Dan hebben we het ook in gezinsverband over de onmogelijkheid van sport, de eerste tijd.
Lotte beseft het opeens ook. Van vier keer in de week met haar team aan het werk naar nul. Ze is nu geen U18 meer en het seizoen, waar we net een mooi eind aan leken te gaan draaien, is afgelopen. Daardoor is ze haar team ook kwijt en dat lijkt voorgoed. Met het besef vloeien de tranen.
Ik hou het ook niet helemaal droog. Het was net ook een beetje mijn team geworden. Maar dat zijn de mannen van uilen 6, uilen 7 en moestasj 3 ook. Ik ben een professional.
De RUG en de Hanze verklaren tot september in elk geval geen "fysieke" bijeenkomsten meer te organiseren. Maar het onderwijs gaat digitaal door. Voor de profs in de teamsport, maar ook voor alle vrijwilligers is er (even? Zo lang?) niks. Auw. Het is mijn werk en ook echt wel mijn passie om sporters te coachen. Maar dat ik nu een echte teamsporter, die me zo na staat, zo geraakt zie worden, is dat anders. Dat brengt het verlies aan activiteiten van deze tijd wel even binnen.
We willen het feit dat het gezin bij elkaar is wel op een leuke manier beleven: Lotte wil toch heel graag een balletje schieten achter het dorpsschooltje en vorige keer dat we dat deden was het echt heel fijn. Maar nu blijf ik, met een dilemma, alleen thuis.
Als professional ben ik bang voor voorbeeldwerking. We hebben met het NOC-NSF afgesproken dat we niets doen in de directe begeleiding en dat alleen alleen sporten is toegestaan. Voor een boel sporten en voor je fitheid kan dat. Voor teamsporters voelt het echter kut. Er is geen I in TEAM en natuurlijk kun je je persoonlijk meesterschap verbeteren om straks weer meer waard te zijn voor je team. Voor de mojo van dat team.....Maar welk team?
Hard, Smart and Together staat op de oude trui die Pelle nu aandoet om te gaan basketballen. De yell van een dierbaar team van vroeger, met de namen van al die toppers op de achterkant. Slim en hard, dat kan -en laten we dat vooral doen -maar het samen, dat in de maatschappij op andere vlakken nu zo'n boost krijgt, staat hier toch wel zwaar onder druk.
Zoals de ouwe volleyballer en sportpsycholoog Hardy Menkehorst het zegt: niet om het trauma dat je beleeft, maar hoe je daar mee omgaat, kan je sterker maken. We zitten er Together in. Voor teamsporters vergt het ook een blik op een groter Samen. En die moet nog even scherper gesteld worden.
Mijn ouwe trui staat ook symbool voor wat er over kan blijven, ook als je niet meer samen aan een directe toekomst kunt werken. Altijd als ik een van de vrouwen op m'n rug tegenkom, is er nog direct een gezamenlijk verleden. Met al die teams van vroeger. Dus wel in touch blijven, graag!
