#WETOO

#wetoo 

Hebt u ook zo genoten van de winterspelen? Af en toe een uurtje vrij genomen, zoveel mogelijk gezien? Ik wel. En zit u dan aan het eind van die spelen ook -plaatsvervangend- lekkerder in uw vel? Ik wel.

Behalve dat er altijd iets in mijn lijf gebeurt als ik die schaatsbewegingen zie, knapte ik dit keer vooral op van alle beelden van ontlading en verbondenheid. Tranen, knuffels, armen om schouders. En dat allemaal in deze tijd.

Als betrokken sportcoach heb ik de laatste maanden regelmatig discussies gehad met collega’s en oud spelers over wat kon en kan als uitingen van betrokkenheid. Er zijn nu duidelijke grenzen, natuurlijk. Maar hoe zijn die zo duidelijk geworden? Is alle schade schande? 

In elk geval hebben we met z’n allen kunnen vaststellen, dat lichamelijk contact in de sport heel vaak mooi is:

Ireen Wüst die eerst helemaal in een anders zo rustige -maar plotseling knotsgekke kikker geworden-Tijssen klimt en dan niet bij ouders en vriendin kan komen om zich in hun armen te storten. 

Ter Mors met de arm om huilende Schulting heen, die dan weer een beetje blij wordt en een helmknuffeltje terug geeft. 

De samenhang in de vrouwenachtervolgingsploeg, waar van Beek zich ontfermt over haar ploeggenoot, die zich opeens bewust is van haar laatste Olympische meters. 

We zouden er een heel feel good filmpje van kunnen maken, ook met allemanal voorbeelden met huggende  mannen en dat verplicht draaien op Blue Monday, bijvoorbeeld. 

Verplicht? Nou ja. Maar alle gekheid op een stokje: Er is onderzoek gedaan bij (mannen) sportteams op het hoogste niveau, waaruit blijkt dat die ploegen die elkaar meer aanraken, ook beter presteren. 

Ik vind dat geen gekke uitkomst. Er gaat duidelijk een positieve werking uit van aanraken. Hoe dichtbij kun je zijn? De Japanse vrouwen hebben -vaker dan de Nederlandse- structureel, elke week met elkaar gecommuniceerd door elkaar aan te raken. Het is natuurlijk ook heel moeilijk om niet iets positiefs mee te geven in een aanmoediging of vriendschappelijke omhelzing, een schouderklopje of een high-five. 

We hebben de voorbeelden weer helder voor ogen. En die werken aanstekelijk. Dus hoe gek is het dan om -in goed vertrouwen- te zeggen: #wetoo?

Esmee's

Een meisje dat studeert en Esmé heet, en goed kan schaatsen, is de ACLO-topsportster van het jaar geworden. Ze gaat haar prijs, 200 euro, gebruiken om een paar keer op en neer te rijden naar Thialf. Dat kost zomaar 30 euro per keer. Maar in Thialf gebeurt het.

Een ander meisje dat studeert en Esmee heet en best lekker heeft geschaatst heeft een andere prijs gewonnen. Behalve een glimmende medaille ook een prijzenbedrag van een dikke 20.000 euro. Zij gaat dat gebruiken om vanuit Amsterdam naar Kardinge op en neer te blijven rijden, als haar studie farmacie – aan de VU- dat toelaat. Want op Kardinge gebeurt het.

Groningen staat er mooi op. Of kan het nog mooier? Ik wou de overpeinzingen en bespiegelingen over al deze prijzen, de namen, de plekken en het studeren deze keer maar eens aan de lezer overlaten en wens daarmee veel plezier.