dinsdag, november 28, 2006

Straattaal

Kijk ook even op Bieslog van ma jl. Andere woorden kunnen dat niet overtreffen. Toch wil ik u een observatie van mezelf niet onthouden:
Vrijdagavond speelden de Groene Uilen tegen het Rode Probuild. Ook wij waren aan de verliezende hand en het niet in alle opzichten eens met de scheidsrechters. Vooral Annemiek, onze zachtaardigste aller aanvoersters heeft het zwaar te verduren, wacht vaak vergeefs op een fluitsignaal, wordt tenslotte gewisseld, ploft neer op de bank en sist met onverwacht venijn, terwijl de scheids vlak voor de bank staat: " De scheids is hartstikke kleurenblind! " De scheids reageert niet, misschien overweegt ze een andere ziekte aan de oogafwijking toe te voegen, misschien spelen er verschillende vergelijkingen met dieren door haar hoofd, maar ze houdt het bij een bijna beleefd: "deze hier voor onze neus!"

zondag, november 26, 2006

Zes minuten

Vrijdagavond. Ik hou niet van vrijdagse wedstrijden. Ze kosten ons een training. We reizen twee uur heen, twee uur terug. We zijn een uur van te voren aanwezig om atmosfeer op te snuiven, te verkleden en we lopen daarvan een half uur warm. Dat alles voor 34 minuten goed spel. Ik mis wat.
Een leuke tegenstander, vaardig, snel en een hoog tempo gewend. Zeker 4 van de aanwezige speelsters maken ook wekelijks minuten een niveau hoger. Het wordt ook een leuke wedstrijd waarin we het goed doen. De concentratie op de simpele dingen is veel beter dan vorige week. Het tempo is goed evenals de organisatie. Wel zijn we kwetsbaar tegen de sterk penetrerende (trouwens niet echt koosjer dribbelende...) Worku en moeten we erg hard werken om de rebounds bij Parrish weg te houden en vergeten daardoor vaak dat de andere Landsmeerminnen ook kunnen rebounden. We pressen ook wat te voorzichtig, waardoor we daarmee niet zo sterk doorkomen als normaal. Onze start is echter weer prima en we lijken er van door te gaan met een tussenstand van 16-7. Daarna vallen er een paar niet en bij de tegenpartij wel en bij 19-16 voor Probuild eindigt het 1e kwart.
Daarna komt onze score echt los. Met mooi, bijna frivool, bijna freelance basketball, waarin iedereen zich wel op de een of andere manier van haar beste kant laat zien, nemen we de controle op de wedstrijd weer over. 39-38 voorsprong bij rust. Omdat Probuild duidelijk laat zien ook goed te kunnen aanvallen en meer dan een speelster heeft die waar nodig de wedstrijd naar zich toe kan trekken, blijft onze spanningsboog mooi hoog. De score gaat mooi op en neer en de teams blijven aan elkaar gewaagd. En dan komen er zes vergeten minuten. Die beginnen op 51-52 in de 7e minuut van het derde kwart en eindigen in de 4e van het 4e. Wij scoren niet, leveren wel een paar keer de bal in, de scheidsrechters, die het helemaal niet slecht doen, zullen ook geen heldere beelden van deze periode kunnen oproepen en time outs en wissels en zelfs een technische fout van Natalie helpen niet. Als we er weer zijn met onze focus, is de wedstrijd gespeeld. We herpakken ons weer en stellen weer doelen, maar de Lions zijn niet van plan nog iets te missen en we lopen tegen een terechte maar geflatteerde nederlaag op. In zes minuten.
Natuurlijk is het zuur, dat zo'n Amerikaanse 26 punten maakt en op de momenten dat dat het meest nodig is ook nog, maar het spelen tegen echt goede tegenstanders is toch ook echt leuker.
Wat we in elk geval ook weten, is dat we bepaalde dingen (zoals passen en driven) naar een hoger niveau zullen moeten tillen, willen we echt meedoen met echt goeden. En willen we dat?
Annemiek 22, Karin 11, Elke en Tessa 10

maandag, november 20, 2006

Op naar de subtop

Voor een plek, bovenin de competitie, moet je ook wat van je mindere wedstrijden winnen. Dat is een oude wijsheid. Het eerste kwart was alles, eigenlijk. De winst in de hele wedstrijd en de oorzaak van het matige verloop. Een probleem in de vermomming van een superscore. Een illustratie van de complexiteit van de omgang met resultaat en proces. Een remmende voorsprong, die ons uiteindelijk toch in staat stelde de wedstrijd te beslissen.
Het is niet vaak na 1 matig kwart 29-14. (via 12-2) We kunnen eigenlijk alleen maar beter gaan spelen, en we staan al dik voor. We doen eigenlijk een heleboel goed: we verdelen de scores tussen binen en buiten, we lopen hard, dwingen lastige schoten af en pakken de nodige steals. Almonte mist veel. Heel lastig om met zoiets om te gaan, want dat laatste hoeft, gezien de vaardigheid van de Eindhovense dames niet lang te duren. We hebben dit soort dingen al wel vaker meegemaakt en er is dan ook vooral vastberadenheid te bespeuren om nu eens echt door te drukken. Maar echt een voordeel is de voorsprong toch niet. in het tweede kwart blijven we eigenlijk vrij slordig en nu is niet alles meer goud wat er uit onze handen richting ring gaat. We verdedigen echter nog steeds redelijk en Almonte heeft het vizier nog steeds niet op scherp staan. Bij rust is het 39-28.
Op het oog een stand waar het meest scorende team van de promotiedivisie nog prima mee thuis kan komen.
Almonte voert de druk op. Weliswaar pakken we bijna alle rebounds onder ons eigen bord, maar de dames uit het zuiden trappen meteen de reboundster. Er mag veel en we klungelen ook veel, zodat we veel extra aanvallen aanbieden. In de aanval zijn we wat te haastig. Veel breaks eindigen met matige schotkeuzes en gemiste layup-kansen. Gelukkig komt Almonte ook niet echt tot scoren. De dames ogen vaardig maar missen de laatste touch net en lijken power te kort te komen. Duels met contact zijn meestal in ons voordeel, al kost het ons veel fouten. We verliezen ook het derde kwart, maar het blijft binnen de marge. Tien punten hebben we over, nog steeds van onze eesrte streak. Mooie uitdaging. 8 punten hebben we al een keer laten glippen (Jugglers) 12 punten zijn we al eens kwijt geraakt (die liggen ergens in IJmuiden) 10 gaan we over de streep brengen. En zo was het ook. Bij Almonte staan Koolmees en Walker nog wel even op, maar na 56-51 zetten we de wedstrijd, vooral dankzij het qui-vive van Elke Veld (een driepunter maken van een fout die ze aan ziet komen een Larry-Bird achtige conversie van een eigen driepuntspoging en constant aanwezig op de juiste plek) en de belangrijke rebounds van Natalie en Karin definitief op slot. De tien punten blijven staan: 67-57 en we stijgen naar plek 4 in de promotiedivisie. Nu weer een paar echt goede wedstrijden. (en die ook winnen)

Annemiek 22, Margreet 13, Elke 10, Laura 8

NDBC reunie

Het weekend behoorde een beetje aan het Northern Dutch Basketball Camp, want zuidelijke oud-campers waren in Groningen. Eerst ontmoetten Anouk Hoekema en Marichelle Ruitenbeek op de tribune en in de wandelgangen van Vinkhuizen al allemaal oude vrienden. Oude vriendinnen Sabine Maasdam, Loes Faber en Carian Boorsma wonnen met Celeritudo in een thriller tegen Das.
En de volgende dag vielen ook wat bekende gezichten op de tribune van het Studenten Sportcentrum te zien, die niet wekelijks de thuiswedstrijden van de Uilenmeiden bezoeken. De belangstelling ging uit naar het treffen tussen NDBCcoaches Cookie en Noukie.
Cookie' s thuisploeg won vrij nipt. Die van Anouk ging met lege handen, maar waarschijnlijk toch hoopvol, terug naar Eindhoven. Een overwinning hadden ze echter wel geboekt: bij mij thuis, waren Pelle en Lotte voor het eerst niet echt blij dat pappa's meisjes hadden gewonnen; ze waren fan geworden van twee meiden uit het zuiden, "die net zo praten als Kristel!"

maandag, november 13, 2006

op teletekst

Op teletekst staan is bijna op televisie zijn. Belangrijke processen staan op teletekst, dus het belang van onze wedstrijd van zondag voor de 8ste finales van de beker tegen Perik Jumpers, was van te voren duidelijk. "Jaah, op teletekst," zei ervaren Karin vlak voor de wedstrijd, "alleen je wil niet weten hoe we er vanavond op staan..."
We besloten te genieten en zoveel mogelijk op te steken. Het begon goed, we namen brutaal een voorsprong via Cookie, die wel wat wou laten zien tegen haar oude ploeg. Verdedigend deden we het uitstekend maar aanvallend kregen we echt veel minder ruimte dan we gewend zijn. In de zesde minuut kwamen we voor het eerst achter en door onze problemen met scoren (alleen Karin scoorde nog) liep het verschil ook meteen op tot tien punten, een beetje geflatteerd. Erger was, dat Iris akelig geblesseerd het veld moest verlaten. Bij haar eerste verdedigende actie verdraaide ze haar zwakste knie.
Met Natalie in de ploeg begonnen we weer uitstekend aan het kwart. We hielden Jumpers drie minuten scoreloos en maakten zelf punten via Lyet en Cookie. Daarna nam Perik weer over en groeide het verschil weer naar 14-30 na 16 minuten spel. Even leken we, qua punten, zeker niet qua spelbeeld, toch weggeblazen te worden. Dat wilden we niet en de laatste 4 minuten van de helft deden we weer meer dan leuk mee: 24-39 bij rust.
In de pauze commentarieerde scheids Koorenhof, die anders meestal manneneredivsie fluit (en in een heel grijs verleden ook eens door mij is gecoacht) ons met ons fanatisme. Met dit compliment en met een beetje Lift-off-toverdrank konden we vol goede moed en energie aan de tweede helft beginnen. In beginnen beginnen we aardig goed te worden want weer waren de eerste 4 punten voor ons. In afmaken zijn we echter niet zo goed, want na de eerste minuut maakten wij niets meer en kon Perik - met grote moeite en vooral aan de hand van topper McKenzie- uitlopen naar 56-28. Toch overheerste het gevoel, dat we misschien zelfs wel een kwart zouden kunnen winnen. We haalden het bijna: met 1 puntje achter (14-13 en 33 seconden op de klok, stalen we de bal met de press en kregen we nog twee goede kansen op een voorsprong maar de bal stuiterde net weer niet goed en twee scores van Perik maakte, dat het bij bijna bleef.
Op teletekst staat de kale uitslag van 41-75. Daar staat niet hoe goed we eigenlijk wel hebben gespeeld en wat we allemaal weer geleerd hebben aan Magie, teamwork, beslissingstempo, losse-ballhandling (dat we niet moeten bukken maar beter kunnen duiken!), rebounden, show&recover, roteren en hardheid.

zondag, november 05, 2006

Hoofddorp late show

Wat bezielt een huisvader van middelbare leeftijd om op zaterdag een complete werkdag (nacht!) te besteden aan een trip naar Hoofddorp? Blijkbaar is de gekte nog altijd niet over en je krijgt er wel wat voor terug.
Hartverwarming bijvoorbeeld. Hoofddorp heeft een hele ploeg mensen aan het werk om alles goed te laten verlopen. Veld, reclameborden, flexibelen met 24 sec apparatuur, de tafel bedienen, tribunes uitrekken, alles loopt op rolletjes. De ploeg maakt dan ook een ervaren indruk. Huisvaders en moeders van middelbare leeftijd. Ik voel een verwantschap. Meer gekken. Ik word ook een beetje zorgelijk. Hoe zou de club er over tien jaar voor staan?
En een overwinning krijgen we ook terug. Volgens het vaste patroon. De concentratie is er , wat knap is na een lastig te timen warming up met afleidingen. We zijn zelfs wat overgeconcentreerd, waardoor we nog veel opgelegde kansen missen maar het initiatief in de wedstrijd is wel helemaal voor ons. Via 11-2, eindigen we op 21-12 na het eerste kwart.
Zoals wel vaker, kost ons deze voorsprong onze spanningsboog. We slagen er de rest van de wedstrijd nauwelijks in veel verder weg te lopen. We vallen iets te ongeorganiseerd aanBij rust is het wel 40-27 maar de tot dusverre onvermijdelijke dip volgt in de eerste zes minuten van het derde kwart, waarin we maar 1 punt (uit 6 vrije worpen) weten te scoren. De press van Hoofddorp is nu echt fel en zorgt voor opschudding. Met enige moeite kunnen we onszelf overtuigen van het feit, dat we echt zelf iets kunnen doen aan de steals en de layups, die we nu opeens om de oren krijgen maar ondertussen is het wel een tweepunts wedstrijd geworden. 41-39. Er moet iets gebeuren om de wederopstanding van Hoofddorp te breken. Dat gebeurt meteen als de eerste veld score valt. Het zijn de scores van Jo en Co (allebei zes in de volgende 5 minuten) en de hervonden degelijkheid in verdediging en pressbreak, waardoor we toch met 14 punten het laatste kwart in gaan. We weten, dat we nog nooit een voorsprong van 14 weg hebben gegeven. (ahum) De twee strakke runs blijken erg plezierig, want ondanks het opnieuw inzakken van de spanningsboog, komt de winst niet meer in gevaar. 54-69, coach niet tevreden, wel blij met de eerste uitoverwinning. (hebben we vorig optreden in de promotiedivisie 24 wedstrijden op moeten wachten....) Scores: Annemiek 25 en Jorieke 11.
Overbodig voel ik me ook nog niet...maar een terugreis na een overwinning maakt wel even weer dat je weet, waarvoor je het doet.