De wens is de vader van de gedachte...Aan mijn talrijke bijdragen in de laatste week voor de laatste wedstrijd viel misschien wel af te lezen, dat de coach er weer zin in had. In de aanloop hierheen zag het spel er goed uit.
Toen we zagen dat WSC bovendien maar met 6 vrouwen naar Groningen was gereisd steeg de verwachting. Bij de coach (en bij het team, sprak hij met een beperkt talent voor gedachtenlezen) rees de hoop op een verrassing tot een hoogte dat een nederlaag een verrassing werd. Verrassing.
De zes dames uit het zuiden waren met een missie onze kant op gekomen en wij waren daar niet tegen opgewassen. Een periode ging naar de thuisclub en daarmee stonden we voor het vierde kwart nog steeds 13 punten achter. Met de wetenschap dat we zelf vooral moeite hadden met de bal in de ploeg houden - laat staan scoren tegen de zone, moesten we wel gaan forceren en dat leverde een zware nederlaag op.
Dat deed pijn, al was het gewoon terecht en leerzaam en al deden we iets uniek-goeds: geen enkele aanvalsrebound tegen in de tweede helft. Nul. En dat kwam door heroische strijd onder de borden en door goed uitblokken. De telerstelling zal toch in woord en toon en gebaar zijn gebleken. Het past ons allemaal om positiever te zijn.
Terugblikkend zie ik een enorm hard werkend Uilenteam, dat het helaas niet helemaal had, in de aanval en af en toe een backdoor toestond aan een heel slim team zonder zwakke plekken dat ook iets uniek goeds deed: geen enkele turnover in de tweede helft. Nul. Hoe is dat als model?
Laura maakte 15 punten en Ka pakte 8 rebounds in de tweede helft.
Alleen cijfertjes over de tweede helft? Ja, want Emily moest @#$%$#@ achter de tafel en Tessa was met een kast in het trapgat vast blijven zitten in haar streven naar vastigheid....
Dan nu de wens voor 2008: iedereen alle vastigheid en souplesse die je maar wenst en voor ons samen wat positieve en prettige verrassingen. Vol verwachting klopt coach's hart....nul rebounds tegen.....en weer een ervaring rijker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten