mijn Baas

Ik ken maar een baas. De enige persoon die ik ook echt "baas", noemde was Pieter Tilstra. Het grootste deel van mijn sportcentrumleven was hij mijn baas.
Net voor kerst raakte ik twee mensen kwijt die voor mijn begrip van "directeur" stonden: mijn goeie oom Hans was directeur van een meubelfabriek, die zijn eigen naam droeg en Pieter Tilstra was "alleen maar" directeur van het universitair sportcentrum. Maar dat was wel mijn wereld, ja?
Ik kwam er natuurlijk in de loop van de tijd wel achter dat hij nog een "Hoofd" boven zich had en dat daarboven nog een "Secretaris" en een "Collegevoorzitter" waren geplaatst, maar toch: allebei directeur.
Mijn beeld van directeurschap hangt sterk aan hen allebei: zwierige, joviale mannen met manieren, en hart voor de zaak, gewend beslissingen te nemen. Iets van Bommel en van Tom Poes in een persoon. Nu zijn er geen bazen meer voor mij.
Tilstra besliste in een oogwenk over mijn carrière door me aan mijn mouw zijn kamertje binnen te trekken en me te vertellen dat ik vanaf 1 januari 1980 op de loonlijst kwam van het Sportcentrum.
Nou dat was dan zo. Je sprak hem niet tegen, zeker niet als bleue 21 jarige. Ik had een baan en ik ben nooit de briljante professor in de architectuurhistorie geworden, die ik op dat moment nog beloofde. Voor hem was dat een van de talrijke beslissingen die hij uit zijn mouw schudde; voor mij bepaalde het mijn verdere leven. Ik ben je eeuwig dankbaar, Baas.

teamopstellingen

Een groep basketballers kan samen trainen en samen proberen beter te worden, maar dat is nog geen team. In een team bestaat samenhang. Je bent van elkaar afhankelijk om iets te bereiken. Een vrij schot bijvoorbeeld, of een stop. Als iemand haar rol niet speelt, dan wordt het team weer een groep, die wel allemaal hetzelfde doel hebben, maar niet hetzelfde plan volgen. En dan ben je afhankelijk van individuele capaciteiten en individueel mazzel.
Voor groepen geldt dat je de leden ook gemakkelijk kunt vervangen, als ze niet voldoen. In een team is dat anders; daar doen we nog een keer extra moeite om de verschillen te begrijpen en misschien zelfs wel ons voordeel met die verschillen.
Juist omdat we dat samenwerken belangrijk vinden, spelen we bij Uilen 2 op dit ogenblik in dit dit seizoen een teamaanval. Veel beweging, veel mogelijkheden maar dan ook veel gericht op wat de anderen doen.Iedereen speelt daarin een rol en iedereen heeft dus eigen verantwoordelijkheden en eigenkansen.
Sommige teamleden hebben er meer moeite mee om de mogelijkheden te zien en de lijnen in het hoofd te krijgen dan anderen. Omdat iedereen -dus- verschillend is, zijn er ook verschillende manieren om huiswerk te doen. Heerlijk dat mensen echt vragen: "coach, hoe kan ik mijn inzicht in het "systeem" verbeteren?"
Spelen, is altijd het antwoord. Het is een spelletje, je moet het spelen. Sommige abstracte denkers kunnen dat in hun hoofd als ze het horen uitleggen, anderen hebben plaatjes nodig.
Er horen twee verhaaltjes bij:
Ik kwam ooit een international tegen, die ook coach was en wel meer in zijn mars had. Basketball was een van de sporten die hij met zijn studie combineerde. Naar het toernooi had hij ook een schaakbord mee genomen. Zo'n bord, dat tevens doos voor de stukken was en dat je dan open moest vouwen. Hij schaakte tussen de wedstrijden door, maar gebruikte het ook -en misschien nog wel vaker- om het andere spelletje uit te leggen: over het schaakbord was met witte verf een bucket getekend en de koningin werd net zo makkelijk de center. Heel duidelijk.
Het tweede verhaal komt uit het kerstnummer van Psychologie Magazine: Het is mogelijk om met playmobielpoppetjes je eigen wezen en gezinsstructuur zo neer te zetten, dat het echt gaat leven. Systemisch werk heet dat. Het is eigenlijk een afgeleide van familie- of organisatieopstellingen, waarbij je dat met echte mensen doet.
Voor veel geld kun je een workshop doen, waarbij je met poppetjes mag spelen en daardoor inzicht krijgt in hoe het echt zit.
Wat wil ik nou eigenlijk zeggen? Dat was mijn advies: teken een mooi veld, zoek schaakstukken, smurfen van AH, of mens-erger-je-niet pionnetjes en speel, speel, speel.
Alles draait om een paar kernbegrippen: team - systeem - en spel. Ik ken al in elk geval een persoon, die uit dit kerstreces komt met beter inzicht in alledrie.... En weet je wat die gebruikt, als representanten voor het eigenlijke team? Bij alle moderne mogelijkheden?
Nagellakflesjes.......

halverwege

Het reguliere seizoen is meer dan half onderweg. Zoveel wedstrijden lijken het er nog niet eens te zijn. Afgelopen weekend hadden we de return van de eerste match. Geen wedstrijd, zei ik nog van tevoren, maar honderdtachtig wedstrijden. Elk punt is weer een spel om te winnen. De stand in de wedstrijd, of het resultaat van het vorige punt kun je niet mee laten wegen. Als je je daar mee laat belasten, begin je dat volgende punt al met een achterstand.
Wat wel mee moet wegen, is het proces van het vorige punt. Wat hebben we net gedaan, dat goed werkte, wat kunnen we bijstellen om het nog beter te maken. Leren heet dat en omdat wij een ontwikkelteam zijn dienen we ons daar het meest mee bezig te houden.
Omdat het resultaat wel iets is wat een rol speelt bij het nadenken over onze MOJO, toch maar even een meetmomentje: We spelen drie perioden een wedstrijd. De start is weer goed en zelfs in de dubbele cijfers staan we nog voor tegen de lijstaanvoerders. Periode twee is in cijfers wat minder maar in spelopvatting en samenwerking niet eens. Periode 3 is gewoon slecht, en de laatste 10 minuten spelen we weer mee. Complimentjes van de tegenpartij, ze zijn in het begin even geschrokken en hebben verder behoorlijk tegenstand gehad. Het verschil is een stuk kleiner.
Graag elke maand tegen Scylla spelen!
Nu gaan we evalueren: wat is je eigen input, wat is de progressie, waar moet het beter? En vooral: hoe gaan we dat aanpakken?
Hoe kunnen we de dingen die niet goed gaan beter doen en de sterke punten uitbouwen? Hoe kunnen we elkaar helpen beter te worden?
Voornemens maken? Naar wedstrijden toeleven - wedstrijden stukje bij beetje analyseren en de verkeerde beslissingen in het geheugen vervangen door goede - weten wanneer we moeten accepteren wat er gebeurd is en verder gaan. In elk geval verder gaan. Met elkaar, met dit team,

op deze weg. Ik heb zin aan verder onderweg in 2012.

allemaal sinten worden een team

Och nou moet die ouwe Sint
ook nog weer aan ‘t dichten
de ze keer niet voor één kind
maar voor al die wichten.

dus pijnigt hij zijn hersens maar
ach hij weet het al
maakt het maar niet al te zwaar
en over basketball...

maar....bedenkt hij ... basketball
misschien heb ik het mis
weten ze eigenlijk wel al,
wat dat voor spelletje is?

Betere schoten en meer daarvan
dat je daarmee meestal wint
dat soort wijsheden dat kan
hij hier, toch wel kwijt, denkt Sint

Dat ze het samen moeten doen
dat weten ze al wel prima
ze riepen al een keer of miljoen
in plaats van MOJO - 1,2 team, ja?

En dat fouten maken mag
is dat ook doorgedrongen?
Ja want Sint ziet met een lach
al heel wat flinke sprongen

het principe van druk met en op layup?
en “never foul jumpshooter”?
en het rebounden in deze club?
gaat dat met genoeg getoeter?

Over het algemeen past wel lof
maar het lijkt de Sint wel slim
dat ze nog vaker doen alsof
en: “a noisy - beats a silent gym”

de Sint heeft nog meer wel in zijn zak
aan regels en goede raad
maar die zullen ze zelf wel oppak-
ken, want ze zijn niet van de straat.

ze gaan beslist nog meer laten zien
aan skills, resultaten en spelshow
want er is geen ploeg zo kien
op teamspirit en Mojo.