adviezen voor sporters

Mijn leeftijdsgenoot en goede vriend Rink Hooisma, scherm-, turn- squash- zwem- en roeidocent bij ons Sportcentrum is nu ook nog eens fysiotherapeut geworden. Ik vind het knap. Hij zal nu allerlei adviezen aan sporters gaan geven en daar had ik er nog wat van in de kast staan. Meer voor de leukigheid ooit al eens gekocht. Ik zou echter geen beter gebruiker van deze kennis weten.
Voordat Rink het van me kreeg heb ik de inhoud nog even gescand en een aantal aanbevelingen wil ik ook eenentwintigsteeeuwse sporters niet onthouden: Door de week raad dr. Opstal vezelrijk brood aan, maar op de wedstrijddag wil hij de spijsvertering niet nodeloos belasten en laat hij ons wit brood eten.
U moet in elk geval naakt slapen, heel belangrijk. Geen geknel en koud krijgt de sporter het ook niet.
Heel modern is de methode van ontspanning. Eigenlijk moet ook dat naakt voor het open raam, maar in elk geval ziet de goede dokter veel heil in ontspanningstechnieken.
Wat kledingadviezen betreft is de bekende sportarts uit Nederland, tevens warm pleitbezorger van saunagebruik, haast te laat geboren. Sport in het oude Griekenland moet hem zeer hebben aangesproken.
De adviezen over eten op de wedstrijddag hoeven nog niet direct te worden opgevolgd, misschien is het voor de naaktrecreatie wel het geschikte moment om eens wat mee te experimenteren.
Op de vraag hoe sex in het weekschema kan worden ingepast is de dokter zeer uitgesproken: het enige moment waar van wetenschappelijk is komen vast te staan dat sex slecht te combineren is met sportprestaties is tijdens de sportbeoefening. Anders nooit. Ach en als u toch al naakt bent....

flow

Vanochtend, voor dat het heet werd, jogde ik voorzichtig door de weilanden rond Stedum. Hardlopen is voor mij al jaren afzien. Tegenwoordig hoef ik wat minder mee te zeulen en dat scheelt behoorlijk. Het ging best lekker. Maar flow? Nee. Wel zo lekker, dat ik bijna spontaan over flow na kon denken. (De laatst bestudeerde module van een cursus Sportpsychologie drong zich op) Vroeger genoot ik nog wel eens van flow. Dan vergat ik alles om me heen, het lopen ging vanzelf en hoe laat het was moest je me niet vragen. Met lopen had ik dat niet zo vaak. Ik liep teveel met een doel: conditie voor basketball of 1 periode per jaar, voor de grote estafettes.
Met basketball had ik wel regelmatig. Toen ik nog speelde, bedoel ik. Als coach heb je nooit flow, nu ik er over nadenk. De tijd heb je altijd in de gaten, bijvoorbeeld. En het spel wordt bewaakt, ook als het goed gaat. Loslaten kan maar zelden, al zou je het willen. Het is net als vroeger, toen ik bezig was met het bijvak filmkunde: B-films werden een stuk interessanter, maar je overgeven aan echt goede films wordt veel lastiger als je beroepshalve camerastandpunten en montagetempo bij gaat houden. Slechte wedstrijden zijn voor een coach minstens zo interessant als geweldige. Zitten en lekker kijken is er nooit bij. Terwijl helemaal opgaan in iets toch zo lekker voelt.
Maar hoe komt een basketballcoach aan flow? Ooit weer op de fiets of misschien wel lopes? Misschien moet hij het maar doen met de flow van z'n team.