maandag, november 25, 2013

Derrick & Lotte


Sporten is leuk. Basketball vooral. Heel leuk. Maar niet echt gezond voor sommige deelnemers en het kan het leven aardig in de weg staan.

In april 2012 ging misschien wel de beste speler de NBA, in elk geval de dragende speler van de Chicago Bulls, guard Derrick Rose door zijn knieband.

Het duurt eventjes voordat je dan weer terug kunt komen.. Het hele vorig seizoen zat hij uit om te herstellen. Filmpjes van zijn trainingen zijn met enig gezoek wel terug te vinden op Youtube. Episch herstelwerk. Het was ook spannend of hij ooit zijn oude niveau weer zou halen. Eind vorig seizoen hadden zijn teamgenoten, die heroïsche duels uitvochten maar op hun laatste benen liepen, hun spelverdeler al goed kunnen gebruiken. (men zei zelfs zachtjes dat Rose op dat moment de fitste Chicago Bull was…) Ze stellen het uit tot dit seizoen. Rose wil goed terugkomen. En Rose komt terug in oktober. Een beetje meer “range” en net zo snel en net zo creatief. Een crowdpleaser van de eerste orde. Chicago Bulls ging weer meedoen. Totdat..

Drama, afgelopen weekend: Rose slipt weg; weer een knie kapot. MRI aansluitend aan de wedstrijd: nu een meniscus.. Algemene indruk: het seizoenis na twee maanden al weer over voor Rose. Erg voor de Bulls, de NBA en alle liefhebbers over de hele wereld. Laat hem volgend seizoen maar weer terug komen, dat is mooi voor ons allemaal en er is veel geld mee gemoeid. Heel veel.

Bij mijn team zit een forward, co-assistent in spe. Twee jaar geleden heeft ook zij haar kruisband gescheurd. Een jaar gerevalideerd. Ze heeft nog niet haar oude niveau weer terug, maar begint langzaam haar plekje in het team weer terug te vinden. In september gaat  Lotte voor de co-schappen op wereldreis. Heeft haar spullen al in de rugzak en doet nog één wedstrijdje mee. Omdat ze zo graag wil.

Drama, in september. Op een tamelijk onschuldige manier verdraait ze haar andere knie. Ze weet het dan wel, eigenlijk. Met een week vertraging vertrekt ze toch, strompelend, naar Latijns Amerika. Deze week is ze terug. Kruisband inderdaad gescheurd. Een operatie zit er even niet in, de co-schappen wachten niet.. haar basketbal carrière is helemaal over.


Derrick en Lotte in een soortgelijk schuitje. Allebei is erg. Het hemd is nader dan de rok.

donderdag, november 21, 2013

het gaatje

Het hele basketballseizoen, inclusief voorbereiding zijn we al op zoek naar het gaatje. Gaan tot aan het gaatje, take the rock to the hole..
Soms zien we er even geen gat meer in, in elk geval lijkt het gaatje waar de bal door moet soms niet groter dan het gaatje in zo'n oud singletje maar we gaan het wel weer vinden, reken maar.
Het begon met de opgevangen opmerking, dat tot aan het gaatje gaan - al is het maar één keer per training - het hele metabolisme laat denken dat er een atleet in het lichaam huist. Dat was handig voor mezelf want al mijn pogingen tot duurtraining leiden niet tot enige verlichting. Zolang ik basketbalde bleef mijn gewicht op aanvaardbaar niveau, dat klopte en toen ging ik voorzichtig doen om niet opeens om te vallen en toen zwol ik op. Ja goed, suikers moeten ook verbrand anders worden ze nog meer vet.. zover was ik wel. Maar nu brak de nieuwsgierigheid door: Waar had ik die opmerking opgevangen?
Het wetenschapsprogramma dat ik verdacht was niet meer op te vragen.. Domweg een geloof ervan maken en het maar proberen? Te vaag.
Internet leverde na veel gezoek het woord hypoxietraining op. Russische ruimtevaart en bestudering van Groenlandse walvissen leerde me, dat van het leveren van inspanningen onder een normaal zuurstofopname niveau geweldige resultaten verwacht mochten worden. Sneller herstel, langzamere veroudering. .. Eén sprintje met adem inhouden moest genoeg zijn om zelfs het pro-enzym Q10 aan te maken. Volgens Mathilde, powerforward en apotheker in opleiding moet je daar een zelfs een mooie huid van krijgen. Ik probeer het nu elke keer dat ik sport en ik geloof nu inderdaad dat het werkt. Mijn team werd even een tweede oefengroep… maar als je het zo brengt slaan een boel mensen op tilt, blijkbaar..
Als je maar tot het gaatje gaat, dachten we toen. Bij basketbal is daar geen kunst aan eigenlijk. Gewoon spelen en willen winnen, dan ga je vanzelf tot het uiterste.. toch?
En toen pleurde Hein Gerd Triemstra weer eens wat wetenswaardigs op facebook: "amerikaans onderzoek: sprintintervaltraining bevordert aëroob vermogen." Kijk. Dat is wetenschap waar je wat aan hebt. Want het mooiste is: doorgaan met wat je altijd al deed met een beter gevoel: "sprintterval"
training in basketbal heet ook wel Fastbreak-oefening! Is dat leuk? En krijg je daar een mooi vel van?
En krijgen we het nu in de gaten?
http://www.topsporttopics.nl/kennisbank/sprintintervaltraining-verbetert-de-aerobe-capaciteit?fromOverview=1

zondag, november 03, 2013

winnen is...

Waar het Bureauwerk aan bureaus en vergadertafels steeds meer een 52weekeconomie lijkt te worden, kent de studentensport een echte zomerpauze. Het leven is daar nu ook weer in volle herfststorm en aan de eerste evaluatie toe.
Het kan verkeren: na een goede voorbereiding met lekkere gewonnen oefenwedstrijden is de competitie begonnen met vier nipt verloren wedstrijden.
Of ik daar niet tegen kan? Nou…. Eén van de dingen die bij het begin van een seizoen horen is het aanpassen van de verwachtingen aan de realiteit. Zeker: het gaat om ontwikkelen bij dit verheven instituut. Het gaat om de individuele groei van de individuele studenten…. En niet om ranglijstjes waarin harde waarden worden becijferd…. dat onderschrijf ik allemaal… Maar vergeeft u mij als er nog wat rudimenten van de wil om te winnen, uit te blinken, anderen naar de kroon steken, competitiedrang, in mij zitten. Ik weet het…. Iedereen lacht op deze universiteit om lijstjes….
Het zit diep. Wedstrijden blijven the proof of the pudding en een nul blijft hatelijk… Vier nederlagen. De herfst is een tranendal en dan gaan de bladeren ook nog eens vallen…..
Gelukkig zijn er ook verrassende winstjes te boeken in het leven van een sportleider: Een aai over je bol van een oud speelster waaraan je net de punten hebt gelaten, een “boksje” van een wilde Forwardiaan, die aangeeft dat hij toch wat geleerd heeft van de squashcursus of een bedankje in een (cum laude) proefschrift over astronomie….? Winnen is misschien toch meer dan lijstjes weergeven….