zaterdag, december 29, 2007

verwachting en wens

De wens is de vader van de gedachte...Aan mijn talrijke bijdragen in de laatste week voor de laatste wedstrijd viel misschien wel af te lezen, dat de coach er weer zin in had. In de aanloop hierheen zag het spel er goed uit.
Toen we zagen dat WSC bovendien maar met 6 vrouwen naar Groningen was gereisd steeg de verwachting. Bij de coach (en bij het team, sprak hij met een beperkt talent voor gedachtenlezen) rees de hoop op een verrassing tot een hoogte dat een nederlaag een verrassing werd. Verrassing.
De zes dames uit het zuiden waren met een missie onze kant op gekomen en wij waren daar niet tegen opgewassen. Een periode ging naar de thuisclub en daarmee stonden we voor het vierde kwart nog steeds 13 punten achter. Met de wetenschap dat we zelf vooral moeite hadden met de bal in de ploeg houden - laat staan scoren tegen de zone, moesten we wel gaan forceren en dat leverde een zware nederlaag op.
Dat deed pijn, al was het gewoon terecht en leerzaam en al deden we iets uniek-goeds: geen enkele aanvalsrebound tegen in de tweede helft. Nul. En dat kwam door heroische strijd onder de borden en door goed uitblokken. De telerstelling zal toch in woord en toon en gebaar zijn gebleken. Het past ons allemaal om positiever te zijn.
Terugblikkend zie ik een enorm hard werkend Uilenteam, dat het helaas niet helemaal had, in de aanval en af en toe een backdoor toestond aan een heel slim team zonder zwakke plekken dat ook iets uniek goeds deed: geen enkele turnover in de tweede helft. Nul. Hoe is dat als model?
Laura maakte 15 punten en Ka pakte 8 rebounds in de tweede helft.
Alleen cijfertjes over de tweede helft? Ja, want Emily moest @#$%$#@ achter de tafel en Tessa was met een kast in het trapgat vast blijven zitten in haar streven naar vastigheid....
Dan nu de wens voor 2008: iedereen alle vastigheid en souplesse die je maar wenst en voor ons samen wat positieve en prettige verrassingen. Vol verwachting klopt coach's hart....nul rebounds tegen.....en weer een ervaring rijker.

vrijdag, december 21, 2007

prijs/kwaliteit

Het Sportcentrum (van Universiteit en Hogeschool Groningen, moet ik daar dan officieel bijzetten - maar dat is voor mij net zoiets als achter "Stad" ook nog Groningen zetten; vanzelfsprekend) heeft een prijs gekregen!
De provinciale sportprijs. Directeur Gerro met vrolijke grijns op de voorpagina van 't dagblad. Gefeliciteerd allemaal.
De gelegenheid was ongeveer het 40 jarig bestaan. De officiele reden voor de prijs is, dat je iets moet betekenen voor de provinciale sport. Vanzelfsprekend. Het argument werd wat weggeschreven in de kantlijn van het stukje: het Sportcentrum van de ACLO heeft ongeveer 17.000 mensen aan het sporten. En dat is best veel: vandaar eigenlijk de prijs: kwantiteit.
OK, kwantiteit is ook kwaliteit maar toch is dat een beetje teleurstellend als enige motivatie. Jammer dat er dan niets gezegd wordt over de kwaliteit van de sport die tot stand komt in zo'n mooie samenwerking tussen bijzondere coaches en aparte sporters.
Daarom geeft Coach en wee hierbij 't Sportcentrum ook nog de Breedste Topsportprijs voor langdurig Pieken.

maandag, december 17, 2007

Basketball-lifetime sport

Ik was wel even jaloers. Had het er onderweg toevallig nog over gehad: hoe jammer het is om zelf niet meer af en toe te kunnen spelen. Wie komen er na onze wedstrijd het veld op? Was dat Hank Smith? Was dat de oude Kales? Zestigers met een paar jonge honden in het team voor het vuile ren werk. Die heb je nodig natuurlijk. Jonge spelers die je voor een lay-upje kunt sturen, en die je transition wat voor je regelen. Zelf heb je dan heerlijk de tijd voor de dingen die het spelletje echt leuk maken: screentjes (noem het maar rustig stonewall-picks), afrollen, leuke passjes. Hmm. Het is ze gegund, maar ow.....

zondag, december 16, 2007

op de helft

"'N goed gevoel, coach", zei de aanvoerster terwijl ze het raampje snel dichtdraaide. Dat snelle kwam omdat het winter begon te worden, dat goede door de sterke partij die we in de tweede helft van de wedstrijd in Bunschoten hadden gespeeld.
De grote maar is natuurlijk dat we toch met negen punten verloren. Daar staat dan wel tegenover dat Shooters verrassend aan kop gaat in de promotiedivisie en dat we voor de beker, nog met Cookie, met twintig punten op de broek hadden gekregen. Dus ook in cijfers best iets om mee thuis te komen.
Voordat je dan thuis bent, hebben we altijd nog wel even. Karin doet het meestal wat sneller; coach heeft de tijd ook nodig om het allemaal nog eens te bedenken.
We begonnen eigenlijk best goed. Goede kansen, optisch gezien een veldoverwicht, we spelen echte aanvallen, wat altijd blijkt uit het feit dat er regelmatig eentje eindigt bij Suus. Keurig inside-outside spel, soepel gebruikmaken van de automatische switches van Shooters, onze press wordt niet gefileerd met lange passes in het hart van de verdediging, we hebben een rebound overwicht. Er zijn drie minpuntjes: we gooien ze er niet in en de Shooters driven continu hun eigen man voorbij, terwijl wij doen of het de gladde vloer van de turnzaal is. Beide zijn nog niet zo erg, want we roteren meestal best goed, dus Shooters heeft ook geen megaproduktie. Wat ons de das omdoet zijn de extra balverliezen in een betrekkelijk korte periode: van 11-9 wordt het in twee minuten 18-9 en van 20-15 in twee minuten 31-15. Dat we de Shooters in de tussenliggende 5 minuten op twee punten hebben gehouden is wel een pluimpje op onze hoed (een 6-2 run: defense wins!) Het is 31-18 bij rust.
OP de aanvalshelft, daar gaan we het doen in de tweede helft! De boodschap komt duidelijk over. Beide aanvallen werken nu prima en we pressen ook meteen wat vaker. De Shooters laten echter steeds zien over de nodige veerkracht te beschikken en het spel blijft omstreeks de 10 punten verschil op en neer golven. Het begin en het slot van het derde kwart is heel marginaal voor ons, zodat we met precies 10 verschil het laatste kwart in gaan. Elke schiet ons meteen op 7 en daarmee voor het eerst echt in de wedstrijd maar daar wil Shooters niet aan: een paar ongelukkige acties van alle kanten in hun voordeel en we kunnen weer opnieuw beginnen: 14 punten inhalen in 8 minuten. Kan dat?
Het kan als alles meezit. Dat gebeurt niet maar de helft knabbelen we er nog wel af. Dan maar de taktiek van de verschroeide aarde. Ook de aanvalstaktiek van het snelle en vrije afstandschot wordt goed uitgevoerd en met 50 seconden is het 66-60. Verder zit het niet mee: Shooters heeft aan de helft van de hun toekomende vrije worpen genoeg voor 69-60.
Vier minuten in de eerste helft zitten ons aardig dwars. Natuurlijk hebben we ook moeite met nogal wat dribbelstarts van de tegenpartij en natuurlijk begrijpen we ook niet waarom we niet wat vaker naar de vrije worplijn mogen en waarom scores worden geteld als de tegenstander nog aan het dribbelen is, terwijl wij een fout maken. We begrijpen zoveel niet, dat Laura met een T en de coach met een door de scheids beslagen bril uit een onderonsje komt. Suus (trouwens ook met een U fout opgezadeld) krijgt het na afloop wel keurig uitgelegd. Jaja.
Enfin, 3 e en 4e kwart zijn voor ons en we scoren in beide 20 punten tegen een schotpercentage van 55%.Dat is netjes tegen de koploper. Daar hebben we een goed gevoel over. Raampje dicht en wel thuis.
Suus is topscorer met 15, Kim is weer heel nuttig met 11 punten en 7 rebounds in 16 minuten, Femke is goed voor 8 punten, 7 steals en 6 assists, Karin maakt 9 punten en haalt weer 13 rebounds naar beneden. Laura kan weer volop rennen en verdedigen, Fre en Charlotte zijn degelijke aanspeelpunten, Elke maakt goeie inval beurten vanaf de bank, Lyet kan bogen op een fraaie charge, Emily keek het allemaal vanaf de zijde van haar wederhelft aan en Jorieke heeft zich ontwikkeld tot een aardige scout. We hopen dat ze verder geen oefening meer krijgt.
Op min derde kerstdag beginnen we aan de tweede helft van de competitie. Op het feestmenu staat WSC. Allemaal weer aanschuiven.

donderdag, december 13, 2007

Rompslomp

Wat de oplettende lezertjes misschien ook graag willen weten, is dat de rompslomp van Carian Boorsma in de pijplijn zit. Het vergt wat gedoe met handtekeningen die wel of niet gezet moeten worden maar dan heb je ook wat: Tot onze grote en prettige verrassing kan deze dochter van coach' oud teamgenoot Jaap (ENOS, Groene Uilen) en oud speelster Ritva (ENOS) toch dit seizoen nog aan ons team worden toegevoegd. Nu levert ze al een positieve bijdrage aan onze trainingen; straks kan ze ook nog een paar rebounds pakken, waardoor de tegenstanders denken......zal ik de moeite van het rebounden wel nemen? En we weten allemaal: als zoiets aan het bewustzijn knaagt....dan hebben we er straks weer een.

per slagschip of per blog

Er gaat een Strassenkreuzer komen, waarin de landelijke Uilenteams naar de uitwedstrijden reizen. Daar komt een boel reclame op, ik hoop ook van de ANWB-wegenwacht of van een andere pechhulp...
Weet u iets voor een deur? De promocommissie maakt er iets moois van.
Als we al dat soort rigide mogelijkheden benutten om de dure business, die landelijk spelen vanuit Groningen nu eenmaal is, betaalbaar te houden, wil de coach ook wel adsense op z'n blog. Wilt u af en toe klikken op de advertenties? Dankuwel.

dummy

In Stedum zijn soms miraculeuze atroomuitvalletjes. Net zo, dat de computer helemaal uitgaat en je hele blog van de dag verdwenen is.
Maar dan proberen we het gewoon weer:
We kunnen het nog! Goed schieten helpt ons aan de tweede overwinning.
We bewegen, screenen en schieten vooral heel behoorlijk.
Het gevoel is goed maar er gaat toch nog genoeg fout om te blijven verbeteren:
We spelen de centers nog onvoldoende aan. Daar liggen ook dit keer een boel punten en belangrijke aandachttrekkers. Het zit nog niet genoeg in ons systeem, dat we twee passers willen laten samenwerken om de center aan te spelen. We koesteren de illusie, dat we het zelf beter kunnen.
Nee meiden: het moet met z'n allen. Liever om het hoekje dan door het hoekje.
Rebounden is ook iets wat we met z'n allen moeten doen. Iedereen blokt (meestal) wel goed uit, maar dan is er iemand anders die een deurtje of kiertje laat openstaan. Iedereen heeft na afloop het gevoel dat kritiek op de eigen reboundprestaties niet aangetrokken hoeft te worden, omdat het voor zeg 80% toch goed was?
Maar 80% betekent nou precies dat er steeds eentje open was. U moet goed begrijpen, dat we een reboundduel bijna nooit verliezen; we verzuimen ze over het hele veld aan te gaan! Met 22 aanvalsrebounds haalt Binnenland een record en houdt het zichzelf van begin tot eind, ook nog een beetje geholpen door onze slordigheden, in de race.
Omdat de Uilen toch steeds de betere ploeg zijn, wat schieten (ik memoreer het nog maar weer eens, omdat het zo lekker ging..) betreft, raken onze tegenstandsters licht gefrustreerd. Zonder dat er sprake is van grote opwinding lopen ze tegen een aantal T's aan. Ook in de afwerking van de vrije worpen kiezen we voor spannend en dat blijft het dus. Een heel goed gevoel om de eindstand te bekijken van 63-58 en dan ook nog de baskets kunnen laten staan!
Femke scoort 21 punten en Karin en Lyet maken er beide tien.

Na afloop krijg ik de vraag van coach Lace (still going) Strong, wat mijn favoriete oefening is. Hee, Strong is mijn eerste echte basketball-held, die speld ik niets op de mouw: In Barendrecht gaan ze de komende tijd aan de Dummy-drill.

woensdag, december 05, 2007

Haarlem, geen volleybalstad

Het is nog niet zo makkelijk om in de OG sporthal te komen, als je door je enkel bent gegaan. Maar het lukt en er lijkt geen reden om het matige Bball van de laatste weken achter ons te laten. Oud Uilen guard Linda is hier thuis en Judith en Renske kennen we van enkele andere tegenstanders in de promotiedivisie. Publiek is behoorlijk talrijk en kent behoorlijk wat bekende gezichten.
Toch beginnen we niet goed. Onze verdediging wordt van binnenuit opgegeten en aanvallend zijn we er helemaal niet. Binnen 5 minuten staan we 16 punten achter. De coach gooit er zoveel energie tegenaan - gebrul, geloop, gespring, gecoach - dat hij z'n rotte enkel vergeet. Maar pas als we weer meer outside motion gaan spelen, om Ka (om vooralsnog niet opgehelderde redenen buitengewoon populair bij de mannen op de tribune) en Kim heen, zijn we niet meer de mindere. Integendeel.
Kwart 2 is al voor ons en in kwart 3 lopen we zelfs behoorlijk in. Vooral Ka schudt haar ergernissen af en ze pakt de aanvalsrebounds op de duidelijke schoten. De bal rouleert en de acties worden directer. Femke en Linda spelen betere wedstrijden dan ooit als uilen en daar zijn we blij mee.
We komen zelfs weer terug tot binnen de tien en besluiten om alles of niets te spelen. Dat werpt maar ten dele vruchten af: we stoppen de klok maar OG scoort van de vrije worplijn enbij ons stokt het een beetje, zodat we net niet meer kunnen zeggen, dat we drie kwarten winnen. We kunnen het wel gezien de 36 punten in de tweede helft:
In Volleybal hadden we tot op het laatst een kans gehad op de winst in de derde set.
Pijnlijk duidelijk weer, dat basketball geen volleybal is.
Karin maakt 13 punten (bijna alle in de tweede helft) en verder scoort bijna iedereen. Aan de andere kant is Renske vd Voort erg productief en sterk onder de borden.
Vrijdag iedereen die er is fit? En dan komt Binnenland op bezoek. qc

zaterdag, december 01, 2007

oh ja.

We hadden ook nog gespeeld. Jugglers was heel goed.

koffer met benodigdheden

Vandaag vertrekken we naar Onze Gezellen en we nemen mee:
niet een half busje geblesseerden.
maar wel een koffer met spul voor bij blessures. De zogenaamde mosterdkoffer, de koffer om de put mee te dempen waar het kalf al in verzopen is.
Een van onze aandachtige volgers, althans bij thuiswedstrijden is Peter Pannekoek. ("heet hij echt Pannekoek?", vroeg Femke meteen.)Peter is een van de baliemedewerkers een van de aanspreekpunten en woordvooerders van het frontoffice van het Sportcentrum.
Verantwoordelijk voor levende have en inboedel.
In die hoedanigheid maakt hij al onze verstappingen en ellende mee maar in die hoedanigheid voert hij ook de regie over alles wat er blijft liggen na sport. Een en ander bij elkaar opgeteld leverde ons een fraaie verzorgingskoffer op. Tweedehands maar versierd met letters en logo van een wedstrijdposter. Met persoonlijke aandacht opgevuld tot een goed bruikbaar niveau: instant cold packs, jodium, gaasjes en hoofdpijnpillen.
Nu was ik zelf de eerste die weer eens een ijszakje kwam halen. "Niet die eenmalige uit je nieuwe koffer he, " zei Peter. "Bewaar die maar voor de uitwedstrijden. Of voor nooit."