Lace Strong in 1973, uit het Donarprogramma boekje
zondag, november 28, 2004
schouderklopje
Ik weet wat de eerste eredivisie wedstrijd was, die ik in de Evenementenhal zag. Herfst 1973: Nationale Nederlanden Donar - Raak Punch. Die wedstrijd werd de eerste van vele, die ik dat seizoen zag, maar ik weet er nog stukjes van. Dat dat spelletje zo mooi kon zijn!
Er waren behoorlijk dikke programmaboekjes, die door Mart Smeets, toen aan het begin van z'n journalistieke carriere, werden volgeschreven. Ik heb daar nog een flinke stapel van. Het interview van die aflevering was met Ed "Lace" Strong, één van de Amerikanen van de Delftse ploeg. Dat was een leuk interview. Smeets kon dat toen al. Dat je zo van zo'n spelletje kon houden. Strong speelde ook nog goed, voorzover ik dat toen kon beoordelen, ik basketball-de nog niet eens. Het was een held.
Na afloop van onze wedstrijd van afgelopen zaterdag tegen Binnenland 2, pakte Lace me weer.
Ik merkte tijdens de wedstrijd ook al aan zijn manier van coachen, dat hij er nog steeds veel van houdt. Op de mooiste momenten genoot hij van zijn meiden. Maar ook bij één van de weinige mooie acties van de Uilen, koos hij partij voor de schoonheid. Hij leed met Laura mee, bij het afkeuren van de score na een heerlijke drive.
Na afloop sloeg hij z'n arm om m'n schouder en zei: "Hey man, see you next time. I like your team, they are working hard. Keep it up and- I know- you 'll be OK. I know it's a tough job, but somebody 's got to do it!"
Nou, zo'n pat on the back kwam lekker aan. Lace knows.
Kaj
Er waren behoorlijk dikke programmaboekjes, die door Mart Smeets, toen aan het begin van z'n journalistieke carriere, werden volgeschreven. Ik heb daar nog een flinke stapel van. Het interview van die aflevering was met Ed "Lace" Strong, één van de Amerikanen van de Delftse ploeg. Dat was een leuk interview. Smeets kon dat toen al. Dat je zo van zo'n spelletje kon houden. Strong speelde ook nog goed, voorzover ik dat toen kon beoordelen, ik basketball-de nog niet eens. Het was een held.
Na afloop van onze wedstrijd van afgelopen zaterdag tegen Binnenland 2, pakte Lace me weer.
Ik merkte tijdens de wedstrijd ook al aan zijn manier van coachen, dat hij er nog steeds veel van houdt. Op de mooiste momenten genoot hij van zijn meiden. Maar ook bij één van de weinige mooie acties van de Uilen, koos hij partij voor de schoonheid. Hij leed met Laura mee, bij het afkeuren van de score na een heerlijke drive.
Na afloop sloeg hij z'n arm om m'n schouder en zei: "Hey man, see you next time. I like your team, they are working hard. Keep it up and- I know- you 'll be OK. I know it's a tough job, but somebody 's got to do it!"
Nou, zo'n pat on the back kwam lekker aan. Lace knows.
Kaj
donderdag, november 25, 2004
dinsdag, november 23, 2004
maandag, november 22, 2004
owlshit
We begonnen al niet erg dynamisch. Twee keer iemand helemaal open laten onder het bord, zelf niet meteen de afgesproken dingen doen, daarna maar een beetje zozo, niet of elke actie belangrijk was. Black Eagles profiteerden meteen van de ruimte en verdedigden "per ongeluk" best effectief.
Ondertussen zagen we wel, dat we op snelheid en op fundamentals niet hoefden te verliezen. Maar toch moesten de coaches meteen als motivator optreden. En dat is niet waar ze voor meegaan, vind ik. Gelukkig laten we het dan eventjes zien: van 7-2 achter maken we een run naar 17-14 voorDat begint er op te lijken. Tessa, Elke en Iris lijken opeens de schroom van zich te hebben afgeschud en vol vertrouwen kijken we allemaal uit naar het tweede kwart. Daarin sluit Laura Maatman zich bij dit trio aan met drie goede scores op rij uit snel spel. We staan voor met 23-17, het is de 14e minuut. En van daar af gaat het mis. De Black Eagles center gaat zich met het spel bemoeien en dat nummer 6 ook driepunters kan schieten zijn we even vergeten. Erger is, dat met de gelijktijdige wissel van Iris, Elke en La Maatman de flair helemaal uit de aanval is. De frisse speelsters , waarvan je kunt verwachten, dat die het tempo zelfs kunnen opvoeren, zijn helemaal niet scherp. In zes minuten vergooien we de voorsprong helemaal. Dat het maar een 10-0 run voor de Eagles is, betekent in elk geval dat het nog wel een wedstrijd is.
We kunnen toch beter? En dan kunnen we ook winnen.
Hoe lang kunnen we dan vertrouwen houden? Het is weer Laura Maatman die maakt dat we dichterbij kruipen (27-29) maar de Eagles hebben besloten dat ze zich niet gewonnen gaan geven en nu is het met name nummer 7, die de baas is op het veld. Met haar en de steeds, door ons onnodig helpen, vrijstaande center lopen ze weg naar 35-27. Susanne doet eindelijk ook een duit in het zakje en het is dus nog steeds een wedstrijd, in punten tenminste. Het spelbeeld is allang naar BE gekanteld. Het wordt dan ook in weer een 10-0 run, 46-29, het grootste verschil. In de middelste 2 kwarten maken we samen 15 punten en de tegenpartij 32. Vanaf onze grootste voorsprong tot hun grootste voorsprong, een tijdsspanne van 15 minuten, is het nog schokkender: 29-6. Eat that, uilen.
Het laatste kwart gaat in met 46-32. Wie er nog in gelooft, moet denken dat we in de resterende 10 minuten meer dan 25 punten kunnen maken en de tegenpartij onder de 10 houden. Alleen in het verkondigen van dat geloof gaat al meer energie zitten, dan in het voorgaande deel van de wedstrijd. Geen fouten maken en toch durven, daar komt het nu op aan.
De eerste 2 minuten van het slotkwart gaan weer scoreloos voorbij, dan brengt Elke het verschil op 11, met een hele verre. Zij hadden nummero 6, weten we nog? Nee, ze mag schieten: 14 punten. Dan gaat Natalie's enige score erin. Hee, die doet ook nog mee. Kan het dan toch? Nee, want nummer 6 mag gewoon weer een 3 schieten en in de bucket laten we ook nog iemand helemaal open, terwijl we zelf de eenvoudigste passes weggooien of niet vangen. Nog 5 minuten en het grootste verschil staat voor de tweede keer op het bord.
Laten we niet vergeten wat er ook kan: in de volgende 3 minuten maken wij 12 punten. We stoppen de klok en BE maakt 1 van 6 vrije worpen. De laatste 2 minuten gaan in met 55-49. En dat was het dan. We scoren niet meer en de laatste 5 punten komen van hun vrije worplijn. Blackbird has spoken. Na het staartduel liggen er vooral groene veren, veel dunne uilenpoep en een paar tranen op de vloer. En ergens, daartussen, het vertrouwen in het eigen kunnen. Daar moet veel aan gepoetst worden.
Ondertussen zagen we wel, dat we op snelheid en op fundamentals niet hoefden te verliezen. Maar toch moesten de coaches meteen als motivator optreden. En dat is niet waar ze voor meegaan, vind ik. Gelukkig laten we het dan eventjes zien: van 7-2 achter maken we een run naar 17-14 voorDat begint er op te lijken. Tessa, Elke en Iris lijken opeens de schroom van zich te hebben afgeschud en vol vertrouwen kijken we allemaal uit naar het tweede kwart. Daarin sluit Laura Maatman zich bij dit trio aan met drie goede scores op rij uit snel spel. We staan voor met 23-17, het is de 14e minuut. En van daar af gaat het mis. De Black Eagles center gaat zich met het spel bemoeien en dat nummer 6 ook driepunters kan schieten zijn we even vergeten. Erger is, dat met de gelijktijdige wissel van Iris, Elke en La Maatman de flair helemaal uit de aanval is. De frisse speelsters , waarvan je kunt verwachten, dat die het tempo zelfs kunnen opvoeren, zijn helemaal niet scherp. In zes minuten vergooien we de voorsprong helemaal. Dat het maar een 10-0 run voor de Eagles is, betekent in elk geval dat het nog wel een wedstrijd is.
We kunnen toch beter? En dan kunnen we ook winnen.
Hoe lang kunnen we dan vertrouwen houden? Het is weer Laura Maatman die maakt dat we dichterbij kruipen (27-29) maar de Eagles hebben besloten dat ze zich niet gewonnen gaan geven en nu is het met name nummer 7, die de baas is op het veld. Met haar en de steeds, door ons onnodig helpen, vrijstaande center lopen ze weg naar 35-27. Susanne doet eindelijk ook een duit in het zakje en het is dus nog steeds een wedstrijd, in punten tenminste. Het spelbeeld is allang naar BE gekanteld. Het wordt dan ook in weer een 10-0 run, 46-29, het grootste verschil. In de middelste 2 kwarten maken we samen 15 punten en de tegenpartij 32. Vanaf onze grootste voorsprong tot hun grootste voorsprong, een tijdsspanne van 15 minuten, is het nog schokkender: 29-6. Eat that, uilen.
Het laatste kwart gaat in met 46-32. Wie er nog in gelooft, moet denken dat we in de resterende 10 minuten meer dan 25 punten kunnen maken en de tegenpartij onder de 10 houden. Alleen in het verkondigen van dat geloof gaat al meer energie zitten, dan in het voorgaande deel van de wedstrijd. Geen fouten maken en toch durven, daar komt het nu op aan.
De eerste 2 minuten van het slotkwart gaan weer scoreloos voorbij, dan brengt Elke het verschil op 11, met een hele verre. Zij hadden nummero 6, weten we nog? Nee, ze mag schieten: 14 punten. Dan gaat Natalie's enige score erin. Hee, die doet ook nog mee. Kan het dan toch? Nee, want nummer 6 mag gewoon weer een 3 schieten en in de bucket laten we ook nog iemand helemaal open, terwijl we zelf de eenvoudigste passes weggooien of niet vangen. Nog 5 minuten en het grootste verschil staat voor de tweede keer op het bord.
Laten we niet vergeten wat er ook kan: in de volgende 3 minuten maken wij 12 punten. We stoppen de klok en BE maakt 1 van 6 vrije worpen. De laatste 2 minuten gaan in met 55-49. En dat was het dan. We scoren niet meer en de laatste 5 punten komen van hun vrije worplijn. Blackbird has spoken. Na het staartduel liggen er vooral groene veren, veel dunne uilenpoep en een paar tranen op de vloer. En ergens, daartussen, het vertrouwen in het eigen kunnen. Daar moet veel aan gepoetst worden.
woensdag, november 17, 2004
Black out voor Black Eagles
Modeltraining, je kan het ook overdrijven. De dribbelbrillen gebruiken we om meer te zien, meiden. Op den duur. Ze zijn niet erg comfortabel, dat is waar. Bij dames 3 is iemand bang om te vallen, met bril op. We hebben vastgesteld, dat dat dan over de blauwe lijnen moet zijn, want dat zijn de bovenste. Het is om vast te stellen, dat de comfortzone maar klein is en dat erdus aan de grenzen van die zone moet worden gewerkt. En inderdaad kan ook het licht uit. Een beetje een rigide vorm van modeltraining met medewerking van het Grunneger energiebedrijf.
Behalve dribbelen kun je ook prima vrije worpen oefenen. Wat is het wereldrecord geblindoekt vrije worpen schieten ook nog maar? 67 achter elkaar geloof ik. Sommigespeelsters verleggen hun grenzen nog meer: La Maatman flikkert er een stuk of duistere driepunters in.
Helpside en communicatie oefeningen moeten dan maar uitgesteld tot donderdag. Meer praten is ook niet echt comfortabel. Ik ben eigenlijk voor telepatie maar bij gebrek aan beter.....Goed omgaan met een black out hebben we in elk geval kunnen oefenen vóór de belangrijke wedstrijd tegen Black Eagles. Heel toepasselijk.
Behalve dribbelen kun je ook prima vrije worpen oefenen. Wat is het wereldrecord geblindoekt vrije worpen schieten ook nog maar? 67 achter elkaar geloof ik. Sommigespeelsters verleggen hun grenzen nog meer: La Maatman flikkert er een stuk of duistere driepunters in.
Helpside en communicatie oefeningen moeten dan maar uitgesteld tot donderdag. Meer praten is ook niet echt comfortabel. Ik ben eigenlijk voor telepatie maar bij gebrek aan beter.....Goed omgaan met een black out hebben we in elk geval kunnen oefenen vóór de belangrijke wedstrijd tegen Black Eagles. Heel toepasselijk.
zondag, november 14, 2004
wedstrijdfoto's van de uilen
Het pijltje voor bovenstaande titel is een link. De meiden zijn opvallend goed gefotografeerd, tijdens de uitwedstrijd in Landsmeer. Iemand van Probuild is er in geslaagd veel van de dynamiek van die wedstrijd vast te leggen.Uit ervaring weet ik hoe moeilijk zoiets is. Knap. Uit de foto's wordt al duidelijk, dat er hard gewerkt is. Uiteraard zijn de uiltjes vooral in verdedigende poses vastgelegd. er zijn er niet veel bij, waarin ze iets opgeven, of waarin ze heel erg verslagen lijken of kijken. Was dat beeld wel naar voren gekomen, dan had het me ook verbaasd, trouwens.
Vrij
Wat is dat een vrij weekend? We moeten allemaal wennen. Negen weken zijn we onafgebroken en intensief op sjouw geweest en dit keer stond er niets gepland. Lyet kwam met een schok tot de ontdekking: maar dan zie ik jullie 4 dagen niet!
De meiden mogen genieten en ik doe dat ook. Eigenlijk wilden we helemaal weg, maar uit lamlendigheid kwam het daar niet van. Nu stadten we zaterdag met loltrappen op roltrappen en de prachtige herfstzondag deden we het Drents boomkroonpad.
Een goede vriend van ons, een drents dichter, spreekt met boosheid over de infantilisering van de natuur, maar wij, van het Grunneger platteland, vinden het leuk. Zo heel veel moet je je er nu ook weer niet van voorstellen, het bos zelf en de speeltuin aan de voet van het pad zijn beide net zo leuk als de trekpleister zelf. Toch kopen we de kaartjes voor het eigenlijke pad. Je klimt wat, je zigzagt wat tussen de boomkruinen door over een pad dat helemaal niet aan Tarzan doet denken en je probeert wat uitzicht te bewonderen, maar zo ver je kijken kunt, alleen maar bomen. Tien minuten en een dropveter (zelf meenemen) later sta je weer met beide benen op de grond, tussen de wortels van diezelfde bomen. Ook heel mooi. De voordelen van de herfst zitten in het licht, dat ruimte krijgt tussen de takken van de eiken, de beuken en de lariksen van dit bos en in de kleuren van de laatste blaadjes aan die takken. En in de beukenootjes, natuurlijk.
En zijn de meiden het hele weekend uit m'n gedachten geweest? Nee, moet dat?
Kaj
De meiden mogen genieten en ik doe dat ook. Eigenlijk wilden we helemaal weg, maar uit lamlendigheid kwam het daar niet van. Nu stadten we zaterdag met loltrappen op roltrappen en de prachtige herfstzondag deden we het Drents boomkroonpad.
Een goede vriend van ons, een drents dichter, spreekt met boosheid over de infantilisering van de natuur, maar wij, van het Grunneger platteland, vinden het leuk. Zo heel veel moet je je er nu ook weer niet van voorstellen, het bos zelf en de speeltuin aan de voet van het pad zijn beide net zo leuk als de trekpleister zelf. Toch kopen we de kaartjes voor het eigenlijke pad. Je klimt wat, je zigzagt wat tussen de boomkruinen door over een pad dat helemaal niet aan Tarzan doet denken en je probeert wat uitzicht te bewonderen, maar zo ver je kijken kunt, alleen maar bomen. Tien minuten en een dropveter (zelf meenemen) later sta je weer met beide benen op de grond, tussen de wortels van diezelfde bomen. Ook heel mooi. De voordelen van de herfst zitten in het licht, dat ruimte krijgt tussen de takken van de eiken, de beuken en de lariksen van dit bos en in de kleuren van de laatste blaadjes aan die takken. En in de beukenootjes, natuurlijk.
En zijn de meiden het hele weekend uit m'n gedachten geweest? Nee, moet dat?
Kaj
dinsdag, november 09, 2004
Stap voor stap
We zijn op de goede weg. De wedstrijd van zondag tegen Probuild 2 was al weer een stukje beter, dan die van vrijdag jl. Op elke plek was Probuild net iets beter dan wij en zoiets levert een groeiend nadeel. Dribbelen en passen tegen een iets betere tegenstander, terwijl de aannemer ook al tegen een iets betere verdediger moet zien vrij te komen, dwingt ons steeds verder in het defensief, juist met de bal. Als je één speelster hebt, die haar tegenstander de baas is, geft zoiets de hele aanval weer ruimte. Zoéén hadden wij tegen P. robuild nietHet is dan ook geen wonder, dat we steeds heel matig scoren, niet eens 10 gemiddeld per periode.
Onze reserveoutlet moest steevast de bal opbrengen, wat eigenlijk heel goed ging. Ik had alleen verwacht, dat de scoreinbreng van onze echte guard hierdoor wat toe zou nemen, maar dat viel tegen. Hoewel ze haar aandacht duidelijk bij het vrijkomen kon hebben, kwam ze toch te weinig in schotpositie.
In de verdediging zat duidelijk progressie: door veel beter één tegen één te verdedigen en vooral door beter te anticiperen op de help, wisten we in de tweede helft veel drive's te ontregelen, wat tot een aantal 'Olsons' leidde en zelfs een enkele 24 sec overtreding.
De coach kijkt vooruit naar de eerstvolgende wedstrijd (na een overgens ook zeer welkom vrij weekend), Black Eagles tegen Groene Uilen, waar de veren in het rond zullen vliegen en waar we de ervaringen van afgelopen weekend te gelde moeten maken.
En het stond ook in de krant, dus het gaat echt gebeuren.
Onze reserveoutlet moest steevast de bal opbrengen, wat eigenlijk heel goed ging. Ik had alleen verwacht, dat de scoreinbreng van onze echte guard hierdoor wat toe zou nemen, maar dat viel tegen. Hoewel ze haar aandacht duidelijk bij het vrijkomen kon hebben, kwam ze toch te weinig in schotpositie.
In de verdediging zat duidelijk progressie: door veel beter één tegen één te verdedigen en vooral door beter te anticiperen op de help, wisten we in de tweede helft veel drive's te ontregelen, wat tot een aantal 'Olsons' leidde en zelfs een enkele 24 sec overtreding.
De coach kijkt vooruit naar de eerstvolgende wedstrijd (na een overgens ook zeer welkom vrij weekend), Black Eagles tegen Groene Uilen, waar de veren in het rond zullen vliegen en waar we de ervaringen van afgelopen weekend te gelde moeten maken.
En het stond ook in de krant, dus het gaat echt gebeuren.
zaterdag, november 06, 2004
een week, een wereld
Het was een wereld van verschil, de wedstrijd van vrijdagavond jl. in Landsmeer, vergeleken met die van vorige week.
In resultaat was de nederlaag nog groter (68-29), maar het ging met een heel andere spirit.
Vorige week mat en dom, nu werd er gestreden voor elke centimeter en werden veelal goede beslissingen genomen. En oh ja, we kwamen te kort, dat zeker. We zagen fundamenteel het beste team, waar we tot dusverre tegen gespeeld hebben. Iedereen bij Sneekhout kan stoppen, pivoteren en practisch iedereen heeft een jumpshot en de bal zit aan een touwtje. Het is niet het snelste team, maar met de fundamentals, spelinzicht, power en een niet aflatende inzet gaven ze ons elke minuut -letterlijk voorbeeldige-competitie. Maar elk verloren duel had toch een winst in zich, doordat het beleefd werd. Bewust meegemaakt en opgeslagen in de ervaringenbibliotheek. De meiden hadden weer beleving, de coach was weer aan het coachen en met deze meiden wil ik wel weer gezien worden. We kijken allemaal uit naar de rematch van zondag.
Kaj
In resultaat was de nederlaag nog groter (68-29), maar het ging met een heel andere spirit.
Vorige week mat en dom, nu werd er gestreden voor elke centimeter en werden veelal goede beslissingen genomen. En oh ja, we kwamen te kort, dat zeker. We zagen fundamenteel het beste team, waar we tot dusverre tegen gespeeld hebben. Iedereen bij Sneekhout kan stoppen, pivoteren en practisch iedereen heeft een jumpshot en de bal zit aan een touwtje. Het is niet het snelste team, maar met de fundamentals, spelinzicht, power en een niet aflatende inzet gaven ze ons elke minuut -letterlijk voorbeeldige-competitie. Maar elk verloren duel had toch een winst in zich, doordat het beleefd werd. Bewust meegemaakt en opgeslagen in de ervaringenbibliotheek. De meiden hadden weer beleving, de coach was weer aan het coachen en met deze meiden wil ik wel weer gezien worden. We kijken allemaal uit naar de rematch van zondag.
Kaj
dinsdag, november 02, 2004
lichtpuntjes...
Zesendertig uur, zolang duurt een sterke negatieve ervaring. Dat heb ik wel eens ergens gelezen en zo is ook míjn ervaring. Vanochtend is weer een nieuwe dag aangebroken en ik kan weer vooruit kijken. Hoe zorgen we nu, dat duidelijk blijft, dat het zo niet goed was en iedereen ook weet wat de eerste stap naar verbetering is? En die ook wil zetten?
Ik verwacht, dat we van deze wedstrijd echt wat gaan leren.
De video zal zorgen voor een verduidelijking van het zelfbeeld. We kunnen zien wat er fout ging en wat voor indruk het spel op de toeschouwers (en, heel belangrijk, de medespeelsters!) zal hebben gemaakt. Wat voor verhaal vertelt het lichaam? Hoe graag willen we goed passen (aanspelen, niet afspelen) en rebounden. Waar kijken we naar als de bal onderweg is naar de basket? Hoe overtuigend klinkt een aanmoediging, een yell? A picture paints a thousand words et c'est le ton, qui fait la musique. En er zijn een heleboel situaties, foute, maar ook goede aan te wijzen, waardoor de benadrukte spelwijze duidelijk kan worden gemaakt. Echt coachen, dus, lijkt me fijn.
En dan slaan we de weg naar boven wel weer in.
Er waren ook wel lichtpuntjes waar te nemen, nadat onze ogen wat gewend zijn aan het duister.
Iris had toch maar weer een DDouble en scoorde tegen een behoorlijk % en al kafferde ik haar ook uit om die twee lelijke missers op rij, het waren haar enige missers.
Individueel kan ik wel meer dingen aanwijzen, maar dat doe ik wel op een andere plaats..
Ik verwacht, dat we van deze wedstrijd echt wat gaan leren.
De video zal zorgen voor een verduidelijking van het zelfbeeld. We kunnen zien wat er fout ging en wat voor indruk het spel op de toeschouwers (en, heel belangrijk, de medespeelsters!) zal hebben gemaakt. Wat voor verhaal vertelt het lichaam? Hoe graag willen we goed passen (aanspelen, niet afspelen) en rebounden. Waar kijken we naar als de bal onderweg is naar de basket? Hoe overtuigend klinkt een aanmoediging, een yell? A picture paints a thousand words et c'est le ton, qui fait la musique. En er zijn een heleboel situaties, foute, maar ook goede aan te wijzen, waardoor de benadrukte spelwijze duidelijk kan worden gemaakt. Echt coachen, dus, lijkt me fijn.
En dan slaan we de weg naar boven wel weer in.
Er waren ook wel lichtpuntjes waar te nemen, nadat onze ogen wat gewend zijn aan het duister.
Iris had toch maar weer een DDouble en scoorde tegen een behoorlijk % en al kafferde ik haar ook uit om die twee lelijke missers op rij, het waren haar enige missers.
Individueel kan ik wel meer dingen aanwijzen, maar dat doe ik wel op een andere plaats..
maandag, november 01, 2004
coachen of?
Baros is voorlopig officieus studenten kampioen. De Uilen boden na een goede eerste periode geen noemenswaardige tegenstand. Zelfs de yell's waren mat. Alle losse ballen voor de ervarener Rotterdamsen, die gewoon veel balvaster waren, fitter en slimmer oogden. Een paar cijfers: wij 19 steals, zij 30. Wij 10 aanvalsrebounds, zij 17. Baros nam alleen maar goede schoten waar ze 43% van maakten. Wij schoten maar 30%, wat dan ook erg te danken was aan onze schotkeuze.
Bovendien had deze coach nog al problemen met de teleurstellende ontwikkeling van het begrip voor het spel, bij z'n eigen meiden. Terwijl we in de goede eerste periode (17-14) steeds scoorden door goed te penetreren, lieten we dat in de tweede (9-26) volkomen achterwege. Nu schoten we driepunters, zonder eerst de verdediging te hebben laten bewegen. Keer op keer lieten we ons verrassen door een simpel cross-screen in de bucket, waar ook steeds dezelfde speelster ( no 10, Stolk) uit scoorde. We verzuimden de 1 tegen 1 te pakken als dat kon en verzuimden de aanval breed te houden.
Het is moeilijk coachen als de coachees niet voldoende geprikkeld zijn.
Alleen maar roepen, dat het harder moet is geen coachen.
De video zal wel een duidelijk beeld geven van de tekortkomingen in deze wedstrijd. Die gaan we dus ook maar uitgebreid bekijken.....
Kaj
Bovendien had deze coach nog al problemen met de teleurstellende ontwikkeling van het begrip voor het spel, bij z'n eigen meiden. Terwijl we in de goede eerste periode (17-14) steeds scoorden door goed te penetreren, lieten we dat in de tweede (9-26) volkomen achterwege. Nu schoten we driepunters, zonder eerst de verdediging te hebben laten bewegen. Keer op keer lieten we ons verrassen door een simpel cross-screen in de bucket, waar ook steeds dezelfde speelster ( no 10, Stolk) uit scoorde. We verzuimden de 1 tegen 1 te pakken als dat kon en verzuimden de aanval breed te houden.
Het is moeilijk coachen als de coachees niet voldoende geprikkeld zijn.
Alleen maar roepen, dat het harder moet is geen coachen.
De video zal wel een duidelijk beeld geven van de tekortkomingen in deze wedstrijd. Die gaan we dus ook maar uitgebreid bekijken.....
Kaj
Abonneren op:
Posts (Atom)