De vrijdagse reis naar dat andere universitaire sportcentrum, in Rotterdam, vroeg om wat zoethoudertjes. Pelle en Lotte hadden helpen bakken en ik vertelde de meiden niet wat er in zat.
De cupcakes werkten in elk geval, want onze "spacing" was heel behoorlijk. We zetten Baros direct met een strakke verdediging op achterstand. Heerlijk, zo'n stroeve vloer. (onze eigen vloeren waren deze week dramatisch glad door vuil) Natalie zorgde voor het leeuwendeel van onze productie vanaf de low post. Van buiten viel er nog niet veel. via 14-2 werd het 24-10.
In het tweede kwart veranderden er twee dingen: een inderhaast opgetrommelde scheidsrechter kwam zijn solo gestarte collega versterken. (dan kunnen er wel eens rare dingen gebeuren, maar deze voelde het uitstekend aan, keek eerst de kat uit de boom "Er is hier een wedstrijd aan de gang, toch..." en vulde zijn plek onopvallend. Beide mannen een dikke pluim.)
Het andere ding was, dat Baros in een 3-2 zone ging staan. Nu kwam het nog meer op onze spacing aan. In het begin zochten we de ruimte nog onder de basket, maar daar verdwaalden we aanvankelijk in het woud van lange armen van de Rotterdamse luchtmacht, die daar niet voor niets stond. Blijkbaar gingen de cakejes toen werken, want we kregen opeens, uit de swing, veel ruimte buiten en na een time out, gevuld met zelfbevestiging: "...ze doen dit om ons een plezier te doen en ze gaan zo wel vallen...." begonnen de eerste bommen dat inderdaad te doen, vallen. Bovendien begonnen onze kleine insidemeiden, Suus en Jorieke met enorme passie (Jo d'r Edesche moeke was kijken) achter de gemiste schoten aan te gaan. De grote meiden heersten onder ons eigen bord. De rust kwam met een verdiende 40-23.
De rest is gauw verteld. Hoewel ook Baros behoorlijk aan het scoren kwam, slaagden we er in onze voorsprong gestaag uit te breiden. We verbaasden ons een beetje, dat de zone bleef staan maar namen dat geschenk dankbaar aan. Noem het maar trading baskets: twee punten van Baros, tegen drie van ons. Vooral Cookie had het vizier weer erg op scherp staan en pafte zes van die dingen binnen. Margreet verving haar trouwens een flinke poos erg goed en was ook twee keer van heel ver succesvol)
Scores: Cookie 29, Natalie 10 (volgens mij twee meer, haar productie was in het begin van de pot ook nauwelijks bij te houden), Jorieke 10, Laura, Margreet en Suus 8 (en voor de krant frauderen we er dan iets bij....) Elke 5, Tessa en Lyet 2 en Ka 1 punt.
De cijfers zijn de laatste tijd lief voor ons: een streak van 4, drie keer achter elkaar 80 plus en los op de tweede plaats. Statistieken maken de helden niet, aldus Oscar (big O) Robertson, de NBA speler met een onoverbrugbare voorsprong op de NBA lijst van all-time triple-doubles (181) Het winnen van Big Games, dat wel! Elke volgende is er eigenlijk één.
zaterdag, januari 27, 2007
maandag, januari 22, 2007
Pay Back Time
Weer kunnen we vaststellen, dat we zijn gegroeid. Opnieuw een revanche na een verloren uitwedstrijd? Overtime was het in oktober en dus zijn we wel aan elkaar gewaagd. Akrides, dat na een sterk begin veel pech heeft gehad met blessures, heeft de ploeg weer redelijk bij elkaar.
Bovendien zijn de Velser dames meteen goed scherp en slaan ze steeds terug, nog voor wij blij kunnen zijn met een score en als we wel op tijd overschakelen, snijden ze dwars door onze zo goed aan hun pressbreak aangepaste press. Onze keepers worden nu verschalkt op snelheid. Het lijkt ook niet uit te maken wie de bal heeft, iedere tegenstander oogt doortastend en vaardig. Regelmatig verkleurt er weer een haartje op mijn hoofd, als we het midden niet weten te houden tegen een drive.
Aan de andere kant van het veld moeten we echt alle stekels uitzetten, om door de harde verdediging heen te komen. Het houdt ons, en de scheidsen scherp. Er wordt meteen veel gefloten, wat de wedstrijd lang maakt. Toch mogen we zeggen, dat we het eerste kwart goed doorkomen. Kleine spurtjes geven ons een 8 punts voorsprong. De manier waarop de scores tot stand komen is ook bemoedigend.
In het tweede kwart worden we wat slordiger, terwijl Akrides juist wat nauwkeuriger wordt. We zetten de press weer op de middenstand en hoewel we er weinig steals mee pakken, geven we ook minder layups weg. Vooral met "gratis" door uilen verstrekte vrije worpen komt Akrides tot 2 punten bij rust: 37-35. Scherp blijven, dus.
Voor ons is dat waarschijnlijk ook goed. De balans tussen zelfvertrouwen en concentratie is in evenwicht. Bij Akrides ook want het verschil groeit in de eerste 5 minuten na rust niet verder dan 5 puntjes. Aan de hand van een scherp spelende Suus en een ontspannen, low profile Cookie springen we dan even naar 9 punten. Van breken is nog geen sprake en Akrides verkleint de marge weer tot 4. 52-48. Dan volgen er twee minuten waarin Cookie weer twee keer het juiste moment voor de drive weet te vinden en een eindelijk relaxte Laura eerst een stopenpoppertje binnenbrengt en daarna het genoegen smaakt haar eigen revanche te kunnen nemen op de weggegeven 3vrije worpen van de eerste helft. Ze doet het perfect en breekt daarmee de laatste weerstand. Het kwart eindigt bij 62-50.
Nog hebben we geen reden om niet tot het uiterste geprikkeld te zijn: twaalf punten is dat niet precies het verschil dat Akrides in de vorige ontmoeting nog goed maakte in het laatste kwart?
Resultaten uit het verleden blijken ook vandaag niets te zeggen over nu: Het is echt gebeurd: De laatste 10 minuten zijn voor het opvijzelen van het doelsaldo. Na opeenvolgende 3tjes van Cookie en Tessa zijn we helemaal los en voor de tweede achtereenvolgende keer hebben we een 50 plus helft. Ook de 89 punten die we uiteindelijk laten noteren zijn een record voor dit seizoen. Laten we echter niet vergeten, hoe zwaar driekwart van de pot was!
Scores: Cookie 25, Suus 16, Natalie en Karin 10, Lyet 8, Tessa 6, Laura 5, Margreet 4, Jorieke en Emily 3. (Elke werkte eerder op de dag bij het tweede aan haar Comeback From Down Under)
Bovendien zijn de Velser dames meteen goed scherp en slaan ze steeds terug, nog voor wij blij kunnen zijn met een score en als we wel op tijd overschakelen, snijden ze dwars door onze zo goed aan hun pressbreak aangepaste press. Onze keepers worden nu verschalkt op snelheid. Het lijkt ook niet uit te maken wie de bal heeft, iedere tegenstander oogt doortastend en vaardig. Regelmatig verkleurt er weer een haartje op mijn hoofd, als we het midden niet weten te houden tegen een drive.
Aan de andere kant van het veld moeten we echt alle stekels uitzetten, om door de harde verdediging heen te komen. Het houdt ons, en de scheidsen scherp. Er wordt meteen veel gefloten, wat de wedstrijd lang maakt. Toch mogen we zeggen, dat we het eerste kwart goed doorkomen. Kleine spurtjes geven ons een 8 punts voorsprong. De manier waarop de scores tot stand komen is ook bemoedigend.
In het tweede kwart worden we wat slordiger, terwijl Akrides juist wat nauwkeuriger wordt. We zetten de press weer op de middenstand en hoewel we er weinig steals mee pakken, geven we ook minder layups weg. Vooral met "gratis" door uilen verstrekte vrije worpen komt Akrides tot 2 punten bij rust: 37-35. Scherp blijven, dus.
Voor ons is dat waarschijnlijk ook goed. De balans tussen zelfvertrouwen en concentratie is in evenwicht. Bij Akrides ook want het verschil groeit in de eerste 5 minuten na rust niet verder dan 5 puntjes. Aan de hand van een scherp spelende Suus en een ontspannen, low profile Cookie springen we dan even naar 9 punten. Van breken is nog geen sprake en Akrides verkleint de marge weer tot 4. 52-48. Dan volgen er twee minuten waarin Cookie weer twee keer het juiste moment voor de drive weet te vinden en een eindelijk relaxte Laura eerst een stopenpoppertje binnenbrengt en daarna het genoegen smaakt haar eigen revanche te kunnen nemen op de weggegeven 3vrije worpen van de eerste helft. Ze doet het perfect en breekt daarmee de laatste weerstand. Het kwart eindigt bij 62-50.
Nog hebben we geen reden om niet tot het uiterste geprikkeld te zijn: twaalf punten is dat niet precies het verschil dat Akrides in de vorige ontmoeting nog goed maakte in het laatste kwart?
Resultaten uit het verleden blijken ook vandaag niets te zeggen over nu: Het is echt gebeurd: De laatste 10 minuten zijn voor het opvijzelen van het doelsaldo. Na opeenvolgende 3tjes van Cookie en Tessa zijn we helemaal los en voor de tweede achtereenvolgende keer hebben we een 50 plus helft. Ook de 89 punten die we uiteindelijk laten noteren zijn een record voor dit seizoen. Laten we echter niet vergeten, hoe zwaar driekwart van de pot was!
Scores: Cookie 25, Suus 16, Natalie en Karin 10, Lyet 8, Tessa 6, Laura 5, Margreet 4, Jorieke en Emily 3. (Elke werkte eerder op de dag bij het tweede aan haar Comeback From Down Under)
Niet langer compleet
Een tegenstandercoach, scheids of andere belangstellende vraagt wel eens: "...en jouw team, ben je compleet?" Dan volgt de gebruikelijke opsomming, waar je je ook mee in kunt dekken tegen slechte resultaten en waar je interessant mee kan doen, als er weer een paar in exotische oorden zitten.
Mijn antwoord zal de rest van dit seizoen "Nee en dat worden we ook niet meer" luiden. Air-Iris doet niet meer mee. En dat is wijs. Maar onwijs jammer.
Mijn antwoord zal de rest van dit seizoen "Nee en dat worden we ook niet meer" luiden. Air-Iris doet niet meer mee. En dat is wijs. Maar onwijs jammer.
maandag, januari 15, 2007
Vertrouwen
De achtervolging op Cangeroes ontwikkelt zich tot een strijd waar de buideldiertjes zelf nog steeds de dans ontspringen en tevreden toe kunnen kijken hoe de naaste achtervolgers steeds weer worden ingehaald. In het wielrennen zou je zeggen, dat de jachtgroep goed samenwerkt en steeds weer andere renners te kop overnemen. Bij basketball betekent dit, dat de kloof steeds groter wordt. Ook wij hebben ons aan deze Cangeroe-pleasing weer schuldig gemaakt.
We hadden een eitje te pellen met onze vriendinnen uit Twente. Wisten we aan het begin van het seizoen nog onvoldoende, dat een wedstrijd 4 kwarten duurt, nu waren we gematigd optimistisch dit Ireen-Wuust-Syndroom te kunnen overwinnen. We hadden Jorieke en Margreet er weer bij, al zouden we de geblesseerde Iris en Laura wel missen.
Aan elkaar gewaagd en met scheidsen die het meteen erg scherp hielden. Zowel Karin als Annemieke liepen vroeg in de eerste helft al tegen hun derde fout aan. Jugglers had, zonder vaste guard, wat moeite hun sweetspots te vinden en miste twee open layups: voordeel 17-14.
In het tweede kwart gingen wij op de oude voet verder, terwijl Jugglers een zware dip doormaakte: van 21-17 stoven we door naar 34-17, in een, ook van onze kant nogal rommelige fase van de wedstrijd. Met die stand konden we ook pauzeren.
Dit keer slaagden we er goed in om onze flow te handhaven. Waar de Jugglers zich aanvallend wisten te herpakken, waren wij aan de andere kant niet te stoppen. Met een zone doe je ons echt een plezier, als we lekker op gang zijn. Iedereen kon heerlijk vrijuit spelen.
Met 5 speelsters in de dubbele cijfers en nog 23 punten van de rest is meteen het verschil duidelijk met de eerste ontmoeting, toen twee speelsters samen 55 punten inbrachten.
Uitslag: 85-50 Cookie 19, Natalie 12, Margreet en Tessa 11, Karin 10, Lyet 7, Emily 8, Suus 6 en Jorieke (met jetlag) 2.
We hadden een eitje te pellen met onze vriendinnen uit Twente. Wisten we aan het begin van het seizoen nog onvoldoende, dat een wedstrijd 4 kwarten duurt, nu waren we gematigd optimistisch dit Ireen-Wuust-Syndroom te kunnen overwinnen. We hadden Jorieke en Margreet er weer bij, al zouden we de geblesseerde Iris en Laura wel missen.
Aan elkaar gewaagd en met scheidsen die het meteen erg scherp hielden. Zowel Karin als Annemieke liepen vroeg in de eerste helft al tegen hun derde fout aan. Jugglers had, zonder vaste guard, wat moeite hun sweetspots te vinden en miste twee open layups: voordeel 17-14.
In het tweede kwart gingen wij op de oude voet verder, terwijl Jugglers een zware dip doormaakte: van 21-17 stoven we door naar 34-17, in een, ook van onze kant nogal rommelige fase van de wedstrijd. Met die stand konden we ook pauzeren.
Dit keer slaagden we er goed in om onze flow te handhaven. Waar de Jugglers zich aanvallend wisten te herpakken, waren wij aan de andere kant niet te stoppen. Met een zone doe je ons echt een plezier, als we lekker op gang zijn. Iedereen kon heerlijk vrijuit spelen.
Met 5 speelsters in de dubbele cijfers en nog 23 punten van de rest is meteen het verschil duidelijk met de eerste ontmoeting, toen twee speelsters samen 55 punten inbrachten.
Uitslag: 85-50 Cookie 19, Natalie 12, Margreet en Tessa 11, Karin 10, Lyet 7, Emily 8, Suus 6 en Jorieke (met jetlag) 2.
maandag, januari 08, 2007
internet-TV
Voor alle belangstellenden: in Groningen bestaat een studenten TV zender op internet. Onze laatste thuiswedstrijd, helaas verloren tegen koploper Cangeroes, is in verslagvorm daarop te zien. i-see.tv
Halverwege
We zijn op de helft van de competitie, met een schamele tien wedstrijden achter de rug. Nummer tien speelden we in de voor ons nieuwe hal in Waalwijk. Er is daar enorm de ruimte, maar toch liggen er 26 meter velden. En dat scheelt, want behalve Charlotte (Zambia) Elke (down under) en Jorieke (gordel van Smaragd) viel ook de uitblinkster van de vorige pot, Margreet uit met een griepje en, nog voor de wedstrijd, ging Laura lelijk door de enkel.
Zoals altijd gaat het echter gewoon om die mensen die er wel zijn. We begonnen gecontroleerd aanvallend, maar wat minder snel dan anders. De snelheid kwam van de kant van WSC, dat met de oudste Kropman over een zuivere pass over de hele beschikte. Optisch leken we steeds de overhand te hebben maar door goede, simpele drives en backdoors en balverlies van onze kant kwam de thuisploeg op een kleine voorsprong: 18-17. In het tweede kwart bleven we gevarieerd aanvallen: Inside vonden Karin en Natalie de ruimte achter de frontende verdedigsters. Van buiten drukte Lyet nadrukkelijk de neus tegen het venster met 8 punten in dit kwart. Het verschil maakten we verdedigend: Kropman kwam iets meer onder druk en verdween ook een behoorlijke poos naar de kant en, heel belangrijk, Karin hield center Balemans op twee punten. Rust met een redelijke marge: 35-28.
Het derde kwart kon wel beter: pas in de zevende minuut ging voor het eerst de bal door de ring, nadat de eerste 12 punten alweer bij het totaal van WSC opgeteld waren. We speelden slordig en gehaast en daarna een poosje geforceerd. Gelukkig konden we, mede dankzij een fraaie driepunter van Emily, nog wel terug komen tot op 1 punt van WSC: 42-41. (een periode van droogte, we verliezen het kwart met 14-6??)
Nadt we in de pauze blijkbaar toch dachten, dat we er waren, moesten we nu nog echt er tegenaan. Het pakte goed uit. Het dekseltje was van de in de ruimte hangende ring af en we bleven het ding nu vinden: (Karin had al voor de wedstrijd geconstateerd, dat ze last had met de orientatie op zo'n "hanging basket". Ik had geprobeerd haar gerust te stellen: "centers hebben daar geen last van; die spelen toch met de rug er naar toe? En bovendien "hanging baskets" is een term uit het tuinier-met-plezier boek. Van die dingen met hanggeraniums". ) Annemiek trad weer echt op als spelverdeelster en nadat de inside-outside balans weer in evenwicht was hersteld, kwamen we met nog zeven minuten te gaan weer langszij (45-46) en eroverheen, met achtereenvolgens tweekeer Ka, tweekeer Lyet en tweekeer Natalie. Zoals dat dan gaat was het laatste verzet gebroken: in de laatste zeven minuten is het 21-2 voor ons.
Scores: Cookie 19, Karin 17, Lyet 13.
De halvaluatie: Tien gespeeld. Thuisrecord 3-1, uitrecord 3-3. Overall: 6-4, gedeeld derde. We zijn, naar het zich laat aanzien, mentaal wat harder geworden en als team een stuk verder. Na een half seizoen weten we beter wat ieders eigen bijdrage kan zijn en vullen we elkaar beter aan. De beste prestaties gaan nog komen....
Zoals altijd gaat het echter gewoon om die mensen die er wel zijn. We begonnen gecontroleerd aanvallend, maar wat minder snel dan anders. De snelheid kwam van de kant van WSC, dat met de oudste Kropman over een zuivere pass over de hele beschikte. Optisch leken we steeds de overhand te hebben maar door goede, simpele drives en backdoors en balverlies van onze kant kwam de thuisploeg op een kleine voorsprong: 18-17. In het tweede kwart bleven we gevarieerd aanvallen: Inside vonden Karin en Natalie de ruimte achter de frontende verdedigsters. Van buiten drukte Lyet nadrukkelijk de neus tegen het venster met 8 punten in dit kwart. Het verschil maakten we verdedigend: Kropman kwam iets meer onder druk en verdween ook een behoorlijke poos naar de kant en, heel belangrijk, Karin hield center Balemans op twee punten. Rust met een redelijke marge: 35-28.
Het derde kwart kon wel beter: pas in de zevende minuut ging voor het eerst de bal door de ring, nadat de eerste 12 punten alweer bij het totaal van WSC opgeteld waren. We speelden slordig en gehaast en daarna een poosje geforceerd. Gelukkig konden we, mede dankzij een fraaie driepunter van Emily, nog wel terug komen tot op 1 punt van WSC: 42-41. (een periode van droogte, we verliezen het kwart met 14-6??)
Nadt we in de pauze blijkbaar toch dachten, dat we er waren, moesten we nu nog echt er tegenaan. Het pakte goed uit. Het dekseltje was van de in de ruimte hangende ring af en we bleven het ding nu vinden: (Karin had al voor de wedstrijd geconstateerd, dat ze last had met de orientatie op zo'n "hanging basket". Ik had geprobeerd haar gerust te stellen: "centers hebben daar geen last van; die spelen toch met de rug er naar toe? En bovendien "hanging baskets" is een term uit het tuinier-met-plezier boek. Van die dingen met hanggeraniums". ) Annemiek trad weer echt op als spelverdeelster en nadat de inside-outside balans weer in evenwicht was hersteld, kwamen we met nog zeven minuten te gaan weer langszij (45-46) en eroverheen, met achtereenvolgens tweekeer Ka, tweekeer Lyet en tweekeer Natalie. Zoals dat dan gaat was het laatste verzet gebroken: in de laatste zeven minuten is het 21-2 voor ons.
Scores: Cookie 19, Karin 17, Lyet 13.
De halvaluatie: Tien gespeeld. Thuisrecord 3-1, uitrecord 3-3. Overall: 6-4, gedeeld derde. We zijn, naar het zich laat aanzien, mentaal wat harder geworden en als team een stuk verder. Na een half seizoen weten we beter wat ieders eigen bijdrage kan zijn en vullen we elkaar beter aan. De beste prestaties gaan nog komen....
Abonneren op:
Posts (Atom)