Sorry mensen. Gisteren gecoacht tegen de Shadows maar ik weet niets nieuws van ze. Van Moestasj wel. Die coachte ik namelijk in wat in mijn ogen hun leukste wedstrijd van de rest van het seizoen moest zijn. Leerzaam was het wel en de meiden hebben ongetwijfeld veel opgestoken. Of het ook zo leuk was...Voor Shadows wel, die speelden met drive en haalden net de 100 niet.
In elk geval kon er bij Shadow Liefke R. wel een grapje af: dus niet gescout, Kaj? Mannen zijn niet zo goed in multitasking, hè?
Ik ga maar eens op cursus...
maandag, maart 27, 2006
zondag, maart 26, 2006
mijlpalen
Let effe op: dit is m'n honderdentweede stukkie op dit plekkie. Ik had de honderdste willen vieren met een vers jasje, maar ik ben twee te laat. In elk geval zijn we over de honderd en dat is de laatste tijd ook vaak het thema. Dit terzijde.
Het was weer onbegrijpelijk vroeg, zaterdagochtend. Dat notoire nietzondagclubs een beetje moeten opdraaien voor hun lastig-principiële gedrag en om 10.00 uur mogen opdraven, alla. Dat doen ze zondags ook, tenslotte. Maar dat moderne, geciviliseerde verenigingen zo godvergeten vroeg op moeten draven op Paddepoel lijkt me een verkeerd signaal. Maar dit ook terzijde.
Knoal op't program. Onze eigen oudknoalsters, Margreet en Iris keken het geblesseerd van de kant aan. Van Margreet hopen we wel, dat die binnenkort weer mee kan doen, Iris is out for the season, nu definitief.
Hoewel we ons goed hadden losgelopen, en hoewel we goed wisten wat we zouden gaan doen met de wat grotere en op één na niet al te snelle tegenstanders, begonnen we toch matig. Aan het eind van de eerste tien minuten stonden we zelfs achter. 13-15.
Toch was er niet zoveel aanleiding om voor een slechte afloop te vrezen. De druk op de guard was goed en ons rebound overwicht was ongedacht groot, terwijl we van de zone niet veel te vrezen hadden qua schotmogelijkheden. We misten alleen veel en we waren ook slordig en gemakzuchtig aan het verdedigen.
In het tweede kwart waren de tekenen van herstel overduidelijk. Wel scoorde Jahn nog 14 punten maar onze eigen produktie liep op tot 32 dankzij breaks uit steals, scores uit press en een heel bombardement van achter de 3 puntslijn, waar dit keer vooral Lyet verantwoordelijk voor was. Rust 45-29 en een vermoeid ogende tegenstander. (Behalve guard Annelot, die het tempo van een gazzelle met de actieradius van een kameel combineerde..We wilden haar breken en daarmee de kop van het Jahnteam draaien, maar verder dan buigen wilde ze niet.)
Ons derde is meestal niet ons beste kwart. Deze keer mocht het er wezen, met 34-2 en zo kwam de honderdpuntengrens toch weer in zicht. Maar wat vergooiden we ongewoon veel layupkansen. Vooral Suus grossierde in goede acties met een slechte afloop, waarbij opviel, dat ze wel zuiver mikte van afstand, maar juist onder het bord in gebreke bleef. Toch flikkerde ze er 36 punten in, een absoluut persoonlijk record bij de Uilen. Noord Drente deed het trouwens toch goed, want Lyet hield het op 24 (5op6 3tjes en ook een mijlpaal voor haar) en Elke op 18. (Jorieke ook net een double double met 10 punten en meer rebounds. Maar die komt van de Veluwe)
Bij zo'n produktie kon het haast niet anders of het honderd-rondje kwam uit de portemonnee van Susanne. En zo was het ook. De vierde mijlpaal van deze notitie werd bereikt bij de buzzer: 110 punten was weer twee meer dan tegen Joure. Eindstand: 110-41. Ook leuk: Margreet was, vanaf de bank blij met ons eigen spel maar toch hoorden we soms ook geluidjes van trots over haar zusje, vooral als die op bekende Meijering manier, de bal dribbelend opbracht.
Een stuk minder leuk: de enkel blessure van Laura, verder net helemaal terug van haar hersenschudding. We moeten maar weer afwachten. En kan Tim (ook met enkel omhoog) wel boodschappen doen?
Het was weer onbegrijpelijk vroeg, zaterdagochtend. Dat notoire nietzondagclubs een beetje moeten opdraaien voor hun lastig-principiële gedrag en om 10.00 uur mogen opdraven, alla. Dat doen ze zondags ook, tenslotte. Maar dat moderne, geciviliseerde verenigingen zo godvergeten vroeg op moeten draven op Paddepoel lijkt me een verkeerd signaal. Maar dit ook terzijde.
Knoal op't program. Onze eigen oudknoalsters, Margreet en Iris keken het geblesseerd van de kant aan. Van Margreet hopen we wel, dat die binnenkort weer mee kan doen, Iris is out for the season, nu definitief.
Hoewel we ons goed hadden losgelopen, en hoewel we goed wisten wat we zouden gaan doen met de wat grotere en op één na niet al te snelle tegenstanders, begonnen we toch matig. Aan het eind van de eerste tien minuten stonden we zelfs achter. 13-15.
Toch was er niet zoveel aanleiding om voor een slechte afloop te vrezen. De druk op de guard was goed en ons rebound overwicht was ongedacht groot, terwijl we van de zone niet veel te vrezen hadden qua schotmogelijkheden. We misten alleen veel en we waren ook slordig en gemakzuchtig aan het verdedigen.
In het tweede kwart waren de tekenen van herstel overduidelijk. Wel scoorde Jahn nog 14 punten maar onze eigen produktie liep op tot 32 dankzij breaks uit steals, scores uit press en een heel bombardement van achter de 3 puntslijn, waar dit keer vooral Lyet verantwoordelijk voor was. Rust 45-29 en een vermoeid ogende tegenstander. (Behalve guard Annelot, die het tempo van een gazzelle met de actieradius van een kameel combineerde..We wilden haar breken en daarmee de kop van het Jahnteam draaien, maar verder dan buigen wilde ze niet.)
Ons derde is meestal niet ons beste kwart. Deze keer mocht het er wezen, met 34-2 en zo kwam de honderdpuntengrens toch weer in zicht. Maar wat vergooiden we ongewoon veel layupkansen. Vooral Suus grossierde in goede acties met een slechte afloop, waarbij opviel, dat ze wel zuiver mikte van afstand, maar juist onder het bord in gebreke bleef. Toch flikkerde ze er 36 punten in, een absoluut persoonlijk record bij de Uilen. Noord Drente deed het trouwens toch goed, want Lyet hield het op 24 (5op6 3tjes en ook een mijlpaal voor haar) en Elke op 18. (Jorieke ook net een double double met 10 punten en meer rebounds. Maar die komt van de Veluwe)
Bij zo'n produktie kon het haast niet anders of het honderd-rondje kwam uit de portemonnee van Susanne. En zo was het ook. De vierde mijlpaal van deze notitie werd bereikt bij de buzzer: 110 punten was weer twee meer dan tegen Joure. Eindstand: 110-41. Ook leuk: Margreet was, vanaf de bank blij met ons eigen spel maar toch hoorden we soms ook geluidjes van trots over haar zusje, vooral als die op bekende Meijering manier, de bal dribbelend opbracht.
Een stuk minder leuk: de enkel blessure van Laura, verder net helemaal terug van haar hersenschudding. We moeten maar weer afwachten. En kan Tim (ook met enkel omhoog) wel boodschappen doen?
maandag, maart 20, 2006
blik vooruit
Op zaterdag jl tegen de godvrezende nietzondaggers van Scylla. (Vreemd dat je zovelen van hen, eeneens in zwarte shirtjes tijdens meerdaagse toernooien vaak aantreft onder de naam Charybdis...Wel gezellig, daar niet van, met bijna alle Scyllasters valt wel een boom op te zetten over het verleden.)
De thuisploeg speelde goed en daar waren wij blij mee, omdat wij in een fase zitten, waarin we snel en doorslaggevend vooruit moeten gaan, omdat we niet meer het uitgebalanceerde team zijn van het begin van de competitie. Andere lijntjes moeten uitgezet worden, verdedigende beslissingen moeten nog sneller genomen, en de billen nog wat consequenter gebruikt. Uitboxen en ook de bal halen, is het thema van de komende tijd. Scylla pleziert ons met reboundsterke opstellingen, waartegen wij regelmatig verhelderende vergissingen maken. (om maar een nieuw eufemisme te introduceren..)
Het verschil loopt maar langzaam op: 0-7, 8-10, 13-17, tot 15-24 na het eerste kwart. Dat het nog negen punten is, komt vooral door de 3 driepunters van Fre. Aan de buitenkant hebben we de rust, die we binnenin nog niet kunnen opbrengen. Met name Susanne krijgt, als vervangende center, door zich goed op te stellen veel kansen onder de ring maar maakt te veel haast.
Zo'n productief kwart krijgen we niet weer. We moeten hard werken voor de scores. Rust bij 42-25. Het derde kwart blijft er een van ademhalen, we komen nauwelijks verder los en voegen twee veldscores en zes vrije worpen toe. In het laatste kwart beginnen we de lessen uit de rest van de wedstrijd goed toe te passenen uiteindelijk halen we de 70 punten toch nog.
Eigenlijk was dit de wedstrijd waarop ik hoopte. De tegenstand was behoorlijk, praten en overnemen ging beter lopen, het uitboxen zag er op het laatst best goed uit en we bleven redelijk op tempo, al haal je daar in Vinkhuizen nooit zoveel uit. (Die hal kunnen we in elk geval gedag zeggen voor het seizoen. En wie weet wel voor jaren?) Mooi, dat we zonder Margreet, Ali en Iris toch wel kunnen basketballen. Mooi dat voor Jorieke en Lyet weer een paar dingen op hun plaats zijn gevallen, mooi dat Fre en Elke zo lekker rustig bleven aanvallen, goed dat we in Charlotte steeds meer een breekijzer krijgen, waarmee we de aanval van de tegenpartij kunnen ontregelen, prima hoe Suus liep te buffelen en zixh ook aanvallend goed in de kijker wist te spelen, mooi dat Emily weer helemaal inzetbaar is en, niet te vergeten, mooi dat Laura een tiental hoofdpijnvrije kwaliteitsminuten kon maken en zo weer kon beginnen met ritme op te doen.
Eindstand 44-72.
Scores: Fre 24 (5x3), Charlotte 10 en verder mooi uitgesmeerd.
En verder weten we na dit weekend, dat Shadows geen snippers meer zal laten vallen. De op papier hoogste horde, in Heerenveen, werd gemakelijk genomen. Alles winnen dus, uilen.
De thuisploeg speelde goed en daar waren wij blij mee, omdat wij in een fase zitten, waarin we snel en doorslaggevend vooruit moeten gaan, omdat we niet meer het uitgebalanceerde team zijn van het begin van de competitie. Andere lijntjes moeten uitgezet worden, verdedigende beslissingen moeten nog sneller genomen, en de billen nog wat consequenter gebruikt. Uitboxen en ook de bal halen, is het thema van de komende tijd. Scylla pleziert ons met reboundsterke opstellingen, waartegen wij regelmatig verhelderende vergissingen maken. (om maar een nieuw eufemisme te introduceren..)
Het verschil loopt maar langzaam op: 0-7, 8-10, 13-17, tot 15-24 na het eerste kwart. Dat het nog negen punten is, komt vooral door de 3 driepunters van Fre. Aan de buitenkant hebben we de rust, die we binnenin nog niet kunnen opbrengen. Met name Susanne krijgt, als vervangende center, door zich goed op te stellen veel kansen onder de ring maar maakt te veel haast.
Zo'n productief kwart krijgen we niet weer. We moeten hard werken voor de scores. Rust bij 42-25. Het derde kwart blijft er een van ademhalen, we komen nauwelijks verder los en voegen twee veldscores en zes vrije worpen toe. In het laatste kwart beginnen we de lessen uit de rest van de wedstrijd goed toe te passenen uiteindelijk halen we de 70 punten toch nog.
Eigenlijk was dit de wedstrijd waarop ik hoopte. De tegenstand was behoorlijk, praten en overnemen ging beter lopen, het uitboxen zag er op het laatst best goed uit en we bleven redelijk op tempo, al haal je daar in Vinkhuizen nooit zoveel uit. (Die hal kunnen we in elk geval gedag zeggen voor het seizoen. En wie weet wel voor jaren?) Mooi, dat we zonder Margreet, Ali en Iris toch wel kunnen basketballen. Mooi dat voor Jorieke en Lyet weer een paar dingen op hun plaats zijn gevallen, mooi dat Fre en Elke zo lekker rustig bleven aanvallen, goed dat we in Charlotte steeds meer een breekijzer krijgen, waarmee we de aanval van de tegenpartij kunnen ontregelen, prima hoe Suus liep te buffelen en zixh ook aanvallend goed in de kijker wist te spelen, mooi dat Emily weer helemaal inzetbaar is en, niet te vergeten, mooi dat Laura een tiental hoofdpijnvrije kwaliteitsminuten kon maken en zo weer kon beginnen met ritme op te doen.
Eindstand 44-72.
Scores: Fre 24 (5x3), Charlotte 10 en verder mooi uitgesmeerd.
En verder weten we na dit weekend, dat Shadows geen snippers meer zal laten vallen. De op papier hoogste horde, in Heerenveen, werd gemakelijk genomen. Alles winnen dus, uilen.
dinsdag, maart 14, 2006
missen
ali cyaankali
de gevaarlijkste
uil van 't hele stel
Haar fade-away
haar commentaar
haar blocks
haar reserve broek
haar nazit
haar ontploffingen
haar heup
we zullen haar missen
niet te lang toch?
veel sterkte
de gevaarlijkste
uil van 't hele stel
Haar fade-away
haar commentaar
haar blocks
haar reserve broek
haar nazit
haar ontploffingen
haar heup
we zullen haar missen
niet te lang toch?
veel sterkte
zondag, maart 12, 2006
Uilen tegen de Ster
Vorige week ook groen tegen groen, vandaag klopten de shirtjes. Er klopte wel meer. Dat kon ook moeilijk anders.
De eerste 7 minuten klopte het. De press stond er nog wat traag maar leverde toch veel op. Naar 16-4 spurtten we weg. In het tweede kwart plaatsten we nog een run van 19-6 en bij rust was het 43-19. Toch leverde Groene Ster, met oud uil (en specialist op dit gebied) Judith Weening flink weerwerk in de rebound. Zelfs wel zoveel, dat we dit in de rust als zorgenkindje bestempelden. We moeten ons tenslotte vast voorbereiden op de centerloze periode, die eraan zit te komen. Daarnaast wilden we in de tweede helft graag nog wat meer schwung in de swing en zouden we ons dus meer op ons weakside spel gaan concentreren.
Het derde kwart is er vaak een van wat verslapping. Begrijpelijk soms maar daarom niet minder verwerpelijk. Al je teamgenoten en tegenstanders hebben altijd recht op je volle inzet. (dat je een mindere dag kunt hebben, alla; minder geconcentreerd omdat je toch beter bent: niet als je nog beter wilt worden) Ook dit derde kwart was het minste stuk wedstrijd. Nou was de coach toch al wat emotioneel angehaucht, dus de ontploffing liet niet tevergeefs op zich wachten. Dit zijn de ogenblikken, dat ik Meindert van Veen zo goed begrijp. Coach heeft het bijna nergens anders over als over voetenwerk en dat je niet alleen met je handjes moet schoffie loeren en wat doet het groene collectief op de vloer???
Enfin, zo slecht zijn ze ook weer niet dat ze me kwaad willen houden en nodig was het ook niet. Ze stonden meestal zo goed, dat de ballen vanzelf kwamen. Aan het begin van het laatste kwart stonden we op 68. Reëel gesproken te laag om honderd te halen, maar Laura Maatman is, doordat ze zich op de bank zit te verbijten, natuurlijk nog helemaal fit en vol dadendrang, dus die vindt dat niet. Ze weet ook feilloos op te diepen, dat we verleden week in het laatste kwart ook 33 punten maakten. Coach vindt het belangrijker om zo weinig mogelijk (geen) punten tegen te krijgen. Beide doelstellinge worden niet gehaald maar wat scheelt het. (28-3) In Natalie's laatste wedstrijd en op Emily's verjaardag zit trakteren voor de honderdste er niet in. Beide hadden het graag voor ons over gehad. Eindstand: 96-38. Scores: Margreet 20, Fre 18, Elke 13, Charlotte en Natalie, bij wie ook wel iets prikte, 10.
Maar zo was het ook goed.
We staan aan het begin van een nieuwe periode. Natalie krijgt een total makeover from the hip en komt volgend seizoen pas weer, dubbel en dwars. Iris begint langzaam weer wat te strompelen. Meer en beter voetenwerk, press niet alleen als luxe, maar als noodzaak, beheerste aanvallen met reboundkansen, zonder Iris en Ali, die altijd ook wel rommelschoten rebounden...
Spannend. Hopelijk komen Iris en Laura toch weer snel terug. Doen Peter en ik de humor op de bank wel weer....
De eerste 7 minuten klopte het. De press stond er nog wat traag maar leverde toch veel op. Naar 16-4 spurtten we weg. In het tweede kwart plaatsten we nog een run van 19-6 en bij rust was het 43-19. Toch leverde Groene Ster, met oud uil (en specialist op dit gebied) Judith Weening flink weerwerk in de rebound. Zelfs wel zoveel, dat we dit in de rust als zorgenkindje bestempelden. We moeten ons tenslotte vast voorbereiden op de centerloze periode, die eraan zit te komen. Daarnaast wilden we in de tweede helft graag nog wat meer schwung in de swing en zouden we ons dus meer op ons weakside spel gaan concentreren.
Het derde kwart is er vaak een van wat verslapping. Begrijpelijk soms maar daarom niet minder verwerpelijk. Al je teamgenoten en tegenstanders hebben altijd recht op je volle inzet. (dat je een mindere dag kunt hebben, alla; minder geconcentreerd omdat je toch beter bent: niet als je nog beter wilt worden) Ook dit derde kwart was het minste stuk wedstrijd. Nou was de coach toch al wat emotioneel angehaucht, dus de ontploffing liet niet tevergeefs op zich wachten. Dit zijn de ogenblikken, dat ik Meindert van Veen zo goed begrijp. Coach heeft het bijna nergens anders over als over voetenwerk en dat je niet alleen met je handjes moet schoffie loeren en wat doet het groene collectief op de vloer???
Enfin, zo slecht zijn ze ook weer niet dat ze me kwaad willen houden en nodig was het ook niet. Ze stonden meestal zo goed, dat de ballen vanzelf kwamen. Aan het begin van het laatste kwart stonden we op 68. Reëel gesproken te laag om honderd te halen, maar Laura Maatman is, doordat ze zich op de bank zit te verbijten, natuurlijk nog helemaal fit en vol dadendrang, dus die vindt dat niet. Ze weet ook feilloos op te diepen, dat we verleden week in het laatste kwart ook 33 punten maakten. Coach vindt het belangrijker om zo weinig mogelijk (geen) punten tegen te krijgen. Beide doelstellinge worden niet gehaald maar wat scheelt het. (28-3) In Natalie's laatste wedstrijd en op Emily's verjaardag zit trakteren voor de honderdste er niet in. Beide hadden het graag voor ons over gehad. Eindstand: 96-38. Scores: Margreet 20, Fre 18, Elke 13, Charlotte en Natalie, bij wie ook wel iets prikte, 10.
Maar zo was het ook goed.
We staan aan het begin van een nieuwe periode. Natalie krijgt een total makeover from the hip en komt volgend seizoen pas weer, dubbel en dwars. Iris begint langzaam weer wat te strompelen. Meer en beter voetenwerk, press niet alleen als luxe, maar als noodzaak, beheerste aanvallen met reboundkansen, zonder Iris en Ali, die altijd ook wel rommelschoten rebounden...
Spannend. Hopelijk komen Iris en Laura toch weer snel terug. Doen Peter en ik de humor op de bank wel weer....
ontroerende vroege vogels
Alles stond al, de muziek klonk, toen ik zaterdagochtend kwart voor tien binnen kwam in onze speelhal. (Geen tijd, kwart over tien bal omhoog. Het overkomt ons erg vaak, dit seizoen. Gelukkig kan de wedstrijd tegen de Shadows naar zondagmiddag drie uur verschoven worden ipv een dergelijk omdraaitijdstip.) Nog geen tegenstander te zien. Ik ging eerst even wat anders doen en bedacht dat dit een goed moment zou zijn voor de "take the court drill". Dat is een oefening waarin je de proporties van het veld goed op je laat inwerken en waarvoor je het hele veld nodig hebt. Ik zal het ze zo zeggen, dacht ik. En laten ze het nu gewoon uit zichzelf aan het doen zijn! Wat geweldig, dat ze zo op hun qui vive zijn. Een golf van trots welde in me op. Voorbespreken in het aparte zaaltje zou ten doel hebben de arousal, de scherpte, waar nodig aan te punten. Nergens voor nodig, vandaag. Wanneer maak je dat nou mee, als coach. Zo'n intens gevoel dat er een brugje van begrip tussen jou en je team zit. Daar doe je het toch voor. Vóór de wedstrijd nota bene. Ik ging wat anders doen, een kunstlichtje laten aansteken ofzo, maar een ander lichtje was al aan. Onderweg balde mijn vuist zichzelf en deed m'n arm een Lee Towers gebaar. Ik kon er niks aan doen. En prikte er zelfs wat achter m'n oog?
Deze dag kon niet meer stuk.
Deze dag kon niet meer stuk.
hagel in de hes
Ik hoop nog ooit een verklaring te krijgen voor de vondst van een hele patroon aan hagel in de heshal, afgelopen vrijdag.
zondag, maart 05, 2006
stemadvies
Sporters kunnen het ver schoppen in de politiek. Erika Terpstra is maar een voorbeeld. Bill Bradley van de Knicks had meer kans gemaakt tegen Bush dan Al Gore. (wie kent hem nog?) Voor de Stadjers, die nog niet besloten hebben: Tanja Kirienko van Moestasj2 is volgens mijn onderzoek, de enige basketballer op een lijst voor de gemeenteraad. Niet voor Student en Stad, maar voor een echte partij. En via de raad kunnen basketballsters ver komen: Oud PPR fractieleidster Grietje Pasma is een bekende naam in de grunneger sport en Tanja's lijstgenoot Irene Bulk zit in de provinciale Staten voor de SP. Alle eerder genoemde sporters kozen eerst voor de sport en daarna voor de politiek. Tanja gaat het combineren. Stem Tanja!
St Nyk uit
Onze voorbereiding is, zachtgezegd, niet ideaal. Coach heeft wel gezien, dat hij voor het eerst in St Nyk mag coachen. Ook voor Oaters is dat uit, St Nicolaasga. Wel een mooie hal met een houten vloer, dito borden en een satelietverbinding tussen toetsen- en scorebord. Coach is vergeten, dat er reserveshirts meemoeten, zodat er nog een tussenstation in de reis moet worden ingelast, benevens enig knip- en plakwerk in de kantine. Dan blijkt ook Ali nog haar broek vergeten, waardoor ze in geleende hotpants mag aantreden. Ze kan het hebben, maar toch is de sfeer mede hierdoor ietsjes te los naar mijn smaak.
Strijdplan: collapsen op Renate Uninge en geen haastige breaks omdat we dan misschien onze enige center "verliezen". We zijn toch scherp en pressen ons in het eerste kwart al naar een comfortabele voorsprong. Dan kan er niet zoveel meer mis en schieten we weg naar 54-17 bij rust. Goed gespeeld blijkt weer eens de vijand van een geweldige wedstrijd. Let down. In het derde kwart lijken we weggespeeld te worden door Uninge, die nu lijkt te kunnen doen wat ze wil (met rechts) Ze eindigt op 34 punten. De score valt nog mee: 21-21 in dit kwart. In het laatste gaan we nog even los: Charlotte schiet, lijkbleek maar keurig op de top van haar sprong de honderd punten voor de derde keer van dit seizoen binnen. Het aparte scorebord blijft staan op 51-108. Elke (27), Margreet (21) en Suus (17) lijken niet te kunnen missen, Charlotte geeft druk voor twee, Lyet heeft een (uilen)careerhigh in steals, Natalie (14) schiet Uninge zeker 4 keer in het gezicht en Emily maakt een netvliesbrandende hesitationdribble. En Fre, het dichtst bij haar vroegere huis van allemaal, voor de ogen van haar moeder, was goed, maar deze keer eens geen topscorer. St Nyk is minstens zo uit voor de mensen uit de buurt, dus.
Strijdplan: collapsen op Renate Uninge en geen haastige breaks omdat we dan misschien onze enige center "verliezen". We zijn toch scherp en pressen ons in het eerste kwart al naar een comfortabele voorsprong. Dan kan er niet zoveel meer mis en schieten we weg naar 54-17 bij rust. Goed gespeeld blijkt weer eens de vijand van een geweldige wedstrijd. Let down. In het derde kwart lijken we weggespeeld te worden door Uninge, die nu lijkt te kunnen doen wat ze wil (met rechts) Ze eindigt op 34 punten. De score valt nog mee: 21-21 in dit kwart. In het laatste gaan we nog even los: Charlotte schiet, lijkbleek maar keurig op de top van haar sprong de honderd punten voor de derde keer van dit seizoen binnen. Het aparte scorebord blijft staan op 51-108. Elke (27), Margreet (21) en Suus (17) lijken niet te kunnen missen, Charlotte geeft druk voor twee, Lyet heeft een (uilen)careerhigh in steals, Natalie (14) schiet Uninge zeker 4 keer in het gezicht en Emily maakt een netvliesbrandende hesitationdribble. En Fre, het dichtst bij haar vroegere huis van allemaal, voor de ogen van haar moeder, was goed, maar deze keer eens geen topscorer. St Nyk is minstens zo uit voor de mensen uit de buurt, dus.
donderdag, maart 02, 2006
wounded knee
Air-Iris gemist in het verslag van tegen de kadetten? Iris moet helaas op het akelige lijstje van knieblessures op veld 3 worden bij geschreven. De gevaarlijke plek breidt zich ook uit. Griezelig, het blijft wel steeds op vrijdag gebeuren. They were all wounded at Wounded Knee. On Friday. Laura, Jessica en Iris.
PCA
Ik houd niet van verliezen. Ongelukken en nederlagen gebeuren, daar is niets aan te doen. Er mee omgaan is de kunst. Niet winnen tegen elke prijs maar overal winst uit weten te halen. Ik hou er niet van, maar ik geloof ook niet in verliezen. Verliezen is alleen, als je niets leert van het verlies.
Uit Amerika zijn de kreten wel bekend: do-or-die, winning is not the most important thing in life; it's the only thing. Voor sommige sporters en coaches is het winnen zo belangrijk geworden, dat het al belangrijker lijkt, dan het spel of de sport zelf. Ook buiten Amerika ("voetbal is oorlog") is het bijbehorende gevoel de bovenliggende gedachte geweest. Langzaam sijpelt wat bovenligt door in lagere regionen van sportbeoefening.
Laatst hoorde ik hoe een mini-coach (let wel: kinderen van onder de twaalf!) een scheidsrechter fysiek bedreigde. Belachelijk en verwerpelijk natuurlijk, maar wat hem in mijn ogen vooral voor schorsing en heropvoeding in aanmerking doet komen was, dat hij dit in het bijzijn van zijn spelertjes deed. Voorbeeldfunctie? Reken maar. De coach hield de scheidsrechter verantwoordelijk voor zijn verlies op het basketball-veld. Dat er daarnaast nog een veel groter verlies was te betreuren, ontging hem volledig. Dit is een extreem voorbeeld, maar respect en sportief gedrag lijken soms wel vreemde begrippen te worden en voor het ontbranden van korte lontjes, is bijna niks nodig.
Omdat ook in de States steeds meer sportmensen dergelijk gedrag willen tegengaan, bestaat er al een paar jaar een PCA, Positive Coaching Alliance, die steeds meer aan de weg timmert. Hun Mission Statement:
"A Positive Coach helps players redefine what it means to be a winner through a mastery, rather than a scoreboard, orientation. He sees victory as a by-product of the pursuit of excellence. He focuses on effort rather than outcome and on learning rather than comparison to others. He recognizes that mistakes are an important and inevitable part of learning and fosters an environment in which players don't fear making mistakes. While not ignoring the teaching opportunities that mistakes present, he teaches players that a key to success is how one responds to mistakes. He sets standards of continuous improvement for self and players. He encourages his players, whatever their level of ability, to strive to become the best players, and people, they can be. He teaches players that a winner is someone who makes maximum effort, continues to learn and improve, and doesn't let mistakes (or fear of mistakes) stop him or her."
We have said that a Positive Coach is a "Double-Goal Coach." A win-at-all-cost coach has only one goal: to win. He or she is concerned primarily with teaching skills and developing strategy designed to win games. A Positive Coach also wants to win but has a second goal: to help players develop positive character traits, so they can be successful in life. Winning is important, but the second goal, helping players learn "life lessons," is more important. A Positive Coach puts players first."
Het bovenstaande is een letterlijke tekst afkomstig van de website. Ik heb hieraan niet meegeschreven. Geloof me.
De belangrijkste voorspreker is Phil Jackson. Van Phil heb ik ook wel eens de verzuchting gelezen: "I am a member of the PCA, and I've committed myself to using 5 positive comments to one negative one, but boy, can it be tough." (over Kobe)
Ook positieve coaches houden gewoon niet van verliezen.
(zie de bovenstaande link)
Uit Amerika zijn de kreten wel bekend: do-or-die, winning is not the most important thing in life; it's the only thing. Voor sommige sporters en coaches is het winnen zo belangrijk geworden, dat het al belangrijker lijkt, dan het spel of de sport zelf. Ook buiten Amerika ("voetbal is oorlog") is het bijbehorende gevoel de bovenliggende gedachte geweest. Langzaam sijpelt wat bovenligt door in lagere regionen van sportbeoefening.
Laatst hoorde ik hoe een mini-coach (let wel: kinderen van onder de twaalf!) een scheidsrechter fysiek bedreigde. Belachelijk en verwerpelijk natuurlijk, maar wat hem in mijn ogen vooral voor schorsing en heropvoeding in aanmerking doet komen was, dat hij dit in het bijzijn van zijn spelertjes deed. Voorbeeldfunctie? Reken maar. De coach hield de scheidsrechter verantwoordelijk voor zijn verlies op het basketball-veld. Dat er daarnaast nog een veel groter verlies was te betreuren, ontging hem volledig. Dit is een extreem voorbeeld, maar respect en sportief gedrag lijken soms wel vreemde begrippen te worden en voor het ontbranden van korte lontjes, is bijna niks nodig.
Omdat ook in de States steeds meer sportmensen dergelijk gedrag willen tegengaan, bestaat er al een paar jaar een PCA, Positive Coaching Alliance, die steeds meer aan de weg timmert. Hun Mission Statement:
"A Positive Coach helps players redefine what it means to be a winner through a mastery, rather than a scoreboard, orientation. He sees victory as a by-product of the pursuit of excellence. He focuses on effort rather than outcome and on learning rather than comparison to others. He recognizes that mistakes are an important and inevitable part of learning and fosters an environment in which players don't fear making mistakes. While not ignoring the teaching opportunities that mistakes present, he teaches players that a key to success is how one responds to mistakes. He sets standards of continuous improvement for self and players. He encourages his players, whatever their level of ability, to strive to become the best players, and people, they can be. He teaches players that a winner is someone who makes maximum effort, continues to learn and improve, and doesn't let mistakes (or fear of mistakes) stop him or her."
We have said that a Positive Coach is a "Double-Goal Coach." A win-at-all-cost coach has only one goal: to win. He or she is concerned primarily with teaching skills and developing strategy designed to win games. A Positive Coach also wants to win but has a second goal: to help players develop positive character traits, so they can be successful in life. Winning is important, but the second goal, helping players learn "life lessons," is more important. A Positive Coach puts players first."
Het bovenstaande is een letterlijke tekst afkomstig van de website. Ik heb hieraan niet meegeschreven. Geloof me.
De belangrijkste voorspreker is Phil Jackson. Van Phil heb ik ook wel eens de verzuchting gelezen: "I am a member of the PCA, and I've committed myself to using 5 positive comments to one negative one, but boy, can it be tough." (over Kobe)
Ook positieve coaches houden gewoon niet van verliezen.
(zie de bovenstaande link)
Abonneren op:
Posts (Atom)