Consequent

Ik ben niet zo'n voorstander van het heilig verklaren van het begrip consequent. Wilders is consequent. Ton Boot is consequent.
Mijn mening en daar ben ik wel weer vasthoudend in:
het leven is niet consequent en hoe flexibeler je daar mee omgaat hoe beter.
Toch betrapte ik mijzelf op een situatie waarin een opstelling uit het verleden bepaalde hoe ik heden dacht: Komt een leuk meisje op de training bij ons -upwardly mobile- tweede klasse team Moestasj. Laten we haar Suzanne noemen. Ze kon al een beetje ballen, ze was wat afgeknapt op het consequente topsportdenken bij de eredivisieclub uit Utrecht en ze wou wel bij ons trainen. Weet je het wel zeker, vroeg ik haar meteen. Ja hoor. Plezier terug vinden. Dat deed ze en ze wou ook wel spelen. Het hele team enthousiast, bestuur enthousiast. Leuk. Een weekje later mag ze ook wel een keertje meetrainen bij de Uilen en is ze om. Ook daar is het leuk, fanatiek maar niet mordicus topsport boven alles. En ja, ze kiest dan toch voor het hogere niveau.
Kaj, wat vind je daar nu van? Ik ben het er mee eens. Ik heb het niet over de manier waarop de clubs hierover communiceren maar wel over het feit dat "onze Suzanne" nu de Uilen gaat versterken. Allebei de clubs hebben volgens mij nog steeds iets in de statuten staan over het "gelegenheid geven tot spelen op eigen niveau" (en anders moet dat er maar weer in)
Was ik op dit moment coach van Uilen geweest had ik ook graag gewild dat Suzanne bij Uilen kwam. Succes en aanzien voor Uilen is aanzien voor het Groninger Studentenbasketball. Voor mij zijn beide clubs nog altijd een, al heb ik de strijd over dat standpunt allang verloren, het blijft toch mijn standpunt.
Misschien is dat niet erg flexibel van mezelf. Misschien zelfs wel consequent. Dat is wel even schrikken. Laat ik dat dan maar voortschrijdend inzicht noemen.

Het water aan de lippen

Misschien was dat wel de foto die m'n schrijfdrempel slechten kon. Pff. Niet alleen op deze plek lukte het allemaal niet, ook op mijn "bedrijfsblog", in het personeelsorgaan, de site van het NDBC bleef het angstvallig stil. En als je mijn dagboek in zou zien, zag joe daar alleen maar aantekeningen en niets wat op een verhaal lijkt.
En toch zou ik genoeg te schrijven hebben: Ik heb tal van onderwerpen met werktitels klaar liggen. Ik was op vakantie, was op kamp, maakte de meest chaotische seizoenstart in ruim dertig jaar mee, heb nog nauwelijks in het Nederlands training kunnen geven, heb voor het eerst een zwangere vrouw in mijn team, ik heb Ron Jans en Marije Gemser over sport horen praten, zit midden in een trainerscursus en mag over een week of wat weer voor een behandeling naar het ziekenhuis. Ondertussen voetballen de kinderen, zou Wilders wel met Jongerius willen dansen en is ome Dirk op de fles.
Gaat het allemaal weer loskomen? Of ga ik over op Twitteren want dan was ik nu weer klaar en al mijn volgers weer helemaal bij?
Op de Filipijnen wordt flink gebasketballd. Het is daar zelfs zo, dat als je tot burgemeester gekozen wilt worden, dat je dan alleen maar een basketballveldje hoeft te meubileren. Zo'n basket van de burgemeester, dan heb je ook wat: het ziet er behoorlijk onverwoestbaar uit. Het jongetje maakt van de nood een deugd en werkt aan zijn jumpshot. (De opwaartse druk helpt. Vooral voor vrouwen die echt ruzie hebben met de zwaartekracht is het schieten vanuit een zwembad een mooie manier om hangingtime en release op het hoogste punt te ervaren.) Elke keer weer ontworstelt het jongetje zich aan de modderige bodem, is even los van de aarde en voelt de bal vertrekken. Dan moddert hij, met het water tot aan de lippen, weer door naar de volgende plek. Ik heb er wel bewegende beelden bij, die ik maar op mezelf van toepassing zal verklaren en ik aquajog naar het volgende stukkie.