Scylla bites, maar bijt niet door.

Met z'n zessen stonden we voor het eerst dit jaar in Vinkhuizen. Eens de basketballtempel van Groningen waar ik bijna woonde. Het is een nare gribus geworden met aan een kant rammelende houten borden en korte veldjes. Achter de bank en in het veld was het ook een rommel. Het schijnt dat rommeligheid verrommeling tot gevolg heeft. Met behulp en onder aanmoediging van lieve omstanders slaagden wij erin de zaak netjes achter te laten. De pil van de omgeving werd verguld door de wedstrijd.
We begonnen goed met een kwart zoals ik dat graag zie: aanvallen over veel schijven en veel tempo en druk door de press: bij meer dan 15 punten in een kwart zeur ik eigenlijk nooit. Wat wel zorgen baart, als je met zo weinig bent, zijn fouten en daar kregen we nogal wat van. In het tweede kwart werden we toch een beetje moe en speelden we ook niet meer zo goed. Het is een kwalijke cirkel: minder scoren- minder press- minder makkelijke scores. Ondertussen kwam Scylla venijnig dichterbij: vlak voor rust was het verschil nog maar 1 punt. We leken het lek weer boven te hebben door de laatste 6 punten weer te laten aantekenen.
Maar het derde kwart is vaak niet ons kwart: in de eerste 5 minuten daarvan gaven we 14 unanswered points weg en was de eerste leadchange een feit (om in color comment te blijven) 33-40 Scylla's yell: "bite!" ging op. Niks lukte in de aanval en daarom gingen we steeds onrustiger spelen waardoor niks lukte..nog een kwalijke cirkel en hoe kom je daaruit?
Ton Boot zegt altijd dat er geen trucjes bestaan in basketball. Boot heeft natuurlijk altijd gelijk, dus laten we het psychologisch gereedschap noemen: je kunt dan wel aan de aanval blijven hervormen maar een verdedigende verandering is ook een verandering. We kunnen best een aardige zone spelen om in terug te vallen na de press. En ja hoor: na een beetje een onwennige start bracht de tweede helft van het kwart ons weer helemaal terug, langszij en voorbij. Met een gebroken cirkel waren we opeens weer heel goed: degelijke scores uit een felle maar gecontroleerde press en prachtige backdoorpasses volgden elkaar op en alle vrije worpen gingen binnen. 53-71.
Op het andere veld wonnen mijn oude ploegmaten met een punt en veel gejuich van kinderen en zo kun je de gribus wel weer met een goed gevoel achter laten.
Compliment van de tafel (allemaal vroegere pupillen): goeie speelsters, Kaj. Die ene gaat vast nog wel eens promotiedivisie spelen!
Esther was, ook met 4 fouten aardig op dreef, en scoorde 27 punten, Linda was vooral in de tweede helft uiterst koel, ook van van de vrije worplijn en kwam op 17, Toya, die zich maar een keer met de scheidsrechters bemoeide, had uitstekende drives en maakte 14 punten. Marjo grossierde in rebounds, Janne was een constante factor als aanspeelpunt en met een speciale rol in de verdediging en ook zonder de inbreng van Roos hadden we het niet gered. Over goede schoten die niet vallen zeuren we ook niet.
Femke, Wianne en Karine waren van de partij en kwamen om diverse redenen niet in het veld maar speelden wel en belangrijke rol in de morele ondersteuning en opvang in moeilijke momenten. Ubuntu, we hebben iedereen gezien.

winnen en feest

Een hele serie feestjes, afgelopen week en de overwinning op Uilen 4 paste goed in dat rijtje.
We waren een beetje gehandicapt wat nog eens extra werd benadrukt toen Wianne, die zich tot volwaardig lid van het eerste team begint te ontwikkelen, bij een in & out de bal op de hand kreeg en met gevoelloze vingers op de bank bleef. Zes over en waar we vorige week extra klein speelden, speelden we nu Janne en de lange vrouwen. Dat ging ook wel, al waren we een stuk minder scherp dan vorige week. We kenden goede minuten en goede kwarten en kwamen geen moment in gevaar. De in de laatste periode gestelde doelen van niet meer dan 15 tegen en zelf 60 haalden we echter niet. Het was goed zo.
Esther maakte er toch nog 18, Linda (12) vond vaak het goede ogenblik om een drive te maken, Roos (7) was weer attent van dichtbij, Mareike aus Amersfoort scoorde 3x knap op 1 tel, Marjo was goed voor de eerste en de laatste punten uit de wedstrijd Janne pafte 1 driepunter binnen en was nauwelijks op vergissingen te betrappen en Wianne scoorde nog net even knap voordat haar hand dat ook zei.
En toen op naar het volgende feestje met het winnende sheet als boodschappenbriefje....

de leukste wedstrijd!

Het is goed voorstelbaar, dat je baalt, als je een wedstrijd hebt verloren, die zo spannend en gelijk opgaand was als die van zondagmiddag. Het had immers best andersom kunnen zijn. Bij andere wedstrijden, dit seizoen hadden we dat gevoel ook wel eens. Wij stonden na afloop in het vakje winnende team ingevuld en dat gaf een extra goed gevoel maar we speelden ook nog eens leuk! En uiteraard was dat ook de verdienste van de tegenstander, die continu partij bleef geven en echt wat van ons vroeg.
We moesten driepunters incasseren en verhinderen, een behoorlijke reactie op de press beantwoorden en de bal in de ploeg houden. We moesten goed op ons quivive blijven om de kleine cadeautjes, die de Uiltjes soms weggaven ook te openen.
De press was weer het uitgangspunt van alle moestactiviteit en weer gaf dat ons, door genoemde kleine presentjes, zoveel lucht, dat we ook vrij relaxed aanvallen konden spelen. Meer en betere screens dan ooit hadden we nodig meer en betere swings en meer en beter schoten van dichtbij en veraf hadden we nodig. En we deden het.
Volgens mij was dit echt pas de eerste keer dat we zo goed speelden, dat we van Uilen 3 konden winnen en we maakten er een memorabele wedstrijd van.
Hij was zeker ook memorabel voor onze bankspeelsters, die tegelijkertijd op twee velden speelden. Dat mag wel in je CV want dat vergt wel iets van je aanpassingsvermogen. Doordat we niet de hele tijd over de inside-capaciteiten van onze Deutsche dr. Oetkerangestellte konden beschikken, was er nog een memorabele eersteling te begroeten: bijna vijf minuten horseshoe-offense! 5 kleintjes om de bucket heen laten een ruim open midden over waar weer allerlei leuks mogelijk blijkt.
Echt onze beste en leukste wedstrijd van het seizoen tot nu toe.En daarmee de leerzaamste: als bijna alles goed loopt vallen de fouten die toch nog gemaakt worden beter op. Ik kan me het balen van onze geblesseerde powerforward goed voorstellen: wat zal dat gekriebeld hebben als je niet kunt spelen. Ze heeft echter bij die eerste keer, eind 2009, dat we de press inzetten een heel belangrijke rol gespeeld en mee geholpen het vertrouwen in dit wapen te vestigen. Helpt dat iets?
De coach verwacht intussen eigenlijk het seizoen gewoon af te maken op de bank (of daar net voor in het gezichtsveld van luid tegen deze opstelling protesterende speelsters) en ik ben daar eigenlijk toch wel blij om.
(En PS: door de leuke en sportieve tegenstand hopen we stiekem toch, dat Uilen kampioen wordt.......)

andere kijk

Kijk: dit is ook sport. Een deel van de meiden aan tafel, met de tong uit de mond bezig hun verbeterpunten te laten leven.
Ze hebben de hun keuze uit kaartjes van het "weloverwogen verbeterspel versie basketball" voor zich uitgestald en brengen nu van de belangrijkste twee prioriteiten in beeld op een klein kaartje. Dat dragen ze straks bij zich als ze naar de training of de wedstrijd gaan en dat komen ze tegen als je bijvoorbeeld hun schoenen aan trekken. (uit de koffer van de coach komt ook een lamineerapparaat....)
Leuk van het gebruik in een team: de kaartjes worden na afloop geschud en een voor een door een teamgenoot opgepakt en gegeven aan degene die ze gemaakt heeft. Die legt vervolgens weer uit wat die keuze voor haar betekent. Het team krijgt hierdoor meteen ook een inzicht in waar iemand mee bezig wil. En de coach. Die ook. Hij heeft zijn gereedschapskist niet voor niks meegenomen...

PS: iemand een suggestie voor een betere naam voor het kaartspul?

web 3.0

Afgelopen weekend heb ik me laten informeren over informatie. In de jaren negentig van de vorige eeuw stelde ik in een communicatieplan voor om het internet als belangrijkste bron van informatie voor het Sportcentrum van de Universiteit te gaan gebruiken. Het rooster op het web en het cursusaanbod. Het was een goed doortimmerd plan en wel erg voor de muziek uit: de de verwerkelijking ervan botste nog wat op de tijdgeest: onze directeur had net duizenden folders laten drukken en overwoog daar nu een standaard voor aan te schaffen. 1.0 vierde hoogtij en daar hoorden, zo weet ik nu, zowel de folders als de informatie die ik op internet wilde zetten gewoon bij. In het kort alles wat niet in twee richtingen werkt is 1.0.
2.0 is alles wat interactief is: inschrijven, reacties geven, terugtwitteren, de viral movies van de SP. Ik wil daar ook wat mee, dus ik heb nu op mijn coachingsite een zogenaamde answergarden geplaatst. daarmee vraag ik minimalistisch commentaar. Ik ben erg benieuwd wat er voor woordwolk gaat ontstaan, als mensen de moeite nemen om op een zwevend begrip te klikken of, nog mooier en nog interproactiever, zelf een reactie van 20 tekens publiceren. Dus, doe dat alsjeblieft eens een keertje, leren we allemaal weer veel van.
De vraag kwam wel meteen in me op wat dan Web 3.0 zou worden: De overtreffende trap van interactief is synergetisch maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat het weer een stap terug is. Met groeiend inzicht laten we de blogpagina's en de Iphone gewoon links liggen op de vuilnisbelt van de beschaving. Het is moeilijk voor te stellen, blogde hij.

let down

Als ze maar net zo scherp - mede dankzij de terugkeer van Janne op de training- zouden zijn als dinsdag en net zo geconcentreerd -dankzij de terugkeer van Karine? -als donderdag, dan stond ons een mooie wedstrijd te wachten tegen Paiz, dacht de coach.
En zo was het eigenlijk ook. De concentratie was goed en de press was veel te veel voor de meiden uit Peize. Wham bam, thank you mam. Evelien, nadrukkelijk aanwezig in gezelschap van haar buik, was getuige van een overdonderend begin: 23-8 na de eerste periode. Omdat we wat slordiger werden, met name in de rebound, werd het verschil nog 5 punten groter bij rust. Eigenlijk deed, op die rebound na dan, iedereen wat ze moest doen en ook nog wel een extra duit in het zakje.
Maar misschien was die slordigheid in dat belangrijke onderdeel wel een voortekentje van de things to come. Evelien hield het voor gezien en hees puffend haar buik weer naar huis. Koppen weer leegmaken en dan tweede helft weer beter rebounden en dan ook beter spelen en verder uitlopen. Maar het werd een raar kwart. Hadden we niet al gewonnen? Nee, we hadden last van "let down", een geknapte spanningsboog: De concentratie op details was weg. Niet dat het grotere teamritme echt verstoord was, de aanvallen liepen gewoon heel behoorlijk door maar het afmaken werd teamwise "jerky". Heel licht te veel spanning op de spieren en net geen goede afwikkeling meer. Een tekenend moment, waar ik ook maar even (tevergeefs) een time-out op nam, gebeurde in de tweede minuut: Peize stuntelde de bal over de lijn bij het innemen en wij mochten van de zijkant inbounden. Dat deden we zo haastig en chaotisch dat we eigenlijk zonder balbezit weer inleverden.
We kregen zeker wel twintig goede schoten en een heleboel vrije worpen maar het duurde tot de negende minuut van de periode, tot we ons eerste en enige punt van het kwart lieten aantekenen. Roos bleef redelijk smooth en ook heel goed overeind in de rebound. Heel gek om het team zo behoorlijk te zien spelen en de afmakers zo te zien schutteren.
6-1 voor Peize, dat wel de verdediging maar niet de aanval wist aan te scherpen. Vorige wedstrijd een season high in een kwart nu een low.
Het is dan knap als je toch nog weer wat weet te maken van de laatste periode. Het hield niet over maar het ging. en de uitslag was met 53-35 een mooi spiegelbeeld van de wedstrijd.
Positief: En wat hadden we een lekker groot team bij ons! Een volle bank met internationale allure. Dus voor het eerst dit seizoen zullen er mensen misschien minder hebben gespeeld dan ze op konden...
Positief: En wat hadden we veel mooie swings in de aanval. En dan kunnen we ook eens waarnemen dat de timing van het open komen op weakside best een beetje beter kan.
Positief: En wat een mooi buikje!

M&M's

Kansen in overvloed voor coaches en procesbegeleiders na de laatste verkiezingen.
In het commentaar in de krant lees ik een paar berustingen: Deze verkiezingen waren een test voor de komende landelijke? Oh ja? Mijn gemeente ligt niet in Uruzgan. Nationale (gemeente) belangenpartijen doen straks gewoon niet mee en als ik Rutte was zou ik me ook niet rijk rekenen....
De Volkskrant wil ook vraagtekens zetten bij de legitimiteit van het gemeentebestuur, na een opkomst van 53%. Ook dat vind ik niet terecht: Als je niet gaat stemmen om reden dat je niet wilt, hou je de rest van de periode je mond. Klaar. Het is niet mogelijk om je stemming niet te communiceren.
Wat heel lastig lijkt is de grote versnippering die optreedt. Maar heeft dat juist ook geen voordelen? Er zijn veel keuzes van samenwerken mogelijk, zonder dat er een team in het team hoeft te ontstaan. Kleinere fracties hebben misschien wel scherpere kantjes maar zijn beslist minder onbeweeglijk. Het is bijna alsof je een ploeg formeert, zonder er rekening mee te hoeven houden dat die liever de pass van die krijgt.
Ik had het over mogelijkheden: er komen een heleboel onervaren raadsleden naar voren. Ik ben beschikbaar om een traject naar politieke en bestuurlijke groei te begeleiden.
En misschien nog interessanter is mijn nieuwe advertentietekst:
"Ervaren teamcoach beschikbaar als facilitator bij coalitieforming, storming, norming en performing."
Mensen en teams bijeen brengen. Gaat lukken. De M&M's breng ik mee.

SWART™

Een van mijn belangrijkste werktuigen is mijn vinger. Vooral in bevochtigde toestand heb ik er erg veel aan.
Hoe lever je een bewijs, dat ergens vooruitgang in zit? Gewoon SMART plannen, zegt mijn omgeving vaak. Meten is weten. Laten we het ezelsbruggetje eens overlopen: Specifiek: OK; centraal staat een bepaald aspect van het leven of van basketball...snap ik. Meetbaar: met een centimeter, een weegschaal of door te tellen. Aantrekkelijk: Altijd! Realistisch: als in uitgaande van de realiteit. De realiteit is wat NU is en of een doel realistisch is kun je dus pas STRAKS zeggen. Ik hou het maar op optimistisch! Dromen, durven en als het niet klopt heb je in elk geval van een positieve werkhouding genoten. Tijdsgebonden: wanneer meet je weer?
Op het begrip meetbaar, waar het hele idee op is gebaseerd wil ik toch nog wel even stil staan. Voor mij volstaat als bewijs voor verbetering: opinie, nattevingerwerk.
Als iets niet te meten valt is het toch waar te nemen. Als iemand anders het ook waarneemt, versterkt dat de waarde van je eigen waarneming. Dus de frisse blik van Karine, terug van Curacao, die waarneemt dat de coördinatie van de meiden die zij een jaar geleden voor het laatst op training heeft meegemaakt, is verbeterd, versterkt mijn mening daarover.
Ik heb het al vaak gezegd: als het niet SMART kan doe het dan maar SWART.
En nu bedenk ik opeens iets: Voordat dat begrip opduikt in een of andere scriptie of dissertatie is het misschien wel goed om het vast te leggen, als merk, bedoel ik. Na geregistreerde begrippen als Huh? en Jamaar™, is er nu “SWART™” (en nu ik toch bezig ben meteen maar "Nattevinger©")