastig is een rekbaar begrip... voor een kwart van het bedrag, dat de Uilen elke uitwedstrijd aan reiskosten kwijt zijn, heb je een normaal veld.......

Toch is het wel raar, dat de coach van de gasten blijkbaar de enige is, die vindt, dat er toch, bij beschikbaarheid van een hele hal (toevallig, misschien) op centercourt gespeeld kon worden? Dan hoef je ook niet op schoot bij de trommelaar nog schoten te nemen.... en toevallig aangewaaide gekken (lampegat de allergekste!) rennen dan ook niet scheldend en tierend vlak onder de basket door.

Mijn stelling is, dat half courtvelden altijd een groter thuisvoordeel geven dan centercourts? En ik denk, dat ze dat bij Almonte met me eens zijn.....

Twee verliezen

Ook als twee teams ongeveer even goed zijn, moet er altijd eentje het meeste geluk hebben. Almonte speelde het grootste deel van de pot heel goed en wij gaven prima partij. We hadden echter wel wat minder geluk en hadden dus gewoon nog beter moeten zijn voor de winst.
De atletische tegenstandsters begonnen in de overdrive, schoten schijnbaar wat te haastig en waren dus ook nog niet klaar voor de rebound. Wij pakten bijna alles en hadden goed het oog op kansjes. We liepen dan ook, tegen de energiestroom in, weg naar 11-6. In de zesde minuut, leden we echter ons eerste verlies. Tessa door de knie. Opschudding alom. Coach bemoeide zich met Tessa en liet het team zelf hergroeperen. Dat werkte eigenlijk heel goed: met de versingevallen Laura aan het kanon werkten we door naar een 21-14 kwartstand. De goed uitgevoerde laatste-seconde-out-of-bounds leverde net niet meer lucht.
Van Tessa ziet de leek misschien niet zo goed wat ze allemaal doet in het veld. Dat merk je pas als ze haar rol daar niet kan spelen. Als Cookie al drie keer een toevallig contact als P gefloten krijgt in tien minuten, wordt het tijd om ook even zonder haar te spelen. Dat pakt niet zo best uit. De aanval wordt wat verder uit positie gespeeld en drie keer balverlies brengt Almonte in 1 ruk naast ons. En daar zullen ze verder blijven. Ook Karin staat al snel op drie fouten, als haar snaairebounds als over the back worden gefloten. De scores zijn nog mooi over het team gespreid, concentratie in money time is heel goed, geluk daarbij hebben we weer niet. Rust bij 37-37.
In het derde part gaat het volkomen gelijk op: onze nummer 15, Cook is met 13 punten niet te stoppen door Almonte, maar wij hebben erg veel moeite met hun nummer 15. Deze Bianca Hurkmans is solo goed voor 11. Ook het duel tussen de "rest-Uilen" en de overige Almonters valt in ons voordeel uit: 10-8. Het is 60-56 voor ons bij het ingaan van het laatste kwart. Mooi is, dat we ook meteen balbezit hebben. Lauren Walker steelt de bal echter voordat die bij Laura aankomt en binnen 1 seconde is het verschil nog maar twee. Dit blijkt echt een klap, die tot overmaat van ramp door een zeer discutabele 5e fout van Karin wordt gevolgd. Al de hele wedstrijd vecht ze een echt centerduel uit met Nathalie Wijnen (beide speelsters kennen elkaar van twee seizoenen geleden uit de eredivisie; het is stevig maar sportief, zoals het hoort eigenlijk) Karin komt voor haar man en wordt omhoog gebumpt door Wijnen. Karin brace't zich voor haar wheel en deal move, je kunt de punten al bijna noteren en dan stuitert haar tegenstandster wat naar achteren. Charge. Exit inside aanspeelpunt en organisator van de verdediging. Nu zijn we echt even aangeslagen en we maken onze tweede zwakke periode mee. Topreboundende Joriek volgt ook in de verbanning naar de bank. Verdedigend blijven we nog een beetje op de been, totdat de driepunter van Angelique Teulings het verschil naar 9 punten brengt: 71-62. Almonte heeft hiermee schijnbaar de buit binnen. Wij besluiten, dat dat nog niet zo is en maken goed gebruik van hun gevoel van comfort. We krabbelen op, stealen een paar ballen en komen vooral door Lyet dit keer helemaal terug in de wedstrijd bij 73-71 en nog 2,5 minuten te gaan. Almonte zet weer aan naar 76, wij antwoorden weer en komen op 77-76! Voor met nog een minuut, door twee steals op Teulings, die daar echter meteen haar tweede praktisch onmogelijke driepunter van het kwart op laat volgen (de krassen op de bal zijn van de nagels van Margreet....) Vanaf de vrije worplijn kunnen we er nog weer naast komen, maar die vallen dan net niet meer. Almonte maakt er nog 4 punten bij en we staan met lege handen. 83-77. Beetje slap gepasst, op vitale momenten, ongelukkig met het uitvallen van Tessa, pech met een paar belangrijke calls in ons nadeel. Vrije worpen hadden iets beter gemoeten (15-25). Niet slecht gespeeld, net zo goed eigenlijk als de goede tegenstander. Een schrale troost. De Uiltjes verspreiden zich teleurgesteld over het hele land...
Scores: Cookie 32, Natalie 8, Laura 8, Karin 7, Margreet, Jorieke en Lyet 6, Charlotte 2

Geen Galavoorstelling

Het zal dan nu toch eindelijk ongeveer de laatste keer geweest zijn, dat de meiden over het veld stuiteren als een geopend en omgekeerd zakje M&M's. Ooit komen nu toch eens die tenues waar iedereen op wacht. Dan kunnen we onze tegenstanders misschien geen (los) zand meer in de ogen strooien: een ongeorganiseerd zootje studenten komt het veld in en scoort na een aanval over alle vijf speelsters (!) vlekkeloos uit de short corner en staat als één vrouw te pressen.
Zo begonnen we en coach was meteen niet ziek meer.
We hadden ons voorbereid op felle tegenstand van Hoofddorp en in het eerste kwart weigerden ze ook te gaan liggen. We scoorden makkelijk, maar werden soms ook wat te makkelijk verslagen op persoonlijk voetenwerk. Dat was het verbeterpunt van de laatste weken geweest en dat zat ons dus hoog. Ook reboundend waren we nog niet op ons best. 22-17 gaf wel aan, dat het nog niet over was. Toen gingen de Hoofddorpelingen opeens wel liggen. Ze scoorden pas in de 19e minuut van de eerste helft op een weggevertje van ons. Bij rust hoefden we ons alleen nog maar druk te maken over het verdelen van de speeltijd: 49-19. En misschien over de honderd puntengrens.
De man van het dagblad begreep uit mijn verslag, dat we een galavoorstelling hadden gegeven, maar bij die kwalificatie kan ik me niet aansluiten. Daarvoor misten we te veel (ook lay-ups) en bleef iemand een rondje bespaard. Er was best veel te genieten: het positiespel van Karin, de pick 'n roll van Em en Natalie, het stop en pop fadeawaytje van Lyet, de 6 steals van Mac, de defense van Laura, de 14(!) rebounds van Jo, de traps en helps van Cookie, de bijna achteloze scores van Suus, de 12 meter buzzerbeater van Elke, de buikschuivers van Tessa en de terugkeer met score van onze Zambiaanse exchangestudent Charlotte. We stoppen bij 96-36. Teamoverwinning? vraagt de Ivo van 't Dagblad steevast. Teamoverwinning, Ivo. Maar geen galavoorstelling van de M&M sisters.
Cookie 14, Natalie 13, Susanne 12, Jorieke 11, Elke en Laura 9, Karin (11 rebounds) en Margreet 7, Lyet en Em 4 en Charlotte 2.

spacing

De vrijdagse reis naar dat andere universitaire sportcentrum, in Rotterdam, vroeg om wat zoethoudertjes. Pelle en Lotte hadden helpen bakken en ik vertelde de meiden niet wat er in zat.
De cupcakes werkten in elk geval, want onze "spacing" was heel behoorlijk. We zetten Baros direct met een strakke verdediging op achterstand. Heerlijk, zo'n stroeve vloer. (onze eigen vloeren waren deze week dramatisch glad door vuil) Natalie zorgde voor het leeuwendeel van onze productie vanaf de low post. Van buiten viel er nog niet veel. via 14-2 werd het 24-10.
In het tweede kwart veranderden er twee dingen: een inderhaast opgetrommelde scheidsrechter kwam zijn solo gestarte collega versterken. (dan kunnen er wel eens rare dingen gebeuren, maar deze voelde het uitstekend aan, keek eerst de kat uit de boom "Er is hier een wedstrijd aan de gang, toch..." en vulde zijn plek onopvallend. Beide mannen een dikke pluim.)
Het andere ding was, dat Baros in een 3-2 zone ging staan. Nu kwam het nog meer op onze spacing aan. In het begin zochten we de ruimte nog onder de basket, maar daar verdwaalden we aanvankelijk in het woud van lange armen van de Rotterdamse luchtmacht, die daar niet voor niets stond. Blijkbaar gingen de cakejes toen werken, want we kregen opeens, uit de swing, veel ruimte buiten en na een time out, gevuld met zelfbevestiging: "...ze doen dit om ons een plezier te doen en ze gaan zo wel vallen...." begonnen de eerste bommen dat inderdaad te doen, vallen. Bovendien begonnen onze kleine insidemeiden, Suus en Jorieke met enorme passie (Jo d'r Edesche moeke was kijken) achter de gemiste schoten aan te gaan. De grote meiden heersten onder ons eigen bord. De rust kwam met een verdiende 40-23.
De rest is gauw verteld. Hoewel ook Baros behoorlijk aan het scoren kwam, slaagden we er in onze voorsprong gestaag uit te breiden. We verbaasden ons een beetje, dat de zone bleef staan maar namen dat geschenk dankbaar aan. Noem het maar trading baskets: twee punten van Baros, tegen drie van ons. Vooral Cookie had het vizier weer erg op scherp staan en pafte zes van die dingen binnen. Margreet verving haar trouwens een flinke poos erg goed en was ook twee keer van heel ver succesvol)
Scores: Cookie 29, Natalie 10 (volgens mij twee meer, haar productie was in het begin van de pot ook nauwelijks bij te houden), Jorieke 10, Laura, Margreet en Suus 8 (en voor de krant frauderen we er dan iets bij....) Elke 5, Tessa en Lyet 2 en Ka 1 punt.
De cijfers zijn de laatste tijd lief voor ons: een streak van 4, drie keer achter elkaar 80 plus en los op de tweede plaats. Statistieken maken de helden niet, aldus Oscar (big O) Robertson, de NBA speler met een onoverbrugbare voorsprong op de NBA lijst van all-time triple-doubles (181) Het winnen van Big Games, dat wel! Elke volgende is er eigenlijk één.

Pay Back Time

Weer kunnen we vaststellen, dat we zijn gegroeid. Opnieuw een revanche na een verloren uitwedstrijd? Overtime was het in oktober en dus zijn we wel aan elkaar gewaagd. Akrides, dat na een sterk begin veel pech heeft gehad met blessures, heeft de ploeg weer redelijk bij elkaar.
Bovendien zijn de Velser dames meteen goed scherp en slaan ze steeds terug, nog voor wij blij kunnen zijn met een score en als we wel op tijd overschakelen, snijden ze dwars door onze zo goed aan hun pressbreak aangepaste press. Onze keepers worden nu verschalkt op snelheid. Het lijkt ook niet uit te maken wie de bal heeft, iedere tegenstander oogt doortastend en vaardig. Regelmatig verkleurt er weer een haartje op mijn hoofd, als we het midden niet weten te houden tegen een drive.
Aan de andere kant van het veld moeten we echt alle stekels uitzetten, om door de harde verdediging heen te komen. Het houdt ons, en de scheidsen scherp. Er wordt meteen veel gefloten, wat de wedstrijd lang maakt. Toch mogen we zeggen, dat we het eerste kwart goed doorkomen. Kleine spurtjes geven ons een 8 punts voorsprong. De manier waarop de scores tot stand komen is ook bemoedigend.
In het tweede kwart worden we wat slordiger, terwijl Akrides juist wat nauwkeuriger wordt. We zetten de press weer op de middenstand en hoewel we er weinig steals mee pakken, geven we ook minder layups weg. Vooral met "gratis" door uilen verstrekte vrije worpen komt Akrides tot 2 punten bij rust: 37-35. Scherp blijven, dus.
Voor ons is dat waarschijnlijk ook goed. De balans tussen zelfvertrouwen en concentratie is in evenwicht. Bij Akrides ook want het verschil groeit in de eerste 5 minuten na rust niet verder dan 5 puntjes. Aan de hand van een scherp spelende Suus en een ontspannen, low profile Cookie springen we dan even naar 9 punten. Van breken is nog geen sprake en Akrides verkleint de marge weer tot 4. 52-48. Dan volgen er twee minuten waarin Cookie weer twee keer het juiste moment voor de drive weet te vinden en een eindelijk relaxte Laura eerst een stopenpoppertje binnenbrengt en daarna het genoegen smaakt haar eigen revanche te kunnen nemen op de weggegeven 3vrije worpen van de eerste helft. Ze doet het perfect en breekt daarmee de laatste weerstand. Het kwart eindigt bij 62-50.
Nog hebben we geen reden om niet tot het uiterste geprikkeld te zijn: twaalf punten is dat niet precies het verschil dat Akrides in de vorige ontmoeting nog goed maakte in het laatste kwart?
Resultaten uit het verleden blijken ook vandaag niets te zeggen over nu: Het is echt gebeurd: De laatste 10 minuten zijn voor het opvijzelen van het doelsaldo. Na opeenvolgende 3tjes van Cookie en Tessa zijn we helemaal los en voor de tweede achtereenvolgende keer hebben we een 50 plus helft. Ook de 89 punten die we uiteindelijk laten noteren zijn een record voor dit seizoen. Laten we echter niet vergeten, hoe zwaar driekwart van de pot was!
Scores: Cookie 25, Suus 16, Natalie en Karin 10, Lyet 8, Tessa 6, Laura 5, Margreet 4, Jorieke en Emily 3. (Elke werkte eerder op de dag bij het tweede aan haar Comeback From Down Under)

Niet langer compleet

Een tegenstandercoach, scheids of andere belangstellende vraagt wel eens: "...en jouw team, ben je compleet?" Dan volgt de gebruikelijke opsomming, waar je je ook mee in kunt dekken tegen slechte resultaten en waar je interessant mee kan doen, als er weer een paar in exotische oorden zitten.
Mijn antwoord zal de rest van dit seizoen "Nee en dat worden we ook niet meer" luiden. Air-Iris doet niet meer mee. En dat is wijs. Maar onwijs jammer.

Vertrouwen

De achtervolging op Cangeroes ontwikkelt zich tot een strijd waar de buideldiertjes zelf nog steeds de dans ontspringen en tevreden toe kunnen kijken hoe de naaste achtervolgers steeds weer worden ingehaald. In het wielrennen zou je zeggen, dat de jachtgroep goed samenwerkt en steeds weer andere renners te kop overnemen. Bij basketball betekent dit, dat de kloof steeds groter wordt. Ook wij hebben ons aan deze Cangeroe-pleasing weer schuldig gemaakt.
We hadden een eitje te pellen met onze vriendinnen uit Twente. Wisten we aan het begin van het seizoen nog onvoldoende, dat een wedstrijd 4 kwarten duurt, nu waren we gematigd optimistisch dit Ireen-Wuust-Syndroom te kunnen overwinnen. We hadden Jorieke en Margreet er weer bij, al zouden we de geblesseerde Iris en Laura wel missen.
Aan elkaar gewaagd en met scheidsen die het meteen erg scherp hielden. Zowel Karin als Annemieke liepen vroeg in de eerste helft al tegen hun derde fout aan. Jugglers had, zonder vaste guard, wat moeite hun sweetspots te vinden en miste twee open layups: voordeel 17-14.
In het tweede kwart gingen wij op de oude voet verder, terwijl Jugglers een zware dip doormaakte: van 21-17 stoven we door naar 34-17, in een, ook van onze kant nogal rommelige fase van de wedstrijd. Met die stand konden we ook pauzeren.
Dit keer slaagden we er goed in om onze flow te handhaven. Waar de Jugglers zich aanvallend wisten te herpakken, waren wij aan de andere kant niet te stoppen. Met een zone doe je ons echt een plezier, als we lekker op gang zijn. Iedereen kon heerlijk vrijuit spelen.
Met 5 speelsters in de dubbele cijfers en nog 23 punten van de rest is meteen het verschil duidelijk met de eerste ontmoeting, toen twee speelsters samen 55 punten inbrachten.
Uitslag: 85-50 Cookie 19, Natalie 12, Margreet en Tessa 11, Karin 10, Lyet 7, Emily 8, Suus 6 en Jorieke (met jetlag) 2.