Ja dat is een mooie titel nietwaar? Daarover later meer. Eerst de vierde overwinning van de Moestasjmeiden op rij.
Groene Uilen 4 was de thuisclub, dus we speelden gewoon op ons eigen trainingsveld. Hoewel we daar, op de training, nog niet schieten volgens de norm van afgelopen seizoen, zijn we in de wedstrijden verrassend rendabel. Dankzij het grote rendement liepen we dan ook ver weg, hoe goed Uilen 4 ook partij gaf. Bij rust was het 24-41 en na het derde kwart lagen we nog steeds flink voor op ons normale schema: 60-33. Toen, en daar zijn we onze tegenstander dankbaar voor, schakelden de Uilen over op zone. Terwijl wij de eerste 6 minuten nodig hadden om door te krijgen wat we daar mee konden, begonnen de Uilen meteen te draaien als een tierelier. Pas in de 17e minuut van de tweede helft, na een 1-10 run, kwam onze eerste veldscore op het sheet te staan, die voortkwam uit een paar goede aanvallen. Weer wat geleerd en toch nog een season high van 71-47.
De meeste punten kwamen van Eewa (20), Femke (19) en Wianne (10) maar niemand bleef droog staan.
Ze doen toch wel iets goed in de opvoeding in Finland want behalve goed in de fundamentals zit Eewa ook goed in de people skills. Zij is vaak al degene die ons helpt onthouden om onze Ubuntu te bekrachtigen en verder is ze gewoon aardig.
Nu vonden we haar al een beetje op Pippi Langkous lijken maar nu blijkt ze ook nogal een goedkope opvoeding genoten te hebben.
Met dat verschil dat haar ouders wel fysiek aanwezig waren, was er toch sprake van een behoorlijk vrije opvoeding. Het enige dat ze heeft meegekregen is het Tshirt met de tekst: "Vapaan Kasvatuksen Tulos". Oftewel: "Produkt van gratis onderwijs".
Een leuk mondje Fins om ergens mee binnen te komen. En in sommige gevallen werkt het dus echt.
Ik hoop ook voor de rest van de ploeg want de dure docent is volgende week op herfstvakantie en laat ze -heel optimistisch- aan hun lot over.
vrijdag, oktober 22, 2010
donderdag, oktober 14, 2010
1 minuut peakervaring
De laatste keer dat ik nieuwe schoenen voor basketball heb gekocht was nog niet eens zo lang geleden. Twee weken. Pelle loopt sindsdien op Adidas promodel. Dat is een schoen waar ik in financieel opzicht nooit aan heb kunnen denken. Toen ik twintig was liep het voetvolk op tweedekeus linnen Chuck Taylor All stars. Ze sleten hard. Ik versleet minstens vier paar per jaar. Mensen die minder hard trainden hadden wel eens kleur en rijke ballers, uit Haren of zo hadden dan heel soms Promodels. Times they are a changing.
Afijn Converse maakt geen basketballschoenen meer (nog wel Chucks maar die mogen dat predikaat niet meer dragen) en mijn zoon loopt al op promodel. I must make amends.
Peaks in plaats van de versleten retroChucks van zeven jaar geleden. Dat voelt lekker. Ik maak een klein sprongetje van plezier en ook omdat het neerkomen lekker is. Squashen is wandelen en staan maar the proof of the pudding is in the real thing.
Het komt zo uit dat ik 1 minuut mee doe aan het eind van de training. drie keer heen en weer op een holletje, twee balcontacten en een drietje van Eewa in mijn gezicht. Het voelt als het echte genoegen. Een klein stapje maar een piekervaring! I love this game.
Afijn Converse maakt geen basketballschoenen meer (nog wel Chucks maar die mogen dat predikaat niet meer dragen) en mijn zoon loopt al op promodel. I must make amends.
Peaks in plaats van de versleten retroChucks van zeven jaar geleden. Dat voelt lekker. Ik maak een klein sprongetje van plezier en ook omdat het neerkomen lekker is. Squashen is wandelen en staan maar the proof of the pudding is in the real thing.
Het komt zo uit dat ik 1 minuut mee doe aan het eind van de training. drie keer heen en weer op een holletje, twee balcontacten en een drietje van Eewa in mijn gezicht. Het voelt als het echte genoegen. Een klein stapje maar een piekervaring! I love this game.
zondag, oktober 10, 2010
4x13=52
Bij Moestasj willen we graag elk kwart tenminste 15 punten maken. We weten dat we dan meestal zullen winnen.
Nu hadden we zaterdag een heel contingent oud Moestasjers en uiltjes op bezoek. Gezellig. Ik mag Christa, Nouchka, Louise, Imke en Esther en co graag bezig zien en ze hadden toch ook wel een aardige groep om zich heen verzameld. Het spelletje vraagt nu eenmaal dat je ook van je vriendinnen probeert te winnen en dat wilde iedereen op de vloer. De meiden die op bezoek zijn willen graag laten zien wat ze nu kunnen en aan de andere kant: motiveerde de aanwezigheid van Esther haar oude ploegmakkers zelfs tot het "schrijven" van "kick Es' Ass" op training. (we schrijven altijd iets met de voet in de lucht - de ogen gesloten - bij wijze van balansoefening)
De toon was gezet. De coach beschouwde de terugkeer van Louise -moeders zijn altijd nog beter- ook als een versterking waar we voor op moesten passen en voor Esther was een speciale tactiek geactiveerd.
De spanningsboog was er wel dus. Maar het werd niet onze beste wedstrijd tot nog toe. Na een redelijke start stonden we licht op voorsprong 13-8. In het tweede kwart maakten we veel onnodige fouten en ging Scylla er duidelijk in geloven. We hielden het achter helemaal niet dicht en vergooiden nogal wat ballen. Compliment voor de tegenpartij want dat hadden we nog niet eerder gedaan. Maar ook leergeld voor ons want we deden het ook voor een deel onszelf aan.We scoorden alleen uit de break en gaven in de halfcourt offense de bal weg. In de pauze stonden we (na een ook verdedigend vrij desastreus kwart : 13-22) 26-30 achter.
Twee dingen zouden we beter doen: jumping to the ball en georganiseerd aanvallen, in de betekenis van iedereen op haar eigen plek beginnen.
Vooral het eerste werkte. De verdediging, nu vlak voor de bank, trok flink aan. Cadeautjes werden aan die kant niet meer weggegeven. Het werd een lekkere knokpot: In de aanval knokten we echter teveel en zagen we nog teveel spook-backdoors en de ring ook nog wat dubbel, zodat we weer niet verder kwamen dan 13 punten en de voorsprong nog niet veilig te noemen was: 39-36. Gelukkig gingen wij op deze voet verder en werd Scylla wat gejaagd zodat we misschien ons effectiefste basketball van de dag speelden en tot 52-42 wegliepen met nog twee minuten te gaan. Dat we daarna niet meer scoorden, was vooral omdat we onszelf in elk geval qua score een constante wedstrijd hadden beloofd en dus weer 13 punten wilden maken.
Met een beetje meer controle in de aanval, als alle mooie onvervulde assist-dromen van zaterdag onthouden en zonder verdedigende dip moeten we toch de komende wedstrijden weer 15+ kunnen scoren en de tegenstander onder de 45 kunnen houden. En het is natuurlijk goed om te weten dat we ook kunnen knokken en winnen.
Eewa was goed voor 23 zelfgemaakte en wel net zoveel verhinderde punten, Femke voor 9 en een heel uitgespeelde wedstrijd, Marlies (6) was weer onze onvolprezen alleszuiger, Toya (4) strooide met geniale passes waar al weer wat meer van begrepen werden, Marjo (4) speelde binnen en buiten en reboundde zich suf en gooide met een van de mooiste scores de wedstrijd op slot. Wianne (2) speelde een gedeelte van de wedstrijd in een parallel universum maar had ook een degelijk einde aan een out of bounds play, wat de suggestie van ons gecontroleerde basketball toch nog een beetje levend hield. Denise (2) was het andere bewijs dat moeders beter worden (al zijn haar kindjes kittens) en Lycke (2) speelde zich ondanks zere voeten ook weer positief in de kijker ook met een paar sterke optredens als reliefguard.
Mochten we volgende week vier op rij gewonnen hebben, dan zou ik ook wel graag eens een feestje willen beleven. Ik ga maar vast een rondje in het vooruitzicht stellen.......
Nu hadden we zaterdag een heel contingent oud Moestasjers en uiltjes op bezoek. Gezellig. Ik mag Christa, Nouchka, Louise, Imke en Esther en co graag bezig zien en ze hadden toch ook wel een aardige groep om zich heen verzameld. Het spelletje vraagt nu eenmaal dat je ook van je vriendinnen probeert te winnen en dat wilde iedereen op de vloer. De meiden die op bezoek zijn willen graag laten zien wat ze nu kunnen en aan de andere kant: motiveerde de aanwezigheid van Esther haar oude ploegmakkers zelfs tot het "schrijven" van "kick Es' Ass" op training. (we schrijven altijd iets met de voet in de lucht - de ogen gesloten - bij wijze van balansoefening)
De toon was gezet. De coach beschouwde de terugkeer van Louise -moeders zijn altijd nog beter- ook als een versterking waar we voor op moesten passen en voor Esther was een speciale tactiek geactiveerd.
De spanningsboog was er wel dus. Maar het werd niet onze beste wedstrijd tot nog toe. Na een redelijke start stonden we licht op voorsprong 13-8. In het tweede kwart maakten we veel onnodige fouten en ging Scylla er duidelijk in geloven. We hielden het achter helemaal niet dicht en vergooiden nogal wat ballen. Compliment voor de tegenpartij want dat hadden we nog niet eerder gedaan. Maar ook leergeld voor ons want we deden het ook voor een deel onszelf aan.We scoorden alleen uit de break en gaven in de halfcourt offense de bal weg. In de pauze stonden we (na een ook verdedigend vrij desastreus kwart : 13-22) 26-30 achter.
Twee dingen zouden we beter doen: jumping to the ball en georganiseerd aanvallen, in de betekenis van iedereen op haar eigen plek beginnen.
Vooral het eerste werkte. De verdediging, nu vlak voor de bank, trok flink aan. Cadeautjes werden aan die kant niet meer weggegeven. Het werd een lekkere knokpot: In de aanval knokten we echter teveel en zagen we nog teveel spook-backdoors en de ring ook nog wat dubbel, zodat we weer niet verder kwamen dan 13 punten en de voorsprong nog niet veilig te noemen was: 39-36. Gelukkig gingen wij op deze voet verder en werd Scylla wat gejaagd zodat we misschien ons effectiefste basketball van de dag speelden en tot 52-42 wegliepen met nog twee minuten te gaan. Dat we daarna niet meer scoorden, was vooral omdat we onszelf in elk geval qua score een constante wedstrijd hadden beloofd en dus weer 13 punten wilden maken.
Met een beetje meer controle in de aanval, als alle mooie onvervulde assist-dromen van zaterdag onthouden en zonder verdedigende dip moeten we toch de komende wedstrijden weer 15+ kunnen scoren en de tegenstander onder de 45 kunnen houden. En het is natuurlijk goed om te weten dat we ook kunnen knokken en winnen.
Eewa was goed voor 23 zelfgemaakte en wel net zoveel verhinderde punten, Femke voor 9 en een heel uitgespeelde wedstrijd, Marlies (6) was weer onze onvolprezen alleszuiger, Toya (4) strooide met geniale passes waar al weer wat meer van begrepen werden, Marjo (4) speelde binnen en buiten en reboundde zich suf en gooide met een van de mooiste scores de wedstrijd op slot. Wianne (2) speelde een gedeelte van de wedstrijd in een parallel universum maar had ook een degelijk einde aan een out of bounds play, wat de suggestie van ons gecontroleerde basketball toch nog een beetje levend hield. Denise (2) was het andere bewijs dat moeders beter worden (al zijn haar kindjes kittens) en Lycke (2) speelde zich ondanks zere voeten ook weer positief in de kijker ook met een paar sterke optredens als reliefguard.
Mochten we volgende week vier op rij gewonnen hebben, dan zou ik ook wel graag eens een feestje willen beleven. Ik ga maar vast een rondje in het vooruitzicht stellen.......
dinsdag, oktober 05, 2010
Uithuizen uit
Ik had wel kunnen fietsen. De hal in Uithuizen is twaalf kilometer van mijn huis. Ik ben er ook al heel vaak geweest maar ik heb hem nooit in een keer gevonden en zo omvangrijk is Uithuizen nu ook weer niet. Het zal ook nooit mee hoeven want volgende maand gaat de antieke (nou ja, jonger dan de coach zelf...) Pelikaanhal tegen de vlakte. Waar zie je dat nou nog: een tribune langs de korte kant tegen het gebogen plafond aan, waar het daglicht naar binnen stroomt.Nostalgie.
De plaatselijke Hoogelandsters zijn vorig jaar gepromoveerd en hebben een enthousiast team met een goeie mix van ervaring en talent. Dat wordt best leuk voor ze, dit seizoen. Compliment.
We zagen er wel een beetje tegenop, zonder het lijn uitzetten van To en zonder de inside moves van Femke...
Maar blijkbaar stimuleert het toch, als je slechts met z'n zessen op reis moet naar de binnenlanden. De 15 punten per kwart zaten er weer ruim in, vooral dankzij de inbreng van Eewa, die soms door een wassenbeeldenmuseum leek te slalommen, daartoe uitstekend in staat gesteld door alle anderen. Met Marlies deze keer steeds aanspeelbaar aan het roer, een in de wedstrijd groeiende Lycke, een als een gemetseld muurtje verdedigende Marjo een voorop in de break lopende Denise en een streak schietende Wianne, was het goed toeven, daarzo. En de appeltaart in Stedum was dan ook verdiend: 43-69.
De plaatselijke Hoogelandsters zijn vorig jaar gepromoveerd en hebben een enthousiast team met een goeie mix van ervaring en talent. Dat wordt best leuk voor ze, dit seizoen. Compliment.
We zagen er wel een beetje tegenop, zonder het lijn uitzetten van To en zonder de inside moves van Femke...
Maar blijkbaar stimuleert het toch, als je slechts met z'n zessen op reis moet naar de binnenlanden. De 15 punten per kwart zaten er weer ruim in, vooral dankzij de inbreng van Eewa, die soms door een wassenbeeldenmuseum leek te slalommen, daartoe uitstekend in staat gesteld door alle anderen. Met Marlies deze keer steeds aanspeelbaar aan het roer, een in de wedstrijd groeiende Lycke, een als een gemetseld muurtje verdedigende Marjo een voorop in de break lopende Denise en een streak schietende Wianne, was het goed toeven, daarzo. En de appeltaart in Stedum was dan ook verdiend: 43-69.
Abonneren op:
Posts (Atom)