landurige dip

Nog steeds in een dip. Vorig jaar om deze tijd was de dip dieper, nu is de klap harder.Weet iemand al een positieve draai te geven? Mijn eerste klankbord zei: "Dan had je dus beter zelf op je kinderen kunnen passen." Het tweede zei als eerste reactie: "Geen excuses? straftraining, dus!" (Later gelukkig ook nog: "Sterkte".) Ik weet al wel een training, maar hebben we er nog wel zoveel?

kut met gebakken peren

Ik met m'n middellange termijn coaching. Achteraf was dat niet zo'n goed idee. Nadat duidelijk was, dat het niet zo makkelijk zou worden, ondanks de danig verzwakte tegenstander Celeritudo, had de boodschap ook kunnen zijn: laat maar zien dat je wil samenspelen om te winnen.
Psychologisch leek het me goed om in de tweede periode de verantwoordelijkheid nadrukkelijk bij de veldspelers te leggen, door ze, aangekondigd, niet te wisselen.
Het werkte niet zo goed, voor dat vijftal. De andere vijf, met een hockeywissel na de afgesproken 5 minuten in het veld gebracht maakten echter in één ruk het verschil, inmiddels opgelopen tot 8 punten goed en het hele team sprintte in het 3e kwart door naar 9 punten voor.
We slaagden er echter niet in om het vinkentouw door te knippen. Puntje voor puntje werkte, reboundde (en mazzelde) Tudo (vooral dankzij Bea, maar ook als collectief) zich naar de Uilen toe. Bij Uilen zat de duivel op de ring, alles ging mis, goede en slechte pogingen. Maar vooral de passing was onnodig risicovol en het balverlies alleen in het laatste kwart was meer 10. Tot in de laatste minuut stonden we echter voor. Zelfs de domme fout van Suus leek nog zonder gevolgen te blijven, toen Bea de bonus mistte, het gelijk bleef en we nog ruim de tijd hadden voor een beslissende aanval. Het inbrengen van beide grote vrouwen (Iris voor Suus, die haar vijfde haalde) bleek echter geen garantie voor de rebound. We lepen nu achter de feiten aan en de laatste vrije worpen gingen erin. Bij de wanhoopsslinger van Fre was ook haar doeltreffendheid op. Kut met gevolgen: Als we nu alles winnen, wordt het seizoen nog langer. Maar bovendien zullen we echt aan voorkant en achterkant van verdediging en aanval meer als team moeten gaan spelen.
Margreet, Fre en Suus (behalve laatste actie) behoorlijk tot goed. Elke en Katharina konden hun laatste wedstrijd geen echte glans meegeven, Ali en Iris deden het verdedigend naar behoren maar kwamen aanvallend niet in het stuk voor (hoezo Smart en together?) Jorieke maakte teveel fouten, die niet nodig waren, Charlotte kreeg mysterieuze fouten? Lyet, Laura en Emily kunnen we niet missen, zelfs niet op de bank, zo blijkt.
Kut met aangebrande peren.

onder elkaar

Gisteren de eerste trainer van Groene Uilen tegen het lijf gelopen. In 1957 begon Dolf van Teerns als jonge trainer bij de ACLO. Bijna 50 jaar geleden. (dat is dus vóór mijn geboorte, om even de peilloze grijsschaal van dit verleden aan te geven...) Uilen is net in dat jaar opgericht. Daarnaast trainde hij de teams van Donar (Vindicat), Vera (gristelijk) en Albertus (toen ook al "katholiek"). Als je niks was kon je bij Unitas en heette je Groene Uil. (Op de basketbalvloer (groenteveiling, Korenbeurs) maakte je gezindheid, zoals wij allen weten, niet zoveel uit. Na de periode van Teerns gingen Vera en Albertus dan ook samen in de Eerste Nederlandse Oecomenische Sportverening, die later weer op ging in de Groene Uilen)
Enfin, van Teerns kreeg een echte baan in het echte leven en bleef nog heel lang actief in de landelijke commisie van Beroep van de NBB.
Waarom ik hier een stukje over schrijf, is vooral echter, dat we het zo eens waren over hoe het spelletje gespeeld hoort te worden. Net als ik kan hij ook niet echt genieten van het spel van wat hij, net als ik, hardnekkig Donar blijft noemen. Er wordt wel gewerkt, maar te weinig gespeeld, zijn we het eens. We missen, eensgezind, goed aanvallend voetenwerk.
Mooi basketball is goed basketball. Het daarover eens zijn is ook mooi.

Als grijze Uil ben je nooit alleen

Mijn levensgezellin is afgestudeerd en wordt door haar en onze universiteit af en toe in de watten gelegd door het toesturen van Broerstraat 5, zeg maar wat de Oehoeboeroe is voor oud Uilen maar dan voor alumni van de RuG. Soms komt een oud pupil in de gelegenheid aan dit blaadje bij te dragen. Miriam laat me zien: "Stukje Simon. Daarna weggooien." (Na jaren heb je aan een half zinnetje genoeg.)
Aardig stukje. Simon is prominent oud Studentenbasketballer. Speelde Promotiedivisie voor Uilen en werd kampioen van de hoofdklasse met Moestasj. Later nog coach bij Celeritudo. Alles was goed tussen alle clubs. Goed terecht gekomen bij Eiffel. (ook tijdelijk bij de Towers) Doet regelmatig een postdoctorale cursus en blijft zich scholen. Voorbeeld in veel opzichten, dus.
Ik heb het stukje uit en denk er nog helemaal niet aan iets er over op te schrijven. Ik wil het weggooien, zoals me gezegd is maar als ik het oppak raakt m'n duim de in het rood geschreven stelling, die Boerstraat 5 onder aan elke bladzij meegeeft: "Hoe duurder het restaurant, hoe meer mannelijke obers." Leuk, maar wat heeft dat met Simon te maken?
Niets. Alleen de steller. De stelling komt uit het (wiskunde)proefschrift van Theresa Kleefman, grijze Uil.

bij kop en kont

Na een nachtje slapen heb ik nog steeds een heel vreems gevoel over de wedstrijd.
Na een wat moeizame start, verklaarbaar met behoorlijk wat speelsters in andere rollen, kwamen we lekker op gang. (1e 15-11, rust 40-14)
De meiden dachten dat het gepiept was en schakelden de autopiloot in. De autopiloot was dom en na 50 seconden stonden de 5 starters op de bulderbaan. Dat hielp en snel liepen we verder uit met een 14-4 run. (prachtige breaks met Charlotte en Suus in de lane, die het voorbeeld van Jorieke uit de eerste helft volgen.) En toen niks verder.
Even wat andere dingen. We lieten al onze taktieken in de tas en speelden alleen mtm full court en breaks. Hard, smart and together. Mooi basketball. We begonnen weer behoorlijk goed pressen, en slaagden er ook beter dan vroeger in, om trapsituaties te herkennen en te benutten.
Wel deden we nog teveel met de handen, een oude fout waar we al lang aan werken. De scheidsrechters floten onze vergissingen op dit gebied nogal strak af, waardoor met name de aggressiefste speelsters, Suus en Katharina, al wat in foutenlast waren. In elk geval leerden we daar weer van. HSVB werd in het tweede kwart wat afgebluft door onze felheid en snelheid maar ze begonnen wel beter op het tempo ingesteld te raken. Dat je van goed spelende tegenstanders beter wordt, (als je dat wilt, tenminste) hebben wij vorig jaar geleerd. (Natuurlijk doen we graag wat terug en we zullen dan ook nooit, bewust, de kantjes eraf lopen)
Coaches zijn er voor hun speelsters. Leer ze, dat je met je hoofd naar beneden niets leert, leer ze vechten, zet je goede tegenstanders als rolmodel neer en de speeltijd tegen hen als quality-time. Niet iedereen snapt dit.
Terug naar het derde kwart. Ik ben druk met m'n ploeg bezig, instructie voor de wissels, feed-back aan de gewisselden, wat je zo doet als coach.
Ergens onder onze aanvalsbasket maakt een uil een fout, Fre(derieke). Daar wordt voor gefloten, maar zelfs daarover blijkt de coach van de tegenpartij nog van mening te verschillen met de scheidsen. Die blijven erg rustig maar geven wel aan, dat de grens wat hun betreft wel bereikt is. Volgens alle principes van de martial art, waarschuwen ze vervolgens nog twee keer voordat ze een technische fout geven. Ik volg het allemaal maar half, ben allang weer met de zaak bezig. (mijn meisjes) Mij ontgaat dan ook helemaal, dat een tweede technische wordt gegeven. Wel zie ik, dat we 4 vrije worpen krijgen en ik bemoei me meteen met het nemen daarvan. Onterecht, naar later blijkt; de meiden hadden het al voor elkaar en ik stoor de uitvoering. Er gaat niets in. Nog weer later dringt tot me door, dat Koningferander naar de tribune is verhuisd. Scheids de Wilde wil hem daar af hebben, conform de regels. (al heb ik de indruk, dat een rustige, weggestuurde coach zou zijn getolereerd..) En nu wordt het pas echt vreemd. Hij verdomt het om op te stappen, heeft lak aan iedereen, Uilen, de ontwikkeling van z'n eigen speelsters en het publiek. Het egotje wordt opgeblazen en vult het ganse universum. Einde wedstrijd. 54-18.
Ik spreek hem nog even toe, met de wens, dat zijn schorsing maar lang mag duren. Dergelijk gedrag is een coach onwaardig. Niets doen waarmee je je team schaadt, leren we onze spelers. Walk your talk.
In de kantine schaart HSV zich weer om de coach. Er komen geen excuses, het respect is nog steeds ver te zoeken. Nou bij mij ook.
We probeer ik me, hardop, te verplaatsen in 's mans situatie. Ik kan ook fel zijn en erg eigenwijs. Ali kijkt me dreigend aan: "Nou, ik zal je wel vertellen, Kaj: als jij bij ons ooit zoiets flikt, dan, dan...pak ik je bij kop en kont en dan.., dan.." (Ali is groot en net zo sterk als ik....ik verplaats me en denk, dat ik dan ook niet stevig genoeg in m'n schoenen zou staan om echt weerstand te bieden..) Wat er me verder precies fysiek boven het hoofd hangt wordt niet nader duidelijk, maar ze vervolgt wel: "In elk geval neem ik meteen niks meer van je aan!" Die dreiging is groter. Ze mag me eraan houden.

Scores: Margreet 17 (Als guard!), Fre 9, Elke 8, Suus en Jorieke 7, Charlotte 4, Ali 2

verslagen met een landslide

Een verslag van een nederlaag. Dat is lang geleden. De laatste nederlaag dateert van april vorig jaar, tegen Jugglers. Tien keer op rij bleven de uiltjes aan de positieve kant van de score.
Het was terecht, The Shadows lieten zich op geen enkel moment van de wedstrijd van de wijs brengen. Oude Uilen, vaak wat wijzer.
Wij verdedigden niet slecht, maar hadden, over de hele wedstrijd genomen toch geen antwoord op het geduldige aanvallen van de tegenpartij. Zij speelden het ruimer en wachtten -ondertussen de bal snel heen en weer passend- op de drivekans, die vaak wel kwam, meestal voor de lichtvoetige 1-1 speelsters Liefke Reitsma (14 pt)en Mo Anbergen (18). Wij moeten dat nog leren en werden daardoor veel vaker betrapt op het lang met de bal in de handen staan. In twee snelle passes kun je immers meestal net zo veel ruimte maken als met 1 geniale, risicovollere.
Bovendien zal blijken, dat het aantal geniale passes, bij meer balbewegingen, ook toe gaat nemen. Reken maar uit: 1 pass: 2 speelsters, 2 passes, waarschijnlijk 3 speelsters, terwijl de eerste passer al weer wat anders, gevaarlijks kan doen. Dat betekent dus sowiso 50% méér betrokkenheid bij het verplaatsen van de bal!
In verkiezingstermen heet een verschil van 50% een "landslide", geloof ik.
We hebben dus verloren met een landslide. (56-51, rust 33-21) Geen steken meer laten vallen en een land te winnen.

PS Moeten we nog wat zeggen over weggooien van ballen, alsof het uilenballen zijn?
PS Waardoor we zelfs met onze gebrekkiger aanval nog winstkansen hadden?
PS Moeten we nog wat zeggen over de ongebruikelijk harde vloeken, die de coach bezigde, om te proberen het besef, dat dat "jammer" was, nog wat duidelijker te maken? (en dat in aanwezigheid van Sil en Jente Zweistra en Stedumse buurjongens Sil en Ils en nog zo'n honderd argeloze toeschouwers....
PS Het was trouwens helemaal geen slechte wedstrijd. Tempo en inzet behoorlijk hoog.
PS Ondanks het feit, dat Iris met 12 punten weer topscorer was, ben ik van mening, dat we inside nog meer moeten gebruiken.
PS Verdere scores: Laura 10, Elke 9 (allemaal in de eerste helft) dikke voldoende voor Susanne en Charlotte en dikke enkel voor een felle Lyet)

uilskuikentje

Leuk nieuws op een leuke manier ontvangen. Op de training, op haar eigen verjaardag meldde Frederique-met-de-kleine-oogjes de opbrengst van haar nachtdienst op de kraamafdeling: De dochter van Jopie en Jan, twee beeldbepalende Uilen uit het recente verleden. Haar naam is Sara en ik weet, dat 9eneenhalf pond zo heet. Een flink uilskuikentje.

Tribune

Bij onze wedstrijd had ik weer eens een spionnetje op de tribune gezet. Dit om waar te nemen of alles wel gaat zoals het hoort. Volgens mijn zegsvrouwe gedroegen sommige uilen zich als objectieve kenners of bij uitstek grunneger publiek. Er was gemor. En men vond dat de uilen e en a over zichzelf afriepen. Gelijk hebben mag je na de wedstrijd wel OK? Wel even achter de thuisploeg blijven staan, hè? Of anders links gaan zitten, goed begrepen?
En moeders en vaders en supporters van buiten de studentenbasketballerij: jullie mogen ook rechts zitten, hoor. Links is voor de tegensupporters. Alles weer duidelijk?

Upsetweekend

het begin van het jaar is altijd lastig. Er vallen upsets te bezichtigen. Erben Wennemars plaatst zich niet voor de WK sprint. In de eredivisie bij de mannen wint nummer laatst Leeuwarden van nummer 1 Zwolle. (oud uil Maarten van oud uil Nitzan) In de heren promotiedivisie wint ook nummer laatst New Stars van nummer 1, MSV.
En wij? Wij kregen ook een ploeg uit de staartgroep op bezoek. Kroon 75 uit Damwoude. Al twee keer verslagen door onze trainingsmaatjes Moestasj. Vooral bestaande uit de zusjes Brandsma. De uilen hadden goed getraind. Veel 1 tegen 1 gespeeld en gerend en gepasst. Klaar ervoor, al ontbraken Emily, Natalie, Jorieke en Alice.(op papier een boel rebounds) en was Katharine net terug uit Dld. met een forse rainingsachterstand.
Laten we het maar kort houden: waar we anders meestal in het eerste kwart en in het laatste heersen, lieten we ons nu de kaas van het brood eten en danken we onze nipte overwinning aan een kleine run in het tweede kwart.
Een terugblik laat wel bijna steeds een voorsprong van de Uilen zien, maar ook een typische kaas-van-het-brood-wedstrijd. Aandachts- en planloos passen wat stereotiep balverlies opleverde (Corry A had zeker een double double in steals en met 19 punten en we mogen dankbaar zijn voor haar gebrek aan precisie vanaf de vw lijn….) en schoten van niks (<20%), veel meer rebounds tegen dan voor en gewoon bijna een nederlaag. Behalve Laura leek niemand het idee te hebben, dat we zelf iets aan de wedstrijd konden doen.
We oogden stroperig, waren niet van plan ons aan strijdplannen te houden of begonnen zo laat met de uitvoering, dat het wel leek of het 1 januari om half elf 's ochtends was, zeurden tegen de scheids (op soms wel heel verkeerde momenten) maar op de een of andere manier bleven we er toch in geloven. Het kon eigenlijk niet echt misgaan, toch?
Ondanks dat vertrouwen waren we toch heel erg opgelucht dat we deze eruit sleepten.
Eindstand 60-57.
En wel weer veel geleerd.
Beste Uilen: Laura. Die bleef er steeds aan slepen, ondanks dat het bij haar toevallig wel dun door de broek liep. Iris, die met 12 punten en een stapel rebounds eigenlijk gewoon een goede wedstrijd speelde en ons in veilige haven leek te brengen totdat….
Komende week maar weer eens geconcentreerd nadenken bij alles wat we doen. Zoals de laatste minuut, bijvoorbeeld. We krijgen het dus niet elke week cadeau. Aan de motivatie zal het komend weekend niet liggen, lijkt me.
Scores: Iris 12, Laura en Margreet 10 en Elke 9.

voornemens

Veul hail en zeeg'n, allemaal.
Voornemens maak ik meestal niet. Mijn doelen zijn altijd wat ondergeschikt aan de manier waarop ik ze probeer te verweznlijken. Beetje zo doorgaan. Proberen wat te betekenen voor anderen. Blijven schelden op Verdonk, meer schilderen, beter snappen waar het om gaat in het algemeen. Sportief blijven. Iets vaker goede wedstrijden bekijken. Beter luisteren naar andere mensen. Blijven leren. Het nuttige met het aangename blijven vermenigvuldigen.
Dit jaar vond ik het, in het kader van het prettig op de weg blijven, verstandig om me in elk geval voor te nemen om meer te bewegen. Coach is echt te zwaar (voornemen: 10 kilo eraf in 2006) en begint ook wat coördinatie te verliezen.
Geen gevaarlijke dingen natuurlijk. Niet opeens toch skiën gaan leren, of weer partijtjes gaan squashen. Nee, schaatsen, langlaufen en af en toe een potje tennis.
Daar zit ik dan met m'n goede gedrag en m'n poot omhoog. Mijn laatste valpartij op het ijs dateert van de laatste 10 km van de laatste Noorderrondrit, toen het donker werd en ik op het stukgereden ijs al 150 km in de benen had. Schoenmaker, hou je bij je leest, zei onze adjunctdirecteur, maar ik kan dus echt schaatsen, al doe ik het niet vaak.
Maandag wel en ik viel hard. De punt rechts bleef staan in de pootje over van het 5e rondje en het ijzer fungeerde als hefboom. M'n enkel is verdubbeld in omvang, kan niks hebben en op moment van schrijven arriveren m'n collega's in Winterberg voor een sneeuwuitje van twee dagen. Langlaufen, bijvoorbeeld. Goed voor de verbranding van een heleboel calorieën. En ik ben zelfs niet mobiel genoeg om de meiden te helen bij hun voorbereidingen op de eerste wedstrijd van dit jaar, zaterdag tegen Kroon. Ze zijn behoorlijk goeie zelfstarters, ik ben trots op ze, maar toch: Een mooie boel. Ik hoop voor m'n trouwe lezers beter.