Het zou in elk geval een eerste worden. Of Cangeroes zou voor 't eerst verliezen of Uilen zou haar ongeslagen thuisrecord kwijtraken. We opteerden voor het eerste. We waren er klaar voor. Vertrouwen. Op ons best en thuis. Voor de competitie was het ook wel eens tijd.
En toch lukte het niet. In de eerste helft bleek al, dat we ook echt op onze tenen zouden moeten lopen, wat we ook deden: de press leverde balwinst op, we schoten raak en liepen backdoors en breaks. Maar het waren niet veel breaks en we gaven ook nogal wat aanvalsrebounds weg tegen de springende Cangeroes, die vooral erg goed naar vermogen speelden, zowel als team, als individueel. (nummer 7, in de rebound!!)
De teams waren tegen elkaar opgewassen en het kleine gaatje, dat we aan het begin van de tweede helft hadden geslagen, stelde niets voor: 41-37. Een teken, dat beide teams het netje wisten te vinden. Het kon alle kanten nog op. Helaas viel het niet onze kant op: waar wij onze productie zagen dalen, (geen steals en geen backdoors meer..) bleef die van de utrechtsen constant. Het verschil was helemaal weg, bij het begin van 4: 53-53. Het bleef op en neer gaan tot 61-61 en toen misten wij een serie kansen en gaven we hun nummer 8*, nog niet veel in het spel voorgekomen, tweemaal de kans van driepuntsafstand te scoren: Het gat was nog niet eerder zes punten geweest en het was ons teveel: we moesten nu opeens scoren en verzuimden dat, terwijl Cangeroes opeens bevrijd was van druk: De stand kreeg nog een geflatteerd aanzien: 64-75.
Onze scores: Annemiek 18 (vooral in de eerste helft), Margreet 15 en Karin 12.
Goede schoten van Suus, Tessa, Lyet, Jorieke en Laura draaien er net uit en Natalie heeft een behoorlijk rendement maar kan net niet het beetje extra leveren, waar ze twee week eerder wel goed voor was. Iris was net niet helemaal op tijd klaar, al had ze kunnen spelen.
Al met al was het een heel behoorlijke wedstrijd, waarin we bij tijden ons beste basketball tot nog toe op de mat legden en daarmee gaan we het jaar goed uit.
In de eerste week van het nieuwe jaar staan twee trainingen op het programma, waarna WSC in Waalwijk wacht en we kunnen laten zien, dat we in die subtop thuis horen.
* sorry dames van Cangeroes, ik kan door een overhaast vertrek (boot naar Schier) het formulier niet vinden. De met nummer genoemde meiden hebben uiteraard een naam, die blijf ik echter schuldig.
vrijdag, december 29, 2006
zondag, december 17, 2006
zonder te spelen stijgen!
We hebben een goed weekend. Terwijl de tegenstanders elkaar in de pan hakken, rusten wij uit. We zijn dit weekend eleventh out. We hadden, zo'n beetje als enige team,al 8 wedstrijden gespeeld en stonden wat geflatteerd derde. Maar nadat de kruitdampen zijn opgetrokken, blijken we zelfs naar nummer twee gestegen! Hoe berekent de computer de tussenstand? Op doelsaldo? Neu, we hebben wel de meeste punten voor, maar saldo? En alfabetisch? Kan ook niet met Akrides op evenveel punten. Maar wacht even: de computer leest: Velser Basketball Club Akrides en bij ons De Groene Uilen. Is dat het? Wat geeft het:
De affiche is mooi, voor de komende thuiswedstrijd: de nummer 2 van de promotiedivisie tegen nummer 1!
De affiche is mooi, voor de komende thuiswedstrijd: de nummer 2 van de promotiedivisie tegen nummer 1!
dinsdag, december 12, 2006
US uit
US is geen echte studentenclub meer maar we kenden er wel wat van recente en langer geleden Studentenkampioenschappen. Er was een herkenning van elkanders speelvuur.
We weken af van ons gebruikelijke patroon van het beste aan het begin. Niet dat we het zo slecht deden, maar de tegenstand was meer dan behoorlijk. Rebounden op de training, tegen elkaar, is wel iets anders dan in de wedstrijd waar we nogal wat centimeters en in de eerste helft ook dynamiek te kort komen.
De hi-lo's met scores onder het bord vliegen ons om de oren en we dreigen bij 16-7 voor de thuisploeg, de wedstrijd uit handen te geven. In de laatste minuut van het kwart komen we, dankzij drietjes van Laura en Tessa toch weer bijna op gelijke hoogte. 19-17 Analyse leert , dat we met onze 9 punten van buiten de halve cirkel, US' 17 van binnen de bucket net niet bij kunnen houden. Living by the long distance shot is living dangerously. Er moet wat veranderen. De omschakeling gaat geleidelijk: Karin en Natalie maken beide twee puntjes in het begin van kwart twee en Jorieke scoort de laatste punten van de helft ook van dichtbij: 35-35.
Er is niks in de stand dat ons slapper laat spelen, zoveel is duidelijk.
We zijn nodeloos slordig in de passing geweest, maar hebben naar de ring toe allemaal het vizier scherp staan: we missen geen vrije worpen en we schieten 5 drietjes raak, door 5 verschillende speelsters en dat maakt de tegenstander misschien wat zenuwachtig. Het effect zou kunnen zijn, dat dat het midden wel opent voor ons. We besluiten de focus naar binnen te verleggen.
Dat pakt uitstekend uit: Karin bloeit op, als ze haar directe tegenstandster aan de andere kant nu eens pijn kan doen: twee scores met bonus, direct gevolgd door nog een score plus eentje van Natalie plus nog eens Karin en dan Suus nog uit de paint. We zijn zes punten los en hebben US een koekje van eigen deeg voor kunnen schotelen. US blijft spartelen op 4-7 punten. Geen moment laat de concentratie ons nog in de steek. Natalie neemt het midden dominant over, als Karin uitrust. Ze heeft voor het eerst dit seizoen echt dreigend wat te vertellen. ( alleen Joriek trapt als groentje 1 keer in een studentikoze (dat toch nog steeds wel) afleidingsmanoeuvre, mist daardoor onze enige vrije worp maar herstelt zich keurig bij de tweede) Annemieke krijgt de laatste ballen in handen en maakt het goed af vanachter de vrije worpplijn, waardoor de stand nog een beetje aanzien krijgt.
Annemiek 17 punten, Karin 15 en Natalie 10, met steun van echt iedereen.
We weken af van ons gebruikelijke patroon van het beste aan het begin. Niet dat we het zo slecht deden, maar de tegenstand was meer dan behoorlijk. Rebounden op de training, tegen elkaar, is wel iets anders dan in de wedstrijd waar we nogal wat centimeters en in de eerste helft ook dynamiek te kort komen.
De hi-lo's met scores onder het bord vliegen ons om de oren en we dreigen bij 16-7 voor de thuisploeg, de wedstrijd uit handen te geven. In de laatste minuut van het kwart komen we, dankzij drietjes van Laura en Tessa toch weer bijna op gelijke hoogte. 19-17 Analyse leert , dat we met onze 9 punten van buiten de halve cirkel, US' 17 van binnen de bucket net niet bij kunnen houden. Living by the long distance shot is living dangerously. Er moet wat veranderen. De omschakeling gaat geleidelijk: Karin en Natalie maken beide twee puntjes in het begin van kwart twee en Jorieke scoort de laatste punten van de helft ook van dichtbij: 35-35.
Er is niks in de stand dat ons slapper laat spelen, zoveel is duidelijk.
We zijn nodeloos slordig in de passing geweest, maar hebben naar de ring toe allemaal het vizier scherp staan: we missen geen vrije worpen en we schieten 5 drietjes raak, door 5 verschillende speelsters en dat maakt de tegenstander misschien wat zenuwachtig. Het effect zou kunnen zijn, dat dat het midden wel opent voor ons. We besluiten de focus naar binnen te verleggen.
Dat pakt uitstekend uit: Karin bloeit op, als ze haar directe tegenstandster aan de andere kant nu eens pijn kan doen: twee scores met bonus, direct gevolgd door nog een score plus eentje van Natalie plus nog eens Karin en dan Suus nog uit de paint. We zijn zes punten los en hebben US een koekje van eigen deeg voor kunnen schotelen. US blijft spartelen op 4-7 punten. Geen moment laat de concentratie ons nog in de steek. Natalie neemt het midden dominant over, als Karin uitrust. Ze heeft voor het eerst dit seizoen echt dreigend wat te vertellen. ( alleen Joriek trapt als groentje 1 keer in een studentikoze (dat toch nog steeds wel) afleidingsmanoeuvre, mist daardoor onze enige vrije worp maar herstelt zich keurig bij de tweede) Annemieke krijgt de laatste ballen in handen en maakt het goed af vanachter de vrije worpplijn, waardoor de stand nog een beetje aanzien krijgt.
Annemiek 17 punten, Karin 15 en Natalie 10, met steun van echt iedereen.
zondag, december 03, 2006
Wel dipje geen gevaar
We blijven het thuis goed doen. Door een prima eerste helft konden we ons een dipje permitteren in kwart drie en toch onbedreigd winnen van Binnenland 2, dat met slechts 7 speelsters op komt draven.
We moeten nog steeds een ploeg tegenkomen, die beter kan beginnen met de wedstrijd dan wij. Het enthousiasme druipt er meteen vanaf en we snellen ook nu weer naar een ruime voorsprong. Opvallend daarbij is, dat we dit keer zonder Annemieke binnen de lijnen ook heel goed blijven spelen. Zeven verschillende speelsters dragen bij aan de score: breed gedragen goed spel. Laura, die dan nog niet gespeeld heeft begint haar bijdrage in kwart 2 met twee bommen en we lopen, nu weer met Cookie in de ploeg zelfs weg naar 39-17. Gelopen race.
In de pauze doen we goed ons best om ons te concentreren op het volgende stuk wedstrijd omdat we tot dusverre wel eens moeite hebben om onze "beginnersgeest" terug te krijgen. Hoewel we vrij goed blijven spelen en goede schoten blijven krijgen, loopt het toch niet lekker. We controleren de ballen tot vlak boven de ring, maar krijgen ze niet precies op de goede plek naar beneden. Het aantal aanvalsrebound loopt flink op, maar het netje heeft weinig te lijden. De derde periode verliezen we met 5-14. Wat mooi is, is het totale gebrek aan paniek in de hele ploeg. De toon, waarop we elkaar corrigeren en aanmoedigen blijft prettig evenals de werklust en het teamverband. Het is dan ook logisch, dat we in het laatste kwart orde op zaken stellen en finishen met 65-51.
Annemiek scoort 19 punten, Karin maakt er twaalf en Suus scoort 10.
We moeten nog steeds een ploeg tegenkomen, die beter kan beginnen met de wedstrijd dan wij. Het enthousiasme druipt er meteen vanaf en we snellen ook nu weer naar een ruime voorsprong. Opvallend daarbij is, dat we dit keer zonder Annemieke binnen de lijnen ook heel goed blijven spelen. Zeven verschillende speelsters dragen bij aan de score: breed gedragen goed spel. Laura, die dan nog niet gespeeld heeft begint haar bijdrage in kwart 2 met twee bommen en we lopen, nu weer met Cookie in de ploeg zelfs weg naar 39-17. Gelopen race.
In de pauze doen we goed ons best om ons te concentreren op het volgende stuk wedstrijd omdat we tot dusverre wel eens moeite hebben om onze "beginnersgeest" terug te krijgen. Hoewel we vrij goed blijven spelen en goede schoten blijven krijgen, loopt het toch niet lekker. We controleren de ballen tot vlak boven de ring, maar krijgen ze niet precies op de goede plek naar beneden. Het aantal aanvalsrebound loopt flink op, maar het netje heeft weinig te lijden. De derde periode verliezen we met 5-14. Wat mooi is, is het totale gebrek aan paniek in de hele ploeg. De toon, waarop we elkaar corrigeren en aanmoedigen blijft prettig evenals de werklust en het teamverband. Het is dan ook logisch, dat we in het laatste kwart orde op zaken stellen en finishen met 65-51.
Annemiek scoort 19 punten, Karin maakt er twaalf en Suus scoort 10.
vrijdag, december 01, 2006
burn the net
Soms zeggen we dat in een basketballwedstrijd: Burn the net. Het gaat lekker ruiken door de wrijving van de onophoudelijke stroom ballen, die er door heen swishen.
Ik had iets anders, afgelopen vrijdag. Was naar de bouwmarkt geweest voor wat lange latten. Die passen niet in de bus, tenzij de achterdeur open blijft. Ik gebruik dat een spin om de achterdeur vast te houden. Aan die spin hangt normaal gesproken, standaard het sleepnet met onze inspeelballen. Die verbinding moest even anders, tijdelijk. Je wilt natuurlijk niet, dat die ballen uit de bus stuiteren.
Bij thuiskomst hangt er echter een zielig, leeg netje achter uit de auto, met de onderkant eruit gesleten.... Duur freak accident voor een arme basketballambtenaar. Snel Pelle en Lotte uit school gehaald en met die twee speurneuzen, de hele (binnen)weg terug. Je weet nooit, al is de kans klein. Beetje rekenen waar de wind vandaan komt en speuren maar. Niks te zien, de hele weg naar Stad. Nou ja, ik heb het tenminste geprobeerd. Terug naar huis, zelfde weg. Nu kunnen we de benedenwindse kant wat beter bekijken en opeens zien we toch een bal drijven in een sloot! Hoera, dan kan de andere niet ver weg zijn. Nergens. Met vieze schoenen en 1 bal thuiskomen, maakt de rit al een beetje goed. Bij de huizen en voorbijgangers laten we ons telefoonnummer achter en ruim een kilometer verder wijs ik de kinderen op een SP-ballonnetje. Net een tweekleurige basketball maar dat laten we lekker drijven, zeg ik, ondanks protest van de achterbank. Mijn woorden zijn daar nog niet doorgedrongen of we zien ook de tweede bal, overdekt met kroos! Hebbes, alleen ook de andere schoen nog nat. Geeft dat?
Je kunt je zelfs rijk voelen, met iets wat je al had, miste, en terugkreeg.
Ik had iets anders, afgelopen vrijdag. Was naar de bouwmarkt geweest voor wat lange latten. Die passen niet in de bus, tenzij de achterdeur open blijft. Ik gebruik dat een spin om de achterdeur vast te houden. Aan die spin hangt normaal gesproken, standaard het sleepnet met onze inspeelballen. Die verbinding moest even anders, tijdelijk. Je wilt natuurlijk niet, dat die ballen uit de bus stuiteren.
Bij thuiskomst hangt er echter een zielig, leeg netje achter uit de auto, met de onderkant eruit gesleten.... Duur freak accident voor een arme basketballambtenaar. Snel Pelle en Lotte uit school gehaald en met die twee speurneuzen, de hele (binnen)weg terug. Je weet nooit, al is de kans klein. Beetje rekenen waar de wind vandaan komt en speuren maar. Niks te zien, de hele weg naar Stad. Nou ja, ik heb het tenminste geprobeerd. Terug naar huis, zelfde weg. Nu kunnen we de benedenwindse kant wat beter bekijken en opeens zien we toch een bal drijven in een sloot! Hoera, dan kan de andere niet ver weg zijn. Nergens. Met vieze schoenen en 1 bal thuiskomen, maakt de rit al een beetje goed. Bij de huizen en voorbijgangers laten we ons telefoonnummer achter en ruim een kilometer verder wijs ik de kinderen op een SP-ballonnetje. Net een tweekleurige basketball maar dat laten we lekker drijven, zeg ik, ondanks protest van de achterbank. Mijn woorden zijn daar nog niet doorgedrongen of we zien ook de tweede bal, overdekt met kroos! Hebbes, alleen ook de andere schoen nog nat. Geeft dat?
Je kunt je zelfs rijk voelen, met iets wat je al had, miste, en terugkreeg.
dinsdag, november 28, 2006
Straattaal
Kijk ook even op Bieslog van ma jl. Andere woorden kunnen dat niet overtreffen. Toch wil ik u een observatie van mezelf niet onthouden:
Vrijdagavond speelden de Groene Uilen tegen het Rode Probuild. Ook wij waren aan de verliezende hand en het niet in alle opzichten eens met de scheidsrechters. Vooral Annemiek, onze zachtaardigste aller aanvoersters heeft het zwaar te verduren, wacht vaak vergeefs op een fluitsignaal, wordt tenslotte gewisseld, ploft neer op de bank en sist met onverwacht venijn, terwijl de scheids vlak voor de bank staat: " De scheids is hartstikke kleurenblind! " De scheids reageert niet, misschien overweegt ze een andere ziekte aan de oogafwijking toe te voegen, misschien spelen er verschillende vergelijkingen met dieren door haar hoofd, maar ze houdt het bij een bijna beleefd: "deze hier voor onze neus!"
Vrijdagavond speelden de Groene Uilen tegen het Rode Probuild. Ook wij waren aan de verliezende hand en het niet in alle opzichten eens met de scheidsrechters. Vooral Annemiek, onze zachtaardigste aller aanvoersters heeft het zwaar te verduren, wacht vaak vergeefs op een fluitsignaal, wordt tenslotte gewisseld, ploft neer op de bank en sist met onverwacht venijn, terwijl de scheids vlak voor de bank staat: " De scheids is hartstikke kleurenblind! " De scheids reageert niet, misschien overweegt ze een andere ziekte aan de oogafwijking toe te voegen, misschien spelen er verschillende vergelijkingen met dieren door haar hoofd, maar ze houdt het bij een bijna beleefd: "deze hier voor onze neus!"
zondag, november 26, 2006
Zes minuten
Vrijdagavond. Ik hou niet van vrijdagse wedstrijden. Ze kosten ons een training. We reizen twee uur heen, twee uur terug. We zijn een uur van te voren aanwezig om atmosfeer op te snuiven, te verkleden en we lopen daarvan een half uur warm. Dat alles voor 34 minuten goed spel. Ik mis wat.
Een leuke tegenstander, vaardig, snel en een hoog tempo gewend. Zeker 4 van de aanwezige speelsters maken ook wekelijks minuten een niveau hoger. Het wordt ook een leuke wedstrijd waarin we het goed doen. De concentratie op de simpele dingen is veel beter dan vorige week. Het tempo is goed evenals de organisatie. Wel zijn we kwetsbaar tegen de sterk penetrerende (trouwens niet echt koosjer dribbelende...) Worku en moeten we erg hard werken om de rebounds bij Parrish weg te houden en vergeten daardoor vaak dat de andere Landsmeerminnen ook kunnen rebounden. We pressen ook wat te voorzichtig, waardoor we daarmee niet zo sterk doorkomen als normaal. Onze start is echter weer prima en we lijken er van door te gaan met een tussenstand van 16-7. Daarna vallen er een paar niet en bij de tegenpartij wel en bij 19-16 voor Probuild eindigt het 1e kwart.
Daarna komt onze score echt los. Met mooi, bijna frivool, bijna freelance basketball, waarin iedereen zich wel op de een of andere manier van haar beste kant laat zien, nemen we de controle op de wedstrijd weer over. 39-38 voorsprong bij rust. Omdat Probuild duidelijk laat zien ook goed te kunnen aanvallen en meer dan een speelster heeft die waar nodig de wedstrijd naar zich toe kan trekken, blijft onze spanningsboog mooi hoog. De score gaat mooi op en neer en de teams blijven aan elkaar gewaagd. En dan komen er zes vergeten minuten. Die beginnen op 51-52 in de 7e minuut van het derde kwart en eindigen in de 4e van het 4e. Wij scoren niet, leveren wel een paar keer de bal in, de scheidsrechters, die het helemaal niet slecht doen, zullen ook geen heldere beelden van deze periode kunnen oproepen en time outs en wissels en zelfs een technische fout van Natalie helpen niet. Als we er weer zijn met onze focus, is de wedstrijd gespeeld. We herpakken ons weer en stellen weer doelen, maar de Lions zijn niet van plan nog iets te missen en we lopen tegen een terechte maar geflatteerde nederlaag op. In zes minuten.
Natuurlijk is het zuur, dat zo'n Amerikaanse 26 punten maakt en op de momenten dat dat het meest nodig is ook nog, maar het spelen tegen echt goede tegenstanders is toch ook echt leuker.
Wat we in elk geval ook weten, is dat we bepaalde dingen (zoals passen en driven) naar een hoger niveau zullen moeten tillen, willen we echt meedoen met echt goeden. En willen we dat?
Annemiek 22, Karin 11, Elke en Tessa 10
Een leuke tegenstander, vaardig, snel en een hoog tempo gewend. Zeker 4 van de aanwezige speelsters maken ook wekelijks minuten een niveau hoger. Het wordt ook een leuke wedstrijd waarin we het goed doen. De concentratie op de simpele dingen is veel beter dan vorige week. Het tempo is goed evenals de organisatie. Wel zijn we kwetsbaar tegen de sterk penetrerende (trouwens niet echt koosjer dribbelende...) Worku en moeten we erg hard werken om de rebounds bij Parrish weg te houden en vergeten daardoor vaak dat de andere Landsmeerminnen ook kunnen rebounden. We pressen ook wat te voorzichtig, waardoor we daarmee niet zo sterk doorkomen als normaal. Onze start is echter weer prima en we lijken er van door te gaan met een tussenstand van 16-7. Daarna vallen er een paar niet en bij de tegenpartij wel en bij 19-16 voor Probuild eindigt het 1e kwart.
Daarna komt onze score echt los. Met mooi, bijna frivool, bijna freelance basketball, waarin iedereen zich wel op de een of andere manier van haar beste kant laat zien, nemen we de controle op de wedstrijd weer over. 39-38 voorsprong bij rust. Omdat Probuild duidelijk laat zien ook goed te kunnen aanvallen en meer dan een speelster heeft die waar nodig de wedstrijd naar zich toe kan trekken, blijft onze spanningsboog mooi hoog. De score gaat mooi op en neer en de teams blijven aan elkaar gewaagd. En dan komen er zes vergeten minuten. Die beginnen op 51-52 in de 7e minuut van het derde kwart en eindigen in de 4e van het 4e. Wij scoren niet, leveren wel een paar keer de bal in, de scheidsrechters, die het helemaal niet slecht doen, zullen ook geen heldere beelden van deze periode kunnen oproepen en time outs en wissels en zelfs een technische fout van Natalie helpen niet. Als we er weer zijn met onze focus, is de wedstrijd gespeeld. We herpakken ons weer en stellen weer doelen, maar de Lions zijn niet van plan nog iets te missen en we lopen tegen een terechte maar geflatteerde nederlaag op. In zes minuten.
Natuurlijk is het zuur, dat zo'n Amerikaanse 26 punten maakt en op de momenten dat dat het meest nodig is ook nog, maar het spelen tegen echt goede tegenstanders is toch ook echt leuker.
Wat we in elk geval ook weten, is dat we bepaalde dingen (zoals passen en driven) naar een hoger niveau zullen moeten tillen, willen we echt meedoen met echt goeden. En willen we dat?
Annemiek 22, Karin 11, Elke en Tessa 10
maandag, november 20, 2006
Op naar de subtop
Voor een plek, bovenin de competitie, moet je ook wat van je mindere wedstrijden winnen. Dat is een oude wijsheid. Het eerste kwart was alles, eigenlijk. De winst in de hele wedstrijd en de oorzaak van het matige verloop. Een probleem in de vermomming van een superscore. Een illustratie van de complexiteit van de omgang met resultaat en proces. Een remmende voorsprong, die ons uiteindelijk toch in staat stelde de wedstrijd te beslissen.
Het is niet vaak na 1 matig kwart 29-14. (via 12-2) We kunnen eigenlijk alleen maar beter gaan spelen, en we staan al dik voor. We doen eigenlijk een heleboel goed: we verdelen de scores tussen binen en buiten, we lopen hard, dwingen lastige schoten af en pakken de nodige steals. Almonte mist veel. Heel lastig om met zoiets om te gaan, want dat laatste hoeft, gezien de vaardigheid van de Eindhovense dames niet lang te duren. We hebben dit soort dingen al wel vaker meegemaakt en er is dan ook vooral vastberadenheid te bespeuren om nu eens echt door te drukken. Maar echt een voordeel is de voorsprong toch niet. in het tweede kwart blijven we eigenlijk vrij slordig en nu is niet alles meer goud wat er uit onze handen richting ring gaat. We verdedigen echter nog steeds redelijk en Almonte heeft het vizier nog steeds niet op scherp staan. Bij rust is het 39-28.
Op het oog een stand waar het meest scorende team van de promotiedivisie nog prima mee thuis kan komen.
Almonte voert de druk op. Weliswaar pakken we bijna alle rebounds onder ons eigen bord, maar de dames uit het zuiden trappen meteen de reboundster. Er mag veel en we klungelen ook veel, zodat we veel extra aanvallen aanbieden. In de aanval zijn we wat te haastig. Veel breaks eindigen met matige schotkeuzes en gemiste layup-kansen. Gelukkig komt Almonte ook niet echt tot scoren. De dames ogen vaardig maar missen de laatste touch net en lijken power te kort te komen. Duels met contact zijn meestal in ons voordeel, al kost het ons veel fouten. We verliezen ook het derde kwart, maar het blijft binnen de marge. Tien punten hebben we over, nog steeds van onze eesrte streak. Mooie uitdaging. 8 punten hebben we al een keer laten glippen (Jugglers) 12 punten zijn we al eens kwijt geraakt (die liggen ergens in IJmuiden) 10 gaan we over de streep brengen. En zo was het ook. Bij Almonte staan Koolmees en Walker nog wel even op, maar na 56-51 zetten we de wedstrijd, vooral dankzij het qui-vive van Elke Veld (een driepunter maken van een fout die ze aan ziet komen een Larry-Bird achtige conversie van een eigen driepuntspoging en constant aanwezig op de juiste plek) en de belangrijke rebounds van Natalie en Karin definitief op slot. De tien punten blijven staan: 67-57 en we stijgen naar plek 4 in de promotiedivisie. Nu weer een paar echt goede wedstrijden. (en die ook winnen)
Annemiek 22, Margreet 13, Elke 10, Laura 8
Het is niet vaak na 1 matig kwart 29-14. (via 12-2) We kunnen eigenlijk alleen maar beter gaan spelen, en we staan al dik voor. We doen eigenlijk een heleboel goed: we verdelen de scores tussen binen en buiten, we lopen hard, dwingen lastige schoten af en pakken de nodige steals. Almonte mist veel. Heel lastig om met zoiets om te gaan, want dat laatste hoeft, gezien de vaardigheid van de Eindhovense dames niet lang te duren. We hebben dit soort dingen al wel vaker meegemaakt en er is dan ook vooral vastberadenheid te bespeuren om nu eens echt door te drukken. Maar echt een voordeel is de voorsprong toch niet. in het tweede kwart blijven we eigenlijk vrij slordig en nu is niet alles meer goud wat er uit onze handen richting ring gaat. We verdedigen echter nog steeds redelijk en Almonte heeft het vizier nog steeds niet op scherp staan. Bij rust is het 39-28.
Op het oog een stand waar het meest scorende team van de promotiedivisie nog prima mee thuis kan komen.
Almonte voert de druk op. Weliswaar pakken we bijna alle rebounds onder ons eigen bord, maar de dames uit het zuiden trappen meteen de reboundster. Er mag veel en we klungelen ook veel, zodat we veel extra aanvallen aanbieden. In de aanval zijn we wat te haastig. Veel breaks eindigen met matige schotkeuzes en gemiste layup-kansen. Gelukkig komt Almonte ook niet echt tot scoren. De dames ogen vaardig maar missen de laatste touch net en lijken power te kort te komen. Duels met contact zijn meestal in ons voordeel, al kost het ons veel fouten. We verliezen ook het derde kwart, maar het blijft binnen de marge. Tien punten hebben we over, nog steeds van onze eesrte streak. Mooie uitdaging. 8 punten hebben we al een keer laten glippen (Jugglers) 12 punten zijn we al eens kwijt geraakt (die liggen ergens in IJmuiden) 10 gaan we over de streep brengen. En zo was het ook. Bij Almonte staan Koolmees en Walker nog wel even op, maar na 56-51 zetten we de wedstrijd, vooral dankzij het qui-vive van Elke Veld (een driepunter maken van een fout die ze aan ziet komen een Larry-Bird achtige conversie van een eigen driepuntspoging en constant aanwezig op de juiste plek) en de belangrijke rebounds van Natalie en Karin definitief op slot. De tien punten blijven staan: 67-57 en we stijgen naar plek 4 in de promotiedivisie. Nu weer een paar echt goede wedstrijden. (en die ook winnen)
Annemiek 22, Margreet 13, Elke 10, Laura 8
NDBC reunie
Het weekend behoorde een beetje aan het Northern Dutch Basketball Camp, want zuidelijke oud-campers waren in Groningen. Eerst ontmoetten Anouk Hoekema en Marichelle Ruitenbeek op de tribune en in de wandelgangen van Vinkhuizen al allemaal oude vrienden. Oude vriendinnen Sabine Maasdam, Loes Faber en Carian Boorsma wonnen met Celeritudo in een thriller tegen Das.
En de volgende dag vielen ook wat bekende gezichten op de tribune van het Studenten Sportcentrum te zien, die niet wekelijks de thuiswedstrijden van de Uilenmeiden bezoeken. De belangstelling ging uit naar het treffen tussen NDBCcoaches Cookie en Noukie.
Cookie' s thuisploeg won vrij nipt. Die van Anouk ging met lege handen, maar waarschijnlijk toch hoopvol, terug naar Eindhoven. Een overwinning hadden ze echter wel geboekt: bij mij thuis, waren Pelle en Lotte voor het eerst niet echt blij dat pappa's meisjes hadden gewonnen; ze waren fan geworden van twee meiden uit het zuiden, "die net zo praten als Kristel!"
En de volgende dag vielen ook wat bekende gezichten op de tribune van het Studenten Sportcentrum te zien, die niet wekelijks de thuiswedstrijden van de Uilenmeiden bezoeken. De belangstelling ging uit naar het treffen tussen NDBCcoaches Cookie en Noukie.
Cookie' s thuisploeg won vrij nipt. Die van Anouk ging met lege handen, maar waarschijnlijk toch hoopvol, terug naar Eindhoven. Een overwinning hadden ze echter wel geboekt: bij mij thuis, waren Pelle en Lotte voor het eerst niet echt blij dat pappa's meisjes hadden gewonnen; ze waren fan geworden van twee meiden uit het zuiden, "die net zo praten als Kristel!"
maandag, november 13, 2006
op teletekst
Op teletekst staan is bijna op televisie zijn. Belangrijke processen staan op teletekst, dus het belang van onze wedstrijd van zondag voor de 8ste finales van de beker tegen Perik Jumpers, was van te voren duidelijk. "Jaah, op teletekst," zei ervaren Karin vlak voor de wedstrijd, "alleen je wil niet weten hoe we er vanavond op staan..."
We besloten te genieten en zoveel mogelijk op te steken. Het begon goed, we namen brutaal een voorsprong via Cookie, die wel wat wou laten zien tegen haar oude ploeg. Verdedigend deden we het uitstekend maar aanvallend kregen we echt veel minder ruimte dan we gewend zijn. In de zesde minuut kwamen we voor het eerst achter en door onze problemen met scoren (alleen Karin scoorde nog) liep het verschil ook meteen op tot tien punten, een beetje geflatteerd. Erger was, dat Iris akelig geblesseerd het veld moest verlaten. Bij haar eerste verdedigende actie verdraaide ze haar zwakste knie.
Met Natalie in de ploeg begonnen we weer uitstekend aan het kwart. We hielden Jumpers drie minuten scoreloos en maakten zelf punten via Lyet en Cookie. Daarna nam Perik weer over en groeide het verschil weer naar 14-30 na 16 minuten spel. Even leken we, qua punten, zeker niet qua spelbeeld, toch weggeblazen te worden. Dat wilden we niet en de laatste 4 minuten van de helft deden we weer meer dan leuk mee: 24-39 bij rust.
In de pauze commentarieerde scheids Koorenhof, die anders meestal manneneredivsie fluit (en in een heel grijs verleden ook eens door mij is gecoacht) ons met ons fanatisme. Met dit compliment en met een beetje Lift-off-toverdrank konden we vol goede moed en energie aan de tweede helft beginnen. In beginnen beginnen we aardig goed te worden want weer waren de eerste 4 punten voor ons. In afmaken zijn we echter niet zo goed, want na de eerste minuut maakten wij niets meer en kon Perik - met grote moeite en vooral aan de hand van topper McKenzie- uitlopen naar 56-28. Toch overheerste het gevoel, dat we misschien zelfs wel een kwart zouden kunnen winnen. We haalden het bijna: met 1 puntje achter (14-13 en 33 seconden op de klok, stalen we de bal met de press en kregen we nog twee goede kansen op een voorsprong maar de bal stuiterde net weer niet goed en twee scores van Perik maakte, dat het bij bijna bleef.
Op teletekst staat de kale uitslag van 41-75. Daar staat niet hoe goed we eigenlijk wel hebben gespeeld en wat we allemaal weer geleerd hebben aan Magie, teamwork, beslissingstempo, losse-ballhandling (dat we niet moeten bukken maar beter kunnen duiken!), rebounden, show&recover, roteren en hardheid.
We besloten te genieten en zoveel mogelijk op te steken. Het begon goed, we namen brutaal een voorsprong via Cookie, die wel wat wou laten zien tegen haar oude ploeg. Verdedigend deden we het uitstekend maar aanvallend kregen we echt veel minder ruimte dan we gewend zijn. In de zesde minuut kwamen we voor het eerst achter en door onze problemen met scoren (alleen Karin scoorde nog) liep het verschil ook meteen op tot tien punten, een beetje geflatteerd. Erger was, dat Iris akelig geblesseerd het veld moest verlaten. Bij haar eerste verdedigende actie verdraaide ze haar zwakste knie.
Met Natalie in de ploeg begonnen we weer uitstekend aan het kwart. We hielden Jumpers drie minuten scoreloos en maakten zelf punten via Lyet en Cookie. Daarna nam Perik weer over en groeide het verschil weer naar 14-30 na 16 minuten spel. Even leken we, qua punten, zeker niet qua spelbeeld, toch weggeblazen te worden. Dat wilden we niet en de laatste 4 minuten van de helft deden we weer meer dan leuk mee: 24-39 bij rust.
In de pauze commentarieerde scheids Koorenhof, die anders meestal manneneredivsie fluit (en in een heel grijs verleden ook eens door mij is gecoacht) ons met ons fanatisme. Met dit compliment en met een beetje Lift-off-toverdrank konden we vol goede moed en energie aan de tweede helft beginnen. In beginnen beginnen we aardig goed te worden want weer waren de eerste 4 punten voor ons. In afmaken zijn we echter niet zo goed, want na de eerste minuut maakten wij niets meer en kon Perik - met grote moeite en vooral aan de hand van topper McKenzie- uitlopen naar 56-28. Toch overheerste het gevoel, dat we misschien zelfs wel een kwart zouden kunnen winnen. We haalden het bijna: met 1 puntje achter (14-13 en 33 seconden op de klok, stalen we de bal met de press en kregen we nog twee goede kansen op een voorsprong maar de bal stuiterde net weer niet goed en twee scores van Perik maakte, dat het bij bijna bleef.
Op teletekst staat de kale uitslag van 41-75. Daar staat niet hoe goed we eigenlijk wel hebben gespeeld en wat we allemaal weer geleerd hebben aan Magie, teamwork, beslissingstempo, losse-ballhandling (dat we niet moeten bukken maar beter kunnen duiken!), rebounden, show&recover, roteren en hardheid.
zondag, november 05, 2006
Hoofddorp late show
Wat bezielt een huisvader van middelbare leeftijd om op zaterdag een complete werkdag (nacht!) te besteden aan een trip naar Hoofddorp? Blijkbaar is de gekte nog altijd niet over en je krijgt er wel wat voor terug.
Hartverwarming bijvoorbeeld. Hoofddorp heeft een hele ploeg mensen aan het werk om alles goed te laten verlopen. Veld, reclameborden, flexibelen met 24 sec apparatuur, de tafel bedienen, tribunes uitrekken, alles loopt op rolletjes. De ploeg maakt dan ook een ervaren indruk. Huisvaders en moeders van middelbare leeftijd. Ik voel een verwantschap. Meer gekken. Ik word ook een beetje zorgelijk. Hoe zou de club er over tien jaar voor staan?
En een overwinning krijgen we ook terug. Volgens het vaste patroon. De concentratie is er , wat knap is na een lastig te timen warming up met afleidingen. We zijn zelfs wat overgeconcentreerd, waardoor we nog veel opgelegde kansen missen maar het initiatief in de wedstrijd is wel helemaal voor ons. Via 11-2, eindigen we op 21-12 na het eerste kwart.
Zoals wel vaker, kost ons deze voorsprong onze spanningsboog. We slagen er de rest van de wedstrijd nauwelijks in veel verder weg te lopen. We vallen iets te ongeorganiseerd aanBij rust is het wel 40-27 maar de tot dusverre onvermijdelijke dip volgt in de eerste zes minuten van het derde kwart, waarin we maar 1 punt (uit 6 vrije worpen) weten te scoren. De press van Hoofddorp is nu echt fel en zorgt voor opschudding. Met enige moeite kunnen we onszelf overtuigen van het feit, dat we echt zelf iets kunnen doen aan de steals en de layups, die we nu opeens om de oren krijgen maar ondertussen is het wel een tweepunts wedstrijd geworden. 41-39. Er moet iets gebeuren om de wederopstanding van Hoofddorp te breken. Dat gebeurt meteen als de eerste veld score valt. Het zijn de scores van Jo en Co (allebei zes in de volgende 5 minuten) en de hervonden degelijkheid in verdediging en pressbreak, waardoor we toch met 14 punten het laatste kwart in gaan. We weten, dat we nog nooit een voorsprong van 14 weg hebben gegeven. (ahum) De twee strakke runs blijken erg plezierig, want ondanks het opnieuw inzakken van de spanningsboog, komt de winst niet meer in gevaar. 54-69, coach niet tevreden, wel blij met de eerste uitoverwinning. (hebben we vorig optreden in de promotiedivisie 24 wedstrijden op moeten wachten....) Scores: Annemiek 25 en Jorieke 11.
Overbodig voel ik me ook nog niet...maar een terugreis na een overwinning maakt wel even weer dat je weet, waarvoor je het doet.
Hartverwarming bijvoorbeeld. Hoofddorp heeft een hele ploeg mensen aan het werk om alles goed te laten verlopen. Veld, reclameborden, flexibelen met 24 sec apparatuur, de tafel bedienen, tribunes uitrekken, alles loopt op rolletjes. De ploeg maakt dan ook een ervaren indruk. Huisvaders en moeders van middelbare leeftijd. Ik voel een verwantschap. Meer gekken. Ik word ook een beetje zorgelijk. Hoe zou de club er over tien jaar voor staan?
En een overwinning krijgen we ook terug. Volgens het vaste patroon. De concentratie is er , wat knap is na een lastig te timen warming up met afleidingen. We zijn zelfs wat overgeconcentreerd, waardoor we nog veel opgelegde kansen missen maar het initiatief in de wedstrijd is wel helemaal voor ons. Via 11-2, eindigen we op 21-12 na het eerste kwart.
Zoals wel vaker, kost ons deze voorsprong onze spanningsboog. We slagen er de rest van de wedstrijd nauwelijks in veel verder weg te lopen. We vallen iets te ongeorganiseerd aanBij rust is het wel 40-27 maar de tot dusverre onvermijdelijke dip volgt in de eerste zes minuten van het derde kwart, waarin we maar 1 punt (uit 6 vrije worpen) weten te scoren. De press van Hoofddorp is nu echt fel en zorgt voor opschudding. Met enige moeite kunnen we onszelf overtuigen van het feit, dat we echt zelf iets kunnen doen aan de steals en de layups, die we nu opeens om de oren krijgen maar ondertussen is het wel een tweepunts wedstrijd geworden. 41-39. Er moet iets gebeuren om de wederopstanding van Hoofddorp te breken. Dat gebeurt meteen als de eerste veld score valt. Het zijn de scores van Jo en Co (allebei zes in de volgende 5 minuten) en de hervonden degelijkheid in verdediging en pressbreak, waardoor we toch met 14 punten het laatste kwart in gaan. We weten, dat we nog nooit een voorsprong van 14 weg hebben gegeven. (ahum) De twee strakke runs blijken erg plezierig, want ondanks het opnieuw inzakken van de spanningsboog, komt de winst niet meer in gevaar. 54-69, coach niet tevreden, wel blij met de eerste uitoverwinning. (hebben we vorig optreden in de promotiedivisie 24 wedstrijden op moeten wachten....) Scores: Annemiek 25 en Jorieke 11.
Overbodig voel ik me ook nog niet...maar een terugreis na een overwinning maakt wel even weer dat je weet, waarvoor je het doet.
dinsdag, oktober 31, 2006
Red Auerbach
Heb ik ooit verteld over Red Auerbach? De meest invloedrijke basketballcoach aller tijden is er niet meer. Ik kan niet zoveel over hem vertellen, behalve dat voor mij zich het echte basketball voor het eerst openbaarde in de film: The Final Game. Thuis had je Donar met een Amerikaan, die bijna in de NBA had gespeeld. Je had de stukjes van Mart Smeets in het programmablaadje maar om echt basketball te zien, moest je in de zomer naar de clinic in Brugge treinen, waar ze vertelden over basketball en waar ze in de pauze zestienmillimeter films draaiden. Hongaarse zoneverdedigingen zonder geluid in zwart wit, maar ook The Final Game. Veel rondom top-basketball kon je echt zien gebeuren, al was de film al jaren oud. De Celtics wonnen. Bill Russel speelde en Red Auerbach was de coach.
Vorig jaar kocht ik het boek: Let me tell you a story. Een soort Oral History over zijn leven.
Veel van de verhalen spelen aan tafel, bij de Chinees, waar Auerbach tot voor kort wekelijks lunchte met een vaste groep vrienden. Vanaf deze tafel bleef hij op allerlei manieren invloed uitoefenen op en contacten onderhouden met hele volkstammen basketballcoaches en fans. "The Celtics is not just a ballclub, it's a way of life," en zo is het voor hem gebleven. Een groen hart. Ik herken daar veel in. Nog niet zo lang geleden kwam ik in een of ander testje de vraag tegen wie ik nog wel eens wilde ontmoeten. Ik bedenk zoiets doorgaans te laat.
Vorig jaar kocht ik het boek: Let me tell you a story. Een soort Oral History over zijn leven.
Veel van de verhalen spelen aan tafel, bij de Chinees, waar Auerbach tot voor kort wekelijks lunchte met een vaste groep vrienden. Vanaf deze tafel bleef hij op allerlei manieren invloed uitoefenen op en contacten onderhouden met hele volkstammen basketballcoaches en fans. "The Celtics is not just a ballclub, it's a way of life," en zo is het voor hem gebleven. Een groen hart. Ik herken daar veel in. Nog niet zo lang geleden kwam ik in een of ander testje de vraag tegen wie ik nog wel eens wilde ontmoeten. Ik bedenk zoiets doorgaans te laat.
maandag, oktober 30, 2006
scorebordjournalistiek
Altijd het positieve eruit halen. Na 3 wedstrijden in de promotiedivisie hebben de Groene Uilen de meeste punten voor. Gemiddeld boven de zeventig. (toegegeven: ook de meeste tegen. Maar in elk geval staan we positief: +2) Scorebord-journalistiek, ik weet het. Die is gewoon leuk als je niet meer onderaan staat.
We hebben zondag een goede slag geslagen in de competitie om het Nederlands studentenkampioenschap voor clubteams. Die gaat tussen het nog ongeslagen US, van oudsher de club van de UvA, Uilen en de Basketballclub voor Rotterdamse Studenten.
Baros hadden we drie weken geleden al duidelijk geklopt, dus na twee onfortuinlijke uitnederlagen zou nu de eerste overwinning, in eigen huis, kunnen worden aangetekend. Maar in deze ene zin zitten meteen alle valkuilen gevangen waar we overheen moesten springen: Het leek alsof we dachten het momentum en het frisse spel van drie week terug meteen, zonder voorafgaand hard werk, weer op te kunnen pakken. Niet dus. Ook deze wedstrijd begint met 0-0. Bovendien wilden we natuurlijk erg graag laten zien, aan ons eigen thuis publiek, hoe fris en fruitig we kunnen spelen. Dat brengt spanning met zich mee.
En tenslotte: de tegenslag van de eerste twee potten zat ook nog in ons systeem: we moesten wel winnen.
En dat deden we ook. Na een moeizaam, slordig begin waarin we zelf moeizaam scoren en de tegenpartij met veel energie en dankzij 2 driepunters een 12-7 voorsprong neemt, slaan we in de tweede helft van de periode toe en sprinten we, aan Cookie's hand, weg naar 20-12. In de tweede periode komen de eerste 9 punten uit Eelde, vooral Suus is super. Verdedigend zijn we niet zo sterk. De press werkt niet zo goed, doordat we eigenlijk wachten, totdat Baros in zal zakken, zoals in de vorige pot. Als de Rotterdamsen zich een ding voorgenomen hebben is het echter wel: knokken en niet opgeven. Dichter bij de basket laten we ook een paar onrustbarende gaten vallen. In de pauze (39-28) proberen we die provisorisch te dichten, in de loop van de week moet de loodgieter er maar bij komen.
In de tweede helft lopen we langzaam verder uit. We krijgen de snelheid een beetje terug (ik heb een prachtige 5 vrouwsbreak op m'n netvlies staan) en we stelen ook af en toe wat (Margreet), maar de Rotterdamse guard houdt over het algemeen erg goed stand.
De voorsprongen waarmee we het laatste kwart ingaan worden steeds comfortabeler: deze keer is het 59-44. Voor het eerst blijkt het gad groot genoeg, al stokt de productie wel weer een beetje. We kiezen dit keer duidelijk voor uitspelen van de aanvallen, zodat er minder tijd overblijft voor de tegenpartij om lekker aan te vallen. De maximale voorsprong komt zelfs even op 17, Verdedigend doen we het zelfs behoorlijk. Baros maakt er maar 14 al dreigen ze nog even met een klein runnetje van 6-0 en zijn ze bereid om fouten te spenderen aan het stoppen van de klok. Het wordt 65-54. "Gaat dat nu de rest van de wedstrijd zo?", vraagt Natalie vanaf de bank. Bijna, maar we gaan er goed mee om en eindigen de wedstrijd, heel vertrouwenwekkend, met 6-6 vanaf de vrije worplijn .Toch hebben we de zeker-niet-vroeger-dan-strikt-noodzakelijke-eigen-helfts-buzzerbeater van Cookie nog nodig om voor het eerst in de competitie, ook dit kwart te winnen (15-14). We gaan meer speelsters nodig hebben die cool en zeker genoeg zijn om met comfort om te gaan maar het begin is er. Werkers (Charlotte, Laura en Tessa laten zich verdedigend weer uitstekend gelden, Iris, Karin, Jorieke en Natalie geven practisch geen rebound weg, Elke, Lyet, Suus en Margreet zijn betrouwbare uitlaatkleppen voor de aanval) die voor dat comfort kunnen zorgen, hebben we absoluut genoeg.
Cookie 24, Suus 11, Lyet 10.
We hebben zondag een goede slag geslagen in de competitie om het Nederlands studentenkampioenschap voor clubteams. Die gaat tussen het nog ongeslagen US, van oudsher de club van de UvA, Uilen en de Basketballclub voor Rotterdamse Studenten.
Baros hadden we drie weken geleden al duidelijk geklopt, dus na twee onfortuinlijke uitnederlagen zou nu de eerste overwinning, in eigen huis, kunnen worden aangetekend. Maar in deze ene zin zitten meteen alle valkuilen gevangen waar we overheen moesten springen: Het leek alsof we dachten het momentum en het frisse spel van drie week terug meteen, zonder voorafgaand hard werk, weer op te kunnen pakken. Niet dus. Ook deze wedstrijd begint met 0-0. Bovendien wilden we natuurlijk erg graag laten zien, aan ons eigen thuis publiek, hoe fris en fruitig we kunnen spelen. Dat brengt spanning met zich mee.
En tenslotte: de tegenslag van de eerste twee potten zat ook nog in ons systeem: we moesten wel winnen.
En dat deden we ook. Na een moeizaam, slordig begin waarin we zelf moeizaam scoren en de tegenpartij met veel energie en dankzij 2 driepunters een 12-7 voorsprong neemt, slaan we in de tweede helft van de periode toe en sprinten we, aan Cookie's hand, weg naar 20-12. In de tweede periode komen de eerste 9 punten uit Eelde, vooral Suus is super. Verdedigend zijn we niet zo sterk. De press werkt niet zo goed, doordat we eigenlijk wachten, totdat Baros in zal zakken, zoals in de vorige pot. Als de Rotterdamsen zich een ding voorgenomen hebben is het echter wel: knokken en niet opgeven. Dichter bij de basket laten we ook een paar onrustbarende gaten vallen. In de pauze (39-28) proberen we die provisorisch te dichten, in de loop van de week moet de loodgieter er maar bij komen.
In de tweede helft lopen we langzaam verder uit. We krijgen de snelheid een beetje terug (ik heb een prachtige 5 vrouwsbreak op m'n netvlies staan) en we stelen ook af en toe wat (Margreet), maar de Rotterdamse guard houdt over het algemeen erg goed stand.
De voorsprongen waarmee we het laatste kwart ingaan worden steeds comfortabeler: deze keer is het 59-44. Voor het eerst blijkt het gad groot genoeg, al stokt de productie wel weer een beetje. We kiezen dit keer duidelijk voor uitspelen van de aanvallen, zodat er minder tijd overblijft voor de tegenpartij om lekker aan te vallen. De maximale voorsprong komt zelfs even op 17, Verdedigend doen we het zelfs behoorlijk. Baros maakt er maar 14 al dreigen ze nog even met een klein runnetje van 6-0 en zijn ze bereid om fouten te spenderen aan het stoppen van de klok. Het wordt 65-54. "Gaat dat nu de rest van de wedstrijd zo?", vraagt Natalie vanaf de bank. Bijna, maar we gaan er goed mee om en eindigen de wedstrijd, heel vertrouwenwekkend, met 6-6 vanaf de vrije worplijn .Toch hebben we de zeker-niet-vroeger-dan-strikt-noodzakelijke-eigen-helfts-buzzerbeater van Cookie nog nodig om voor het eerst in de competitie, ook dit kwart te winnen (15-14). We gaan meer speelsters nodig hebben die cool en zeker genoeg zijn om met comfort om te gaan maar het begin is er. Werkers (Charlotte, Laura en Tessa laten zich verdedigend weer uitstekend gelden, Iris, Karin, Jorieke en Natalie geven practisch geen rebound weg, Elke, Lyet, Suus en Margreet zijn betrouwbare uitlaatkleppen voor de aanval) die voor dat comfort kunnen zorgen, hebben we absoluut genoeg.
Cookie 24, Suus 11, Lyet 10.
zaterdag, oktober 28, 2006
Coach-deontologie
Deontologie is een term uit de filosofie en betekent zoveel als plichtenleer. Ethiek, wat is netjes in de omgang met andere mensen. Respect: eerst zaaien dan oogsten, zoiets.
Ergens in een grijs verleden, op weg naar nu, ontmoette ik de toenmalige Belgische bonbondscoach Roland Vergeylen. Deze geleerde man sprak over hoe coaches met elkaar om zouden moeten gaan en probeerde zijn gehoor mee te laten denken. Ik bedenk pas vandaag dat ik me niet deontologisch gedragen heb, als coach. De aanleiding voor deze gedachte is de leuke samenwerking met Bill Pijl.
Op de een of andere manier schijn ik me tegen andere coaches te moeten afzetten. Tegenwoordig is dat tegen Boot. Ik vind dat hij niet goed bezig is en zeg dat te pas en te onpas. Vroeger vrat ik Boot en zette me af tegen Bill, die wel eens een zone liet spelen, wat in mijn ogen helemaal fout was.
Onzin, natuurlijk. Het helpt je denken, als je het ergens niet mee eens bent, maar Bill is hartstikke OK. Natuurlijk zijn er verschillen in benadering, maar de overeenkomsten zijn veel talrijker en belangrijker. Dat weet ik allang, maar in de voorbereiding op onze gezamenlijke lessen bij de trainer B cursus, wordt het eens te meer duidelijk: zo blijken we bijvoorbeeld allebei de inzichten van Paye en Harkins (amerikaanse coach-schrijvers) zeer te waarderen.
En gek, wat me misschien nog wel het meest voor hem inneemt, is een andere overeenkomst: Allebei plakken we de papieren stofomslag van onze gebonden boeken, netjes op de kaft. Waar heb je je dan vroeger zo druk over gemaakt?
Ik ga me gewoon niet meer afzetten. Ook niet meer tegen Boot. Beter voor m'n hart. Ik denk het mijne ervan en doe mijn voordeel ermee. Ik neem ook bij andere coaches maar aan, dat we het eigenlijk grotendeels eens zijn. We love this game!
Ergens in een grijs verleden, op weg naar nu, ontmoette ik de toenmalige Belgische bonbondscoach Roland Vergeylen. Deze geleerde man sprak over hoe coaches met elkaar om zouden moeten gaan en probeerde zijn gehoor mee te laten denken. Ik bedenk pas vandaag dat ik me niet deontologisch gedragen heb, als coach. De aanleiding voor deze gedachte is de leuke samenwerking met Bill Pijl.
Op de een of andere manier schijn ik me tegen andere coaches te moeten afzetten. Tegenwoordig is dat tegen Boot. Ik vind dat hij niet goed bezig is en zeg dat te pas en te onpas. Vroeger vrat ik Boot en zette me af tegen Bill, die wel eens een zone liet spelen, wat in mijn ogen helemaal fout was.
Onzin, natuurlijk. Het helpt je denken, als je het ergens niet mee eens bent, maar Bill is hartstikke OK. Natuurlijk zijn er verschillen in benadering, maar de overeenkomsten zijn veel talrijker en belangrijker. Dat weet ik allang, maar in de voorbereiding op onze gezamenlijke lessen bij de trainer B cursus, wordt het eens te meer duidelijk: zo blijken we bijvoorbeeld allebei de inzichten van Paye en Harkins (amerikaanse coach-schrijvers) zeer te waarderen.
En gek, wat me misschien nog wel het meest voor hem inneemt, is een andere overeenkomst: Allebei plakken we de papieren stofomslag van onze gebonden boeken, netjes op de kaft. Waar heb je je dan vroeger zo druk over gemaakt?
Ik ga me gewoon niet meer afzetten. Ook niet meer tegen Boot. Beter voor m'n hart. Ik denk het mijne ervan en doe mijn voordeel ermee. Ik neem ook bij andere coaches maar aan, dat we het eigenlijk grotendeels eens zijn. We love this game!
maandag, oktober 23, 2006
Around the world
Er komen allerlei zaken aan de oppervlakte in het Cafe. Sommige zaken wil je niet weten, andere feitjes zijn wel aardig om door te geven: Er wordt veel gerekend in auto's, weet ik al een poosje. Gereken in het heren 1 busje heeft de volgende wetenswaardigheid opgeleverd: Good Old Arie van Echteld is inmiddels in zijn elfde seizoen bij Uilen in de promotiedivisie, de wereld rond in het Uilenbusje. Krijgt hij wel even een bloemetje? Of een drankje?
Teveel afleiding
Ik begin een beetje als van Gaal te klinken, maar weer was het beste basketball van ons. Onze pressing attitude wordt steeds beter, de press is echt ons wapen en ook iets waaraan iedereen haar stukje meer dan bijdraagt. Aanvallend ging het ook uitstekend. We weten steeds beter de opties te gebruiken en we maken ook nieuwe, waar de tegenstander probeert te anticiperen. Drie kwarten winnen we, volslagen op eigen kracht en we gaan het vierde in met een riante voorsprong van 12 punten. Gezien het spelbeeld is er niets dat onze eerste overwinning in de weg zal staan. Ik ben dan ook overtuigd van onszelf. Natuurlijk probeer je wel vooruit te denken in scenario's.
Er kunnen drie dingen gebeuren: we kunnen wat problemen krijgen met de zone, waarmee Akrides laat in het derde kwart begint. Nou ja onze schoten zullen we wel krijgen en we schieten lekker en bovendien is er geen reden te veronderstellen, dat we niet zoals in de rest van de wedstrijd, tenminste 8 punten per kwart uit de break/press zullen scoren. Bovendien heeft Akrides nog geen periode echt de 20 punten gehaald. Maak er eens 10 in dit kwart, dan houden we zeker genoeg over, de teller staat nu al op 56-44. Een duidelijke onzekere factor is de arbitrage, die nou niet echt lekker in de wedstrijd zit. Er is geen reden te veronderstellen dat 1 van beide ploegen daar meer last van zal krijgen dan de andere.
En waar we natuurlijk wel rekening mee moeten houden, is dat de erfenis van de laatste-kwart-nederlaag in Enschede nog niet goed is verwerkt. Maar er is geen reden te veronderstellen dat zoiets weer gebeurt. Uit voorzorg en dankzij het breed gedragen goede spel van deze wedstrijd (onze jonkies deden het goed. Lyet maakte weinig fouten organiseerde behoorlijk en Jorieke droeg een flink steentje bij onder de borden, terwijl Laura, Elke en Margreet hun eigen rol ook aanvallend goed speelden en Tessa, Suus en Charlotte met name verdedigend heel belangrijk werk deden), hebben Annemiek en Karin ook meer rust gekregen.
Gewoon geconcentreerd beginnen.
De zone blijft staan en we laten ons afleiden door wat er allemaal anders moet. Er moet nauwelijks iets anders, beetje geduld hadden we toch al steeds, beetje lef was er plenty. (er bestaan geen laffe zones, alleen laffe aanvallen.) Niet zo: we denken teveel na en geven dan te plotseling, te slappe passjes naar binnen en het schot valt niet.
De scheidsrechters blijven slecht en nu valt bijna alles in ons nadeel uit: de tegenstander deelt flink uit en de scheids staat met onbeweeglijk gestrekte arm met de duim omhoog naar zware meervoudige fouten te kijken. Wij pressen energiek verder maar worden nu voor ademtochten afgefloten. We laten ons afleiden en spelen niet meer ons eigen spel.
Omdat de IJmuidensen wel scoren: met name Maaike vd Zee drukt nu scorend haar stempel op de wedstrijd, kruipt de deja vu in het spel en we laten ons ook hierdoor afleiden. Met 7 minuten te gaan is het nog gewoon 61-50, niks aan de hand maar we scoren niet meer; zelfs geen vrije worp belandt in onze kolom op het sheet en in de zevende minuut is Akrides helemaal langszij gekomen: 61-61. Zes minuten scoren we niks, krijgen we niks mee en benut Akrides elke kans. Dus passeren ze ons ook nog en hebben in de laatste minuut de winst al voor het grijpen.
Dan blijken we ons toch te kunnen "vermannen" en Karin maakt de stand gelijk. Overtime.
Vertrouwen in eigen kunnen steekt de kop weer op: We zijn hier klaar voor, meiden. Extra speeltijd en winnen!
Brutaal slaan scoort Jo als eerste en Akrides komt niet tot een schot en mist via Renee Blaisse weer eens een goedkoop verkregen vrije worp. Laura schiet een mooie, rustige 3punter en we staan 4 los. De aanval daarop blijft Akrides erin geloven door weer een 3 van Maaike vd Zee maar dan krijgen we eindelijk zelf weer vrijeworpen. Alles kan in deze wedstrijd maar Joriek mist beide, waarop we meteen een fout maken en het gelijk wordt. Renske vd Voort scoort en twee achter blijft het tot 1.10 en dan schiet vd Zee haar tweed 3 van de verlenging.
Het devies is snel scoren nu en dan een fout. De pogingen zijn te aarzelend, de fouten ook maar die komen uiteindelijk wel. Met 5 uit 6 sluit Akrides de wedstrijd. Dat de laatste van Elke de wel zeer geflatteerde 10 punten voorsprong weer teniet doet, is voor de statistieken.
Twee afleidingen hadden we het hoofd kunnen bieden. Drie was scheepsrecht voor onze raap.
En toch hebben we nu al drie weken heel overtuigend op promotiedivisie niveau gespeeld en dat geeft moed.
Wijze collegacoach Sybe Melis na afloop: "laat je seizoen niet vergallen door die scheidsen, he."
Wijs inderdaad: aan die andere vormen van afleiding kunnen we zelf wel wat doen.
Scores: Annemiek 17, Karin 11, Jorieke 10 en Laura 9, Elke 8 Margreet 7, Tessa 4, Lyet 3.
Er kunnen drie dingen gebeuren: we kunnen wat problemen krijgen met de zone, waarmee Akrides laat in het derde kwart begint. Nou ja onze schoten zullen we wel krijgen en we schieten lekker en bovendien is er geen reden te veronderstellen, dat we niet zoals in de rest van de wedstrijd, tenminste 8 punten per kwart uit de break/press zullen scoren. Bovendien heeft Akrides nog geen periode echt de 20 punten gehaald. Maak er eens 10 in dit kwart, dan houden we zeker genoeg over, de teller staat nu al op 56-44. Een duidelijke onzekere factor is de arbitrage, die nou niet echt lekker in de wedstrijd zit. Er is geen reden te veronderstellen dat 1 van beide ploegen daar meer last van zal krijgen dan de andere.
En waar we natuurlijk wel rekening mee moeten houden, is dat de erfenis van de laatste-kwart-nederlaag in Enschede nog niet goed is verwerkt. Maar er is geen reden te veronderstellen dat zoiets weer gebeurt. Uit voorzorg en dankzij het breed gedragen goede spel van deze wedstrijd (onze jonkies deden het goed. Lyet maakte weinig fouten organiseerde behoorlijk en Jorieke droeg een flink steentje bij onder de borden, terwijl Laura, Elke en Margreet hun eigen rol ook aanvallend goed speelden en Tessa, Suus en Charlotte met name verdedigend heel belangrijk werk deden), hebben Annemiek en Karin ook meer rust gekregen.
Gewoon geconcentreerd beginnen.
De zone blijft staan en we laten ons afleiden door wat er allemaal anders moet. Er moet nauwelijks iets anders, beetje geduld hadden we toch al steeds, beetje lef was er plenty. (er bestaan geen laffe zones, alleen laffe aanvallen.) Niet zo: we denken teveel na en geven dan te plotseling, te slappe passjes naar binnen en het schot valt niet.
De scheidsrechters blijven slecht en nu valt bijna alles in ons nadeel uit: de tegenstander deelt flink uit en de scheids staat met onbeweeglijk gestrekte arm met de duim omhoog naar zware meervoudige fouten te kijken. Wij pressen energiek verder maar worden nu voor ademtochten afgefloten. We laten ons afleiden en spelen niet meer ons eigen spel.
Omdat de IJmuidensen wel scoren: met name Maaike vd Zee drukt nu scorend haar stempel op de wedstrijd, kruipt de deja vu in het spel en we laten ons ook hierdoor afleiden. Met 7 minuten te gaan is het nog gewoon 61-50, niks aan de hand maar we scoren niet meer; zelfs geen vrije worp belandt in onze kolom op het sheet en in de zevende minuut is Akrides helemaal langszij gekomen: 61-61. Zes minuten scoren we niks, krijgen we niks mee en benut Akrides elke kans. Dus passeren ze ons ook nog en hebben in de laatste minuut de winst al voor het grijpen.
Dan blijken we ons toch te kunnen "vermannen" en Karin maakt de stand gelijk. Overtime.
Vertrouwen in eigen kunnen steekt de kop weer op: We zijn hier klaar voor, meiden. Extra speeltijd en winnen!
Brutaal slaan scoort Jo als eerste en Akrides komt niet tot een schot en mist via Renee Blaisse weer eens een goedkoop verkregen vrije worp. Laura schiet een mooie, rustige 3punter en we staan 4 los. De aanval daarop blijft Akrides erin geloven door weer een 3 van Maaike vd Zee maar dan krijgen we eindelijk zelf weer vrijeworpen. Alles kan in deze wedstrijd maar Joriek mist beide, waarop we meteen een fout maken en het gelijk wordt. Renske vd Voort scoort en twee achter blijft het tot 1.10 en dan schiet vd Zee haar tweed 3 van de verlenging.
Het devies is snel scoren nu en dan een fout. De pogingen zijn te aarzelend, de fouten ook maar die komen uiteindelijk wel. Met 5 uit 6 sluit Akrides de wedstrijd. Dat de laatste van Elke de wel zeer geflatteerde 10 punten voorsprong weer teniet doet, is voor de statistieken.
Twee afleidingen hadden we het hoofd kunnen bieden. Drie was scheepsrecht voor onze raap.
En toch hebben we nu al drie weken heel overtuigend op promotiedivisie niveau gespeeld en dat geeft moed.
Wijze collegacoach Sybe Melis na afloop: "laat je seizoen niet vergallen door die scheidsen, he."
Wijs inderdaad: aan die andere vormen van afleiding kunnen we zelf wel wat doen.
Scores: Annemiek 17, Karin 11, Jorieke 10 en Laura 9, Elke 8 Margreet 7, Tessa 4, Lyet 3.
maandag, oktober 16, 2006
valkuilen voor uilen
In de krant staat, dat ik tevreden was over de wedstrijd. Not so. Als we verliezen met kans op winst ben ik nooit tevreden over de wedstrijd. Ik kan wel een zekere tevredenheid bespeuren over het proces waar we in zitten maar verliesaversie zit er bij mij diep in.
Ook als we niet verliezen, denkt een coach altijd na over wat er de volgende keer anders, beter zou kunnen. Een van de moeilijkste dingen om mee om te gaan in het hele proces van beter worden als team, is de hard werk valkuil.
Twaalf verschillende speelsters, (dertien eigenlijk) die allemaal hun uiterste best doen om beter te worden en het beste voor het team te doen. Moet beloond worden, zulke inzet. Belonen in speeltijd kan echter niet altijd. Natuurlijk is dat wat je hoopt. Je houdt van je team en je gaat ervoor, maar hoe kun je dat doen op de bank? Is een goede prestatie dan ook jouw goede prestatie? Het dilemma is, dat als iedereen zo hard werkt, iedereen ook vooruit gaat, de goeden dus ook. Dus worden we als team sterker op de lange termijn maar de verhoudingen in het team veranderen meestal ook alleen op de lange termijn. En dus ga je misschien meer spelen volgens de kredietregel: krediet (speeltijd) komt te voet en gaat te paard.
Beloningen werken natuurlijk het best op de korte termijn: jij hebt deze week zo goed getraind, jij mag nu wat meer spelen. Helaas moet iemand anders, die ook haar uiterste best doet, dan wat minder spelen. De twaalf varkens maken de spoeling dun, soms dunner dan je wilt.
De psycholoog Carl Rogers geeft twee dingen mee aan de mensheid om gelukkiger te worden: Acceptatie van een zekere mate van tegenslag en het afzien van de prikkel van de directe beloning. Akkoord. Maar hoe je dat kunt verkopen zegt Rogers er niet bij. De wedstrijden worden niet langer, het aantal wedstrijden neemt niet toe, wat kunnen wij coaches doen om alle speelsters tevreden te houden? Ook collega Jasper Kok van Jugglers zei, dat dit zijn grootste probleem is. En niet alleen deze coaches: Dean Smith van NCU liet het helemaal aan de starters over (als die wilden wisselen riepen ze hun stand in het veld in), Jan Willem Jansen had bij Amsterdam een speciale coach voor het wisselen, daar brandde hij zijn handen niet aan.... Phil Jackson had misschien wel een mooie manier in de CBA: wedstrijd verdelen in perioden van 8 minuten: eerst de vijf starters, dan de tweede vijf, dan de eerste weer en de tweede. Tenslotte waren dan nog 8 minuten over en pas dan besliste de succesvolle coach, wie er goed in de wedstrijd zaten en die moesten dan het karwei afmaken. Iedereen speelt dan tenminste 16 minuten en meer assie goed is. (let wel: een CBA roster telt 10 spelers....) Het blijft een dillemma, zolang niet iedereen even effectief is. En dat is nog een lange weg, want de enige weg naar gelijkheid is naar boven en gaat over hobbels.....
Ook als we niet verliezen, denkt een coach altijd na over wat er de volgende keer anders, beter zou kunnen. Een van de moeilijkste dingen om mee om te gaan in het hele proces van beter worden als team, is de hard werk valkuil.
Twaalf verschillende speelsters, (dertien eigenlijk) die allemaal hun uiterste best doen om beter te worden en het beste voor het team te doen. Moet beloond worden, zulke inzet. Belonen in speeltijd kan echter niet altijd. Natuurlijk is dat wat je hoopt. Je houdt van je team en je gaat ervoor, maar hoe kun je dat doen op de bank? Is een goede prestatie dan ook jouw goede prestatie? Het dilemma is, dat als iedereen zo hard werkt, iedereen ook vooruit gaat, de goeden dus ook. Dus worden we als team sterker op de lange termijn maar de verhoudingen in het team veranderen meestal ook alleen op de lange termijn. En dus ga je misschien meer spelen volgens de kredietregel: krediet (speeltijd) komt te voet en gaat te paard.
Beloningen werken natuurlijk het best op de korte termijn: jij hebt deze week zo goed getraind, jij mag nu wat meer spelen. Helaas moet iemand anders, die ook haar uiterste best doet, dan wat minder spelen. De twaalf varkens maken de spoeling dun, soms dunner dan je wilt.
De psycholoog Carl Rogers geeft twee dingen mee aan de mensheid om gelukkiger te worden: Acceptatie van een zekere mate van tegenslag en het afzien van de prikkel van de directe beloning. Akkoord. Maar hoe je dat kunt verkopen zegt Rogers er niet bij. De wedstrijden worden niet langer, het aantal wedstrijden neemt niet toe, wat kunnen wij coaches doen om alle speelsters tevreden te houden? Ook collega Jasper Kok van Jugglers zei, dat dit zijn grootste probleem is. En niet alleen deze coaches: Dean Smith van NCU liet het helemaal aan de starters over (als die wilden wisselen riepen ze hun stand in het veld in), Jan Willem Jansen had bij Amsterdam een speciale coach voor het wisselen, daar brandde hij zijn handen niet aan.... Phil Jackson had misschien wel een mooie manier in de CBA: wedstrijd verdelen in perioden van 8 minuten: eerst de vijf starters, dan de tweede vijf, dan de eerste weer en de tweede. Tenslotte waren dan nog 8 minuten over en pas dan besliste de succesvolle coach, wie er goed in de wedstrijd zaten en die moesten dan het karwei afmaken. Iedereen speelt dan tenminste 16 minuten en meer assie goed is. (let wel: een CBA roster telt 10 spelers....) Het blijft een dillemma, zolang niet iedereen even effectief is. En dat is nog een lange weg, want de enige weg naar gelijkheid is naar boven en gaat over hobbels.....
teleurstelling
Hoe groot kan je teleurstelling zijn als je boven verwachting hebt gespeeld? Nog best aardig groot.
Wat was het een mooie kans geweest om met een echte upset te beginnen.
We speelden goed tegen Jugglers. Het gameplan klopte: behoorlijk verdedigen, van buiten af de binnenkant helpen en dan op snelheid proberen ze te kloppen. Daar kwamen nog mooie scores bij uit slim aanvalsspel en wat nog meer was, we hielden het ook goed vol.
Wel kregen we meteen te maken met tegenstanders die ook goed de kop erbij hielden ook slim speelden en bovendien een paar wapens beschikbaar hadden waar we nog niet zoveel tegen konden doen: goede penetraties, snel uitgevoerde middenafstand schotjes en zeker niet in de laatste plaats, veel fysieke kracht. Meestal stonden de Uilen voor (eerste periode 21-15) maar bijvoorbeeld het gebruik van een zone stopte ons momentum in de tweede periode. Het laatste rukje voor de pauze was weer voor ons, en daarin bogen we een 32-27 achterstand weer om naar 40-34 voor. Een 13-2 run geeft vetrouwen.
Maar het zou op en neer blijven gaan: eerst lopen we met drietjes van Cookie en Laura, weg naar een comfortabele 50-40, dan staan we drie minuten droog en meteen weer 50-52 achter. Het laatste stuk van de periode is, zoals steeds, weer voor ons: met 62-54 hebben we een kussentje.
Maar het vierde kwart loopt niet volgens patroon: in de derde minuut is Jugglers langszij. Er zit nu heel veel energie in hun spel, ze buiten hun thuisvoordeel volop uit met hun kennis van de borden en wij beginnen voor het eerst ook foutjes te maken bij het innemen van de bal. Omdat wij zelf niet meer scoren, kunnen we ons belangrijkste wapen, de full court press wat minder inzetten. In de vierde minuut worden we gepasseerd en nu is het echt een andere wedstrijd. Lyet staat op en scoort een degelijke driepunter, waardoor we weer drie punten voor komen. Jugglers had hierop kunnen knappen, zoiets zie je vaak: gelijk komen en dan meteen een vette 3 in je bek. Maar hun guard geeft meteen lik op stuk met haar derde drie op rij.
Nu gaat er bij ons twee minuten lang niks. Strijdend hebben we wat pech met fouten en beslissingen en produceren we wat netnietjes en Jugglers komt vechtend tot zes punten. 3 minuten te gaan: ons stukkie van de periode moet nog komen...niks aan de hand. We blijven de goeie dingen doen: Karin en Joriek scoren van dichtbij en brengen ons dichtbij: 71-73 met nog minder dan twee minuten. Jugglers moet nu alleen van de vrije worplijn zien te scoren en doen dat. Ze hebben nog fouten over en gebruiken die slim om onze aanval te ontregelen.
We halen het dus net niet. We spelen boven verwachting goed en moeten daar vertrouwen uit halen. Maar als je zo dicht bij komt is het toch erg jammer om ze te laten glippen.
En natuurlijk hebben we het aan onszelf te wijten, dat we niet op zo'n kussentje kunnen blijven stil zitten. Maar eigenlijk speelden we de hele tijd zo met onze aandacht wijd open gericht op het basketball, dat de stand niet in onze koppen zat. En zo hoort het eigenlijk. Tot de laatste minuten: That's a different ballgame. en dat spel moeten we nog leren spelen.
Complimenten aan de Jugglers: goeie, brede ploeg. Werkt continu, heeft afstandschot en een goeie insidegame. Opvallend goed: no 5, Fleur Kregting, no 10 Kim vd Hoek, no 7 Femke Winkels en 13 Weike Nijenhuis. Onthouden.
Bij ons lag veel op de schouders van Annemiek. Zij was duidelijk de beste vrouw van het veld met voorop gaan, stealen en sturen in de verdediging en het leiden van de aanval. Ze had 32 punten. Maar ook Karin speelde haar beste wedstrijd tot nog toe met 17 punten en ongeveer evenveel rebounds. Dat deden de dames binnen in een ook verder slim en alert spelende ploeg. We speelden zelfs zo leuk, dat we van de neutrale geinteresseerde toeschouwers Jolien en Laura (naar Twente teruggekeerde oud team- en trainingsgenootjes) fans wisten te maken. Daar kunnen we mee verder, zeggen we dan.
Wat was het een mooie kans geweest om met een echte upset te beginnen.
We speelden goed tegen Jugglers. Het gameplan klopte: behoorlijk verdedigen, van buiten af de binnenkant helpen en dan op snelheid proberen ze te kloppen. Daar kwamen nog mooie scores bij uit slim aanvalsspel en wat nog meer was, we hielden het ook goed vol.
Wel kregen we meteen te maken met tegenstanders die ook goed de kop erbij hielden ook slim speelden en bovendien een paar wapens beschikbaar hadden waar we nog niet zoveel tegen konden doen: goede penetraties, snel uitgevoerde middenafstand schotjes en zeker niet in de laatste plaats, veel fysieke kracht. Meestal stonden de Uilen voor (eerste periode 21-15) maar bijvoorbeeld het gebruik van een zone stopte ons momentum in de tweede periode. Het laatste rukje voor de pauze was weer voor ons, en daarin bogen we een 32-27 achterstand weer om naar 40-34 voor. Een 13-2 run geeft vetrouwen.
Maar het zou op en neer blijven gaan: eerst lopen we met drietjes van Cookie en Laura, weg naar een comfortabele 50-40, dan staan we drie minuten droog en meteen weer 50-52 achter. Het laatste stuk van de periode is, zoals steeds, weer voor ons: met 62-54 hebben we een kussentje.
Maar het vierde kwart loopt niet volgens patroon: in de derde minuut is Jugglers langszij. Er zit nu heel veel energie in hun spel, ze buiten hun thuisvoordeel volop uit met hun kennis van de borden en wij beginnen voor het eerst ook foutjes te maken bij het innemen van de bal. Omdat wij zelf niet meer scoren, kunnen we ons belangrijkste wapen, de full court press wat minder inzetten. In de vierde minuut worden we gepasseerd en nu is het echt een andere wedstrijd. Lyet staat op en scoort een degelijke driepunter, waardoor we weer drie punten voor komen. Jugglers had hierop kunnen knappen, zoiets zie je vaak: gelijk komen en dan meteen een vette 3 in je bek. Maar hun guard geeft meteen lik op stuk met haar derde drie op rij.
Nu gaat er bij ons twee minuten lang niks. Strijdend hebben we wat pech met fouten en beslissingen en produceren we wat netnietjes en Jugglers komt vechtend tot zes punten. 3 minuten te gaan: ons stukkie van de periode moet nog komen...niks aan de hand. We blijven de goeie dingen doen: Karin en Joriek scoren van dichtbij en brengen ons dichtbij: 71-73 met nog minder dan twee minuten. Jugglers moet nu alleen van de vrije worplijn zien te scoren en doen dat. Ze hebben nog fouten over en gebruiken die slim om onze aanval te ontregelen.
We halen het dus net niet. We spelen boven verwachting goed en moeten daar vertrouwen uit halen. Maar als je zo dicht bij komt is het toch erg jammer om ze te laten glippen.
En natuurlijk hebben we het aan onszelf te wijten, dat we niet op zo'n kussentje kunnen blijven stil zitten. Maar eigenlijk speelden we de hele tijd zo met onze aandacht wijd open gericht op het basketball, dat de stand niet in onze koppen zat. En zo hoort het eigenlijk. Tot de laatste minuten: That's a different ballgame. en dat spel moeten we nog leren spelen.
Complimenten aan de Jugglers: goeie, brede ploeg. Werkt continu, heeft afstandschot en een goeie insidegame. Opvallend goed: no 5, Fleur Kregting, no 10 Kim vd Hoek, no 7 Femke Winkels en 13 Weike Nijenhuis. Onthouden.
Bij ons lag veel op de schouders van Annemiek. Zij was duidelijk de beste vrouw van het veld met voorop gaan, stealen en sturen in de verdediging en het leiden van de aanval. Ze had 32 punten. Maar ook Karin speelde haar beste wedstrijd tot nog toe met 17 punten en ongeveer evenveel rebounds. Dat deden de dames binnen in een ook verder slim en alert spelende ploeg. We speelden zelfs zo leuk, dat we van de neutrale geinteresseerde toeschouwers Jolien en Laura (naar Twente teruggekeerde oud team- en trainingsgenootjes) fans wisten te maken. Daar kunnen we mee verder, zeggen we dan.
zaterdag, oktober 14, 2006
het leven begint bij 40...
Al zo'n 20 jaar test ik spelers en speelsters op conditie, snelheid en hardheid met een testje uit het Duitse Basketball-Handbuch. Op vaste afstand, zo'n meter van de achterlijn, staan twee banken tegenover elkaar. De proefpersoon rent tussen beide op en neer en moet aan het eind van een baantje steeds op de heenweg over de bank springen. Erop en erover mag ook. Elk halve veld dat je haalt is een punt. Simpele oefening, de ellende is, dat hij 2 minuten duurt. De oefening komt altijd omstreeks een half uurtje van het einde van training. Meestal net voor de competitie en net voor de tweede helft ervan.
De emoties binnen de ploegen varieren van haat jegens de coach, ongemak over de eigen prestatie tot respect voor degenen, die hier goed in scoren. Een magische grens is 40 punten, tien keer op en neer. Bij mannen stel ik boven de 40 nooit vragen, tot afgelopen week had ik in al die jaren 3 vrouwen over die grens genoteerd, steevast was dat een van de beste speelsters van dat team.
Het is maar een betrekkelijk klein aspect van basketball, zult u misschien zeggen. Maar zij, die hier goed op scoren, zijn zo blijkt ook bij de mannen, bijna altijd de trekkers van de ploeg. Deze spelers gaan voorop in de strijd en hebben de eigenschap meestal ook nodig. Wat was er eerder; dat ze veel speelden, of dat ze een goede tempohardheid en doorzettingsvermogen hebben? Dat ze hoog scoren in deze test of dat ze belangrijk voor het team zijn? Zeg het maar.
Dit voorseizoen is het prettig te constateren, dat bijna iedereen van de meiden zich heeft verbeterd ten opzichte van het laatste meetpunt, en dat we voor het eerst in de geschiedenis 2 vrouwen in het team hebben van veertig. Ook hier kun je terecht zelfvertrouwen putten. Het leven begint bij 40....
De emoties binnen de ploegen varieren van haat jegens de coach, ongemak over de eigen prestatie tot respect voor degenen, die hier goed in scoren. Een magische grens is 40 punten, tien keer op en neer. Bij mannen stel ik boven de 40 nooit vragen, tot afgelopen week had ik in al die jaren 3 vrouwen over die grens genoteerd, steevast was dat een van de beste speelsters van dat team.
Het is maar een betrekkelijk klein aspect van basketball, zult u misschien zeggen. Maar zij, die hier goed op scoren, zijn zo blijkt ook bij de mannen, bijna altijd de trekkers van de ploeg. Deze spelers gaan voorop in de strijd en hebben de eigenschap meestal ook nodig. Wat was er eerder; dat ze veel speelden, of dat ze een goede tempohardheid en doorzettingsvermogen hebben? Dat ze hoog scoren in deze test of dat ze belangrijk voor het team zijn? Zeg het maar.
Dit voorseizoen is het prettig te constateren, dat bijna iedereen van de meiden zich heeft verbeterd ten opzichte van het laatste meetpunt, en dat we voor het eerst in de geschiedenis 2 vrouwen in het team hebben van veertig. Ook hier kun je terecht zelfvertrouwen putten. Het leven begint bij 40....
woensdag, oktober 11, 2006
Mangs wa, ait nich
Er zijn tijden geweest, dat ons dames 1 vol zat met Tukkers. Ait, mangs ook nich. Ik heb wat met Tukkers. Wat zeg ik, het grootste deel van m'n leven deel ik met Tukkers. Leu oet Twente: leukeleu. De laatste jaren zijn het eenlingen uit het oosten. Heel vaak hebben twentse speelsters nogal sterke roots. In mijn beginjaren in het studentenbasketball kenden we al "meetrainers": ze speelden nog gewoon bij Tubbergen, trainden daar vrijdags, speelden zaterdags eredivisie voor een bomvolle hal en trainden 's zondagsochtends meteen maar weer, in de Mavo.
's Avonds, na het eten vertrokken ze dan weer naar hun studiestad en bij de bushalte beloofden ze elkaar plechtig "daar ergens mee te trainen", zodat het gat tussen de eigen trainingen niet te groot zou worden. En dus ook in Groningen. En et bint leukeleu. Dus je krijgt wat met Twente. Zoveel zelfs, dat de club Jolly Jumpers me op zekere dag vroeg of ik niet bij hun coach wilde worden: ik was er toch immers bijna elk weekend. Het is nooit gebeurd, maar het plekje blijft dierbaar.
En net nu de meetrainer van vorig seizoen ( Annemieke) is ingelijfd als aanvoerster en net nu we weer een nieuwe meetrainer hebben (Michelle (spreek uit: MichelLE) Koopman), nu loten we ze voor de beker! Ik heb zin. Leukeleu. Nou ja: meest wa, ait nich.
's Avonds, na het eten vertrokken ze dan weer naar hun studiestad en bij de bushalte beloofden ze elkaar plechtig "daar ergens mee te trainen", zodat het gat tussen de eigen trainingen niet te groot zou worden. En dus ook in Groningen. En et bint leukeleu. Dus je krijgt wat met Twente. Zoveel zelfs, dat de club Jolly Jumpers me op zekere dag vroeg of ik niet bij hun coach wilde worden: ik was er toch immers bijna elk weekend. Het is nooit gebeurd, maar het plekje blijft dierbaar.
En net nu de meetrainer van vorig seizoen ( Annemieke) is ingelijfd als aanvoerster en net nu we weer een nieuwe meetrainer hebben (Michelle (spreek uit: MichelLE) Koopman), nu loten we ze voor de beker! Ik heb zin. Leukeleu. Nou ja: meest wa, ait nich.
ijkpunt
(oefen) Wedstrijden tegen the Shadows zijn altijd een beetje een ijkpunt. De tegenstander speelt het soort basketball dat we graag tegenkomen. Assertief en aandachtig. Een beetje een voorbeeld.
Vorig seizoen hielden ze ons in twee duidelijke wedstrijden van de titel af maar de tijd is geweest, dat ze het hoger op willen zoeken. Serieus zijn ze, zeker met Pieter Steendam als coach, nog altijd.
De zaal was stroef genoeg, deze keer, zodat het een echte wedstrijd kon worden. Zonder Iris, zonder Natalie maar wel met in Karin een duidelijk aanspeelpunt inside.
Het patroon was wel bekend. Je speelt tegen een tegenstander, waarvan je weet, dat ze op veel plekken en in veel situaties ervarener is. Een beetje voorzichtig en toch word je een paar keer in simpele acties geklopt. Over en weer, dat al wel en geleidelijk verliezen we de schroom en komen we weer in de buurt van het niveau van zaterdag. We lopen dan al weg, ondertussen toch nog steeds lesjes in oplettendheid krijgend. In de tweede helft ziet het er weer goed uit: de rotaties komen natuurlijk, de afstandschoten vallen en de snelheid is heel behoorlijk.
Er gebeurt iets bijzonders: we spelen opeens beter dan onze leermeesteressen en waar we voor het eerst sinds tijden al wonnen van de Tudo-junioren, waar we voor het eerst sinds ooit de tweede ronde in de beker halen, smaken we nu het genoegen voor het eerst dik te winnen van de Shadows. Lekker spelen tegen een goede tegenstander, lesjes en zelfvertrouwen: niet slecht voor zomaar een dinsdagavond.
Vorig seizoen hielden ze ons in twee duidelijke wedstrijden van de titel af maar de tijd is geweest, dat ze het hoger op willen zoeken. Serieus zijn ze, zeker met Pieter Steendam als coach, nog altijd.
De zaal was stroef genoeg, deze keer, zodat het een echte wedstrijd kon worden. Zonder Iris, zonder Natalie maar wel met in Karin een duidelijk aanspeelpunt inside.
Het patroon was wel bekend. Je speelt tegen een tegenstander, waarvan je weet, dat ze op veel plekken en in veel situaties ervarener is. Een beetje voorzichtig en toch word je een paar keer in simpele acties geklopt. Over en weer, dat al wel en geleidelijk verliezen we de schroom en komen we weer in de buurt van het niveau van zaterdag. We lopen dan al weg, ondertussen toch nog steeds lesjes in oplettendheid krijgend. In de tweede helft ziet het er weer goed uit: de rotaties komen natuurlijk, de afstandschoten vallen en de snelheid is heel behoorlijk.
Er gebeurt iets bijzonders: we spelen opeens beter dan onze leermeesteressen en waar we voor het eerst sinds tijden al wonnen van de Tudo-junioren, waar we voor het eerst sinds ooit de tweede ronde in de beker halen, smaken we nu het genoegen voor het eerst dik te winnen van de Shadows. Lekker spelen tegen een goede tegenstander, lesjes en zelfvertrouwen: niet slecht voor zomaar een dinsdagavond.
maandag, oktober 09, 2006
een mening
Iedereen leest mee op het web. Ik vind m`n eigen tekst terug op ladyhoops en Ton Boot predikt zijn evangelie in zijn eigen collumn op de Donarsite. (hanzevast-hoe heetten ze vorig jaar ook nog maar? het blijft Donar) Boot schijnt ook wel eens een psychologie boek in te kijken. Ik ben bang voor zijn spelers, voor Groningen en voor het basketball in het algemeen, dat hij in het behaviorisme is blijven steken. De plaat kraakt weer met een mening. Eerst breken we alles af wat een speler van nature heeft en wat hij geleerd heeft van anderen en van het leven, totdat hij alle poppetjes op dezelfde manier denkt te kunnen opwinden.
Dat er zoiets bestaat als beter presteren uit een drang naar zelfontplooiing, dat je ook in hard werken plezier kunt hebben, dat vertrouwen kritiek mogelijk maakt en vooral dat er verschillende mensen bestaan, dat alles maakt basketball de mooie, complexe teamsport waar je je hele leven beginner in kunt blijven.
Zelfs coach van Gaal is nog ergens heen onderweg, Boot heeft Napels al gezien.
Dat er zoiets bestaat als beter presteren uit een drang naar zelfontplooiing, dat je ook in hard werken plezier kunt hebben, dat vertrouwen kritiek mogelijk maakt en vooral dat er verschillende mensen bestaan, dat alles maakt basketball de mooie, complexe teamsport waar je je hele leven beginner in kunt blijven.
Zelfs coach van Gaal is nog ergens heen onderweg, Boot heeft Napels al gezien.
zondag, oktober 08, 2006
Action Type
Ik heb de test uit het boek "Totaalcoachen" van Murphy en Huijbers aan de speelsters gegeven.
Daarmee kunnen we vaststellen wat ieders voorkeuren op gebied van communicatie en leren zijn.
De test bestaat uit twintig vragen. Nog niet van iedereen heb ik de resultaten binnen. Kom je er niet helemaal uit of heb je twijfels, of ben je iemand anders die zijn of haar eigen type wil bepalen, dan kun je ook naar de engelstalige site van Myer & Briggs, die hetzelfde doen en het Humanetrics noemen. http://www.humanmetrics.com/cgi-win/JTypes2.asp. De test is gratis. Uw coach blijft INFP.
Daarmee kunnen we vaststellen wat ieders voorkeuren op gebied van communicatie en leren zijn.
De test bestaat uit twintig vragen. Nog niet van iedereen heb ik de resultaten binnen. Kom je er niet helemaal uit of heb je twijfels, of ben je iemand anders die zijn of haar eigen type wil bepalen, dan kun je ook naar de engelstalige site van Myer & Briggs, die hetzelfde doen en het Humanetrics noemen. http://www.humanmetrics.com/cgi-win/JTypes2.asp. De test is gratis. Uw coach blijft INFP.
De tweede ronde
De herinneringen aan bekerwedstrijden zijn niet zo heel krachtig. Ik weet ook wel hoe dat komt.
We hebben niet elk jaar meegedaan en de resultaten waren nooit zo geweldig. En slechte herinneringen beklijven bij mij nooit lang. Of we verloren door onbekendheid met het fenomeen reizen en een vreemde hal of we lootten een eredivisieploeg en gingen strijdend maar kansloos ten onder. In beide gevallen beschouwde ik het bekergebeuren dan maar als een leermoment en niet als een wapenfeit.
Die van gisteren zal ik wel een poosje onthouden. Niet om de entourage. Het was kil en leeg in het Rotterdamse Erasmus-sportcentrum. De coulissen werden alleen opgefleurd door zusje Wagtelenberg, zodat onze supporters nog in de meederheid waren. Blijkbaar is deze "studentenploeg" (coach Van Rangelrooij beantwoordde mijn vraag naar het studentengehalte van Baros met: "Oh ja hoor ze moeten allemaal ooit wel eens iets gestudeerd hebben...) niet ingebed in een levendige vereniging. Het kan ook met andere redenen te maken hebben. 12.00 uur is vroeg voor studenten, Rotterdam is groot en het Sportcentrum lastig te vinden...zelfs met Tomtom.
We zullen de wedstrijd ook niet onthouden door het wedstrijdverloop. Ook dat was saai en eenzijdig. Maar wel gaan we hem onthouden door het gevoel dat iedereen erbij had: Er was dikwijls sprake van flow. En flow is zeldzaam, zeker in teamverband. Een verrassende ervaring na de moeizame, vaak stilgezette training van vrijdagavond, waar het denkwerk de boventoon voerde. En dan kom je elkaar weer tegen, zo'n twaalf uurtjes later en je kijkt elkaar in de kleine oogjes en je denkt...ik dacht dat ik nog slaperig was...maar deze teamgenoten zien er nog veel moeier uit...
Maar eenmal in die zaal is er niet eens een voorbespreking. Iedereen weet wat ze moet doen en ze doet het ook. De enorm lange Barosmeiden komen welgeteld twee keer op voorsprong en hebben dan het nakijken. We geven verdedigend zoveel druk, dat de Rotterdamsen alleen tijd krijgen voor haastige schoten en passes en als team uiteen vallen. Aanvallend opereren we opvallend eensgezind, wie er ook in het veld staan. Als Baros iets te laat bij de man is, gaan we er langs, als ze roteren benutten we de ruimte om de rebounds te pakken. Alleen in de derde periode stokt het een beetje. Elke vertelt op de terugweg hoe ze wel eens geflitst is, toen ze per ongeluk, blijkbaar door rood was gereden. En hoe hoog de boete daarvoor was en hoe ze tegnwoordig door een groen licht rijdt: altijd met het gevoel dat het weer opeens rood kan worden met alle gevolgen vandien. In plaats van het lekkere gevoel van door kunnen rijden. Dit overkomt ons in het derde kwart. We gaan een beetje nadenken over de gevolgen van ons goede spel tot dan toe. Karin maakt zich wat zorgen dat het verschil minder dan twintig gaat worden maar niemand hoeft zich zorgen te maken. Als blijkt, dat we het echt gaan redden, keert het gemak terug in het spel. Over de hele wedstrijd gebruiken wij maar 1 time out. Wat is er te zeggen? Blijf geconcentreerd en doe iets simpels als je er net in komt. Het ziet er leuk uit, de thuisblijvers hadden ongelijk. Toch opteer ik voor een tweede ronde thuis. Met publiek.
Tussenstanden en scores: 14-24, 29-49, 38-60, 49-85. Annemiek 22, Emily 10 punten, iedereen draagt goed bij.
We hebben niet elk jaar meegedaan en de resultaten waren nooit zo geweldig. En slechte herinneringen beklijven bij mij nooit lang. Of we verloren door onbekendheid met het fenomeen reizen en een vreemde hal of we lootten een eredivisieploeg en gingen strijdend maar kansloos ten onder. In beide gevallen beschouwde ik het bekergebeuren dan maar als een leermoment en niet als een wapenfeit.
Die van gisteren zal ik wel een poosje onthouden. Niet om de entourage. Het was kil en leeg in het Rotterdamse Erasmus-sportcentrum. De coulissen werden alleen opgefleurd door zusje Wagtelenberg, zodat onze supporters nog in de meederheid waren. Blijkbaar is deze "studentenploeg" (coach Van Rangelrooij beantwoordde mijn vraag naar het studentengehalte van Baros met: "Oh ja hoor ze moeten allemaal ooit wel eens iets gestudeerd hebben...) niet ingebed in een levendige vereniging. Het kan ook met andere redenen te maken hebben. 12.00 uur is vroeg voor studenten, Rotterdam is groot en het Sportcentrum lastig te vinden...zelfs met Tomtom.
We zullen de wedstrijd ook niet onthouden door het wedstrijdverloop. Ook dat was saai en eenzijdig. Maar wel gaan we hem onthouden door het gevoel dat iedereen erbij had: Er was dikwijls sprake van flow. En flow is zeldzaam, zeker in teamverband. Een verrassende ervaring na de moeizame, vaak stilgezette training van vrijdagavond, waar het denkwerk de boventoon voerde. En dan kom je elkaar weer tegen, zo'n twaalf uurtjes later en je kijkt elkaar in de kleine oogjes en je denkt...ik dacht dat ik nog slaperig was...maar deze teamgenoten zien er nog veel moeier uit...
Maar eenmal in die zaal is er niet eens een voorbespreking. Iedereen weet wat ze moet doen en ze doet het ook. De enorm lange Barosmeiden komen welgeteld twee keer op voorsprong en hebben dan het nakijken. We geven verdedigend zoveel druk, dat de Rotterdamsen alleen tijd krijgen voor haastige schoten en passes en als team uiteen vallen. Aanvallend opereren we opvallend eensgezind, wie er ook in het veld staan. Als Baros iets te laat bij de man is, gaan we er langs, als ze roteren benutten we de ruimte om de rebounds te pakken. Alleen in de derde periode stokt het een beetje. Elke vertelt op de terugweg hoe ze wel eens geflitst is, toen ze per ongeluk, blijkbaar door rood was gereden. En hoe hoog de boete daarvoor was en hoe ze tegnwoordig door een groen licht rijdt: altijd met het gevoel dat het weer opeens rood kan worden met alle gevolgen vandien. In plaats van het lekkere gevoel van door kunnen rijden. Dit overkomt ons in het derde kwart. We gaan een beetje nadenken over de gevolgen van ons goede spel tot dan toe. Karin maakt zich wat zorgen dat het verschil minder dan twintig gaat worden maar niemand hoeft zich zorgen te maken. Als blijkt, dat we het echt gaan redden, keert het gemak terug in het spel. Over de hele wedstrijd gebruiken wij maar 1 time out. Wat is er te zeggen? Blijf geconcentreerd en doe iets simpels als je er net in komt. Het ziet er leuk uit, de thuisblijvers hadden ongelijk. Toch opteer ik voor een tweede ronde thuis. Met publiek.
Tussenstanden en scores: 14-24, 29-49, 38-60, 49-85. Annemiek 22, Emily 10 punten, iedereen draagt goed bij.
vrijdag, oktober 06, 2006
direct dutch
Een voordeel van aan huis gekluisterd zijn, is dat je goed de krant kunt lezen. En er stond zelfs iets over basketball in de Volkskrant. Joe Spinks is toegetreden tot het gilde van coaches. Hij had nog een doorlopend contract en dus... Als hij nogal direct optreedt tegen een paar van zijn amerikaanse spelers, reageren die wat verbaasd. "Amerikanen zijn niet zo gewend de wind van voren te krijgen", aldus Spinks. "We noemden dat hier "direct dutch". Wij zijn gewend dat we kritiek met een zeker positivisme gepresenteerd krijgen en hier schijnen ze dat niet te doen."
Nee Joe. Niet alle Nederlanders doen het zo. Maar zulke voorbeelden lopen inderdaad rond...en ze zijn nog populair ook. Maar je bent er zelf bij coach Joe. Je idee dat je zelf wat "vaderlijker" wilt coachen klinkt me heel wat beter in de oren.
Nee Joe. Niet alle Nederlanders doen het zo. Maar zulke voorbeelden lopen inderdaad rond...en ze zijn nog populair ook. Maar je bent er zelf bij coach Joe. Je idee dat je zelf wat "vaderlijker" wilt coachen klinkt me heel wat beter in de oren.
herniamove
Mijn gewaardeerde collega Marten Scheepstra schreef 30 jaar geleden altijd leuke stukjes in het clubblad van ons beider club van die tijd, Olympia. Waarschijnlijk mede omdat ik die stukkies als redacteur van dat blad (de Pass) altijd over mocht typen op de stencilmoedervellen, staan sommige termen daaruit me nog helder voor de geest. Een van de door hem geintroduceerde termen was de herniamove. De herniamove was een complexe, onnavolgbare beweging met veel heup en lagerug-gedraai, die alom gewaardeerd werd maar uiteindelijk bij de gebruiker leidde tot ernstige rugklachten. Ik heb gisteren geen training gegeven door een herniamove bij het bij mij thuis alom gewaardeerde huistofmanagement.....
maandag, oktober 02, 2006
een nieuwe B cursus
"Dit is nog een oude B cursus", hoorden we zaterdag herhaaldelijk. We zaten met bijna alle docenten bij elkaar om een gemeenschappelijke visie te ontwikkelen. Nee, het is een nieuwe cursus, die onder de voorwaarden valt, die eerder gesteld zijn. Ook de B cursus, die opleidt tot het hoogste niveau in Nederland, gaat straks op competentie-leest geschoeid worden. Dat betekent zoveel als: je kijkt wat iemand al kan en weet dan wat hij of zij nog moet leren, voordat aan de eisenkan worden voldaan. Een goed trainingsprincipe is dat: eerst een "nulmeting", dan onderzoek en dan invullen. Maar dat doen we nu nog op bescheidener schaal, oude B cursus. Grappig was echter, dat iedereen vond, dat wat je (met) een groep leert over MTM aanvallen, bijvoorbeeld, direct weerslag heeft op je traininggeven. Lesgeven en TTC waren tot nu toe eigenlijk steeds gescheiden vakken. Terwijl ALLES met elkaar te maken heeft. Ik sprak mijn verbazing ook uit over het gescheiden examineren van een 20 minuten "conditiedeel" in een examenles. Alsof conditie, sportpsychologie , basketball X en O's en fundamentals in een trainingsomgeving uit elkaar te halen zijn. Je kunt het over de gescheiden aspecten hebben, dat zeker. Tot mijn tevredenheid waren we het dus eens. Het plan is nu om koppels te maken, die samen een onderwerp uitgaan diepen in theorie en praktijk. En tweemaal krijgen we dan ook een overlap met sportpsychologie. Het wordt een nieuwe cursus!
U16 met torpedo's
Weer een onderzeeboot als tegenstander. Nu gevuld met jongens. Annemiek en ondergetekende kwamen er al drie van tegen in het NDBC, afgelopen (als ik zo naar buiten kijk..) zomer.
Echt een confrontatie. De jongens zijn minstens zo groot, maar duidelijk lichter en zwakker dan de volwassen vrouwen waar ze tegenover staan. De balans slaat in snelheid en sprongvermogen duidelijk uit naar de tegenstander. Torpedo's lijken het soms wel. Wij hebben qua team-aanval wat meer in de mars, zouden normaal ook iets beter schieten, maar deze gedachte voordelen vallen weg, doordat we met een mannenbal spelen. De passes krijgen onvoldoende snelheid mee, zodat het voordeel van de samenwerking tussen passer en ontvanger bijna nul is en zelfs behoorlijk veel ballen worden onderschept. Dus blijft over de confrontatie tussen kracht en snelheid. En dit kleine onderzoekje mag uitwijzen, dat snelheid wint.
Eigenlijk gingen we daar ook van uit, door van te voren de break tot hoofdaandachtspunt te verklaren. Een speciale waarnemer zat aan de kant en registreerde onze breaks: toch nog zo'n 40 acties kregen bij ons het etiket "fastbreak" mee. Dat is wel iets waar we mee verder kunnen.
Ander, groot positief punt: Natalie maakte een minuut of tien mee. Rebounds, kreunen, scores en een enkel foutje en zelfs daar waren we wel blij mee.
Echt een confrontatie. De jongens zijn minstens zo groot, maar duidelijk lichter en zwakker dan de volwassen vrouwen waar ze tegenover staan. De balans slaat in snelheid en sprongvermogen duidelijk uit naar de tegenstander. Torpedo's lijken het soms wel. Wij hebben qua team-aanval wat meer in de mars, zouden normaal ook iets beter schieten, maar deze gedachte voordelen vallen weg, doordat we met een mannenbal spelen. De passes krijgen onvoldoende snelheid mee, zodat het voordeel van de samenwerking tussen passer en ontvanger bijna nul is en zelfs behoorlijk veel ballen worden onderschept. Dus blijft over de confrontatie tussen kracht en snelheid. En dit kleine onderzoekje mag uitwijzen, dat snelheid wint.
Eigenlijk gingen we daar ook van uit, door van te voren de break tot hoofdaandachtspunt te verklaren. Een speciale waarnemer zat aan de kant en registreerde onze breaks: toch nog zo'n 40 acties kregen bij ons het etiket "fastbreak" mee. Dat is wel iets waar we mee verder kunnen.
Ander, groot positief punt: Natalie maakte een minuut of tien mee. Rebounds, kreunen, scores en een enkel foutje en zelfs daar waren we wel blij mee.
maandag, september 25, 2006
Vertrouwen
"Je gaat zeker wel met vertrouwen die Pomotiedivisie in?" ,z ei coach Anjo Mekel, vooraf aan de oefenwedstrijd tussen Uilen1 en Tudo1.
Jawel was mijn antwoord en na afloop van de eerste helft wist ik dat nog zekerder. Van tevoren zeiden we tevreden te zijn X als we onszelf, elkaar niet kwijtraakten. Dat we als team wat zouden leren.
Het ging boven verwachting goed. We speelden principieel: bestreden alle layups, gaven weinig schoten weg en werkten hard in de rebound. (OK, niet hard genoeg maar daar waren we het ook allemaal overeens en dat hebben we dus geleerd...) We joegen aan de andere kant op layups, creerden vrije schoten en reboundden ook onder de Tudobasket heel behoorlijk.
Voor de rust durfden we zelfs te doen alsof we aggressief gingen pressen, met een reeks steals tot gevolg. Een alleszins acceptabele 34-41 op het scorebord.
Ok, en dan de tweede helft. Om principieel te blijven spelen hebben we nog wat meer inhoud nodig, zo blijkt en na een helft op onze tenen gelopen te hebben, kunnen we nu niet alle schoten meer onder druk zetten, sluipen er wat slordigheden in de organisatie en gaan er wel meer dingen fout. De koek is op. Aan ons om daar wat mee te doen. Maar vertrouwen? Jazeker wel.
Jawel was mijn antwoord en na afloop van de eerste helft wist ik dat nog zekerder. Van tevoren zeiden we tevreden te zijn X als we onszelf, elkaar niet kwijtraakten. Dat we als team wat zouden leren.
Het ging boven verwachting goed. We speelden principieel: bestreden alle layups, gaven weinig schoten weg en werkten hard in de rebound. (OK, niet hard genoeg maar daar waren we het ook allemaal overeens en dat hebben we dus geleerd...) We joegen aan de andere kant op layups, creerden vrije schoten en reboundden ook onder de Tudobasket heel behoorlijk.
Voor de rust durfden we zelfs te doen alsof we aggressief gingen pressen, met een reeks steals tot gevolg. Een alleszins acceptabele 34-41 op het scorebord.
Ok, en dan de tweede helft. Om principieel te blijven spelen hebben we nog wat meer inhoud nodig, zo blijkt en na een helft op onze tenen gelopen te hebben, kunnen we nu niet alle schoten meer onder druk zetten, sluipen er wat slordigheden in de organisatie en gaan er wel meer dingen fout. De koek is op. Aan ons om daar wat mee te doen. Maar vertrouwen? Jazeker wel.
zondag, september 17, 2006
U20
Ik denk nog steeds aan duikboten maar U20 is een leeftijdscategorie bij Basketball.
Vanmiddag speelden we tegen het grotendeels nieuwe Tudo team waarmee coaches Addie vd Stam en Frans Maste de landelijke competitie in gaan.
Het was een leuke ploeg, die de veel ervarener Uilen geen moment makkelijk in het spel liet komen. Goed voor ons.
Tudo had duidelijk meer aan verdedigen gedaan, Uilen meer aan een aanvalsopzet.
We kwamen meteen 15-5 achter door erg slordig met de goede kansen om te springen. Het beeld van de wedstrijd is meteen gegeven als we opmerken, dat we nog in het eerste kwart weer helemaal terug en zelfs voor kwamen met 20-18. Het ging steeds op en neer, wij unanswered points en dan zij weer een streakje.
We pressten af en toe heel goed, vulden elkaar goed aan in de rotatie, we speelden in de eerste helft heel aardige collectieve aanvallen ( die niet allemaal tot scores, maar wel vaak tot goede pogingen leidden) , we konden ook redelijk improviseren, als iemand haar tegenstandster versloeg en we hadden er meestal goed tempo in en ook daarmee schiepen we goede mogelijkheden. Het lijkt alsof we ook conditioneel al wat verder zijn dan ik dacht, zeker in het licht van de beperkte nadruk die daarop heeft gelegen.
Maar ook gaat er nog erg veel fout en dat is de reden waarom we nergens echt los kunnen komen van de (upgraded) juniorenploeg.
Behalve de felle tegenstand, kan ik vier redenen verzinnen waarom dingen (nog) foutgaan:
gebrek aan timing in techniek en tactiek (logisch), gebrek aan balans ( we schoten relatief weinig van afstand en daardoor was het juist weer vrij vol in de paint) gebrek aan kennis (moeten we gaandeweg, maar snel oplossen) en gebrek aan concentratie. Speciaal op het afmaken van pass of schot zullen we nog flink moeten trainen. Cookie schoot nog weinig van buiten maar oefende dan ook het aanvoerderschap. Iris en Karin waren nadrukkelijker aanwezig onder de basket dan we hadden durven hopen tegen supertalent Rianne de Roos. (Ja ook van haar heb ik de papa training mogen geven...) Charlotte was behoorlijk op schot maar nog wat zwakjes op de pass, als ze onder druk werd gezet, net als Lyet. Vooral een kwestie van timing. Tessa was enerzijds goed aan het verdedigen maar werd ook nogal vaak op handtastelijkheden betrapt. Elke schoot en passte vaak goed maar lang niet altijd. Margreet was zoals altijd heel actief in de break en had een paar bevrijdende drives en steals. Scores zijn niet bijgehouden, iedereen droeg bij, ook in het missen...Eindstand 69-61. Hee, en meestal winnen we niet van de junioren. We worden vast goed dit seizoen.
Vanmiddag speelden we tegen het grotendeels nieuwe Tudo team waarmee coaches Addie vd Stam en Frans Maste de landelijke competitie in gaan.
Het was een leuke ploeg, die de veel ervarener Uilen geen moment makkelijk in het spel liet komen. Goed voor ons.
Tudo had duidelijk meer aan verdedigen gedaan, Uilen meer aan een aanvalsopzet.
We kwamen meteen 15-5 achter door erg slordig met de goede kansen om te springen. Het beeld van de wedstrijd is meteen gegeven als we opmerken, dat we nog in het eerste kwart weer helemaal terug en zelfs voor kwamen met 20-18. Het ging steeds op en neer, wij unanswered points en dan zij weer een streakje.
We pressten af en toe heel goed, vulden elkaar goed aan in de rotatie, we speelden in de eerste helft heel aardige collectieve aanvallen ( die niet allemaal tot scores, maar wel vaak tot goede pogingen leidden) , we konden ook redelijk improviseren, als iemand haar tegenstandster versloeg en we hadden er meestal goed tempo in en ook daarmee schiepen we goede mogelijkheden. Het lijkt alsof we ook conditioneel al wat verder zijn dan ik dacht, zeker in het licht van de beperkte nadruk die daarop heeft gelegen.
Maar ook gaat er nog erg veel fout en dat is de reden waarom we nergens echt los kunnen komen van de (upgraded) juniorenploeg.
Behalve de felle tegenstand, kan ik vier redenen verzinnen waarom dingen (nog) foutgaan:
gebrek aan timing in techniek en tactiek (logisch), gebrek aan balans ( we schoten relatief weinig van afstand en daardoor was het juist weer vrij vol in de paint) gebrek aan kennis (moeten we gaandeweg, maar snel oplossen) en gebrek aan concentratie. Speciaal op het afmaken van pass of schot zullen we nog flink moeten trainen. Cookie schoot nog weinig van buiten maar oefende dan ook het aanvoerderschap. Iris en Karin waren nadrukkelijker aanwezig onder de basket dan we hadden durven hopen tegen supertalent Rianne de Roos. (Ja ook van haar heb ik de papa training mogen geven...) Charlotte was behoorlijk op schot maar nog wat zwakjes op de pass, als ze onder druk werd gezet, net als Lyet. Vooral een kwestie van timing. Tessa was enerzijds goed aan het verdedigen maar werd ook nogal vaak op handtastelijkheden betrapt. Elke schoot en passte vaak goed maar lang niet altijd. Margreet was zoals altijd heel actief in de break en had een paar bevrijdende drives en steals. Scores zijn niet bijgehouden, iedereen droeg bij, ook in het missen...Eindstand 69-61. Hee, en meestal winnen we niet van de junioren. We worden vast goed dit seizoen.
No more Macattack
Net Supersize Me weer gezien. Man eet maand alleen maar bij MacDonald en wordt erg ongezond in die tijd. Het is maar goed, dat een van de uitkomsten van de teambespreking het afschaffen was van de tweewekelijkse Macatttack op de terugweg.
Ik zou kunnen zeggen, dat dit team al zwaar aan de salades was, maar dan zou ik liegen en trouwens, zelfs die schijnen een flinke calorische waarde te hebben.
Dus zoeken we nu een biologische fruitzaak als sponsor! Ik weet nog dat BC Markt Utrecht aan de eredivisie meedeed, dus zo gek is dat helemaal niet: u verzorgt 10 keer een riant fruitpakket (wortels mogen ook) voor een persoon of 14 en wij dragen u op handen. En op onze rug.
Ik zou kunnen zeggen, dat dit team al zwaar aan de salades was, maar dan zou ik liegen en trouwens, zelfs die schijnen een flinke calorische waarde te hebben.
Dus zoeken we nu een biologische fruitzaak als sponsor! Ik weet nog dat BC Markt Utrecht aan de eredivisie meedeed, dus zo gek is dat helemaal niet: u verzorgt 10 keer een riant fruitpakket (wortels mogen ook) voor een persoon of 14 en wij dragen u op handen. En op onze rug.
vrijdag, september 08, 2006
Een bal met een piemel
Continu innoveren, moetn ze ook bij Spalding denken. En net op tijd, mag ik wel zeggen. Van de vorige lading nieuwe ballen liep een stel te snel leeg, daarvoor waren ze bijna niet rond te krijgen, en bij de allerlaatste bevoorrading is er een probleem met het vast blijven zitten van de stukjes leer-fineer die ons het lekkere gevoel geven. (Bijna iedereen, die ik heb gecoacht is dat met mij eens: Spalding grain is het lekkerst aan de handen. De bal moet een maand of twee tot twaalf oud zijn, daarvoor is het niks en daarna gaat het langzaam bergaf, maar andere ballen... nee, net niet meestal. Een uitzondering was de overwegend uit de Veenkolonien afkomstige groep Moestasjers van een paar jaar geleden. Voor hen heb ik nog jaren een laatste Molten SB 77 bewaard......Zij zwoeren daarbij.) Maar toch; het gaf te denken. Moest het Sportcentrum maar eens over op een ander merk? En dan slaat Spalding toe met een hartverwarmende innovatie. De Infusion vrouwenbal. Deze kun je, als je hem iets te hard vind of te zacht, ter plekke aanpassen aan je wensen. Zonder tussen komst van een ballenpomp. De bal heeft een extra ventiel, dat je kunt ontsluiten met je nagel en dat dan opeens een minipompje bloot geeft. Het is wel een beetje of je de staat van opgewondenheid van de bal manipuleert.... Ideaal voor scheidsrechters. Het moeten toch eigenlijk wel mannelijke scheidsrechters zijn, want niet elke duimnagel is helemaal robuust genoeg....
maandag, september 04, 2006
dilemma
Help even denken, allemaal. Ik heb al eens geschreven over de Positive Coaching Alliance. Daar werd ik deze zomer door gevraagd commentaar te leveren op de volgende gebeurtenis, die beschreven is in Sports Illustrated:
Er is een kampioenswedstrijd in een Baseball-little league, een competitie voor 9-10 jaar oude honkballertjes, ergens in Utah.
Game is on the line. "Yankees" staan 1 punt voor, laatste slagbeurt voor "Red Sox". Nog 1 nul nodig. Aan slag een van de beste slagmensen. De coach gaat tactisch coachen en geeft deze jongen een "walk" (opzettelijk 4 wijd en de slagman mag gratis doorlopen naar het eerste honk) Dit is een heel gebruikelijke taktiek en ongeveer even eervol als bij basketball een box&one, waarbij jij die ene bent. De ellende is echter gelegen in de opstelling van de Red Sox. Nu is aan slag een jongetje dat Romney heet en net ongeveer genezen is van kanker en eigenlijk alleen om sociale redenen mee mag doen. Hij wordt uitgegooid en nu is de geurde goar.
Begrijpt u het een beetje? De vraag is nu: kan dit? En zo ja, waarom en zo nee waarom niet? Respect voor elke deelnemer bestaat alleen bij het serieus nemen van elke tegenstander? Onsportief, want de coach wist van de moeilijkheden van Romney?
Commentaar van Romney zelf, na afloop: "I'm gonna work on my batting, so maybe next year, I 'll be the one who gets the walk." Over hem hoeven we niet in te zitten, dus: Kanker overwonnen en klaar voor de volgende uitdaging.
Er is een kampioenswedstrijd in een Baseball-little league, een competitie voor 9-10 jaar oude honkballertjes, ergens in Utah.
Game is on the line. "Yankees" staan 1 punt voor, laatste slagbeurt voor "Red Sox". Nog 1 nul nodig. Aan slag een van de beste slagmensen. De coach gaat tactisch coachen en geeft deze jongen een "walk" (opzettelijk 4 wijd en de slagman mag gratis doorlopen naar het eerste honk) Dit is een heel gebruikelijke taktiek en ongeveer even eervol als bij basketball een box&one, waarbij jij die ene bent. De ellende is echter gelegen in de opstelling van de Red Sox. Nu is aan slag een jongetje dat Romney heet en net ongeveer genezen is van kanker en eigenlijk alleen om sociale redenen mee mag doen. Hij wordt uitgegooid en nu is de geurde goar.
Begrijpt u het een beetje? De vraag is nu: kan dit? En zo ja, waarom en zo nee waarom niet? Respect voor elke deelnemer bestaat alleen bij het serieus nemen van elke tegenstander? Onsportief, want de coach wist van de moeilijkheden van Romney?
Commentaar van Romney zelf, na afloop: "I'm gonna work on my batting, so maybe next year, I 'll be the one who gets the walk." Over hem hoeven we niet in te zitten, dus: Kanker overwonnen en klaar voor de volgende uitdaging.
lichaamstaal
Op internet was de ongeveer 20 minuten durende persconferentie van Team USA te zien, na de gewonnen kwartfinale tegen Duitsland. Eerst was Lebron James in beeld. Op z'n Kluiverts mompelde hij een paar beleefdheidsfrasen over de tegenstander. Hij verveelde zich duidelijk en keek de vragensteller niet aan. Ondertussen zat de door mij hooggewaardeerde coach K. er naast in z'n papieren te rommelen. Ik zat door de plichtmatigheden van James en verheugde me op inspiratie uit de mond van de Duke coach, die ik alleen nog kende van m'n boekenkast. Toen was de coach aan de beurt. Iemand stelde een vraag in een voor mij en ook voor hem onverstaanbare taal. Zal wel Japans geweest zijn. Maar tot mijn grote verbazing deed de coach zijn ongeinspireerde pupil na. Hij toonde ook absoluut geen respect voor de persoon die de vraag stelde en bleef wat om zich heen kijken. Ik let nogal op lichaamstaal, tegenwoordig. Ik was geschokt. Ook dit Amerikaanse team heeft het dus niet in de gaten en de coach geeft het goede voorbeeld niet. Ze konden niet eens voor de pers doen alsof enthousiasme ook een rol speelt bij een goed team. De rest is history...Team USA gaat onderuit tegen Griekenland. Heeft coach K. een Kees Jansma?
woensdag, augustus 30, 2006
planning
Het is een heel lang voorseizoen voor de meiden, maar kort voor de andere teams. Volgende week beginnen de roostertrainingen en de planning daarvoor is nog niet helemaal rond. Grappig, dat het toch veel beter werkt, als je met een groepje bij elkaar zit. Al weken gaan er emails heen en weer met nieuwe voorstellen, waarbij het ene gat met het andere wordt gevuld en niemand meer weet waar de schat begraven ligt. Eenmaal rond een tafeltje is het teamwork heel goed. De clubs komen voor hun eigen zaak op maar zien elkaars belang en gunnen elkaar ook wat. Moestasj gebruikt relatief wat minder sportleidersuren dan waar ze formeel gezien recht op hebben. Uilen zet die vooral in op de laagste en de hoogste teams. Er gaat een rooster aankomen, waarbij de vaste staf goed contact houdt met veel van beide verenigingen. En volgend jaar worden de onderhandelingen hopelijk weer makkelijker door dat fantastische sportgebouw van de His.
Ondertussen moeten we ook oefenwedstrijden plannen voor het meidenteam. Er lopen al onderhandelingen met Tudoteams, Jugglers, Shadows en Groene Ster. En ik wou ook wel eens contacten met Duitsland aan gaan knopen. Daar zit het hogere niveau wat dichterbij...
De planning van het voorseizoen verloopt qua trainingen ook wat anders. Overbelasting ligt altijd op de loer. Normaal bereiden we ons in 4-5 weken voor, nu kunnen we een aanloop nemen naar het belastender gedeelte van de voorbereiding.
Volgende week gaat onze omvang terug lopen en dan moet de intensiteit fluink omhoog. We genieten nog maar even van de tijd die we nu nog hebben om echt stil te staan bij ons systeembewustzijn en om geduldig naar de juiste techniek en timing te zoeken.
Ondertussen moeten we ook oefenwedstrijden plannen voor het meidenteam. Er lopen al onderhandelingen met Tudoteams, Jugglers, Shadows en Groene Ster. En ik wou ook wel eens contacten met Duitsland aan gaan knopen. Daar zit het hogere niveau wat dichterbij...
De planning van het voorseizoen verloopt qua trainingen ook wat anders. Overbelasting ligt altijd op de loer. Normaal bereiden we ons in 4-5 weken voor, nu kunnen we een aanloop nemen naar het belastender gedeelte van de voorbereiding.
Volgende week gaat onze omvang terug lopen en dan moet de intensiteit fluink omhoog. We genieten nog maar even van de tijd die we nu nog hebben om echt stil te staan bij ons systeembewustzijn en om geduldig naar de juiste techniek en timing te zoeken.
woensdag, augustus 16, 2006
ubuntu
Begonnen! De eerste trainingen zitten er weer op. Iedereen van harte begroet. We doen, op mijn verzoek nog wat meer aan ubuntu. Ubuntu komt uit een Zulu gezegde: Umuntu ngumuntu nagabantu, wat letterlijk betekent: een mens wordt pas mens door andere mensen. Een "zwart" idee van samenleven. Sinds de opkomst van de zwarte basketballers in de sport doen we er steeds meer aan: erkenning van anderen door stevige, soms gecompliceerde handshakes en bedanken voor passes, screens of switches.
Het is zoveel als: ik zie wat jij doet en dat je d'r bent en we staan voor hetzelfde. Mooi he?
Een ideaal begin gemaakt, door onze eigen thuisarena, de Struikhal voor het seizoen in te wijden. Hier zullen we de meeste punten gaan halen, hier gaan we ons thuis voelen.
Verder hebben we een begin gemaakt met bewust laten zien, dat we het zo goed mogelijk willen doen. Bodylanguage zegt in dezen meer dan woorden. Mijn oude slogan: mooi basketball is goed basketball heb ik ook weer opgepoetst. We doen altijd alsof en daarmee doen we het gewoon echt.
De eerste kink zat ook al weer in de kabel. Bij de tweede training was ik vergeten mijn telefoon stil te zetten (uit kan niet goed, want ik gebruik hem ook als klok en stopwatch) Tot tweemaal toe drukte ik weg. Als het dan belangrijk is, bellen "ze" maar naar het sportcentrum. En dat gebeurde. Pelle was op een heel ongelukkige manier van de fiets op z'n snufferd gevallen en helemaal hysterisch van de pijn. Bloed overal, tanden los, dikke lip. Hij leek wel een tapir.
Mijn overkomst was dus zeer gewenst. 's Avonds zat ik, nog voor het eind van de training bij de huisartsenpost. Het viel gelukkig mee: geen hechtingen nodig en geen "grotemensentanden" beschadigd. Die melktandjes boven waren toch binnenkort aan de beurt.
Ik verwacht, dat de rest van de training goed is gegaan en dat we met behulp van Natalie en mijn beetje Mindmap-achtige trainingsvoorbereiding nu al ongeveer alle principes van de verdediging in het hoofd hebben. Alleen nog maar in het hoofd maar daar begint het leerproces ook. Nu straks nog doen alsof onze lichamen op de juiste manier de bal aanvallen.
Hebben de meiden iets niet gesnapt, dan hoop ik dat de discussie in elk geval wel in het mentale model is terechtgekomen. Zelf iets zeggen en het dan uitvoeren: dat blijft je bij.
Ik zie jullie.
Het is zoveel als: ik zie wat jij doet en dat je d'r bent en we staan voor hetzelfde. Mooi he?
Een ideaal begin gemaakt, door onze eigen thuisarena, de Struikhal voor het seizoen in te wijden. Hier zullen we de meeste punten gaan halen, hier gaan we ons thuis voelen.
Verder hebben we een begin gemaakt met bewust laten zien, dat we het zo goed mogelijk willen doen. Bodylanguage zegt in dezen meer dan woorden. Mijn oude slogan: mooi basketball is goed basketball heb ik ook weer opgepoetst. We doen altijd alsof en daarmee doen we het gewoon echt.
De eerste kink zat ook al weer in de kabel. Bij de tweede training was ik vergeten mijn telefoon stil te zetten (uit kan niet goed, want ik gebruik hem ook als klok en stopwatch) Tot tweemaal toe drukte ik weg. Als het dan belangrijk is, bellen "ze" maar naar het sportcentrum. En dat gebeurde. Pelle was op een heel ongelukkige manier van de fiets op z'n snufferd gevallen en helemaal hysterisch van de pijn. Bloed overal, tanden los, dikke lip. Hij leek wel een tapir.
Mijn overkomst was dus zeer gewenst. 's Avonds zat ik, nog voor het eind van de training bij de huisartsenpost. Het viel gelukkig mee: geen hechtingen nodig en geen "grotemensentanden" beschadigd. Die melktandjes boven waren toch binnenkort aan de beurt.
Ik verwacht, dat de rest van de training goed is gegaan en dat we met behulp van Natalie en mijn beetje Mindmap-achtige trainingsvoorbereiding nu al ongeveer alle principes van de verdediging in het hoofd hebben. Alleen nog maar in het hoofd maar daar begint het leerproces ook. Nu straks nog doen alsof onze lichamen op de juiste manier de bal aanvallen.
Hebben de meiden iets niet gesnapt, dan hoop ik dat de discussie in elk geval wel in het mentale model is terechtgekomen. Zelf iets zeggen en het dan uitvoeren: dat blijft je bij.
Ik zie jullie.
dinsdag, augustus 15, 2006
vakantiehoofd
Mijn laatste mesje brak al op de tweede dag van de vakantie. In Oslo waren ze te duur, op de Fjell was er niks. Dus werd m'n hoofd langzaam van binnen leeg en van buiten vol. En naarmate ik meer op Phil Jackson ging lijken, kreeg ik meer denkruimte vrij om over het leven (= goeie metafoor voor basketball) na te denken.
Nu snap ik, hoe Phil het doet. Ik ben er klaar voor (wel weer glad).
nieuw seizoen, verse licentie
De zomer is voorbij? Het seizoen staat voor de deur? De promotiedivisielicenties moeten doorkomen en ook de coach is aan een verse licentie toe. (Coachlicenties verlopen na vijf jaar. In die tussentijd moet je een aantal stempeltjes op je kaart halen om te laten zien, dat je kennis up-to-date is gebleven. Heb ik keurig gedaan. En dan noemen ze mij Old School???) Als bondsdocent krijg je dan een nieuwe kaart gratis. Mooi. Meteen per kerende post en ook nog eens een algemeen toegangsbewijs. Prachtig. Alleen... Ik had zo'n mooi nummer op m'n kaart: 32. Dat is mooi laag en een zeker gevoel van elite. Er zijn niet zoveel gele C-licenties in omloop (mijn licentie is de laatst uitgegeven C-licentie en dat heeft cachet. Bovendien kon ik dat onthouden.
Nu blijk ik gewoon te zijn opgegaan in de telling van andere licentienummers: 2910. Ik vind dat niks. Ik was graag een beetje elitair, geloof ik.
zaterdag, juli 08, 2006
adviezen voor sporters
Mijn leeftijdsgenoot en goede vriend Rink Hooisma, scherm-, turn- squash- zwem- en roeidocent bij ons Sportcentrum is nu ook nog eens fysiotherapeut geworden. Ik vind het knap. Hij zal nu allerlei adviezen aan sporters gaan geven en daar had ik er nog wat van in de kast staan. Meer voor de leukigheid ooit al eens gekocht. Ik zou echter geen beter gebruiker van deze kennis weten.
Voordat Rink het van me kreeg heb ik de inhoud nog even gescand en een aantal aanbevelingen wil ik ook eenentwintigsteeeuwse sporters niet onthouden: Door de week raad dr. Opstal vezelrijk brood aan, maar op de wedstrijddag wil hij de spijsvertering niet nodeloos belasten en laat hij ons wit brood eten.
U moet in elk geval naakt slapen, heel belangrijk. Geen geknel en koud krijgt de sporter het ook niet.
Heel modern is de methode van ontspanning. Eigenlijk moet ook dat naakt voor het open raam, maar in elk geval ziet de goede dokter veel heil in ontspanningstechnieken.
Wat kledingadviezen betreft is de bekende sportarts uit Nederland, tevens warm pleitbezorger van saunagebruik, haast te laat geboren. Sport in het oude Griekenland moet hem zeer hebben aangesproken.
De adviezen over eten op de wedstrijddag hoeven nog niet direct te worden opgevolgd, misschien is het voor de naaktrecreatie wel het geschikte moment om eens wat mee te experimenteren.
Op de vraag hoe sex in het weekschema kan worden ingepast is de dokter zeer uitgesproken: het enige moment waar van wetenschappelijk is komen vast te staan dat sex slecht te combineren is met sportprestaties is tijdens de sportbeoefening. Anders nooit. Ach en als u toch al naakt bent....
zondag, juli 02, 2006
flow
Vanochtend, voor dat het heet werd, jogde ik voorzichtig door de weilanden rond Stedum. Hardlopen is voor mij al jaren afzien. Tegenwoordig hoef ik wat minder mee te zeulen en dat scheelt behoorlijk. Het ging best lekker. Maar flow? Nee. Wel zo lekker, dat ik bijna spontaan over flow na kon denken. (De laatst bestudeerde module van een cursus Sportpsychologie drong zich op) Vroeger genoot ik nog wel eens van flow. Dan vergat ik alles om me heen, het lopen ging vanzelf en hoe laat het was moest je me niet vragen. Met lopen had ik dat niet zo vaak. Ik liep teveel met een doel: conditie voor basketball of 1 periode per jaar, voor de grote estafettes.
Met basketball had ik wel regelmatig. Toen ik nog speelde, bedoel ik. Als coach heb je nooit flow, nu ik er over nadenk. De tijd heb je altijd in de gaten, bijvoorbeeld. En het spel wordt bewaakt, ook als het goed gaat. Loslaten kan maar zelden, al zou je het willen. Het is net als vroeger, toen ik bezig was met het bijvak filmkunde: B-films werden een stuk interessanter, maar je overgeven aan echt goede films wordt veel lastiger als je beroepshalve camerastandpunten en montagetempo bij gaat houden. Slechte wedstrijden zijn voor een coach minstens zo interessant als geweldige. Zitten en lekker kijken is er nooit bij. Terwijl helemaal opgaan in iets toch zo lekker voelt.
Maar hoe komt een basketballcoach aan flow? Ooit weer op de fiets of misschien wel lopes? Misschien moet hij het maar doen met de flow van z'n team.
Met basketball had ik wel regelmatig. Toen ik nog speelde, bedoel ik. Als coach heb je nooit flow, nu ik er over nadenk. De tijd heb je altijd in de gaten, bijvoorbeeld. En het spel wordt bewaakt, ook als het goed gaat. Loslaten kan maar zelden, al zou je het willen. Het is net als vroeger, toen ik bezig was met het bijvak filmkunde: B-films werden een stuk interessanter, maar je overgeven aan echt goede films wordt veel lastiger als je beroepshalve camerastandpunten en montagetempo bij gaat houden. Slechte wedstrijden zijn voor een coach minstens zo interessant als geweldige. Zitten en lekker kijken is er nooit bij. Terwijl helemaal opgaan in iets toch zo lekker voelt.
Maar hoe komt een basketballcoach aan flow? Ooit weer op de fiets of misschien wel lopes? Misschien moet hij het maar doen met de flow van z'n team.
donderdag, juni 29, 2006
netwerk
Ik behoor tot het netwerk van iemand die niet van netwerken houdt. Daarom moet de basketballcoach uit het westen van het land, wel iets overwonnen hebben voor hij de telefoon heeft gepakt om me te bellen.
Of ik een goed woordje voor hem kon doen bij de mensen van de HanzeHis, waar hij solliciteert op een docentenfunctie bij de afdeling Sportmanagement. Niet zo'n gekke gedachte om een link te veronderstellen tussen het Sportcentrum van de Universiteit en Hogeschool Groningen en de sporttak van die Hogeschool zelf.
Maar eigenlijk is die er toch niet. Waarom de Knowhow niet wat wordt opgevijzeld door wederzijdse kruisbestuiving zou ik eigenlijk niet weten. Sorry, Bert. Gek, maar je netwerk reikt niet tot in andere sportinstellingen. Jammer eigenlijk. Kunnen we daar niet wat aan doen? Als Bert daar nu eens gaat werken en dan in de toekomst eens een leuk team bij de Groninger Studenten gaat coachen? Dan hebben we een netwerk.
Of ik een goed woordje voor hem kon doen bij de mensen van de HanzeHis, waar hij solliciteert op een docentenfunctie bij de afdeling Sportmanagement. Niet zo'n gekke gedachte om een link te veronderstellen tussen het Sportcentrum van de Universiteit en Hogeschool Groningen en de sporttak van die Hogeschool zelf.
Maar eigenlijk is die er toch niet. Waarom de Knowhow niet wat wordt opgevijzeld door wederzijdse kruisbestuiving zou ik eigenlijk niet weten. Sorry, Bert. Gek, maar je netwerk reikt niet tot in andere sportinstellingen. Jammer eigenlijk. Kunnen we daar niet wat aan doen? Als Bert daar nu eens gaat werken en dan in de toekomst eens een leuk team bij de Groninger Studenten gaat coachen? Dan hebben we een netwerk.
Wat wil je weten?
Hieronder begint het komend seizoen.
De coach hoort in te schatten waar de spelers staan. Als team, maar ook individueel.
Op grond van deze inschatting kunnen we tot IPP komen. Gooi er maar een term in: individueel progressie plan. Het is even geleden, dat ik dat per formulier gedaan heb, dus heb ik maar iets nieuws gemaakt. Mijn meiden kunnen het downloaden en mailen. Het hoeft niet naar de coach, trouwens. Als het maar tot inzicht leidt.
Zelfevaluatie formulier
Datum:
Naam:
Email :
Bezigheid overdag:
Geboortedatum
Lengte
Gewicht
Positie
Hoe schat je jezelf in? Altijd lastig en dan moet het ook nog van twee kanten. in de eerste plaats objectief: schaal 1-10, 1= start from scratch, 10= top WNBA. Maar daarnaast wil ik ook weten tot welk segment je jezelf, binnen het team, rekent: a klasse (beste drie), b subtopper (beste helft) c mindere godinnen.
Instelling
Positief denken
Teamgeest
Conditie
Snelheid
Kracht
Uithoudingsvermogen
Mentaliteit
Stressbestendig
Doorzettingsvermogen
Leervermogen
Communicatie
ballhandling
(ont)vangen
passing
rechts
links
passdiepte
passkeuze
aanvallend voetenwerk
Vrijlopen
Posten
Afrollen
Pivoteren
drive links
drive rechts
dribble op snelheid
controle dribble
richtingveranderingen
driepunter
stop en pop (jumpshot)
powermove
hookshot
turnaround&jumpshot
verdedigend voetenwerk
on the ball
off the ball
postdefense
helpside
close out
boxing out
inzicht in fastbreak
in press
tegen press
halfcourt offense
halfcourt defense
out of bounds
in tegenstander
Waarin ben je afgelopen seizoen beter geworden?
Wat ga je deze zomer doen waar je een betere speler van wordt?
Qua instelling?
Fysiek?
Technisch?
Mentaal?
En volgend seizoen?
Wat was je rol in het team?
Met wie speel je het liefst samen? (1,2,3) Waarom?
Met wie het minst graag? (1,2,3) (dit wordt geen idols) Waarom?
Wat voor rol heb je voor jezelf in gedachten in het team van volgend seizoen?
Wat verwacht je van de coach?
Wat verwacht je van je teamgenoten?
Wat is je uiteindelijke doel?
En met basketballen?
De coach hoort in te schatten waar de spelers staan. Als team, maar ook individueel.
Op grond van deze inschatting kunnen we tot IPP komen. Gooi er maar een term in: individueel progressie plan. Het is even geleden, dat ik dat per formulier gedaan heb, dus heb ik maar iets nieuws gemaakt. Mijn meiden kunnen het downloaden en mailen. Het hoeft niet naar de coach, trouwens. Als het maar tot inzicht leidt.
Zelfevaluatie formulier
Datum:
Naam:
Email :
Bezigheid overdag:
Geboortedatum
Lengte
Gewicht
Positie
Hoe schat je jezelf in? Altijd lastig en dan moet het ook nog van twee kanten. in de eerste plaats objectief: schaal 1-10, 1= start from scratch, 10= top WNBA. Maar daarnaast wil ik ook weten tot welk segment je jezelf, binnen het team, rekent: a klasse (beste drie), b subtopper (beste helft) c mindere godinnen.
Instelling
Positief denken
Teamgeest
Conditie
Snelheid
Kracht
Uithoudingsvermogen
Mentaliteit
Stressbestendig
Doorzettingsvermogen
Leervermogen
Communicatie
ballhandling
(ont)vangen
passing
rechts
links
passdiepte
passkeuze
aanvallend voetenwerk
Vrijlopen
Posten
Afrollen
Pivoteren
drive links
drive rechts
dribble op snelheid
controle dribble
richtingveranderingen
driepunter
stop en pop (jumpshot)
powermove
hookshot
turnaround&jumpshot
verdedigend voetenwerk
on the ball
off the ball
postdefense
helpside
close out
boxing out
inzicht in fastbreak
in press
tegen press
halfcourt offense
halfcourt defense
out of bounds
in tegenstander
Waarin ben je afgelopen seizoen beter geworden?
Wat ga je deze zomer doen waar je een betere speler van wordt?
Qua instelling?
Fysiek?
Technisch?
Mentaal?
En volgend seizoen?
Wat was je rol in het team?
Met wie speel je het liefst samen? (1,2,3) Waarom?
Met wie het minst graag? (1,2,3) (dit wordt geen idols) Waarom?
Wat voor rol heb je voor jezelf in gedachten in het team van volgend seizoen?
Wat verwacht je van de coach?
Wat verwacht je van je teamgenoten?
Wat is je uiteindelijke doel?
En met basketballen?
zondag, juni 25, 2006
sportpsychologie
"Ik wil dat ons land juicht" van Guus Meeuwis gehoord? Heeft ie samen met Ruud v Nistelrooy geschreven. Tekst komt erg bekend voor. Op wat ingebakken sentiment na, woord voor woord afkomstig uit de Sportpsychologie. Goed bezig, Ruud.
parelmoestasj
Dertig jaar geleden is het alweer, dat de ondergeschoven studententak van Donar opeens veranderde in Moestasj. Dat is echt Good Old Moestasj.
Opeens zwarte shirtjes van Jansen en Tilanus in plaats van de afdragertjes van NN Donar, die trouwens toch veel te groot waren, zeker voor voorzitter Frits.
Met drie man zaten we herinneringen op te halen aan een van de leukste periodes in ons basketballverleden. Echte ouwe Moessies, tussen neus en lippen wat verkaald en verder wat vergrijsd, maar we waren erbij. En volgend jaar bestaat Uilen 50 jaar en dan zijn we er waarschijnlijk gewoon weer. Want deze Good Old Moestasjers zijn ook grijze Uilen. En waren we toen anders? Zo ja, dan hebben we het niet gemerkt...
Opeens zwarte shirtjes van Jansen en Tilanus in plaats van de afdragertjes van NN Donar, die trouwens toch veel te groot waren, zeker voor voorzitter Frits.
Met drie man zaten we herinneringen op te halen aan een van de leukste periodes in ons basketballverleden. Echte ouwe Moessies, tussen neus en lippen wat verkaald en verder wat vergrijsd, maar we waren erbij. En volgend jaar bestaat Uilen 50 jaar en dan zijn we er waarschijnlijk gewoon weer. Want deze Good Old Moestasjers zijn ook grijze Uilen. En waren we toen anders? Zo ja, dan hebben we het niet gemerkt...
dierbaren
Zoals dat ook gaat met mensen, die op elkaar gesteld zijn, zijn Moestasj en Uilen, de zwarten en de groenen, ook altijd om elkaar aan het heen draaien in een dans van toenadering en afstoting.
De belangen zijn dezelfde, de meeste feesten zijn hetzelfde, al kun je je natuurlijk voorstellen, dat je ook beide je eigen ruimte nodig hebt. Zo willen de Moessies ook wel eens onder elkaar zijn, bij een lustrum bijvoorbeeld.
Mijn gewaardeerde ex-collega Marten Scheepstra, die nog nooit in een statement is gestikt, speelde de verschillen tussen beide clubs enorm hoog op: "Natuurlijk is er wel een groot verschil in cultuur tussen Uilen en Moestasj", verkondigde hij steevast. "Ja hoor, dat is er echt: Uilen spelen in het groen en Moessies in het zwart."
Uiteraard bestaat er wel een wij en zij. Bijvoorbeeld doet het idee de ronde, dat Moestasj meer een club is van de universiteit en Uilen meer van het HBO. Wie telt het even na? Moestasj zou ook meer corpsleden tellen. Corpsleden horen natuurlijk niet bij onontgroende Uilen. Moessies doen meer aan identiteitbevordering door gezamenlijk naar toernooien te gaan en met een hele grote afvaardiging "The March Of The Penguins" te bekijken. Uilen hebben zoiets, sinds de teloorgang van de Fabeltjeskrant, niet.
De verschillen zijn dus heel klein, ongeveer zo groot als die tussen twee mensen, en dan nog tussen mensen, die best eens iets met elkaar zouden kunnen krijgen. De belangen zijn in elk geval dezelfde. Beide clubjes zijn echter nogal klein volgens ACLO maatstaven.
Een paar jaar geleden had ik de clubs na eindeloos gelul eindelijk zover, dat ze zich samen aan de ACLO zouden presenteren, als de Groninger studentenbasketballers.
We praatten over verdergaande samenwerking op het vlak van wedstrijdplanning, scheidsrechtersaanschrijving, uitwisseling van coaches en zelfs teamindeling.
Helaas wilde de ACLO er niet aan en bleef de verenigingen nadrukkelijk als twee verschillende gesprekspartners beschouwen en vanaf dat punt liep het weer wat uit elkaar. Het werd zelfs erger: De urenaanvraag ging tot twee jaar geleden altijd via de vakgroep (lees: via ondergetekende. Ik overlegde met de clubs over aantallen teams, wensen mbt uitbreiding daarvan en over coaches en overlegde binnen het sportcentrum over het aantal toe te wijzen uren. Vervolgens werd er dan weer in overleg met de besturen een rooster gemaakt, waarin de overeenkomsten meer dan de verschillen werden benadrukt. In gezamenlijkheid kon altijd worden duidelijk gemaakt welke teams meer training behoefden dan andere.
Nu worden de clubs gedwongen helemaal aparte aanvragen te doen, waarbij alleen rekeing wordt gehouden met de harde cijfers van de ledenaantallen en niet met verschillen in niveau. Moestasj heeft niet bijzonder veel noten op de zang en heeft zich bescheiden opgesteld meteen aanvraag die de eigen behoeften dekt. Uilen heeft meer begeleiding nodig omdat daar nu een keer de problematiek van twee landelijk spelende teams speelt. Probleem van de aparte clubs, zegt de ACLO.
Meer dan ooit hebben de clubs elkaar nodig. Samen hebben we meer dan 200 leden. Dat is een behoorlijke samenlevingsvorm. Het moet er maar weer eens van komen tussen groen en zwart. Les extremes doivent(?) se toucher.
De belangen zijn dezelfde, de meeste feesten zijn hetzelfde, al kun je je natuurlijk voorstellen, dat je ook beide je eigen ruimte nodig hebt. Zo willen de Moessies ook wel eens onder elkaar zijn, bij een lustrum bijvoorbeeld.
Mijn gewaardeerde ex-collega Marten Scheepstra, die nog nooit in een statement is gestikt, speelde de verschillen tussen beide clubs enorm hoog op: "Natuurlijk is er wel een groot verschil in cultuur tussen Uilen en Moestasj", verkondigde hij steevast. "Ja hoor, dat is er echt: Uilen spelen in het groen en Moessies in het zwart."
Uiteraard bestaat er wel een wij en zij. Bijvoorbeeld doet het idee de ronde, dat Moestasj meer een club is van de universiteit en Uilen meer van het HBO. Wie telt het even na? Moestasj zou ook meer corpsleden tellen. Corpsleden horen natuurlijk niet bij onontgroende Uilen. Moessies doen meer aan identiteitbevordering door gezamenlijk naar toernooien te gaan en met een hele grote afvaardiging "The March Of The Penguins" te bekijken. Uilen hebben zoiets, sinds de teloorgang van de Fabeltjeskrant, niet.
De verschillen zijn dus heel klein, ongeveer zo groot als die tussen twee mensen, en dan nog tussen mensen, die best eens iets met elkaar zouden kunnen krijgen. De belangen zijn in elk geval dezelfde. Beide clubjes zijn echter nogal klein volgens ACLO maatstaven.
Een paar jaar geleden had ik de clubs na eindeloos gelul eindelijk zover, dat ze zich samen aan de ACLO zouden presenteren, als de Groninger studentenbasketballers.
We praatten over verdergaande samenwerking op het vlak van wedstrijdplanning, scheidsrechtersaanschrijving, uitwisseling van coaches en zelfs teamindeling.
Helaas wilde de ACLO er niet aan en bleef de verenigingen nadrukkelijk als twee verschillende gesprekspartners beschouwen en vanaf dat punt liep het weer wat uit elkaar. Het werd zelfs erger: De urenaanvraag ging tot twee jaar geleden altijd via de vakgroep (lees: via ondergetekende. Ik overlegde met de clubs over aantallen teams, wensen mbt uitbreiding daarvan en over coaches en overlegde binnen het sportcentrum over het aantal toe te wijzen uren. Vervolgens werd er dan weer in overleg met de besturen een rooster gemaakt, waarin de overeenkomsten meer dan de verschillen werden benadrukt. In gezamenlijkheid kon altijd worden duidelijk gemaakt welke teams meer training behoefden dan andere.
Nu worden de clubs gedwongen helemaal aparte aanvragen te doen, waarbij alleen rekeing wordt gehouden met de harde cijfers van de ledenaantallen en niet met verschillen in niveau. Moestasj heeft niet bijzonder veel noten op de zang en heeft zich bescheiden opgesteld meteen aanvraag die de eigen behoeften dekt. Uilen heeft meer begeleiding nodig omdat daar nu een keer de problematiek van twee landelijk spelende teams speelt. Probleem van de aparte clubs, zegt de ACLO.
Meer dan ooit hebben de clubs elkaar nodig. Samen hebben we meer dan 200 leden. Dat is een behoorlijke samenlevingsvorm. Het moet er maar weer eens van komen tussen groen en zwart. Les extremes doivent(?) se toucher.
dinsdag, mei 30, 2006
Niets boven de RuG
We kunnen er niet meer omheen. Vorige week was de Groninger Universiteit met voorsprong het sportiefst, gisteren wonnen "we" ( zie Jan Mulder, Volkskrant, heden) ook de universitaire kennisquiz. Fijn voor ons.
Jammer dat de Rector Magnificus niet in Twente is gesignaleerd, aan de andere kant: hij had dan ook voor de moeilijke keuze gestaan een finale met Groningen uit te zoeken. Misschien beschouwt hij dit VPRO programma ook wel als Studentenkampioenschapsfinale en koos hij voor die, waarbij de TV aanwezig was....
In elk geval "wij" feliciteren "ons" en het College van Bestuur hartelijk met de succesvolle meimaand. Nu nog de toptien van het Times Higher Educational Supplement.
Jammer dat de Rector Magnificus niet in Twente is gesignaleerd, aan de andere kant: hij had dan ook voor de moeilijke keuze gestaan een finale met Groningen uit te zoeken. Misschien beschouwt hij dit VPRO programma ook wel als Studentenkampioenschapsfinale en koos hij voor die, waarbij de TV aanwezig was....
In elk geval "wij" feliciteren "ons" en het College van Bestuur hartelijk met de succesvolle meimaand. Nu nog de toptien van het Times Higher Educational Supplement.
maandag, mei 22, 2006
toppers
Ik weet nog steeds niet waar ik tevredener over was: over het goede spel van de GNSK ploeg in Twente wat culmineerde in een erg goede eerste helft van de finale tegen Amsterdam of over de overwinning van de achterblijvende Uilen in de laatste competitiewedstrijd in Stadskanaal. Allebei een genoegen, dat mijn nachtrust erg ten goede kwam. Voor het eerst van m'n leven heb ik dan ook door het toernooifeest heen geslapen. Hulde.
Dat Amsterdam te goed zou zijn, was wel te verwachten. De complete basis van eredivisieploeg Lely versterkt met Tanya Bröring (die met lede ogen de life-coverage van de damesplayoffs aan zal hebben gezien, tot ze daaruit verlost werd door het spelen van een andere finale om een ander Nederlands kampioenschap.
Maar we speelden wel aardig. We groeiden in het toernooi en iedereen had haar shining moment wel. Aanvoerdster Tessa, Elke, Margreet en Fre schoten belangrijke drietjes, Suus blonk uit in de aanvalsrebound en liet zich scorend ook zien. Caroline en Carian vevulden hun rollen als insidedreiging en reboundsters met verve, Naomi buffelde, scoorde en verdedigde met name in de eerste helft van de finale als een beest en Cookie was het centrale punt in de breaks, het rustpunt in de aanval en als dat nodig was, had ze ook scorend een grote inbreng. Dat we na 31-30 bij rust niet door konden zetten was jammer. We hadden net de rol niet, misten net de grote schoten en kwamen door het helaas ontijdig vertrek van Carian net wat rebound power te kort.
Toch was het mooi.
In de auto kegen we direct bericht uit het provinciale oostblok: Emily, Charlotte, Jo en Jokko haden met behulp van Floor, Jorieke, Marlien en Pino gewonnen in Stadskanaal. Natalie had gecoacht. In het derde kwart een spurtje, dat uiteindelijk genoeg bleek. Geweldig. Maar meer weet ik dus niet. Misschien dat iemand dat met commentaar nog aan kan vullen?
Lekker geslapen in elk geval...
Dat Amsterdam te goed zou zijn, was wel te verwachten. De complete basis van eredivisieploeg Lely versterkt met Tanya Bröring (die met lede ogen de life-coverage van de damesplayoffs aan zal hebben gezien, tot ze daaruit verlost werd door het spelen van een andere finale om een ander Nederlands kampioenschap.
Maar we speelden wel aardig. We groeiden in het toernooi en iedereen had haar shining moment wel. Aanvoerdster Tessa, Elke, Margreet en Fre schoten belangrijke drietjes, Suus blonk uit in de aanvalsrebound en liet zich scorend ook zien. Caroline en Carian vevulden hun rollen als insidedreiging en reboundsters met verve, Naomi buffelde, scoorde en verdedigde met name in de eerste helft van de finale als een beest en Cookie was het centrale punt in de breaks, het rustpunt in de aanval en als dat nodig was, had ze ook scorend een grote inbreng. Dat we na 31-30 bij rust niet door konden zetten was jammer. We hadden net de rol niet, misten net de grote schoten en kwamen door het helaas ontijdig vertrek van Carian net wat rebound power te kort.
Toch was het mooi.
In de auto kegen we direct bericht uit het provinciale oostblok: Emily, Charlotte, Jo en Jokko haden met behulp van Floor, Jorieke, Marlien en Pino gewonnen in Stadskanaal. Natalie had gecoacht. In het derde kwart een spurtje, dat uiteindelijk genoeg bleek. Geweldig. Maar meer weet ik dus niet. Misschien dat iemand dat met commentaar nog aan kan vullen?
Lekker geslapen in elk geval...
GNSK
Je hebt profs, je hebt amateurs en je hebt studentensporters.
Het is speciaal volk, daar weten we alles van. Fanatiek, slim, in de kracht van hun leven: het niveau bij de Grote Nederlandse Studenten Kampioenschappen is dan ook de moeite waard.
Nog altijd, al staan er nog maar in een enkele sport internationals op de vloer.
Het wordt toch meer een feest. Zoals de sponsor zei bij het openingswoord: “Zo’n evenement i s volgens ons bij uitstek geschikt om de student aan het bewegen te krijgen…” Nee meneer, zulke studenten zijn hier verdwaald. Dit zijn geen bewegers, die lekker willen zweten, dit zijn sporters. En die gaat het om de kwaliteit van de beweging, niet zozeer de hoeveelheid minuten. (Meidenvoetbal staat over twee dagen een kramptrekkende 6 uur te voetballen (6 tegen 6 over het halve veld (zo’n 65 meter?) op doornatte velden. Beetje veel, lijkt me.
En de organisatie was van een Rita-achtige regel- en controlevastheid. Er waren nog net geen gepersonaliseerde bonnetjes waarmee je naar de WC kon, op gezette tijden.
Al dat geregel eromheen maakt het duur. Voor twee dagen studie onderbreking voor de eer van je eigen sportinstelling mag de deelnemer 20 euro neertellen. (waarvan dan nog de helft gesponsord door de ACLO)Weet u nog dat dat ongeveer 50 gulden was? En dan moet je er nog heen. Ik schaam me eigenlijk een beetje om mensen te vragen. Maar ik heb wel weer van ze genoten. Want Groningen doet het goed. Wat het ook wel weer saai maakt. Alle finales worden ongeveer tegelijk gespeeld en Groningen doet ongeveer aan alle finales mee: voor stadjersloze tribunes. We doen waarvoor we komen: Wedstrijd spelen, medaille ophalen. ( met bonnetje bij de medaillebar) Want één ding blijft duidelijk: de GNSK is een spel voor 1200 studentensporters en Groningen wint.
Kaj
nog één keer
De revaliderende Iris, die konden we ook wel eens voorzichtig gebruiken bij de oefening. 3 tegen Iris maar als je niet scoort 5 push-ups. Ik moest nog wat meer details toevoegen en bedacht ondertussen, dat Iris echt wel een "presence" is en dat het best nog wel eens regelmatig tot voltrekking van die strafmaatregel zou kunnen komen. Het gaat om het signaal, de opdrukkers zijn een blessing in disguise maar op deze training is hun aantal niet doorslaggevend. "Doe maar 3 push-ups", besluit ik de uitleg.
Lyet, als enige gelicenseerde coach in de groep, kent dit proces: "3 push-ups, Kaj? Leg je het nóg één keer uit?"
Lyet, als enige gelicenseerde coach in de groep, kent dit proces: "3 push-ups, Kaj? Leg je het nóg één keer uit?"
dinsdag, mei 16, 2006
nederlagen met gevolgen
Allebei de nederlagen van afgelopen weekend hebben gevolgen.
We moeten nog naar Stadskanaal, as. zaterdag. GUMIT en GNSK of niet. Omdat het voor Stadskanaal nog belangrijk zou kunnen zijn. Degradatie dreigt. Nu zal die dreiging wel niet fysiek zo heel groot zijn, omdat wij omhoog gaan, zal er maar één team hoeven te degraderen uit de Hoofdklasse en zijn dus zowel Scylla als Jahn zeker van hun plekje.
Als wij omhoog gaan...het wordt nu even complex. Scylla en Jahn staan allebei op twaalf punten. Jahn heeft de punten nodig. Scylla ook. Stel: wij gaan niet en Jahn wint met 20-0. Scylla wint de eerder gestaakte wedstrijd tegen HSV. Dan staan beide op 14 punten. Nog steeds niks aan de hand, want ze blijven er toch in, want wij gaan immers omhoog? Nou ja... wij krijgen 2 punten in mindering door niet te komen: dat betekent, dat wij eindigen op 32 punten op de tweede plaats. Die recht geeft op promotie door een getrapt promotierecht. Nou ja... Tudo is derde en heeft met 31 punten nog een wedstrijd te gaan. Die wordt normaliter niet vastgesteld, want gaat nergens om. Nou ja... wel in het bovenstaande scenario...: Tudo kan dan nog tweede worden immers. We denken even verder: Wij worden bij winst van Tudo geen tweede, maar derde...dan hoeft de NBB helemaal geen rekening met ons te houden. Recht op een plekje in de promotiedivisie hebben we dan in elk geval niet meer. We denken door: helaas voor ons besluit de bond ons niet te laten promoveren (Groningen uit, altijd lastig voor andere clubs, tenslotte) Dan degraderen er twee ploegen, waardoor een beslissingswedstrijd tussen Scylla en Jahn nodig is. Scylla wint die; Jahn degradeert. Ben je daar nog, trouwe lezer? Dan weet je, dat Jahn beter echt tegen ons kan spelen. Eigenlijk, dat het uit economisch/organisatorisch uitgangspunt beter was geweest de wedstrijd helemaal niet vast te stellen...(win voor Jahn, win voor Scylla, win voor het Rayon, win voor de GNSKploeg, win voor ons Uilen: een quintuple win-situatie!)
Als het voorgaande je te ver gaat, dan snap je in elk geval ook, dat als Moestasj (en dat had gekund) van Tudo had gewonnen, dat we dan over een hypothetisch geval hadden gesproken. En ook dat als we gewonnen hadden van DGS gewoon onze gang hadden kunnen gaan, vanuit ons gezichtspunt én dat van Scylla en Jahn.
We moeten nog naar Stadskanaal, as. zaterdag. GUMIT en GNSK of niet. Omdat het voor Stadskanaal nog belangrijk zou kunnen zijn. Degradatie dreigt. Nu zal die dreiging wel niet fysiek zo heel groot zijn, omdat wij omhoog gaan, zal er maar één team hoeven te degraderen uit de Hoofdklasse en zijn dus zowel Scylla als Jahn zeker van hun plekje.
Als wij omhoog gaan...het wordt nu even complex. Scylla en Jahn staan allebei op twaalf punten. Jahn heeft de punten nodig. Scylla ook. Stel: wij gaan niet en Jahn wint met 20-0. Scylla wint de eerder gestaakte wedstrijd tegen HSV. Dan staan beide op 14 punten. Nog steeds niks aan de hand, want ze blijven er toch in, want wij gaan immers omhoog? Nou ja... wij krijgen 2 punten in mindering door niet te komen: dat betekent, dat wij eindigen op 32 punten op de tweede plaats. Die recht geeft op promotie door een getrapt promotierecht. Nou ja... Tudo is derde en heeft met 31 punten nog een wedstrijd te gaan. Die wordt normaliter niet vastgesteld, want gaat nergens om. Nou ja... wel in het bovenstaande scenario...: Tudo kan dan nog tweede worden immers. We denken even verder: Wij worden bij winst van Tudo geen tweede, maar derde...dan hoeft de NBB helemaal geen rekening met ons te houden. Recht op een plekje in de promotiedivisie hebben we dan in elk geval niet meer. We denken door: helaas voor ons besluit de bond ons niet te laten promoveren (Groningen uit, altijd lastig voor andere clubs, tenslotte) Dan degraderen er twee ploegen, waardoor een beslissingswedstrijd tussen Scylla en Jahn nodig is. Scylla wint die; Jahn degradeert. Ben je daar nog, trouwe lezer? Dan weet je, dat Jahn beter echt tegen ons kan spelen. Eigenlijk, dat het uit economisch/organisatorisch uitgangspunt beter was geweest de wedstrijd helemaal niet vast te stellen...(win voor Jahn, win voor Scylla, win voor het Rayon, win voor de GNSKploeg, win voor ons Uilen: een quintuple win-situatie!)
Als het voorgaande je te ver gaat, dan snap je in elk geval ook, dat als Moestasj (en dat had gekund) van Tudo had gewonnen, dat we dan over een hypothetisch geval hadden gesproken. En ook dat als we gewonnen hadden van DGS gewoon onze gang hadden kunnen gaan, vanuit ons gezichtspunt én dat van Scylla en Jahn.
spanningsboog werkt tegen
Uilen verliest bij Groene Ster. Groene Ster was goed, schoot steeds op onverwachte momenten onverwachte schoten raak. Groene Ster was sterk onder de borden. Groene Ster geloofde er bijna hele wedstrijd in. Vooral in het begin beperkte de Groene tegenstand zich "tot aardig partij willen geven aan de hoger ingeschatte uilen". Niemand had toen gek opgekeken als er na 5 minuten een voorsprong van 10 punten op het bord had gestaan. Maar de eerste wakkerschud time-out kwam al heel snel: in riante positie onder of onderweg naar de open basket vingen we niet of dribbelden we op onze voeten of passten we achter of voor elkaar en als we al tot een vrij schot kwamen van 3 meter of minder, dan ging het mis.
Tegen Shadows hadden we ons allemaal, individueel, met focus op een persoonlijke taak op scherp gezet. De spanningsboog zat nu niet goed. Dat we heel veel kansen kregen bleek wel uit de stand na het eerste kwart: 19-16 in ons voordeel.
We waren onszelf niet: we werkten hard maar waren niet geconcentreerd en dat drong door tot de tegenpartij. In het tweede kwart werden we boos op ons zelf. Coach ging hierin ook niet vrijuit. Te veel gehamer op wat er niet goed ging, terwijl dat nu juist vrij duidelijk was. Bij rust was het 34-28 in ons nadeel en duidelijk was, dat we teveel punten tegen kregen. Alleen Margreet onttrok zich scorend wat aan de malaise. Met haar an het kanon sprongen we meteen weer op de nek van Groene ster: tussenstand 34-34 kon je ook als startpunt van de tweede helft zien. En nu iedereen weer relaxed maar scherp, dachten we. Maar ook deze kans om de wedstrijd naar onze hand te zetten gerepen we niet. Nu faalde de rebound en ouletpass een paar keer opzichtig en Groene Ster ging steeds beter afmaken: uit onmogelijke drives, die eindigden op vliegende schoten van de vrijeworplijn, uit aanvalsrebounds na hulpeloos uitziende aanvallen en zelfs uit eenvoudige steals en een keer door wel heel ongebalanceerd aanvalsrebounden van ons. Voeg nog twee zwaar verdedigde 3 punters toe en we staan hopeloos achter, met een niet overtuigende aanval tegen een hoog rendements tegenstander, die de wedstrijd van het jaar speelt.
Ons beste kwart moest nog komen. Eindelijk speelden we voor wat we waard waren. Elke ging scoren, Margreet ging door, Charlotte schoot zichzelf op het sheet en Emily was eindelijk echt gefocust. Jorieke bleef aanvallend ongelukkig en Suus had nog steeds de avond van tevoren niet helemaal uit het systeem. Het werd 'em net niet. Met 20-13 in het laatste kwart kwamen we 4 punten te kort: 65-61. Twee layups raak en één weggevertje minder.... Wanneer in de wedstrijd telt dan helemaal niet. Er is altijd reden om je spanningsboog te onderhouden. Nu waren we in het begin onder- en halverwege overgeconcentreerd. Groene Ster groeide in die tijd naar een voorsprong toe, die ze vast konden houden. Het was verdiend. Ze speelden top.
We kennen dat nog goed van vorig jaar, toen we in deze fase van de competitie het hooggeplaatste -maar verzwakte- Akrides na verlenging in onze eigen zaal versloegen. We weten ook nog wel hoe blij we daarmee waren...
Scores: Margreet 22, Elke 14.
Tegen Shadows hadden we ons allemaal, individueel, met focus op een persoonlijke taak op scherp gezet. De spanningsboog zat nu niet goed. Dat we heel veel kansen kregen bleek wel uit de stand na het eerste kwart: 19-16 in ons voordeel.
We waren onszelf niet: we werkten hard maar waren niet geconcentreerd en dat drong door tot de tegenpartij. In het tweede kwart werden we boos op ons zelf. Coach ging hierin ook niet vrijuit. Te veel gehamer op wat er niet goed ging, terwijl dat nu juist vrij duidelijk was. Bij rust was het 34-28 in ons nadeel en duidelijk was, dat we teveel punten tegen kregen. Alleen Margreet onttrok zich scorend wat aan de malaise. Met haar an het kanon sprongen we meteen weer op de nek van Groene ster: tussenstand 34-34 kon je ook als startpunt van de tweede helft zien. En nu iedereen weer relaxed maar scherp, dachten we. Maar ook deze kans om de wedstrijd naar onze hand te zetten gerepen we niet. Nu faalde de rebound en ouletpass een paar keer opzichtig en Groene Ster ging steeds beter afmaken: uit onmogelijke drives, die eindigden op vliegende schoten van de vrijeworplijn, uit aanvalsrebounds na hulpeloos uitziende aanvallen en zelfs uit eenvoudige steals en een keer door wel heel ongebalanceerd aanvalsrebounden van ons. Voeg nog twee zwaar verdedigde 3 punters toe en we staan hopeloos achter, met een niet overtuigende aanval tegen een hoog rendements tegenstander, die de wedstrijd van het jaar speelt.
Ons beste kwart moest nog komen. Eindelijk speelden we voor wat we waard waren. Elke ging scoren, Margreet ging door, Charlotte schoot zichzelf op het sheet en Emily was eindelijk echt gefocust. Jorieke bleef aanvallend ongelukkig en Suus had nog steeds de avond van tevoren niet helemaal uit het systeem. Het werd 'em net niet. Met 20-13 in het laatste kwart kwamen we 4 punten te kort: 65-61. Twee layups raak en één weggevertje minder.... Wanneer in de wedstrijd telt dan helemaal niet. Er is altijd reden om je spanningsboog te onderhouden. Nu waren we in het begin onder- en halverwege overgeconcentreerd. Groene Ster groeide in die tijd naar een voorsprong toe, die ze vast konden houden. Het was verdiend. Ze speelden top.
We kennen dat nog goed van vorig jaar, toen we in deze fase van de competitie het hooggeplaatste -maar verzwakte- Akrides na verlenging in onze eigen zaal versloegen. We weten ook nog wel hoe blij we daarmee waren...
Scores: Margreet 22, Elke 14.
bedankt
Bedankt, moessiemeiden, dat ik jullie een keer zo diep mocht zien gaan.
In een behoorlijk volwassen wedstrijd tegen Tudo ging jullie 35 minuten volledig gelijk op. Heel knap, na die enorme domper van 5 seconden in de pot, toen Laura weer door haar knie met contraptie en al, heen ging. Bravo voor de meden, die 40 minuten vochten, bravo voor Marjolein en Femke, die bijdroegen in de score en in de efense of ze er altijd al bij waren. Een opleving van Wilma Klaster deed jullie de das om. Mijn schuld: had ik nog meer achter aan moeten zitten, toen ze naar Grunnen kwam.
In een behoorlijk volwassen wedstrijd tegen Tudo ging jullie 35 minuten volledig gelijk op. Heel knap, na die enorme domper van 5 seconden in de pot, toen Laura weer door haar knie met contraptie en al, heen ging. Bravo voor de meden, die 40 minuten vochten, bravo voor Marjolein en Femke, die bijdroegen in de score en in de efense of ze er altijd al bij waren. Een opleving van Wilma Klaster deed jullie de das om. Mijn schuld: had ik nog meer achter aan moeten zitten, toen ze naar Grunnen kwam.
maandag, mei 08, 2006
sportpsychologie
Gisteren keek ik op TV naar Astronauts-Capitals. Ik zie Donar eigenlijk uitsluitend op TV. Ze spelen altijd op donderdag en dan ben ik niet beschikbaar. Geweldig dat het nu zo wordt gecoverd. Eindelijk eens met een serie camera's. En de dames? Ik had Cookie ook nog wel eens voorbij willen zien flitsen. De Mannencompetitie dus. Of alle spelers daar al wel goed tegen kunnen is maar de vraag. Er is te merken, dat er meer op het spel staat en meer bekijks is. Ok bij de drie scheidsrechters, die toch af en toe minder waar nemen, dan ik. Niet zeuren, stevige pot. (vooral van Paasen, die ik ken als een wat timide middenafstand schutter uit z'n DAS tijd. De Uilen verloren wel in Delft..Stevig!)
Amsterdam topper Spinks keek al met een half oog het veld in..volgende keer.... In elk geval: over motivatie hoef je met deze jongens niet te praten. Waar die vandaan komt zul je wellicht wel een boom over op kunnen zetten. Wat heeft die Reed eigenlijk op z'n arm staan? TV heeft zo z'n voordelen, daar is weer een close up: Philipenzes 4:13. Dat had ik daar niet verwacht. De brief van apostel Paulus aan de Filipenzen 4e hoofdstuk, vers dertien ken ik niet uit m'n hoofd. Zoeken we op: "Ik ben tegen alles bestand door hem die mij kracht geeft." Sportpsychologie uit het jaar 0. Nou nee: het jaar 35 ongeveer? Reed is in elk geval ook tegen het verlies bestand.
Amsterdam topper Spinks keek al met een half oog het veld in..volgende keer.... In elk geval: over motivatie hoef je met deze jongens niet te praten. Waar die vandaan komt zul je wellicht wel een boom over op kunnen zetten. Wat heeft die Reed eigenlijk op z'n arm staan? TV heeft zo z'n voordelen, daar is weer een close up: Philipenzes 4:13. Dat had ik daar niet verwacht. De brief van apostel Paulus aan de Filipenzen 4e hoofdstuk, vers dertien ken ik niet uit m'n hoofd. Zoeken we op: "Ik ben tegen alles bestand door hem die mij kracht geeft." Sportpsychologie uit het jaar 0. Nou nee: het jaar 35 ongeveer? Reed is in elk geval ook tegen het verlies bestand.
dinsdag, april 25, 2006
rebound effect
Laat ik eens uitleggen, wat een rebound effect is. Dat is, als je drie jaar een bepaalde dosis bêtablokker gebruikt en dat je dan gaat veranderen van dosis, dat je dan, van de weeromstuit in dezelfde ellende terecht komt, als waar dat medicijn je tegen beschermde. En zo bevond ik mij zondagvond op de hartbewaking van he UMCG, terwijl ik eigenlijk mijn moeder had willen bezoeken. Maar ik zou het hebben over het rebound effect.
Als je opeens mindert in je voorgeschreven dosis rebounds kom je ook in de puree. De rebound was de crux tegen de Shadows. Het eerste kwart was voor ons, Jorieke sleurde de Uilen naar een voorsprong, maar we verzuimden door te drukken. Elke werd nadrukkelijk uit de wedstrijd gehouden door een geconcentreerde Monique. In het tweed kwart begon het beeld van de wedstrijd zich af te tekenen. Waar we uit hadden kunnen lopen, verzuimden we dat. Shadows deed vaak drie keer over de aanval, zodat we af en toe bijna een minuut achter elkaar aan het verdedigen waren. En van die minuut 55 seconden heel behoorlijk en met grote inzet. In voetbaltermen gesproken had Shadow verreweg het meeste balbezit. En zonder balbezit is het nu een keer niet mogelijk om uit te lopen. Toch was het goed, dat we, ook dankzij goede invalbeurten van Pau-en Marlien steeds bij bleven. Bij het begin van het derde kwart leken we even weg te springen. Een break, een score uit de press en een 3 punter van Lyet gaven ons opeens een 6 punten voorsprong. Erg sterk spel van Mo Anbergen was het antwoord van de Shadows. Goed verdedigd schoot ze er twee drietjes in. Weer gelijk.
In het vierde kwart viel al vrij snel het gat. We bleken net niet cool genoeg om de layups te maken en de beslissende rebounds te pakken. Toen het gat er was, bleven we er nadrukkelijk voor gaan, conditioneel hadden we nog wel wat te bieden, maar de Shadows raakten niet meer in paniek. En als ze de schoten misten, was er te vaak net eentje vrij om de rebound te pakken. Met groot effect.
(ik weet nog van geen eindstand, laat staan persoonlijke scores. Ik weet van persoonlijke inzet en er is geen reden om van iemand op dat vlak iets slechts te zeggen. A little sadder (we worden dus geen kampioen) and a lot wiser?)
Als je opeens mindert in je voorgeschreven dosis rebounds kom je ook in de puree. De rebound was de crux tegen de Shadows. Het eerste kwart was voor ons, Jorieke sleurde de Uilen naar een voorsprong, maar we verzuimden door te drukken. Elke werd nadrukkelijk uit de wedstrijd gehouden door een geconcentreerde Monique. In het tweed kwart begon het beeld van de wedstrijd zich af te tekenen. Waar we uit hadden kunnen lopen, verzuimden we dat. Shadows deed vaak drie keer over de aanval, zodat we af en toe bijna een minuut achter elkaar aan het verdedigen waren. En van die minuut 55 seconden heel behoorlijk en met grote inzet. In voetbaltermen gesproken had Shadow verreweg het meeste balbezit. En zonder balbezit is het nu een keer niet mogelijk om uit te lopen. Toch was het goed, dat we, ook dankzij goede invalbeurten van Pau-en Marlien steeds bij bleven. Bij het begin van het derde kwart leken we even weg te springen. Een break, een score uit de press en een 3 punter van Lyet gaven ons opeens een 6 punten voorsprong. Erg sterk spel van Mo Anbergen was het antwoord van de Shadows. Goed verdedigd schoot ze er twee drietjes in. Weer gelijk.
In het vierde kwart viel al vrij snel het gat. We bleken net niet cool genoeg om de layups te maken en de beslissende rebounds te pakken. Toen het gat er was, bleven we er nadrukkelijk voor gaan, conditioneel hadden we nog wel wat te bieden, maar de Shadows raakten niet meer in paniek. En als ze de schoten misten, was er te vaak net eentje vrij om de rebound te pakken. Met groot effect.
(ik weet nog van geen eindstand, laat staan persoonlijke scores. Ik weet van persoonlijke inzet en er is geen reden om van iemand op dat vlak iets slechts te zeggen. A little sadder (we worden dus geen kampioen) and a lot wiser?)
donderdag, april 20, 2006
volleybal wel basketball niet
Glenn Pinas is opgestapt als bondscoach. Geen perspectief.
Er was een plan om met de beste jonge spelers van Nederland in de eredivisie te spelen, net als bij volleybal. Daar speelt het Nederlands U23 team als HvA in de middenmoot mee.
(Dit team heeft als belangrijkste partner de Hogeschool van Amsterdam, die weer is gefuseerd met de Universiteit. Voorwaarde voor deelname is, dat de spelers iets studeren. Sommigen zijn ALO-er, anderen studeren aan de Universiteit, sommigen doen MBO opleidingen. Allemaal worden ze geholpen met stages en studieprojecten en allemaal wonen ze vlakbij de trainingshal. Andere studenten spelen ook een rol: er zijn meer dan twintig vaste stageplekken rondom het team gecreëerd. De Teammanager is en student Sport Management, er zijn studenten van de opleiding Diëtiek ingeschakeld, er wordt onderzoek naar schoenen met de mannen gedaan. Je kunt het zo gek niet bedenken: als er ergens een link tussen studie en volleybal gelegd kan worden, dan gebeurt het hier.)
Kan dit niet bij basketball? Wat is er dan anders? Is er meer talent? Staat het volleybal nog zo in de kinderschoenen, dan? Ik denk het niet. J.W. Jansen vindt van wel. Hij laat gegevens uit diepgaand onderzoek bij de jeugd van het land spreken: Zo'n team is alleen goed genoeg voor de promotiedivisie, is het oordeel. Ja, laat naar je kijken: de eredivisie hoeft maar 3 excuus-Nederlanders meer op te stellen, volgend jaar. Je kunt dus redelijk betaalbare voormalig oostblokkers naar keuze opstellen. Over hun opleiding hoef je niet na te denken, een vangnet voor degenen die het niet halen, kost ook geld tenslotte.
Volleybal laat zich nog niet zo leiden door de wetten van het kapitalisme. Die volleybaljongens worden ook zomaar uit de lagere divisies geplukt. Aan het begin van het seizoen staan die ook op degraderen, aan het eind laten ze zien waar het voor gediend heeft. De spelers zijn beter geworden en het team blijft erin. Een mooi (secundair) resultaat van een goed (primair) proces.
Dat ik nog eens zo de loftrompet over dat duffe spelletje zou steken......
Er was een plan om met de beste jonge spelers van Nederland in de eredivisie te spelen, net als bij volleybal. Daar speelt het Nederlands U23 team als HvA in de middenmoot mee.
(Dit team heeft als belangrijkste partner de Hogeschool van Amsterdam, die weer is gefuseerd met de Universiteit. Voorwaarde voor deelname is, dat de spelers iets studeren. Sommigen zijn ALO-er, anderen studeren aan de Universiteit, sommigen doen MBO opleidingen. Allemaal worden ze geholpen met stages en studieprojecten en allemaal wonen ze vlakbij de trainingshal. Andere studenten spelen ook een rol: er zijn meer dan twintig vaste stageplekken rondom het team gecreëerd. De Teammanager is en student Sport Management, er zijn studenten van de opleiding Diëtiek ingeschakeld, er wordt onderzoek naar schoenen met de mannen gedaan. Je kunt het zo gek niet bedenken: als er ergens een link tussen studie en volleybal gelegd kan worden, dan gebeurt het hier.)
Kan dit niet bij basketball? Wat is er dan anders? Is er meer talent? Staat het volleybal nog zo in de kinderschoenen, dan? Ik denk het niet. J.W. Jansen vindt van wel. Hij laat gegevens uit diepgaand onderzoek bij de jeugd van het land spreken: Zo'n team is alleen goed genoeg voor de promotiedivisie, is het oordeel. Ja, laat naar je kijken: de eredivisie hoeft maar 3 excuus-Nederlanders meer op te stellen, volgend jaar. Je kunt dus redelijk betaalbare voormalig oostblokkers naar keuze opstellen. Over hun opleiding hoef je niet na te denken, een vangnet voor degenen die het niet halen, kost ook geld tenslotte.
Volleybal laat zich nog niet zo leiden door de wetten van het kapitalisme. Die volleybaljongens worden ook zomaar uit de lagere divisies geplukt. Aan het begin van het seizoen staan die ook op degraderen, aan het eind laten ze zien waar het voor gediend heeft. De spelers zijn beter geworden en het team blijft erin. Een mooi (secundair) resultaat van een goed (primair) proces.
Dat ik nog eens zo de loftrompet over dat duffe spelletje zou steken......
dinsdag, april 18, 2006
leuk en aardig
Niet naar Ibbenbüren geweest, deze Paas en ook niet naar en meubelboulevard. Wat hou je dan een tijd over! Ik heb wel aan de meiden gedacht, toen ik op de clinic in onze thuishal keek naar de demonstratie-Uilenmannen. Die hadden het moeilijk met passen en vangen en soms met snappen welke kant ze langs moesten komen. Bedrijfskundigen teveel in de groep? Dat is het vaak maar zo'n Noorse coach weet niet dat je het dan maar beter op kunt geven. Pal Berg had ook nogal wat regels bij z'n oefeningen en op zo'n clinic moeten de drills voorbeeldjes zijn voor het publiek. Dus ze duren niet lang, dus je hebt weinig tijd om te wennen. En dan zit ook nog half coachend Noord Nederland te kijken dus de druk is hoog. Pal Berg had aan mij ook een heel moeilijke klant gehad want hij deed oefeningen met links en rechts roepen. Ik was daar nooit goed in, zeker niet als: "Rechts is een code voor links en omgekeerd".
Nu zag ik toch volstrekt niets in zijn blinde reboundwerk. Je gaat niet met je rug naar de basket staan als je in de rebound wil. Niet in de aanvalsrebound ieg. Als communicatie oefening zag ik wel iets in z'n blinde outletpass oefening. Alleen op de stem afgaand proberen de outletman te bereiken.
De beste clinic was voor het laatst bewaard. Glenn Pinas liet zien waarom hij bondscoach had moeten blijven met een sluitend en scherp verhaal over verdedigend voetenwerk. Hij stond erg lang stil bij de allereerste stappen van de aanvallende verdediger want, zo zei hij mij uit het hart: "helpen, dat is allemaal leuk en aardig."
Nu zag ik toch volstrekt niets in zijn blinde reboundwerk. Je gaat niet met je rug naar de basket staan als je in de rebound wil. Niet in de aanvalsrebound ieg. Als communicatie oefening zag ik wel iets in z'n blinde outletpass oefening. Alleen op de stem afgaand proberen de outletman te bereiken.
De beste clinic was voor het laatst bewaard. Glenn Pinas liet zien waarom hij bondscoach had moeten blijven met een sluitend en scherp verhaal over verdedigend voetenwerk. Hij stond erg lang stil bij de allereerste stappen van de aanvallende verdediger want, zo zei hij mij uit het hart: "helpen, dat is allemaal leuk en aardig."
donderdag, april 13, 2006
nog een oud doosje
Beetje voorjaarsopruimen en dan vind je nog eens wat. Nog een oud doosje met een Dr. J. shooting glove. Daar had Erving het niet aan te danken! Aan z'n grote voeten en handen.
Het is een ouderwetse manier van schieten, die hiermee gepropageerd wordt.
In het Midwesten van de States, deden ze dat toen (nog) zo, zei men. Ik heb het geprobeerd, zo stijf naar voren drukken, boogloos. Nooit schieten geleerd op deze manier, pas na m'n serieuze speelcarrière, van mezelf. Neem van mij aan: hoe makkelijker je "aanslag", dus hoe verder je je pols naar achteren kan buigen, des te makkelijker wordt het schot.
Maar hulpmiddelen, gadgets en gimmicks zijn toch altijd leuk. Ik zal er nog wat meer op zoeken, afstoffen en af en toe presenteren.
Abonneren op:
Posts (Atom)