"Je gaat zeker wel met vertrouwen die Pomotiedivisie in?" ,z ei coach Anjo Mekel, vooraf aan de oefenwedstrijd tussen Uilen1 en Tudo1.
Jawel was mijn antwoord en na afloop van de eerste helft wist ik dat nog zekerder. Van tevoren zeiden we tevreden te zijn X als we onszelf, elkaar niet kwijtraakten. Dat we als team wat zouden leren.
Het ging boven verwachting goed. We speelden principieel: bestreden alle layups, gaven weinig schoten weg en werkten hard in de rebound. (OK, niet hard genoeg maar daar waren we het ook allemaal overeens en dat hebben we dus geleerd...) We joegen aan de andere kant op layups, creerden vrije schoten en reboundden ook onder de Tudobasket heel behoorlijk.
Voor de rust durfden we zelfs te doen alsof we aggressief gingen pressen, met een reeks steals tot gevolg. Een alleszins acceptabele 34-41 op het scorebord.
Ok, en dan de tweede helft. Om principieel te blijven spelen hebben we nog wat meer inhoud nodig, zo blijkt en na een helft op onze tenen gelopen te hebben, kunnen we nu niet alle schoten meer onder druk zetten, sluipen er wat slordigheden in de organisatie en gaan er wel meer dingen fout. De koek is op. Aan ons om daar wat mee te doen. Maar vertrouwen? Jazeker wel.
maandag, september 25, 2006
zondag, september 17, 2006
U20
Ik denk nog steeds aan duikboten maar U20 is een leeftijdscategorie bij Basketball.
Vanmiddag speelden we tegen het grotendeels nieuwe Tudo team waarmee coaches Addie vd Stam en Frans Maste de landelijke competitie in gaan.
Het was een leuke ploeg, die de veel ervarener Uilen geen moment makkelijk in het spel liet komen. Goed voor ons.
Tudo had duidelijk meer aan verdedigen gedaan, Uilen meer aan een aanvalsopzet.
We kwamen meteen 15-5 achter door erg slordig met de goede kansen om te springen. Het beeld van de wedstrijd is meteen gegeven als we opmerken, dat we nog in het eerste kwart weer helemaal terug en zelfs voor kwamen met 20-18. Het ging steeds op en neer, wij unanswered points en dan zij weer een streakje.
We pressten af en toe heel goed, vulden elkaar goed aan in de rotatie, we speelden in de eerste helft heel aardige collectieve aanvallen ( die niet allemaal tot scores, maar wel vaak tot goede pogingen leidden) , we konden ook redelijk improviseren, als iemand haar tegenstandster versloeg en we hadden er meestal goed tempo in en ook daarmee schiepen we goede mogelijkheden. Het lijkt alsof we ook conditioneel al wat verder zijn dan ik dacht, zeker in het licht van de beperkte nadruk die daarop heeft gelegen.
Maar ook gaat er nog erg veel fout en dat is de reden waarom we nergens echt los kunnen komen van de (upgraded) juniorenploeg.
Behalve de felle tegenstand, kan ik vier redenen verzinnen waarom dingen (nog) foutgaan:
gebrek aan timing in techniek en tactiek (logisch), gebrek aan balans ( we schoten relatief weinig van afstand en daardoor was het juist weer vrij vol in de paint) gebrek aan kennis (moeten we gaandeweg, maar snel oplossen) en gebrek aan concentratie. Speciaal op het afmaken van pass of schot zullen we nog flink moeten trainen. Cookie schoot nog weinig van buiten maar oefende dan ook het aanvoerderschap. Iris en Karin waren nadrukkelijker aanwezig onder de basket dan we hadden durven hopen tegen supertalent Rianne de Roos. (Ja ook van haar heb ik de papa training mogen geven...) Charlotte was behoorlijk op schot maar nog wat zwakjes op de pass, als ze onder druk werd gezet, net als Lyet. Vooral een kwestie van timing. Tessa was enerzijds goed aan het verdedigen maar werd ook nogal vaak op handtastelijkheden betrapt. Elke schoot en passte vaak goed maar lang niet altijd. Margreet was zoals altijd heel actief in de break en had een paar bevrijdende drives en steals. Scores zijn niet bijgehouden, iedereen droeg bij, ook in het missen...Eindstand 69-61. Hee, en meestal winnen we niet van de junioren. We worden vast goed dit seizoen.
Vanmiddag speelden we tegen het grotendeels nieuwe Tudo team waarmee coaches Addie vd Stam en Frans Maste de landelijke competitie in gaan.
Het was een leuke ploeg, die de veel ervarener Uilen geen moment makkelijk in het spel liet komen. Goed voor ons.
Tudo had duidelijk meer aan verdedigen gedaan, Uilen meer aan een aanvalsopzet.
We kwamen meteen 15-5 achter door erg slordig met de goede kansen om te springen. Het beeld van de wedstrijd is meteen gegeven als we opmerken, dat we nog in het eerste kwart weer helemaal terug en zelfs voor kwamen met 20-18. Het ging steeds op en neer, wij unanswered points en dan zij weer een streakje.
We pressten af en toe heel goed, vulden elkaar goed aan in de rotatie, we speelden in de eerste helft heel aardige collectieve aanvallen ( die niet allemaal tot scores, maar wel vaak tot goede pogingen leidden) , we konden ook redelijk improviseren, als iemand haar tegenstandster versloeg en we hadden er meestal goed tempo in en ook daarmee schiepen we goede mogelijkheden. Het lijkt alsof we ook conditioneel al wat verder zijn dan ik dacht, zeker in het licht van de beperkte nadruk die daarop heeft gelegen.
Maar ook gaat er nog erg veel fout en dat is de reden waarom we nergens echt los kunnen komen van de (upgraded) juniorenploeg.
Behalve de felle tegenstand, kan ik vier redenen verzinnen waarom dingen (nog) foutgaan:
gebrek aan timing in techniek en tactiek (logisch), gebrek aan balans ( we schoten relatief weinig van afstand en daardoor was het juist weer vrij vol in de paint) gebrek aan kennis (moeten we gaandeweg, maar snel oplossen) en gebrek aan concentratie. Speciaal op het afmaken van pass of schot zullen we nog flink moeten trainen. Cookie schoot nog weinig van buiten maar oefende dan ook het aanvoerderschap. Iris en Karin waren nadrukkelijker aanwezig onder de basket dan we hadden durven hopen tegen supertalent Rianne de Roos. (Ja ook van haar heb ik de papa training mogen geven...) Charlotte was behoorlijk op schot maar nog wat zwakjes op de pass, als ze onder druk werd gezet, net als Lyet. Vooral een kwestie van timing. Tessa was enerzijds goed aan het verdedigen maar werd ook nogal vaak op handtastelijkheden betrapt. Elke schoot en passte vaak goed maar lang niet altijd. Margreet was zoals altijd heel actief in de break en had een paar bevrijdende drives en steals. Scores zijn niet bijgehouden, iedereen droeg bij, ook in het missen...Eindstand 69-61. Hee, en meestal winnen we niet van de junioren. We worden vast goed dit seizoen.
No more Macattack
Net Supersize Me weer gezien. Man eet maand alleen maar bij MacDonald en wordt erg ongezond in die tijd. Het is maar goed, dat een van de uitkomsten van de teambespreking het afschaffen was van de tweewekelijkse Macatttack op de terugweg.
Ik zou kunnen zeggen, dat dit team al zwaar aan de salades was, maar dan zou ik liegen en trouwens, zelfs die schijnen een flinke calorische waarde te hebben.
Dus zoeken we nu een biologische fruitzaak als sponsor! Ik weet nog dat BC Markt Utrecht aan de eredivisie meedeed, dus zo gek is dat helemaal niet: u verzorgt 10 keer een riant fruitpakket (wortels mogen ook) voor een persoon of 14 en wij dragen u op handen. En op onze rug.
Ik zou kunnen zeggen, dat dit team al zwaar aan de salades was, maar dan zou ik liegen en trouwens, zelfs die schijnen een flinke calorische waarde te hebben.
Dus zoeken we nu een biologische fruitzaak als sponsor! Ik weet nog dat BC Markt Utrecht aan de eredivisie meedeed, dus zo gek is dat helemaal niet: u verzorgt 10 keer een riant fruitpakket (wortels mogen ook) voor een persoon of 14 en wij dragen u op handen. En op onze rug.
vrijdag, september 08, 2006
Een bal met een piemel
Continu innoveren, moetn ze ook bij Spalding denken. En net op tijd, mag ik wel zeggen. Van de vorige lading nieuwe ballen liep een stel te snel leeg, daarvoor waren ze bijna niet rond te krijgen, en bij de allerlaatste bevoorrading is er een probleem met het vast blijven zitten van de stukjes leer-fineer die ons het lekkere gevoel geven. (Bijna iedereen, die ik heb gecoacht is dat met mij eens: Spalding grain is het lekkerst aan de handen. De bal moet een maand of twee tot twaalf oud zijn, daarvoor is het niks en daarna gaat het langzaam bergaf, maar andere ballen... nee, net niet meestal. Een uitzondering was de overwegend uit de Veenkolonien afkomstige groep Moestasjers van een paar jaar geleden. Voor hen heb ik nog jaren een laatste Molten SB 77 bewaard......Zij zwoeren daarbij.) Maar toch; het gaf te denken. Moest het Sportcentrum maar eens over op een ander merk? En dan slaat Spalding toe met een hartverwarmende innovatie. De Infusion vrouwenbal. Deze kun je, als je hem iets te hard vind of te zacht, ter plekke aanpassen aan je wensen. Zonder tussen komst van een ballenpomp. De bal heeft een extra ventiel, dat je kunt ontsluiten met je nagel en dat dan opeens een minipompje bloot geeft. Het is wel een beetje of je de staat van opgewondenheid van de bal manipuleert.... Ideaal voor scheidsrechters. Het moeten toch eigenlijk wel mannelijke scheidsrechters zijn, want niet elke duimnagel is helemaal robuust genoeg....
maandag, september 04, 2006
dilemma
Help even denken, allemaal. Ik heb al eens geschreven over de Positive Coaching Alliance. Daar werd ik deze zomer door gevraagd commentaar te leveren op de volgende gebeurtenis, die beschreven is in Sports Illustrated:
Er is een kampioenswedstrijd in een Baseball-little league, een competitie voor 9-10 jaar oude honkballertjes, ergens in Utah.
Game is on the line. "Yankees" staan 1 punt voor, laatste slagbeurt voor "Red Sox". Nog 1 nul nodig. Aan slag een van de beste slagmensen. De coach gaat tactisch coachen en geeft deze jongen een "walk" (opzettelijk 4 wijd en de slagman mag gratis doorlopen naar het eerste honk) Dit is een heel gebruikelijke taktiek en ongeveer even eervol als bij basketball een box&one, waarbij jij die ene bent. De ellende is echter gelegen in de opstelling van de Red Sox. Nu is aan slag een jongetje dat Romney heet en net ongeveer genezen is van kanker en eigenlijk alleen om sociale redenen mee mag doen. Hij wordt uitgegooid en nu is de geurde goar.
Begrijpt u het een beetje? De vraag is nu: kan dit? En zo ja, waarom en zo nee waarom niet? Respect voor elke deelnemer bestaat alleen bij het serieus nemen van elke tegenstander? Onsportief, want de coach wist van de moeilijkheden van Romney?
Commentaar van Romney zelf, na afloop: "I'm gonna work on my batting, so maybe next year, I 'll be the one who gets the walk." Over hem hoeven we niet in te zitten, dus: Kanker overwonnen en klaar voor de volgende uitdaging.
Er is een kampioenswedstrijd in een Baseball-little league, een competitie voor 9-10 jaar oude honkballertjes, ergens in Utah.
Game is on the line. "Yankees" staan 1 punt voor, laatste slagbeurt voor "Red Sox". Nog 1 nul nodig. Aan slag een van de beste slagmensen. De coach gaat tactisch coachen en geeft deze jongen een "walk" (opzettelijk 4 wijd en de slagman mag gratis doorlopen naar het eerste honk) Dit is een heel gebruikelijke taktiek en ongeveer even eervol als bij basketball een box&one, waarbij jij die ene bent. De ellende is echter gelegen in de opstelling van de Red Sox. Nu is aan slag een jongetje dat Romney heet en net ongeveer genezen is van kanker en eigenlijk alleen om sociale redenen mee mag doen. Hij wordt uitgegooid en nu is de geurde goar.
Begrijpt u het een beetje? De vraag is nu: kan dit? En zo ja, waarom en zo nee waarom niet? Respect voor elke deelnemer bestaat alleen bij het serieus nemen van elke tegenstander? Onsportief, want de coach wist van de moeilijkheden van Romney?
Commentaar van Romney zelf, na afloop: "I'm gonna work on my batting, so maybe next year, I 'll be the one who gets the walk." Over hem hoeven we niet in te zitten, dus: Kanker overwonnen en klaar voor de volgende uitdaging.
lichaamstaal
Op internet was de ongeveer 20 minuten durende persconferentie van Team USA te zien, na de gewonnen kwartfinale tegen Duitsland. Eerst was Lebron James in beeld. Op z'n Kluiverts mompelde hij een paar beleefdheidsfrasen over de tegenstander. Hij verveelde zich duidelijk en keek de vragensteller niet aan. Ondertussen zat de door mij hooggewaardeerde coach K. er naast in z'n papieren te rommelen. Ik zat door de plichtmatigheden van James en verheugde me op inspiratie uit de mond van de Duke coach, die ik alleen nog kende van m'n boekenkast. Toen was de coach aan de beurt. Iemand stelde een vraag in een voor mij en ook voor hem onverstaanbare taal. Zal wel Japans geweest zijn. Maar tot mijn grote verbazing deed de coach zijn ongeinspireerde pupil na. Hij toonde ook absoluut geen respect voor de persoon die de vraag stelde en bleef wat om zich heen kijken. Ik let nogal op lichaamstaal, tegenwoordig. Ik was geschokt. Ook dit Amerikaanse team heeft het dus niet in de gaten en de coach geeft het goede voorbeeld niet. Ze konden niet eens voor de pers doen alsof enthousiasme ook een rol speelt bij een goed team. De rest is history...Team USA gaat onderuit tegen Griekenland. Heeft coach K. een Kees Jansma?
Abonneren op:
Posts (Atom)