Ik zie u. De meeste van jullie zie ik pas aan de andere kant van 1 januari. Sommige misschien ver daarna. Tot dan, heb het goed.
Ubuntu bevalt nog steeds. Jammer eigenlijk dat ik een Mac-fan ben, anders had ik het besturingssysteem van die naam ook wel geïnstalleerd. Ubuntu is natuurlijk meer een omgangssysteem. Ik hoop dat ik er steeds meer naar ga leven. Als ik nu nog iemand op kantoor of in de zaal voorbijloop zonder hem of haar tenminste aan te kijken, ben ik aan het slaapwandelen. Maak me wakker als het je overkomt.
Ontvrienden is het woord van 2009. Je wilt natuurlijk niet al je Hyves, Facebook en Linked-in vrienden op ziekenbezoek krijgen en daarom zit er wel iets in. Vriendschap vereist wel een zekere vorm van diepgang en investering. Het mooie van Ubuntu is dat elke kleine vorm van aandacht waarde wordt. Je hoeft geen vrienden te zijn om elkaar als mens te erkennen maar waarom zou je tegen mensen die iet direct je vrienden zijn niet net zo vriendelijk doen? 2010: minder vrienden maar weer beter om ons heen kijken?
Sikhona. Ik ben hier. cu.
vrijdag, december 18, 2009
donderdag, december 17, 2009
Structuur in de WASbak
Elke week zit ik aan de rand van het zwembad in het Willem Alexander Sportcentrum. Daar is dan een algemeen zwemuur waarbij ik belast ben met het toezicht. Ik behoor te voorkomen dat er iemand verdrinkt, wat in de praktijk neerkomt op soms, in het Engels, vragen of iemand wel een license to swim heeft. Verder doet een sportleider vooral zijn sportleidersding: het in goede banen leiden van de sport. En nergens is die uitdrukking zo van toepassing als in het zwembad.
Er is een zeker ritueel waar we ons allemaal aan verbonden hebben: zwemmen is baantjes trekken. Dus komen er lijnen te liggen. Hoewel ik me al jaren afvraag wat er zou gebeuren als ik me niet zou conformeren, leg ik altijd braaf een paar lijnen in het water. Dat is trouwens zwaar werk. Je moet 25 meter staalkabel met drijvers uit een put omhoogtillen en ze geleidelijk in de plomp laten zakken. En aan het eind van het uur vice versa, want de gymastiekerschool doet niet aan lijnen.
De rechte leer schrijft voor dat de snelsten in de baan bij het raam zwemmen. Iedereen lijkt dit te weten en alle snellen nemen dan ook een zonnebrilletje mee. Het is hier ieder voor zich. De daarnaast gelegen opeenvolgende banen kenmerken zich door een afnemende snelheid, techniek of ambitie.
Voorin, vlak voor mijn voeten, is de “langzaamste” baan. Het gebrek aan ambitie en de sociale cohesie bereiken hier een hoogtepunt. Schoolslag, hoofd boven water, vol gespreksstof. De beperkingen van lijnen zou al snel tot filevorming en irritatie leiden en daarom is in deze wateren rondzwemgelegenheid. Dat scheelt al één lijn. Veelal paarsgewijs en luid snaterend zwemt men tegen de klok in. De helft van de deelnemers op éénderde bad.
In het kader van een sociologisch- systeemtheoretisch onderzoek heb ik onlangs nog een lijn weggelaten. Wie in deze wasbak heeft uiteindelijk structuur nodig? Alleen de opwaartsmobielen van de middelste banen natuurlijk! De twee snelste banen zouden zich toch wel gaan redden? Of zou daar ook een ovaal traject ontstaan? Met pootje over in de bochten wellicht? Heel interessant allemaal. Wat denkt u?
Er blijkt overigens ook een verschuiving tussen de banen op te treden en als je de lijnen dan weer in een bepaalde volgorde verwijdert, krijg je weer heel verrassende uitkomsten.
Ik beschik na een paar maanden ook over andere uitkomsten: verhouding tussen mannen en vrouwen? Brilletjes versus ongewapende ogen? Bikini’s tegenover badpakken? Haaienpak of mensenpak? Personeel dan wel studenten?
Bent u geïnteresseerd in het onderzoek? Dinsdag tussen 12.30 3, 13.30 ben ik voor al uw vragen in de wasbak. Eén tipje van de sluier: In haaienpak beïnvloedt u het onderzoek meer dan in bikini.
Er is een zeker ritueel waar we ons allemaal aan verbonden hebben: zwemmen is baantjes trekken. Dus komen er lijnen te liggen. Hoewel ik me al jaren afvraag wat er zou gebeuren als ik me niet zou conformeren, leg ik altijd braaf een paar lijnen in het water. Dat is trouwens zwaar werk. Je moet 25 meter staalkabel met drijvers uit een put omhoogtillen en ze geleidelijk in de plomp laten zakken. En aan het eind van het uur vice versa, want de gymastiekerschool doet niet aan lijnen.
De rechte leer schrijft voor dat de snelsten in de baan bij het raam zwemmen. Iedereen lijkt dit te weten en alle snellen nemen dan ook een zonnebrilletje mee. Het is hier ieder voor zich. De daarnaast gelegen opeenvolgende banen kenmerken zich door een afnemende snelheid, techniek of ambitie.
Voorin, vlak voor mijn voeten, is de “langzaamste” baan. Het gebrek aan ambitie en de sociale cohesie bereiken hier een hoogtepunt. Schoolslag, hoofd boven water, vol gespreksstof. De beperkingen van lijnen zou al snel tot filevorming en irritatie leiden en daarom is in deze wateren rondzwemgelegenheid. Dat scheelt al één lijn. Veelal paarsgewijs en luid snaterend zwemt men tegen de klok in. De helft van de deelnemers op éénderde bad.
In het kader van een sociologisch- systeemtheoretisch onderzoek heb ik onlangs nog een lijn weggelaten. Wie in deze wasbak heeft uiteindelijk structuur nodig? Alleen de opwaartsmobielen van de middelste banen natuurlijk! De twee snelste banen zouden zich toch wel gaan redden? Of zou daar ook een ovaal traject ontstaan? Met pootje over in de bochten wellicht? Heel interessant allemaal. Wat denkt u?
Er blijkt overigens ook een verschuiving tussen de banen op te treden en als je de lijnen dan weer in een bepaalde volgorde verwijdert, krijg je weer heel verrassende uitkomsten.
Ik beschik na een paar maanden ook over andere uitkomsten: verhouding tussen mannen en vrouwen? Brilletjes versus ongewapende ogen? Bikini’s tegenover badpakken? Haaienpak of mensenpak? Personeel dan wel studenten?
Bent u geïnteresseerd in het onderzoek? Dinsdag tussen 12.30 3, 13.30 ben ik voor al uw vragen in de wasbak. Eén tipje van de sluier: In haaienpak beïnvloedt u het onderzoek meer dan in bikini.
zondag, december 13, 2009
Just what the doctor ordered
Scylla is een speciale tegenstander. Er spelen vooral oud moessies en uiltjes. Omdat ik nog niet zo lang geleden bijna bij alle studententeams betrokken was ken ik ze ook echt van dichtbij. Leuk om tegen oude pupillen te spelen die groot geworden zijn en uitgevlogen. Het is ook een voordeel als je de kracht van de tegenstander een beetje kent. Scylla heeft bijvoorbeeld een uiterst goede frontline en als ze echt inside komen zijn we er bij. Het plan is dus om de tegenpartij andere dingen te geven die ze eerst moeten oplossen, voordat ze kunnen doen waar ze goed in zijn. Het zal niet makkelijk worden, zonder de inside inbreng van Esther en met Roos gammel op de bank.
Nu hebben we de press die we gaan spelen wel doorgelopen maar doen blijkt iets heel anders. We scoren wel eens maar zijn niet op de plek en Scylla zeilt naar de overkant waar ze rebound op rebound kunnen pakken omdat we niet alleen nog niet kunnen pressen maar ook niet kunnen overschakelen naar half court defense. De eerste periode eindigt met een flinke achterstand. We hebben beide time outs al gebruikt en weten nu misschien wel hoe het moet maar nu vallen we slecht aan waardoor de achterstand alleen maar oploopt. Maar na de eerste paar keer dat de press er echt staat blijkt meteen dat Scylla schrikt. Ze vinden geen goede manier om erdoorheen te komen en komen in elk geval niet meer aan aanvallen toe; van 15 punten achter pressen we ons weer in de wedstrijd bij 25-30 rust.
In de derde periode komen we bij 33-32 voor de tweede keer voor (het was ook twee-nul) en we blijven boven liggen. 3punters van Linda en Eugenia en bevrijdende drives van Toya brengen nog extra frustratie bij Scylla teweeg en alle timeouts van de andere kant gaan over press breken. Iedereen bij Moestasj deelt in het goede spel en is hartstikke positief. Met nog zo'n vier minuten te spelen kennen we een korte periode van slordigheid en haast waarin Scylla net weer een paar goede scores pakt. En dan gaat Femke ook nog door de enkel. Het wordt niet echt knijp en als Linda de 25ste steal met een eenvoudige layup van een lintje voorziet is het negen punten en over.
"Just do it" blijkt weer een mantra van jewelste: niet alleen zijn er nu de punten en sluiten we de eerste seizoenshelft "even" af, maar we hebben ook een wapen gewonnen dat ons altijd weer in de pot terug kan brengen als we het maar gewoon doen.
En lieve help wat kan je opknappen van zo'n pot! Medicijn!
Nu hebben we de press die we gaan spelen wel doorgelopen maar doen blijkt iets heel anders. We scoren wel eens maar zijn niet op de plek en Scylla zeilt naar de overkant waar ze rebound op rebound kunnen pakken omdat we niet alleen nog niet kunnen pressen maar ook niet kunnen overschakelen naar half court defense. De eerste periode eindigt met een flinke achterstand. We hebben beide time outs al gebruikt en weten nu misschien wel hoe het moet maar nu vallen we slecht aan waardoor de achterstand alleen maar oploopt. Maar na de eerste paar keer dat de press er echt staat blijkt meteen dat Scylla schrikt. Ze vinden geen goede manier om erdoorheen te komen en komen in elk geval niet meer aan aanvallen toe; van 15 punten achter pressen we ons weer in de wedstrijd bij 25-30 rust.
In de derde periode komen we bij 33-32 voor de tweede keer voor (het was ook twee-nul) en we blijven boven liggen. 3punters van Linda en Eugenia en bevrijdende drives van Toya brengen nog extra frustratie bij Scylla teweeg en alle timeouts van de andere kant gaan over press breken. Iedereen bij Moestasj deelt in het goede spel en is hartstikke positief. Met nog zo'n vier minuten te spelen kennen we een korte periode van slordigheid en haast waarin Scylla net weer een paar goede scores pakt. En dan gaat Femke ook nog door de enkel. Het wordt niet echt knijp en als Linda de 25ste steal met een eenvoudige layup van een lintje voorziet is het negen punten en over.
"Just do it" blijkt weer een mantra van jewelste: niet alleen zijn er nu de punten en sluiten we de eerste seizoenshelft "even" af, maar we hebben ook een wapen gewonnen dat ons altijd weer in de pot terug kan brengen als we het maar gewoon doen.
En lieve help wat kan je opknappen van zo'n pot! Medicijn!
dinsdag, december 08, 2009
Je steekt er wat van op
Ik ben een boek aan het lezen van iemand die de hele Brittanica heeft doorgewerkt. Ik voel me aan een dergelijke klus blootgesteld. Sinds gisteren weer vier nieuwe medicijnen met uitgebreide bijsluiters. Tot gisteren wist ik nauwelijks dat ik een schildklier had nu moet ik die met alle geweld in toom proberen te houden. Komt het daarna ook weer goed met m'n hart, dan is het allemaal wel de moeite waard geweest.
Het lastigste is dat ik geen training kan geven en dat er net een belangrijke wedstrijd op het programma staat. Ik moet zeggen, dat mijn team het heel goed doet als het aan zichzelf wordt overgelaten. Vorige week hebben ze het ook zelf moeten doen en dat ging heel goed. De principes die we aanhangen zijn blijkbaar aardig ingedaald in de groep want ze hebben de juiste analyse gemaakt na het verlies tegen Uilen 3 en op de juiste dingen getraind. Ik ben trots en dus ook vol vertrouwen dat ze het deze keer oplossen.
Het wordt een experiment want ze mogen een press doornemen, die we vorig seizoen met veel succes hebben toegepast maar waar we dit seizoen nog niet aan toe zijn gekomen. Deze press lijkt mij wel een heel bruikbaar wapen in de volgende wedstrijd en dus mogen de ervaren rotten hun eigen specialisatie aan de nieuwen doorgeven.
Het mes zou aan twee kanten moeten snijden: de rotten nemen hun eigen functie nog weer eens op een ander niveau door en de nieuwen hebben meteen een coach bij een voor hen nieuwe klus.
We zullen aan het eind van de week weten wat we hebben geleerd: Moestasj qua press en ik qua bijsluiter. De verwachting is dat coach en ploeg beide weer op scherp staan.
Het lastigste is dat ik geen training kan geven en dat er net een belangrijke wedstrijd op het programma staat. Ik moet zeggen, dat mijn team het heel goed doet als het aan zichzelf wordt overgelaten. Vorige week hebben ze het ook zelf moeten doen en dat ging heel goed. De principes die we aanhangen zijn blijkbaar aardig ingedaald in de groep want ze hebben de juiste analyse gemaakt na het verlies tegen Uilen 3 en op de juiste dingen getraind. Ik ben trots en dus ook vol vertrouwen dat ze het deze keer oplossen.
Het wordt een experiment want ze mogen een press doornemen, die we vorig seizoen met veel succes hebben toegepast maar waar we dit seizoen nog niet aan toe zijn gekomen. Deze press lijkt mij wel een heel bruikbaar wapen in de volgende wedstrijd en dus mogen de ervaren rotten hun eigen specialisatie aan de nieuwen doorgeven.
Het mes zou aan twee kanten moeten snijden: de rotten nemen hun eigen functie nog weer eens op een ander niveau door en de nieuwen hebben meteen een coach bij een voor hen nieuwe klus.
We zullen aan het eind van de week weten wat we hebben geleerd: Moestasj qua press en ik qua bijsluiter. De verwachting is dat coach en ploeg beide weer op scherp staan.
Abonneren op:
Posts (Atom)