Ons trainen is spelen, ons spelen is trainen, dus is dan onze wedstrijd verdwenen?
Het grote doel is en blijft stapjes maken, beter worden en meer kunnen met basketball.
De passie gaat ook wel in die richting, maar daarnaast kent het team een sterke motivatie tot presteren en wel nu. En dat is leuk en goed en lastig. De coach moet af en toe wel het team teleurstellen en er op wijzen dat het eredivisieniveau vandaag nog iets te hoog gegrepen is. Als je dat eigenlijk wel wilt, faal je misschien wel. En als je al zou slagen? Ben je dan klaar? En dan?
Voorlopig kunnen we nog wel even vooruit.
Highlanders stelt ons zaterdag behoorlijk op de proef met een zone. Goed voor ons om de afspraken weer eens na te lopen.
Ze nemen de ballen snel in, zodat onze overschakeling sneller moet en andere zones in de press minder comfortabel aanvoelen. We moeten de paraplu nu vaak in de opklapstand zetten en dat zijn we niet gewend. Highlanders bestaat uit speelsters met behoorlijk balgevoel en individuele handigheid, maar als team hebben ze moeite om de goede acties met elkaar te verbinden. Bij rust is het verschil wel gemaakt: 48-21, als een walk-over voelt het absoluut niet.
Maar dan gebeurt weer waardoor de press juist wel weer als comfort zone-press voelt: We weten dat er een moment komt, waarin hij echt gaat werken en de tegenstander dat ook weet. In de derde periode maken we een 33-3 run met veel plezier en groot gemak en in het vierde knallen we weer stevig over de honderd. 112-29.
Eeva hield haar gemiddelde op peil met 34 punten, Marjo nam alleen maar goede schoten en maakte 20, Femke was ook bijna 20 maar qua punten nog maar 17, Saskia was weer goed op dreef met 12 en verder deed iedereen haar duit wel in het zakje.
Volgende week wordt het echt leuk: vroeg - maar leuk. 09.00 Vinkhuizen tegen Scylla in het wit. Ik heb het niet bedacht.
zondag, januari 23, 2011
maandag, januari 17, 2011
telefooncel
Helaas verdwijnt de telefooncel uit het straatbeeld. Vandaag de dag heeft bijna niemand die meer nodig. Bijna niemand?
Op de foto wordt een type opgetakeld dat ik al nooit meer gebruikt heb, voorzover ik me kan herinneren. Hij is driehoekig.
Een echte telefooncel is vierkant, staat op een basketballpleintje ter hoogte van de vrije worplijn, is dichtgelast en bevat een basketballspeler met een bal. Die basketballspelerster is geïnstrueerd om de bal in de basket te schieten.
"Maar de deur is dicht! Dat kan toch niet!" , weet de speelster. Coachen is vragen stellen: "zit er ook een dak op deze telefooncel?", vraagt de coach. (Aha: Dat had ik in mijn beschrijving nog niet gemeld, maar nee, er zit geen dak op deze echte ouderwetse telefooncel!)
En zo hebben al talloze mensen leren schieten. Omhoog, door het dak van de telefooncel. En hoe dat straks moet, zonder dat beeld?
zondag, januari 16, 2011
glazen plafond
Is it a glass ceiling? No, it'sa sticky floor. Vrouwen schijnen vaak te zeggen dat ze niet zo nodig hoger op hoeven. Vrouwelijke solidariteit en respect dwingt ze dan misschien ook wel vaak om onder de honderd te blijven. De tegenstander heette Jumping Five, ze waren aardig, deden goed hun best en verdienden ons respect.
Als je tegenstanders respecteert, neem je ze serieus en speel je zelf ook op je best en soms breekt het plafond dan vanzelf.
Het was in het begin van de tweede helft van de competitie en we waren bezig om onze full court game weer in een nieuw jasje te steken. We scoorden best aardig maar we deden ook nog genoeg fout om veel van te leren. Het mooie van veel scoren, is dat je dus ook veel herkansingen krijgt om echt beter te pressen. Goed uitgevoerde herkansingen leveren nieuwe herkansingen en opeens was er, in razend tempo, een serie scores. Als je even je neus was snuiten, keek je tien punten later weer op en dan bleef je wel even kijken hoe lang de run door zou gaan. 19 punten in iets meer dan 2 minuten is echt wel uitzonderlijk. We zullen nooit weten hoever het door had kunnen gaan want het werd rust en daarmee ging de druk van de ketel, maar het is goed te weten dat zoiets kan. Hoe ver moet je achter komen om er niet meer in te geloven?
Verder maar ermee.
Eeva 35 punten (de meeste simpelweg door goed opstellen in de rebound), Toya 23 (de meeste op snelheid), Femke 14 (de meeste met rechts), Saskia 12 (de meeste met bord), Marjo 10 (allemaal met hoofdpijn), Denise 10 ( allemaal uit de clutch)
Het mooi van zonepress is, dat de scores natuurlijk allemaal door het team worden geproduceerd. Ook Marlies (meeste deflections van iedereen) Charlotte (op drie verschillende plekken inzetbaar en overal goed) en Lycke (meeste bijgeleerd van iedereen) droegen meer dan een steentje bij waarmee het plafond werd ingekinkeld.
Als je tegenstanders respecteert, neem je ze serieus en speel je zelf ook op je best en soms breekt het plafond dan vanzelf.
Het was in het begin van de tweede helft van de competitie en we waren bezig om onze full court game weer in een nieuw jasje te steken. We scoorden best aardig maar we deden ook nog genoeg fout om veel van te leren. Het mooie van veel scoren, is dat je dus ook veel herkansingen krijgt om echt beter te pressen. Goed uitgevoerde herkansingen leveren nieuwe herkansingen en opeens was er, in razend tempo, een serie scores. Als je even je neus was snuiten, keek je tien punten later weer op en dan bleef je wel even kijken hoe lang de run door zou gaan. 19 punten in iets meer dan 2 minuten is echt wel uitzonderlijk. We zullen nooit weten hoever het door had kunnen gaan want het werd rust en daarmee ging de druk van de ketel, maar het is goed te weten dat zoiets kan. Hoe ver moet je achter komen om er niet meer in te geloven?
Verder maar ermee.
Eeva 35 punten (de meeste simpelweg door goed opstellen in de rebound), Toya 23 (de meeste op snelheid), Femke 14 (de meeste met rechts), Saskia 12 (de meeste met bord), Marjo 10 (allemaal met hoofdpijn), Denise 10 ( allemaal uit de clutch)
Het mooi van zonepress is, dat de scores natuurlijk allemaal door het team worden geproduceerd. Ook Marlies (meeste deflections van iedereen) Charlotte (op drie verschillende plekken inzetbaar en overal goed) en Lycke (meeste bijgeleerd van iedereen) droegen meer dan een steentje bij waarmee het plafond werd ingekinkeld.
maandag, januari 10, 2011
Herbstmeisterinnen
In Noord Nederland leek de winter zaterdag afgelopen. Nog wat gletsjers op de parkeerplaats in Haren, maar al behoorlijk zacht. Met onze wedstrijd kwam tegelijkertijd ook de herfst ten einde. Dat laatste competitietechnisch gesproken: HSVB2 was onze laatste tegenstander van de eerste competitiehelft.
En niet de minste: Dat ze net zoveel punten als wij hadden verzameld en nog een beter doelsaldo hadden, zei eigenlijk wel genoeg.
Het beste mag in zo'n pot boven komen en de meiden van Moestasj waren dan ook tot op het bot gemotiveerd. Bovendien waren we bijna compleet (Lycke kampte nog met de naweeën van een buikgriep en Wianne heeft inmiddels een andere keuze gemaakt - voorlopig). Daar nog weer boven op hadden we met z'n allen scherp getraind en plannen gesmeed voor de ontmoeting. De lange versie van die plannen bespaar ik de lezer; hou het maar op Plan ABC&D.
De plannen werkten niet. Dat voorop. Maar verder waren we wel scherp en het team deed waar het goed in is: creatief improviseren met grote passie(Moestasj is een samentrekking tussen Motivatie en enthousiasme). In het eerste kwart waren bijna alle rebounds voor ons, kreeg HSV nauwelijks een goed schot en dus was het na tien minuten 18-3. Dat verschil was verrassend.
"Wij speelden toen ook wel heel slecht...dat doen we anders niet hoor!", zeiden twee mij welbekende HSV dames na afloop. Van die analyse wil ik toch wel iets terug pakken: ze speelden ook wel tegen een tegenstander die heel goed op dreef was. Ook wel een beetje onze schuld, dat slechte HSV spel.
En dat bleek ook wel toe het stof van het eerste kwart weer was gaan liggen, bleken de teams vrijwel volkomen aan elkaar gewaagd en de 15 punten bleven netjes overeind tot de rust. Denise gaf het ene deel van de emotie aan: "Nu oppassen voor ons derde kwart, meiden!" En kappie Marjo coachte aan het begin van dat kwart: "Gewoon weer opnieuw beginnen, meiden! Nieuwe wedstrijd!"
Dit bewustzijn drong goed door tot het hele team en weer was het kwart duidelijk voor Moestasj. Het publiek had een mooie avond - al had het resultaat voor de meeste toeschouwers best anderom mogen zijn, het voelde toch een beetje als thuis. Waar het zich achter de thuisploeg schaarde kreeg het wel af en toe een crowdsilencer om de oren. HSVB gaf weer goed tegenspel maar toch schoten we door naar 48-26.
Vooral aan het laatste kwart zal HSV een behoorlijk gevoel overhouden. Hun goede schoten bleven vallen en een paar tough-ones vielen nu ook.
Daar staan ook van Moestasj-zijde tenminste 4 echte plan B uitvoeringen tegenover. En we oefenden "Het spelen met het kussentje". We weten wat we daar te leren hebben: grote verbetering zat hem al in het ons eigen maken van de bal. Eerst hebben en dan er iets mee doen. Dat deden we namelijk bijna hautain, op het laatst.
Qua resultaat sluiten we het eerste deel van de competitie af als "Herbstmeister"( . Dat is net zo iets als voorstaan in de pauze: nu komt de derde periode - een nieuwe wedstrijd! Met een klein kussentje.
Eeva: 18 punten, Marlies 10, Femke 9, Marjo 8, Toya 7, Saskia 4, Denise 4.
En niet de minste: Dat ze net zoveel punten als wij hadden verzameld en nog een beter doelsaldo hadden, zei eigenlijk wel genoeg.
Het beste mag in zo'n pot boven komen en de meiden van Moestasj waren dan ook tot op het bot gemotiveerd. Bovendien waren we bijna compleet (Lycke kampte nog met de naweeën van een buikgriep en Wianne heeft inmiddels een andere keuze gemaakt - voorlopig). Daar nog weer boven op hadden we met z'n allen scherp getraind en plannen gesmeed voor de ontmoeting. De lange versie van die plannen bespaar ik de lezer; hou het maar op Plan ABC&D.
De plannen werkten niet. Dat voorop. Maar verder waren we wel scherp en het team deed waar het goed in is: creatief improviseren met grote passie(Moestasj is een samentrekking tussen Motivatie en enthousiasme). In het eerste kwart waren bijna alle rebounds voor ons, kreeg HSV nauwelijks een goed schot en dus was het na tien minuten 18-3. Dat verschil was verrassend.
"Wij speelden toen ook wel heel slecht...dat doen we anders niet hoor!", zeiden twee mij welbekende HSV dames na afloop. Van die analyse wil ik toch wel iets terug pakken: ze speelden ook wel tegen een tegenstander die heel goed op dreef was. Ook wel een beetje onze schuld, dat slechte HSV spel.
En dat bleek ook wel toe het stof van het eerste kwart weer was gaan liggen, bleken de teams vrijwel volkomen aan elkaar gewaagd en de 15 punten bleven netjes overeind tot de rust. Denise gaf het ene deel van de emotie aan: "Nu oppassen voor ons derde kwart, meiden!" En kappie Marjo coachte aan het begin van dat kwart: "Gewoon weer opnieuw beginnen, meiden! Nieuwe wedstrijd!"
Dit bewustzijn drong goed door tot het hele team en weer was het kwart duidelijk voor Moestasj. Het publiek had een mooie avond - al had het resultaat voor de meeste toeschouwers best anderom mogen zijn, het voelde toch een beetje als thuis. Waar het zich achter de thuisploeg schaarde kreeg het wel af en toe een crowdsilencer om de oren. HSVB gaf weer goed tegenspel maar toch schoten we door naar 48-26.
Vooral aan het laatste kwart zal HSV een behoorlijk gevoel overhouden. Hun goede schoten bleven vallen en een paar tough-ones vielen nu ook.
Daar staan ook van Moestasj-zijde tenminste 4 echte plan B uitvoeringen tegenover. En we oefenden "Het spelen met het kussentje". We weten wat we daar te leren hebben: grote verbetering zat hem al in het ons eigen maken van de bal. Eerst hebben en dan er iets mee doen. Dat deden we namelijk bijna hautain, op het laatst.
Qua resultaat sluiten we het eerste deel van de competitie af als "Herbstmeister"( . Dat is net zo iets als voorstaan in de pauze: nu komt de derde periode - een nieuwe wedstrijd! Met een klein kussentje.
Eeva: 18 punten, Marlies 10, Femke 9, Marjo 8, Toya 7, Saskia 4, Denise 4.
Abonneren op:
Posts (Atom)