donderdag, oktober 06, 2016

Chemie en prijs

Hoop op chemie en een prijs. Het zijn de woorden van de nieuwe bondscoach van de handbaldames. De handbaldames zijn een divers gezelschap van meiden die overal ver de wereld spelen, het beste zijn wat Nederland bij elkaar kan brengen en al heel lang toewerken naar de wereldtop. In het afgelopen jaar scheelde het niet veel of ze hadden echte prijzen gewonnen. Het is eigenlijk wachten op de echte prijs. 
In de Groningse Chemie is al een prijs gewonnen. Het handbalverhaal zou verder ook het verhaal van team Feringa kunnen zijn. Decennia hard werk, geniale mislukkingen en kleine successen en al enkele jaren hoge verwachtingen. Succes heeft vele vaders, moeders en neefjes en nichtjes. Feringa wees er nog maar eens fijntjes op: 17 nationaliteiten in de groep en vogels van diverse pluimage die ook in het onbekende onbekende moeten durven duiken en op hun neus moeten durven gaan. Het feit dat je dit nu haalt is dankzij alle investeringen en vergissingen uit het verleden dus laten we niet de fout maken en nu, bij dit behaalde succes minder in te gaan investeren. 
Dat geldt zeker ook voor de handballers maar die blijven gretig omdat ze die echte prijs nog niet hebben. Zij willen bewust op het hoge niveau blijven en een voorwaarde daarvoor is vooruitgang, nieuwe dingen blijven proberen, nieuwe mensen inpassen, ook dwarsliggers en nieuwe stappen maken. Een prijsje helpt dan en geeft je, net als bij Feringa c.s. even een steuntje in de rug en het helpt die andere chemie. 
Dit soort chemie waar Helle Thomsen het over heeft, gaat aan de winst vooraf. Wie reageert met wie, wat condenseert waar en wie katalyseert het geheel. Veilige werkomgevingen spelen een rol, persoonlijke factoren, eureka-belevingen, warmte, toeval. Mojo.
Ook onze Uilen gaan weer door het hele proces van vallen, opstaan, nieuwe verbindingen, wrijvingen en weerstanden en foute beslissingen heen. Kampioen worden was mooi maar successen uit het verleden……
Natuurlijk zou het fijn als we kleine nanomotortjes aan de rol konden krijgen om processen te versnellen maar misschien moeten de reageerbuizen ook wel gewoon goed doorgespoeld worden.

De Nobelprijs voor teamvorming zal dit jaar ook wel weer aan Groningens neus voorbij gaan. maar wie weet een volgende keer? Over onze bevindingen zullen we uiterwaard uitgebreid blijven publiceren..

woensdag, augustus 10, 2016

TEAM NL

Stel; je hebt een belangrijk toernooi. Een kampioenschap.
Daar ga je naar toe met je team, omdat je dat allemaal verdiend hebt. Geweldig. Het is natuurlijk nogal een organisatie, dat wel. Je moet allemaal afspraken maken, wat moet er mee, waar moet je wanneer zijn?
Je krijgt een een teamoutfit want je wilt je natuurlijk ook echt als team presenteren. De fietsers, de zeilers, de handballers, ...
aparte teams met aparte doelen, individuen met een eigen aanpak in een eigen voorbereiding maar ook samen één groot team.
Zo'n landenteam kun je natuurlijk niet zomaar op reis, de woestijn in sturen. Op zo'n moment dalen minstens Tien Geboden neder: Gij zult niet dit, gij zult niet dat.

Veel coaches en bondsbestuurders houden er erg van om de rol van Moses te spelen. Een basketballcoach waarvan de naam mij ontschoten is, had ooit "de regels" heel duidelijk gemaakt: Daarin was ook precies vermeld wat de sanctie was op welk vergrijp. Een van zijn topspelers miste de avondklok en werd dus op de tribune gezet in de belangrijke wedstrijd. De wedstrijd werd verloren, weg mooi seizoen.
Hij kwam bij Red Auerbach, de enorm succesvolle coach van de Celtics, om te klagen over dit onverantwoordelijke gedrag van zijn speler en kreeg de kous ontzettend op de kop: "Je had hem toch ook een boete kunnen geven, of corvee laten doen?!", verweet Auerbach hem. Misschien had je dan de wedstrijd gewonnen en had je het Heilige Land wel binnen mogen gaan, als leider van het volk, was zijn achterliggende gedachte.

Als we met z'n allen zo graag willen dat TEAM NL bij de Olympische Spelen iets voorbeeldigs is, dan had ik, liever dan zich voorbeeldig gedragende sporters, graag een voorbeeldig TEAMgedrag gezien. Zo'n voorbeeld stel je niet door iemand weg te sturen die zich niet helemaal zo gedraagt als de anderen. Bij het hartige woordje dat je met zo iemand moet spreken horen open armen en een luisterend oor. Een voorbeeldig team koestert zijn leden -ook de speciale gevallen- en niet zijn geboden.


woensdag, juli 20, 2016

De Balkan route

Zagreb, hoofdstad van Kroatië, misschien wel de hoofdstad van het Europese basketball.
Da laatste schiet me nu te binnen nu ik dit schrijf, net nadat we de finales en de prijsuitreiking van het Europees Universitair Kampioenschap meegemaakt hebben in de Drazen Petrovic Hal en, langs het standbeeld van de man die de NBA al twintig jaar geleden had kunnen veranderen, weer terug zijn gekeerd in het “dorp” van de 2016 EU Games. 
We zijn net runner up voor de Fair Play Trofee gebleken, de enige prijs waar we vooraf kans op maakten en waar we hard – maar fair- voor hebben gestreden. Die gaat naar de vrouwen van Würzburg. Vooruit dan maar. Er is zoveel wat je hier wel wint. 
Waar anders kom je, als modale nummer 8 van Nederland, het halve Roemeense nationale team tegen (66-100)? Waar kun je je meten met een flink deel van de Kroatische kampioensploeg (51-102) waar kun je tegen een volledig uit Euroleaguespeelsters bestaand Litouws universiteitsteam in overtime partij geven (88-94)? 
Waar 3000 andere studenten-topsporters tegenkomen, waar een opening van Olympische proporties meemaken en ook verder het gevoel krijgen dat de keuze die je hebt gemaakt om naast je studie ook serieus met topsport bezig te gaan, ook echt gewaardeerd wordt, net zoals andersom?
In Zagreb dus. Als Universiteit van Groningen willen we hier  echt zijn… 
Als vertegenwoordiger van de “samenwerkende Groninger Universiteiten”, kwijt ik me een dikke week met veel plezier van mijn taak. Al denk ik dat dat we er ook als instelling nog beter kunnen scoren. Door net als Newcastle, net als Bologna, net als Aix Marseille, net als Alba Julia aan de weg te timmeren als topuniversiteit waar ook je o zo veel toevoegende sportcarrière niet stil hoeft te staan.
De Balkanroute naar beter. Voor mijn ploegje een uitgelezen kans om persoonlijk - en als team internationale ervaring op te doen voor Groningen een kans om weer wat op de ranking te stijgen: Groningen, basketballuniversiteitstad nummer 14 van Europa.  
Het eerste stapje naar nog hoger is gedaan. Welke buitenlandse (sub)toppers kunnen we op deze rijdende trein laten instappen? Mag ik volgend jaar wat foldertjes mee nemen op het vervolg van de route? 
De voorbereiding op de promotiedivisie én op Hongarije 2017 begint vandaag. Met vakantie. want daar zijn we hierna wel aan toe...

donderdag, juni 16, 2016

Promotie of promotie?

Wat ze ons nogal eens vragen, nadat we kampioen van de promotiedivisie zijn geworden, is of we nu ook van ons promotierecht gebruik gaan maken. Studentenbasketballvereniging Groene Uilen na 36 jaar terug in de eredivisie? Een kroontje op het werk van de club? Een beloning voor het jarenlang op net niet allerhoogste niveau handhaven van een mogelijkheid om goed te basketballen, terwijl toch die andere ontwikkeling op 1 blijft staan?
We hebben ook wel een antwoord dat nog weer eens genoemd werd bij een andere promotie. Die van Sanne te Wierike. Deze jonge doctor had het over de macht van vergelijkingsmateriaal in de basketballopleiding. Op een vraag van aan geïnteresseerde leek uit het publiek zei ze dat een Nederlandse NBA-speler in de nabije toekomst niet onmogelijk is maar ze noemde als voorwaarde voor een structurele verbetering van deze kans ook de verbreding van de sport.
Die verbreding is ook de kern van ons antwoord op die vraag: Omhoog met Uilen? Groningen ook voor de vrouwen weer op de landkaart? Basketball ook qua competitieniveau topsport? Graag.
Ja het antwoord is graag omhoog. We kunnen best die paar aanpassingen doen, die ons op langere termijn laten aansluiten bij de nationale top. Eén keer vaker trainen in de week? Dat gaat lukken.
Een computer naast het veld zetten met iemand erachter, dat lukt ook wel. Topsportbeurzen? Ja hoor, geen vetpot maar het kan. Aantrekkingskracht voor semi toppers en voor publiek? Zeker, maar de voorwaarde is die verbreding.
Dus basketball-bond: Ons voorstel is om de top 5 uit de promotiedivisie te laten promoveren. Zonder dat het duurder wordt. Eredivisie weer naar een levensvatbare omvang van 12 teams. Witte vlekken op de kaart invullen. De top verbreden. Dan hoeven al die teams niet bang te zijn om het hele jaar kanonnenvoer te zijn voor die huidige 7 topploegen.
Door een afwisseling van wedstrijden tegen echte toppers -waarin je ziet wat je nodig hebt- en tegen teams met een vergelijkbaar uitgangsniveau - waarin je speelt voor de winst en waarin doelstelling kan zijn handhaving of misschien wel die ene extra playoffplaats- maak je groei mogelijk. Van de teams, van de talenten  maar ook van dat basketball in de breedte.
Ook best aantrekkelijk voor de elite. Die speelt best vaak tegen elkaar, maar heeft ook opeens ruimte voor experiment, voor groei van de eigen talenten.
Het probleem van potentieel dragende speelsters die op het eind van de bank verkommeren zou ook opgelost kunnen worden door de overstap naar een ander team en een andere rol mogelijk te maken.
Dus: Uilen omhoog? Graag en dat is voor iedereen goed. Mits promotie ook promotie met zich mee brengt.

zondag, juni 05, 2016

achterflaptekst

Beste lezers,
(Ja ik richt me maar speciaal tot jullie, al komen natuurlijk ook andere wezens een blik werpen op deze uithoek van het internet. Er is een goede reden om me tot jullie te richte.)
Ik ben jullie een excuus schuldig. Nu heb ik eindelijk, na 40 jaar license to coach, die bundeling van stukjes gepubliceerd en toch ben ik eigenlijk niet klaar. Velen van jullie hebben het papieren exemplaar inmiddels in handen en wat moet het een teleurstelling zijn geweest: het boek is niet compleet: Zoals de bibliothecaris van de UB al zei: "Moet ik nou zelf al die pagina's gaan tellen? En er staat geen ISBN-nummer in, ook!" En zoals een gewaardeerde collega opmerkte: "Dan kom je dus ergens tussen Bobby Knight en John Wooden op mijn plank maar dan kan ik je niet terugvinden want er staat niets op de achterkant!"
Het is waar. Ik trek me die kritiek allemaal aan. Dat hoort beter. Het volgende boek wordt ook beter, dat beloof ik. 
En zelf heb ik dan nog het dingetje van de flaptekst. Ook die ontbreekt op het boek. En eigenlijk moet iemand anders die ook schrijven, natuurlijk. 
Maar gelukkig ben ik ook blogger en hoef ik me dus niet aan alle conventies te houden en daarom voeg ik hier dan toch maar een zelf uitgeflapte tekst toe: uitprinten en opplakken, ik juich elke vorm van huisvlijt toe.

Flaptekst
Om dit boekje te waarderen, moet je wel een paar flinke horden nemen: je moet namelijk wel van basketball houden of tenminste van sport in het algemeen of dan toch van studeren, van wetenschap of van samenwerken, van de maatschappij of desnoods van het leven zelf. 
Anders zou ik er niet aan beginnen want over andere dingen gaat het niet.

maandag, mei 23, 2016

After the Championship..

.... is before the Championship.
Zo sta je kletsnat van een emmer bloemenwater te lachen met een bloemetje in je hand en zo gaat het leven weer verder.
Leuk is om nu even te analyseren hoe het zo ver heeft kunnen komen. Achteraf zijn we daar allemaal helderziende in: Onze belangrijkste tegenstander, behalve Baros natuurlijk, is  Cangoeroes geweest. Achteraf is dat volkomen duidelijk!  De twee verliespotten in de eerste competitiehelft hebben niet alleen tot specifieke verbeteringen geleid (na de tweede wedstrijd tegen de Utrechtsen, een double-overtime thuisnederlaag in december, stonden we op 5 gewonnen 5 verloren - daarna hebben we 11-3 gescoord in de eigen competitie. Misschien nog wel belangrijker was het belang van alle wedstrijden die volgden: In de laatste twee maanden stond er zoveel druk op de wedstrijden dat we vanzelf ook met grote urgentie en scherpte getraind hebben en als team grote stappen hebben gemaakt. Hadden we, net als de andere topteams in de competitie, de volle buit gehaald tegen Cangoeroes, dan waren we veel eerder zeker geweest van de final 4 en zodoende misschien wel in slaap gesust.
Achteraf voorspellen is niet zo moeilijk. We zien wel hoe de mier op dat speciale boomblad gekomen moet zijn. Dat is wel logisch. Maar waarom op dat blad?
Maar in elk geval stonden we daar op een mooie zaterdag blij te zijn met die beker in Zwolle.
En net zoals we na elke wedstrijd weer naar voren kijken en door gaan met leven, ("hout hakken, water halen", zeggen de indianen) zo doen we dat nu ook: ons wachten de volgende kampioenschappen. De GNSK in Groningen in juni, de Europese Studenten Kampioenschappen in Zagreb in juli... en dan begint de cyclus weer opnieuw.
En gaan we dan echt promoveren naar de eredivisie? Ja hoor, als Baros, Das, Almonte en US ook mee gaan, dan willen we dat best. Maar de voordelen voor wie dan ook, om als enige promovendus, na een jaar kanonnenvoer te zijn geweest, vervolgens failliet te gaan aan de extra kosten, die zie ik niet zo. En heeft de promotiedivisie haar naam geen eer aangedaan als promotie voor het basketball?

zondag, mei 08, 2016

Uilenspeaker uit Delft

Bij onze laatste thuiswedstrijd van het seizoen, hadden we een speaker uit Delft. DE speaker uit Delft, eigenlijk. Wat maakt dat uit, zul je zeggen. Nou,
wel iets. Als ik u even mee mag nemen:

Teamontwikkeling doorloopt fasen. Vorig seizoen hadden we een klein team dat heel erg op elkaar was aangewezen en ingespeeld en op een gegeven moment zelfs bij wijze van spreken de biologische klok gelijk had lopen. Echt een van mijn beste teams, als team, ooit. We kwamen van ver en we kwamen ook ver, al haalden we "Zwolle" net niet.
Toch ga ik nu zeggen dat we nu, mei 2016, nog een klein beetje verder zijn: als fase 1 los zand is en in fase 2 op een aantal vlakken redelijk wordt samengewerkt, dan zaten we vorig jaar beslist in fase 3. Behoorlijk hecht door het hele team heen, gezamenlijke doelen helder, veel voor elkaar over en een duidelijk beeld van de tegenstand.
Aan het begin van het seizoen dachten we dan ook best snel de volgende stap te kunnen maken maar we kwamen toch een beetje bedrogen uit. Dat sterke gevoel van eenheid en elkaar echt graag mogen, blijkt dan ook een keerzijde te hebben: Een team in fase 3 heeft moeite met mensen van buiten en daar kwamen er een paar van. nieuwe speelsters. Ook echte basketballers, ook gedreven en net zo bereid tot offers aan het gezamenlijke doel, maar toch: van buiten de teamvesting, van buiten de eenheid. En natuurlijk zag het team de voordelen van fris en van meer en natuurlijk wilden ze die nieuwen binnenhalen in de Mojo, die al zo puik was. Maar zo natuurlijk gaat dat niet. De andere achterkant van het gelijk was het graag mogen. Voor mensen die je graag mag, wil je alleen het beste en als het eens anders gaat dan bedoeld, accepteer je dat ook. Dat is mooi maar het staat ook de kritiek in de weg die je nodig hebt om van goed naar beter te gaan. In fase 3 doe je dat niet zo maar. Dat was nog niet zo makkelijk, dus, die volgende stap.
Onder druk wordt alles vloeibaar. Gedurende de bijna eindeloze serie van finales tot nu toe, gingen we niet alleen harder spelen maar ook harder trainen, werden de duels tussen de teammates feller en werden er ook onderling blikken en gebaren gewisseld die we nog niet eerder zagen. Ook de coaches deelden in die uitwisseling.
Maar we hielpen elkaar wel weer overeind en als de groepen wisselden gingen we net zo bezeten aan de zijde van de tegenstander van net de strijd weer aan. En de meiden gingen wel door met samenwerken om geld voor de club en voor onze trip naar Kroatië bij elkaar te krijgen.
En in de wedstrijden zagen we iets ontstaan waar we wel blij van werden.
Na de pittige strijd van de eerste halve finalewedstrijd tegen DAS, hoorden we onder het genot van een bitterbal, dat er een hele bus supporters naar Groningen zou komen. "Maken we er weer een feestje van", zei spreekstalmeester Marcel. Om daar meteen op te laten volgen: "Hebben jullie ook een speaker?"
Die hadden we nog niet maar toen toch wel.
Een fase 4 team voegt aan alle hechtheid en het elkaar mogen, ook nog eens waardering voor de buitenwereld toe, spiegelt zich daar op een positieve manier aan en haalt daar ook kracht en ervaring uit. Het spelletje wordt met begrip en waardering voor andere betrokkenen ook breder en nog leuker.
"Leuk dat ik dit bij jullie mag doen", zei Marcel. Dat vonden wij ook. Bedankt. We durven dit soort dingen aan. Een klein, voorzichtig doorkijkje naar fase 4.
Klein en voorzichtig, want er is nog een aspect van samenwerken dat dat fase 4 laat uitstijgen boven fase 3 en dat is onderlinge feedback. Ongezouten kritiek waar we elkaar voor bedanken en waar we wat mee kunnen. Fase 4. 2.0. Daar gaan we aan werken na de finale van volgende week. Lets have fun again, ladies. Just us, en de Groene Uilenbus..


zondag, mei 01, 2016

Er midden in

"Pittige wedstrijd", zei de speaker in Delft, "misschien wel te pittig." Het laatste ontglipte hem misschien maar we signaleerden het duidelijk. We konden weinig meer doen dan glimlachen, de schouders ophalen en zorgen dat onze meiden zich gesteund voelden in hun pittigheid.
We zitten er midden in, in de hectische slotfase van de promotiedivisie. En pittig was het.
Hoewel er in Delft ook een prima centercourt ligt, had men er voor gekozen om het gebruikelijke, achterste veld weer gezellig te maken. Thuisvoordeel pakken. Dat lijkt me terecht. Uit een heksenketel komt tovenarij. Met volle tribunes ben je al een heel eind en dat je dan achter het veld alleen een kale muur ziet nemen ze voor lief. Het gaat toch om wat er voor die muur gebeurt. Dat de banken met de rug naar de tribunes staan is een bijkomend effect. En het mooiste is natuurlijk dat je dan de harde kern van de supporters met toeters achter de bank van de bezoekers kan zetten.
Met je stemgeluid kun je dan als coach niet veel rust meer brengen. Een schreeuwen en overduidelijk "read my lips" doen, zal ook niet zo'n rustgevende aanblik zijn geweest. Bovendien: een overdosis intensiteit hadden wij ons zelf ook al eigengemaakt in een boel spannende wedstrijden en echt competitieve trainingen.
Kortom: ideale omstandigheden voor een pittige wedSTRIJD die zich geheel binnen het meest primitieve gedeelte van de hersenen afspeelde. Het vecht of vluchtsysteem. Het brein schakelt alles uit wat er niet direct nodig is om te overleven. Het prefrontale gedeelte dat bewuste en onderbouwde beslissingen kan nemen hangt er maar een beetje doelloos bij. En vluchten, dat was even geen optie.
Coachen is absoluut geen onderwijzen meer. Het gaat er nu om om sport sport te laten zijn. We zitten er midden in. Heerlijk.

Volgende week zaterdag, 14.00 uur bij ons. Alles nog open.

donderdag, april 21, 2016

Gekheid


In maart eindigt altijd het Groot Amerikaans Studenten Kampioenschap. De belangstelling voor de professionele Basketball competitie taant dan zelfs een beetje. Je kunt jezelf benoemen tot supporter van een NBA team, maar elke Amerikaan voelt zich, van huis uit, toch vallen onder de invloedssfeer van een Universiteit of College of anders wel met de stad waar die is gevestigd.
Amateursport (lees: Universiteitssport) is big business, juist door deze betrokkenheid. “Amateur” moet je dan ook duidelijk met een korreltje zout nemen. Spelers verdienen (nog) geen geld maar Universitaire sportteams zijn miljoenenbedrijven, ondanks het nogal regionale karakter van de competities.
De aard van de universitaire sport maakt ook de coach tot een speciaal geval. Een coach is een docent aan de universiteit, hij moet daar een opleiding voor hebben, maar aan de andere kant is elke coach in het seizoen dagelijks in het lokale nieuws, vaak met een eigen TV-show zelfs. Hij echter ook duidelijk “hired to be fired” en wordt zwaar afgerekend op de resultaten. Langdurig succesvolle coaches raken gevesitigd en bepalen mede de resultaten van het hele programma en daarmee – niet te vergeten- de ranking van hun universiteit op de internationale ranglijsten, zoals in de Times Higher Education Supplement. Hun salarissen zijn uiteraard navenant.
In maart zijn alle regionale competities afgelopen en heb je je al dan niet gekwalificeerd bij de beste 64 teams, die elkaar vervolgens voor een miljoenpubliek in de strijd voor eeuwige roem uit het schema proberen te kegelen.
March Madness, zoals deze GASK in de volksmond bekend staat, betekent echte gekte: de verkoop van body paint in University colors gaat door het dak. Het is topdrukte bij de gokkers. In sommige kringen (neem bij de Obama’s thuis) gaat het nergens anders meer over.
Dus we doen: zoek de verschillen:
Later dit voorjaar de geweldige GNSK in Groningen. Doe uw voorspellingen en praat erover tijdens de soos van de BRUG!
Coach Hans Nieboer is ACLO coach of the year geworden door met het Groninger Studenten team voor de tweede achtereenvolgende keer de Nederlandse amateurcompetitie te winnen. Dus alle studenten komen, in de hoop goed te kunnen spelen naar Groningen. En alle Groningers in diaspora zijn blij en heffen het glas. Het haalt de UK, we stijgen weer een plekje op de Boem-is Ho ranglijst en Nieboer mag blijven.
De vrouwen maken nu hun eigen April Madness mee. Het is enorm knokken voor een plekje bij the Final Four van diezelfde promotiedivisie. Elke wedstrijd, tot en met de laatste op 23 april, is een finale en dan komt die apotheose nog, hopelijk. Dat wordt dan May Madness maar we hebben geen tijd om zover vooruit te blikken.
Gelukkig hebben we ons al geplaatst voor de Europese Universitaire Kampioenschappen in Zagreb in juli. En voor die kampioenschappen plaats je je als Studentenkampioen van Nederland. En dat is dit jaar in juni. Hier in Groningen. June Madness. Er zijn nog kaarten voor.
RE
English Summary:
In the USA March Madness is over. Here is Madness too. Basketball is important for international rankings. Basketball-coaches deserve to get paid better.

dinsdag, april 12, 2016

The final six

#TEAMPUNTENGESPEELDDOELSALDO
1EBV Baros DS 12418164
2Almonte DS 12418138
3De Groene Uilen DS 12218138
4U.S. DS 12219148
5Solar systemen-Grasshoppers DS 222192
6DAS DS 1201851
7Green Eagles DS 1819-329
8Cangeroes DS 1619-312

Het basketballseizoen 15-16 loopt op z'n eind. March Madness is voorbij,  in de NBA wordt het playoff plaatje duidelijker en ook bij ons waren en slachtingen en upsets,  maar in de vrouwen promotiedivisie is het nog steeds ongelooflijk spannend.
Er moeten nog in totaal 10 wedstrijden gespeeld worden en dat worden allemaal finales. Niks geen kleine negertjes. Ook de twee teams op beslissende achterstand kunnen ook steeds hun rol nog spelen in de uitkomst. Wie van de Final Six overblijven voor de Final Four wordt niet eerder dan in het laatste weekend beslist en daarna? Dan kan er nog steeds van alles gebeuren.
En het is al zo'n gek seizoen. Het is dat Baros al een poosje bovenaan staat, daaronder golft het en beuken de teams op elkaar in. En ook Baros komt niet ongeschonden uit de storm.
Van de Sweet Six lijkt nu Almonte niet zozeer de beste papieren te hebben, als wel de beste versnelling te draaien. De ploeg uit Eindhoven is nu al 8 wedstrijden achter elkaar steeds boven komen drijven. Maar ook Uilen en Grasshoppers hebben hun draai beter gevonden in de tweede seizoenshelft, terwijl DAS en ook US het juist iets moeilijker lijken te hebben.
Dit weekend gaat het beuken verder waarbij vooral de dubbele inspanning van zowel Almonte als de Groene Uilen de uitwerking op de stand niet zal missen. Maar na dit weekend?
Ik kan haast geen scenario bedenken waarin de final six al tot final four zijn gereduceerd. De promotie divisie doet haar naam weer eer aan.

zaterdag, maart 19, 2016

Missen

Dit blogje hebt u lang moeten missen. Er was niet zoveel te vertellen. Het was voorjaarsvakantie en dat betekende een boel vrije weekenden. De eerste paar weken was het daarom best lastig om de goede motivatie te vinden om scherp te trainen. En daarna, toen de pot tegen DAS dichterbij kwam en de noodzaak weer rees, viel de coach uit. Een vervelende rugblessure. Gelukkig is daar coach Pieter, die de zaak goed op scherp hield en ook de succesvolle trip naar Delft begeleidde.  Ik kon blijkbaar gemist worden en daar doen we het voor, als coach. Overbodigheid, Misbaarheid.
Spannend was het wel om van grote afstand mee te maken hoe het ging.  Gelukkig haalde ik donderdag weer een training en vanaf mijn stoel kreeg ik een goed gevoel over waar we stonden en ik had zin in de wedstrijd tegen Grasshoppers.
Wat baalde ik vanmiddag toen de pijn weer even zo hevig was, dat ik niet op de fiets kon. Weer een finale die aan mijn neus voorbij ging en daarmee de beste medicijn.. uilen zien winnen. Fijn dat. Fijn dat ik gemist kan worden..... maar ik mis het zelf wel....
Gelukkig maar dat de verlenging van het seizoen met de wedstrijd van vandaag weer dichterbij komt. Ik hoop niks meer te missen.  Uilenbasketball is toch het leukste van dichterbij..

woensdag, januari 27, 2016

het verschil

We redden het dus niet tegen CTO Amsterdam. Scheelde het veel? Minder dan de uitslag 56-81 doet vermoeden. In het tweede kwart stonden we nog een paar keer voor.
Wat waren nou de factoren? Er waren er een paar.
Techniek en wetenschap? Zij hadden een batterij computers naast het veld staan met strak gepakte mensen aan de knoppen. Wij stelden daar twee coaches, een Goprocamera met vergeten reservebatterij en een ploegde cultureel antropologen tegen over. Ook niet gek. Ik had wel spijt dat we niet de Rintjetruc hadden uitgehaald. (het team van Rintje Ritsma, met Wopke de Vegt als coach was het eerste met laptops naast de schaatsbaan. Iemand keek dar ook af en toe op en er werd heel geheimzinnig mee gedaan. Er draaide gewoon een excelsheet op met grafieken maar Ritsma verpulverde het zelfvertrouwen van de tegenstand. We hadden best een groot apparaat neer kunnen zetten met onduidelijke maar opvallende functies en een paar studenten interessant rond kunnen laten lopen.....)
De pakken van de coaches? mwah..
Talent? Daar zie ik niet veel verschil. Nou is dat ook moeilijk te zien. Met veel trainingsarbeid kan iedereen wel leren te doen alsof je best goed bent.
Lengte? Een beetje werkte het wel.. langere schutters hebben minder ruimte nodig, langere verdedigers dwingen ons iets sneller en misschien van iets verder weg te schieten.. In de rebound deden we het eigenlijk heel aardig met onze gretigheid.
Tactisch? Zij gebruikten wat meer arsenaal. Dat zouden wij misschien ook wel willen maar trainen we daar genoeg voor?
Trainingstijd dan? Ja, daar zit wel merkbaar verschil in. Geïnvesteerde uren betalen uit.Conditie is in tijd uit te drukken.  Ook beslissingstempo kun je verbeteren over tijd.Vastheid in schot of pass groeit met meer tijd om te oefenen en inderdaad ook de gelegenheid om meer situaties, systemen en opstellingen aan te leren.
Verwachtingen vooraf? We hadden respect maar geen ontzag. Zij wisten wat ze kwamen doen en onderschatten ons niet.
Hadden wij ook nog wat voordeel ergens? Jawel, wij zijn op zich het winnen meer gewend. Misschien hadden we daar iets meer mee kunnen doen, waren we nog meer in hun koppies gaan zitten, als één van de pogingen om het gat weer kleiner te maken in de tweede helft geslaagd was. Misschien hadden we ze dan een beetje aan het rillen gekregen.
Zo is het niet gegaan. CTO maakte het verschil in de tweede helft en duidelijk dat je misschien wel van een slecht spelend eredivisieteam kunt winnen maar gisteren in elk geval niet van een goed spelende eredivisieploeg.

dinsdag, januari 26, 2016

Promo-eredivisie - David en Goliath


Deze foto van Amsterdam Museum is beschikbaar gesteld door TripAdvisor

Confrontatieavond in de WAS: Het wordt een clash van werelden. Maar het gaat ook om het randje. Top promo tegen bodem ere en dan op dit aparte podium van de bekercompetitie. Eén wedstrijd.
De promotiedivisie is een interessante competitie waarin mensen spelen met veel talent, die druk zijn met iets buiten basketball en toch wel tijd hebben om tenminste vier keer in de week intensief met basketball bezig te zijn. Basketball is op die momenten uiterst belangrijk. In de eredivisie spelen vrouwen die minstens net zoveel talent hebben, die ervoor gevraagd zijn én in staat zijn én het er voor over hebben om basketball zo ongeveer het belangrijkste in het leven te maken. Basketball is voor hen altijd belangrijk. Het wordt dus een strijd van momenten tegen ongeveer altijd? 
Ik leg spelers altijd uit, dat alles belangrijk maken hetzelfde is als niets belangrijk maken….. Wat is dus beter? Hebben we iets aan deze vergelijking? Op het veld niet, lijkt me.

Anders gebruiken we een andere, ongelijke confrontatie en zeggen we gewoon dat Uilen, als promotiedivisie - subtopper vanavond David is en de eredivisionist Goliath. Inmiddels hebben we geleerd dat infanterist Goliath -hoe groot ook - kansloos was tegen artillerist David met z’n slinger. Dus ook die vergelijking bestaat alleen uit woorden. De beslissing valt natuurlijk op de vloer. Dat het nu gaat gebeuren is buiten kijf en dat het om mikken gaat ook. De winnaar van vanavond meldt zich bij de laatste vier van Nederland en dat is voor beide ploegen een geweldig vooruitzicht.


donderdag, januari 14, 2016

Win win met wetenschap

Wat is het toch mooi, die Hanze en RUG op de achtergrond voor de Groningse topsport. Topcoaches, windtunnels voor tijdritfietsen, aangepaste roosters, topsportregelingen en bewegingswetenschappelijke monitoring van je individuele en gezamenlijke bewegingspatronen. Er gaat een boel tijd in zitten en het is allemaal nog wat versnipperd binnen de inter-Hoger Onderwijs faculteit voor de sport maar daarover vaak genoeg meer…. Geven en nemen is het: Je bent er een beetje dankzij- en een beetje voor de wetenschap.
De basketballmeiden van Groene Uilen ondergaan straks op regelmatige basis inspanningsproeven waar zowel de testers als de getesten iets aan hebben. Win–win. Daarnaast doen ze mee aan een onderzoek naar beheersing en wendbaarheid. Ook win–win.
De laatste toevoeging in deze onophoudelijke kruisbestuiving is helemaal nieuw: Team en coaches zijn gedurende drie weken onderwerp van onderzoek op het gebied van culturele antropologie.
Wie weet nog dat we ook in Groningen deze studie aanboden? Het hoorde - terecht of onterecht – altijd bij de eerstgenoemde vakken als het erom ging of een studie nou wel echt zin had en die reputatie heeft ervoor gezorgd dat je nu alleen nog in Leiden gediplomeerd cultureel antropoloog kunt worden. Tsja. En waar men vroeger de peniskokers ging meten en beschrijven van afgezonderde stammen in de binnenlanden van Nieuw Guinea, onderzoekt men nu structuren, omgangsvormen en samenwerkingsverbanden iets dichterbij. Neem een dorp in aardbevingsgebied of neem een basketballteam.
En zo worden we nu drie weken begeleid door drie dames uit Leiden, die zich helemaal onderdompelen in de rituelen van de Uilen. Figuurlijk maar ook letterlijk: Ze zijn op tijd voor de training, komen in de kleedkamer en gaan mee naar onze wedstrijden (tot en met de kwartfinale van de beker op 26 januari om 19.30 in de WAS) En om maar weer een vergelijking te trekken: waar de onderzoekers in voorbije tijden en andere streken participerend observeerden bij het prepareren van gesnelde koppen, worden deze drie onderworpen aan balvaardigheidsoefeningen in de groep en gebruiken we ze als obstakels bij schotoefeningen. Dat is al mooi maar ik ben natuurlijk ook benieuwd naar de uitkomsten. Ik wil ook wel eens weten wie er in onze kleedkamer belangrijk is. Dat blijft normaal voor mij geheim. Win-win.
RE
Basketbal bij de Azteken?