principes

Dag allemaal.
Tot in het nieuwe jaar. Dan gaan we verder met het ontwikkelen van de principes.
De afbeelding bestaat voor het grootste deel uit een wordle-woordenwolk, die gemaakt is uit de principiele tien geboden van basketball. Eventueel is de tekst te downloaden op www.coachkaj.nl/basketstuff. Maar ook zo is het al voer voor hersens.
Not everybody has great speed, heigth, stength or technique, but evrybody has a brain. Let's use it.
Het beste!

coachkaj

tegen de bierkaai

Tot nu toe hadden we steeds genoeg geluk om te winnen. Geluk is toch wel een van de belangrijkste succesfactoren, naast kwaliteit, competenties, ervaring, creativiteit, doorzettingsvermogen, conditie, techniek, mentale veerkracht en courtsense. We hadden steeds van alles genoeg, soms net en dan hielp het geluk ons over de streep.
Dat resulteerde in een mooie eerste plaats in de competitie maar we hebben de moeilijkste wedstrijden aan het eind van de eerste ronde. Zaterdag stond ook een top vier team op het menu: Exercitia. Er verscheen een jong, snel, fit en technisch aardig bedreven team in de ijs en ijskoude Struikhal. We goed getraind maar niet met alle aanwezigen en bovendien ontbraken Eewa, Toya en Lycke, terwijl Femke en Marlies door flinke pijn heen zouden spelen en Wianne door de resten van haar ziekte. Gelukkig was Roalie bereid om op de bank te komen zitten en op afroep mee te spelen.
We begonnen ook vreemd. Met een moment stilte om aan Toya en haar overleden vader te denken.
Het ging niet best. Terwijl wij nauwelijks aan ons gameplan toekwamen, liet Exercitia al meteen zien dat ze makkelijk konden scoren. De grootste achterstand was dan ook al meteen 17-6. Daarna herpakten we onze concentratie en was het ook echt onze beurt. In periode 2 voldeden we niet alleen aan onze opzet om tenminste 15 punten te scoren, maar hielden we Exercitia ook nog eens op 4. Met twee voor gingen we rusten en daarmee hadden we al een geweldige prestatie geleverd.
Helaas konden we het concentratieniveau van die periode niet vast houden. Femke hield zich met haar blessure redelijk staande onder de borden en Marlies leverde echt een bovenmenselijke prestatie door aanspeelbaar en betrouwbaar in het opbrengen te zijn. Maar voor allebei gold dat echte explosies, die even wat gemakkelijke scores op zouden leveren er niet inzaten. Misschien daardoor kwam de druk wat meer op Wianne, Charlotte en Denise te liggen en daardoor viel de opbrengst waarschijnlijk juist tegen. Saskia en Marjolein speelden nog het meest vrijuit, wat ze aan de andere kant ook nog eens moesten bekopen met veel fouten. Langzaam liep Exercitia weer weg en dit keer zat een extra krachtsinspanning er niet in.
Voor het eerst dit seizoen moesten we het hoofd buigen. (43-52) En dat deed pijn, nog boven op de fysieke pijn.
Kin omhoog. Ook verliezen hoort bij ons leerproces. De weg van de held(innen) gaat niet in een rechte lijn naar het doel.
De rust komt nu goed uit en volgend jaar kunnen we feestelijk openen met de wedstrijd tegen HSVB2, weer een grote concurrent. Ik heb nu al zin.

nu hij 't weer zo lelijk vindt

Het was niet zo mooi. In oktober hadden we al geroepen dat deze wedstrijd op de namiddag van 4 december verplaatst moest. De Goedheiligman kwam in Haaks - en Tubbergen, in Sneek, in Dokkum, in Winschoten....ja waar niet?
Nou ja we moesten toch. Dan ook maar echt er voor gaan was de mening van het hele team. Sportieve wraak, stelde de wedstrijdsecretaris zelfs.
Wraak op de meisjes uit Haren. U18, gelooft deze generatie dan nog? We opperden op de training al dat de coach zich vooral niet moest scheren en een groot boek mee moest nemen.
Op de dag zelf zat er nog wel meer in de weg: beroerd reisweer, (schoon)familiedruk, uitlopende voorwedstrijd, ontbrekende scheids.
De tegenpartij uit Haren was balvaardig maar niet erg talrijk. Marlies (13)leidde de hele dans uitstekend en we kwamen eigenlijk niet in gevaar. De teamprestatie mocht er wezen en hoewel er ook weer wat leerpuntjes boven tafel kwamen, waren het vooral de plusjes, die als schouderklopjes uitgedeeld kunnen worden. Femke (13) was handig en moeilijk te stoppen onder de borden, de ietwat gammele Charlotte was weer goed voor een aantal lekkere scores en passes wat ook gezegd mag worden over Wianne en Denise, die allebei ook een mooi stel steals pakten. Lycke stond stevig te verdedigen en te rebounden en scoorde ook nog eens fraai en Saskia, goed voor twee flinke speelbeurten maakte ook haar maidenscore voor Moestasj. Ster in de verdediging was Marjo, die zo sterk reboundde, dat de wat frele HSV meiden op het laatst niet eens meer meededen.
Dat de score wat laag bleef, was omdat we soms toch wat in de cadeaumodus bleken te steken. Teampluspunt: we speelden de laaste minuten met voorsprong rustig, comfortabel en degelijk uit. 43-53 uit in Haren. Daarmee hebben we dit seizoen al meer uitwedstrijden gewonnen dan in het hele vorige.
Over 14 dagen komt de huidige nummer twee, Exercitia, op bezoek in de Struikhal(!). Een echte topper.

schoorsteenvisie

In je coachfunctie van analist kun je je ook nog aardig verkijken. De hele wedstrijd hield ik mijn team voor, dat al die punten die goodold Renate Uninge voor Joure tegen ons maakte er niet toe deden. "Laat haar maar dertig maken. Dat doet ze toch wel. Concentreer je maar op de rest. Hou die onder de twintig en dan winnen we riant"
Dat laatste deel van mijn argument was gebaseerd op ons scorend vermogen. We pakken meer dan gemiddeld ballen af die makkelijke scores opleveren en de laatste wedstrijden schieten we ook nog met scherp, dus ook de zone van Oaters had meestal het nakijken. Die was er domweg nog niet of die werd geklopt.
Maar aan de andere kant gaven we twee keer een mooie voorsprong weg door layups cadeau te doen. Ik krabde me al wat op het hoofd want ik zag niet wie die maakte. Heel de rest van Joure? Nee er was nog heel duidelijk een tweede motor aan te wijzen. Twee Friezinnen scoorden samen bijna 60 punten, wat meer is dan we het hele seizoen van 1 team hebben tegen gekregen. De coach zat zo vast in het beeld van 1 plus de rest, dat we hem nog bijna verloren.
Oaters kwam in vier minuten van -11 terug tot v +1. Femke moest er met vijf uit en het goede aanvalsspel (zelfs zonder Femke en Eewa hadden we 5 speelsters in de dubbele cijfers!) stokte. 15 seconden 1 punt achter en out of bounds under voor ons. Marlies was de hele wedstrijd al heel vast vanuit goede beslissingen dus we speelden haar kaart. Weer was ze ongrijpbaar en ze forceerde de vrije worpen, die de wedstrijd mochten beslissen. Nu is er met de vrije worpen bij ons ook nog iets aan de hand. Hoe makkelijker we uit het veld scoren hoe moeilijker wordt het doordachte ritueel dat vanachter de lijn komt kijken. We hadden er al wel een vrije worp ingekregen....maar zekere punten waren het niet. Zeker niet. Marlies maakte gelukkig de eerste wel en we Joure miste nu ook hun center dus we kregen een herkansing. Weer van de vrije worplijn mocht aanvoerster Marjo het nu doen. De ene die ze maakte was genoeg omdat de twee pogingen aan de andere kant in een zenuwslopend eind werden gemist. Pfoe.
Deze week kunnen we de zone wel even weer in de kast zetten en ons concentreren op het afstoppen van drives. Ondertussen werken we dan ook maar aan het in de gaten houden noodzakelijke informatie in de laatste minuten.
De coach denkt na over remmende voorsprong en tunnelvisie (schoorsteenpijpvisie) en dan hebben we allemaal weer wat geleerd.
Goede schotprestaties van Marlies (16), Jarige Toya (15) Maar ook Wianne, Marjo en Charlotte kwamen boven de tien en zonder het harde werk, de steals en de rebounds van de rest hadden we het ook niet gered.
Nu hebben we zaterdag toch een fijn cadeautje uit te pakken gekregen, waarvoor onze gemeende excuses aan onze families.

comfort en trainen

Het oudste nieuws ging over 1 tegen 1 spelen in de break bij een voorsprong van degene met de bal. Een dubbel comfort eigenlijk, want ook in de wedstrijd tegen Uilen hadden we op regelmatige wijze een voorsprong opgebouwd. Dus met als die voorsprong en al onze snelheid gingen we 6 keer in de laatste 6 minuten zo'n 1-1 aan. Laten we het er maar op houden dat het blijkbaar niet zo comfortabel voelde want uit geen van deze zes kregen we ook maar een schot. Alles is leren en onbekend comfort is geen comfort.
Iets jonger nieuws is de uitbreiding van ons team met center Saskia en forguard Charlotte. Laatstgenoemde maakte haar debuut tegen Arrows waardoor we toen opeens met negen waren. Maar de tegenpartij met twaalf waaronder moeder en dochter. Kijk dat heb je dan weer niet met een studentenclub. Pikant detail was dat het arbitrale duo vader en dochter was en dan zeggen ze dat basketball geen familiesport is.
In Dokkum mochten we al even tegen een zone oefenen en dat ging eerst een beetje stroef.
Vandaar dat we dat deze week op het programma hadden, met de wedstrijd tegen Joure in zicht. Gewoon lek schieten kreeg ik als advies uit Parijs. Maar Parijs is ver en van zo heel ver schieten is nog niet ons fort. Al onze drietjes kwamen tot nu uit Finland en die zijn daar weer op vakantie. We zullen het dus van patience en passing en een klein beetje penetreren moeten hebben. En dat moet je oefenen.
Helaas waren we nu net weer met te weinig om dat echt 5 tegen 5 te kunnen doen. Een aantal principes hebben we gelukkig wel door kunnen nemen maar het gaat om het doen. We hebben nu wel een point die weet waar de eerste pass heen moet en een post die weet waar ze moet beginnen en team dat weet wat een baselinerunner is en dat is een start.
En dus gaat, geheel volgens mijn filosofie de regel: "Games are (won in) practice" weer op. Zaterdagmiddag verder trainen. Tegen Joure.

storming

Het werk stapelt zich op. Het gelijke spel tegen Uilen 3 is nog niet eens de revue gepasseerd en de uitwinst tegen Arrows is ook al weer ruim een week geleden. Wel blijven schrijven coach anders raak je je lezertjes kwijt.
Intussen is het team wel weer gegroeid. We zijn nu met z'n negenen, Dat is natuurlijk prettig, niet zo verlegen zitten om minutenmaaksters maar aan de andere kant is de harde kern ook gewend veel op de vloer te staan. En zo bereiken we langzaam toch de fase van teamontwikkeling, die als "storming" wordt omschreven. Het inpassen van nieuwe speelsters met hun eigen normenbestel en daarmee het tornen aan oude ideeen geeft een bruisende sfeer op training. We zijn het gewoon niet altijd eens.
Ook voor de coach is dat interessant: een aanvoerster die haar rol oppakt, een oefening die misschien niet voor iedereen hetzelfde betekent en die discussie oproept. Mensen die moeten wennen aan de eisen die een andere positie aan ze stelt. Oefeningen die langer duren omdat ze moeten worden uitgelegd. Uiteindelijk moet deze fase weer tot een gezamenlijk "norming" leiden.
Ik las in de Volkskrant een uitgebreid interview met leeftijdgenoot Jans. Die zei het mooi: het is niet altijd helemaal duidelijk wat de normen zijn. Ik ben als coach ook niet altijd consequent. Ik, zegt Jans, ben meer van de waarden dan van de normen.
Met zo'n coach kan ik wel praten. Of zijn we dan gauw uitgeluld?

Vapaan Kasvatuksen Tulos

Ja dat is een mooie titel nietwaar? Daarover later meer. Eerst de vierde overwinning van de Moestasjmeiden op rij.
Groene Uilen 4 was de thuisclub, dus we speelden gewoon op ons eigen trainingsveld. Hoewel we daar, op de training, nog niet schieten volgens de norm van afgelopen seizoen, zijn we in de wedstrijden verrassend rendabel. Dankzij het grote rendement liepen we dan ook ver weg, hoe goed Uilen 4 ook partij gaf. Bij rust was het 24-41 en na het derde kwart lagen we nog steeds flink voor op ons normale schema: 60-33. Toen, en daar zijn we onze tegenstander dankbaar voor, schakelden de Uilen over op zone. Terwijl wij de eerste 6 minuten nodig hadden om door te krijgen wat we daar mee konden, begonnen de Uilen meteen te draaien als een tierelier. Pas in de 17e minuut van de tweede helft, na een 1-10 run, kwam onze eerste veldscore op het sheet te staan, die voortkwam uit een paar goede aanvallen. Weer wat geleerd en toch nog een season high van 71-47.
De meeste punten kwamen van Eewa (20), Femke (19) en Wianne (10) maar niemand bleef droog staan.
Ze doen toch wel iets goed in de opvoeding in Finland want behalve goed in de fundamentals zit Eewa ook goed in de people skills. Zij is vaak al degene die ons helpt onthouden om onze Ubuntu te bekrachtigen en verder is ze gewoon aardig.
Nu vonden we haar al een beetje op Pippi Langkous lijken maar nu blijkt ze ook nogal een goedkope opvoeding genoten te hebben.
Met dat verschil dat haar ouders wel fysiek aanwezig waren, was er toch sprake van een behoorlijk vrije opvoeding. Het enige dat ze heeft meegekregen is het Tshirt met de tekst: "Vapaan Kasvatuksen Tulos". Oftewel: "Produkt van gratis onderwijs".
Een leuk mondje Fins om ergens mee binnen te komen. En in sommige gevallen werkt het dus echt.
Ik hoop ook voor de rest van de ploeg want de dure docent is volgende week op herfstvakantie en laat ze -heel optimistisch- aan hun lot over.

1 minuut peakervaring

De laatste keer dat ik nieuwe schoenen voor basketball heb gekocht was nog niet eens zo lang geleden. Twee weken. Pelle loopt sindsdien op Adidas promodel. Dat is een schoen waar ik in financieel opzicht nooit aan heb kunnen denken. Toen ik twintig was liep het voetvolk op tweedekeus linnen Chuck Taylor All stars. Ze sleten hard. Ik versleet minstens vier paar per jaar. Mensen die minder hard trainden hadden wel eens kleur en rijke ballers, uit Haren of zo hadden dan heel soms Promodels. Times they are a changing.
Afijn Converse maakt geen basketballschoenen meer (nog wel Chucks maar die mogen dat predikaat niet meer dragen) en mijn zoon loopt al op promodel. I must make amends.
Peaks in plaats van de versleten retroChucks van zeven jaar geleden. Dat voelt lekker. Ik maak een klein sprongetje van plezier en ook omdat het neerkomen lekker is. Squashen is wandelen en staan maar the proof of the pudding is in the real thing.
Het komt zo uit dat ik 1 minuut mee doe aan het eind van de training. drie keer heen en weer op een holletje, twee balcontacten en een drietje van Eewa in mijn gezicht. Het voelt als het echte genoegen. Een klein stapje maar een piekervaring! I love this game.

4x13=52

Bij Moestasj willen we graag elk kwart tenminste 15 punten maken. We weten dat we dan meestal zullen winnen.
Nu hadden we zaterdag een heel contingent oud Moestasjers en uiltjes op bezoek. Gezellig. Ik mag Christa, Nouchka, Louise, Imke en Esther en co graag bezig zien en ze hadden toch ook wel een aardige groep om zich heen verzameld. Het spelletje vraagt nu eenmaal dat je ook van je vriendinnen probeert te winnen en dat wilde iedereen op de vloer. De meiden die op bezoek zijn willen graag laten zien wat ze nu kunnen en aan de andere kant: motiveerde de aanwezigheid van Esther haar oude ploegmakkers zelfs tot het "schrijven" van "kick Es' Ass" op training. (we schrijven altijd iets met de voet in de lucht - de ogen gesloten - bij wijze van balansoefening)
De toon was gezet. De coach beschouwde de terugkeer van Louise -moeders zijn altijd nog beter- ook als een versterking waar we voor op moesten passen en voor Esther was een speciale tactiek geactiveerd.
De spanningsboog was er wel dus. Maar het werd niet onze beste wedstrijd tot nog toe. Na een redelijke start stonden we licht op voorsprong 13-8. In het tweede kwart maakten we veel onnodige fouten en ging Scylla er duidelijk in geloven. We hielden het achter helemaal niet dicht en vergooiden nogal wat ballen. Compliment voor de tegenpartij want dat hadden we nog niet eerder gedaan. Maar ook leergeld voor ons want we deden het ook voor een deel onszelf aan.We scoorden alleen uit de break en gaven in de halfcourt offense de bal weg. In de pauze stonden we (na een ook verdedigend vrij desastreus kwart : 13-22) 26-30 achter.
Twee dingen zouden we beter doen: jumping to the ball en georganiseerd aanvallen, in de betekenis van iedereen op haar eigen plek beginnen.
Vooral het eerste werkte. De verdediging, nu vlak voor de bank, trok flink aan. Cadeautjes werden aan die kant niet meer weggegeven. Het werd een lekkere knokpot: In de aanval knokten we echter teveel en zagen we nog teveel spook-backdoors en de ring ook nog wat dubbel, zodat we weer niet verder kwamen dan 13 punten en de voorsprong nog niet veilig te noemen was: 39-36. Gelukkig gingen wij op deze voet verder en werd Scylla wat gejaagd zodat we misschien ons effectiefste basketball van de dag speelden en tot 52-42 wegliepen met nog twee minuten te gaan. Dat we daarna niet meer scoorden, was vooral omdat we onszelf in elk geval qua score een constante wedstrijd hadden beloofd en dus weer 13 punten wilden maken.

Met een beetje meer controle in de aanval, als alle mooie onvervulde assist-dromen van zaterdag onthouden en zonder verdedigende dip moeten we toch de komende wedstrijden weer 15+ kunnen scoren en de tegenstander onder de 45 kunnen houden. En het is natuurlijk goed om te weten dat we ook kunnen knokken en winnen.

Eewa was goed voor 23 zelfgemaakte en wel net zoveel verhinderde punten, Femke voor 9 en een heel uitgespeelde wedstrijd, Marlies (6) was weer onze onvolprezen alleszuiger, Toya (4) strooide met geniale passes waar al weer wat meer van begrepen werden, Marjo (4) speelde binnen en buiten en reboundde zich suf en gooide met een van de mooiste scores de wedstrijd op slot. Wianne (2) speelde een gedeelte van de wedstrijd in een parallel universum maar had ook een degelijk einde aan een out of bounds play, wat de suggestie van ons gecontroleerde basketball toch nog een beetje levend hield. Denise (2) was het andere bewijs dat moeders beter worden (al zijn haar kindjes kittens) en Lycke (2) speelde zich ondanks zere voeten ook weer positief in de kijker ook met een paar sterke optredens als reliefguard.
Mochten we volgende week vier op rij gewonnen hebben, dan zou ik ook wel graag eens een feestje willen beleven. Ik ga maar vast een rondje in het vooruitzicht stellen.......

Uithuizen uit

Ik had wel kunnen fietsen. De hal in Uithuizen is twaalf kilometer van mijn huis. Ik ben er ook al heel vaak geweest maar ik heb hem nooit in een keer gevonden en zo omvangrijk is Uithuizen nu ook weer niet. Het zal ook nooit mee hoeven want volgende maand gaat de antieke (nou ja, jonger dan de coach zelf...) Pelikaanhal tegen de vlakte. Waar zie je dat nou nog: een tribune langs de korte kant tegen het gebogen plafond aan, waar het daglicht naar binnen stroomt.Nostalgie.
De plaatselijke Hoogelandsters zijn vorig jaar gepromoveerd en hebben een enthousiast team met een goeie mix van ervaring en talent. Dat wordt best leuk voor ze, dit seizoen. Compliment.
We zagen er wel een beetje tegenop, zonder het lijn uitzetten van To en zonder de inside moves van Femke...
Maar blijkbaar stimuleert het toch, als je slechts met z'n zessen op reis moet naar de binnenlanden. De 15 punten per kwart zaten er weer ruim in, vooral dankzij de inbreng van Eewa, die soms door een wassenbeeldenmuseum leek te slalommen, daartoe uitstekend in staat gesteld door alle anderen. Met Marlies deze keer steeds aanspeelbaar aan het roer, een in de wedstrijd groeiende Lycke, een als een gemetseld muurtje verdedigende Marjo een voorop in de break lopende Denise en een streak schietende Wianne, was het goed toeven, daarzo. En de appeltaart in Stedum was dan ook verdiend: 43-69.

Vierkante handen

Het thema was driehoekjes maar we hadden nog wat vierkante handen, bij het begin van de eerste wedstrijd van het seizoen, afgelopen zaterdagavond in Peize. De tegenstander ook, maar die kregen na vier minuten voor het eerst een vrije worp door de ring en bij ons duurde het nog iets langer tot Toya het deksel van de andere ring schoot.
En meteen was er ook geen sprake meer van houten passes en stenen vangsten. Drives flitsten door het midden, soms soepel afgemaakt en soms beëindigd met een fraaie dish.
Laten we de eerste minuten gewoon maar niet meerekenen, dan hadden we heel weinig balverlies. De hele bak cliché's kan wel omgekieperd: we zagen elkaar goed staan, de ploeg "stond" zelf ook goed, passes hadden een goede boodschap, enzovoort.
Balans en ruimte kan nog wat beter maar ik denk dat we allemaal in ons hoofd een goed gevoel hadden. Helaas niet in Femke's knie. De pijn daarin werd wat gekoeld ("Chill") door de 25 punten die de dame liet aantekenen.
Eeva Aanwinst was steeds al eerste voor en heel goed met links. (10 punten) Marjo sneed met groot gemak en veel plezier door de nog steeds emmervormige bucket voor 13 punten, Toya was echt bezig als aanvoerster/spelverdeler en Marlies, onze center in het lichaam van een guard, was vooral dichtbij de basket erg goed op dreef.
En dan hebben we het nog alleen maar over de aanval maar ook in de verdediging stonden de moessies hun mannetje. Nog zonder zonepress slaagden we er toch in om erg veel druk uit te oefenen en in het sprokkelwerk aan steals dat dat opleverde toonden ook de andere zusjes van de familie Aanwinst (Denise Aanwinst en Lycke Aanwinst) zich van hun beste kant met stapels steals en rebounds.
Een mooie regelmatige overwinning was het met in vrijwel elk kwart de gewenste 15 punten minimaal. 22-63. Daar kunnen we mee verder.

Een woord met twee LL en

Nog even dit: De sport basketball schrijf je met twee en het lekkere ding dat je in je handen houdt met 1. We hebben het toch ook niet over American Footbal? Of Basebal?
Of Korfbal? O dat weer wel. Nou ja.

UMCG?

Nee, ik hoef niet meteen weer naar het Ziekenhuis. De titel heeft te maken met de zorgen omtrent de Studentenbasketballclubs in Stad. Beide clubs hebben "versterking nodig" en vragen extra dispensatiekaarten om het eigen niveau in stand te houden.
Dat is niet zo mooi want daar zijn de bestaande dispenstaieregelingen al voor. Zijn we niet aantrekkelijk genoeg meer voor de elders ballende studenten? Kunnen we niet langer genoeg power op de been brengen uit eigen opleiding?
Nou van alles wat, denk ik. Persoonlijk denk ik, dat het studentenbasketball een status aparte innam, door de wisselwerking tussen een paar vaste coaches, die ook betrokken waren bij het runnen van de verenigingen op langere termijn en redelijk op continuiteit gebaseerde besturen.
De kaalslag in het hoger onderwijs staat studenten nauwelijks nog toe om langer dan 1jaar aan het roer van een club te blijven en de studenten die wel wat willen staan nu zelf twee keer in de week voor een groep het coachvak te leren. Niets ten nadele van de verenigingstrainers, de besturen en de dispensatiekaarthouders zelf natuurlijk. Misschien zou het studentenbasketball zich ook nog goed redden als de landelijke tendens wat beter was maar we weten natuurlijk allemaal dat er sinds 1980 geen groei meer in het ledenbestand zit, hoeveel beleidsmedewerkers en projecten er ook mee bezig zijn. Ten slotte zijn de clubs binnen de ACLO ook nog aan de kleine kant en daarom wordt het gepiep ook onvoldoende gehoord.
Uilen en Moesies in last, dus gaan ook voorzichtig weer stemmen op, om de samenwerking te laten culmineren in een fusie. De belangrijkste reden waarom die samenwerking suboptimaal blijft is immers de gehechtheid aan de kleur groen of zwart.
UMCG lijkt me een mooie naam waarin beide clubs iets van zichzelf kunnen herkennen:
Uilen Moestasj Combinatie Groningen. Ook promotioneel het proberen waard?

Buitenspel

Dat moet ik nog wel even kwijt: a. ik houd niet van voetbal maar b. ik heb me wel aardig vermaakt met alles er omheen en c. ik ben natuurlijk wel geinteresseerd in het teamproces. Eerst a: ik houd niet van voetbal omdat ik het meestal saai vind en erg overschat als sport, met name in Nederland. Verbeteringen als het afschaffen van buitenspel en het inzetten van moderne media voor definitieve beslissingen worden met een lachje afgedaan. Er wordt een voetbalacademie opgestart omdat “mensen van buiten de sport” toch echt onvoldoende verstand van bewegingsleer, conditie, analyse en teamprocessen hebben. Men vindt het heel gewoon dat de gezonde en goed getrainde sporters 5 dagen tussen de wedstrijden moeten rusten wat wordt gerechtvaardigd door het feit dat men op noppen speelt. En niet in de laatste plaats domweg omdat men het over “het WK” heeft zonder de tak van sport te noemen.
b. het was wel een vermakelijk WK voetbal. Sporadisch kon je het nog wel ergens anders over hebben maar in de kantlijn is toch door alle eenheidsgevoelens, zelfs bijna een kabinet gevormd. Iedereen had er ook wel iets over te melden, leek het. Het telefoontje ‘s avonds van Jan Mulder vanuit Oost Groningen naar de bondscoach was van literair niveau. En zelfs ik, zei de gekke basketballcoach begon dingen in het voetbal te herkennen. Waar de regelgevers niet met de tijd meegingen, gaan spelers en trainers dat wel. Corners en vrije schoppen deden sterk denken aan out of bounds spelletjes en ook verder zag ik wel wat screen-activiteit.
En dan C. dat teamproces. Er is toch te merken dat er iemand als Jorritsma naast de coaches op de bank zit en dat er wat aan bewustwording over de invulling van de rollen binnen het team is gedaan. De spelers waren gemotiveerd, hadden enige betekenis toegekend aan het begrip focussen en waren oplossingsgericht bezig. Van Bommel deed vooral wat hij volgens van Basten niet kon, Sneijder keek om zich heen en Mathijssen en van Bronckhorst konden uitgroeien tot de steunpilaren van het team. Het ging boven verwachting.
En wat wou ik nou nog vertellen....dat ging over de finale en ik heb niemand er nog over gehoord. Er gebeurde aan het eind iets wat in mijn nabespreking tot grote ophef zou hebben geleid: Gio was eruit. Kan. Kramp door die noppen waarschijnlijk. Een beetje tot mijn verbazing was de aanvoerdersband overgegaan om de arm van van der Vaart. Tegen het eind van de verrlenging (nog 0-0) kwam er een vrije trap voor Nederland in niet zo’n heel gekke positie. De bal werd met een boogje naar Oranje’s aanvoerder geworpen maar voor die hem kon vangen dook Sneijder met een katachtige sprong voor hem langs voor een levensechte steal. Vd Vaart was een beetje verbaasd. Vervolgens kwam van Persie van voren aanlopen om uitvoerig met Sneijder te overleggen. Beide toppers stonden daarbij met de rug naar vd Vaart, hem nadrukkelijk negerend. De arme invaller stond volledig buitenspel en moet gedacht hebben dat er in zijn afwezigheid toch wel iets in de ploeghierarchie was veranderd.
Zo'n actie druist in tegen alles wat Ubuntu is en ik beschouwde dat moment als illustratie van de totale desintegratie van het zorgvuldig beleden teamgevoel. Het kwam zo flagrant op mij over, dat ik moet bekennen dat het vervolg niet zo tot me doordrong. Niet eens wat er met die vrije trap gebeurde en nauwelijks dat dezelfde vd Vaart te laat naar voren stapte om de goal van Spanje in de volgende aanval buitenspel te laten zijn.
En overigens moet buitenspel helemaal afgeschaft worden maar dat is een ander verhaal.

Powerforward in OB44

Basketball is goed voor elk. Een beetje eerder dan gepland moet mijn lievelingsspelletje aan de beurt komen in deze rubriek. Het belang van teamsport kan niet genoeg benadrukt worden en dit spel in nu eenmaal de teamsport bij uitstek:
Al weer een poosje zit er een pointguard in het Witte Huis, nu De Gasterra Flames – zoals Donar voorlopig heet- kampioen van Nederland en als kersje op de appelmoes en klap op de vuurpijl ook nog een powerforward aan het roer van de RUG.

De jongeheer Sterken was niet dat je nou zegt meteen herkenbaar als groot talent.
Er komen wel eens mensen binnenlopen bij het studentenbasketball, die elders al veel hebben geleerd en direct een aanwinst zijn. Elmer Sterken hoorde daar niet bij. Er komen ook wel eens mensen binnenrennen, die razend snel zijn en ook dat was Elmer niet. Evenmin stond hij vooraan toen balgevoel en touch werden uitgedeeld en een echte reus ( you can’t teach height) was hij evenmin.

Een basketballer van het type: Als ze er maar plezier in hebben, dus. Veel studentenbasketballers hebben dat wel maar de meesten zijn daar dan ook wel klaar mee. Op een gegeven moment trekt hun studie of iets anders leuks ze dan weer uit de sport weg. Ook wat dit betreft vormde Elmer de spreekwoordelijke uitzondering.

Want een heel enkele atypische basketballer wordt gegrepen, houdt vol en krijgt het spel door.
Laat me zien hoe je speelt en ik voorspel je je maatschappelijke mogelijkheden: Elmer leerde waar zijn plek in het veld was en wat hij met zijn beperkte mogelijkheden kon betekenen voor de ploeg. Hij bleek te beschikken over een talent dat niet meteen aan de oppervlakte komt: persoonlijkheid en doelgerichtheid en teamgevoel. En, niet onbelangrijk: onze toekomstige rector schuwde het vuile werk niet.

Als coach van het hoogste team van de kleinere studentenclub Moestasj kwam ik hem –als ik eerlijk ben nogal tegen mijn verwachting- jarenlater weer tegen. Hij was inmiddels uitgegroeid tot een nuttige tweedeklasse speler. Zo had hij zich tot een uiterst effectieve sta–in-de-weg ontwikkeld met een vlot schotje van middenafstand, een fenomenaal uithoudingsvermogen en vreselijk puntige ellebogen.
Hij was powerforward geworden; een van de “bruise brothers” van het team. Het feit dat hij veel moest compenseren voor zijn gebrek aan massa, kwam hem vaak op scheldpartijen van zijn (meestal veel grotere) tegenstanders te staan.

Toch, en ook die eigenschap mag enig vertrouwen wekken, had Elmer het nooit aan de stok met de scheidsrechters. Met een gezicht waar de vermoorde onschuld en ellebogen waar het bloed van afdroop, accepteerde hij de beslissingen van de fluitisten zonder morren. Hij deed dat zo overtuigend dat hij vaak vrijuit ging bij zijn eerstvolgende misdaad. Dit soort mannen heb je nodig in een team.

Aan het eind van het seizoen promoveerde het nietige Moestasj 1 naar de Hoofdklasse. In dat zelfde jaar promoveerde onze powerforward nog een keer en nu helemaal op eigen kracht. Coach en spelers van Moestasj (een veelzeggende samentrekking van motivatie en enthousiasme) voorspelden hem een grote toekomst. Soms valt het mee, soms valt het tegen.

Goed en blij

Even kort: het gaat wel goed met mij en binnenkort meld ik me ook weer aan de rand van een basketballveld.
En blij ben ik ook. De NBA-finals komen weer wat meer tot leven nu de beide teams door clubgenoten van me worden gecoacht.
Zowel Jackson als Rivers is lid van de PCA, de Positive Coaches Alliance. Een internationale club, die zich richt op een andere, meer volwassen kijk op winnen, leren, inzet en fouten maken.
Ook in het NDBC, het kamp dat we straks voor de 19e keer achtereen organiseren, zijn we zo langzamerhand wel naar die filosofie toegegroeid. Een All PCA kamp en een All PCA NBA finals.
Daar wordt ik toch wel blij en hoopvol van.

Old boys network

Dat is toch gek. Ik roep altijd dat diversiteit belangrijk is en nou zat ik zelf in een zogenaamde "expertmeeting" van de Basketballbond, met twintig witte mannen en nul vrouwen. Het was ook nog eens een "old" boys network. Nou doet het me over het algemeen goed als ik als betrekkelijk jong wordt ervaren, maar als ik ergens de gemiddelde leeftijd nadrukkelijk naar beneden breng, is dat wel een beetje een teken. Ergens halverwege riep ik nog, (uit schuldgevoel?) dat ik diversiteit belangrijk vond maar dat was in een nader verband en tot mijn schande moet ik toch zeggen dat ik pas naderhand over de samenstelling van de vergadering heb nagedacht.
Laat ik ter verdediging maar aanvoeren dat het dus wel erg over de inhoud zal zijn gegaan. Op deze plek en de volgende keer ook daar, moet ik de gemiste kans maar goed proberen te maken.
De oudste deelnemer was mijn eigen vroegere docent lesgeven, Piet Brouwer van Urk. Ik herkende hem niet eens meteen. De jongste waarschijnlijk Harald Davenschot, die nog bij mij stage heeft gelopen. (En er hier vandaag vooral aan bijdroeg dat mijn leeftijd onder het gemiddelde uitkwam.)
Oudere mannen. Dat het met die leeftijd ook zorgelijk kan worden of het allemaal wel terecht komt met die opleidingen van de bond, bleek aan het eind. Ons subgroepje had zich geworpen op het onderdeel coaching en communicatie en had daarbij in prima samenwerking 4 principes als pijlers vastgesteld, die een leidraad zouden moeten vormen onder het hele bestel. Waarheden als koeien waar je meer of minder de diepte mee in kunt. Toen we die aan het eind van de bijeenkomst moesten reproduceren, uit het hoofd, konden zowel Jan Willem Jansen als Kaj Reker (beide begin 50) er maar 3 verzinnen..... Toch maar wat jonge vrouwen met goede hersenen in de groep. 20% is het tipping point, heb ik wel eens gehoord.

toptrainers

Een aanradertje van RVU. Aardig om deze mannen over het vak te horen praten. Ook al is dat dan voetbal.
Ik heb het minst met van Gaal en van Marwijk en de trainer van Hanegem en het meest met de Haan en Beenhakker. Beenhakker is mijn favoriet omdat hij zo duidelijk uitspreekt dat het bij hem om de mensen gaat. Ook al noemt hij ze dan "23 kikkers in een kruiwagen." De andere mannen, met name van Marwijk vinden dat met het spelen van het spel niets te vergelijken is. Zij spelen als coach eerder met pionnen dan met spelers.
Coach Kaj wordt ook oud. Toen Adriaanse en Hiddink op de hoogste trainerscursus zaten, zat ik dat ook. Ai. Die mannen hebben veel langere carrières gehad als spelers, dat zal het zijn.
Beenhakker doet me denken aan Billy Cunningham en Phil Jackson, NBA coaches die eerder ook als speler een ring hebben gewonnen en beide zeggen dat de gecoachte kampioenschappen zwaarder wegen.
Nu zo'n aflevering met niet voetbalcoaches, graag.

het zit in de tuin en het tikt

Iedereen zou af er toe moeten revalideren. Van revalideren is het maar een klein stapje naar revalueren en inderdaad waardeer ik mijn omgeving weer meer. Sinds ik terug ben, na de ablatie en een bijbehorend kort verblijf in het UMCG huis ik zo'n beetje in het tuinhuis. Dat huisje heb ik de hele winter wel gezien maar niet beschouwd als verblijfplaats; eerder als coulisse.
Nu merk ik weer de gebruiksvoordelen ervan: een schaduwrijk maar niet duister plekje waardoor je wel in de tuin bent maar niet in de volle zon (niet goed voor mij) Beschut maar niet van het groene afgesloten. Rustig maar wel verbonden met de buitenwereld door het internet. Revalidueren.
Het tikt. Het tikt voor het eerst weer een blogje. En het hart klopt maar het klopt nog niet helemaal. Mooie sinussen worden afgewisseld met chaotische drumsolos. Het hoort erbij, zeggen ze. De behandeling is geslaagd en zeer precies uitgevoerd. Zowel de UMCG ritmesectie als ikzelf hebben er een goed gevoel aan over gehouden. Uiteindelijk telt mijn gevoel natuurlijk. Nu eerst maar rustig aan doen, patient spelen, uitrusten en maar zien wanneer ik weer aan het normale leven ga deelnemen.
Ik leg me er maar bij neer. De omgeving helpt daar wel bij.

Eend in de boom

Wist u dat eenden als kolibries recht omhoog kunnen vliegen als ze een nest hebben gebouwd op 5 meter boven de grond in een boom? Gek he?
Er waren wel meer gekke dingen, zaterdag. Met acht personen (Esthers neusbeen leed nog teveel onder de hardhandige aanraking met Stina's elleboog op de training) arriveerde Moestasj te laat in Dokkum. Friesland was mooi in het voorjaar maar wel uitgestrekt en moeizaam door te komen, hetgeen niet in het reisplan was verdisconteerd. Niet te laat om op tijd te beginnen maar wel te laat om goed te beginnen. Een kleine drie minuten gezamenlijke warming up betekent dat je de atmosfeer van een zaal niet aan kunt voelen en de verhoudingen niet begrijpt en dus niet kunt schieten.
De hal was net zo grijs en kaal als de kantine sjiek. Het veld was groot, wat meestal een voordeel is, bij ons snelle spelletje. vandaag was het te groot.
De tegenstander wilde er nog wel even tegenaan, zo aan het begin van de lente en vooral good old Irma Swart, de lange pointguard uit mijn meisjeskadettenselectieploeg lichting 1968, had zin. In de eerste helft beperkte ze zich nog tot een serie steals en coast to coast scores waar we geen antwoord op hadden of anders een verkeerd antwoord.
De klap kwam meteen hard aan: 12-2 na 5 minuten hoeft nog niet dodelijk te zijn, lastig is zo'n blow out wel. Langzaam, heel langzaam en met inzet van alle mogelijke time-outs kwamen we tot iets passender spel maar toch stonden we nog altijd 9 punten achter bij rust, hadden we nog geen break gelopen en nog niet gescoord uit een aanvalsrebound.
De rust deed ons goed. In het derde kwart herpakten we ons met mooie passes en fatsoenlijke aanvallen. Een 16-9 kwart betekende een echte wedstrijd met nog maar twee punten te gaan. Je zou zeggen met goede moed het laatste kwart in :d'r op en d'r over.
Onze verdediging was echter absoluut te sloom, wat ons op nogal wat scores uit lay-ups kwam te staan. (Zonde tegen ons eerste principe!) Bijna terug in de partij liepen we tegen een paar driepunters van Irma op, terwijl we zelf niet scoorden.
Zelfs de verander truc hielp niet meer. We zouden pick en rolls gaan spelen na twee passes maar kwamen alleen tot verlegenheidsschoten.
Van de negen punten verschil krabbelden we tot vijf en dat was het dan.
Onze tweede nederlaag in 2010. Nummer tweenalaatst als enige team waarvan we niet hebben gewonnen.
Uitwedstrijden. Ik ben gewend om nooit een uitwedstrijd te spelen. In de landelijke competitie met Uilen waren we immers helemaal gewend aan 250 km in de auto met een tussenstop, een uur van te voren in de zaal, acclimatiseren en de overtuiging dat we niet voor niets zo'n end opgevouwen hadden gezeten. Onze tegenstanders, die dat 1 keer per jaar moesten, die waren niets gewend en dus hadden we dubbel thuisvoordeel.
Dat is anders in het rayon. De helft plus twee wedstrijden in het WAS en uitwedstrijdjes, die je bijwijze van op de fiets kunt doen. Het resultaat is dat we dit jaar dan ook slechts twee uitwedstrijden hebben gewonnen. Buiten Groningen zelfs maar 1. Een aandachtspuntje voor volgend jaar, dunkt me.
En ach. Het was toch een mooi seizoen. (derde geworden, meeste punten gescoord???) Een mooie thuisreis door landelijk Noord Nederland. Echt lente was het en de eenden zaten er nog.

oefenpotje

En geoefend hebben we. In basketball omdat we toch tegen een hoofdklasseploeg mochten. De dames van BVG vonden regelmatig hun weg door de press. Ze deden het slimmer dan we van tweede klassers gewend zijn: De laatste steunpilaren in de zone naar de ene kant trekken en dan scoren langs de andere. Ze konden dat doen, doordat we toch gewend zijn om 1: de bal voorin af te pakken en 2: dat de vrouw aan het handvat de layup wel tegenhoudt. Een goede les: Unfortunately....if the ball goes over your head....you have to sprint.
Omdat we het in de aanval, ook zonder Esther, wel goed deden en we na verloop van tijd toch ballen gingen stelen, voorin, bleven we goed bij, om niet te zeggen gelijk opgaan met de hekkesluiter van de hoofdklasse. Maar ondertussen moesten we ook onze mentale weerbaarheid ernstig oefenen. Je moet de bitsende tegenstander eigenlijk bedanken voor de training op dit vlak.....
De inbreng van onze buitenlanders was heel behoorlijk. Vooral Maria had het vizier op scherp staan en ze was ook niet te beroerd om stevig te verdedigen. Lisa werd in elk geval goed moe. Ze had het ook zwaar, want ze moest met Marjo onze verdediging wat body geven tegen alle lengte van BVG. Tegen oud-uil-air-Iris was niet zoveel kruid gewassen echter. Haar af en toe dan maar naar de vrije worplijn sturen en onder de andere basket maar zorgen dat we veel raak schoten.
Goede oefening, zo'n tegenstander. Zouden we vaker moeten doen. Misschien wel elke week?

Scylla bites, maar bijt niet door.

Met z'n zessen stonden we voor het eerst dit jaar in Vinkhuizen. Eens de basketballtempel van Groningen waar ik bijna woonde. Het is een nare gribus geworden met aan een kant rammelende houten borden en korte veldjes. Achter de bank en in het veld was het ook een rommel. Het schijnt dat rommeligheid verrommeling tot gevolg heeft. Met behulp en onder aanmoediging van lieve omstanders slaagden wij erin de zaak netjes achter te laten. De pil van de omgeving werd verguld door de wedstrijd.
We begonnen goed met een kwart zoals ik dat graag zie: aanvallen over veel schijven en veel tempo en druk door de press: bij meer dan 15 punten in een kwart zeur ik eigenlijk nooit. Wat wel zorgen baart, als je met zo weinig bent, zijn fouten en daar kregen we nogal wat van. In het tweede kwart werden we toch een beetje moe en speelden we ook niet meer zo goed. Het is een kwalijke cirkel: minder scoren- minder press- minder makkelijke scores. Ondertussen kwam Scylla venijnig dichterbij: vlak voor rust was het verschil nog maar 1 punt. We leken het lek weer boven te hebben door de laatste 6 punten weer te laten aantekenen.
Maar het derde kwart is vaak niet ons kwart: in de eerste 5 minuten daarvan gaven we 14 unanswered points weg en was de eerste leadchange een feit (om in color comment te blijven) 33-40 Scylla's yell: "bite!" ging op. Niks lukte in de aanval en daarom gingen we steeds onrustiger spelen waardoor niks lukte..nog een kwalijke cirkel en hoe kom je daaruit?
Ton Boot zegt altijd dat er geen trucjes bestaan in basketball. Boot heeft natuurlijk altijd gelijk, dus laten we het psychologisch gereedschap noemen: je kunt dan wel aan de aanval blijven hervormen maar een verdedigende verandering is ook een verandering. We kunnen best een aardige zone spelen om in terug te vallen na de press. En ja hoor: na een beetje een onwennige start bracht de tweede helft van het kwart ons weer helemaal terug, langszij en voorbij. Met een gebroken cirkel waren we opeens weer heel goed: degelijke scores uit een felle maar gecontroleerde press en prachtige backdoorpasses volgden elkaar op en alle vrije worpen gingen binnen. 53-71.
Op het andere veld wonnen mijn oude ploegmaten met een punt en veel gejuich van kinderen en zo kun je de gribus wel weer met een goed gevoel achter laten.
Compliment van de tafel (allemaal vroegere pupillen): goeie speelsters, Kaj. Die ene gaat vast nog wel eens promotiedivisie spelen!
Esther was, ook met 4 fouten aardig op dreef, en scoorde 27 punten, Linda was vooral in de tweede helft uiterst koel, ook van van de vrije worplijn en kwam op 17, Toya, die zich maar een keer met de scheidsrechters bemoeide, had uitstekende drives en maakte 14 punten. Marjo grossierde in rebounds, Janne was een constante factor als aanspeelpunt en met een speciale rol in de verdediging en ook zonder de inbreng van Roos hadden we het niet gered. Over goede schoten die niet vallen zeuren we ook niet.
Femke, Wianne en Karine waren van de partij en kwamen om diverse redenen niet in het veld maar speelden wel en belangrijke rol in de morele ondersteuning en opvang in moeilijke momenten. Ubuntu, we hebben iedereen gezien.

winnen en feest

Een hele serie feestjes, afgelopen week en de overwinning op Uilen 4 paste goed in dat rijtje.
We waren een beetje gehandicapt wat nog eens extra werd benadrukt toen Wianne, die zich tot volwaardig lid van het eerste team begint te ontwikkelen, bij een in & out de bal op de hand kreeg en met gevoelloze vingers op de bank bleef. Zes over en waar we vorige week extra klein speelden, speelden we nu Janne en de lange vrouwen. Dat ging ook wel, al waren we een stuk minder scherp dan vorige week. We kenden goede minuten en goede kwarten en kwamen geen moment in gevaar. De in de laatste periode gestelde doelen van niet meer dan 15 tegen en zelf 60 haalden we echter niet. Het was goed zo.
Esther maakte er toch nog 18, Linda (12) vond vaak het goede ogenblik om een drive te maken, Roos (7) was weer attent van dichtbij, Mareike aus Amersfoort scoorde 3x knap op 1 tel, Marjo was goed voor de eerste en de laatste punten uit de wedstrijd Janne pafte 1 driepunter binnen en was nauwelijks op vergissingen te betrappen en Wianne scoorde nog net even knap voordat haar hand dat ook zei.
En toen op naar het volgende feestje met het winnende sheet als boodschappenbriefje....

de leukste wedstrijd!

Het is goed voorstelbaar, dat je baalt, als je een wedstrijd hebt verloren, die zo spannend en gelijk opgaand was als die van zondagmiddag. Het had immers best andersom kunnen zijn. Bij andere wedstrijden, dit seizoen hadden we dat gevoel ook wel eens. Wij stonden na afloop in het vakje winnende team ingevuld en dat gaf een extra goed gevoel maar we speelden ook nog eens leuk! En uiteraard was dat ook de verdienste van de tegenstander, die continu partij bleef geven en echt wat van ons vroeg.
We moesten driepunters incasseren en verhinderen, een behoorlijke reactie op de press beantwoorden en de bal in de ploeg houden. We moesten goed op ons quivive blijven om de kleine cadeautjes, die de Uiltjes soms weggaven ook te openen.
De press was weer het uitgangspunt van alle moestactiviteit en weer gaf dat ons, door genoemde kleine presentjes, zoveel lucht, dat we ook vrij relaxed aanvallen konden spelen. Meer en betere screens dan ooit hadden we nodig meer en betere swings en meer en beter schoten van dichtbij en veraf hadden we nodig. En we deden het.
Volgens mij was dit echt pas de eerste keer dat we zo goed speelden, dat we van Uilen 3 konden winnen en we maakten er een memorabele wedstrijd van.
Hij was zeker ook memorabel voor onze bankspeelsters, die tegelijkertijd op twee velden speelden. Dat mag wel in je CV want dat vergt wel iets van je aanpassingsvermogen. Doordat we niet de hele tijd over de inside-capaciteiten van onze Deutsche dr. Oetkerangestellte konden beschikken, was er nog een memorabele eersteling te begroeten: bijna vijf minuten horseshoe-offense! 5 kleintjes om de bucket heen laten een ruim open midden over waar weer allerlei leuks mogelijk blijkt.
Echt onze beste en leukste wedstrijd van het seizoen tot nu toe.En daarmee de leerzaamste: als bijna alles goed loopt vallen de fouten die toch nog gemaakt worden beter op. Ik kan me het balen van onze geblesseerde powerforward goed voorstellen: wat zal dat gekriebeld hebben als je niet kunt spelen. Ze heeft echter bij die eerste keer, eind 2009, dat we de press inzetten een heel belangrijke rol gespeeld en mee geholpen het vertrouwen in dit wapen te vestigen. Helpt dat iets?
De coach verwacht intussen eigenlijk het seizoen gewoon af te maken op de bank (of daar net voor in het gezichtsveld van luid tegen deze opstelling protesterende speelsters) en ik ben daar eigenlijk toch wel blij om.
(En PS: door de leuke en sportieve tegenstand hopen we stiekem toch, dat Uilen kampioen wordt.......)

andere kijk

Kijk: dit is ook sport. Een deel van de meiden aan tafel, met de tong uit de mond bezig hun verbeterpunten te laten leven.
Ze hebben de hun keuze uit kaartjes van het "weloverwogen verbeterspel versie basketball" voor zich uitgestald en brengen nu van de belangrijkste twee prioriteiten in beeld op een klein kaartje. Dat dragen ze straks bij zich als ze naar de training of de wedstrijd gaan en dat komen ze tegen als je bijvoorbeeld hun schoenen aan trekken. (uit de koffer van de coach komt ook een lamineerapparaat....)
Leuk van het gebruik in een team: de kaartjes worden na afloop geschud en een voor een door een teamgenoot opgepakt en gegeven aan degene die ze gemaakt heeft. Die legt vervolgens weer uit wat die keuze voor haar betekent. Het team krijgt hierdoor meteen ook een inzicht in waar iemand mee bezig wil. En de coach. Die ook. Hij heeft zijn gereedschapskist niet voor niks meegenomen...

PS: iemand een suggestie voor een betere naam voor het kaartspul?

web 3.0

Afgelopen weekend heb ik me laten informeren over informatie. In de jaren negentig van de vorige eeuw stelde ik in een communicatieplan voor om het internet als belangrijkste bron van informatie voor het Sportcentrum van de Universiteit te gaan gebruiken. Het rooster op het web en het cursusaanbod. Het was een goed doortimmerd plan en wel erg voor de muziek uit: de de verwerkelijking ervan botste nog wat op de tijdgeest: onze directeur had net duizenden folders laten drukken en overwoog daar nu een standaard voor aan te schaffen. 1.0 vierde hoogtij en daar hoorden, zo weet ik nu, zowel de folders als de informatie die ik op internet wilde zetten gewoon bij. In het kort alles wat niet in twee richtingen werkt is 1.0.
2.0 is alles wat interactief is: inschrijven, reacties geven, terugtwitteren, de viral movies van de SP. Ik wil daar ook wat mee, dus ik heb nu op mijn coachingsite een zogenaamde answergarden geplaatst. daarmee vraag ik minimalistisch commentaar. Ik ben erg benieuwd wat er voor woordwolk gaat ontstaan, als mensen de moeite nemen om op een zwevend begrip te klikken of, nog mooier en nog interproactiever, zelf een reactie van 20 tekens publiceren. Dus, doe dat alsjeblieft eens een keertje, leren we allemaal weer veel van.
De vraag kwam wel meteen in me op wat dan Web 3.0 zou worden: De overtreffende trap van interactief is synergetisch maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat het weer een stap terug is. Met groeiend inzicht laten we de blogpagina's en de Iphone gewoon links liggen op de vuilnisbelt van de beschaving. Het is moeilijk voor te stellen, blogde hij.

let down

Als ze maar net zo scherp - mede dankzij de terugkeer van Janne op de training- zouden zijn als dinsdag en net zo geconcentreerd -dankzij de terugkeer van Karine? -als donderdag, dan stond ons een mooie wedstrijd te wachten tegen Paiz, dacht de coach.
En zo was het eigenlijk ook. De concentratie was goed en de press was veel te veel voor de meiden uit Peize. Wham bam, thank you mam. Evelien, nadrukkelijk aanwezig in gezelschap van haar buik, was getuige van een overdonderend begin: 23-8 na de eerste periode. Omdat we wat slordiger werden, met name in de rebound, werd het verschil nog 5 punten groter bij rust. Eigenlijk deed, op die rebound na dan, iedereen wat ze moest doen en ook nog wel een extra duit in het zakje.
Maar misschien was die slordigheid in dat belangrijke onderdeel wel een voortekentje van de things to come. Evelien hield het voor gezien en hees puffend haar buik weer naar huis. Koppen weer leegmaken en dan tweede helft weer beter rebounden en dan ook beter spelen en verder uitlopen. Maar het werd een raar kwart. Hadden we niet al gewonnen? Nee, we hadden last van "let down", een geknapte spanningsboog: De concentratie op details was weg. Niet dat het grotere teamritme echt verstoord was, de aanvallen liepen gewoon heel behoorlijk door maar het afmaken werd teamwise "jerky". Heel licht te veel spanning op de spieren en net geen goede afwikkeling meer. Een tekenend moment, waar ik ook maar even (tevergeefs) een time-out op nam, gebeurde in de tweede minuut: Peize stuntelde de bal over de lijn bij het innemen en wij mochten van de zijkant inbounden. Dat deden we zo haastig en chaotisch dat we eigenlijk zonder balbezit weer inleverden.
We kregen zeker wel twintig goede schoten en een heleboel vrije worpen maar het duurde tot de negende minuut van de periode, tot we ons eerste en enige punt van het kwart lieten aantekenen. Roos bleef redelijk smooth en ook heel goed overeind in de rebound. Heel gek om het team zo behoorlijk te zien spelen en de afmakers zo te zien schutteren.
6-1 voor Peize, dat wel de verdediging maar niet de aanval wist aan te scherpen. Vorige wedstrijd een season high in een kwart nu een low.
Het is dan knap als je toch nog weer wat weet te maken van de laatste periode. Het hield niet over maar het ging. en de uitslag was met 53-35 een mooi spiegelbeeld van de wedstrijd.
Positief: En wat hadden we een lekker groot team bij ons! Een volle bank met internationale allure. Dus voor het eerst dit seizoen zullen er mensen misschien minder hebben gespeeld dan ze op konden...
Positief: En wat hadden we veel mooie swings in de aanval. En dan kunnen we ook eens waarnemen dat de timing van het open komen op weakside best een beetje beter kan.
Positief: En wat een mooi buikje!

M&M's

Kansen in overvloed voor coaches en procesbegeleiders na de laatste verkiezingen.
In het commentaar in de krant lees ik een paar berustingen: Deze verkiezingen waren een test voor de komende landelijke? Oh ja? Mijn gemeente ligt niet in Uruzgan. Nationale (gemeente) belangenpartijen doen straks gewoon niet mee en als ik Rutte was zou ik me ook niet rijk rekenen....
De Volkskrant wil ook vraagtekens zetten bij de legitimiteit van het gemeentebestuur, na een opkomst van 53%. Ook dat vind ik niet terecht: Als je niet gaat stemmen om reden dat je niet wilt, hou je de rest van de periode je mond. Klaar. Het is niet mogelijk om je stemming niet te communiceren.
Wat heel lastig lijkt is de grote versnippering die optreedt. Maar heeft dat juist ook geen voordelen? Er zijn veel keuzes van samenwerken mogelijk, zonder dat er een team in het team hoeft te ontstaan. Kleinere fracties hebben misschien wel scherpere kantjes maar zijn beslist minder onbeweeglijk. Het is bijna alsof je een ploeg formeert, zonder er rekening mee te hoeven houden dat die liever de pass van die krijgt.
Ik had het over mogelijkheden: er komen een heleboel onervaren raadsleden naar voren. Ik ben beschikbaar om een traject naar politieke en bestuurlijke groei te begeleiden.
En misschien nog interessanter is mijn nieuwe advertentietekst:
"Ervaren teamcoach beschikbaar als facilitator bij coalitieforming, storming, norming en performing."
Mensen en teams bijeen brengen. Gaat lukken. De M&M's breng ik mee.

SWART™

Een van mijn belangrijkste werktuigen is mijn vinger. Vooral in bevochtigde toestand heb ik er erg veel aan.
Hoe lever je een bewijs, dat ergens vooruitgang in zit? Gewoon SMART plannen, zegt mijn omgeving vaak. Meten is weten. Laten we het ezelsbruggetje eens overlopen: Specifiek: OK; centraal staat een bepaald aspect van het leven of van basketball...snap ik. Meetbaar: met een centimeter, een weegschaal of door te tellen. Aantrekkelijk: Altijd! Realistisch: als in uitgaande van de realiteit. De realiteit is wat NU is en of een doel realistisch is kun je dus pas STRAKS zeggen. Ik hou het maar op optimistisch! Dromen, durven en als het niet klopt heb je in elk geval van een positieve werkhouding genoten. Tijdsgebonden: wanneer meet je weer?
Op het begrip meetbaar, waar het hele idee op is gebaseerd wil ik toch nog wel even stil staan. Voor mij volstaat als bewijs voor verbetering: opinie, nattevingerwerk.
Als iets niet te meten valt is het toch waar te nemen. Als iemand anders het ook waarneemt, versterkt dat de waarde van je eigen waarneming. Dus de frisse blik van Karine, terug van Curacao, die waarneemt dat de coördinatie van de meiden die zij een jaar geleden voor het laatst op training heeft meegemaakt, is verbeterd, versterkt mijn mening daarover.
Ik heb het al vaak gezegd: als het niet SMART kan doe het dan maar SWART.
En nu bedenk ik opeens iets: Voordat dat begrip opduikt in een of andere scriptie of dissertatie is het misschien wel goed om het vast te leggen, als merk, bedoel ik. Na geregistreerde begrippen als Huh? en Jamaar™, is er nu “SWART™” (en nu ik toch bezig ben meteen maar "Nattevinger©")

Hoogtepunten

Het is natuurlijk al weer een poosje geleden. Maar wat was het mooi om Tuitert voor zijn race op het bankje te zien zitten en de race alvast te zien doen. Elke slag maakte hij in zijn hoofd en met zijn hoofd. Ik had hier net zo graag en lang naar willen kijken als naar de werkelijke slagen, die -voor mij in elk geval verrassend- tot goud leidden.
De visualisatie van dit soort mannen duurt bijna exact zo lang als de werkelijke race. Ik heb Wennemars wel eens getimed zien worden op de totale beleving. Dat klopt. Natuurlijk is dat ook belangrijk. Je kijkt omhoog na dat je over de streep bent gekomen en dan staat er ook 1. Tuitert. NED op het bord. Gianni Romme schijnt voor dit soort dingen te realistisch te zijn geweest, als schaatser in elk geval. Hij kon niet visualiseren zonder misslagen, die hoorden nu eenmaal bij hem.
Dat brengt me meteen bij een ander hoogtepunt. Ook dat gaat over focus. Romme's pupil Anni valt over de streep in de ploegachtervolging maar kan de tegenwoordigheid van geest opbrengen om haar voet naar voren te schoppen, wat de Duitsers net in de finale brengt. Ik denk niet dat ze dat gevisualiseerd heeft, van te voren. Mooi was dat.
En op het minst hoge punt wil ik niet te diep ingaan. Zoiets is weer aanleiding tot andere hoogtepunten: Zie dominee Gremdaat en zie, nog mooier, de foto op de voorpagina van de Volkskrant een dag later. Als je die niet meer hebt, kom je maar bij ons op de koelkast kijken. Wij doen hem nog lang niet weg.

aanwaaien

Soms komt er zomaar iets aanwaaien waar je je vervolgens even op uit kunt leven...
Een heel kleinfilmpje over aanwaaien op Youtube als je een dikke minuut hebt en even wilt klikken op de titel...
Marc Tuitert is het zeker niet komen aanwaaien. Vertelde vanochtend aan Pelle, dat Tuitert (waar hij nog nooit van gehoord had...) ongeveer Europees kampioen was, toen Pelle werd geboren. En vanaf toen eigenlijk gevochten heeft met alle omstandigheden.
Uit het onvolprezen boek "Effect", dat Johann Olov Koss heeft geschreven met twee Noorse sportpsychologes, heb ik geleerd dat ook schaatsers aan teamwork kunnen doen. Ze moeten dan van tevoren tot het commitment bereid zijn, dat ze elkaar zoveel mogelijk beter willen maken. Zelfs als betekent: beter dan jezelf. Maar schaatsen is wel een individuele sport. Een overwinning in een wielerwedstrijd is ongeveer zoiets als het beslissende doelpunt maken voor de ploeg.
Als Kuipers en Groothuis niet balen zijn het geen topsporters als ze het wel doen zijn het niet de echte teamgenoten volgens de wet van Koss. Maar wat is uiteindelijk belangrijker? Het team of de ploeggenoot? Als zij oprecht blij kunnen zijn voor de persoon van Tuitert, die zoveel aan hun te danken heeft, zijn zij ook winnaars.

Yekaterina

Nu we toch over de voormalige Sovjet Unie hebben: Als je Yekaterina googlet, krijg je te lezen dat dit een heel "uncommon" vrouwennaam is (US census)
Gewoon Katharina eigenlijk. In het voormalige oostblok en inmiddels in Vancouver denken ze daar heel anders over! Van de vier Russische deelneemster aan de 1000 meter heet er eentje Olga. Dat kun je verwachten. Maar dat de andere drie (!) allemaal Yekaterina heten vind ik wel bijzonder.
En dan is er ook nog een Kazachse met precies dezelfde voornaam en nog een Poolse Katarzina.
Wist je dat er in de voormalige Sovjet Unie, in de Oeral, een plaats ligt die Jekaterinenburg (Екатеринбург) heet? (Tegenwoordig, dan. Ik heb op school geleerd dat het Sverdlovsk heette. Er zijn dus ongetwijfeld Yekaterinas, die in Sverlovsk geboren zijn maar graag Екатеринбург op hun bul willen...) Universiteit is daar ook. Alles. Moderne stad, alleen wat te ver weg.. Zouden ze ook een ijsbaan hebben?
De snelste Yekaterina werd 11e, gisternacht.

donkerpaarse krokodil

Ik mag wekelijks aanzitten bij het afdelingsoverleg van de afdeling Algemene Bestuurlijke en Juridische Zaken. Daar val ik logistiek onder en je steekt er wat van op. Vaak iets nuttigs en soms iets waar de haren je van overeind gaan staan.
Waar regels worden gemaakt en gehanteerd drijft af en toe een paarse krokodil voorbij:
Er bestaat een centraal loket waar je je in moet schrijven voor wat voor studie dan ook. Studielink. Studielink beheert vervolgens je gegevens tot je een diploma krijgt. Als een tijger haar jongen mag je wel zeggen. Als er iets aan de ene kant in komt, kun je er zeker van zijn dat het er precies zo uitkomt aan de andere kant.
Je zou zeggen dat het handig is, dat je dan bij de ingang ook vaststelt wat voor data binnenkomt. Zeker wat voor te zeggen maar beslist niet altijd.
Als je in de Sovjet Unie of in Opper Volta geboren bent, bestaat dat land niet meer. Je geboorteplaats ligt dan in Oekraine of in Burkina Faso. Hoe logisch is het dat je zo'n geupdate landaanduiding op je bul wilt? Kan niet, zeggen de datasluizers van Studielink. Dat huidige land komt niet in de gegevens voor, dus het komt er ook niet uit. Kunnen we de eenentwintigste eeuw dan niet een beetje omarmen, zolangzamerhand en doen alsof Kroatie bestaat? Helaas: Niet over te praten; protocol is protocol. Als ons verzoek om nadere gegevens over een afgestudeerde geen gehoor vindt bij de niet langer in functie zijnde apparatskis van de Sovjet Unie, dan is dat jammer maar aan de uitvoering van het protocol zal het zeker niet liggen. Eigenlijk mag ook alleen je babyfoto op je paspoort, immers.

kopwerk

Hebt u dat ook wel eens? Je fietst en door een vork in de weg, of door een kruispunt komt er een andere fietser op je pad. Vaak. Natuurlijk.
Ik wou het even hebben over het gevoel dat je daar soms bij krijgt: de persoon fietst ongeveer even hard als jij. Je komt echt in het wiel te zitten en gaat even hard. Wat gaat er door je heen? Wil je wel in het wiel van een wildvreemde zitten? Harder dan maar? Langzamer?
Met enige interne overredingskracht heb ik mezelf zover gekregen, dat ik precies net zo hard blijf doorfietsen als ik wil. Vandaag dus toevallig constant in het wiel van een andere weggebruiker. Dat is eerst even een kwestie van analyseren, dan concentreren op een zekere cadans en na een paar honderd meter denk ik er niet eens meer bij na.
De gedachten die nu mijn brein weer vullen worden deze ochtend echter opgepikt door mijn voorganger. Hij heeft blijkbaar last van me. Ben ik er net af, dat je op zo'n manier hinderlijk kunt volgen...In harder heeft de fietser geen zin maar in verder kopwerk ook niet. Hij houdt dus in en gebaart driftig met zijn linkerhand dat ik erlangs moet.
Weer wakker geschud uit mijn gedachten en weer betrokken bij mijn medemensen vraag ik vriendelijk en met een lach of ik even kopwerk zal doen.
Aardig voor de Pas op: Aardig campagne: de kopwerker.
Mijn medemens heeft geen behoefte aan mijn inspanningen en maakt dat duidelijk. OK, denk ik en we vervolgen onze weg. In dezelfde richting en exact hetzelfde tempo. Mijn wereldbeeld klopt weer.

season high

And six out of seven players in double figures. Nummer 4 ontmoet nummer 2 en wint met 87-48. Goede zaken deed vooral koploper Uilen 3, dat nu nog 1 overwinning van het kampioenschap af is.
We begonnen met zeven tegen zeven. Janne-Marlies deed weer eens mee en was, ondanks lichte brakte toch erg prettig om er bij te hebben. Haar tanden bleven dit keer op hun plaats.
We begonnen slordig. Steals pakken en snel naar de andere kant en daar maar wat proberen. Toen het na 5 minuten nog steeds 2-2 was bracht een time out even rust. Toen we daarna wel een paar keer scoorden bleek de moeite die de tegenstander had met de full court press. Ze slaagden er bijna aldoor in de bal in bounds te krijgen maar waren op de andere helft vervolgens de kluts behoorlijk kwijt. En de Moestasjmeiden waren gretig en hadden de handen op de juiste plaats. Hoewel we weinig kunnen oefenen met de press, gaat iedereen hem toch steeds beter snappen en misschien wel het belangrijkste: iedereen vertrouwt op het effect ervan. Onze tegenpartij vandaag ook: Een grove schatting gaat toch wel in de richting van 40+ steals uit press situaties.
Groene Ster had eigenlijk maar twee perioden dat ze echt tegenstand konden bieden: in het laatste stuk van de eerste helft kwamen ze weer terug tot 6, na eerder 12 achter gestaan te hebben. Het tweede kwart ging met 20-20 gelijk op.
De coach was wel blij met 33 punten bij rust. Na rust sprongen we meteen door naar tien punten voor in de tweede minuut en naar 24 in de zesde. in 1 kwart 25 punten uitlopen is ons in elk geval niet vaak gegeven. Ik denk dan ook dat de 34-9 van het derde kwart een record is.
In het laatste kwart, bij een gelopen race, wisten de dames uit leeuwarden het netje ook nog een paar keer te vinden. Dat was het dan ook. Auch in der Hoehe verdient, zeggen onze oosterburen.
Wat zal iedereen lekker gespeeld hebben: Esther met 22 punten (al stond haar relatie met de coach wel even op springen door wat ze er niet in gooide....het is weer bijgelegd. In een relatie moet je soms wel eens even praten) Janne-Marlies was goed voor 16 punten, Marjolein schoot met scherp ondanks (dankzij?) de zere vinger en kwam tot een season high van 14, Roos, Mareike (manchmal gekonnt..) en Toya, die verder grossierde in mooie passes, waren alledrie met 10 punten ook in de dubbele cijfers. Wianne kwam op 5 punten uit en deed een paar keer opvallend goede dingen voor de balans in de aanval.
Onze geblesseerden vielen elkaar in de armen op de bank, moedigden aan en vingen op. Ubuntu.
Meiden, bedankt dat ik hier bij mocht zijn. Ik heb genoten.

wetenschap met de natte vinger

In de Volkskrant vanochtend een artikel over het project dat oud toproeier Henk Jan Zwolle in samenwerking met de VU uitvoert. Men meet de geschiktheid van jonge kinderen voor een bepaalde sport. Spartakiade zonder spelvorm. hebt u een beeld? Anders is er een plaatje bij van een jongetje dat met de tanden op elkaar aan een rek hangt en iemand met een stopwatch erbij. Gewoon meten hoe lang, hoe snel, hoe sterk de kinderen zijn.
Dit levert een soort BSA op, een bindend sportadvies, waar niemand zich gelukkig aan hoeft te houden. Zwolle stelt dat vooral voor sporten als roeien, volleybal en basketball, zo'n vroegtijdige selectie heel belangrijk kan zijn. Lengte is daarbij volgens hem een essentiele voorwaarde.
Nou nee, dat is het niet. Bij roeien misschien. Amerikaans onderzoek, dat bij dit soort wetenschap beslist vooraf genuttigd had moeten worden heeft jaren geleden al uitgewezen, dat juist bij basketball de fysieke kenmerken de kleinste rol spelen. Een sport als baseball had een veel sterkere correlatie tussen lichamelijke eigenschappen en succes in de sport.
Bij basketball, teamsport bij uitstek, gaat het veel meer om intelligentie, mentale en sociale vaardigheden binnen een allesbepalende groepsdynamiek.
Lengte is een factor en groot heeft niets met centimeters te maken. Wenn es so einfach wäre.......

De winter verbroedert

Ik zei het op deze plek altijd over sport. Bij sport heb je echter altijd winnen en verliezen. Een verschil in belangen (en soms verschillen in inzichten die een kloof slaan) Het moet anders gezegd: teamwork verbroedert.
Een mooi voorbeeld was gisteren, toen Miriam met onze bus in een sloot gleed. 5 vierkante meter gladde weg was wel genoeg. Ze had niks en kon me vanaf de rand van het dorp rustig te woord staan.
Toen kwam de een na de andere dorpsgenoot aanwandelen om te vragen hoe het ging. De dichtstbijzijnde ging koffie zetten en zo keken we een paar minuten later naar een uitzicht dat we anders nooit gehad hadden.
We konden vanachter het raam ook een onderzoekje doen naar de interesse van andere voorbijgangers. Eentje stopte zefs, klom uit de auto en vergewiste zich ervan dat er geen beknelde of anderszins hulpeloze wezens in de bus zaten.
Het werk waarmee de bus uit de sloot werd getrokken was geen werk voor een team. Een rustige vakman kon het met zijn spullen makkelijk af. Dorpsbewoners die voor een versperde weg kwamen te staan hadden ook meer belangstelling voor ons welbevinden dan haast. Verbroedering. Je zou er haast voor de sloot in rijden.

Wat is leuk?

Ik zat in een hoekje van de volle tribune in de WAS. Kwartfinale voor de beker tussen Uilen en Celeritas. Achter mij zat een paar supporters van de tegenpartij. Hoe heetten die ouwe mopperpoppen bij de Muppets ook al weer? Statler & Waldorf. Zo een beetje.
Het was geen onvoorwaardelijke liefde tussen meneer Waldorf en Celeritas. "het lijkt helemaal nergens op!" en "wat doe jij hier eigenlijk?" als er een schot of pass gemist werd.
Ik ben wel onvoorwaardelijk fan van knokkende basketballsters. Strijd! Inzet! Spanning! Ik heb genoten van de werklust van beide teams. Ik vond het jammer voor Natalie dat de schotjes niet vielen maar ik heb met open mond naar het vliegwerk van Jorieke zitten te kijken en met blijdschap kennis genomen van het feit dat Femke een groot deel van de pot op volle kracht kon spelen.
De beide ploegen waren meer aan elkaar gewaagd dan ik had verwacht. Ik sprak coach Rob een paar dagen eerder en we dachten beide dat Uilen 3 van de tien keer zou kunnen winnen. Dat had zondag wel kunnen zijn, ware het niet dat Cookie drie minuutjes de regie kwijt was en dat het sterke slot van Karin werd gecounterd doordat Rachel het werk ook niet meer alleen aan Megan en Rianne overliet. 7 puntjes. Het hadden er 8 minder kunnen zijn. Mijn plezier overtrof mijn verdriet.

Statistieken

Sorry, coach Wooden,
Uw stelling, dat het team dat de meeste fouten in de aanval maakt, meestal wint, ging even niet op.Ik coach al ongeveer m'n hele leven op die aanname en gelukkig klopt het in grote lijnen altijd wel. Het zal bij Woodens teams ook wel gegaan zijn om iets minder fouten....en de uitzondering bevestigt de regel.
Maar toch: we pakken tientallen steals en aanvalsrebounds, we lopen fastbreaks als nog niet eerder dit seizoen en krijgen de prachtigste kansen. En toch verliezen we in Leeuwarden van de grand old ladies van Aris.
Hoe groot, denkt u, is de kans dat een dames tweede klasse team 7 op 11 driepunters schiet, en dan nog met 5 verschillende speelsters? Van de laatste 22 punten kwamen er 18 van way down.
En dat steeds als we weer iets dichter bij kwamen. Op een gegeven moment ontstaat er een soort morfogenetisch veld boven onze basket. En wij bleven maar kans houden. Bij een stand van 52-50 waren de laatste drie schoten voor ons. Overbodig te zeggen dat deze op de bult missers kwamen....
We moeten er dan maar weer van leren: de driepunters kwamen steeds in de overschakeling van press naar halfcourt defense. Beide deden we goed maar in het niemands-verantwoordelijkheids-land ertussen ging het mis.
Mijn stelling, na deze wedstrijd: Moestasj dames 1 hoeftgeen enkele wedstrijd meer te verliezen. Al zullen we de vaste dribbles van Eugenia wel gaan missen..
scores: Esther 22, Roos 8, Toya 6, Linda 5, Wianne 4, Marjo 3 en Mareike 2. Femke twintig brownies.
By the way: er is nog 1 speelster over, die alle wedstrijden heeft bijgewoond. Marjo.
Voorlopig zullen we de verbeteringen weer in eigen hand moeten nemen. In februari hebben we 1 wedstrijd en daarna is het pas weer maart. Ik ben benieuwd of ik er dan weer of nog bij ben...

Met cijfers!

HSV was onze model tegenstander. Na de eerste, verloren wedstrijd vonden we dat we een kans zouden moeten hebben. Mijn inschatting was 51 % kans. Ik zat er niet ver naast. Janne (botsplintertjes van de duim af???) en Femke (enkel) konden niet mee doen, maar zich wel nuttig maken. De cijfers zullen spreken:



We begonnen redelijk, zeker niet de mindere maar zoals wel vaker, hadden we erg veel moeite met scoren. Het was ook weer een harde pot, maar dit keer met scherp fluitende scheidsen. We hadden onze handjes teveel nodig dus de klappen vielen vooral bij ons. We namen twee keer een kleine voorsprong maar verspeelden die aan het eind van het eerste kwart weer. Het was 9-9 en misschien is dit een goede plek om even op te merken dat het vorige keer 23-27 was geworden....
Het was te merken dat HSV onze press kende en ertegen had geoefend. Onze steals kwamen daar niet echt uit.
Halverwege de tweede periode ging het mi: van 15-11 voor ons maakte HSV een run van 16-2. Veel onnodig balverlies aan onze kant doordat we ons onvoldoende goed aanboden, met layups als gevolg. De pauze kwam als geroepen. Tien punten achter en met zo'n productie lijkt het gelopen.
Als iets niet werkt, moet je iets anders gaan doen. In ons geval lieten we ons in de tweede helft terugvallen in een zone. HSVB raakte duidelijk van slag. Bijna alle rebounds waren voor ons en we gaven alleen van afstand iets weg. Dat is hoe zo'n zone werkt. Doordat we ook aanvallend een goede periode kenden, kwamen we weer een beetje in de wedstrijd. Met 29-35 heb je weer kans.
Linda was weer terug in de wedstrijd als goed aanspeelpunt en af en lukte er ook een stukje press. Onze goede hoop leek echter de bodem in te worden geslagen, want het gat werd eerst weer 9 punten met minder dan een halve periode voor de boeg. Wat wel leuk was waren de fraaie backdoor assists die opeens uit het niets kwamen, maar 4 minuten en negen punten....
Maar hoe goed HSV ook tot dan toe de press had opgerold, opeens was er paniek en pakten we vier steals achter elkaar, die ook allemaal werden omgezet in scores en met 1 minuut was het opeens 43-44 en lagen we psychologisch gezien duidelijk boven!
En Toya, die de hele wedstrijd vond dat ze niet kreeg wat ze verdiende van de scheidsrechters, mocht opeens vanachter de lijn gelijk maken. Statistisch gezien was dat te verwachten, want we scoorden tot dan toe minder dan 50 % van de lijn. We waren echter aan de winnende hand en ze maakte ze beide. Weer schoten de dames uit Haren niet echt op en weer hadden wij de bal. We gingen nu zo duidelijk winnen, dat we zelfs nog een layup konden missen. en met 4 seconden deed Eugenia met de bal wat ze moest doen. Ze rolde zich eromheen als een egel. 44-45. Hoeveel procent kans zei ik ook al weer?
Veranderen helpt en met de press ben je bijna nooit kansloos.
Ook de sprekende cijfers laten zien dat het verschil heel klein was: beide teams schoten 32,7 % over de hele wedstrijd.
Het verschil zat hem in 1 keer vaker naar de vrije worplijn....
Rebounds, steals en persoonlijke fouten waren ook redelijk in evenwicht. We hadden steeds net iets meer.
Scores gaan we dan ook maar even opschrijven: Esther had een doubledouble: 15 punten en 18 rebounds. Toya 8 punten (uit 60% veld en 100% lijn) Marjo 8, Linda 7 en 12 rebounds, Eugenia 5 en Roos 2.

Nog twee opmerkingen: het doorwerken van de cijfers moet een coach zelf doen. Dat is leerzaam. Het is overigens wel leuker na zo'n wedstrijd...Op het administratieformulier stond ook een huppeltje van de coach opgetekend....
In het publiek vond iemand luidruchtig, dat mijn rol was mijn speelsters op te voeden. Dat was toen er een game-related ongelukje gebeurde en Linda direct haar excuus maakte voor iet te veel inzet. De welopgevoede dames van de tegenpartij bitsten haar weg. Dat gesprek over opvoeden wil ik wel aan.

Condition humaine

Handig zo'n teller. Dan kun je tenminste zien dat als je niets schrijft, je ook geen bezoekers krijgt. Ik zou alle lezers weer iets van me laten horen en dat heb ik nog niet gedaan. En dat terwijl het volle leven weer nadrukkelijk op gang is gekomen.
Daar zie ik u dan in een winterse wereld. Zo winters, dat ik zelfs al een keer niet op trainen heb kunnen komen. (in mijn carrière is het twee keer voorgekomen dat het winterse weer maakte dat een wedstrijd niet door ging) Niettemin hebben we een goede voorbereiding gekend met veel conditie.
"Kaj, ik hoorde dat je een conditietraining ging geven. Nee toch?" De verbazing en de tegenzin dropen van het gezicht. De speelsters zullen ooit echt heel erg moeten wennen aan andere coaches, wat conditietraining is in het basketball heel gebruikelijk. Ik kon er vroeger ook wat van hoor. Ik wilde altijd h a r d e r trainen dan welke tegenpartij dan ook. Inmiddels vind ik het belangrijker dat we b e t e r trainen dan de meesten.
Basketballconditie is de staat waarin je verkeert om te basketballen. Die bereik je door veel specifieke arbeid te verrichten. De specifiekste vorm is break-oefeningen en -ultiem- het partijtje. Doe je dat bij mij hard genoeg (en misschien ben ik wel een beetje al te tolerant...) hoef je geen extra werk te doen. Nou ja buik, borst en kern oefeningetjes. (maar dat zou iedereen moeten doen.) Doordat onze specifieke manier van spelen alles te maken heeft met rennen en pressen zijn mijn meiden helemaal niet zo slecht in conditie. Maar......dan is er het kerstreces. 'Algemene wedstrijdsporters' kunnen het zich permitteren om het lichaam en de geest niet op piekniveau te houden. Een beetje dreigen voor de kerst met een testje zou kunnen helpen maar het is vooral de geest die weer op basketball moet gaan staan.
Dus begin ik met het uitdelen van dribbelbrillen. Als je heel 'deliberate' wilt trainen gebruik je die dagelijks, ik gebruik het als bewustzijnsverruimende verrassing. Er wordt op de goede manier gestunteld en even later doen we ook de passoefeningen net even anders dan anders. We proberen steeds weer opnieuw beginners te worden. Ik geloof daar heilig in.
Het testje ging ook door overigens. Twee minuten de zaal op en neer en aan het eind even over zo'n vervelende bank heen. Deze test gebruik ik al vanaf het moment dat ik het Duitse Basketball Handbuch in handen heb gekregen. (Ik zoek het op: vanaf maart 1987) (Even een opmerking over dit boek: Het Nederlandse basketball lag op het Duitse voor tot ca 1986. Vanaf het uitkomen van het Basketball Handbuch, offizielles Lehrbuch der DBB, is de ommekeer teweeggebracht.....) Velen zijn inmiddels aan de test blootgesteld, in 2010 nog maar zeven.
Er hoort een score bij: elk halve veld is een punt. De goede promotiedivisie mannen scoorden 44 punten, de beste vrouwen 40. Dit zijn over het algemeen echt de sterren van de ploeg. Iets met willen en kunnen heeft dat te maken. Mijn meiden scoorden wat lager maar bijna iedereen heeft een run nodig om het te leren. Zij krijgen volgende week een herkansing, anderen mogen een eerste score laten aantekenen.
En zijn ze nu in conditie? Ik denk het. Misschien heb ik het mis.....