De ambtenaren in Den Haag zitten er niet voor niets. Er komen allemaal nieuwe regels, waar opleidingen voor een beroep aan moeten voldoen. Basketballcoach is ook een beroep. Vroeger was het een hobby, voor de meesten maar nu zet er een professionalisering door. Geen mensen meer op de bank, die van goede wil doch ongeschikt zijn. Dezelfde regels al in het beroepsonderwijs.
Hebben coaches nu JTB, trainer/coach A, B of, in een klein aantal gevallen C diploma's, dat wordt straks trainer 2 (JTB) 3 (A) of 4 (B). What's in a name, zul je zeggen maar ook het hele systeem van opleiden gaat op de schop. Er komt een intake gesprek, waar wordt vastgeteld wat je al kunt en wat je nog nodig hebt. Elders Verworven Competenties tellen ook mee en dat is een hele verbetering, zeker voor ALO-billies, fysiotherapeuten en mensen uit het onderwijs of managers, maar ook voor spelers, die veel ervaring hebben op hoog niveau en altijd goed hebben opgelet.
Ik ben er erg voor om dit soort eigenschappen, talenten, kennis of competenties mee te tellen. Het oude gildensysteem heeft mij altijd aangesproken. Assistentcoaches die als leerling beginnen, een fase als gezel doormaken en tenslotte op eigen benen kunnen staan en zelf meester zijn, met de ingebakken verplichting, zelf ook weer mentor te worden van nieuwe leerlingen.
Weer een beetje ontscholing van de maatschappij.
dinsdag, november 29, 2005
zondag, november 27, 2005
Scylla
De meiden van Scylla kwamen een beetje op bezoek en een beetje thuis. Dit zijn altijd leuke potten, vooral voor mijzelf. Scylla bestaat, net als Shadows, bijna geheel uit speelsters (en coaches) waar ik ook een andere relatie mee heb gehad, dan die van tegenstander-coach. Voordat iedereen hier nu weer het slechtste van denkt: coach-spelerster is óók een relatie.
Er zijn maar weinig spelers en speelsters die uit het studentennest vliegen en meteen hun cultuur verwerpen. Ook in de basketball-maatschappij gaat de integratie maar langzaam en zoekt soort soort. Dat maakt dit soort confrontaties extra leuk. Ook de tegenstander speelt, zoals ik denk dat het hoort. Met lef, met inzet, met pressie en met liefde voor het spelletje.
Dan spelen voordelen tegen nadelen: de burgers trainen in kleine zaaltjes en wij niet, wij trainen drie keer in de week en zij niet. (zij zijn dus in het weekend nog fit?)
In het voordeel van de uitploegen speelt, dat ze het meestal geweldig vinden weer eens op hun "eigen" veld te spelen, en niet in de laatste plaats, dat ze geroutineerder zijn, wat in basketball, een ingewikkeld spel met veel subtiele wetmatigheden en een complexe rolverdeling een heel dikke plus is.
Het thema was snelheid. In de training waren we (droog) sneller dan ooit gebleken, maar in de wedstrijd blijkt snelheid toch ook vooral een kwestie van ervaring te zijn. Uit rebounds of tegenscores kwamen we maar zelden tot breaks. Scylla was meestal gewoon op tijd terug.
Daarentegen deed onze man-to-man over het hele veld goede zaken. Pas na 4 punten van ons kwam de eerste Scylla score op het bord. Na periode 1 was het 22-3. Toch vonden we het toen al wat te langzaam gaan en in het tweede kwart gaf Scylla goed tegengas. In de rust (36-16) werd het thema nog eens voorgehouden en we begonnen alvast te denken om toch de zone press maar in te zetten, al beheersen we die nog niet helemaal.
Over het derde kwart kunnen we ook zeker tevreden zijn. De press bracht de snelheid terug in de wedstrijd en dan zijn we duidelijk op ons best.
Meestal zijn we dat ook, door de conditie in de slotfase van de wedstrijd maar deze keer niet.
In de laatste 5 minuten kon de tegnprtij zelfs nog 13 punten maken, vooral geholpen door 6 persoonlijke fouten in die minuten aan uilenkant. Terecht of niet, het is maar goed, dat het niet spannend meer was. Eindstand 87-38
Elke 14, Katharina 12, Emily 10 en Joriek 10, Iris 8
Minnetjes: we lieten voor ons langssnijden (bijna collectief) in het 2e kwart. Daarmee verspeelden we rebounds ( we waren lang niet zo oppermachtig onder de borden als we kunnen zijn en waren in de laatste potten) en gaven de tegenpartij scores met bonus.
Dikke plus: we hebben ervaring opkunnen doen in de press en, al is het eerste gewin maar kattengespin, dat ging lang niet slecht.....
Er zijn maar weinig spelers en speelsters die uit het studentennest vliegen en meteen hun cultuur verwerpen. Ook in de basketball-maatschappij gaat de integratie maar langzaam en zoekt soort soort. Dat maakt dit soort confrontaties extra leuk. Ook de tegenstander speelt, zoals ik denk dat het hoort. Met lef, met inzet, met pressie en met liefde voor het spelletje.
Dan spelen voordelen tegen nadelen: de burgers trainen in kleine zaaltjes en wij niet, wij trainen drie keer in de week en zij niet. (zij zijn dus in het weekend nog fit?)
In het voordeel van de uitploegen speelt, dat ze het meestal geweldig vinden weer eens op hun "eigen" veld te spelen, en niet in de laatste plaats, dat ze geroutineerder zijn, wat in basketball, een ingewikkeld spel met veel subtiele wetmatigheden en een complexe rolverdeling een heel dikke plus is.
Het thema was snelheid. In de training waren we (droog) sneller dan ooit gebleken, maar in de wedstrijd blijkt snelheid toch ook vooral een kwestie van ervaring te zijn. Uit rebounds of tegenscores kwamen we maar zelden tot breaks. Scylla was meestal gewoon op tijd terug.
Daarentegen deed onze man-to-man over het hele veld goede zaken. Pas na 4 punten van ons kwam de eerste Scylla score op het bord. Na periode 1 was het 22-3. Toch vonden we het toen al wat te langzaam gaan en in het tweede kwart gaf Scylla goed tegengas. In de rust (36-16) werd het thema nog eens voorgehouden en we begonnen alvast te denken om toch de zone press maar in te zetten, al beheersen we die nog niet helemaal.
Over het derde kwart kunnen we ook zeker tevreden zijn. De press bracht de snelheid terug in de wedstrijd en dan zijn we duidelijk op ons best.
Meestal zijn we dat ook, door de conditie in de slotfase van de wedstrijd maar deze keer niet.
In de laatste 5 minuten kon de tegnprtij zelfs nog 13 punten maken, vooral geholpen door 6 persoonlijke fouten in die minuten aan uilenkant. Terecht of niet, het is maar goed, dat het niet spannend meer was. Eindstand 87-38
Elke 14, Katharina 12, Emily 10 en Joriek 10, Iris 8
Minnetjes: we lieten voor ons langssnijden (bijna collectief) in het 2e kwart. Daarmee verspeelden we rebounds ( we waren lang niet zo oppermachtig onder de borden als we kunnen zijn en waren in de laatste potten) en gaven de tegenpartij scores met bonus.
Dikke plus: we hebben ervaring opkunnen doen in de press en, al is het eerste gewin maar kattengespin, dat ging lang niet slecht.....
Zin
Een behoorlijke afvaardiging van Uilenmeiden 1 keek, met mij, toe hoe de Shadows Dyna inpakten, op zaterdagochtend. Inspirerende pot. Eye-opener. Goede dingen: Wij zijn nu het enige ongeslagen team in de Hoofdklasse. Noblesse oblige. Een flink aantal Uilen is zo serieus, dat ze wil weten hoe het met de concurrentie gesteld is. De wedstrijd gaat in een heel ander intensiteitsniveau, dan we tot dusverre hebben meegemaakt in de hoofdklasse. Er wordt snel en doelgericht gespeeld aan beide kanten, terwijl er toch behoorlijk fanatiek en goed wordt verdedigd. Er lopen heel sterke speelsters over het veld. Een echte wedstrijd. Daar hebben wij ook zin in. En trainen heeft meteen ook weer meer zin gekregen. Een zingevende pot.
vrijdag, november 25, 2005
de volgende generatie
Ik ben zo'n oude coach, dat ik af en toe kinderen van teamgenoten en zelfs van spelers uit m'n teams over de vloer krijg. Daar kan ik heel goed tegen, om het op z'n Grunnegers te zeggen. Het zijn mooie ontmoetingen, waar ik soms door wordt verrast en in andere gevallen lang van te voren naar uitkijk.
De nieuwe wereldburgers moeten echter wel opschieten. Ik zeg tegenwoordig dan ook, als ik ze voor het eerst zie, dat ze goed moeten opletten op school en niet blijven zitten. Dan is er nog een kans, dat we elkaar later op de vloer van het Sportcentrum tegenkomen.
Gisteren leerde ik weer zo'n mensje kennen, maar dat was meteen een afscheid.
Ik had graag wat aan je jumpshot geschaafd, Tijl en aan je running attitude. Ik zal je missen, over 18 jaar.
coachkaj
De nieuwe wereldburgers moeten echter wel opschieten. Ik zeg tegenwoordig dan ook, als ik ze voor het eerst zie, dat ze goed moeten opletten op school en niet blijven zitten. Dan is er nog een kans, dat we elkaar later op de vloer van het Sportcentrum tegenkomen.
Gisteren leerde ik weer zo'n mensje kennen, maar dat was meteen een afscheid.
Ik had graag wat aan je jumpshot geschaafd, Tijl en aan je running attitude. Ik zal je missen, over 18 jaar.
coachkaj
maandag, november 14, 2005
Moestasj wint!
Even schrikken. K75, met de gezusters Brandsma, scoort meer tegen Moestasj dan wij, vorige week. Moestasj brengt het echter tot 75 punten in de Boppeslach. Dat is op zich al een felicitatie waard maar brengt ook de eerste winst. En ik weet hoe lekker die smaakt. OK meiden en Harrie!
Bespiegelen
Ik had er de Coppa Universitatea, aflevering honderdzoveel voor laten schieten. Even een kans om het niveau van de promotiedivisie op te snuiven in Vinkhuizen, waar Shadows voor de beker tegen Mosquito's/Lely 2 mochten. (Onze inschrijving voor het bekertoernooi is nooit tot stand gekomen, omdat we op moment van inschrijving nog volop hoopten dat sommige ploegen de stap naar de promotiedivisie niet zouden nemen.)
Mosquito's zijn wel gepromoveerd en dus mochten wij niet doorgaan met waar we mee bezig waren. Hard feelings? Een beetje. Ze doen het redelijk, maar nog niet volgens verwachting.
Als wedstrijd stelde deze pot niet veel voor. De Mosquito's waren erg lang en erg vast van achter de 3puntslijn. De Shadows, die geen vrij hadden van de competitie en een dag eerder op 99 punten waren blijven steken tegen Jahn II, stelden zich behoorlijk te weer, maar van strijd of spanning was geen sprake en ook het publiek hield zich meer bezig met de beoordeling van de scheidsrechters, dan met het spel. Toch ben ik jaloers op de Shadows, die deze wedstrijd toch maar hebben. Je gaat bespiegelen hoe je het zelf gedaan zou hebben.
Ik vond de spelverdeling van de Amsterdamsen er niet erg bijzonder uitzien en had graag meegemaakt hoe die tegen fullcourt defense op de been was gebleven. Naar datzelfde, weerbaarheid tegen veel druk, was ik ook van de Shadows wel geïnteresseerd, maar ook dat bleef onder de muts, want Mosquito's zette de lange meiden in een kleine zone.
Een verspilde middag? Natuurlijk niet. Ik weet in elk geval, dat de Shadows zich niet zonder slag of stoot gewonnen gaan geven. En daar kan ik erg naar uitzien. Dat komt van de winter pas.
En ik weet, van scheids Piet, die ook in het organisatiecomité van de Noorderrondritten op de schaats zit, dat mien Iesbewies eraan komt. Laat de winter maar komen.
Kaj
Mosquito's zijn wel gepromoveerd en dus mochten wij niet doorgaan met waar we mee bezig waren. Hard feelings? Een beetje. Ze doen het redelijk, maar nog niet volgens verwachting.
Als wedstrijd stelde deze pot niet veel voor. De Mosquito's waren erg lang en erg vast van achter de 3puntslijn. De Shadows, die geen vrij hadden van de competitie en een dag eerder op 99 punten waren blijven steken tegen Jahn II, stelden zich behoorlijk te weer, maar van strijd of spanning was geen sprake en ook het publiek hield zich meer bezig met de beoordeling van de scheidsrechters, dan met het spel. Toch ben ik jaloers op de Shadows, die deze wedstrijd toch maar hebben. Je gaat bespiegelen hoe je het zelf gedaan zou hebben.
Ik vond de spelverdeling van de Amsterdamsen er niet erg bijzonder uitzien en had graag meegemaakt hoe die tegen fullcourt defense op de been was gebleven. Naar datzelfde, weerbaarheid tegen veel druk, was ik ook van de Shadows wel geïnteresseerd, maar ook dat bleef onder de muts, want Mosquito's zette de lange meiden in een kleine zone.
Een verspilde middag? Natuurlijk niet. Ik weet in elk geval, dat de Shadows zich niet zonder slag of stoot gewonnen gaan geven. En daar kan ik erg naar uitzien. Dat komt van de winter pas.
En ik weet, van scheids Piet, die ook in het organisatiecomité van de Noorderrondritten op de schaats zit, dat mien Iesbewies eraan komt. Laat de winter maar komen.
Kaj
Elfje weggevallen
Bij het verslag van de wedstrijd tegen Joure is een welkom elfje weggevallen. Behalve Laura en Emily scoorde Fré ook in deze fraaie dubbele cijfers. Bij deze.
zondag, november 13, 2005
Eurospeelster
Het is de lezers van dit weblog al opgevallen.
We hebben dit jaar weer een Eurospeelster. Eentje met een extra gewricht in de arm.
Rine heeft de afgelopen week een heel belangrijke rol gespeeld in ons team. Niet alleen scoorde ze twee wedstrijden het meest (en in betrekkelijk weinig minuten ook nog) , ze nam ook de donderdag training over van Peter en aan de enthousiaste geluiden tijdens en opmerkingen achteraf te oordelen, was het erg leuk. Leuk basketball is goed basketball. Ik moet nog wel een verslagje vragen...
Des te groter is mijn verbazing als ik hoor, dat er bij de Uilen richtlijnen schijnen te bestaan over het plaatsen van buitenlandse spelersters in teams. "Niet in de hoogste teams, want er is een taalbarrière" Gelukkig wist ik dat niet...
Ik ben erg voor kruisbestuiving op elk niveau. Ik juich Bulgaren in heren 1 en Duitsen in dames 1 toe, net zoals ik blij was met de Belgen, Spanjaarden, Deensen en m'n 2 Finse eredivisiespeelsters de Hongaarse die ooit aan kwamen waaien en onze cosmopolitische sport hebben verrijkt. Weg met de barrières. Weg met de richtlijnen. En hierheen buutenlaanders!
Kaj
We hebben dit jaar weer een Eurospeelster. Eentje met een extra gewricht in de arm.
Rine heeft de afgelopen week een heel belangrijke rol gespeeld in ons team. Niet alleen scoorde ze twee wedstrijden het meest (en in betrekkelijk weinig minuten ook nog) , ze nam ook de donderdag training over van Peter en aan de enthousiaste geluiden tijdens en opmerkingen achteraf te oordelen, was het erg leuk. Leuk basketball is goed basketball. Ik moet nog wel een verslagje vragen...
Des te groter is mijn verbazing als ik hoor, dat er bij de Uilen richtlijnen schijnen te bestaan over het plaatsen van buitenlandse spelersters in teams. "Niet in de hoogste teams, want er is een taalbarrière" Gelukkig wist ik dat niet...
Ik ben erg voor kruisbestuiving op elk niveau. Ik juich Bulgaren in heren 1 en Duitsen in dames 1 toe, net zoals ik blij was met de Belgen, Spanjaarden, Deensen en m'n 2 Finse eredivisiespeelsters de Hongaarse die ooit aan kwamen waaien en onze cosmopolitische sport hebben verrijkt. Weg met de barrières. Weg met de richtlijnen. En hierheen buutenlaanders!
Kaj
teamcultuur?
Uilen 1 bestaat uit gemotiveerde, hard werkende meiden met plezier in basketball. Ze spelen in een team dat wint en nog steeds beter wordt, ook.
En toch schrijf ik niet: een winnend team. Of een goed team.
Ik mis wat. Ik mis simpelweg het vieren van een honderste punt, een 21 ste Olson of gewoon een goede wedstrijd van één van ons. Misschien is dat het lot van de mannelijke vrouwencoach, die de boompjes, complimentjes en evaluaties onder de douche mist. Ongetwijfeld zien we elkaar genoeg. Ongetwijfeld is de vrijheid van de rest van de zaterdag belangrijk. En die andere mensen in ons leven zijn dat ook.
Maar de buitenwereld heeft al zoveel van onze aandacht teruggewonnen doordat we niet meer het halve weekend op stap zijn? Eventjes met z'n allen in de kantine, even de kring rondkijken, even een babbeltje met degene waar je niet naast stond onder de douche zou toch wel prettig zijn? Al was het alleen maar om de scorer van de honderdste een rondje te laten geven?
Want wanneer gebeurt dat nu? Dat hoort, hoor.
En toch schrijf ik niet: een winnend team. Of een goed team.
Ik mis wat. Ik mis simpelweg het vieren van een honderste punt, een 21 ste Olson of gewoon een goede wedstrijd van één van ons. Misschien is dat het lot van de mannelijke vrouwencoach, die de boompjes, complimentjes en evaluaties onder de douche mist. Ongetwijfeld zien we elkaar genoeg. Ongetwijfeld is de vrijheid van de rest van de zaterdag belangrijk. En die andere mensen in ons leven zijn dat ook.
Maar de buitenwereld heeft al zoveel van onze aandacht teruggewonnen doordat we niet meer het halve weekend op stap zijn? Eventjes met z'n allen in de kantine, even de kring rondkijken, even een babbeltje met degene waar je niet naast stond onder de douche zou toch wel prettig zijn? Al was het alleen maar om de scorer van de honderdste een rondje te laten geven?
Want wanneer gebeurt dat nu? Dat hoort, hoor.
Glazen Plafond
Krak beng. We zijn erdoor.
De beste speelsters van onze tegenstanders lopen vaak lang op hun tenen, waar wij weer een bijna nog fris team in kunnen zetten in het laatste kwart.
Tegen Oaters, waar Renate Uninge wel in bijna alle aanvallen voorkwam, maar op 12 punten bleef steken, was het niet anders. Met 64 punten vóór bij het ingaan van het laatste kwart leek het er eigenlijk niet op, dat die 100 punten barrière nu eens geslecht zou worden maar dankzij een 22-3 run, (waarvan de helft made in Germany!) en een afsluitende 3 punter van Elke crashte het plafond dan toch een keer. De laatste twee pogingen misten net doel..
Over plafonds en drempels gesproken: dit was de eerste wedstrijd waarbij we geen enkele periode de 20 punten niet haalden en de eerste wedstrijd waarin we meer dan 35 punten toestonden. Dus het tot dusver geheime subdoel moet ook verplaatst worden.
Oaters speelde ons wat betreft de hoogte van de score trouwens wel in de kaart. De dames uit Joure spelen fastbreak met flyers alsof ze dat uitgevonden hebben. Met zo'n speltype duurt de aanval ook niet lang. Die van ons ook niet al te, al riep de coach wel eens op tot geduld. Dus: veel kansen aan beide zijden van het veld. Als je het maar veel probeert, valt ook zo'n hele verre wanhoopsdriepunter als de laatste score van Joure wel eens.
We hebben een aantal dingen goed kunnen oefenen:
Het spelen tegen een 2-1-2 zone, met oog op penetraties en verdedigend evenwicht.
Het binden van de tegenstanders voordat er gepasst kan worden. (simpel, maar.....)
Teamdefense tegen een overeersende speelster. (aan beide kanten van de pass.)
Press als teamdefense: onderscheppen van passes, eerder dan stealen in een trap of tegen een dribbelaar.
Ons publiek was nog niet helemaal tevreden: "Het had ook wel 120 mogen wezen, en jullie kregen ook teveel tegen." Zelf zijn we ook nooit tevreden...maar wel blij met deze eerste plafondcrash.
Katarine 18 (16 in het laatste kwart) Natalie 16, Elke 14, Laura & Emily 11
De beste speelsters van onze tegenstanders lopen vaak lang op hun tenen, waar wij weer een bijna nog fris team in kunnen zetten in het laatste kwart.
Tegen Oaters, waar Renate Uninge wel in bijna alle aanvallen voorkwam, maar op 12 punten bleef steken, was het niet anders. Met 64 punten vóór bij het ingaan van het laatste kwart leek het er eigenlijk niet op, dat die 100 punten barrière nu eens geslecht zou worden maar dankzij een 22-3 run, (waarvan de helft made in Germany!) en een afsluitende 3 punter van Elke crashte het plafond dan toch een keer. De laatste twee pogingen misten net doel..
Over plafonds en drempels gesproken: dit was de eerste wedstrijd waarbij we geen enkele periode de 20 punten niet haalden en de eerste wedstrijd waarin we meer dan 35 punten toestonden. Dus het tot dusver geheime subdoel moet ook verplaatst worden.
Oaters speelde ons wat betreft de hoogte van de score trouwens wel in de kaart. De dames uit Joure spelen fastbreak met flyers alsof ze dat uitgevonden hebben. Met zo'n speltype duurt de aanval ook niet lang. Die van ons ook niet al te, al riep de coach wel eens op tot geduld. Dus: veel kansen aan beide zijden van het veld. Als je het maar veel probeert, valt ook zo'n hele verre wanhoopsdriepunter als de laatste score van Joure wel eens.
We hebben een aantal dingen goed kunnen oefenen:
Het spelen tegen een 2-1-2 zone, met oog op penetraties en verdedigend evenwicht.
Het binden van de tegenstanders voordat er gepasst kan worden. (simpel, maar.....)
Teamdefense tegen een overeersende speelster. (aan beide kanten van de pass.)
Press als teamdefense: onderscheppen van passes, eerder dan stealen in een trap of tegen een dribbelaar.
Ons publiek was nog niet helemaal tevreden: "Het had ook wel 120 mogen wezen, en jullie kregen ook teveel tegen." Zelf zijn we ook nooit tevreden...maar wel blij met deze eerste plafondcrash.
Katarine 18 (16 in het laatste kwart) Natalie 16, Elke 14, Laura & Emily 11
maandag, november 07, 2005
Moestasj uit, altijd lastig
Het thema was voetenwerk: geen handen en minder fouten dan de tegenpartij.
Dat viel even vies tegen, zoveel tegenstand van Moestasj hadden we blijkbaar niet verwacht.
Peter zei van te voren nog: "Ik weet niet of ze wel helemaal scherp zijn." Dus ging ik zelf maar onder onze inloopbasket staan en keek iedereen in de ogen. Ik zag niets wat me niet beviel en keek ook bijna tevreden toe hoe in het eerste kwart een begin werd gemaakt met het uit elkaar spelen van de felle en geconcentreerde verdediging van de Moessiemeiden. Het speciaal ingestudeerde Going Away-Swing-Pirouette. (GASP) kwam nog niet echt uit de verf, maar leek voor verbetering vatbaar. De verdediging (zonepress en mantoman) liep nog niet zo best, de gaten waren groot en het overschakelen was niet steeds duidelijk, ondanks talrijke en soms wel erg langdurige huddles. De Moestasj miste echter de vele vrije worpen, zodat de Uilen toch 21 punten achter elkaar maakten, voor de laatste punten weer nar Moestasj gingen.
Toch was het 21-5 en het zou alleen maar beter gaan, kon je verwachten.
Maar nee. Het tweede kwart was een ramp, natuurlijk afgedwongen door de Moessies, maar in belangrijke mate ook door het falen van de Uilen. Eigenlijk had Moestasj zelfs langs kunnen komen. Zij heersten aan beide kanten van het veld, getuige de schamele 4 (?????) punten van de Uilen en de meer dan 10 (????) aanvalsrebounds van Moestasj.
Uilen moest over op basic. Geen trucjes. Geen Mind-fucking. Alleen nog maar man to man. Zelfs de beproefde zone tegen onder de basket ingenomen ballen werd ingetrokken.
De mensen, die een duidelijke voldoende hadden gehaald in de eerste helft, Laura en Charlotte, kwamen langdurig op de vloer te staan en langzamerhand kwam het spel weer op onze wagen. Dat de tegenpartij, door het uitvallen van Lauhanni en het niet meedoen van Bianca gehandicapt was, hielp ook.
Uiteindelijk viel de overwinning nog behoorlijk uit. Het tekent wel één van de problemen waar Uilen voor staat. Hoe houden we de ontspannende concentratie hoog, hoe worden we beter, individueel en als team. De tegenstand van Moestasj geeft wel aan, dat onze serieuze tegenstanders zich niet zo maar naar de slachtbank laten leiden.
Voor het eerst buitenlandse topscorers: Katrina (Duitsland) 14, Jorieke (Texas) 11, Natalie (Betuwe), Lyet (Drente) en Laura (Stad) alledrie 10 punten.
Volgende week weer thuis, tegen Joure.
Dat viel even vies tegen, zoveel tegenstand van Moestasj hadden we blijkbaar niet verwacht.
Peter zei van te voren nog: "Ik weet niet of ze wel helemaal scherp zijn." Dus ging ik zelf maar onder onze inloopbasket staan en keek iedereen in de ogen. Ik zag niets wat me niet beviel en keek ook bijna tevreden toe hoe in het eerste kwart een begin werd gemaakt met het uit elkaar spelen van de felle en geconcentreerde verdediging van de Moessiemeiden. Het speciaal ingestudeerde Going Away-Swing-Pirouette. (GASP) kwam nog niet echt uit de verf, maar leek voor verbetering vatbaar. De verdediging (zonepress en mantoman) liep nog niet zo best, de gaten waren groot en het overschakelen was niet steeds duidelijk, ondanks talrijke en soms wel erg langdurige huddles. De Moestasj miste echter de vele vrije worpen, zodat de Uilen toch 21 punten achter elkaar maakten, voor de laatste punten weer nar Moestasj gingen.
Toch was het 21-5 en het zou alleen maar beter gaan, kon je verwachten.
Maar nee. Het tweede kwart was een ramp, natuurlijk afgedwongen door de Moessies, maar in belangrijke mate ook door het falen van de Uilen. Eigenlijk had Moestasj zelfs langs kunnen komen. Zij heersten aan beide kanten van het veld, getuige de schamele 4 (?????) punten van de Uilen en de meer dan 10 (????) aanvalsrebounds van Moestasj.
Uilen moest over op basic. Geen trucjes. Geen Mind-fucking. Alleen nog maar man to man. Zelfs de beproefde zone tegen onder de basket ingenomen ballen werd ingetrokken.
De mensen, die een duidelijke voldoende hadden gehaald in de eerste helft, Laura en Charlotte, kwamen langdurig op de vloer te staan en langzamerhand kwam het spel weer op onze wagen. Dat de tegenpartij, door het uitvallen van Lauhanni en het niet meedoen van Bianca gehandicapt was, hielp ook.
Uiteindelijk viel de overwinning nog behoorlijk uit. Het tekent wel één van de problemen waar Uilen voor staat. Hoe houden we de ontspannende concentratie hoog, hoe worden we beter, individueel en als team. De tegenstand van Moestasj geeft wel aan, dat onze serieuze tegenstanders zich niet zo maar naar de slachtbank laten leiden.
Voor het eerst buitenlandse topscorers: Katrina (Duitsland) 14, Jorieke (Texas) 11, Natalie (Betuwe), Lyet (Drente) en Laura (Stad) alledrie 10 punten.
Volgende week weer thuis, tegen Joure.
Abonneren op:
Posts (Atom)