vrijdag, februari 13, 2009

plan gelukt, wedstrijd niet

We stonden in Stadskanaal en toen we de reserveshirtjes aan hadden, zagen we dat ook de andere kant maar met zes was. (volgens coach Wiersema (broer van) gaat Jahn strompelend dit seizoen afmaken. In elk geval een blessure die wij nog niet gehad hebben: zwangerschap. Afkloppen, gisteren was het Valentijns-mix toernooi en ik weet niet wat daar allemaal is uitgedeeld..) We hadden een plan waar iedereen zich goed ik konden vinden: hun enige guard stevig onder druk zetten ofwel het hoofd van het team eraf draaien. Pressen zou helpen: ze zou gedwongen zijn om af te passen en dat leek ons beter.
Het plan werkte goed; de guard kreeg alleen van heel verweg ruimte en mocht die van ons wel misschieten. We verzuimden de eerste helft een voorsprong te nemen, ondanks de prima schotmogelijkheden, die de zone ons bood.
De combi van Tanja en Esther tegelijk in het veld hielp, want waar Esther voorbeeldig de weg naar de basket werd versperd, zo gauw er geschoten werd, kreeg Tanja juist de ruimte. Na een goede run moest Tanja echter naar de kant met een kapotte enkel. Ondertussen had Toya al wat veel fouten opgespeld gekregen. We eindigen de eerste helft met een achterstand maar het leek toch of we een goede kans hadden. Hun scores kwamen van de andere spelers en leken vergissingen van ons als grondslag te hebben.
De tegenpartij zat de hele pauze op de bank, wat een teken was, dat het nu ging komen. En dat was ook zo: met overtuigend spel kwamen we op 35-35 in de vierde minuut van de derde periode langszij. Waarom noem ik deze minuut zo nadrukkelijk? Omdat hiervandaan een kentering optrad in de wedstrijd en niet in ons voordeel. Er knakte eventjes iets toen we tien op rij tegen kregen en alleen maar harder werken in de press was niet genoeg. Voor de rest van de pot werd de verdediging gefileerd en de eindstand zal ik u dan ook onthouden.
Even recapituleren : had ik dus twee teams gezien, die tegen elkaar opgewassen waren? Ja.
Had het ene team wel erg dik gewonnen? Inderdaad.
Dan moet wel de conclusie zijn, dat de coaching te kort is geschoten. Een wat flexibeler opstelling had ons vast meer opgeleverd. Een zone van ons zelf bijvoorbeeld. Misschien wel een terugnemen van de press. En we doen toch wel vaker iets wat we nooit eerder hebben gedaan? Dat is toch ook iets wat je moet leren en dat had nu toch ook gekund?
Bedankt, coach in mijn hoofd. Gaan we over nadenken.

vrijdag, februari 06, 2009

Balverlies?

Het was opeens mooi weer. Van dat weer dat je niet alleen naar buiten gaat omdat het moet. Ik bedacht dat de kippen nu wel in de tuin mochten scharrelen en toen zag ik een bal liggen. En nog een. Ballen die in de zomer tussen de frambozen of onder een hegje zijn terecht gekomen. Hoeveel denkt u? Achttien.
Dat vind ik veel, in verhouding tot de balvaardigheid van mijn kinderen. Balverlies: een doorlopende zorg.