oude wijze fan

Afgelopen zondag was de allereerste wedstrijd waar ik bij betrokken was, die ik niet op de een of andere manier met mijn vader heb gedeeld. Ik vroeg hem of ik even weg mocht, weg van het ziekenhuisbed, waar hij met een dubbele longontsteking ligt te worstelen, om te coachen. "Neu, niet doen", deed hij. 'Helpt toch niet", grapte hij er achteraan. "Je weet toch hoe ik daar over denk, Pap? Het gaat toch in de eerste plaats om de manier waarop?" Daarop maakte hij zijn gebaar van "perfect", een cirkeltje van duim en wijsvinger. Toen ik echt ging vroeg hij nog: "is er nog kans, dat jullie uit die onderste regionen komen?" Onderste regionen is echt een uitdrukking voor hem. "Tuurlijk, Pap. Dan is dit wel een cruciale wedstrijd" Het was goed.
In de rust, bij een achterstand van 12 punten, heb ik verteld wat hij had gezegd. Wat mooi zou het zijn als ik met een succesverhaaltje in de ziekenhuiskamer terug kon keren.
En zowaar: wat begonnen de meiden veel beter te spelen. Nauwkeuriger, aandachtiger. De helft van de achterstand was na het derde kwart ingelopen en de rest volgde snel. Maar helaas. Niet alle beschermengelen waren gemobiliseerd. Echt voorkomen lukte ons steeds niet.
De Uilen mochten aanspraak maken op het beste van het spel maar de beste wint niet altijd. Het kwartje viel net de andere kant op. Laura was fantastisch maar aan de vrije worplijn was haar geluk ook net op, net als dat van Fre, die de rebound pakte maar de bal er net overheen legde....in de handen van Karin, die precies de goede ruimte had veroverd en nu onze eerste voorsprong -en misschien wel de beslissende- in handen had. Het mocht niet zo. Er was 1 persoon in de hele zaal, die iets illegaals waarnam.
In de laatste minuut vallen de vrije worpen van Boxtel wel.
Ik keer terug in het ziekenhuis. Geen tijd voor een relaas, want we wisselen meteen de wacht. Mijn vader kijkt nog even televisie. Een goed teken. Sport. De FC wint. Ron Jans komt in beeld. Mijn moeder keert zich naar mij: "Dat vinden we ook altijd zo'n aardige coach. Dan moeten we altijd aan jou denken."
De TV gaat uit. Er komt, onverwacht, nog bezoek. Bloemetjes van Schiermonnikoog moeten in het water. Als ik weer de kamer ik kom raakt alles in en stroomversnelling en valt ook zijn kwartje de verkeerde kant op.
Deze keer geen "Nog een beetje succes gehad met de meiden?"
Zijn goedkeuring hoef ik niet meer weg te dragen.

Va-banque

Niets te verliezen, alles te winnen, was het credo tegen Cangeroes. Goed dat de meiden nog maar kort geleden de mannen hadden aangemoedigd in Utrecht, want het vinden van deze hal blijft van overheidswege lastig.
Va-banque spel in de eerste helft leverde een lust voor het oog. Hard werkende Uilen, die brutaal het heft in handen namen en de koploper het hele veld over sleurden. Beweging aan de buitenkant was soepel en continu. Op de juiste momenten kwam een drive of een pass naar binnen en als het daar te vol werd, was het aanbod aan de buitenkant prima. 41 punten bij de rust en 9 punten voorsprong.
En dan is een pauze natuurlijk lang genoeg om weer na te gaan denken, om het opgebouwde vermogen te gaan koesteren. Opeens is er wel weer wat te verliezen. En wat te winnen voor de Cangeroes. Die voerden de pressie op en dat deden ze meestal goed. De opgevoerde hardheid was eigenlijk meestal geen fout te noemen....maar twee, laten we zeggen 49% fouten zijn samen wel 98 en daar heeft de speelster met de bal het zwaarder mee, dan als het een duidelijke fout was geweest. De scheidsrechters valt dan eigenlijk niets kwalijk te nemen. Of je slikt de toegenomen hardheid en laat je niet kennen of je zorgt, dat je traps vermijdt en je speelt zelf gewoon ook wat harder.
We wisten, dat we dat konden doen, maar we hadden ook al onze felheid en fanatisme nodig om in de wedstrijd te blijven, dus hou je hoofd maar eens koel.
Het scoren ging moeizaam ook doordat we de vaste waarden: beweging, rust, geduld en de juiste persoon op de juiste plaats wat loslieten. Waar Laura, Femke en Karin bovengemiddeld hard werden aan gepakt, waren ze moeilijker in gevaarlijke positie te krijgen. Er werd een zware wissel op de anderen getrokken en na het derde kwart waren de ploegen weer in evenwicht. Omdat de Utrechtse guard ook nog eens perfect van achter de driepuntslijn was en inside enorm veel gevaar werd gesticht door de kleinste Kauffmann, had Cageroes net het houvast om met voorsprong de laatste 2 minuten in te gaan: met 1.50 op de klok werd het verschil 4 punten en toen Marije Kauffmann daar een driepunter op liet volgen, restte ons alleen nog het bewuste foutenfestival. Het verschil van twaalf punten was geflatteerd. 67-55.
Twee keer in de wedstrijd stonden de Uilen ook zover voor. Na het eerste kwart en ook nog begin derde. Ook al hebben we daan daarna nog maar 11 punten gemaakt, we kijken toch terug op een geslaagde pot. We gaan met zelfvertrouwen naar de volgende. Waarschijnlijk ook hard en daar hebben we nu een goed training voor gehad, die we van de week nog eens dunnetjes over gaan doen..
De punten zijn wat chaotisch genoteerd, maar Femke en Laura scoorden in elk geval in de dubbele cijfers.

tik, tik: center

Met frisse zin en vol dadendrang staan we thuis tegenover Probuild 2. Door Probuild zijn we vorige keer onder de borden verpletterd en de trainingen hebben dan ook in het teken gestaan van actief rebounden. Daarnaast richten we ons in de aanval op bereikbaarheid voor passes. In de perimeter betekent dit aandachtig screenen en veel bewegen; inside juist positie houden en anticiperen op de volgende pass. We missen te veel krijgen de schoten en toch ook de rebounds overal vandaan flink om de oren. na het eerste kwart is het 13-24 en uit de cijfers lijkt een forse nederlaag onvermijdelijk. Het beeld van de wedstrijd is echter anders en in tegenstelling tot vorige wedstrijd blijven we in onszelf geloven. Laura van buiten en Karin van de vrije worplijn houden ons goed in de race en deze keer draagt iedereen haar steentje bij. We lopen 5 punten in en gaan rusten met 36-30 achter. In het derde kwart laten we ons van de allerbeste kant zien. Vrijwel geen rebounds tegen en het om het hoekje aanspelen van de center levert nu ook rechtstreeks punten op. Het helpt, dat de grote meiden van de tegenpartij al flink in foutenlast zitten, maar de hegemonie van Karin in de bucket is indrukwekkend. Voor elke tik tik center worden we beloond met een score en soms een bonus. Laura heeft een heel goede dag van achter de driepuntslijn en Carian geeft ons wat scores die de ruimte voor Karin weer groter maken. Heel goed is, dat we tweede helft bijna geen balverlies lijden. Lotte Nijenhuis blijft voor iedereen lastig te stoppen, over rechts, maar de overige speelsters van Probuild komen droog te staan. Met 7 punten voor gaan we het laatste kwart in. We lopen ook nog weg naar maximaal 11 punten maar vallen daarna een beetje stil. Femke haalt haar 5e fout maar ook met Laura op de 1 houden we het rustig genoeg om de punten in Groningen te houden. We zijn erg blij, ook voor Lyet, die de winst vast nog wel ergens in de koffer heeft gepropt.
De cijfers liegen ook niet: Reboundend, in de verhouding turnover/steal, en qua schotpercentage zitten we goed. Een rendement van bij 0.8 zal niet iedereen wat zeggen, voor ons is dat een goed cijfer. Het voelt als een 8!
Karin 18 punten en 13 rebounds, Laura 13 punten (3op6 3pts), Carian 9, Femke 7 en Suus (afgelopen donderdag zei de coach: "ik heb afbericht van Susanne..". het team: " wie is dat? Kennen we die?" ) pakt 7 punten mee en 8 rebounds.
Hebben we het licht nu gezien met die aanvallende focus? We zien het wel.

Baros uit en dan het terrein nog af

Coach is laat met z'n verhaal over uit op Woudestein. We hadden de begintijd niet helemaal scherp en hingen misschien iets te lang. We verzuimden afstand te nemen toen dat nog kon en gaandeweg brachten we weer eens het beste in de tegenstander naar boven. Resultaat: een regelmatige nederlaag, keurig verdeeld over alle vier de perioden. Respect voor de Rotterdamse mix van ervaring en aanstormend talent. Ze waren niet veel beter maar ze speelden wel veel beter. Onze verwachtingen overstegen het resultaat. Laura, Femke en Karin waren op hun normale niveau, zonder daar erg bovenuit te stijgen en zonder echt als sleper te fungeren in de havenstad. Pluspunten: de minuutjes van Tessa, voor het eerst sinds een jaar. Ander pluspunt: het is de druppel die de meiden in de week bij elkaar aan tafel brengt. De lucht klaart op en we kunnen weer verder.
Vinden van de ingang lukt ons zo langzamerhand op het Rotterdamse Sportcentrum. Maar tussen deur en tram staan vele hekken in de weg. En ook onduidelijkheid, die niet is te verklaren, maar die des avonds komt wanneer het donker wordt.