Lachen
Baros kwam op "onze zondagmiddag" naar Grunnen. Wij maakten het onze eerste wedstrijd PC (Post Cookie) Thema: en wie doen het nou, als we het niet meer weten?
Baros kwam zonder echte spelmaker maar met behoorlijk lengte (the story of Owl's life: Nergens ter wereld lopen zoveel grote vrouwen rond als in het Noorden, maar bij ons blijven ze buiten het veld....) Grote mobiele meiden studeren in Rotterdam, blijkbaar.
Dankzij Laura blijven we binnen redelijke marge. Nog flink op voorsprong gooit Baros het op een zone. 3-2. Hebben we nog niet tegen geoefend en het begin gaat stroef. Halverwege het tweede kwart staan we nog flink achter maar dan wordt langzaam duidelijk, dat de Rotterdamsen ons een plezier doen met de zone. We krijgen tijd om aan te leggen en heel vaak stelen we de bal in de press en dan is er nog helemaal geen verdediging.
Bij rust staan we nog maar twee punten achter en in het derde kwart schieten Susanne en Elke ons los. Het hele team werkt zich naar een hoop steals toe, en Baros ziet ons niet meer terug. Als de rook is opgetrokken, hebben we 4 speelsters in de dubbele cijfers en Karin, die wel weer erg de baas is onder het eigen bord, is daar niet eens bij.
Laura 14, Elke, Lyet en Suus elk 10. De eerste punten van een nieuwe periode zijn binnen.
Huilen
Op vrijdagavond trainen we altijd. Nog in de best mogelijke zaal ook. Een stroeve vloer, genoeg uitloop, goed licht.
En nu waren we mooi op tijd in Landsmeer. De wedstrijd begint na een lange werkweek om dezelfde tijd, dat we anders echt aan het weekend beginnen. Ook de omgeving van de wedstrijd is nog niet helemaal in orde. Er ontbreekt een stukje bestek op de tafel en er volgt een demonstratie hoe lang het kan duren om zoiets te halen. Onze warming up loopt in de soep doordat de klokken anders lopen. Ik ben ook niet op m'n best en loop te mopperen op het gevaarlijke en promotiedivisie onwaardige gymzaaltje. Later gun ik ook m'n eigen meiden hun warming up niet, omdat ik vind dat ze er wel meer dan 1 op de 5 layups in mogen gooien. Dat we daarvoor niet op zo'n tijdstip hier heen gekomen zijn. Mopper mopper.
Beter wordt het nog niet want we worden direct overlopen. De ongeveer even sterke tegenstanders spelen veel dynamischer, vooral in de rebound en de defense. Het verschil is 19-7 na 6 minuten. De eerste klap blijkt een daalder waard, want wij hebben ook wel eens een goede periode: van 23-11 stappen we voorzichtig de wedstrijd weer binnen bij 25-17. Het blijft met middelgrote sprongen op en neer gaan: het wordt 36-22 en bij rust brengen we onszelf toch weer op 40-34.
We spreken af dat we sneller gaan beslissen en meer 1 tegen 1 gaan spelen en dat we een eind gaan maken aan het rebound overwicht van Probuild. De scheidsrechters gaan daar ook een rol in spelen: met hen spreek ik af, dat het mijn taak is iets te doen aan het niet uitblokken van mijn team, maar hun taak om er op toe te zien, dat als dat wel gebeurt en de blokker niet in de toestelberging wordt geschoven. We doen het veel beter op dit vlak en komen bij 42-41 weer langszij. We zijn nu gelijkwaardig of beter, maar vergeten dit ook net zo makkelijk weer. 50-52 is het ook nog maar dan glijden ze er weer vandoor en de laatste score van het derde kwart is een heel zure. We dwingen een slecht schot af, dat dan toch weer gerebound wordt en via via in een drietje resulteert, waardoor we dit kwart ook verliezen. Onze pogingen om geforceerd terug te komen leiden tot bijna frivool spel van Probuild. De eindstand ziet er lelijk uit: 84-62. We waren iets minder slecht dan dat en de volgende vrijdag staan we er.
Laura doet het weer goed: 15 punten, Karin heeft er 12 en Lyet 10.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten