U bent vast vergeten u op te geven, schreef het mailtje dat ik van de organisatie van een coachclinic kreeg. Bobby Knight komt naar Europa. Dat wilt u toch niet missen? Knight is toch een beroemde coach?
Hier wil ik wel even het verhaaltje uit "More than a Game" doorvertellen: Phil Jackson en zijn assistent Charlie Rosen rijden meer dan 1000 km naar een clinic van Knight. In het eerste uur heeft Knight het er alleen maar over dat hij, als hij president was, de coca-plantages in Columbia zou bombarderen en dan is het pauze. Jackson en Rosen kijken elkaar aan, terwijl iedereen naar de versnaperingen loopt met coach Knight. Ze trekken hun jasjes uit en gaan in de pauze, in de lege zaal 1 tegen 1 spelen. Zijn ze tenminste niet helemaal voor niets gekomen. Voordat het tweede deel begonnen is, zitten ze weer in de auto, terug naar huis.
Ander verhaal? Bobby Knight heeft het Olympisch team van 1984 onder zijn hoede. Aardig team wel. Allemaal nog amateurs maar toch: Michael Jordan en zijn makkers halen een gouden medaille en nemen afscheid van elkaar. Sommigen gaan terug naar hun school, anderen worden prof en kleine Steve Alford mag terug voor nog een jaar Indiana, onder coach Knight. Blij dat ze gewonnen hebben en heel bezorgd over teammate Alford, die weer terug moet naar "that man".
Bobby Knight komt nog op z'n menselijkst over in het boek "Season on the Brink", waarvan hij de schrijver dan ook nooit meer menselijk heeft behandeld.
Dus ik moet daar wel heen om te luisteren? Value the differences en zo? Differences? Om het programma compleet te maken hebben ze Nederlands Knight-look-alike gecontracteerd.
Vergeten in te schrijven? Vergeet het maar.
dinsdag, maart 31, 2009
vrijdag, maart 27, 2009
Uilen - Tas
Daar wou ik wel even wat van zien: Uilen tegen Tas. Oefenwedstrijdje maar ik ben dan toch wel benieuwd naar het verschil tussen top promotie- en lagere middenmoot eredivisie. Bovendien is dat altijd een weerzien van afstand met allemaal meiden waar je ooit mee op een basketballveld hebt gestaan. Bij Tas draait veel om Naomi en Caro, Natalie zie ik weer eens spelen (al weet ik niet of ik mijn belofte te komen kijken daarmee waar heb gemaakt..) En met Nina en Inge heb ik ook wel eens een stukje vloer versleten. En de Uilen zijn natuurlijk Uilen maar bovendien zit daar ook nogal veel cross-over bij. Grappig is, dat deze interessante mix blijkbaar ook anderen op reunie-gedachten heeft gebracht. Met mij mee toch een heel team op de tribune dat onder iets andere omstandigheden ook beneden had kunnen staan: Tessa (allebei), Els (tudotas) Margriet (allebei), Linda (allebei) en Evelien. (en als je Moestasj en Uilen als een beschouwd (wat ik doe) is zij ook van allebei)
Ik kreeg wel zin om te coachen.
In een kwartiertje zag ik Uilen aan de hand van een ouderwetse Cookie (11 punten van de eerste 15 en vier steals) een voorsprong nemen, die bijna weer ongedaan was toen ik ging. Ik hoor het later wel.
Voor langer was geen tijd, moest naar mijn bijbelklasje....
Ik kreeg wel zin om te coachen.
In een kwartiertje zag ik Uilen aan de hand van een ouderwetse Cookie (11 punten van de eerste 15 en vier steals) een voorsprong nemen, die bijna weer ongedaan was toen ik ging. Ik hoor het later wel.
Voor langer was geen tijd, moest naar mijn bijbelklasje....
Bijbelklasje
Een berichtje over squash, deze keer. Of niet eigenlijk. nergens komt de internationalisering, wat mij betreft, zo duidelijk naar voren als bij het aanbod aan squashcursisten. Een hele cursus in het Nederlands is een grote uitzondering. (dat brengt me, terzijde,op het taalprobleem aan de Universiteit: het moet steeds meer Engels worden, immers? De vraag die de gemoederen boven in de RUG stevig bezig houdt is nu: Amerikaans of Brits Engels? Uiteraard doe ik ook een duit in het zakje: Als ik bij basketball op Engels over moet is dat kinda American. Bij Squash, obviously wordt het Oxfordian, actually.)
Maar daar had ik het niet over: op dezelfde dag dat ik er achter kom dat in Nederland een comité is opgericht tot behoud van de naam "Wim" en dat wordt gevreesd voor andere korte Hollandse namen, kom ik tot de ontdekking, dat mijn huidige squashklasje een prachtige verzameling bijbelse namen huisvest: Om te beginnen is daar Adam. Dan heb je het beroemd koppel David en Jonathan. Suzanna en de ouderlingen is een verhaal dat wel enigszins apocrief is, geloof ik. Toch doet die ook mee en het evangelie wordt afgemaakt door Lukas. De niet met uitsterven bedreigde naam Maaike vormt de spreekwoordelijke uitzondering.
Maar daar had ik het niet over: op dezelfde dag dat ik er achter kom dat in Nederland een comité is opgericht tot behoud van de naam "Wim" en dat wordt gevreesd voor andere korte Hollandse namen, kom ik tot de ontdekking, dat mijn huidige squashklasje een prachtige verzameling bijbelse namen huisvest: Om te beginnen is daar Adam. Dan heb je het beroemd koppel David en Jonathan. Suzanna en de ouderlingen is een verhaal dat wel enigszins apocrief is, geloof ik. Toch doet die ook mee en het evangelie wordt afgemaakt door Lukas. De niet met uitsterven bedreigde naam Maaike vormt de spreekwoordelijke uitzondering.
dinsdag, maart 24, 2009
Aantrekkingskracht
Wist u dat de aantrekkingskracht van verschillende plaatsen op aarde verschillend is?
Had Isaac Newton onder een andere boom gezeten, dan was de appel misschien pas gevallen nadat de goede man allang weg was.
TU Delft heeft met Russiche aandrijving een apparaat in een baan om de aarde gebracht dat die verschillen in kaart kan brengen.
Wij basketballers, - Art meets Science - hadden al een hypothese op dit gebied. In de Turnzaal is onmiskenbaar verschil tussen het schieten op de ene en de andere basket. Niet dat de ene kant beter is. Het is anders en dus moet je flexibel zijn en je aanpassen. Altijd lastig. Het ging op de ene basket slecht en vervolgens op de andere ook.
We wijten het nu met steun van Delft aan de zwaartekrachtverschillen. De test om dit verschil aan te tonen was de volgende: als het wennen het probleem is, zou het dus beter moeten gaan als je de volgende beurt weer op dezelfde basket moest schieten.
En verdomd. Iets beter. Dus verschil.
We zien de uitkomst, die vast vastgelegd wordt in een Google earth-schil, met interesse tegemoet. Maar voor de turnzaal weten we het al.
Had Isaac Newton onder een andere boom gezeten, dan was de appel misschien pas gevallen nadat de goede man allang weg was.
TU Delft heeft met Russiche aandrijving een apparaat in een baan om de aarde gebracht dat die verschillen in kaart kan brengen.
Wij basketballers, - Art meets Science - hadden al een hypothese op dit gebied. In de Turnzaal is onmiskenbaar verschil tussen het schieten op de ene en de andere basket. Niet dat de ene kant beter is. Het is anders en dus moet je flexibel zijn en je aanpassen. Altijd lastig. Het ging op de ene basket slecht en vervolgens op de andere ook.
We wijten het nu met steun van Delft aan de zwaartekrachtverschillen. De test om dit verschil aan te tonen was de volgende: als het wennen het probleem is, zou het dus beter moeten gaan als je de volgende beurt weer op dezelfde basket moest schieten.
En verdomd. Iets beter. Dus verschil.
We zien de uitkomst, die vast vastgelegd wordt in een Google earth-schil, met interesse tegemoet. Maar voor de turnzaal weten we het al.
zondag, maart 08, 2009
Het mogelijke
Even ten zuiden van het stadje Joure ligt het dorp St. Nicolaasga. Daar hebben ze een grote neogotische katholieke en een heel klein protestant kerkje. Onze dienst was in de riante sporthal met de mooie houten vloer.
Het was er gezellig want met coach Peter Brouwer en scheids Peter Postma ga ik al heel lang terug. Grappig hoe de contacten met mensen waarmee je altijd heftig om de punten hebt gestreden in de loop van al die jaren daarna eigenlijk steeds warmer worden.
Houten vloer, oude makkers. Ik zou haast zeggen: het mag wel zo.
In de nasleep van de pot tegen Scylla hadden we het nog een keer gehad over geloof in eigen kunnen. Als je het onmogelijke durft te dromen, bereik je misschien het mogelijke, dat je nooit voor mogelijk had gehouden, hielden we elkaar deze week voor.
En met dit in de oren geknoopt begonnen we aan de wedstrijd tegen een van de topdrie-teams. Vorige keer was het verschil heel groot en waren we kansloos geweest. Vandaar het onmogelijke.
Ik ben dit hele seizoen nog niet zo trots geweest op het spel van mijn team. We coachten elkaar, we waren alert in de press, rebounden, liepen breaks en de tegenstander had het zwaar. Bij rust stonden we 1 punt achter na een gelijk opgaande eerste helft. In periode drie speelden we het beste basketball van het hele seizoen, de press werkte nog steeds Oaters scoorde bijna helamaal niet en we liepen (ook tegen of juist door de zone van Oaters) uit, zelfs tot 36-26.
We kunnen deze uitwedstrijd tegen een goede ploeg winnen, flitste het door de hoofden. En als alles zo was gegaan als het ging, was het onmogelijke ook gelukt.
Maar we hadden buiten Renate Uninge gerekend. Deze grand old lady van het noordelijke basketball speelde mogelijk een van haar laatste wedstrijden (dit om een prettige reden) en ze speelde niet bijster geweldig. Zo wilde ze geen eind aan deze wedstrijd en na vijf minuutjes op de bank gooide ze haar hele hebben en houden in de strijd en bracht de thuisclub weer helemaal naast ons bij 40-40 en over ons heen naar 44-40. Om de plotseling toegenomen inside-dreiging het hoofd te bieden gingen we snel zelf ook in een zone staan. Hoewel we die eigenlijk nooit oefenen, werkte dit heel goed en kwamen we met een paar goede scores weer voor 46-44 in de laatste minuut van de wedstrijd. We durfden de beelden van het onmogelijke weer toe te laten.
Maar de power was nog niet helemaal uit de tegenpartij: en ze kwamen weer naast ons. met een gelijke stand en ongeveer een halve minuut op de klok verloren we helaas de bal op een manier die dezelfde speelster wel nooit meer zal overkomen. (Ervaring is iets wat je krijgt, net nadat je het het nodig hebt....) Enfin; het bleef bij het mogelijke: we kregen weer een score tegen, misten nog een bal en verzuimden om de laatste seconden de klok te stoppen. 48-46.
En dan gaat echt de whiteboard stift wel even hard naar de grond. Maar toch: deze eredienst voor het onmogelijke was een belevenis die we allemaal niet hadden willen missen.
Het was er gezellig want met coach Peter Brouwer en scheids Peter Postma ga ik al heel lang terug. Grappig hoe de contacten met mensen waarmee je altijd heftig om de punten hebt gestreden in de loop van al die jaren daarna eigenlijk steeds warmer worden.
Houten vloer, oude makkers. Ik zou haast zeggen: het mag wel zo.
In de nasleep van de pot tegen Scylla hadden we het nog een keer gehad over geloof in eigen kunnen. Als je het onmogelijke durft te dromen, bereik je misschien het mogelijke, dat je nooit voor mogelijk had gehouden, hielden we elkaar deze week voor.
En met dit in de oren geknoopt begonnen we aan de wedstrijd tegen een van de topdrie-teams. Vorige keer was het verschil heel groot en waren we kansloos geweest. Vandaar het onmogelijke.
Ik ben dit hele seizoen nog niet zo trots geweest op het spel van mijn team. We coachten elkaar, we waren alert in de press, rebounden, liepen breaks en de tegenstander had het zwaar. Bij rust stonden we 1 punt achter na een gelijk opgaande eerste helft. In periode drie speelden we het beste basketball van het hele seizoen, de press werkte nog steeds Oaters scoorde bijna helamaal niet en we liepen (ook tegen of juist door de zone van Oaters) uit, zelfs tot 36-26.
We kunnen deze uitwedstrijd tegen een goede ploeg winnen, flitste het door de hoofden. En als alles zo was gegaan als het ging, was het onmogelijke ook gelukt.
Maar we hadden buiten Renate Uninge gerekend. Deze grand old lady van het noordelijke basketball speelde mogelijk een van haar laatste wedstrijden (dit om een prettige reden) en ze speelde niet bijster geweldig. Zo wilde ze geen eind aan deze wedstrijd en na vijf minuutjes op de bank gooide ze haar hele hebben en houden in de strijd en bracht de thuisclub weer helemaal naast ons bij 40-40 en over ons heen naar 44-40. Om de plotseling toegenomen inside-dreiging het hoofd te bieden gingen we snel zelf ook in een zone staan. Hoewel we die eigenlijk nooit oefenen, werkte dit heel goed en kwamen we met een paar goede scores weer voor 46-44 in de laatste minuut van de wedstrijd. We durfden de beelden van het onmogelijke weer toe te laten.
Maar de power was nog niet helemaal uit de tegenpartij: en ze kwamen weer naast ons. met een gelijke stand en ongeveer een halve minuut op de klok verloren we helaas de bal op een manier die dezelfde speelster wel nooit meer zal overkomen. (Ervaring is iets wat je krijgt, net nadat je het het nodig hebt....) Enfin; het bleef bij het mogelijke: we kregen weer een score tegen, misten nog een bal en verzuimden om de laatste seconden de klok te stoppen. 48-46.
En dan gaat echt de whiteboard stift wel even hard naar de grond. Maar toch: deze eredienst voor het onmogelijke was een belevenis die we allemaal niet hadden willen missen.
Fleur en Floor en groen: Lente.
De Floorzitter van de Uilen had me al een paar keer opgeroepen bij mijn Uilenmeiden van vorig seizoen te komen kijken.
Omdat ik niet helemaal bij de tijd was kwam ik wat later. Ik kon nog net constateren dat het rust was aan de stroom publiek onderweg naar de koffie. De wedstrijd was ook al gespeeld en zelfs de coach van Tilburg, met wiens uitbarstingen ik was lekker gemaakt, knapte niet meer uit zijn vel. Ik zag vooral een geïnspireerd spelende Lyet, die vooral verbaasde met 5 steals. Omdat het op de tribune wel gezellig was kwam ik niet voor niks.
Na afloop kreeg ik een speech over mijn begrafenis en een century card waarmee men wel uit wil drukken, dat ik welkom ben voor de komende eeuw aan thuiswedstrijden. Lief. En een bos bloemen uitgereikt door Floor en met een stickker van Fleur. Het wordt lente. (ik ben trouwens van bloemen in de tuin en in de natuur en ik heb het niet zo op stervensbegeleiding van afgeknipt leven maar Miriam vindt zoiets wel leuk dus toch erg bedankt!)
Tenslotte een dikke trui met zoen van alle speelsters. Allebei was warm. Het was een mooie tijd. Een match made in heaven, zei ik wel eens. Heaven knows that matches burn for a little while. Ik blijf ze trouw, van afstand, volgen en het zal het eerste team niet zijn, dat prompt kampioen wordt zodra ik het stokje overgeef. Blijf hard smart en together spelen.
Omdat ik niet helemaal bij de tijd was kwam ik wat later. Ik kon nog net constateren dat het rust was aan de stroom publiek onderweg naar de koffie. De wedstrijd was ook al gespeeld en zelfs de coach van Tilburg, met wiens uitbarstingen ik was lekker gemaakt, knapte niet meer uit zijn vel. Ik zag vooral een geïnspireerd spelende Lyet, die vooral verbaasde met 5 steals. Omdat het op de tribune wel gezellig was kwam ik niet voor niks.
Na afloop kreeg ik een speech over mijn begrafenis en een century card waarmee men wel uit wil drukken, dat ik welkom ben voor de komende eeuw aan thuiswedstrijden. Lief. En een bos bloemen uitgereikt door Floor en met een stickker van Fleur. Het wordt lente. (ik ben trouwens van bloemen in de tuin en in de natuur en ik heb het niet zo op stervensbegeleiding van afgeknipt leven maar Miriam vindt zoiets wel leuk dus toch erg bedankt!)
Tenslotte een dikke trui met zoen van alle speelsters. Allebei was warm. Het was een mooie tijd. Een match made in heaven, zei ik wel eens. Heaven knows that matches burn for a little while. Ik blijf ze trouw, van afstand, volgen en het zal het eerste team niet zijn, dat prompt kampioen wordt zodra ik het stokje overgeef. Blijf hard smart en together spelen.
Scylla
Vorige week al was de confrontatie met Scylla. Altijd beladen door de afkomst van de meeste Scylla-dames. Van vroeger, toen ze nog student waren of zich dat voelden. Als onze Evelien nog wat meer verburgert, zie ik haar daar ook wel eens opduiken. Zolang je daar nog grapjes over kunt maken is er nog van geen overgang sprake. Ze was er in elk geval niet bij om alvast te snuffelen.
Wel weer present was Roos. Weliswaar nog zonder training maar toch wel prettig aanwezig.
Moestasj hield Scylla in het begin goed bij. Onze tegenstandsters redden zich eerst redelijk met de press, gebruik makend van de individuele klasse maar toch scoorden we al een enkele steal en ook ontregelden we de aanval een beetje.
In de laatste seconden van de eerste periode scoorde Scylla enigszins fortuinlijk en misten we zelf wat onfortuinlijk, waardoor het verschil 5 punten in ons nadeel was.
In de tweede periode overheerste de verdediging aan beide kanten. We hielden een van de topploegen op 8 punten in de periode!
Dat we zelf niet (!) scoorden was een beetje jammer maar verdedigend mocht dat de pret niet drukken.
In de derde periode herstelden we ons een beetje maar nu scoorde Scylla weer wat meer. De koppen gingen een beetje naar beneden maar toen de coach daar wat van zei, was er protest. Dat was helemaal niet waar, dat ze het niet zagen zitten! " Laat maar zien dan!" En ja hoor: dat kunnen we toch: opeens weer smoel in de verdediging. Opeens weer een sense of urgency en opeens schrok Scylla weer van de press. De laatste periode was duidelijk voor ons, zoals me na de wedstrijd ook bleek uit commentaar van de tribune: "Hadden jullie verloren?? Ik zag alleen de laatste periode en dat zag er niet zo uit!"
Commentaar van ervaren Scylla guard Hanneke na afloop: "Lastige press, coach!" Dat was een mooi compliment uit haar mond. En nu nog met overleg aanvallen.
Nog even over de terugkeer van Roos. Het was grappig om te zien, dat ze echt goeie dingen kon doen. Ik laat hier maar ven een theorie op los: Dat ze zo effectief meespeelde komt door de vooruitgang, die het team heeft gemaakt. Nou kun je zeggen: wat een onzin, ze traint een half jaar niet en kan dan gewoon meedoen, dat lijkt meer op stilstand. Maar zo zie ik het niet. Roos is een niet onervaren speelster, die wel beter kan, dan ze eerder bij Moestasj heeft laten zien. Het is alleen vaak moeilijk om je ervaring toe te passen, als het team anders -minder goed - basketballt dan je gewend bent. Dat haar kwaliteiten meteen zo goed tot hun recht komen is daarom een maat voor de toegenomen speelkwaliteiten van de ploeg. Ze ziet en wordt gezien. Ubuntu.
Wel weer present was Roos. Weliswaar nog zonder training maar toch wel prettig aanwezig.
Moestasj hield Scylla in het begin goed bij. Onze tegenstandsters redden zich eerst redelijk met de press, gebruik makend van de individuele klasse maar toch scoorden we al een enkele steal en ook ontregelden we de aanval een beetje.
In de laatste seconden van de eerste periode scoorde Scylla enigszins fortuinlijk en misten we zelf wat onfortuinlijk, waardoor het verschil 5 punten in ons nadeel was.
In de tweede periode overheerste de verdediging aan beide kanten. We hielden een van de topploegen op 8 punten in de periode!
Dat we zelf niet (!) scoorden was een beetje jammer maar verdedigend mocht dat de pret niet drukken.
In de derde periode herstelden we ons een beetje maar nu scoorde Scylla weer wat meer. De koppen gingen een beetje naar beneden maar toen de coach daar wat van zei, was er protest. Dat was helemaal niet waar, dat ze het niet zagen zitten! " Laat maar zien dan!" En ja hoor: dat kunnen we toch: opeens weer smoel in de verdediging. Opeens weer een sense of urgency en opeens schrok Scylla weer van de press. De laatste periode was duidelijk voor ons, zoals me na de wedstrijd ook bleek uit commentaar van de tribune: "Hadden jullie verloren?? Ik zag alleen de laatste periode en dat zag er niet zo uit!"
Commentaar van ervaren Scylla guard Hanneke na afloop: "Lastige press, coach!" Dat was een mooi compliment uit haar mond. En nu nog met overleg aanvallen.
Nog even over de terugkeer van Roos. Het was grappig om te zien, dat ze echt goeie dingen kon doen. Ik laat hier maar ven een theorie op los: Dat ze zo effectief meespeelde komt door de vooruitgang, die het team heeft gemaakt. Nou kun je zeggen: wat een onzin, ze traint een half jaar niet en kan dan gewoon meedoen, dat lijkt meer op stilstand. Maar zo zie ik het niet. Roos is een niet onervaren speelster, die wel beter kan, dan ze eerder bij Moestasj heeft laten zien. Het is alleen vaak moeilijk om je ervaring toe te passen, als het team anders -minder goed - basketballt dan je gewend bent. Dat haar kwaliteiten meteen zo goed tot hun recht komen is daarom een maat voor de toegenomen speelkwaliteiten van de ploeg. Ze ziet en wordt gezien. Ubuntu.
bloggersblock
Zo was het niet. Ik had alleen te weinig tijd. Sorry. Ik zal in de toekomst meer ontspanning inplannen. Dat leidt tot inspiratie.
Abonneren op:
Posts (Atom)