zondag, maart 30, 2008

een jonge vriend

Paul is 62 geworden. En nu is dit monument er opeens niet meer.
Paul van Ginkel ving me op op mijn eerste schreden in het verenigingsleven van Olympia.
De enige mens die ik ken, waarbij -op uitdrukkelijk bevel van zijn moeder- de prullebakken ruim van de muur af waren geplaatst, omdat al die basketballers die bij hem over de vloer kwamen de muur als backboard gebruikten bij het schieten met hun afgekloven appelklokhuizen. (andere mensen presenteren dan geen appels meer maar bij Paul zou zoiets nooit zijn opgekomen)
De laatste jaren van mijn actieve carriere had ik best vaak met hem te maken. Bij het fluiten koppelde ik hem vaak aan mezelf, speciaal als een of ander wat verder gelegen oord moest worden aangedaan. Het fluiten was voor mij een moetje maar dan had ik tenminste nog het genoegen van Paul's gezelschap. Daarna kwam ik hem sporadisch nog tegen in de stad. Heerlijk zijn begroetingen, alsof hij me jaren niet had gezien: Heeee, hahahaha, hallo, hahaha! En ja, dan bedoelde hij mij, al zag je dat niet altijd in een oogopslag.
Altijd jong gebleven, altijd kleur in zijn kleren of z'n haar.
De Winnie de Pooh van het Groningse basketball.
Ach. Er was er maar eentje zo.

vreemd

Deze plek is een vertrouwde. Hier kan ik altijd opschrijven wat me bezig houdt in het basketball. Of eigenlijk ons bezig houdt. Het gaat hier namelijk meestal over teamsport en bijna altijd over mijn team.
Het is dus ook gek, dat ik hier zo lang niet geweest ben: Het was al moeilijker om fris van de lever iets te schrijven door mijn dagelijkse bezigheden in het begin van de week. In het weekend roept het gezin steeds krachtiger. Dan is ook nog mijn wijze klankbord heengegaan met alle nasleep vandien. En: let's face it. De resultaten waren ook niet best en vrolijke stukjes schrijf je nu een keer makkelijker.
Bij de 20ste wedstrijd van het reguliere seizoen werd het me allemaal te veel en deed ik iets wat ik in ruim 30 jaar winnen en verliezen nog nooit gedaan heb. Ik hield op te coachen. Liet het spelen van de tweede helft helemaal aan de meiden over. Dat was al een vreemde positie.
De laatste gezondheidsontwikkelingen helpen ook niet echt: mijn medicijnen "doen" het niet meer en m'n hart kan op eigen kracht het werk slecht aan.
Ik word nu "opgeladen" met een nieuw medicijn waar ik ook niet echt blij van word. En zolang die niet werkt, ben ik niet in staat om als basketballcoach actief te zijn.
En zo vond ik mezelf terug in de vreemde hal van Kardinge. Ik deed even ubuntu met de zeven aanwezige meiden, introduceerde Hans Nieboer als stand in (waar ik heel blij mee ben) kreeg nog een fijne bearhug van coach Lace Strong van binnenland en verdween naar de vreemde plek van de tribune.
De plek van beste stuurman is me niet vreemd maar om mijn eigen meiden zo van boven te zien was wel erg gek.
Het was goed dat ik daar zat. Er waren ook goede mensen om me heen en het was echt heel zinvol ook voor het verloop van de wedstrijd: De eerste acties van Fre bijvoorbeeld prikkelden ook daar boven het patroon waarin de coach keek. Als coach word je allergisch voor bepaalde situaties. Misschien had ik haar wel meteen gewisseld. Coach Hans mopperde wel maar bleef relaxed en dat was maar goed ook want Fre was juist van plan de beste wedstrijd uit haar loopbaan te gaan spelen.
Dankzij haar driepunters (die op goeie momenten in de wedstrijd vielen maar waarvan sommige mijn buurman de opmerking: "zo die navel is ook meteen weer schoon", ontlokte....) maar ook door een goede fase van algehele verdedigende alertheid werd in het tweede kwart een mooie voorsprong opgebouwd. In de laatste 6 minuten van de eerste helft scoorde Binnenland helemaal niet.
Het ging goed. Het gaf de toeschouwer moed. Tot mijn verbazing kwam zelfs het ritme in mijn rikketik terug.
Omdat ik al had besloten niet tot het einde te blijven, verliet ik -en ook dat was heel vreemd- de wedstrijd na het derde kwart. Ik zag de Uilen wel iets meer moeite hebben maar concludeerde, dat 13 punten niet zouden worden teruggehaald tegen een vastberaden verdediging. (bij 10 of minder was ik niet helemaal gerust geweest.....)
Omdat ik niet meteen een juich-smsje ontving toen de wedstrijd afgelopen moest zijn, heb ik me nog wel even onbestemd ongerust gevoeld maar gelukkig: 63-59: er was voldoende marge.
En dat die Fre zo'n goeie pot speelde! 20 punten voor deze schutter.
Vreemd, Fre. Maar goed vreemd. Mag wel een gewoonte worden. Net als winnen. En als ik het dan ook nog voor het zeggen heb, zou ik dan ook wel weer op m'n eigen plekje willen zitten.

zaterdag, maart 08, 2008

eerst maar even dit:

8 maart 2008, internationale vrouwendag.

Aan de NBB COE,

Betreft: onder protest gespeelde wedstrijd Binnenland 2 – Groene Uilen 1 in de dames promotiedivisie, zaterdag 8 maart 2008.

Tot onze tevredenheid zagen we bij binnenkomst in Sporthal de Driesprong in Barendrecht, dat er landelijke competitie U20 jongens, over het grote veld kon worden gespeeld.

Onze tevredenheid verdween al voor het inspelen geheel, want de landelijke dames speelden toch echt op een zijveld.

Nationale vrouwendag lijkt ons wel een goede dag om deze misstand aan de kaak te stellen.

We hebben gemeend de wedstrijd onder protest te moeten spelen.

De reden hiervoor wordt hieronder uiteengezet.

Waar dit jaar de landelijk onbeduidende, armlastige vereniging Baros al (terecht) gedwongen is, een veld met de vereiste afmetingen beschikbaar te stellen, meet men hier aanwijsbaar met twee maten.

In de Driesprong is weliswaar voldoende uitloop op te meten bij de achterlijn, maar de belachelijke breedte van 13 meter staat uit de hoeken van het speelveld uitsluitend driepunters op naaldhakken toe en wat belangrijker is, bij goedgetrainde topspeelsters is de breedte van het veld een gegeven, dat niet telkens gecheckt moet hoeven worden

Dispensatie kan volgens ons gegeven worden op technische gronden: dwz als er in de wijde omgeving geen veld met de voldende maten gevonden kan worden.

Dispensatie mag nooit worden gegeven op grond van economische motieven waarbij bovendien wordt gediscrimineerd! Blijkbaar vindt de organiserende vereniging haar jongemannen team meer waard dan het tweede vrouwenteam, maar gezien het feit dat beide teams uitkomen in de landelijke competities mag de NBB dergelijk laakbaar gedrag niet oogluikend toestaan.

Ondergetekende begrijpt, dat een officieel protest niet mogelijk is, maar wil hierbij toch een ernstig beroep doen op de commissie, die voor de dispensatie van dit sort hallen verantwoordelijk is.

Met een opnieuw aanbrengen van de belijning waarbij de beide zijlijnen 50 cm verder naar buiten komen te liggen is een deel van de bezwaren opgevangen.

Over het serieus nemen van de basketballsport op dit niveau spreken we dan echter nog niet, omdat in deze huidige constellatie tot 4 maal toe een bal uit het (niet in gebruik zijnde) middenveld de vloer oprolde en tot twee maal toe een ontsnapte mini tot de orde moest worden geroepen.

Graag tot discussie bereid,

Kaj Reker,
C 2910, coach Groene Uilen.
K.e.j.reker@rug.nl

Uit het supplement AW:

H.1. Speelzaaleisen
H.1.1.De COE stelt bij bestuursbesluit nadere eisen ten aanzien van inrichting van de speelzalen, waarin wedstrijden
binnen de Landelijke Competities worden gespeeld. Het besluit, en wijzigingen daarin, worden uiterlijk gepubliceerd in
de maand januari voorafgaand aan het seizoen, waarop het besluit of de wijziging betrekking zal hebben. De eisen
richten zich in hoofdzaak op:
a. de persoonlijke veiligheid van spelers en officials.
b. het comfort van spelers en officials, zowel voor, tijdens, als na de wedstrijd, en de geëigendheid van de speelzaal
voor het spelen van basketball op landelijk niveau.
c. de ontvangst van en de accommodaties voor publiek en pers.
In het besluit worden tevens dispensatiemogelijkheden geregeld van de eisen, bedoeld onder b en c. Geen dispensatie
zal kunnen worden gegeven wanneer de speelzaal niet voldoet aan de eisen onder a. bedoeld.

Voorstel: Regel toevoegen: Geen dispensatie zal kunnen verleend als daarmee dicriminatie kan worden mogelijk gemaakt.

Anders maken we de volgende keer maar gebruik van het gestelde onder H.1.2

H.1.2.Indien een club wedstrijden wil laten spelen in een speelzaal, die niet voldoet aan de eisen, bedoeld in H.1.1 onder

a, is de COE gerechtigd om op kosten van de thuisspelende club een andere speelzaal in te huren en de wedstrijd

daarin vast te stellen.