comfort en trainen

Het oudste nieuws ging over 1 tegen 1 spelen in de break bij een voorsprong van degene met de bal. Een dubbel comfort eigenlijk, want ook in de wedstrijd tegen Uilen hadden we op regelmatige wijze een voorsprong opgebouwd. Dus met als die voorsprong en al onze snelheid gingen we 6 keer in de laatste 6 minuten zo'n 1-1 aan. Laten we het er maar op houden dat het blijkbaar niet zo comfortabel voelde want uit geen van deze zes kregen we ook maar een schot. Alles is leren en onbekend comfort is geen comfort.
Iets jonger nieuws is de uitbreiding van ons team met center Saskia en forguard Charlotte. Laatstgenoemde maakte haar debuut tegen Arrows waardoor we toen opeens met negen waren. Maar de tegenpartij met twaalf waaronder moeder en dochter. Kijk dat heb je dan weer niet met een studentenclub. Pikant detail was dat het arbitrale duo vader en dochter was en dan zeggen ze dat basketball geen familiesport is.
In Dokkum mochten we al even tegen een zone oefenen en dat ging eerst een beetje stroef.
Vandaar dat we dat deze week op het programma hadden, met de wedstrijd tegen Joure in zicht. Gewoon lek schieten kreeg ik als advies uit Parijs. Maar Parijs is ver en van zo heel ver schieten is nog niet ons fort. Al onze drietjes kwamen tot nu uit Finland en die zijn daar weer op vakantie. We zullen het dus van patience en passing en een klein beetje penetreren moeten hebben. En dat moet je oefenen.
Helaas waren we nu net weer met te weinig om dat echt 5 tegen 5 te kunnen doen. Een aantal principes hebben we gelukkig wel door kunnen nemen maar het gaat om het doen. We hebben nu wel een point die weet waar de eerste pass heen moet en een post die weet waar ze moet beginnen en team dat weet wat een baselinerunner is en dat is een start.
En dus gaat, geheel volgens mijn filosofie de regel: "Games are (won in) practice" weer op. Zaterdagmiddag verder trainen. Tegen Joure.

storming

Het werk stapelt zich op. Het gelijke spel tegen Uilen 3 is nog niet eens de revue gepasseerd en de uitwinst tegen Arrows is ook al weer ruim een week geleden. Wel blijven schrijven coach anders raak je je lezertjes kwijt.
Intussen is het team wel weer gegroeid. We zijn nu met z'n negenen, Dat is natuurlijk prettig, niet zo verlegen zitten om minutenmaaksters maar aan de andere kant is de harde kern ook gewend veel op de vloer te staan. En zo bereiken we langzaam toch de fase van teamontwikkeling, die als "storming" wordt omschreven. Het inpassen van nieuwe speelsters met hun eigen normenbestel en daarmee het tornen aan oude ideeen geeft een bruisende sfeer op training. We zijn het gewoon niet altijd eens.
Ook voor de coach is dat interessant: een aanvoerster die haar rol oppakt, een oefening die misschien niet voor iedereen hetzelfde betekent en die discussie oproept. Mensen die moeten wennen aan de eisen die een andere positie aan ze stelt. Oefeningen die langer duren omdat ze moeten worden uitgelegd. Uiteindelijk moet deze fase weer tot een gezamenlijk "norming" leiden.
Ik las in de Volkskrant een uitgebreid interview met leeftijdgenoot Jans. Die zei het mooi: het is niet altijd helemaal duidelijk wat de normen zijn. Ik ben als coach ook niet altijd consequent. Ik, zegt Jans, ben meer van de waarden dan van de normen.
Met zo'n coach kan ik wel praten. Of zijn we dan gauw uitgeluld?