Ervaringenbank van Kaj Reker, o.a. basketballcoach. MOJO, NOJO, Ubuntu En wat verder voorbijkomt.
zondag, augustus 26, 2007
Een beetje stil...
We zijn lekker aan het trainen. Meestal zijn de meeste Uilen aanwezig, de verse krachten zijn een inhaalslag aan het maken in vertrouwen met de teamgenoten en bekendheid met de weg van de Uilen. De teruggekeerde speelsters spelen daar hun vertrouwde rol in en alles gaat zoals het bij ons gaat...een beetje meer accent op de verdediging, niet teveel bal- en hersenloos geren.... en toch is er iets anders dan anders. Het viel mij op en aandachtige inside-toeschouwster Tessa beaamde het met een glimlachje...Kim pakt rustig haar rebounds en scores. Maar het verschil zit hem in de decibellen.....Kim gromt niet....Kim bijt nog niet....hoe zou het met Natalie gaan?
vrijdag, augustus 17, 2007
Kind van
In het NDBC heb ik het genoegen mogen smaken Emma mee te maken. Emma doet me in haar hele voorkomen constant denken aan haar ouders. Emma is lang, slim, grappig en uitzonderlijk aardig, net als de vorige generatie. Nature & nurture. Haar moeder gebruikte haar lengte voortreffelijk, haar vader was een van de snelste centers, die ooit bij Uilen (en Moestasj) hebben gespeeld. Een mooie sporttoekomst ligt in het verschiet. Emma ontbeert nog wat body, maar is in basketball-intelligentie en skills al op het niveau van haar verwekkers.....en tot mijn genoegen herken ik het bewegingspatroon van pa en de court sense van moe. Andersom was iets minder voordelig geweest........
zondag, augustus 05, 2007
voor de zestiende keer
Vroeger ging ik zelf op kamp. Als coach dan. In Brugge was jarenlang een heel bijzondere meerdaagse clinic of "recyclage en vervolmakingscursus", zoals de organisatie dat noemde. Op het terrein van die clinic, was meteen vaak een basketballcamp. Behalve dat ik bekende coaches hoorde praten, zag ik in de voorbeelden ook menig Belgisch international in de dop langskomen.
Zestien jaar geleden ging ik op uitnodiging van mijn Slowaakse collega Bohdan Iljasko naar het kamp van Zilina. Sindsdien heb ik de smaak te pakken en vier ik elk jaar een week met Glenn en Hans en de andere coaches van het NDBC.
We hebben pieken en dalen gekend qua opkomst, maar alleen maar pieken qua beleving. Dit jaar valt de opkomst ook een beetje tegen. Er zijn wat sponsors weggevallen en we beginnen vanavond met 60 deelnemers, waar we er vorig seizoen nog 77 telden.
Ik weet ook een beetje hoe het komt: er zijn ook andere kampen en er moet dus gekozen worden. En dan heb ik het niet alleen over basketballkampen, maar ook over bijvoorbeeld archeologiekampen, zoals ik op de radio hoorde! Met zijn allen graven in de blubber in een maisveld is natuurlijk ook heel leuk, vooral als je dan twee (!) botten vindt. Box daar maar eens tegen op...en dan bestaat scouting ook nog eens honderd jaar.
We hebben voor het eerst een wat oudere groep toegelaten in het kamp. De FIBA breidt de jeugdleeftijd uit, dan wij ook. Wat oudere spelers kunnen vaak al iets beter overzien wat er allemaal nodig is, om een betere basketballer te worden. Doordat we met een soort Buddysysteem gaan werken, hopen we dat de jongeren daar extra van profiteren. Als je dingen leert en er ook weer wat van door moet geven, leer jezelf ook beter, is het idee. Vanaf de andere kant kunnen die jongeren juist bijdragen aan het behoud van de beginnersgeest van de senioren. Win win. De bedoeling is uiteindelijk, dat wat ze als basketballer en als mens bij ons leren een aanzet is tot doorzetten met de sport. En behalve het lidmaatschap van de Positive Coaching Alliance heb ik ook de slogan: "Life is a metaphore for Basketball", van Phil Jackson afgekeken.
Ik begin al zin te krijgen.
Zestien jaar geleden ging ik op uitnodiging van mijn Slowaakse collega Bohdan Iljasko naar het kamp van Zilina. Sindsdien heb ik de smaak te pakken en vier ik elk jaar een week met Glenn en Hans en de andere coaches van het NDBC.
We hebben pieken en dalen gekend qua opkomst, maar alleen maar pieken qua beleving. Dit jaar valt de opkomst ook een beetje tegen. Er zijn wat sponsors weggevallen en we beginnen vanavond met 60 deelnemers, waar we er vorig seizoen nog 77 telden.
Ik weet ook een beetje hoe het komt: er zijn ook andere kampen en er moet dus gekozen worden. En dan heb ik het niet alleen over basketballkampen, maar ook over bijvoorbeeld archeologiekampen, zoals ik op de radio hoorde! Met zijn allen graven in de blubber in een maisveld is natuurlijk ook heel leuk, vooral als je dan twee (!) botten vindt. Box daar maar eens tegen op...en dan bestaat scouting ook nog eens honderd jaar.
We hebben voor het eerst een wat oudere groep toegelaten in het kamp. De FIBA breidt de jeugdleeftijd uit, dan wij ook. Wat oudere spelers kunnen vaak al iets beter overzien wat er allemaal nodig is, om een betere basketballer te worden. Doordat we met een soort Buddysysteem gaan werken, hopen we dat de jongeren daar extra van profiteren. Als je dingen leert en er ook weer wat van door moet geven, leer jezelf ook beter, is het idee. Vanaf de andere kant kunnen die jongeren juist bijdragen aan het behoud van de beginnersgeest van de senioren. Win win. De bedoeling is uiteindelijk, dat wat ze als basketballer en als mens bij ons leren een aanzet is tot doorzetten met de sport. En behalve het lidmaatschap van de Positive Coaching Alliance heb ik ook de slogan: "Life is a metaphore for Basketball", van Phil Jackson afgekeken.
Ik begin al zin te krijgen.
Abonneren op:
Posts (Atom)