jongens dit houden we vast
donderdag, april 28, 2005
jongens, dit houden we vast
Omdat ik 25 jaar in rijksdienst was, kreeg ik een bedragje in handen om iets leuks mee te doen.
Ik heb daar een kunstwerk voor gekocht. Het kunstwerk, gemaakt door de Eelder kunstenaar Frank Straatman, is getiteld: "jongens dit houden we vast". Hoewel het een bestaand kunstwerk was, uit de serie: "creatief met denken en gevoelens", betrek ik de inhoud sterk op mezelf. Het slaat op m'n eigen werkplezier, de goede sfeer en resultaten in m'n team en m'n levensgeluk in het algemeen. Allemaal dingen, die je natuurlijk helemaal niet vast kunt houden, zelfs niet als je ze in beton giet. Het is in elk geval een bron van doorlopend filosoferen en daar houd ik wel van.
Sinds dinsdag jl hangt het op de gereserveerde plek. En stevig ook.
Kaj
Ik heb daar een kunstwerk voor gekocht. Het kunstwerk, gemaakt door de Eelder kunstenaar Frank Straatman, is getiteld: "jongens dit houden we vast". Hoewel het een bestaand kunstwerk was, uit de serie: "creatief met denken en gevoelens", betrek ik de inhoud sterk op mezelf. Het slaat op m'n eigen werkplezier, de goede sfeer en resultaten in m'n team en m'n levensgeluk in het algemeen. Allemaal dingen, die je natuurlijk helemaal niet vast kunt houden, zelfs niet als je ze in beton giet. Het is in elk geval een bron van doorlopend filosoferen en daar houd ik wel van.
Sinds dinsdag jl hangt het op de gereserveerde plek. En stevig ook.
Kaj
Ontslakken
Na de competitie is er wat tijd nodig om te ontslakken. Het residu van de competitie kan uit het systeem en daarmee wordt de zin en de blik weer op volgend seizoen gezet. De teams doen alleen oefeningen naar eigen keuze en de coach probeert zich stil te houden over de uitvoering. Zo zal het bij Donar/capitals gaan, al zullen daar wat minder spelers overblijven op de trainingen.
Boot gaat met de jongere spelers door, naar eigen zeggen. 1 tegen ? dan toch.
Voor ons zal ook het iegen toernooi, zonder promotiedivisie-dames poule in het teken van het ontslakken staan en dan: doorwerken aan de streak.
Kaj
Boot gaat met de jongere spelers door, naar eigen zeggen. 1 tegen ? dan toch.
Voor ons zal ook het iegen toernooi, zonder promotiedivisie-dames poule in het teken van het ontslakken staan en dan: doorwerken aan de streak.
Kaj
zondag, april 24, 2005
streak! (of nou ja: back to back, dan)
Op deze als niet meer zo vroege zondagmorgen bekruipt me af en toe de neiging in m'n eigen arm te knijpen. Ik droom niet. We stroke a streak, al zullen sommigen vinden dat een streak pas begint bij drie. OK we noemen het back te back victories, wat even goed betekent, dat we sinds een bemoedigend gesprek met ons bestuur een 3-3 record opgebouwd hebben in de laatste 6 wedstrijden! Bestuur bedankt!
En wat was het een leuke wedstrijd. Eens te meer word duidelijk dat je met volharding en geluk tegen iedereen een wedstrijd kunt spelen en zelfs winnen! En ook deze keer was het het team, dat het deed. In het eerste kwart begrepen we, dat volharding een belangrijk wapen zou zijn. Waar we het verdedigend goed deden - Akrides (gedeeld derde in de promotiedivisie) op slechts 9 punten hielden - hadden we het geluk niet aan onze zijde. De vele uitgespeelde aanvallen, resulteerden nauwelijks in scores. Wij beleven op 3 punten steken. Zonder slechte schoten te nemen en met een voor ons doen laag percentage balverlies. Daar lag hij weer: de valkuil van het recht om te winnen, als je bijna alles goed doet.
Maar we trapten er niet in en toonden daarmee ontwikkeling. Het tweede kwart leverde veel meer op, terwijl we gewoon bleven rennen, full court pressie bleven geven en ons ding deden. Volharden in het goede. Bij rust waren we er weer naast: 23-23. En hoopgevend was, dat er scheurtjes in het zelfvertrouwen en de conditie van de zes IJmuidensen gesignaleerd werden.
Het kon wel eens weer een puntje puntje wedstrijd worden. En daar hebben we sinds vorige week slag van.
Het derde kwart was voor ons en met een punt voor gingen we het vierde in. Dan zijn we goed, door onze speelstijl van rennen is de tegenstander meestal moe. Maar toch leek het alsof we een beetje schrokken we leverden onnodig een paarballen in en bij Akrides stond Jitka v Bruggen nog een keertje op. Met haar 3e driepunter zette ze ons met nog zes minuten te gaan op 6 punten achterstand.
Volharden maar weer en een beetje geluk, graag. Tessa was gelukkig lekker op schot en bracht ons terug op 3, het werd weer 5 en toen vond Laura Maatman gelukkig het gaatje weer, waar ze al zolang naar zocht. Met vrije worpen werd het weer 5 en dat verschil stond nog steeds op het bond bij ingang van de laatste twee minuten. Time out met balbezit voor ons, aan de zijkant. Deze OOB uitspelen, als we scoren nog geen geforceerde fouten. Coach beloofd te zeggen wanneer wel. Lauhanni eerst voor Tessa en dan wordt het haar driepunter. Afgesproken?
Geeft de scheids de bal af op de baseline. Dat zou een team van slag kunnen brengen, niet de Uilen, op deze dag. De onder OOBounds leidt tot vrije worpen, voor Lauma. Eerste raak. Lauma is nogal consciëntieus in haar voorbereiding op de tweede, waardoor een IJmuidense te vroeg instapt. Lauma schiet en wijst de scheids ondertussen op dit vergrijp. Je kunt ook teveel zien: bal mis. Maar wel derde poging en die hangt. 3 punten achter. Nu een "gewone stop" en dan kan er nog van alles. De stop komt. Kans. En ja hoor, Margreet, die de hele wedstrijd al laat zien, dat ze niet voor niks heeft uitgerust bomt ons naar 51-51. Met 8 seconden krijgen we zelfs de bal weer maar net niet meer een echt schot los. Overtime! Weer een eerste keer!
Er is overtuiging in onze huddle en een beetje verslagenheid bij de tegenpartij.
Lauhanni neemt met de eerste 5 punten het voortouw, Tessa (de hele wedstrijd al onze steun en toeverlaat overal op het veld. 7 defelections!) draagt weer punten bij en Lauma heeft ook niet veel last last meer van misophopingen. Margreet maakt na gedane arbeid plaats voor Iris en met Ali ook op de vloer is onze basket nog moeilijker te bereiken. Met 1 seconde, 2 punten vóór en Iris na rebound op de vrije worplijn, houdt de tegenpartij het voor gezien. Vanaf de zijlijn zien ze Iris professioneel de tweede missen en Ali mag de assist nog in de buzzer verzilveren...
U begrijpt: het bleef nog lang onrustig in de Grunneger binnenstad, Want ook in dat soort dingen kunnen de Uilen behoorlijk volhardend zijn.
Kaj
Oh ja: teamprestatie. Lyet verdedigde als een leeuwin en dat mag ook wel eens op internet. Elke gaf Tessa twee keer een verschnaupfpause, waarin we nauwelijks dreiging en verdedigende vermogen inleverden en Charlotte deed hetzelfde door het sloopwerk op van Bruggen een paar minuten op zich te nemen en voor Susanne, de vrouw die over het hele seizoen gemeten waarschijnlijk het hoogste rendement heeft gehad, was deze keer geen glansrol op de achtergrond weggelegd. Het seizoen was heel lang. Mag dat een keertje? We wonnen met z'n allen. Dat staat.
En wat was het een leuke wedstrijd. Eens te meer word duidelijk dat je met volharding en geluk tegen iedereen een wedstrijd kunt spelen en zelfs winnen! En ook deze keer was het het team, dat het deed. In het eerste kwart begrepen we, dat volharding een belangrijk wapen zou zijn. Waar we het verdedigend goed deden - Akrides (gedeeld derde in de promotiedivisie) op slechts 9 punten hielden - hadden we het geluk niet aan onze zijde. De vele uitgespeelde aanvallen, resulteerden nauwelijks in scores. Wij beleven op 3 punten steken. Zonder slechte schoten te nemen en met een voor ons doen laag percentage balverlies. Daar lag hij weer: de valkuil van het recht om te winnen, als je bijna alles goed doet.
Maar we trapten er niet in en toonden daarmee ontwikkeling. Het tweede kwart leverde veel meer op, terwijl we gewoon bleven rennen, full court pressie bleven geven en ons ding deden. Volharden in het goede. Bij rust waren we er weer naast: 23-23. En hoopgevend was, dat er scheurtjes in het zelfvertrouwen en de conditie van de zes IJmuidensen gesignaleerd werden.
Het kon wel eens weer een puntje puntje wedstrijd worden. En daar hebben we sinds vorige week slag van.
Het derde kwart was voor ons en met een punt voor gingen we het vierde in. Dan zijn we goed, door onze speelstijl van rennen is de tegenstander meestal moe. Maar toch leek het alsof we een beetje schrokken we leverden onnodig een paarballen in en bij Akrides stond Jitka v Bruggen nog een keertje op. Met haar 3e driepunter zette ze ons met nog zes minuten te gaan op 6 punten achterstand.
Volharden maar weer en een beetje geluk, graag. Tessa was gelukkig lekker op schot en bracht ons terug op 3, het werd weer 5 en toen vond Laura Maatman gelukkig het gaatje weer, waar ze al zolang naar zocht. Met vrije worpen werd het weer 5 en dat verschil stond nog steeds op het bond bij ingang van de laatste twee minuten. Time out met balbezit voor ons, aan de zijkant. Deze OOB uitspelen, als we scoren nog geen geforceerde fouten. Coach beloofd te zeggen wanneer wel. Lauhanni eerst voor Tessa en dan wordt het haar driepunter. Afgesproken?
Geeft de scheids de bal af op de baseline. Dat zou een team van slag kunnen brengen, niet de Uilen, op deze dag. De onder OOBounds leidt tot vrije worpen, voor Lauma. Eerste raak. Lauma is nogal consciëntieus in haar voorbereiding op de tweede, waardoor een IJmuidense te vroeg instapt. Lauma schiet en wijst de scheids ondertussen op dit vergrijp. Je kunt ook teveel zien: bal mis. Maar wel derde poging en die hangt. 3 punten achter. Nu een "gewone stop" en dan kan er nog van alles. De stop komt. Kans. En ja hoor, Margreet, die de hele wedstrijd al laat zien, dat ze niet voor niks heeft uitgerust bomt ons naar 51-51. Met 8 seconden krijgen we zelfs de bal weer maar net niet meer een echt schot los. Overtime! Weer een eerste keer!
Er is overtuiging in onze huddle en een beetje verslagenheid bij de tegenpartij.
Lauhanni neemt met de eerste 5 punten het voortouw, Tessa (de hele wedstrijd al onze steun en toeverlaat overal op het veld. 7 defelections!) draagt weer punten bij en Lauma heeft ook niet veel last last meer van misophopingen. Margreet maakt na gedane arbeid plaats voor Iris en met Ali ook op de vloer is onze basket nog moeilijker te bereiken. Met 1 seconde, 2 punten vóór en Iris na rebound op de vrije worplijn, houdt de tegenpartij het voor gezien. Vanaf de zijlijn zien ze Iris professioneel de tweede missen en Ali mag de assist nog in de buzzer verzilveren...
U begrijpt: het bleef nog lang onrustig in de Grunneger binnenstad, Want ook in dat soort dingen kunnen de Uilen behoorlijk volhardend zijn.
Kaj
Oh ja: teamprestatie. Lyet verdedigde als een leeuwin en dat mag ook wel eens op internet. Elke gaf Tessa twee keer een verschnaupfpause, waarin we nauwelijks dreiging en verdedigende vermogen inleverden en Charlotte deed hetzelfde door het sloopwerk op van Bruggen een paar minuten op zich te nemen en voor Susanne, de vrouw die over het hele seizoen gemeten waarschijnlijk het hoogste rendement heeft gehad, was deze keer geen glansrol op de achtergrond weggelegd. Het seizoen was heel lang. Mag dat een keertje? We wonnen met z'n allen. Dat staat.
zaterdag, april 23, 2005
wijsheid van de achterbank
Vrijdagavond door m'n gezin opgehaald van het Sportcentrum. Het is na achten. Lotte is slaperig maar Pelle (5) heeft nog van alles te melden vanaf de achterbank. Hij volgt het wee en weet van het wel van de laatste tijd. "Je hebt toch niet weer gewonnen, hè, pap?" Ik leg hem uit, dat dit alleen maar een training was, om misschien de volgende wedstrijd te winnen en dat ik hier niet zozeer in win, alswel de meester van de klas ben. Hij hoeft nauwelijks over z'n repliek na te denken: "Maar als jouw meisjes dan wat goed doen, dan heb jij eigenlijk gewonnen, toch?"
Kaj
Kaj
zondag, april 17, 2005
van pregame-meal tot uilenwave
Lyet moesten we bijna op de bank binden, omdat ze al voor het eindsignaal het veld wilde bestormen, de coach wreef zich zo tevreden in de handen, dat het leek of hij in de handen klapte, zelfs Iris glom van genoegen boven het icepack op haar enkel en Natalie's pa introduceerde de Uilenwave. Kortom: de uilenmeiden stonden voor de tweede keer dit seizoen te juichen over een overwinning. Lekker. Daar zou een mens aan kunnen wennen.
Het kwam natuurlijk door het pregame-meal, dat op ons stond te wachten in huize Mensinga te Tiel. (het huis is trouwens te koop, best leuk, frisse woonwijk voor jonge gezinnen, iets voor u?)
Het kwam ook door de onverzettelijkheid, die de laatste weken in ons spel is gekomen. We gaan door, kop omhoog, niet stil meer staan bij het kleine falen van 1 seconde geleden, de lef blijft, er wordt niet geklaagd over hardhandige tegenstanders. (Het wordt geconstateerd en we laten ons niet onbetuigd. Punt.)
De achterstand die we in de eerste periode tegen een iets beter Batouwe opliepen, was een nadeel, geen onoverkomelijk feit. Het verschil liep op tot 9 punten. Wij hadden moeite met scoren, maar verdedigden en reboundden behoorlijk. De laatse score van het kwart was de eerste 3 van Tessa en we stonden 6 achter. Vanaf dat moment is het verschil nooit meer dan 5 geweest, voor welke ploeg dan ook. Een echte wedstrijd met 13 leadchanges. We kropen dichterbij en aan het begin van het 4e kwart stonden we 1 punt voor. 40-39. Voor het laatste kwart is anderhalve kolom nodig op het scoresheet. In de eerste minuut komt Batouwe voor de laatste keer op voorsprong. Het blijft een strijd beide teams missen nog layups en belangrijke vrije worpen, we raken Iris (met 1 enkel) en Margreet (met 5 fouten) kwijt het Bemmelse publiek probeert de Mensinga -clan te overstemmen. Maar Iris en Laura Hanni zijn koel van de vrije worplijn en Margreet en Tessa "silence the crowd" met vitale back-to-back driepunters. In de allerlaatste minuut moeten wij nog 10 vrije worpen nemen (6 raak) Het blijft zinderend
spannend maar uiteindelijk kunnen we Lyet het veld laten bestormen, incasseren we met blije gezichten felicitaties en krijgt de Uilenwave gestalte in de kantine.
Laura Maatman is dan 40 minuten, zonder ophouden de bougie in aanval en verdediging geweest, Tessa heeft overal vandaan gescoord, varierend van 1cm afstand tot 7 meter. Iris heeft 8 aanvalsrebounds van het bord gerukt en de fraaiste scoringskansen _laten we zeggen- eeh...gecreëerd, Natalie heeft heupwiegende scores en rebounds bijgedragen, Susanne is zeker op drie ballen gedoken, Elke's enige schot in de wedstrijd was een uitstekend 3tje (met de derde leadchange als gevolg) Lyet draaide een lepe kruipdoor, sluipdoor layup naar binnen (weer een leadchange), Margreet was onze politievrouw met een paar stevige optredens en Laura Hanni leed geen enkele keer balverlies en was rotsvast vanachter de driepuntslijn en de vrijeworplijn.
Dat pregame meal houden we er maar in? Over die uilen-wave ben ik niet zo zeker....
Kaj
Het kwam natuurlijk door het pregame-meal, dat op ons stond te wachten in huize Mensinga te Tiel. (het huis is trouwens te koop, best leuk, frisse woonwijk voor jonge gezinnen, iets voor u?)
Het kwam ook door de onverzettelijkheid, die de laatste weken in ons spel is gekomen. We gaan door, kop omhoog, niet stil meer staan bij het kleine falen van 1 seconde geleden, de lef blijft, er wordt niet geklaagd over hardhandige tegenstanders. (Het wordt geconstateerd en we laten ons niet onbetuigd. Punt.)
De achterstand die we in de eerste periode tegen een iets beter Batouwe opliepen, was een nadeel, geen onoverkomelijk feit. Het verschil liep op tot 9 punten. Wij hadden moeite met scoren, maar verdedigden en reboundden behoorlijk. De laatse score van het kwart was de eerste 3 van Tessa en we stonden 6 achter. Vanaf dat moment is het verschil nooit meer dan 5 geweest, voor welke ploeg dan ook. Een echte wedstrijd met 13 leadchanges. We kropen dichterbij en aan het begin van het 4e kwart stonden we 1 punt voor. 40-39. Voor het laatste kwart is anderhalve kolom nodig op het scoresheet. In de eerste minuut komt Batouwe voor de laatste keer op voorsprong. Het blijft een strijd beide teams missen nog layups en belangrijke vrije worpen, we raken Iris (met 1 enkel) en Margreet (met 5 fouten) kwijt het Bemmelse publiek probeert de Mensinga -clan te overstemmen. Maar Iris en Laura Hanni zijn koel van de vrije worplijn en Margreet en Tessa "silence the crowd" met vitale back-to-back driepunters. In de allerlaatste minuut moeten wij nog 10 vrije worpen nemen (6 raak) Het blijft zinderend
spannend maar uiteindelijk kunnen we Lyet het veld laten bestormen, incasseren we met blije gezichten felicitaties en krijgt de Uilenwave gestalte in de kantine.
Laura Maatman is dan 40 minuten, zonder ophouden de bougie in aanval en verdediging geweest, Tessa heeft overal vandaan gescoord, varierend van 1cm afstand tot 7 meter. Iris heeft 8 aanvalsrebounds van het bord gerukt en de fraaiste scoringskansen _laten we zeggen- eeh...gecreëerd, Natalie heeft heupwiegende scores en rebounds bijgedragen, Susanne is zeker op drie ballen gedoken, Elke's enige schot in de wedstrijd was een uitstekend 3tje (met de derde leadchange als gevolg) Lyet draaide een lepe kruipdoor, sluipdoor layup naar binnen (weer een leadchange), Margreet was onze politievrouw met een paar stevige optredens en Laura Hanni leed geen enkele keer balverlies en was rotsvast vanachter de driepuntslijn en de vrijeworplijn.
Dat pregame meal houden we er maar in? Over die uilen-wave ben ik niet zo zeker....
Kaj
zondag, april 10, 2005
Laatste loodjes
De wedstrijd is nog maar net afgelopen maar ik moet nu echt wat positieve dingen in dit weblog roepen. Later in de week komt het er niet van of ik ben al weer niet helemaal vers in de analyse. Een analyse kan wel wat afstand gebruiken, maar een dampende is ook wel eens goed.
Het eind van het seizoen komt nu snel naderbij. Aan de ene kant is dat jammer, omdat we onszelf de laatste wedstrijden laten zien dat we het niet allemaal voor niks doen. Aan de andere kant is het ook goed. Nummer 24 zit nu net in de archieven en ook die is verloren gegaan. 7 uilen legden het af tegen 9 Jugglers, maar weer was het lang een wedstrijd. 3 minuten voor het eind was het verschil nog maar 8 en de driepunters gingen weer vallen. Omdat dit aan de andere kant ook zo was en we drie kansen op een verdedigingsrebound lieten lopen, werd de eindstand tenslotte 52-66. Jammer, net een beetje te weinig mazzel.
Je kunt altijd zeggen, dat als je perfect had gespeeld, dat je dan waarschijnlijk wel gewonnen had. Als had. Met alle "game slippage", van beide kanten ingecalculeerd, was het de mazzel die de andere kant opviel. We speelden niet beter maar ook niet veel minder dan de Tuksen. en dus ben je een beetje afhankelijk van het momentum.
Het was een wedstrijd van tegenslagen overwinnen en proberen te overwinnen.
De eerste tegenslag kwam per SMS. Margreet ziek. Dat was een tikkie, want we zouden al met slechts 8 spelen, waarvan Charlotte nog met handrem erop omdat ze nog met het tweede aan de slag moest, minder dan tweeëneenhalf uur later. .
Deze tegenslag kwamen we geweldig goed teboven. Iedereen was zeer goed doordrongen van het feit, dat we ons nu niet konden permitteren de eigen agenda te trekken, als het een beetje minder ging. We kunnen niet wisselen op vergissingen, we moeten ons zelf verbeteren, in deze wedstrijd. Goed spel in de eerste periode, bracht ons op een 19-10 voorsprong.
Tegenslag twee viel in de tweede. Iris, die heerste onder de borden (17 rebounds over de hele wedstrijd), zou net haar 10e punt erin gooien, toen ze vol op haar neus werd geraakt. De verwachte vrije worpen bleven tot ieders verbazing uit en de tegenpartij scoorde meteen. 21-15 (het was nog een 3tje ook) Nog een aanval verliep met de helft van de Uilen meer gefocust op Iris' neusbloed, dan op de basket. Na de wissel van Suus op de 5 moet je dan, gehandicapt door het inleveren van 7 cm, 15 kilo en een heleboel ervaring in het spelen op die plek, maar zien dat je de draad weer oppakt. Maar de Jugglers scoorden en wij zochten. Toen volgde tegenslag 3: wat Charlotte het meest vreesde (geblesserd raken bij da1 en vervolgens niet meer kunnen spelen bij haar eigen team) gebeurde: bij een ongelukkige manoevre verzwikte ze de net herstelde enkel. Einde wedstrijd voor Charlotte, na 3 minuten actie.
Zes Uiltjes te gaan en 27 minuten en nog steeds staan we voor.
Het herstellen van deze tegenslag duurde te lang. We vonden de organisatie in de aanval niet meer, kregen nog een paar lullige foutjes tegen -vooral aanvoerder Tessa- en mochten eigenlijk blij zijn, dat het verschil bij rust nog maar 4 was. In de derde periode bleef het zoeken naar de aanval, terwijl we hetverdedigend, en qua balverlies aardig voor mekaar hadden.
Het was mooi geweest als Suus en weer Iris na flagrante fouten naar de vwlijn hadden gemogen, het mocht niet en sommigen onder ons werden boos op de scheidsen en geloofden, dat hun veronderstelde sexuele geaardheid iets met hun beslissingen te maken had. (Wat volgens de coach A: een verkeerde aanname en B: trouwens niet waarschijnlijk was....)
Enfin. Wel gingen de aanvallende remmen weer los in blok 4 maar zoals gezegd werden we onder ons eigen bord weggerebounded. Dus: waren we weer niet slecht, maar wel en door die rebound uiteindelijk ook nog dik, aan de verkeerde kant van de score.
Nog twee te gaan...alle pleisters plakken, alle pilletjes slikken en volgende week.....
Kaj
Het eind van het seizoen komt nu snel naderbij. Aan de ene kant is dat jammer, omdat we onszelf de laatste wedstrijden laten zien dat we het niet allemaal voor niks doen. Aan de andere kant is het ook goed. Nummer 24 zit nu net in de archieven en ook die is verloren gegaan. 7 uilen legden het af tegen 9 Jugglers, maar weer was het lang een wedstrijd. 3 minuten voor het eind was het verschil nog maar 8 en de driepunters gingen weer vallen. Omdat dit aan de andere kant ook zo was en we drie kansen op een verdedigingsrebound lieten lopen, werd de eindstand tenslotte 52-66. Jammer, net een beetje te weinig mazzel.
Je kunt altijd zeggen, dat als je perfect had gespeeld, dat je dan waarschijnlijk wel gewonnen had. Als had. Met alle "game slippage", van beide kanten ingecalculeerd, was het de mazzel die de andere kant opviel. We speelden niet beter maar ook niet veel minder dan de Tuksen. en dus ben je een beetje afhankelijk van het momentum.
Het was een wedstrijd van tegenslagen overwinnen en proberen te overwinnen.
De eerste tegenslag kwam per SMS. Margreet ziek. Dat was een tikkie, want we zouden al met slechts 8 spelen, waarvan Charlotte nog met handrem erop omdat ze nog met het tweede aan de slag moest, minder dan tweeëneenhalf uur later. .
Deze tegenslag kwamen we geweldig goed teboven. Iedereen was zeer goed doordrongen van het feit, dat we ons nu niet konden permitteren de eigen agenda te trekken, als het een beetje minder ging. We kunnen niet wisselen op vergissingen, we moeten ons zelf verbeteren, in deze wedstrijd. Goed spel in de eerste periode, bracht ons op een 19-10 voorsprong.
Tegenslag twee viel in de tweede. Iris, die heerste onder de borden (17 rebounds over de hele wedstrijd), zou net haar 10e punt erin gooien, toen ze vol op haar neus werd geraakt. De verwachte vrije worpen bleven tot ieders verbazing uit en de tegenpartij scoorde meteen. 21-15 (het was nog een 3tje ook) Nog een aanval verliep met de helft van de Uilen meer gefocust op Iris' neusbloed, dan op de basket. Na de wissel van Suus op de 5 moet je dan, gehandicapt door het inleveren van 7 cm, 15 kilo en een heleboel ervaring in het spelen op die plek, maar zien dat je de draad weer oppakt. Maar de Jugglers scoorden en wij zochten. Toen volgde tegenslag 3: wat Charlotte het meest vreesde (geblesserd raken bij da1 en vervolgens niet meer kunnen spelen bij haar eigen team) gebeurde: bij een ongelukkige manoevre verzwikte ze de net herstelde enkel. Einde wedstrijd voor Charlotte, na 3 minuten actie.
Zes Uiltjes te gaan en 27 minuten en nog steeds staan we voor.
Het herstellen van deze tegenslag duurde te lang. We vonden de organisatie in de aanval niet meer, kregen nog een paar lullige foutjes tegen -vooral aanvoerder Tessa- en mochten eigenlijk blij zijn, dat het verschil bij rust nog maar 4 was. In de derde periode bleef het zoeken naar de aanval, terwijl we hetverdedigend, en qua balverlies aardig voor mekaar hadden.
Het was mooi geweest als Suus en weer Iris na flagrante fouten naar de vwlijn hadden gemogen, het mocht niet en sommigen onder ons werden boos op de scheidsen en geloofden, dat hun veronderstelde sexuele geaardheid iets met hun beslissingen te maken had. (Wat volgens de coach A: een verkeerde aanname en B: trouwens niet waarschijnlijk was....)
Enfin. Wel gingen de aanvallende remmen weer los in blok 4 maar zoals gezegd werden we onder ons eigen bord weggerebounded. Dus: waren we weer niet slecht, maar wel en door die rebound uiteindelijk ook nog dik, aan de verkeerde kant van de score.
Nog twee te gaan...alle pleisters plakken, alle pilletjes slikken en volgende week.....
Kaj
vrijdag, april 08, 2005
trots
Allebei de coaches erg trots in terug blik op de nederlaag tegen Binnenland. Geweldige inzet en aanvulacties. Kampioen onder beide baskets verslagen in rebound.
zaterdag, april 02, 2005
De lessen van Ibbenüren
Het team komt wat hechter uit Duitsland. Ook wat wijzer.
In de vitale poulewedstrijd tegen Norderstedt bleek onze zwakte in individueel basketball. Waar we juist erg met de connecties binnen de ploeg bezig zijn geweest, werden we nu verslagen door individueel falen. Soms wijzen we naar de scheidsen, als wij 4 fouten meekrijgen en 21 maken. In dit geval zou dat onterecht zijn. Laten we maar inzien, dat onze concentratie niet bij ons voetenwerk lag, maar in onze handjes. We waren aan het zwijntjes jagen zonder te willen werken om vergissingen af te dwingen.
En aan de andere kant kwamen we slecht door tegen onze directe tegenstanders. Die waren klein, technisch wat apart, maar fanatiek op de voeten. We kregen niet zo heel grote windows of opportunity en gebruikten die slecht.
Moe kwamen we terug, zodat de dinsdagavond niet helemaal bracht wat we erin wilden stoppen.
We hebben wel wat ingehaald op donderdag en vrijdag. Het toernooi van Pasen, de trainingen van deze weken (met de start van de krachttraining olv Jan Arend) en de wedstrijd van vandaag, tegen Binnenland, zijn ons trainingskamp voor de laatste drie wedstrijden van dit seizoen. Voor vandaag hebben we een leerdoel, waarvan de effecten ook voor volgend seizoen bedoeld zijn. Dat bleek uit het gesprekje met het bestuur van Groene Uilen.
Het was prettig te merken, dat ons bestuur van ons houdt en dat we dus door kunnen gaan op de voorwaarden van dit seizoen, dat we proberen om ons weer in te schrijven voor de landelijke competitie. De coaches hebben bijgetekend. Versterken van binnenuit doen we ons elke week, al zijn de gevolgen daarvan pas op langere termijn merkbaar. Versterkingen van buitenaf zijn echter ook wenselijk en zullen mogelijk direct effect hebben. One mountain at a time. Eerst Binnenland maar eens.
Kaj
Kaj
In de vitale poulewedstrijd tegen Norderstedt bleek onze zwakte in individueel basketball. Waar we juist erg met de connecties binnen de ploeg bezig zijn geweest, werden we nu verslagen door individueel falen. Soms wijzen we naar de scheidsen, als wij 4 fouten meekrijgen en 21 maken. In dit geval zou dat onterecht zijn. Laten we maar inzien, dat onze concentratie niet bij ons voetenwerk lag, maar in onze handjes. We waren aan het zwijntjes jagen zonder te willen werken om vergissingen af te dwingen.
En aan de andere kant kwamen we slecht door tegen onze directe tegenstanders. Die waren klein, technisch wat apart, maar fanatiek op de voeten. We kregen niet zo heel grote windows of opportunity en gebruikten die slecht.
Moe kwamen we terug, zodat de dinsdagavond niet helemaal bracht wat we erin wilden stoppen.
We hebben wel wat ingehaald op donderdag en vrijdag. Het toernooi van Pasen, de trainingen van deze weken (met de start van de krachttraining olv Jan Arend) en de wedstrijd van vandaag, tegen Binnenland, zijn ons trainingskamp voor de laatste drie wedstrijden van dit seizoen. Voor vandaag hebben we een leerdoel, waarvan de effecten ook voor volgend seizoen bedoeld zijn. Dat bleek uit het gesprekje met het bestuur van Groene Uilen.
Het was prettig te merken, dat ons bestuur van ons houdt en dat we dus door kunnen gaan op de voorwaarden van dit seizoen, dat we proberen om ons weer in te schrijven voor de landelijke competitie. De coaches hebben bijgetekend. Versterken van binnenuit doen we ons elke week, al zijn de gevolgen daarvan pas op langere termijn merkbaar. Versterkingen van buitenaf zijn echter ook wenselijk en zullen mogelijk direct effect hebben. One mountain at a time. Eerst Binnenland maar eens.
Kaj
Kaj
Abonneren op:
Posts (Atom)