Billballogrammen

Bill deed het op zijn manier. En altijd vond hij wel mensen die het op zijn manier wilden doen. Een tijdje liepen ze mee aan de hand van de "guru". En dan werd het wel eens teveel Bill's manier en dan gingen ze hun eigen weg. Meestal om dan later nog eens om te kijken en te zien dat het bij Bill toch ook goed was geweest. Hij drukte zijn stempel op de explosieve groei die basketbal in Stad doormaakte in de jaren 70 en 80. Bill Pijl is er niet meer. Aan Bill's hand kan niemand meer zijn weg vinden, met warmte omkijken is makkelijk.
Ik heb eigenlijk nooit in Bill's kamp gezeten, in elk geval niet toen ik jong was. Want ik deed het ook op mijn manier, hoewel ik niet echt een manier had. Wel anders. Je was van BVG of tegen BVG. Mijn makkers van het "Groninger Coaches Kollectief" (met een K, ja) kregen wel eens een sneer in een "Billballogram", zoals Bill zijn tweets avant la lettre in het programmablad van BVG noemde. En daar reageerden wij dan weer op. Om een eigen manier te ontwikkelen, helpt het ook heel erg als er iemand is, waar je het niet mee eens bent.
Ruim tien jaar geleden gingen we opeens samenwerken op enkele trainerscursussen. Hij, als leraar, functioneerde als specialist en ik, als specialist, moest me richten op het lesgeven van de kandidaten voor de BT4 cursus. Voor ons allebei was dat even wennen en aan elkaar als partner moesten we ook wennen. Maar toen we bij elkaar zaten bleek een grappige parallel, toen we bij hem thuis zagen dat we allebei op dezelfde manier met onze Amerikaanse literatuur omgingen: Bill schreef veel op over het spelletje en ik ook. Bill las veel praatte veel en bleef altijd denken. ik ook. En wat helemaal grappig was: allebei hebben we altijd de stofomslagen uitgeknipt en op de linnen kaften geplakt. Dan kon je de boeken ook echt gebruiken, vonden we en dan konden ze in de sporttas.
Vanaf het moment dat we dat zagen, was het ijs gebroken en hebben we vervolgens ook uitstekend samengewerkt in die trainerscursus. Ik moet hier voor mezelf spreken maar ik denk dat we zelf nog het meeste van die samenwerking hebben opgestoken.
In elk geval bleef daarna altijd de waardering voor elkaars eigen weg - soms met een venijnig grapje -  altijd met een hand en een blik van verstandhouding.

kleding en sieradenlijn?

Het moet maar eens gaan over sportkleding. Ja daar is aanleiding toe door de kijksport bikinivolleybal. (Even terzijde: voor de inspanningen heb ik respect: het spelletje wordt in rul zand gespeeld, waar je heel goed voetenwerk van krijgt, wist u dat? Ik kan me herinneren dat we met Olympia vroeger wel eens een verspringbak hebben gemaltraiteerd... of was dat echt met Uilen?)
Maar we zouden het over kleren hebben.. of het gebrek daar aan.
Een paar weken geleden had ik het met een collega vrouwencoach (geheel toevallig een volleyballer) erover hoe serieus basketball voor vrouwen genomen moet worden. Niet. Vond hij. Als het een serieuze sport was, dan hadden we er wel kleding voor ontworpen, was zijn argument. Daarom krijgt de RUG trots op volleyballgebied een mooie shirtsponsor en moeten de Uilen hun geld op festivals verdienen.

Dit argument had ik nog nooit gehoord... Maar het zette me wel aan het denken en aan het zoeken. Mijn meiden zijn op de hoogte van dit soort dingen en wezen fijntjes op de strakke "onesies" van de Australische basketballploeg en ze beweerden zelfs, dat de Russinnen tegenwoordig in rokjes spelen??? Werkelijk? Net als de (in Nederland) hoogst serieus genomen hockeysport?
Kunt u zich hierbij iets voorstellen? Mijn meiden wel...

Sinds een paar jaar - hoezo basketball in Nederland ontwikkelt zich niet? - is het bij de studentenclubs gebruikelijk met een "lelijke shirtjes-training" het seizoen af te sluiten.
De trots van het Noord Nederlandse basketball, presenteerde hier een geheel eigen visie, door in  jurkjes op te komen draven. (En ja dat hebt u goed gezien: dat ene schattige meisje met baard is gewoon een man, ons onvolprezen trainingsbeest Munky)
Of er een nieuwe kledingsponsor voor de Uilen gevonden was, kopte Ibasketball, een site voor liefhebbers. Nog niet, maar dat willen ze wel graag. En daarbij zijn kortere broekjes niet uitgesloten. Over het aantal centimeters op de heup moet dan nog onderhandeld worden, maar als u belangstelling hebt, zou ik hoog inzetten... smal bedoel ik. Mijn zegen hebt u. Basketballbenen kunnen het daglicht heel goed velen..

Bikinibasketball zal het toch echter niet worden, als het ook nog een beetje aan mij ligt. In het laatste nummer van Psychologie Magazine staat namelijk dat vrouwen slechter presteren in weinig verhullende (lees: blote) kleding. Of het onderzoek de nu gangbare toets van wetenschappelijke integriteit kan doorstaan is twijfelachtig, maar getest is er en blote vrouwen bleken slechter in wiskunde.... Dat zou komen door het ongemak van zich bekeken voelen.
Wij gaan het doen volgens de formule: goed presteren > zelfvertrouwen over wat we laten zien > iets meer been omdat dat dan kan.

En over uiterlijkheden gesproken... weet u nog dat we het over de belangrijkste chemische component van ons spel hadden? Weet u wat de speelster in dat verhaal van haar vriendje als verjaardagscadeautje heeft gekregen? ...... een sieraad in de vorm van een molecuulstructuur..... u mag raden welke molecuul. en spieken in dit blog ergens in januari...