Het thema was driehoekjes maar we hadden nog wat vierkante handen, bij het begin van de eerste wedstrijd van het seizoen, afgelopen zaterdagavond in Peize. De tegenstander ook, maar die kregen na vier minuten voor het eerst een vrije worp door de ring en bij ons duurde het nog iets langer tot Toya het deksel van de andere ring schoot.
En meteen was er ook geen sprake meer van houten passes en stenen vangsten. Drives flitsten door het midden, soms soepel afgemaakt en soms beëindigd met een fraaie dish.
Laten we de eerste minuten gewoon maar niet meerekenen, dan hadden we heel weinig balverlies. De hele bak cliché's kan wel omgekieperd: we zagen elkaar goed staan, de ploeg "stond" zelf ook goed, passes hadden een goede boodschap, enzovoort.
Balans en ruimte kan nog wat beter maar ik denk dat we allemaal in ons hoofd een goed gevoel hadden. Helaas niet in Femke's knie. De pijn daarin werd wat gekoeld ("Chill") door de 25 punten die de dame liet aantekenen.
Eeva Aanwinst was steeds al eerste voor en heel goed met links. (10 punten) Marjo sneed met groot gemak en veel plezier door de nog steeds emmervormige bucket voor 13 punten, Toya was echt bezig als aanvoerster/spelverdeler en Marlies, onze center in het lichaam van een guard, was vooral dichtbij de basket erg goed op dreef.
En dan hebben we het nog alleen maar over de aanval maar ook in de verdediging stonden de moessies hun mannetje. Nog zonder zonepress slaagden we er toch in om erg veel druk uit te oefenen en in het sprokkelwerk aan steals dat dat opleverde toonden ook de andere zusjes van de familie Aanwinst (Denise Aanwinst en Lycke Aanwinst) zich van hun beste kant met stapels steals en rebounds.
Een mooie regelmatige overwinning was het met in vrijwel elk kwart de gewenste 15 punten minimaal. 22-63. Daar kunnen we mee verder.
Ervaringenbank van Kaj Reker, o.a. basketballcoach. MOJO, NOJO, Ubuntu En wat verder voorbijkomt.
dinsdag, september 28, 2010
maandag, september 20, 2010
Een woord met twee LL en
Nog even dit: De sport basketball schrijf je met twee en het lekkere ding dat je in je handen houdt met 1. We hebben het toch ook niet over American Footbal? Of Basebal?
Of Korfbal? O dat weer wel. Nou ja.
Of Korfbal? O dat weer wel. Nou ja.
UMCG?
Nee, ik hoef niet meteen weer naar het Ziekenhuis. De titel heeft te maken met de zorgen omtrent de Studentenbasketballclubs in Stad. Beide clubs hebben "versterking nodig" en vragen extra dispensatiekaarten om het eigen niveau in stand te houden.
Dat is niet zo mooi want daar zijn de bestaande dispenstaieregelingen al voor. Zijn we niet aantrekkelijk genoeg meer voor de elders ballende studenten? Kunnen we niet langer genoeg power op de been brengen uit eigen opleiding?
Nou van alles wat, denk ik. Persoonlijk denk ik, dat het studentenbasketball een status aparte innam, door de wisselwerking tussen een paar vaste coaches, die ook betrokken waren bij het runnen van de verenigingen op langere termijn en redelijk op continuiteit gebaseerde besturen.
De kaalslag in het hoger onderwijs staat studenten nauwelijks nog toe om langer dan 1jaar aan het roer van een club te blijven en de studenten die wel wat willen staan nu zelf twee keer in de week voor een groep het coachvak te leren. Niets ten nadele van de verenigingstrainers, de besturen en de dispensatiekaarthouders zelf natuurlijk. Misschien zou het studentenbasketball zich ook nog goed redden als de landelijke tendens wat beter was maar we weten natuurlijk allemaal dat er sinds 1980 geen groei meer in het ledenbestand zit, hoeveel beleidsmedewerkers en projecten er ook mee bezig zijn. Ten slotte zijn de clubs binnen de ACLO ook nog aan de kleine kant en daarom wordt het gepiep ook onvoldoende gehoord.
Uilen en Moesies in last, dus gaan ook voorzichtig weer stemmen op, om de samenwerking te laten culmineren in een fusie. De belangrijkste reden waarom die samenwerking suboptimaal blijft is immers de gehechtheid aan de kleur groen of zwart.
UMCG lijkt me een mooie naam waarin beide clubs iets van zichzelf kunnen herkennen:
Uilen Moestasj Combinatie Groningen. Ook promotioneel het proberen waard?
Dat is niet zo mooi want daar zijn de bestaande dispenstaieregelingen al voor. Zijn we niet aantrekkelijk genoeg meer voor de elders ballende studenten? Kunnen we niet langer genoeg power op de been brengen uit eigen opleiding?
Nou van alles wat, denk ik. Persoonlijk denk ik, dat het studentenbasketball een status aparte innam, door de wisselwerking tussen een paar vaste coaches, die ook betrokken waren bij het runnen van de verenigingen op langere termijn en redelijk op continuiteit gebaseerde besturen.
De kaalslag in het hoger onderwijs staat studenten nauwelijks nog toe om langer dan 1jaar aan het roer van een club te blijven en de studenten die wel wat willen staan nu zelf twee keer in de week voor een groep het coachvak te leren. Niets ten nadele van de verenigingstrainers, de besturen en de dispensatiekaarthouders zelf natuurlijk. Misschien zou het studentenbasketball zich ook nog goed redden als de landelijke tendens wat beter was maar we weten natuurlijk allemaal dat er sinds 1980 geen groei meer in het ledenbestand zit, hoeveel beleidsmedewerkers en projecten er ook mee bezig zijn. Ten slotte zijn de clubs binnen de ACLO ook nog aan de kleine kant en daarom wordt het gepiep ook onvoldoende gehoord.
Uilen en Moesies in last, dus gaan ook voorzichtig weer stemmen op, om de samenwerking te laten culmineren in een fusie. De belangrijkste reden waarom die samenwerking suboptimaal blijft is immers de gehechtheid aan de kleur groen of zwart.
UMCG lijkt me een mooie naam waarin beide clubs iets van zichzelf kunnen herkennen:
Uilen Moestasj Combinatie Groningen. Ook promotioneel het proberen waard?
Abonneren op:
Posts (Atom)