Overtuigende verhalen werken ook als ze niet helemaal overtuigen...
Voor de eerste wedstrijd in de final four was alles al gezegd: benchmark defense, niets te verliezen, plezier is ons grootste wapen... Na de wedstrijd van vorige week was er eerst denial: zo dik hadden we niet verloren, dat kon niet... maar tegen de laatste training zat de coach toch danig om een praatje verlegen. Hoe maak je het behapbaar en meteen duidelijk wat de essentie van de laatste pot zou zijn?
De vergelijking met rebounds drong zich op: de schutter hoeft niet te denken dat de bal mis zal gaan maar al haar teamgenoten bereiden zich wel meteen bij 'los"op het ergste voor.
We hadden gemist in die eerste wedstrijd, ondanks het goede gevoel van te voren, en gaan nu met z'n allen voor de rebound.
Coach Rick Pitino (nu Louisville, maar ook Knicks, Kentucky en Celtics) heeft daar een boekje over geschreven dat al heel lang (nog steeds ongelezen) in mijn kast staat: Rebound rules. Het blijkt eigenlijk te gaan over het omgaan met tegenslagen en over comebacks.
Bladeren voor een ingeving en meteen in het voorwoord vertelt hij over een comeback in 15:30 minuten van een achterstand van 31 punten.. Dat kan natuurlijk geen toeval zijn.
Natuurlijk ga je bij zo'n achterstand niet als coach de knuistjes op elkaar laten leggen en vertellen dat je gaat winnen. Maar het gevoel dat een goede aanval een goede aanval uit kan lokken zeker met tussendoor een goede verdediging, dat gelooft een ploegje misschien wel. En voor de nerds in het team het rekensommetje: elke periode 8 punten inlopen levert 32 op. Ik vertel het de donderdag voor de wedstrijd en ontmoet welwillende halve glimlachjes, de meeste vooral ongelovig. Logisch.
En je weet hoe onwaarschijnlijk het is dat dat ook lukt... maar je weet ook dat hoefijzers boven de deur ook schijnen te werken als je er niet in gelooft..
In Amsterdam, tegen de thuis ongeslagen gebleven koploper blijkt dat we erin geloven. We geloven in onszelf en laten de Uilen zien zoals we dat het hele seizoen geweest zijn: tegen de verdrukking in, tegen elk redelijk denken in, doen we het weer: We geven onszelf de schoten waarop te rebounden valt, we zijn dus bij elke terugkaats-situatie en draaien de meeste in ons voordeel om. Tot de rust draaien we gewoon op dat onmogelijke schema en staan we 17 punten los. In het derde kwart passeren we onze grootste voorsprong: 22 punten. Zal het dan toch? Nou dat dan net niet: We winnen op grootste wijze met 58-48. Dat is niet genoeg voor de finale.
Rebound is geen sprookje: het is gewoon uitstekend gelukte non fictie. Een optelsom van willen, mouwen opstropen, geloven en kunnen. Met een bijzonder gevoel schrijven we zelf een slot aan een verhaal van een bijzonder seizoen. Met onze eigen regels van de rebound.
Ervaringenbank van Kaj Reker, o.a. basketballcoach. MOJO, NOJO, Ubuntu En wat verder voorbijkomt.
zondag, mei 10, 2015
maandag, mei 04, 2015
ping pong, play offs en water
Een goede oud collega van mij is Jan Vlieg. Jan Vlieg was tafeltenniscoach en -orakel.
Hij beschreef eens, op een sportleidersvergadering, hoe hij de bevrijde Bettine Vriesekoop liet trainen in het Noorderplantsoen. Net zo vaak tegen de heuvel op als een game duurde en dat was toen tot de éénentwintig.... Het eerste klimmetje stond voor een puntje tegen een Belgische, dan eentje tegen een Duitse, een Poolse en aan het eind zaten de Russinnen, Japansen en tenslotte een paar Chinesen. Puntje voor puntje. Twee verschil aan het eind.
Puntjes; daar ging het ook om in de playoffs in de NBA tussen Spurs en Clippers. Basketballers vinden "twee verschil" iets voor mentale watjes. Big shots in game seven. Ik hou erg van het principe van play-offs. Spelen per hele wedstrijd, zo hoort het. Je hoeft een veldslag niet dik te winnen om hem te winnen. Dik verliezen maakt ook niet uit voor je volgende kans. Om het Nederlands kampioenschap bij de vrouwen is het na 3-0 nu 3-2 geworden, dus ook daar kan nog een zevende wedstrijd komen.
Ik zit als coach van de Uilenvrouwen toch een beetje met een kater. Bij ons één niveau lager, gaat het om de punten uit twee wedstrijden. Thuis dik verloren en dan begin je wedstrijd twee met een achterstand. Alsof je halverwege een veldslag onderbreekt en vervolgens van slagveld wisselt. Terwijl je weet, dat je op een goede dag van Amsterdam kunt winnen, al is het misschien maar met één punt.... en dat je dan dus niet kansloos zou zijn.
Even weer terug naar Bettine Vriesekoop. Mooi stuk over tafeltennis en Chinezen van haar hand in de Volkskrant waaruit ik graag even wil citeren:
"Pingpanqiu ..... past bij het zogenaamde 'waterige' Chinese denken. Waterig omdat de Chinese geest zich gemakkelijk aanpast aan alle omstandigheden, zich ervan bewust dat veel handelen in het niet-handelen zit. Zo efficient mogelijk, met zo min mogelijk energie, de tegenstander op het verkeerde been zetten, altijd vanuit het 'zhong', het centrum."
Lao Tse was een tafeltennisser, zeg maar. Maar ook een basketballer. Niet voor niets merkt Vriesekoop op, dat overal in China tienduizenden basketballpleintjes zijn ingericht (daar vast ook niet overal netjes...) Ik zie veel parallellen en voorspel dan ook een grote toekomst voor het Chinese basketball.
Mijn meiden zijn ergens ook wel waterig, vinden doorgaans wel het laagste punt in de verdediging en klotsen daar dan soepel binnen. Onze kans is nu klein, omdat we afgelopen zaterdag teveel speelden als aparte flesjes water dat helaas pas na de wedstrijd, in de vorm van tranen samenvloeide. Komende week zullen we alles weer als één vormeloze plas bij elkaar gieten en dan doen we in Amsterdam toch maar alsof het nog één wedstrijd is.. Zoals het in basketball hoort.
Hij beschreef eens, op een sportleidersvergadering, hoe hij de bevrijde Bettine Vriesekoop liet trainen in het Noorderplantsoen. Net zo vaak tegen de heuvel op als een game duurde en dat was toen tot de éénentwintig.... Het eerste klimmetje stond voor een puntje tegen een Belgische, dan eentje tegen een Duitse, een Poolse en aan het eind zaten de Russinnen, Japansen en tenslotte een paar Chinesen. Puntje voor puntje. Twee verschil aan het eind.
Puntjes; daar ging het ook om in de playoffs in de NBA tussen Spurs en Clippers. Basketballers vinden "twee verschil" iets voor mentale watjes. Big shots in game seven. Ik hou erg van het principe van play-offs. Spelen per hele wedstrijd, zo hoort het. Je hoeft een veldslag niet dik te winnen om hem te winnen. Dik verliezen maakt ook niet uit voor je volgende kans. Om het Nederlands kampioenschap bij de vrouwen is het na 3-0 nu 3-2 geworden, dus ook daar kan nog een zevende wedstrijd komen.
Ik zit als coach van de Uilenvrouwen toch een beetje met een kater. Bij ons één niveau lager, gaat het om de punten uit twee wedstrijden. Thuis dik verloren en dan begin je wedstrijd twee met een achterstand. Alsof je halverwege een veldslag onderbreekt en vervolgens van slagveld wisselt. Terwijl je weet, dat je op een goede dag van Amsterdam kunt winnen, al is het misschien maar met één punt.... en dat je dan dus niet kansloos zou zijn.
Even weer terug naar Bettine Vriesekoop. Mooi stuk over tafeltennis en Chinezen van haar hand in de Volkskrant waaruit ik graag even wil citeren:
"Pingpanqiu ..... past bij het zogenaamde 'waterige' Chinese denken. Waterig omdat de Chinese geest zich gemakkelijk aanpast aan alle omstandigheden, zich ervan bewust dat veel handelen in het niet-handelen zit. Zo efficient mogelijk, met zo min mogelijk energie, de tegenstander op het verkeerde been zetten, altijd vanuit het 'zhong', het centrum."
Lao Tse was een tafeltennisser, zeg maar. Maar ook een basketballer. Niet voor niets merkt Vriesekoop op, dat overal in China tienduizenden basketballpleintjes zijn ingericht (daar vast ook niet overal netjes...) Ik zie veel parallellen en voorspel dan ook een grote toekomst voor het Chinese basketball.
Mijn meiden zijn ergens ook wel waterig, vinden doorgaans wel het laagste punt in de verdediging en klotsen daar dan soepel binnen. Onze kans is nu klein, omdat we afgelopen zaterdag teveel speelden als aparte flesjes water dat helaas pas na de wedstrijd, in de vorm van tranen samenvloeide. Komende week zullen we alles weer als één vormeloze plas bij elkaar gieten en dan doen we in Amsterdam toch maar alsof het nog één wedstrijd is.. Zoals het in basketball hoort.
Abonneren op:
Posts (Atom)