woensdag, februari 21, 2007
All Stars
Op ladyhoops wordt gedagdroomd over een damespromo-allstar gala. Ik stel een Noord-Zuid wedstrijd voor, want onder de lijn IJmuiden- Enschede moet toch ook best een aardig team te maken zijn....
dinsdag, februari 20, 2007
Red on roundball
Geweldige verzameling van ongeveer 25 jaar oude basketball-shots met wijlen Red Auerbach en een heleboel van mijn oude helden. Voor mij zijn die broeken niet zo gek....
zondag, februari 18, 2007
rustig blijven
We stonden behoorlijk onder druk. Geestelijk al, de tweede topper in twee weken maar ook de druk van Probuild Lions was flink. Gek, Uilen, dat gebeurt in toppers. We hebben af te rekenen met een aanval, die vooral bestaat uit dribbleacties. Daar zijn we op berekend. Scoren ging ons deze keer niet zo makkelijk af. We forceerden de schoten kwamen slecht in de aanval, door niet goed te swingen en de goede schoten vielen niet. Dan zijn we toch iets meer met maken bezig dan met mikken. Probuild loopt weg naar 9-3 en we hebben een time out nodig om over simpele dingen te spreken. Dat hoeft meestal niet. Lange tijd ziet het er naar uit dat we de dubbele cijfers niet gaan halen in het eerste kwart, maar dan schiet Margreet een goede driepunter lelijk binnen en is het 11-15. Rustig blijven, de druk zal maar langzaam minder worden.
Het wordt een jojo wedstrijd en dat is al een vooruitgang. In de volgende periode hebben we voor het eerst echt contact met onze binnenkant en het zijn de scores van Natalie, die ons in de pot houden, terwijl Worku bij de tegenpartij wat teveel ruimte krijgt, vooral als Laura even mag uitrusten van haar controlerende taak. Rust 24-26. De doelstelling van coach vd Bilt om ons onder ons gemiddelde te houden kan al bijna niet meer mis.
In de tweede helft slaan we verdedigend toe: in de eerste zes minuten scoren we opeens weer 15 punten, veelal uit steals, maar ook de out of bounds van onder de basket levert productie uit variatie. Maar dan vallen we weer stil: we geven een paar opgelegde breaks uit handen en scoren niet meer. Laura houdt met een 8meter schot (ik heb ook een drietje geschoten, toch?) nog iets van onze voorsprong over. 42-38.
Altijd spannend, een kleine voorsprong in het vierde, nietwaar? Onze voorsprong moeten we met hand en tand verdedigen. Het gaat op en neer, maar het blijft onze voorsprong. Bij 51-43 lijken we er te zijn maar ondertussen laten we kansen op beter liggen, 4 vrije worpen van 7 gaan aan de verkeerde kant van de ring en een paar calls vallen niet gunstig uit. (Natalie kan heel dominant zijn onder de basket met blocks en heel beheerst als de scheids het niet met ons eens is, al heeft ze haar hele lichaam nodig om tot tien te tellen...) Jorieke zit prachtig diep en pakt een prachtige charge, waar 1 persoon in de hele zaal het niet mee eens is en moet toezien hoe Nijenhuis koel het verschil op 2 brengt met nog maar 2 minuten te gaan. Gelukkig heeft Worku net daarvoor geen stalen zenuwen, het blijft onze voorsprong. Margreet zet ons op 55-52 maar het gaat verder om stops, nauwelijks om scores. Cookie stopt het schot van Worku, maar die mag tot veler verbazing (inclusief die van coach vd Bilt) toch naar de lijn en scoort nu wel twee keer. We gaan de laatste minuut in met 1 punt voorsprong, onze voorsprong. Met de "rust" van die voorsprong vinden we met 15 seconden Karin onder het bord en die scoort met bonus. We gaan geen fouten maken en ook niet meer helpen, de layup mag, een drie niet, ook als Karin onverhoopt niet mocht scoren. Maar waar ze eerder nogal moeite mee had, gaat nu prima.
We winnen met 58-54. Iets zegt me, dat we de dribbelaartjes van Probuild nog wel een keer tegen zullen komen...
Cookie maakt er 12, Natalie 11 en Laura 10.
Het wordt een jojo wedstrijd en dat is al een vooruitgang. In de volgende periode hebben we voor het eerst echt contact met onze binnenkant en het zijn de scores van Natalie, die ons in de pot houden, terwijl Worku bij de tegenpartij wat teveel ruimte krijgt, vooral als Laura even mag uitrusten van haar controlerende taak. Rust 24-26. De doelstelling van coach vd Bilt om ons onder ons gemiddelde te houden kan al bijna niet meer mis.
In de tweede helft slaan we verdedigend toe: in de eerste zes minuten scoren we opeens weer 15 punten, veelal uit steals, maar ook de out of bounds van onder de basket levert productie uit variatie. Maar dan vallen we weer stil: we geven een paar opgelegde breaks uit handen en scoren niet meer. Laura houdt met een 8meter schot (ik heb ook een drietje geschoten, toch?) nog iets van onze voorsprong over. 42-38.
Altijd spannend, een kleine voorsprong in het vierde, nietwaar? Onze voorsprong moeten we met hand en tand verdedigen. Het gaat op en neer, maar het blijft onze voorsprong. Bij 51-43 lijken we er te zijn maar ondertussen laten we kansen op beter liggen, 4 vrije worpen van 7 gaan aan de verkeerde kant van de ring en een paar calls vallen niet gunstig uit. (Natalie kan heel dominant zijn onder de basket met blocks en heel beheerst als de scheids het niet met ons eens is, al heeft ze haar hele lichaam nodig om tot tien te tellen...) Jorieke zit prachtig diep en pakt een prachtige charge, waar 1 persoon in de hele zaal het niet mee eens is en moet toezien hoe Nijenhuis koel het verschil op 2 brengt met nog maar 2 minuten te gaan. Gelukkig heeft Worku net daarvoor geen stalen zenuwen, het blijft onze voorsprong. Margreet zet ons op 55-52 maar het gaat verder om stops, nauwelijks om scores. Cookie stopt het schot van Worku, maar die mag tot veler verbazing (inclusief die van coach vd Bilt) toch naar de lijn en scoort nu wel twee keer. We gaan de laatste minuut in met 1 punt voorsprong, onze voorsprong. Met de "rust" van die voorsprong vinden we met 15 seconden Karin onder het bord en die scoort met bonus. We gaan geen fouten maken en ook niet meer helpen, de layup mag, een drie niet, ook als Karin onverhoopt niet mocht scoren. Maar waar ze eerder nogal moeite mee had, gaat nu prima.
We winnen met 58-54. Iets zegt me, dat we de dribbelaartjes van Probuild nog wel een keer tegen zullen komen...
Cookie maakt er 12, Natalie 11 en Laura 10.
maandag, februari 12, 2007
Geld- en veldzaken
Almonte heeft het financieel niet zo makkelijk en dus speelt het in een halve hal, met een half 24 secondenapparaat (voor ons nooit zo'n item...) Armlastig is een rekbaar begrip... voor een kwart van het bedrag, dat de Uilen elke uitwedstrijd aan reiskosten kwijt zijn, heb je een normaal veld.......
Toch is het wel raar, dat de coach van de gasten blijkbaar de enige is, die vindt, dat er toch, bij beschikbaarheid van een hele hal (toevallig, misschien) op centercourt gespeeld kon worden? Dan hoef je ook niet op schoot bij de trommelaar nog schoten te nemen.... en toevallig aangewaaide gekken (lampegat de allergekste!) rennen dan ook niet scheldend en tierend vlak onder de basket door.
Mijn stelling is, dat half courtvelden altijd een groter thuisvoordeel geven dan centercourts? En ik denk, dat ze dat bij Almonte met me eens zijn.....Twee verliezen
Ook als twee teams ongeveer even goed zijn, moet er altijd eentje het meeste geluk hebben. Almonte speelde het grootste deel van de pot heel goed en wij gaven prima partij. We hadden echter wel wat minder geluk en hadden dus gewoon nog beter moeten zijn voor de winst.
De atletische tegenstandsters begonnen in de overdrive, schoten schijnbaar wat te haastig en waren dus ook nog niet klaar voor de rebound. Wij pakten bijna alles en hadden goed het oog op kansjes. We liepen dan ook, tegen de energiestroom in, weg naar 11-6. In de zesde minuut, leden we echter ons eerste verlies. Tessa door de knie. Opschudding alom. Coach bemoeide zich met Tessa en liet het team zelf hergroeperen. Dat werkte eigenlijk heel goed: met de versingevallen Laura aan het kanon werkten we door naar een 21-14 kwartstand. De goed uitgevoerde laatste-seconde-out-of-bounds leverde net niet meer lucht.
Van Tessa ziet de leek misschien niet zo goed wat ze allemaal doet in het veld. Dat merk je pas als ze haar rol daar niet kan spelen. Als Cookie al drie keer een toevallig contact als P gefloten krijgt in tien minuten, wordt het tijd om ook even zonder haar te spelen. Dat pakt niet zo best uit. De aanval wordt wat verder uit positie gespeeld en drie keer balverlies brengt Almonte in 1 ruk naast ons. En daar zullen ze verder blijven. Ook Karin staat al snel op drie fouten, als haar snaairebounds als over the back worden gefloten. De scores zijn nog mooi over het team gespreid, concentratie in money time is heel goed, geluk daarbij hebben we weer niet. Rust bij 37-37.
In het derde part gaat het volkomen gelijk op: onze nummer 15, Cook is met 13 punten niet te stoppen door Almonte, maar wij hebben erg veel moeite met hun nummer 15. Deze Bianca Hurkmans is solo goed voor 11. Ook het duel tussen de "rest-Uilen" en de overige Almonters valt in ons voordeel uit: 10-8. Het is 60-56 voor ons bij het ingaan van het laatste kwart. Mooi is, dat we ook meteen balbezit hebben. Lauren Walker steelt de bal echter voordat die bij Laura aankomt en binnen 1 seconde is het verschil nog maar twee. Dit blijkt echt een klap, die tot overmaat van ramp door een zeer discutabele 5e fout van Karin wordt gevolgd. Al de hele wedstrijd vecht ze een echt centerduel uit met Nathalie Wijnen (beide speelsters kennen elkaar van twee seizoenen geleden uit de eredivisie; het is stevig maar sportief, zoals het hoort eigenlijk) Karin komt voor haar man en wordt omhoog gebumpt door Wijnen. Karin brace't zich voor haar wheel en deal move, je kunt de punten al bijna noteren en dan stuitert haar tegenstandster wat naar achteren. Charge. Exit inside aanspeelpunt en organisator van de verdediging. Nu zijn we echt even aangeslagen en we maken onze tweede zwakke periode mee. Topreboundende Joriek volgt ook in de verbanning naar de bank. Verdedigend blijven we nog een beetje op de been, totdat de driepunter van Angelique Teulings het verschil naar 9 punten brengt: 71-62. Almonte heeft hiermee schijnbaar de buit binnen. Wij besluiten, dat dat nog niet zo is en maken goed gebruik van hun gevoel van comfort. We krabbelen op, stealen een paar ballen en komen vooral door Lyet dit keer helemaal terug in de wedstrijd bij 73-71 en nog 2,5 minuten te gaan. Almonte zet weer aan naar 76, wij antwoorden weer en komen op 77-76! Voor met nog een minuut, door twee steals op Teulings, die daar echter meteen haar tweede praktisch onmogelijke driepunter van het kwart op laat volgen (de krassen op de bal zijn van de nagels van Margreet....) Vanaf de vrije worplijn kunnen we er nog weer naast komen, maar die vallen dan net niet meer. Almonte maakt er nog 4 punten bij en we staan met lege handen. 83-77. Beetje slap gepasst, op vitale momenten, ongelukkig met het uitvallen van Tessa, pech met een paar belangrijke calls in ons nadeel. Vrije worpen hadden iets beter gemoeten (15-25). Niet slecht gespeeld, net zo goed eigenlijk als de goede tegenstander. Een schrale troost. De Uiltjes verspreiden zich teleurgesteld over het hele land...
Scores: Cookie 32, Natalie 8, Laura 8, Karin 7, Margreet, Jorieke en Lyet 6, Charlotte 2
De atletische tegenstandsters begonnen in de overdrive, schoten schijnbaar wat te haastig en waren dus ook nog niet klaar voor de rebound. Wij pakten bijna alles en hadden goed het oog op kansjes. We liepen dan ook, tegen de energiestroom in, weg naar 11-6. In de zesde minuut, leden we echter ons eerste verlies. Tessa door de knie. Opschudding alom. Coach bemoeide zich met Tessa en liet het team zelf hergroeperen. Dat werkte eigenlijk heel goed: met de versingevallen Laura aan het kanon werkten we door naar een 21-14 kwartstand. De goed uitgevoerde laatste-seconde-out-of-bounds leverde net niet meer lucht.
Van Tessa ziet de leek misschien niet zo goed wat ze allemaal doet in het veld. Dat merk je pas als ze haar rol daar niet kan spelen. Als Cookie al drie keer een toevallig contact als P gefloten krijgt in tien minuten, wordt het tijd om ook even zonder haar te spelen. Dat pakt niet zo best uit. De aanval wordt wat verder uit positie gespeeld en drie keer balverlies brengt Almonte in 1 ruk naast ons. En daar zullen ze verder blijven. Ook Karin staat al snel op drie fouten, als haar snaairebounds als over the back worden gefloten. De scores zijn nog mooi over het team gespreid, concentratie in money time is heel goed, geluk daarbij hebben we weer niet. Rust bij 37-37.
In het derde part gaat het volkomen gelijk op: onze nummer 15, Cook is met 13 punten niet te stoppen door Almonte, maar wij hebben erg veel moeite met hun nummer 15. Deze Bianca Hurkmans is solo goed voor 11. Ook het duel tussen de "rest-Uilen" en de overige Almonters valt in ons voordeel uit: 10-8. Het is 60-56 voor ons bij het ingaan van het laatste kwart. Mooi is, dat we ook meteen balbezit hebben. Lauren Walker steelt de bal echter voordat die bij Laura aankomt en binnen 1 seconde is het verschil nog maar twee. Dit blijkt echt een klap, die tot overmaat van ramp door een zeer discutabele 5e fout van Karin wordt gevolgd. Al de hele wedstrijd vecht ze een echt centerduel uit met Nathalie Wijnen (beide speelsters kennen elkaar van twee seizoenen geleden uit de eredivisie; het is stevig maar sportief, zoals het hoort eigenlijk) Karin komt voor haar man en wordt omhoog gebumpt door Wijnen. Karin brace't zich voor haar wheel en deal move, je kunt de punten al bijna noteren en dan stuitert haar tegenstandster wat naar achteren. Charge. Exit inside aanspeelpunt en organisator van de verdediging. Nu zijn we echt even aangeslagen en we maken onze tweede zwakke periode mee. Topreboundende Joriek volgt ook in de verbanning naar de bank. Verdedigend blijven we nog een beetje op de been, totdat de driepunter van Angelique Teulings het verschil naar 9 punten brengt: 71-62. Almonte heeft hiermee schijnbaar de buit binnen. Wij besluiten, dat dat nog niet zo is en maken goed gebruik van hun gevoel van comfort. We krabbelen op, stealen een paar ballen en komen vooral door Lyet dit keer helemaal terug in de wedstrijd bij 73-71 en nog 2,5 minuten te gaan. Almonte zet weer aan naar 76, wij antwoorden weer en komen op 77-76! Voor met nog een minuut, door twee steals op Teulings, die daar echter meteen haar tweede praktisch onmogelijke driepunter van het kwart op laat volgen (de krassen op de bal zijn van de nagels van Margreet....) Vanaf de vrije worplijn kunnen we er nog weer naast komen, maar die vallen dan net niet meer. Almonte maakt er nog 4 punten bij en we staan met lege handen. 83-77. Beetje slap gepasst, op vitale momenten, ongelukkig met het uitvallen van Tessa, pech met een paar belangrijke calls in ons nadeel. Vrije worpen hadden iets beter gemoeten (15-25). Niet slecht gespeeld, net zo goed eigenlijk als de goede tegenstander. Een schrale troost. De Uiltjes verspreiden zich teleurgesteld over het hele land...
Scores: Cookie 32, Natalie 8, Laura 8, Karin 7, Margreet, Jorieke en Lyet 6, Charlotte 2
maandag, februari 05, 2007
Geen Galavoorstelling
Het zal dan nu toch eindelijk ongeveer de laatste keer geweest zijn, dat de meiden over het veld stuiteren als een geopend en omgekeerd zakje M&M's. Ooit komen nu toch eens die tenues waar iedereen op wacht. Dan kunnen we onze tegenstanders misschien geen (los) zand meer in de ogen strooien: een ongeorganiseerd zootje studenten komt het veld in en scoort na een aanval over alle vijf speelsters (!) vlekkeloos uit de short corner en staat als één vrouw te pressen.
Zo begonnen we en coach was meteen niet ziek meer.
We hadden ons voorbereid op felle tegenstand van Hoofddorp en in het eerste kwart weigerden ze ook te gaan liggen. We scoorden makkelijk, maar werden soms ook wat te makkelijk verslagen op persoonlijk voetenwerk. Dat was het verbeterpunt van de laatste weken geweest en dat zat ons dus hoog. Ook reboundend waren we nog niet op ons best. 22-17 gaf wel aan, dat het nog niet over was. Toen gingen de Hoofddorpelingen opeens wel liggen. Ze scoorden pas in de 19e minuut van de eerste helft op een weggevertje van ons. Bij rust hoefden we ons alleen nog maar druk te maken over het verdelen van de speeltijd: 49-19. En misschien over de honderd puntengrens.
De man van het dagblad begreep uit mijn verslag, dat we een galavoorstelling hadden gegeven, maar bij die kwalificatie kan ik me niet aansluiten. Daarvoor misten we te veel (ook lay-ups) en bleef iemand een rondje bespaard. Er was best veel te genieten: het positiespel van Karin, de pick 'n roll van Em en Natalie, het stop en pop fadeawaytje van Lyet, de 6 steals van Mac, de defense van Laura, de 14(!) rebounds van Jo, de traps en helps van Cookie, de bijna achteloze scores van Suus, de 12 meter buzzerbeater van Elke, de buikschuivers van Tessa en de terugkeer met score van onze Zambiaanse exchangestudent Charlotte. We stoppen bij 96-36. Teamoverwinning? vraagt de Ivo van 't Dagblad steevast. Teamoverwinning, Ivo. Maar geen galavoorstelling van de M&M sisters.
Cookie 14, Natalie 13, Susanne 12, Jorieke 11, Elke en Laura 9, Karin (11 rebounds) en Margreet 7, Lyet en Em 4 en Charlotte 2.
Zo begonnen we en coach was meteen niet ziek meer.
We hadden ons voorbereid op felle tegenstand van Hoofddorp en in het eerste kwart weigerden ze ook te gaan liggen. We scoorden makkelijk, maar werden soms ook wat te makkelijk verslagen op persoonlijk voetenwerk. Dat was het verbeterpunt van de laatste weken geweest en dat zat ons dus hoog. Ook reboundend waren we nog niet op ons best. 22-17 gaf wel aan, dat het nog niet over was. Toen gingen de Hoofddorpelingen opeens wel liggen. Ze scoorden pas in de 19e minuut van de eerste helft op een weggevertje van ons. Bij rust hoefden we ons alleen nog maar druk te maken over het verdelen van de speeltijd: 49-19. En misschien over de honderd puntengrens.
De man van het dagblad begreep uit mijn verslag, dat we een galavoorstelling hadden gegeven, maar bij die kwalificatie kan ik me niet aansluiten. Daarvoor misten we te veel (ook lay-ups) en bleef iemand een rondje bespaard. Er was best veel te genieten: het positiespel van Karin, de pick 'n roll van Em en Natalie, het stop en pop fadeawaytje van Lyet, de 6 steals van Mac, de defense van Laura, de 14(!) rebounds van Jo, de traps en helps van Cookie, de bijna achteloze scores van Suus, de 12 meter buzzerbeater van Elke, de buikschuivers van Tessa en de terugkeer met score van onze Zambiaanse exchangestudent Charlotte. We stoppen bij 96-36. Teamoverwinning? vraagt de Ivo van 't Dagblad steevast. Teamoverwinning, Ivo. Maar geen galavoorstelling van de M&M sisters.
Cookie 14, Natalie 13, Susanne 12, Jorieke 11, Elke en Laura 9, Karin (11 rebounds) en Margreet 7, Lyet en Em 4 en Charlotte 2.
Abonneren op:
Posts (Atom)