complex spelletje

Afgelopen weekend brachten de meiden van Moestasj de streak op 8 gewonnen wedstrijden.
En wat wat het begin goed! De spanningsboog klopte precies, het plan werd uitgevoerd, de tegenstander werkte goed mee, het gevoel was er, de ballen vielen en de ongekende tussenstand van 22-0 stond na het eerste kwart op het bord.
Dat het daarna minder gaat is alleen al logisch als je de opsomming bekijkt van wat er goed ging.
Wat de tegenstander doet en of de ballen vallen is allemaal niet direct controleerbaar en wat er met een strakke spanningsboog gebeurt na een succesvol gebruik is ook heel voorstelbaar.
Periode 2 ging met 5 punten verschil naar HSVB u22. En hoe kom je dan de tweede helft weer aan je beginnersgeest en haal je weer al het mogelijke uit je ubuntu? En hoe kun je dan tevreden zijn over de wedstrijd als je het eerste kwart als maat neemt?
We deden het en dat was dus eigenlijk de grootste overwinning: doorspelen als gewone stervelingen en winnen. Voor de 8ste keer op rij. Een felicitatie waard maar dat is ook de trainingsinzet op een doordeweekse inzet, de wil om en partijtje of een schietwedstrijdje te winnen en de manier waarop iedereen vervolgens weer tot winnaar wordt gemaakt.
We gaan de competitie net zo uitspelen, als sterfelijke, sociale en wilskrachtige wezens, die het samen doen uit liefde voor een complex maar o zo leuk spelletje.

Talent hebben of talent zijn; dat is de kwestie

Ik ben tegen verspilling van talent. Dat voorop. Maar god wat is dat lastig. Je kind wordt geselecteerd voor de talentopleiding en is dat dan niet teveel? Omdat ik dat kind van je ook een beetje ken en ook graag wil dat het met basketball goed gaat, krijg ik dat probleem niet goed uit mijn hoofd.
Het begint bij mij eigen perspectief: Elke dag basketballen? Deed ik. Had ik graag gewild dat dat op school had gekund? Jawel. Had ik dat kunnen combineren met leren? Vast wel. Was ik ervoor in aanmerking gekomen? Beslist niet. In elk geval niet voor mijn 17e.
Daar signaleer ik ook een breed risico, dat verder gaat dan mijn eigen perspectief: we kiezen al te vroeg richting op de middelbare school, we kiezen al te vroeg een studierichting. Onze hersens zijn nog niet klaar als we 18-20 zijn. Wat zegt dat over je 14e?
Aan de andere kant als je echt wat wilt, vertrekt de trein naar de 10.000 uur nu. Als die weg is haal je hem nooit meer in. Waarschijnlijk ook niet, als je later coach zou willen worden, want zo'n systeem heeft de neiging de buitenwereld uit te sluiten.
Is elke dag basketballen teveel voor het lijf? Nou dat hoeft niet: de infrastructuur voor zo'n LOOTsysteem vraagt ook om artsen en fysiotherapeuten, die een belangrijk deel van hun taak bij de opgroeiende kinderen zullen hebben liggen. Zijn die er ook echt? Of komt alles op het levensfasebewuste oog van die fulltime coaches (minstens 1 fte per LOOTschool! Reken maar uit: voor de wekelijkse training in de zaal staat al 10 uur. Met voorbereiding is dat 15. Reken voor coordinatie en administratie ook nog maar eens rustig 3 uur en dan heb je nog oudercontacten - vergadertijd met de school - en niet in de laatste plaats de contacten met de deelnemers zelf en hun prestaties bij hun eigen team. Daar ga je natuurlijk ook wekelijks kijken (misschien kun je wat combineren: zeg eens 6 uur) en ten slotte heb je nog de wedstrijden van het rayonteam en de trainingen in het weekend. Reistijden niet meegerekend: de coach haalt het niet in 40 uur. (en krijgt zij dat?)
De ideale situatie zou natuurlijk zijn dat de clubs helemaal uit het systeem verdwijnen. Daar ben ik wel voor. Zeer voor zelfs: organiseer de hele competitie als scholencompetitie. Elke school zijn eigen basketballcoach, die dan ook nog tijd over houdt voor een eigen vak: bij voorkeur muziek of kunst, want anders wordt het weer zo'n gymnastiekding.
De ideale situatie ligt er nog niet. Pro is het vrij zijn in de avonden - contra is de vrijstelling voor bepaalde vakken, waardoor de topsporter van straks ook al dreigt te verzanden in een peilloze diepte van specialisatie.
Pro is het gezamenlijke doelgerichte van de sport, die ook op andere gebieden z'n uitstraling niet zal missen - contra dan weer de enorme verdunning van loyaliteiten: het eigen team - de schoolklas - de vrienden.
Lastig lastig.
Zullen we maar in elk geval afspreken dat het bij talentontwikkeling draait om wie het talent is en niet wat het talent is?
En dat we mijn spel erbij gaan gebruiken, dat ook.

give & go

Op de international page van de UK stond op 3 februari een alarmerend stuk. Buitenlandse studenten zijn op elkaar aangewezen. Nederlandse studenten kan het niets schelen of Ilya, George, Kim, Chiara of Eeva goed terecht komen in Groningen. En dat is niet goed:
Geen integratie, geen meerwaarde, onvoldoende internationalisering en geen goeie reviews die onze ranking in de internationale Universiteitscompetities opkrikken.

Alarmbel: “We doen er alles aan om allerlei activiteiten te ontplooien! En het wil maar niet lukken: Groninger studenten willen geen mentor worden en als ze de buitenlandse concullega’s al eens een keertje mee nemen de stad in, switchen ze bij het eerste biertje weer naar Nederlands!
En wat we ook maar organiseren: bijeenkomsten, party’s, borrels. Het helpt niet!”

Sport, zei iemand zachtjes. Sport! Nu wat harder en met iets meer nadruk.
HALLO!!! SPORT!!!!
Heb ik de aandacht? Dank!

Integratie en samenwerking hoef je niet te zoeken. Dat zijn wenselijke bijproducten van gezamenlijke inspanning met een gemeenschappelijk doel. Sport levert alles wat die arme , onaangepaste en onwelkome studenten nodig hebben.

Onwelkom? Ik kijk met heel veel plezier terug op en vooruit naar de inbreng van alle Spanjaarden, Schotten, Deensen, Slowaken, Perzen, Amerikanen, Italianen en Finsen op ons pad. Er is gezweet en gesmeed. Inspiratie en integratie. Rennen doet wennen. Een gezamenlijk doel en daar moet een bal in.

Separate Worlds? De wereld is klein - de sporten zijn groot.
Taalbarrière? De verbondenheid die je met iemand voelt, als je met die persoon een mooie give & go loopt, bij een lekkere voorzet, bij een yell na een overwinning, is vele malen groter dan na het gemiddelde gesprek van een half uur bij borrelnoten en bier.

Sport dus, besloot hij.

Een goed weekend

Donderdag hebben de meiden van Moestasj tegen Uilen 2 gespeeld. Dat was nuttig en leuk. De eerste helft kon de tweedeklasserkoploper de hoofdklasselantaarndrager nog bijhouden maar in de tweede helft (oefenwedstrijdje immers: gewoon zoveel timeouts als je wil en een korte pauze ergens in het midden) werd het gat wat groter. Leuk om te zien hoe oud pinga Linda speelt. Pittig en creatief, nog best Moessie-achtig en goed renderend.
Maar ook mijn meiden lijken er van op te leven. De druk is overal hoger zowel bij het geven, als bij het aannemen van een pass. Je kunt je niet zoveel permitteren aan fouten en ook weer wel want het is immers oefenen.
Lekker dus. De warming up zaterdag was ook lekker, dus tweedeklaslantaarndrager Arrows mocht geen probleem zijn. Nou: het probleem waren we aanvankelijk zelf: zo goed warmgelopen en zo onklaar beginnen? 6-4 was het voor Arrows na 4 minuten en de eerste time out was ook al achter de rug, voordat er echt wat gespeeld werd. De eerste tien punten waren allemaal eenpersoons Toyascores.
Ook het tweede kwart was matig. In elk geval kwam iedereen nu in het spel voor maar de goede schoten vielen nog helemaal niet. Rust 27(??)- 18. Voor het goede gevoel van de wedstrijd moeten we echt naar het derde kwart.
Daarin werd op Moestasj's eigen wijze het verschil gemaakt: press-boem 53-24.
Ondertussen moge duidelijk zijn dat we op de hele wedstrijd niet bovenmatig trots waren. We waren ook ontevreden en omdat het nooit leuk is om op jezelf ontevreden te zijn, waren we dat ook op de scheidsen. En dat terwijl die ene toch maar mooi als in the Matrix achterwaarts onder de bal doordook en ons daarmee een assist en een score faciliteerde.
En waarom was het dan toch een goed weekend? Omdat wij wel wonnen (uiteindfelijk met 65-30) en alle investeringen van de coach in de opleiding van de speelsters van Scylla weer eens rendement opleverden: Scylla pakte HSV en wij liepen lekker weer twee punten uit.
Scoorde Toya nog meer dan 10 op rij for starters? Ja hoor haar productie beliep 16 punten. 18 punten waren er voor onze kleine zeemeermin Femke, 10 voor Denise, 6 voor Marlies en voor Marjo, 3 voor Lycke, 4 voor Saskia, die de meeste van haar goede schoten net uit de ring zag draaien (ik zeg nadrukkelijk de meeste...er was er ook eentje bij......) en dat laatste gold vooral voor Charlotte. Niets aan te merken op de keuze maar toch wat weinig hulp van boven. 2 punten.
Volgende week hebben wij niks, twerijl de concurrenten elkaar weer mogen kwellen. We zien uit naar weer een goed weekend.