rebound effect

Laat ik eens uitleggen, wat een rebound effect is. Dat is, als je drie jaar een bepaalde dosis bêtablokker gebruikt en dat je dan gaat veranderen van dosis, dat je dan, van de weeromstuit in dezelfde ellende terecht komt, als waar dat medicijn je tegen beschermde. En zo bevond ik mij zondagvond op de hartbewaking van he UMCG, terwijl ik eigenlijk mijn moeder had willen bezoeken. Maar ik zou het hebben over het rebound effect.
Als je opeens mindert in je voorgeschreven dosis rebounds kom je ook in de puree. De rebound was de crux tegen de Shadows. Het eerste kwart was voor ons, Jorieke sleurde de Uilen naar een voorsprong, maar we verzuimden door te drukken. Elke werd nadrukkelijk uit de wedstrijd gehouden door een geconcentreerde Monique. In het tweed kwart begon het beeld van de wedstrijd zich af te tekenen. Waar we uit hadden kunnen lopen, verzuimden we dat. Shadows deed vaak drie keer over de aanval, zodat we af en toe bijna een minuut achter elkaar aan het verdedigen waren. En van die minuut 55 seconden heel behoorlijk en met grote inzet. In voetbaltermen gesproken had Shadow verreweg het meeste balbezit. En zonder balbezit is het nu een keer niet mogelijk om uit te lopen. Toch was het goed, dat we, ook dankzij goede invalbeurten van Pau-en Marlien steeds bij bleven. Bij het begin van het derde kwart leken we even weg te springen. Een break, een score uit de press en een 3 punter van Lyet gaven ons opeens een 6 punten voorsprong. Erg sterk spel van Mo Anbergen was het antwoord van de Shadows. Goed verdedigd schoot ze er twee drietjes in. Weer gelijk.
In het vierde kwart viel al vrij snel het gat. We bleken net niet cool genoeg om de layups te maken en de beslissende rebounds te pakken. Toen het gat er was, bleven we er nadrukkelijk voor gaan, conditioneel hadden we nog wel wat te bieden, maar de Shadows raakten niet meer in paniek. En als ze de schoten misten, was er te vaak net eentje vrij om de rebound te pakken. Met groot effect.
(ik weet nog van geen eindstand, laat staan persoonlijke scores. Ik weet van persoonlijke inzet en er is geen reden om van iemand op dat vlak iets slechts te zeggen. A little sadder (we worden dus geen kampioen) and a lot wiser?)

volleybal wel basketball niet

Glenn Pinas is opgestapt als bondscoach. Geen perspectief.
Er was een plan om met de beste jonge spelers van Nederland in de eredivisie te spelen, net als bij volleybal. Daar speelt het Nederlands U23 team als HvA in de middenmoot mee.
(Dit team heeft als belangrijkste partner de Hogeschool van Amsterdam, die weer is gefuseerd met de Universiteit. Voorwaarde voor deelname is, dat de spelers iets studeren. Sommigen zijn ALO-er, anderen studeren aan de Universiteit, sommigen doen MBO opleidingen. Allemaal worden ze geholpen met stages en studieprojecten en allemaal wonen ze vlakbij de trainingshal. Andere studenten spelen ook een rol: er zijn meer dan twintig vaste stageplekken rondom het team gecreëerd. De Teammanager is en student Sport Management, er zijn studenten van de opleiding Diëtiek ingeschakeld, er wordt onderzoek naar schoenen met de mannen gedaan. Je kunt het zo gek niet bedenken: als er ergens een link tussen studie en volleybal gelegd kan worden, dan gebeurt het hier.)
Kan dit niet bij basketball? Wat is er dan anders? Is er meer talent? Staat het volleybal nog zo in de kinderschoenen, dan? Ik denk het niet. J.W. Jansen vindt van wel. Hij laat gegevens uit diepgaand onderzoek bij de jeugd van het land spreken: Zo'n team is alleen goed genoeg voor de promotiedivisie, is het oordeel. Ja, laat naar je kijken: de eredivisie hoeft maar 3 excuus-Nederlanders meer op te stellen, volgend jaar. Je kunt dus redelijk betaalbare voormalig oostblokkers naar keuze opstellen. Over hun opleiding hoef je niet na te denken, een vangnet voor degenen die het niet halen, kost ook geld tenslotte.
Volleybal laat zich nog niet zo leiden door de wetten van het kapitalisme. Die volleybaljongens worden ook zomaar uit de lagere divisies geplukt. Aan het begin van het seizoen staan die ook op degraderen, aan het eind laten ze zien waar het voor gediend heeft. De spelers zijn beter geworden en het team blijft erin. Een mooi (secundair) resultaat van een goed (primair) proces.
Dat ik nog eens zo de loftrompet over dat duffe spelletje zou steken......

leuk en aardig

Niet naar Ibbenbüren geweest, deze Paas en ook niet naar en meubelboulevard. Wat hou je dan een tijd over! Ik heb wel aan de meiden gedacht, toen ik op de clinic in onze thuishal keek naar de demonstratie-Uilenmannen. Die hadden het moeilijk met passen en vangen en soms met snappen welke kant ze langs moesten komen. Bedrijfskundigen teveel in de groep? Dat is het vaak maar zo'n Noorse coach weet niet dat je het dan maar beter op kunt geven. Pal Berg had ook nogal wat regels bij z'n oefeningen en op zo'n clinic moeten de drills voorbeeldjes zijn voor het publiek. Dus ze duren niet lang, dus je hebt weinig tijd om te wennen. En dan zit ook nog half coachend Noord Nederland te kijken dus de druk is hoog. Pal Berg had aan mij ook een heel moeilijke klant gehad want hij deed oefeningen met links en rechts roepen. Ik was daar nooit goed in, zeker niet als: "Rechts is een code voor links en omgekeerd".
Nu zag ik toch volstrekt niets in zijn blinde reboundwerk. Je gaat niet met je rug naar de basket staan als je in de rebound wil. Niet in de aanvalsrebound ieg. Als communicatie oefening zag ik wel iets in z'n blinde outletpass oefening. Alleen op de stem afgaand proberen de outletman te bereiken.
De beste clinic was voor het laatst bewaard. Glenn Pinas liet zien waarom hij bondscoach had moeten blijven met een sluitend en scherp verhaal over verdedigend voetenwerk. Hij stond erg lang stil bij de allereerste stappen van de aanvallende verdediger want, zo zei hij mij uit het hart: "helpen, dat is allemaal leuk en aardig."

nog een oud doosje

Beetje voorjaarsopruimen en dan vind je nog eens wat. Nog een oud doosje met een Dr. J. shooting glove. Daar had Erving het niet aan te danken! Aan z'n grote voeten en handen.
Het is een ouderwetse manier van schieten, die hiermee gepropageerd wordt.
In het Midwesten van de States, deden ze dat toen (nog) zo, zei men. Ik heb het geprobeerd, zo stijf naar voren drukken, boogloos. Nooit schieten geleerd op deze manier, pas na m'n serieuze speelcarrière, van mezelf. Neem van mij aan: hoe makkelijker je "aanslag", dus hoe verder je je pols naar achteren kan buigen, des te makkelijker wordt het schot.
Maar hulpmiddelen, gadgets en gimmicks zijn toch altijd leuk. Ik zal er nog wat meer op zoeken, afstoffen en af en toe presenteren.

oude doos

Vroeger, een paar decennia geleden was er nog geen Amazon.com en geen Basketball Highway. Basketballinformatie kwam van clinics en uit boeken, die je met een kaarsje moest zoeken. Meestal stond Jan Netten zaliger wel met een kraampje op zo'n clinic, maar het bleef behelpen.
De C cursus hielp. Daar kwam veel kennismateriaal vandaan, maar toen die was beëindigd, hield de stroom op. De enige mogelijkheid om regelmatig wat basketballideeën op te doen was een abonnement op Screen, een blad van de Nederlandse Basketball Coaches Organisatie. Ook al geheel in handen (schrijven, tikken, stencillen, administreren, wikkelen en verzenden) van superhobbyist Jan Netten. Daar staat nog een halfmetertje van, die ik ook al heel lang niet meer doorgebladerd heb. Wat is het internet dan toch een goede uitvinding.
Maar het summum was natuurlijk Scholastic Coach. Een Amerikaans blad, dat ook over Football, Baseball en Lacrosse ging en ook over krachttraining en sportpsychologie en dat niet in de laatste plaats een advertentie medium was voor de dames en heren Spalding, Russel, Converse, Mars, Gatorade, Brine, Cramer, Nevco e.v.a. Drie jaar heb ik een abonnement gehad. Gewacht achter de brievenbus, verslonden en gestapeld. En die stapel lag me in de weg, zodat het blad nu eindelijk haar lotsbestemming heeft ondergaan. Wat er doorgaans met zo'n blad gebeurt: het komt op school binnen en circuleert, misschien met doorstuurbriefje, onder alle coaches van alle afdelingen, zodat het steeds dunner wordt: de basketballstukkies uitgescheurd, de volleybalstukkies er tussen uit en uiteindelijk werpt de Athletic Director het, na een vluchtige blik op de overgebleven advertenties, in de papierbak. Een fijne bestemming.
Er ligt nu een flinke stapel papier geworden basketballgedachten op m'n tafel. Het zoeken is naar een mooie oude doos.

Anticlimax

Wedstrijd gaat niet door? We werden donderdagavond verrast door de mededeling van K'75. Teveel geblesseerden en zwangeren? Toch erg jammer, zoiets. We hadden graag tegen ze gespeeld. We hadden nog wel iets recht te zetten van vorige keer, toen we erg matig geconcentreerd uit de winterslaap waren ontwaakt.
Het was ook een leuke oefening geweest, spelen tegen een team, waarin een paar speelsters individueel nog steeds iets op ons over hebben.
We zijn een team, dat tot voor kort goed was uitgebalanceerd maar het dan ook echt van de synergie moet hebben. Nu, met het kwijtraken van Katharina, Natalie, Iris en Laura (laatstgenoemde eerst met die stomme hersenschudding, nu defintief out for the season met gebroken kuitbeen?) zijn we nog zoekende naar een nieuwe balans en naar verhouding nog meer op elkaars steun aangewezen. Voor ons team- en zelfbewustzijn is dit een heel nuttige fase. Jammer dat daar een stap wegvalt. Zeker na de in die richting uitgerolde trainingsaccenten een echte anticlimax.
Op trainen dan maar die volgende stap zetten en met Pasen, in weer andere rollen, in de wedstrijden in Ibbenbüren.

blessing in disguise

Als je ons vorige week de Jahn-zone uit elkaar zag schieten en spelen, had je verbaasd staan kijken (je was er natuurlijk niet, want dit was een uitwedstrijd in Heerenveen..) hoe moeizaam het deze week ging.
Het begon al met het missen van veel afstandschoten. Dan komt de tegenpartij er ook niet ver genoeg uit om voldoende gaten te laten vallen in het midden. Bij een 3-2 zone ligt het gat daar maar lang blijft het niet open. Niet lang genoeg om iets met een dribble te doen (Schieten met hesitation is geen gewoonte bij ons, stuiteren helaas nog wel.) in elk geval en ook niet lang gnoeg om bouncepasses te geven.
Het liep niet vanzelf en daardoor zetten we onszelf wat onder druk. We groeiden er wel in: We gingen beter de hoeken gebruiken, we gingen daardoor beter rebounden en we hadden ook wel door, dat we verdedigend scherp moesten blijven.
Het wedstrijd verloop was nogal grillig en het bleef heel lang spannend zoals blijkt uit de kwartstanden: 11-12, 12-13, 8-8 (????) Na 5 minuten in het vierde was het nog steeds bijna gelijk: 37-36 voor ons. We veranderden de opstelling een beetje door Jorieke naar binnen te sturen en Suus naar buiten te halen. Opeens kwam er meer ruimte. Suus en haar directe tegenstandster besloten het samen uit te vechten. Trading baskets. Lyet prikte een schotje binnen en bracht ons weer drie los. (Later bleek op het sheet de tweede vrije worp van Suus te zijn "vergeten", daar was het verschil nog maar twee) Op het tandvlees probeerde Dyna nog aan te klampen maar met het missen van een vrije worp was het opeens afgelopen met ze. De Uilen werden ijzig koel en verschenen elke aanval tenminste op de vrije worplijn en daar brachten ze opeens de rust op, die de hele wedstrijd al tevergeefs was gezocht. Emily, Jorieke, Charlotte en Lyet misten er nog maar eentje.
Vooral goed om te zien was dat de voorsprong opeens als wapen kon worden gebruikt. Een spannende slotfase is niet altijd ons sterke punt geweest. Deze kunnen we als succes opslaan in de ervaringenbank.
Vandaar de titel boven dit stukje: hadden we niet zo matig gespeeld in het eerste deel, dan hadden we deze ervaring niet kunnen boeken. Zozee je moar weer: niks is zoas 't lek.
Ook mooi: Margreet heeft weer kunnen proeven aan wedstrijdritme. Zone aanval geoefend op z'n moeilijkst (nl om te winnen!) en allebei dit moois kunnen we volgende week vrijdagavond mooi gebruiken.
Scores: Jorieke, Yet en Elke 9 punten. Eindstand: 53-41.