Wit begint en wint?

 Kijk... als iedereen het heeft over the Queen's Gambit.. Bert Wagendorp over de schrijver, Max Pam over de zetten en het boek, Ligterink over een partij van Polgar... als het Vk Magazine er al een half nummer aan wijdt kunnen we hier natuurlijk niet achterblijven. Het sportboek van de vorige eeuw, met terugwerkende kracht?

De geweldige serie gaat niet alleen over schaken. Voor andere (denk)sporters is het bingen en ondertussen nadenken over wat er gebeurt ook heel interessant. Het kan zelfs helpen om in deze saaie sporttijden het nuttige met het aangename te vermenigvuldigen. 

De eerste invalshoek waarin we sportfilm The Queen's Gambit bekijken is het aardige aspect van het "spelen in het hoofd" Dat gebeurt niet letterlijk in het hoofd - Beth's bord verschijnt op het plafond, boven haar bed en daarop doen de stukken hun dodelijke positiespel. 

Ik zei in het verleden vaak dat je een heleboel aspecten van sport ook "in je luie stoel" kunt trainen. Psychocybernetica, Spiegelneuronen, visualisaties. Maar deze dagen is de referentie aan "op je rug op bed, starend naar het plafond" eventueel met behulp van ontspanningstechnieken (pillen zou ik daarvoor niet aanraden overigens...al is dit gezien het stijgende Ritalingebruik onder studenten minder bijzonder dan het lijkt) makkelijk gemaakt. Joop Zoetemelk zei ook al dat de Tour in bed werd gewonnen. Probeer het maar.

Even tussendoor: Als we straks eindelijk weer mogen spelen, (je weet wel: twee partijen en dan proberen te winnen) is het bij mij op trainen nog altijd zo dat de witte partij eerste de bal krijgt. Wit begint. Basketball is ook een denksport. Waarvan akte.

Het andere aspect is dat uit de titel. Damegambiet.  Dat is de naam van een veel gespeelde opening. (1. d2-d4 - d7-d5 2. c2 c4
etc. een pion als kanonvoer offeren voor de neus van de dame om daar een goed positie in het midden voor terug te krijgen). In schaken is een goed begin duidelijk het halve werk. Je weet wat stukken kunnen en hoe je daarmee schade aan kunt richten. Met een beetje analyse van de tegenstander weet je waar die goed in is en hoe kom je nou in een positie waarin jouw kracht de zwakte van je tegenstander tegenkomt. 

Zo meer gaan denken in je eigen sport, in openingen, in "entries", in bepaalde types van service tegen bepaalde tegenstanders of in bepaalde fasen van de wedstrijd. Dat helpt in ieder spel en iedere sport. Beginnen met een plan in je hoofd. En die openingen dan ook beheersen, door ze veel te oefenen. De eerste zetten zijn zo bekend dat ze praktisch geen tijd kosten. Ook op je plafond of op een bord.. Met "wit", met de eerste klap, heb je de meeste kans. Initiatief loont in elke sport. 

In de Volkskrant van deze zaterdag wordt de redactiemedewerkers gevraagd naar hun voorkeur voor fysieke-dan wel denksport. Een gedachte die vaak wordt uitgesproken is.. ik wil graag mijn hoofd leegmaken.. ik denk al zoveel in mijn werk... Uiteraard is daar een verschil. Maar voor het brein maakt het juist het minste uit. Het brein komt niet tot rust door niets te doen, maar door op de aandacht op iets anders te richten. Bewegen ondersteunt dan die andere scherpstelling. Wat maar wil zeggen: sporten zonder hersenactiviteit bestaat niet.

Er bestaat al zoiets als schaakboksen: potjes snelschaak worden afgewisseld met bokspartijen en na afloop wint degene die die tamelijk heftige afwisseling het beste aankan. Met de squashcollega's hadden we het over Roel Boomstra, twee keer wereldkampioen dammen en niet onverdienstelijk squasher. En absoluut de beste kandidaat om wereldkampioen squashcheckers te worden. 

Voor varianten van breinspreidsporten hou ik me aanbevolen. Basketball-beerpong is bij voorbaat afgewezen. 

Old en Nu

 Ha, ik sta weer langs het veld. U zult me op de herinnering van mijn blauwe ogen moeten geloven, want bekijken is er voorlopig niet bij..

Voor de mannen van vroeger, waar ik een paar week geleden weer eens mee at, was dat niks bijzonders. Zij kennen mij niet anders dan als basketbalcoach. Dat iemand zo lang hetzelfde kan doen.. Zo'n gebrek aan mobiliteit is niet van deze eeuw, zeggen ze dan. Dat ik dan van één van hen de dochter in de groep heb, vertedert ze weer wel, die ouwe jongens die meer golfen en fietsen dan basketballen.

Natuurlijk ga je al coach heel anders om met leeftijdgenoten waar je ook mee speelde, maar ook de kijk op het spelletje is toch merkbaar veranderd: de ouwe jongens vragen nog wel eens naar de vernuftigheden van de "X and O's" van toen, terwijl de energie en de "Mojo" van het team me vooral bezig houden. Nou die Mojo van deze Grijze Uilen is nooit een probleem geweest. Nooit kampioen maar altijd groei en het feit dat we daar na bijna 40 jaar nog steeds af en toe zitten, zegt wel genoeg.

Hoeveel van dit soort Klik-teams maak je mee? Er schieten me nog wel een paar te binnen waarmee het absoluut nooit als werk heeft gevoeld. Zeker twee Moestasj mannen teams, de Uilenvrouwen van begin van deze eeuw en zeker ook die van het laatste kampioenschap in de promo staan me na aan het hart.

Maar het leukste en meest nabije team is toch altijd dat waar je mee bezig bent. En dat belooft weer veel. Ik voel al een prima klik. Of ik met deze Mademoeselles over 30 jaar ook weer ergens aan een tafel herinneringen op zit te halen zien we dan wel. Het belangrijkste is nu.

De zegeningen van Korfbal

We gaan weer sporten, ooit. 

Wat wel wat niet.. Hoe schalen we dat geleidelijk op? Een filosofisch onderzoek. Trendwatching. 

Met aanbevelingen.

Individuele sporten eerst: heel veilig in 6 voets-economie: Langebaanschaatsen wordt weer erg populair.. beetje oppassen bij de kruising…. Shorttrack komt pas veel later.. met vizieren onder de helm… Wielrennen alleen in tijdrit… 

Golf… hmm wel jammer dat de upperclass dan weer eerst aan de beurt komt. 

Tennis.. veilig met een net er tussen… ballen vasthouden bij service….hmm: de ene speler speelt met rode ballen en de andere met gele. Verwarring is dan onmogelijk..

Badminton…. Liever eerst speedminton, daar zijn al verschillende pluimpjes voor in de handel.. Tafeltennis… kan goed..

Squash … helaas.. de essentie van squash is het duel op de T, het is de tango, de lambada, de pre-paringsdans van de racket sporten en zal dus als laatste pas weer mogen..

Teamsport? Volleybal kan al best snel, misschien eerste met dubbele netten, op 1,50 meter afstand van elkaar, dubbel blokkering vooralsnog verboden enne.. niet yellen na elke bal.. Bal wassen na elke rally?

Voetbal..? eerst misschien voet golf, dan voetvolley…. Maar het is met de voeten he..? Da’s niet zo besmettelijk, denken we nu.. Rijkaard speelt toch al niet meer…. Kopduels zouden we toch al verbieden… Zaalvoetbalregels invoeren bij schouderduwen? 

IJshockey? Tuurlijk: heb je die helmen met die vizieren al gezien? En die beschermende pakken? En als we zo nou ook gaan veldhockeyen? 

Korfbal? Hee…. korfbal … dat is eigenlijk de gedroomde 1,5 meter sport! 

Ingebouwde social distancing!… Daar mag je toch al niet verdedigen als iemand schiet en niet schieten als iemand verdedigt… ideaal en voorbeeldig, zo’n spel waarin de deelnemers al in vakken verdeeld staan en maar bij de kleinste helft van de directe tegenstanders in de buurt mogen komen (je staat in een vak … en daarin staan vier tegenstanders en drie medestanders…. u snapt het wel) Misschien is daar de verdeling van zowel aanvalsvak als verdedigingsvak in 8 aparte vakjes niet eens nodig.. En dat gemengde douchen, zult u vragen? Daar maken we dan ook maar weer douchehokjes voor…

Ik vrees dat basketball, net als handbal, heel erg aan het eind van de rij staat… 3x3 is misschien buiten.. helpt dat? Maar daar mag je weer meer aan elkaar zitten….. oh, jee..

Moeten we dan basketballers in vredesnaam maar volgens korfbalregels gaan spelen? 

En wat gebeurt er dan met essentieel spel-eigen zaken als “trashtalking” - “in your face” dunken - en “uitboxen”? In een sport waarin we vroeger zeiden: “Je mag ze aanraken hoor… of ben je met haar getrouwd?” Oh please… laten we weer terug kunnen keren naar het echte spelletje.. waarin je weer charges kunt nemen en stevig kunt afrollen en waarin we straks weer kunnen brullen: “ Hee , ga eens verdedigen! Het is geen 1,5 meter maatschappij meer!”

Please..

Scripted Reality -

SCENE: Studio Sport (desk.. de presentator staat er voor met gevouwen cue-card in de hand. Hij gebaart daarmee om de woorden kracht bij te zetten:) 

Presentator: De Basketball-competitie pakt de draad weer op na een veel te lange periode van lockdown. Hoe dat bevalt, op deze manier, daar zijn we benieuwd naar: Onze verslaggever vroeg het direct na afloop aan een van de opvallendste, gretigste speelsters bij de thuisclub uit Haren: power forward Lotte Reker.

SCENE: Bij het veld (Voor een scherm met sponsornamen. De verslaggever komt nauwelijks in beeld, vooral de hand/arm met de microfoon)

Verslaggever: Lotte Reker, Gefeliciteerd!

Na al die tijd….hoe was dat om weer op het veld te staan?

Lotte (zwetend): pff nou, eheh.. even hoor…. (Veegt het hoofd af met een aangereikte handdoek) pff  — HEEEERlijk natuurlijk. Daar waren we echt wel weer aan toe, zweten op het veld, eeew….samen knokken voor elk punt.. tof gewoon.

Verslaggever: Nou dat was te merken en dat straal je ook helemaal uit. Wat heb je het meest gemist? 

Lotte: Het team natuurlijk, het er samen uit komen, samen tegenslagen overwinnen. Maar ook het spelletje zelf, hoor. Mooi.

Ja, je staat natuurlijk niet helemaal stil in zo’n tussenperiode. Ik bedoel: je blijft in vorm, je werkt aan je skills, je bent wel een beetje in touch met je teammates…

Verslaggever: ..Ja vertel … wat doe je dan in zo’n wedstrijdloze periode? Hoe kom je die door?

Lotte: Ja……. klein beetje met gewichten, dat had ik anders misschien ook gedaan. Hardlopen mocht natuurlijk….. Gelukkig is mijn vader ook trainer zo heb ik het woord “Steigerung” geleerd en natuurlijk veel geschoten op de basket achter de school.

Verslaggever: En heeft dat nog geholpen, kon je scherp genoeg blijven? Ik bedoel, als je niet weet hoe lang zoiets duurt, dan snap ik dat dat lastig is, gefocust te blijven…

Lotte: nou … eh.. is ook wel lastig hoor.. we hadden een geschikte 3x3 bal.. Die is een tikkie zwaarder.. dus krachttraining was dat in elk geval.. en mijn vader is in elk geval weer een stuk beter gaan schieten.. (MORE)

(Verslaggever lacht) 

Lotte (CONT): Verder veel aan sprongkracht gewerkt… daar heb ik denk ik wel een stapje gemaakt.. 

Verslaggever: …Denk je…?

Lotte: … ja.. weet je.. ik meet het af aan takjes aan bepaalde bomen… en pakte steeds hogere takjes… maar dat kon ook komen omdat de takken misschien zwaarder werden door al die bloesem…?

Verslaggever: Nou we zagen in elk geval aardig wat scores uit de rebound, maar dat was al je handelsmerk natuurlijk.. Maar het leek of je ook wat gretiger om de bal vroeg en al die schoten van de kop.. dat viel vooral op.

Lotte: Nou bedankt… dat was ook wel een beetje de opzet: maar ik wou ook echt laten zien dat ik de bal wel wou… meer dan anders … wel he? Maar het andere doel was echt ook me goed laten zien in de verdediging. Wij allemaal trouwens … en dat voelde ook echt geweldig. Als er iets is blijven hangen is dat wel het begrip “intelligente Lockdown”.. 

Verslaggever: Nou het was weer een feestje. En waar staat het vizier nu op gericht?

Lotte: Nou.. dit was nog maar de eerste keer natuurlijk. Het mooie van deze manier is natuurlijk dat jezelf helemaal het verloop van de acties kunt bepalen. Er moet nog wel wat verbetering komen. Vooral dat je soms het gevoel hebt dat je droomt en dan wil je bij wijze van … in je arm knijpen om te zien of dat ook echt zo is.. … en dat moet je in deze vorm van spelen natuurlijk juist niet doen…. dan ben je er helemaal uit, Het is ook wel fijn als je dan even op de virtuele bank kunt hoor… 

Verslaggever: Op de virtuele bank, zeg je…. Die focus vasthouden, dat is dus nog wel echt een dingetje?

Lotte: Ja… aandacht, focus.. voor je het weet heb je je ogen weer open en dan ben je opeens weer in de echte wereld… waar dit allemaal niet meer kan… Dan schrik je weer en dan moet je er weer even helemaal in komen… Maar ook in droombal heb ik dan maar aandacht voor dingen die niet goed gaan..

Verslaggever: … Die niet goed gaan? Maar je kunt toch alles zelf bepalen, wat er gebeurt? Hoe zit dat dan?

Lotte: Nou … het wordt dus echter, als er ook dingen fout gaan die anders ook wel eens fout gaan.. Kun je ergens aan werken… je ontwikkelen… en dat maakt het echter..

Ik ben soms nog teveel bezig met het vorige schot, bijvoorbeeld… en dat kost me dan teveel aandacht. En de help-side defense…. dat zie ik nog soms niet snel genoeg. Daaraan werken. Kijken of we dit kunnen vasthouden. En dan pas gaan we denken aan het volgende seizoen.

Verslaggever: Okee….En misschien is dit nog te vroeg  eeh… maar we horen verhalen over een mogelijke transfer? De naam van Groene Uilen of Moestasj hoorden we vallen?

Lotte: Oh, maar je zult begrijpen dat ik daar nog niets over kan zeggen, we hebben eerst nog meer virtuele wedstrijden met dit team.. en verder wil ik ook nog niet kijken.. in de zomer kijken we verder.. gaan we nog wat virtueel 3x3 spelen…. maar het klopt dat ik ga studeren.. 

Verslaggever: Nou… Het virtuele begin mocht er in elk geval wezen. Top hoor. dank je wel voor dit inkijkje.. en succes verder!

Lotte: Dank je wel - ook voor het omlijsten van deze eerste wedstrijd - en graag gedaan! 

Een gedroomd afscheid

Klaas is weg. Dat is gek. Maar voordat u denkt dat we dan een landelijke zoektocht op poten moeten zetten: dat was ook de bedoeling.

Maar toch is het gek. Klaas Gansevoort is zo lang de tweede man (“Hoofd Sport” of “Athletic Director”, zoals de adjunct directeur tegenwoordig werd genoemd) van het Studenten Sportcentrum geweest, dat het heel vreemd is om op die plek nu een nieuwe, jonge gast (Niels) te zien zitten. 

Zo lang? Ja echt: Deze adjunct heeft drie directeuren meegemaakt en ook de directeur van het Sportcentrum is geen vluchtige baan. 

De voorgangers heb ik zien passeren: De Aimabele Commentator van den Brink en de Geniale, tot het hogere geroepen Workaholic Alberda. Waar hun directeuren liepen te shinen, teerden zij langzaam weg onder een scheve werkverdeling. Ik zag hun sterke schouders zakken en kraaienpootjes zich aftekenen en besefte steeds meer dat deze taak in de categorie “zware beroepen” dient te worden ingedeeld. 

Maar past de Archetypische Professional Gansevoort wel in dit rijtje? Klaas gaat gewoon stoppen omdat hij het daar tijd voor vindt. Fit als een hoentje. 

Hij heeft nooit de ambitie aan de dag gelegd om zelf in de spotlights te staan, zoals de voorgangers. Sterker nog: de wens om ongemerkt zijn steentje bij te dragen, is bijna een obsessie geworden. Interviews voor wat dan ook werden niet op prijs gesteld en ook bij de voorbereidingen voor een afscheidsborrel werd alle genodigden duidelijk en dreigend te verstaan gegeven, dat geweld niet was uitgesloten, mocht iemand het in zijn botte harses halen hem toe te willen spreken.

Klaas is weg en hij heeft zijn gedroomde afscheid gekregen. Corona heeft hem een handje geholpen: niks afscheidsborrel en dat geweld is hem en ons dus ook bespaard gebleven. 

De borrel op zijn laatste werkdag werd op zijn stoep gezet en ging een nog half uurtje per Zoom verder, zonder toespraken.

Wellicht overbodig te zeggen dat hij zelfs van deze bijeenkomst wist weg the “ghosten”? De batterij van zijn laptop ging langzaam leeg.. Beteuterd probeerden de overblijvers er nog iets van te maken. Klaas is weg. Vreemd… Wie?

Hard, smart and what about together?

Vandaag is de enige actieve basketballer van ons gezin jarig. Mini gezinsfeestje, gisteravond al.
Dan hebben we het ook in gezinsverband over de onmogelijkheid van sport, de eerste tijd.
Lotte beseft het opeens ook. Van vier keer in de week met haar team aan het werk naar nul. Ze is nu  geen U18 meer en het seizoen, waar we net een mooi eind aan leken te gaan draaien, is afgelopen. Daardoor is ze haar team ook kwijt en dat lijkt voorgoed. Met het besef vloeien de tranen.
Ik hou het ook niet helemaal droog. Het was net ook een beetje mijn team geworden. Maar dat zijn de mannen van uilen 6, uilen 7 en moestasj 3 ook. Ik ben een professional.
De RUG en de Hanze verklaren tot september in elk geval geen "fysieke" bijeenkomsten meer te organiseren. Maar het onderwijs gaat digitaal door. Voor de profs in de teamsport, maar ook voor alle vrijwilligers is er (even? Zo lang?) niks. Auw. Het is mijn werk en ook echt wel mijn passie om sporters te coachen. Maar dat ik nu een echte teamsporter, die me zo na staat, zo geraakt zie worden, is dat anders. Dat brengt het verlies aan activiteiten van deze tijd wel even binnen.

We willen het feit dat het gezin bij elkaar is wel op een leuke manier beleven: Lotte wil toch heel graag een balletje schieten achter het dorpsschooltje en vorige keer dat we dat deden was het echt heel fijn. Maar nu blijf ik, met een dilemma, alleen thuis.
Als professional ben ik bang voor voorbeeldwerking. We hebben met het NOC-NSF afgesproken dat we niets doen in de directe begeleiding en dat alleen alleen sporten is toegestaan. Voor een boel sporten en voor je fitheid kan dat. Voor teamsporters voelt het echter kut. Er is geen I in TEAM en natuurlijk kun je je persoonlijk meesterschap verbeteren om straks weer meer waard te zijn voor je team. Voor de mojo van dat team.....Maar welk team?

Hard, Smart and Together staat op de oude trui die Pelle nu aandoet om te gaan basketballen. De yell van een dierbaar team van vroeger, met de namen van al die toppers op de achterkant. Slim en hard, dat kan -en laten we dat vooral doen -maar het samen, dat in de maatschappij op andere vlakken nu zo'n boost krijgt, staat hier toch wel zwaar onder druk.

Zoals de ouwe volleyballer en sportpsycholoog Hardy Menkehorst het zegt: niet om het trauma dat je beleeft, maar hoe je daar mee omgaat, kan je sterker maken. We zitten er Together in. Voor teamsporters vergt het ook een blik op een groter Samen. En die moet nog even scherper gesteld worden.

Mijn ouwe trui staat ook symbool voor wat er over kan blijven, ook als je niet meer samen aan een directe toekomst kunt werken. Altijd als ik een van de vrouwen op m'n rug tegenkom, is er nog direct een gezamenlijk verleden. Met al die teams van vroeger. Dus wel in touch blijven, graag!

Hoe gaan we door?

Tsja.. Als er een spelletje is waar je elkaar in het gezicht spuugt, is dat het op zich al erg overdraagbare basketball. En omdat we straks ook nog medespelers, tegenstanders, publiek en luisteraars naar ons basketballlatijn over willen hebben.... nu maar even niet.
Vooral een basketballer is ook alleen een mens omdat er andere mensen op de wereld zijn, zoals coach Giorgio en coach Kaj het altijd al zeggen. De sociale sport bij uitstek.. ach wie vertel ik dat?
Maar wat dan? Hoe prep je voor the day after tomorrow?
Sites en goeroes genoeg die de voordoen hoe je je lijf goed kunt houden en he, misschien wel verbeteren. Maar wat doet je hoofd, voor basketball toch het belangrijkste lichaamsdeel, intussen?
De mensen van de trainerscursus kunnen op extra aandacht rekenen, natuurlijk, maar wat doet het voetvolk bij gesloten accomodaties? Zelfs het doorgeven van de kaarten van de  Deliberate Practice Planner is nu niet aan te raden...
Hierbij een brain-training van een paar jaar (12!)geleden, uit ditzelfde blogje. Recycling!
Kleur het verhaal zelf in! Not everybody is a great athlete, but everybody got a brain: Let's use it.

Verder: Alle BB-films kijken en vooral ook oude interviews en documentaires over Russel, Bird, Jordan/Jackson. Over Jackson gesproken.... misschien gek en ik durf het haast niet hardop te zeggen:....... lees een boek? Ssst.. een boek.. Jammer dat Mojo & Murphy helemaal is uitverkocht. Struin door andere oude blogposts, als je wilt.. En anders maar Dick Devenzio: "Stuff a good player should know?" Echte aanrader voor spelers en zij die dat willen worden.
Er is meer.. Basketball & Philosophy? The Physics of Basketball? En vragen stellen aan je coaches, die werkloos thuis zitten en dealen met hun Basketball Jones.... Graag!

Binnenkort een seminar met een internet quiz over BB?

Lid van verdienste?

Tussen alle grote namen en feiten in het basketball-wereldnieuws, viel mijn oog gisteren opeens op een bekende naam uit en grijs verleden. Zoals wel vaker bij namen uit een grijs verleden, was de aanleiding een overlijden. 

Morgan Wootten, oud coach, is overleden op 88 jarige leeftijd. Wat het bijzonder maakt dat er bij zijn verscheiden stil wordt gestaan op NBA.com, is dat hij geen NBA-coach was en ook geen NBA-speler. Wootten is zelfs nooit college-coach geweest; hij was het grootste deel van zijn leven de coach van DeMatha Highschool. Maar het was ook een bijzondere man. En geloof het of niet; Deze man heeft persoonlijk een grote rol gespeeld voor het Groninger Studentenbasketball.

Tegenwoordig vragen ze je zelfs of niet, namens het studentenbasketbal een beroepsopleiding naast je studie wilt doen. Daar is een programma voor, het kan tijdens je training en als je iets wilt weten vraag je het Google of Coachkaj. Als je in de jaren zeventig en tachtig probeerde om trainer te worden, was het wat moeilijker om aan informatie te komen. Er waren trainerscursussen, natuurlijk, maar ook die opleiders waren afhankelijk van een heel miezerig stroompje kennis.

Je had (papieren) boeken uit Amerika, waar je heel lang op moest wachten, een maandelijks gestencild krantje van de Nederlandse Basketball Coaches Associatie (Screen) en als er iets nieuws was, was er natuurlijk de kroeg waar je dat kon delen met je mede-fanaten (het Groninger Coaches Kollektief). We wilden alles weten: Over schieten bijvoorbeeld. Vroeger was het zo, dat je kon schieten of niet. Dat bepaalde ook je rol in het team. Dat een goede schutter een slechte schutter was die was blijven oefenen was wel een mooi idee, maar we zagen dat toch vooral relatief.

Het was heel fijn om te ontdekken dat er ook wat nieuws te halen viel op de jaarlijkse internationale “Recyclage” voor basketball coaches in Brugge. Daar kwamen de beste coaches uit de States het nieuws brengen. Vaak natuurlijk “X&O”-stuff. 

Ook Morgan Wootten kwam daar in 1983, als -toen al- de beroemdste Highschool coach ter wereld. Een gewoon gebleven man, totaal geen allures, volkomen benaderbaar. Hij was opleider, pur sang, diep geïnteresseerd in wat werkte en wat je nodig had als je het spelletje goed wou leren spelen en hij begreep ook domme vragen van beginnende coaches.

Op Wootten’s clinic notes stonden dat jaar geen X&O’s. Hij leverde 1 A viertje met daarop de “TOP TEN Reasons For Bad Jumpshooting” Op nummer 1: the use of the jumpstop. 

Ho wacht: Wait but why…? Niet met een jumpstop? Voor mij was de jumpstop de bread and butter actie van het basketball? 

Heel rustig legde Wootten het nog wel een keer in wat kleiner gezelschap uit, 37 jaar geleden. Het ging in de eerste plaats om balans, zonder veel spierspanning, met een ritme, mooi stil staan, zonder energie kwijt te raken aan de vloer. Hij liet het zelf, een klein beetje houterig, maar hij was dan ook al begin 50… ook even zien.

Het begon te dagen op die mooie zomerdag. Schieten werd van af dat moment van een aanwezige kwaliteit tot een ontwikkelbare vaardigheid. Een belangrijke dag dus voor duizenden studentenbasketballers, die sindsdien door ons laboratorium zijn gegaan. 

Morgan Wootten, een van die vele onzichtbare leden van verdienste, eigenlijk.

PS: Wootten’s latere boek heb ik ooit aan iemand uitgeleend en nog nooit terug gekregen. Wie?