Derrick & Lotte

Sporten is leuk. Basketball vooral. Heel leuk. Maar niet echt gezond voor sommige deelnemers en het kan het leven aardig in de weg staan.

In april 2012 ging misschien wel de beste speler de NBA, in elk geval de dragende speler van de Chicago Bulls, guard Derrick Rose door zijn knieband.

Het duurt eventjes voordat je dan weer terug kunt komen.. Het hele vorig seizoen zat hij uit om te herstellen. Filmpjes van zijn trainingen zijn met enig gezoek wel terug te vinden op Youtube. Episch herstelwerk. Het was ook spannend of hij ooit zijn oude niveau weer zou halen. Eind vorig seizoen hadden zijn teamgenoten, die heroïsche duels uitvochten maar op hun laatste benen liepen, hun spelverdeler al goed kunnen gebruiken. (men zei zelfs zachtjes dat Rose op dat moment de fitste Chicago Bull was…) Ze stellen het uit tot dit seizoen. Rose wil goed terugkomen. En Rose komt terug in oktober. Een beetje meer “range” en net zo snel en net zo creatief. Een crowdpleaser van de eerste orde. Chicago Bulls ging weer meedoen. Totdat..

Drama, afgelopen weekend: Rose slipt weg; weer een knie kapot. MRI aansluitend aan de wedstrijd: nu een meniscus.. Algemene indruk: het seizoenis na twee maanden al weer over voor Rose. Erg voor de Bulls, de NBA en alle liefhebbers over de hele wereld. Laat hem volgend seizoen maar weer terug komen, dat is mooi voor ons allemaal en er is veel geld mee gemoeid. Heel veel.

Bij mijn team zit een forward, co-assistent in spe. Twee jaar geleden heeft ook zij haar kruisband gescheurd. Een jaar gerevalideerd. Ze heeft nog niet haar oude niveau weer terug, maar begint langzaam haar plekje in het team weer terug te vinden. In september gaat  Lotte voor de co-schappen op wereldreis. Heeft haar spullen al in de rugzak en doet nog één wedstrijdje mee. Omdat ze zo graag wil.

Drama, in september. Op een tamelijk onschuldige manier verdraait ze haar andere knie. Ze weet het dan wel, eigenlijk. Met een week vertraging vertrekt ze toch, strompelend, naar Latijns Amerika. Deze week is ze terug. Kruisband inderdaad gescheurd. Een operatie zit er even niet in, de co-schappen wachten niet.. haar basketbal carrière is helemaal over.

Derrick en Lotte in een soortgelijk schuitje. Allebei is erg. Het hemd is nader dan de rok.

het gaatje

Het hele basketballseizoen, inclusief voorbereiding zijn we al op zoek naar het gaatje. Gaan tot aan het gaatje, take the rock to the hole..
Soms zien we er even geen gat meer in, in elk geval lijkt het gaatje waar de bal door moet soms niet groter dan het gaatje in zo'n oud singletje maar we gaan het wel weer vinden, reken maar.
Het begon met de opgevangen opmerking, dat tot aan het gaatje gaan - al is het maar één keer per training - het hele metabolisme laat denken dat er een atleet in het lichaam huist. Dat was handig voor mezelf want al mijn pogingen tot duurtraining leiden niet tot enige verlichting. Zolang ik basketbalde bleef mijn gewicht op aanvaardbaar niveau, dat klopte en toen ging ik voorzichtig doen om niet opeens om te vallen en toen zwol ik op. Ja goed, suikers moeten ook verbrand anders worden ze nog meer vet.. zover was ik wel. Maar nu brak de nieuwsgierigheid door: Waar had ik die opmerking opgevangen?
Het wetenschapsprogramma dat ik verdacht was niet meer op te vragen.. Domweg een geloof ervan maken en het maar proberen? Te vaag.
Internet leverde na veel gezoek het woord hypoxietraining op. Russische ruimtevaart en bestudering van Groenlandse walvissen leerde me, dat van het leveren van inspanningen onder een normaal zuurstofopname niveau geweldige resultaten verwacht mochten worden. Sneller herstel, langzamere veroudering. .. Eén sprintje met adem inhouden moest genoeg zijn om zelfs het pro-enzym Q10 aan te maken. Volgens Mathilde, powerforward en apotheker in opleiding moet je daar een zelfs een mooie huid van krijgen. Ik probeer het nu elke keer dat ik sport en ik geloof nu inderdaad dat het werkt. Mijn team werd even een tweede oefengroep… maar als je het zo brengt slaan een boel mensen op tilt, blijkbaar..
Als je maar tot het gaatje gaat, dachten we toen. Bij basketbal is daar geen kunst aan eigenlijk. Gewoon spelen en willen winnen, dan ga je vanzelf tot het uiterste.. toch?
En toen pleurde Hein Gerd Triemstra weer eens wat wetenswaardigs op facebook: "amerikaans onderzoek: sprintintervaltraining bevordert aëroob vermogen." Kijk. Dat is wetenschap waar je wat aan hebt. Want het mooiste is: doorgaan met wat je altijd al deed met een beter gevoel: "sprintterval"
training in basketbal heet ook wel Fastbreak-oefening! Is dat leuk? En krijg je daar een mooi vel van?
En krijgen we het nu in de gaten?
http://www.topsporttopics.nl/kennisbank/sprintintervaltraining-verbetert-de-aerobe-capaciteit?fromOverview=1

winnen is...

Waar het Bureauwerk aan bureaus en vergadertafels steeds meer een 52weekeconomie lijkt te worden, kent de studentensport een echte zomerpauze. Het leven is daar nu ook weer in volle herfststorm en aan de eerste evaluatie toe.

Het kan verkeren: na een goede voorbereiding met lekkere gewonnen oefenwedstrijden is de competitie begonnen met vier nipt verloren wedstrijden.

Of ik daar niet tegen kan? Nou…. Eén van de dingen die bij het begin van een seizoen horen is het aanpassen van de verwachtingen aan de realiteit. Zeker: het gaat om ontwikkelen bij dit verheven instituut. Het gaat om de individuele groei van de individuele studenten…. En niet om ranglijstjes waarin harde waarden worden becijferd…. dat onderschrijf ik allemaal… Maar vergeeft u mij als er nog wat rudimenten van de wil om te winnen, uit te blinken, anderen naar de kroon steken, competitiedrang, in mij zitten. Ik weet het…. Iedereen lacht op deze universiteit om lijstjes….

Het zit diep. Wedstrijden blijven the proof of the pudding en een nul blijft hatelijk… Vier nederlagen. De herfst is een tranendal en dan gaan de bladeren ook nog eens vallen…..

Gelukkig zijn er ook verrassende winstjes te boeken in het leven van een sportleider: Een aai over je bol van een oud speelster waaraan je net de punten hebt gelaten, een “boksje” van een wilde Forwardiaan, die aangeeft dat hij toch wat geleerd heeft van de squashcursus of een bedankje in een (cum laude) proefschrift over astronomie….? Winnen is misschien toch meer dan lijstjes weergeven….

Back in the NDBC

Een van de favoriete oefeningen van de meiden - en de coaches - is de "panel-drill". Twee groepjes spelen full court en het derde team zit aan de kant, ter hoogte van de middellijn, op gemakkelijke stoelen en beziet het geheel met groeiende deskundigheid. Kijken is ook trainen, immers.
Zodra één van beide teams scoort, staat het panel op van de makkelijke stoeltjes en gooit alle deskundigheid op het gebied van starten van fastbreak en van floorbalance in de strijd. De leden van het panel zorgen dat ze zo snel mogelijk de bal krijgen uit handen van het team waartegen gescoord is en maken optimaal gebruik van de voorsprong die ze hebben op het scorende team.
Zodra het panel scoort is "defensive transition" de name of the game. De kunst is om nu zelf géén score tegen te krijgen... een ander belangrijk principe is dat van "payback": als de tegenpartij scoort, is het ook in het belang van jouw team om zakelijk, onaangedaan en vooral snel de bal in te nemen.
Meestal is het een "event-regulated" speletje: een bepaald aantal scores gehaald door een van de teams bepaalt wie er wint.
De panel-drill mag best de wereld over. Deze transitie-deskundigheid-verhogende trainingsvorm hebben we in de laatste paar jaren in ons eigen studentenbasketball-laboratorium ontwikkeld en omdat hij het nuttige met het aangename combineert, ga je dan bedenken dat dit ook een geweldige zou zijn voor een basketballkamp. Het NDBC is al een paar jaar ter ziele maar wat zou dat leuk zijn: een zaal vol met gemotiveerde basketballers, rijtjes stoelen en op alle velden zo'n oefening aan de gang....
Maar gelukkig heb je dan coach Erik Schuur - ook NDBC- op het veld naast je...

Ferguson vertrekt na 27 jaar. Hoe bijzonder is dat?

Heel bijzonder, vinden we allemaal. Ik word altijd in het bijzonder getriggerd door mensen die heel lang op dezelfde plek blijven in de sport. Dat zie je toch niet zo vaak. Coaches are hired to be fired. En daarmee is het maar weer een duidelijk verschil met hen die de echte wijsheid in pacht hebben: de sportcommentatoren. Hoeveel coaches, trainers en ploegleiders hebben mensen als Jack van Gelder en Mart Smeets versleten? Als je het slecht doet, blijf je zitten, leren we op school.
Zittenblijven is helemaal speciaal in het voetbal, waar coaches die lang ergens zitten (Foppe) al gauw als provinciaal worden afgedaan. En toch staren zij vaak iets van nestgevoel, van een prettig thuis uit. En is zo’n rust, zo’n gevoel van eigenheid ook niet waar de supporters van houden? Een baken van rust is Ferguson geweest. Hij bleef de baas van de draaimolen in een wereld van zeemeeuwen. (U kent het begrip “seagull-management”? Een zeemeeuw komt krijsend binnen, schijt de heleboel onder en vertrekt ook weer krijsend… ondertussen krijst ook het publiek…)
Nou was Ferguson ook wel een bijzondere coach. Meer door de manier waarop hijzelf, achteraf zijn verdiensten beschrijft, dan door zijn beroemde “kleedkamergesprekjes”. Hij is blij met de stappen die spelers bij hem hebben gemaakt. Mooi.
Het nestgevoel, met moederkloek-coaches kennen we wel in het Amerikaanse basketball: 27 jaar, precies zo lang heeft ook John Wooden, the wizard of Westwood, aan het hoofd gestaan van UCLA. Nou won die ook veel en dat zal hem ook wel geholpen hebben. Ook amateurbasketball is immers business. En winnen is de norm. Het is natuurlijk ook lastig om een coach puur op de kwaliteit van zijn coaching te evalueren. Geweldig gecoacht maar toch verloren betekent: het gevreesde telefoontje. Zo ken ik veel goede coaches.
Als ik een coach vind, die weinig heeft gewonnen, maar toch zo lang heeft gezeten, dan meld ik me weer. Mijn veronderstelling is dat de Smeetsen, de Van Gelders en de Derksens in dat geval niet zo veel interesse voor hem of haar opbrengen.

More Mojo

De snelste manier om je mojo te laten groeien, is toch duidelijk vanuit de factor prestaties.
Nou zijn voor ons prestaties niet bij voorbaat meetbaar als wedstrijdpunten, maar wedstrijdpunten verhogen het gevoel van macht wel. Scholen beoordeel je ook niet op CITO-toetsen, maar veel scholen halen wel opgelucht adem als ze goed gescoord hebben. Voor ons was de laatste opluchting al weer even geleden....
Het leek er aanvankelijk niet op in Eelde. Het werd weer zo'n dag dat het allemaal too little- too late was. Exercitia stoof ons voorbij naar 9-0. We probeerden het wel maar we vonden geen goede versnelling en wel een deksel op de ring. Beetje laf schieten uit verlegenheid, terwijl de meiden van de tegenpartij echt gingen voor dichtbij en goed. Het scorebord in de 17e minuut zag er met 24-9 bepaald onrustbarend uit. We schakelden over op zonepress-zone en misschien daardoor gaven we de ruststand  nog een enigszins draaglijk aanzien: 24-14.
De eerste helft van de derde periode bracht nog geen omslag maar wel een beetje vertrouwen. De onervaren meiden van Exercitia waren helemaal van slag en we stapelden stop op stop. Zelf misten we nog te veel maar wel was daar opeens de aanvalsrebound. Vooral Emma en Riekje lieten zich daar zien en we bereikten daarmee een gevoel dat we niet alles hoefden raak te schieten.. Floor kwam door, gevolgd door weer twee keer Riekje uit aanvalsrebound, Yvette met bonus en Floor met drie en opeens hadden we voor het eerst sinds heel lange tijd, niet alleen aan de doelstelling van 15 punten per kwart voldaan, maar stonden we ook in de wedstrijd opeens weer op 1 punt. 30-29.
Anouk zei dan ook terecht: "al meer punten dan de hele vorige wedstrijd bij elkaar , meiden!" Daarmee was het deksel inderdaad van de ring en konden we aan onszelf en toeschouwers laten zien dat we ook 18 punten in een kwart kunnen maken. En dat is een mooie opsteker voor de mojo.
Volgende week wacht ons Dyna, in elk geval een van mijn favoriete tegenstanders, en niet omdat we daar vorige keer zo goed tegen hebben gespeeld. Als het mooie zit tegen Dyna nog in het verschiet..... met deze opgepoetste Mojo en met Eva en misschien ook Milou er weer bij zullen we dan een voorproefje kunnen krijgen van het naspel van deze competitie.....

voorbeelden

Wat kan er een kracht uitgaan van voorbeelden. Laat op de zaterdagavond, als de Uilen normaal een beetje wakker beginnen te worden, zaten we aan de kant in het BVG-hol, te kijken naar die andere wedstrijd in onze poule. BVG2- Dyna. Het ging niet goed met Dyna en wel met BVG, maar ook weer wel en niet.
BVG stond ver voor, speelde wat beter als team, vond de goede schoten en schoot ze nu mis. Dyna ging over op zonepress-zone, prutste wat meer in de één tegen één maar maakte de ballen en kwam terug in de wedstrijd. We letten scherp op, vanaf de kant, op wie het helderste ijswater in de aderen had en wie er onderdoor zou gaan. Wat leuk was echter, dat beide teams de goede beslissingen bleven nemen, ook toen het heel spannend begon te worden. Leuk, intensief en precies basketball tot de buzzer.
We waren daarmee "geprimed" toen we aan onze eigen pot begonnen. Het vrijlopen ging nog niet zo goed, maar we snapten wat we daar aan moesten doen en deden dat ook. Een zone van BVG wierp ons wel eventjes weer terug omdat we wel de goede schoten maar niet de scores kregen.
De verdediging bleef echter scherp (op een enkele rotatie na) en we gingen rusten met 4 punten voorsprong. In de tweede helft bleef de zone lang staan en we vonden de gaten daarin steeds beter, terwijl we aan de andere kant ook stops bleven maken. BVG deed ook goede dingen en het ging daarom gelijk op. Uit het vierde kwart, met de game on the line kan ik me eigenlijk helemaal geen verkeerde beslissingen meer herinneren en wat ook hielp; we hadden het geluk aan onze kant. Het mooiste gebed dat werd verhoord, was de drive van Lotte, die dan ook wel heel dicht langs de hemel kwam, alvorens loodrecht binnen te vallen. Toen brak er echt iets bij de tegenstander en konden we rustig - en scherp- naar het einde toe spelen: 56-48.
Mooi. zo'n voorbeeld. Deze week valt er nog meer voorbeeld, in de vorm van stuifsneeuw. Het komt door elke kier naar binnen. We gaan dus nog maar wat zone aanval oefenen. Zone aanval is namelijk precies wat de sneeuw doet: omgekeerde kierenjacht.

Vrolijk Passen

Gelukkig nieuwjaar en meteen ook maar vrolijk pass-en.
The year has passed. En wij ook. Een beetje dan. Uit in Heerenveen gingen de meeste passes fout en zagen we de meeste goeie over het hoofd. Dat was aanvallend niet zo'n beste wedstrijd.
Tegen Moestasj passten we weer behoorlijk en deden we lang mee. We kregen zelfs een welgemeend compliment van coach Bill. Met lef gespeeld, vond hij. Het gevoel van samenspelen was in elk geval weer terug en dus zien we de tweede helft van de competitie met vertrouwen tegemoet.
Onze verbeteringen zitten normaal gesproken in de verdediging. Meer aandacht voor dat aspect van het spel heeft ons goed gedaan. Het accent blijft , maar daarnaast zullen we vooral de verbetering zoeken in het pass-gevoel.
Veel San Antonio kijken. Daar zegt coach Popovic dat het goede pass-werk te danken is aan de "buitenlandse" opleidingen van een groot aantal spelers. De spelers zelf hebben de ervaring, dat passen tot het beste schot, niet alleen iedereen goed in de pot houdt, maar ook het beste resultaat geeft. Ze passen zelfs goede schoten weg, als dat "great" shots oplevert. De Spurs zijn het team met de meeste collectieve assists en daar ontlenen ze hun Mojo aan.
Lijkt me ook heerlijk: assists (en ook pre-assists!) leveren warme en dankbare gevoelens.
Ik vind altijd Exercitia een beetje de Spurs van de Hoofdklasse. De bal gaat belangeloos rond en eindigt vaak bij heel goede schoten. Het zou een grote stap voor ons zijn als we die ploeg, in Paterswolde, met de eigen wapens zouden kunnen verslaan. Dan is het jaar echt goed begonnen. Met vrolijk Pass-en.