De winter verbroedert

Ik zei het op deze plek altijd over sport. Bij sport heb je echter altijd winnen en verliezen. Een verschil in belangen (en soms verschillen in inzichten die een kloof slaan) Het moet anders gezegd: teamwork verbroedert.
Een mooi voorbeeld was gisteren, toen Miriam met onze bus in een sloot gleed. 5 vierkante meter gladde weg was wel genoeg. Ze had niks en kon me vanaf de rand van het dorp rustig te woord staan.
Toen kwam de een na de andere dorpsgenoot aanwandelen om te vragen hoe het ging. De dichtstbijzijnde ging koffie zetten en zo keken we een paar minuten later naar een uitzicht dat we anders nooit gehad hadden.
We konden vanachter het raam ook een onderzoekje doen naar de interesse van andere voorbijgangers. Eentje stopte zefs, klom uit de auto en vergewiste zich ervan dat er geen beknelde of anderszins hulpeloze wezens in de bus zaten.
Het werk waarmee de bus uit de sloot werd getrokken was geen werk voor een team. Een rustige vakman kon het met zijn spullen makkelijk af. Dorpsbewoners die voor een versperde weg kwamen te staan hadden ook meer belangstelling voor ons welbevinden dan haast. Verbroedering. Je zou er haast voor de sloot in rijden.

Wat is leuk?

Ik zat in een hoekje van de volle tribune in de WAS. Kwartfinale voor de beker tussen Uilen en Celeritas. Achter mij zat een paar supporters van de tegenpartij. Hoe heetten die ouwe mopperpoppen bij de Muppets ook al weer? Statler & Waldorf. Zo een beetje.
Het was geen onvoorwaardelijke liefde tussen meneer Waldorf en Celeritas. "het lijkt helemaal nergens op!" en "wat doe jij hier eigenlijk?" als er een schot of pass gemist werd.
Ik ben wel onvoorwaardelijk fan van knokkende basketballsters. Strijd! Inzet! Spanning! Ik heb genoten van de werklust van beide teams. Ik vond het jammer voor Natalie dat de schotjes niet vielen maar ik heb met open mond naar het vliegwerk van Jorieke zitten te kijken en met blijdschap kennis genomen van het feit dat Femke een groot deel van de pot op volle kracht kon spelen.
De beide ploegen waren meer aan elkaar gewaagd dan ik had verwacht. Ik sprak coach Rob een paar dagen eerder en we dachten beide dat Uilen 3 van de tien keer zou kunnen winnen. Dat had zondag wel kunnen zijn, ware het niet dat Cookie drie minuutjes de regie kwijt was en dat het sterke slot van Karin werd gecounterd doordat Rachel het werk ook niet meer alleen aan Megan en Rianne overliet. 7 puntjes. Het hadden er 8 minder kunnen zijn. Mijn plezier overtrof mijn verdriet.

Statistieken

Sorry, coach Wooden,
Uw stelling, dat het team dat de meeste fouten in de aanval maakt, meestal wint, ging even niet op.Ik coach al ongeveer m'n hele leven op die aanname en gelukkig klopt het in grote lijnen altijd wel. Het zal bij Woodens teams ook wel gegaan zijn om iets minder fouten....en de uitzondering bevestigt de regel.
Maar toch: we pakken tientallen steals en aanvalsrebounds, we lopen fastbreaks als nog niet eerder dit seizoen en krijgen de prachtigste kansen. En toch verliezen we in Leeuwarden van de grand old ladies van Aris.
Hoe groot, denkt u, is de kans dat een dames tweede klasse team 7 op 11 driepunters schiet, en dan nog met 5 verschillende speelsters? Van de laatste 22 punten kwamen er 18 van way down.
En dat steeds als we weer iets dichter bij kwamen. Op een gegeven moment ontstaat er een soort morfogenetisch veld boven onze basket. En wij bleven maar kans houden. Bij een stand van 52-50 waren de laatste drie schoten voor ons. Overbodig te zeggen dat deze op de bult missers kwamen....
We moeten er dan maar weer van leren: de driepunters kwamen steeds in de overschakeling van press naar halfcourt defense. Beide deden we goed maar in het niemands-verantwoordelijkheids-land ertussen ging het mis.
Mijn stelling, na deze wedstrijd: Moestasj dames 1 hoeftgeen enkele wedstrijd meer te verliezen. Al zullen we de vaste dribbles van Eugenia wel gaan missen..
scores: Esther 22, Roos 8, Toya 6, Linda 5, Wianne 4, Marjo 3 en Mareike 2. Femke twintig brownies.
By the way: er is nog 1 speelster over, die alle wedstrijden heeft bijgewoond. Marjo.
Voorlopig zullen we de verbeteringen weer in eigen hand moeten nemen. In februari hebben we 1 wedstrijd en daarna is het pas weer maart. Ik ben benieuwd of ik er dan weer of nog bij ben...

Met cijfers!

HSV was onze model tegenstander. Na de eerste, verloren wedstrijd vonden we dat we een kans zouden moeten hebben. Mijn inschatting was 51 % kans. Ik zat er niet ver naast. Janne (botsplintertjes van de duim af???) en Femke (enkel) konden niet mee doen, maar zich wel nuttig maken. De cijfers zullen spreken:



We begonnen redelijk, zeker niet de mindere maar zoals wel vaker, hadden we erg veel moeite met scoren. Het was ook weer een harde pot, maar dit keer met scherp fluitende scheidsen. We hadden onze handjes teveel nodig dus de klappen vielen vooral bij ons. We namen twee keer een kleine voorsprong maar verspeelden die aan het eind van het eerste kwart weer. Het was 9-9 en misschien is dit een goede plek om even op te merken dat het vorige keer 23-27 was geworden....
Het was te merken dat HSV onze press kende en ertegen had geoefend. Onze steals kwamen daar niet echt uit.
Halverwege de tweede periode ging het mi: van 15-11 voor ons maakte HSV een run van 16-2. Veel onnodig balverlies aan onze kant doordat we ons onvoldoende goed aanboden, met layups als gevolg. De pauze kwam als geroepen. Tien punten achter en met zo'n productie lijkt het gelopen.
Als iets niet werkt, moet je iets anders gaan doen. In ons geval lieten we ons in de tweede helft terugvallen in een zone. HSVB raakte duidelijk van slag. Bijna alle rebounds waren voor ons en we gaven alleen van afstand iets weg. Dat is hoe zo'n zone werkt. Doordat we ook aanvallend een goede periode kenden, kwamen we weer een beetje in de wedstrijd. Met 29-35 heb je weer kans.
Linda was weer terug in de wedstrijd als goed aanspeelpunt en af en lukte er ook een stukje press. Onze goede hoop leek echter de bodem in te worden geslagen, want het gat werd eerst weer 9 punten met minder dan een halve periode voor de boeg. Wat wel leuk was waren de fraaie backdoor assists die opeens uit het niets kwamen, maar 4 minuten en negen punten....
Maar hoe goed HSV ook tot dan toe de press had opgerold, opeens was er paniek en pakten we vier steals achter elkaar, die ook allemaal werden omgezet in scores en met 1 minuut was het opeens 43-44 en lagen we psychologisch gezien duidelijk boven!
En Toya, die de hele wedstrijd vond dat ze niet kreeg wat ze verdiende van de scheidsrechters, mocht opeens vanachter de lijn gelijk maken. Statistisch gezien was dat te verwachten, want we scoorden tot dan toe minder dan 50 % van de lijn. We waren echter aan de winnende hand en ze maakte ze beide. Weer schoten de dames uit Haren niet echt op en weer hadden wij de bal. We gingen nu zo duidelijk winnen, dat we zelfs nog een layup konden missen. en met 4 seconden deed Eugenia met de bal wat ze moest doen. Ze rolde zich eromheen als een egel. 44-45. Hoeveel procent kans zei ik ook al weer?
Veranderen helpt en met de press ben je bijna nooit kansloos.
Ook de sprekende cijfers laten zien dat het verschil heel klein was: beide teams schoten 32,7 % over de hele wedstrijd.
Het verschil zat hem in 1 keer vaker naar de vrije worplijn....
Rebounds, steals en persoonlijke fouten waren ook redelijk in evenwicht. We hadden steeds net iets meer.
Scores gaan we dan ook maar even opschrijven: Esther had een doubledouble: 15 punten en 18 rebounds. Toya 8 punten (uit 60% veld en 100% lijn) Marjo 8, Linda 7 en 12 rebounds, Eugenia 5 en Roos 2.

Nog twee opmerkingen: het doorwerken van de cijfers moet een coach zelf doen. Dat is leerzaam. Het is overigens wel leuker na zo'n wedstrijd...Op het administratieformulier stond ook een huppeltje van de coach opgetekend....
In het publiek vond iemand luidruchtig, dat mijn rol was mijn speelsters op te voeden. Dat was toen er een game-related ongelukje gebeurde en Linda direct haar excuus maakte voor iet te veel inzet. De welopgevoede dames van de tegenpartij bitsten haar weg. Dat gesprek over opvoeden wil ik wel aan.

Condition humaine

Handig zo'n teller. Dan kun je tenminste zien dat als je niets schrijft, je ook geen bezoekers krijgt. Ik zou alle lezers weer iets van me laten horen en dat heb ik nog niet gedaan. En dat terwijl het volle leven weer nadrukkelijk op gang is gekomen.
Daar zie ik u dan in een winterse wereld. Zo winters, dat ik zelfs al een keer niet op trainen heb kunnen komen. (in mijn carrière is het twee keer voorgekomen dat het winterse weer maakte dat een wedstrijd niet door ging) Niettemin hebben we een goede voorbereiding gekend met veel conditie.
"Kaj, ik hoorde dat je een conditietraining ging geven. Nee toch?" De verbazing en de tegenzin dropen van het gezicht. De speelsters zullen ooit echt heel erg moeten wennen aan andere coaches, wat conditietraining is in het basketball heel gebruikelijk. Ik kon er vroeger ook wat van hoor. Ik wilde altijd h a r d e r trainen dan welke tegenpartij dan ook. Inmiddels vind ik het belangrijker dat we b e t e r trainen dan de meesten.
Basketballconditie is de staat waarin je verkeert om te basketballen. Die bereik je door veel specifieke arbeid te verrichten. De specifiekste vorm is break-oefeningen en -ultiem- het partijtje. Doe je dat bij mij hard genoeg (en misschien ben ik wel een beetje al te tolerant...) hoef je geen extra werk te doen. Nou ja buik, borst en kern oefeningetjes. (maar dat zou iedereen moeten doen.) Doordat onze specifieke manier van spelen alles te maken heeft met rennen en pressen zijn mijn meiden helemaal niet zo slecht in conditie. Maar......dan is er het kerstreces. 'Algemene wedstrijdsporters' kunnen het zich permitteren om het lichaam en de geest niet op piekniveau te houden. Een beetje dreigen voor de kerst met een testje zou kunnen helpen maar het is vooral de geest die weer op basketball moet gaan staan.
Dus begin ik met het uitdelen van dribbelbrillen. Als je heel 'deliberate' wilt trainen gebruik je die dagelijks, ik gebruik het als bewustzijnsverruimende verrassing. Er wordt op de goede manier gestunteld en even later doen we ook de passoefeningen net even anders dan anders. We proberen steeds weer opnieuw beginners te worden. Ik geloof daar heilig in.
Het testje ging ook door overigens. Twee minuten de zaal op en neer en aan het eind even over zo'n vervelende bank heen. Deze test gebruik ik al vanaf het moment dat ik het Duitse Basketball Handbuch in handen heb gekregen. (Ik zoek het op: vanaf maart 1987) (Even een opmerking over dit boek: Het Nederlandse basketball lag op het Duitse voor tot ca 1986. Vanaf het uitkomen van het Basketball Handbuch, offizielles Lehrbuch der DBB, is de ommekeer teweeggebracht.....) Velen zijn inmiddels aan de test blootgesteld, in 2010 nog maar zeven.
Er hoort een score bij: elk halve veld is een punt. De goede promotiedivisie mannen scoorden 44 punten, de beste vrouwen 40. Dit zijn over het algemeen echt de sterren van de ploeg. Iets met willen en kunnen heeft dat te maken. Mijn meiden scoorden wat lager maar bijna iedereen heeft een run nodig om het te leren. Zij krijgen volgende week een herkansing, anderen mogen een eerste score laten aantekenen.
En zijn ze nu in conditie? Ik denk het. Misschien heb ik het mis.....