Wist u dat eenden als kolibries recht omhoog kunnen vliegen als ze een nest hebben gebouwd op 5 meter boven de grond in een boom? Gek he?
Er waren wel meer gekke dingen, zaterdag. Met acht personen (Esthers neusbeen leed nog teveel onder de hardhandige aanraking met Stina's elleboog op de training) arriveerde Moestasj te laat in Dokkum. Friesland was mooi in het voorjaar maar wel uitgestrekt en moeizaam door te komen, hetgeen niet in het reisplan was verdisconteerd. Niet te laat om op tijd te beginnen maar wel te laat om goed te beginnen. Een kleine drie minuten gezamenlijke warming up betekent dat je de atmosfeer van een zaal niet aan kunt voelen en de verhoudingen niet begrijpt en dus niet kunt schieten.
De hal was net zo grijs en kaal als de kantine sjiek. Het veld was groot, wat meestal een voordeel is, bij ons snelle spelletje. vandaag was het te groot.
De tegenstander wilde er nog wel even tegenaan, zo aan het begin van de lente en vooral good old Irma Swart, de lange pointguard uit mijn meisjeskadettenselectieploeg lichting 1968, had zin. In de eerste helft beperkte ze zich nog tot een serie steals en coast to coast scores waar we geen antwoord op hadden of anders een verkeerd antwoord.
De klap kwam meteen hard aan: 12-2 na 5 minuten hoeft nog niet dodelijk te zijn, lastig is zo'n blow out wel. Langzaam, heel langzaam en met inzet van alle mogelijke time-outs kwamen we tot iets passender spel maar toch stonden we nog altijd 9 punten achter bij rust, hadden we nog geen break gelopen en nog niet gescoord uit een aanvalsrebound.
De rust deed ons goed. In het derde kwart herpakten we ons met mooie passes en fatsoenlijke aanvallen. Een 16-9 kwart betekende een echte wedstrijd met nog maar twee punten te gaan. Je zou zeggen met goede moed het laatste kwart in :d'r op en d'r over.
Onze verdediging was echter absoluut te sloom, wat ons op nogal wat scores uit lay-ups kwam te staan. (Zonde tegen ons eerste principe!) Bijna terug in de partij liepen we tegen een paar driepunters van Irma op, terwijl we zelf niet scoorden.
Zelfs de verander truc hielp niet meer. We zouden pick en rolls gaan spelen na twee passes maar kwamen alleen tot verlegenheidsschoten.
Van de negen punten verschil krabbelden we tot vijf en dat was het dan.
Onze tweede nederlaag in 2010. Nummer tweenalaatst als enige team waarvan we niet hebben gewonnen.
Uitwedstrijden. Ik ben gewend om nooit een uitwedstrijd te spelen. In de landelijke competitie met Uilen waren we immers helemaal gewend aan 250 km in de auto met een tussenstop, een uur van te voren in de zaal, acclimatiseren en de overtuiging dat we niet voor niets zo'n end opgevouwen hadden gezeten. Onze tegenstanders, die dat 1 keer per jaar moesten, die waren niets gewend en dus hadden we dubbel thuisvoordeel.
Dat is anders in het rayon. De helft plus twee wedstrijden in het WAS en uitwedstrijdjes, die je bijwijze van op de fiets kunt doen. Het resultaat is dat we dit jaar dan ook slechts twee uitwedstrijden hebben gewonnen. Buiten Groningen zelfs maar 1. Een aandachtspuntje voor volgend jaar, dunkt me.
En ach. Het was toch een mooi seizoen. (derde geworden, meeste punten gescoord???) Een mooie thuisreis door landelijk Noord Nederland. Echt lente was het en de eenden zaten er nog.
