We mogen wel een decoupeerzaag meenemen als we gaan proberen deze enorme "prijsbeker" (zoals Lotte zoiets noemt) met die enorme oren in de prijzenkast van de Uilen te proppen. En dan is het nog maar de derde prijs.
Na een teleurstellende, zwaarbevochten maar uiteindelijk verdiende nederlaag tegen Cangeroes, moesten we tegen de enige ploeg waar we dit kalenderjaar nog niet van gewonnen hebben. Van onze kwelduivels van de vorige ontmoeting had alleen Lauren Walker wat in te brengen. Bianca Hurkmans was alleen lijfelijk aanwezig en Nathalie Wijnen helemaal niet.
We moesten er hard voor werken maar het lukte deze keer. Cookie kreeg prima steun van de rest, met name van Laura en Margreet en kon ook af en toe het vermoeide lijf aan de kant houden, doordat Emily een goed bijdrage leverde. Reboundend hadden we ook veel meer in te brengen dan vrijdagavond. Almonte was echter geen moment van plan op te geven en had deze keer vooral in Walker en Koolmees effectieve aanspeelpunten.
Coach wond zich af en toe op, als de eigen ploeg het wat te makkelijk ging nemen en ook helaas om het onnavolgbare fluiten van een tegen dit niveau volstrekt niet opgewassen scheids. Geen idee wanneer iets lopen is, -volstrekt Pavlov- drie seconden die gemiddeld zo'n 2 duurden en wel het aanvallende screen maar niet verdedigende kamikaze acties affluiten.
Het feit dat de vergissingen in het voor en nadeel van beide teams waren, maakte dat het niet doorslaggevend was, maar toch zou het tot aanbeveling strekken als er enige screening aan de toewijzing van deze, voor de basketballsters toch best belangrijke wedstrijden zou vooraf gaan.
Met een paar breaks en redelijk consistent vrije worpen schieten, wisten we in de slotfase de overwinning veilig te stellen. Met nog 30 seconden kreeg ik al de felicitaties van collega coach Margeet.
Gouden Uilen zijn we toch al, door het 50 jarig bestaan van onze club. Een wijs man uit het geweldige en talrijke Uilenpubliek zei het zo: "Zilver krijg je als je het goud laten glippen, brons verover je!"
Meiden, het was geweldig om hier te zijn. Volgend jaar weer? Of dan bij ons?
Ervaringenbank van Kaj Reker, o.a. basketballcoach. MOJO, NOJO, Ubuntu En wat verder voorbijkomt.
zondag, april 29, 2007
donderdag, april 26, 2007
In de tussentijd..
We zouden ons op het gebeuren binnen de lijnen moeten richten. Voor Cangeroes is het maar een klein sprongetje naar Landsmeer, voor ons wat verder. Goed, dat zijn we gewend en we kunnen de sporthal ook wel vinden en dan geven we alles om verder te komen. Zaterdag is de finale en als we die halen spelen we sowieso tegen een ploeg die langer heeft kunnen rusten.
Het leek dus wel een goed idee om te overnachten ter plaatste. Dan hoeven we niet ruim vier uur (in mijn persoonlijke en iets minder belangrijke geval 5 uur) extra in de auto te zitten met alle stijfheid vandien. Ja goed idee maar nog niet zo heel eenvoudig uitvoerbaar. 's nachts na elven zet je niet meer zo makkelijk een tentje op, als je de camping al kunt vinden en bovendien slaap je dan ook niet helemaal zoals het zou moeten.
Dus wordt er naarstig gezocht naar hostels of trekkershutten. Maar daar blijkt de markt voor groepen volledig bedorven te zijn door bierhijsende bralleputten: men denkt, dat alle rustverstoringen komen, doordat er in groepen wordt opgetrokken en wil dus wel randgroepfiguren maar geen brave, enthousiaste en serieuze topsporters die rust zoeken om te kunnen presteren.
OK, misschien had ik dan toch mijn in geruststellen geoefende stem moeten lenen...
Maar wat doen we nu in de tussentijd? 100 euro verdienen we aan diesel alleen al.
Laten we ons maar weer concentreren op het spel tussen de lijnen....
En dan is iedereen met hart voor de Uilen op het feest uitgenodigd, zaterdag. Hoe dan ook.
Coach zelf neemt het voorbeeld van Boot over: een sabbatical. En de boot zelf neem ik ook: het wordt een Schierbattical.
Het leek dus wel een goed idee om te overnachten ter plaatste. Dan hoeven we niet ruim vier uur (in mijn persoonlijke en iets minder belangrijke geval 5 uur) extra in de auto te zitten met alle stijfheid vandien. Ja goed idee maar nog niet zo heel eenvoudig uitvoerbaar. 's nachts na elven zet je niet meer zo makkelijk een tentje op, als je de camping al kunt vinden en bovendien slaap je dan ook niet helemaal zoals het zou moeten.
Dus wordt er naarstig gezocht naar hostels of trekkershutten. Maar daar blijkt de markt voor groepen volledig bedorven te zijn door bierhijsende bralleputten: men denkt, dat alle rustverstoringen komen, doordat er in groepen wordt opgetrokken en wil dus wel randgroepfiguren maar geen brave, enthousiaste en serieuze topsporters die rust zoeken om te kunnen presteren.
OK, misschien had ik dan toch mijn in geruststellen geoefende stem moeten lenen...
Maar wat doen we nu in de tussentijd? 100 euro verdienen we aan diesel alleen al.
Laten we ons maar weer concentreren op het spel tussen de lijnen....
En dan is iedereen met hart voor de Uilen op het feest uitgenodigd, zaterdag. Hoe dan ook.
Coach zelf neemt het voorbeeld van Boot over: een sabbatical. En de boot zelf neem ik ook: het wordt een Schierbattical.
gouden uilen
Ik merk nog niet zoveel van activiteiten rond het 10e! lustrum van de Uilen. Google ik "Gouden Uilen", dan beland ik bij een Belgische Boekenprijs....Moeten alle uitgevlogenen zich ongerust maken?
maandag, april 16, 2007
Derde of vierde?
Het staat toch mooi: Uilen op de derde plek. We wistenniet precies wat we konden verwachten. Mijn eigen doelstelling is gedurende het seizoen opgeschoven van "erin blijven" , via "het linkerrijtje" naar wat het uiteindelijk kon worden: beste vier en van iedereen gewonnen. Standaard is mijn doelstelling altijd een betere tweede seizoenshelft te spelen. Groei, ontwikkeling. Ook die is gehaald. Een stand opgemaakt op grond van de tweede seizoenshelft zet Almonte (ongeslagen) op kop met Uilen op 4 punten achterstand, twee punten voor Cangeroes en Probuild.
Daarbij hebben wij het beste doelsaldo van alle teams en scoren we, als enige ploeg, boven de 70 punten gemiddeld. Op grond daarvan zijn we als derde geplaatst voor de Final four.
Zullen we onze laatste, bijgestelde doelstelling ook nog verklappen? Ach nee.
Daarbij hebben wij het beste doelsaldo van alle teams en scoren we, als enige ploeg, boven de 70 punten gemiddeld. Op grond daarvan zijn we als derde geplaatst voor de Final four.
Zullen we onze laatste, bijgestelde doelstelling ook nog verklappen? Ach nee.
De bende van Spronk
Wij, van Groene Uilen, hadden ons voorgenomen waardig afscheid te nemen van ons thuispubliek. Op deze warmste aprildag ooit gemeten was daarvoor een boel in gereedheid. Taart bij binnenkomst, M&M's op de tribune, een feestelijk programmaboekje en toch best veel publiek.
Maar het basketball was natuurlijk wel de hoofdattractie. .
En vandaag stonden maar zes niet al te grote meiden aan de andere kant, die bovendien de halve dag in smorende auto's hadden gezeten en tot overmaat van ramp hun eigen tenues waren vergeten. Hun warming up (nodig?) ging voor een groot deel op aan het passen van de reserve outfit van de mannen van het Noorddrentse Peize. Pretty in a lot of Pink maar ze droegen het waardig.
Wij vinden, dat we attractief basketball spelen en daarmee ook nog kunnen winnen. We zijn thuis bijna onverslaanbaar, we vinden onze eigen ringen overal vandaan en we jagen de tegenstanders de hele zaal door.
Vandaag zouden we het tempo zo hoog mogelijk houden, door breaks te lopen als dat kon en anders de tegenstanders voetenwerk laten doen om ze moe te krijgen. Bovendien zouden we makkelijke scores, waarbij maar weinig energie verspild hoefde te worden onmogelijk maken.
Het liep echter anders: Vandaag kwam het leukste basketball uit Waalwijk. Brutaal naar de basket snijdend, dwars door de press sprintend en gewaagde schoten raak gooiend liep WSC van ons weg. Wij waren laks, met de kop bij het feestje van na de wedstrijd en misschien al wel half onderweg naar Landsmeer. 13-18 was nog een voor ons geflatteerde tussenstand na tien minuten.
Zonder het publiek echt te vermaken, voelden we ons daarna toch wel aan onze stand verplicht, om ons met werkbasketball in de wedstrijd terug te spelen. Steeds als we echter weer iets dichterbij kwamen, glipte er weer een gladde Waalwijkse doorheen en WSC hield een voorsprong vast tot de rust: 32-34.
In de tweede helft zou het dan wel gebeuren: we zouden de vermoeide tegenstander onder de voet lopen en ons feestje op het veld gaan vieren. Maar we bleven moeite houden met de vlotte manier waarop WSC de ruimte achter de verdediging wist te benutten en het bleef gelijk opgaan. Aan de hand van een nu toch wel heel goede Cookie kwamen we weer twee puntjes dichterbij en kregen in de laatste minuten het geluk dat center Balemans (toch moe) haar ballen begon te missen en dat we nu in elk geval een paar keer een score wisten te voorkomen op helpside. Daarnaast werden alle rebounds onze prooi. Uiteindelijk werd het dan toch nog 66-54.
Cookie deed verreweg het meeste scorende werk en kwam uit op 32(!) punten.
Maar ik was ook zwaar onder de indruk van WSC's Britt Spronk, die in haar reusachtige pak, nog maar eens duidelijk maakte, dat "groot", niets met centimeters te maken heeft en de hele wedstrijd voor iedereen ongrijpbaar bleef. Volgens Elke "moet die maar in Groningen komen studeren, als ze de basisschool eerst heeft afgemaakt, natuurlijk..."
Onze dank gaat uit naar Marie Jose en haar bende van Spronk: het was een goede les.
Maar het basketball was natuurlijk wel de hoofdattractie. .
En vandaag stonden maar zes niet al te grote meiden aan de andere kant, die bovendien de halve dag in smorende auto's hadden gezeten en tot overmaat van ramp hun eigen tenues waren vergeten. Hun warming up (nodig?) ging voor een groot deel op aan het passen van de reserve outfit van de mannen van het Noorddrentse Peize. Pretty in a lot of Pink maar ze droegen het waardig.
Wij vinden, dat we attractief basketball spelen en daarmee ook nog kunnen winnen. We zijn thuis bijna onverslaanbaar, we vinden onze eigen ringen overal vandaan en we jagen de tegenstanders de hele zaal door.
Vandaag zouden we het tempo zo hoog mogelijk houden, door breaks te lopen als dat kon en anders de tegenstanders voetenwerk laten doen om ze moe te krijgen. Bovendien zouden we makkelijke scores, waarbij maar weinig energie verspild hoefde te worden onmogelijk maken.
Het liep echter anders: Vandaag kwam het leukste basketball uit Waalwijk. Brutaal naar de basket snijdend, dwars door de press sprintend en gewaagde schoten raak gooiend liep WSC van ons weg. Wij waren laks, met de kop bij het feestje van na de wedstrijd en misschien al wel half onderweg naar Landsmeer. 13-18 was nog een voor ons geflatteerde tussenstand na tien minuten.
Zonder het publiek echt te vermaken, voelden we ons daarna toch wel aan onze stand verplicht, om ons met werkbasketball in de wedstrijd terug te spelen. Steeds als we echter weer iets dichterbij kwamen, glipte er weer een gladde Waalwijkse doorheen en WSC hield een voorsprong vast tot de rust: 32-34.
In de tweede helft zou het dan wel gebeuren: we zouden de vermoeide tegenstander onder de voet lopen en ons feestje op het veld gaan vieren. Maar we bleven moeite houden met de vlotte manier waarop WSC de ruimte achter de verdediging wist te benutten en het bleef gelijk opgaan. Aan de hand van een nu toch wel heel goede Cookie kwamen we weer twee puntjes dichterbij en kregen in de laatste minuten het geluk dat center Balemans (toch moe) haar ballen begon te missen en dat we nu in elk geval een paar keer een score wisten te voorkomen op helpside. Daarnaast werden alle rebounds onze prooi. Uiteindelijk werd het dan toch nog 66-54.
Cookie deed verreweg het meeste scorende werk en kwam uit op 32(!) punten.
Maar ik was ook zwaar onder de indruk van WSC's Britt Spronk, die in haar reusachtige pak, nog maar eens duidelijk maakte, dat "groot", niets met centimeters te maken heeft en de hele wedstrijd voor iedereen ongrijpbaar bleef. Volgens Elke "moet die maar in Groningen komen studeren, als ze de basisschool eerst heeft afgemaakt, natuurlijk..."
Onze dank gaat uit naar Marie Jose en haar bende van Spronk: het was een goede les.
dinsdag, april 10, 2007
STOLZ
Ons eigen toernooi is misschien wel een van de gezelligste. Dat toernooi hebben we met allerlei teams ook wel gewonnen, maar ik zou niet eens meer weten wanneer en hoe. Nee, dan die duitse toernooien, met pinksteren in Cuxhaven of, natuurlijk, het Osterturnier in Ibbenbueren, daarvan staan me nog veel beelden helder voor de geest. Dat heeft prestige en zoveel kwaliteit, dat we er met de vrouwen nog nooit in de bovenste helft van het schema terecht zijn gekomen.
2007 wel!
Na een vroege reis en een vroege overwinning op de Gastgeberinnen, waarin we mooi warm konden draaien en de Autobahn lekker uit de benen konden spelen, was al duidelijk, dat bij winst in de volgende wedstrijd de eerste acht haalbaar zouden zijn. Dan moesten we alleen wel van een compleet Jugglers winnen. Op deze plaats was dat nog nooit gelukt maar zaterdagmiddag speelden we een van onze beste wedstrijden op dit toernooi. Jugglers verloor daarmee hun tweede wedstrijd op rij maar waren daarna duidelijk de beste van de rest.
Ook van RS Riga, een energieke jonge Letse ploeg dachten we wel te kunnen winnen als we de 1-1 zouden stoppen en de rebounds zouden pakken. Vooral in de eerste helft zaten we echter "nog in (verschillende) Amerikaanse Fastfood vestigingen". Het werd de meest kansloze excercitie van het hele paasweekend. Met twintig punten op de broek en ontevredenheid overheerste bijna de anticipatie op de mooie tegenstanders die komen zouden.
Na een goed feest en een slechte nacht (dankzij het gezelschap van de Flevo Musketeers, met afstand het best geklede en met afstand het slechtste team van het hele toernooi met het, met zeer grote afstand, beroerdste gedrag) stonden we toch in blije afwachting om 9 uur op niemand minder dan de Cangeroes te wachten. Die waren we onlangs nog tegen gekomen en die waren, sinds die ontmoeting alweer 4 wedstrijden ongeslagen. (De uilenmeiden verzekerden de coach echter, dat ze zijn raad hadden opgevolgd en dat ze de feestzaal demonstratief hadden verlaten, toen de tegenstandsters nog collectief op het podium stonden te swingen.)
"Wacht maar tot we niet dronken zijn", zeiden de Cangeroes bij het feliciteren, na onze tienpuntsoverwinning.
Om verder te komen moesten we nog langs de Norderstedt Seals en daar hadden we geen prettige herinneringen aan. Die duitse ploeg koppelt een reusachtig Laufpensum aan een fanatieke verdediging, die de vorm aanneemt van een lastige zone. Het is moeilijk te geloven, dat je hier als Uilen niet eenvoudig van wint en dat ongeloof maakte het vooral erg moeilijk.
In de eerste helft liep het verschil op tot tien punten in ons nadeel. Bij rust resteerde een 20-16 stand, waarmee we in elk geval weer in de wedstrijd zaten. Een beetje meer wil om te winnen, een beetje meer geduld en slimheid bracht ons uiteindelijk wel aan de goede kant van de score: 40-32.
Daarmee waren we geplaatst voor de Halve finale! Uniek in de clubgeschiedenis en reden tot grote blijheid. Alleen het al uitgeschakelde Mercurius Antwerpen reste ons nog.
Dat waren de kampioenen van 4 keer op rij en dat zouden we nog wel even voelen. De 3-2 zone van de Belgische dames bleek niet te nemen, terwijl die bovendien de lamlendigheid van hun eerste potten helemaal hadden laten varen. Bij rust was het eigenlijk met ons gebeurd en de coach dacht er zogenaamd sterk over om maar vast huiswaarts te keren. Nou goed, een aanpassing van de zoneaanval konden we dan nog wel doen en dan met een goed gevoel de tweede helft uitspelen. Hoe anders kan het lopen. de ommekeer die tegen Riga uitbleef, kwam nu wel. We kwamen dichtbij de basket vrij, schoten en verdedigden beter en halverwege de helft zaten we gewoon weer in de wedstrijd . Zes punten. Antwerpen gaf niet op, maar we bleven het achterin goed dichthouden en bij een achterstand van 2 punten en met 2 seconden op de klok, maakte Cookie vanuit de gehaktmolen gelijk. De conversie van de bonus betekende onweer op de gezichten van de verslagen kampioenen en als je zo al kunt winnen.....is the sky the limit.
Coach rijdt terug naar zijn gezin met een beetje dubbel gevoel. De laatste dag moeten de meiden het zelf doen. Tuurlijk moet je ze een keer loslaten. Maar ik ben er liever bij om te zien wat er gebeurt als ik ze loslaat....
Het SMSje van na de nog vroegere halve finalewedstrijd was mooi: Winst van 5 punten op en Katwijkse mixploeg! Finale! Maar de spanning bleef de hele dag. Geen zieltjes te masseren, behalve m'n eigen. Tussenbericht: Cangeroes im Endspiel! Dan komt de toernooiwinst ook in zicht. Pas om vier uur kon ik echt genieten van het verjaarsfeest van m'n oude pa. Historische Zege voor Uilen in Prestigieus Toernooi ueber die Grenze! Zelf gedaan, meiden en daar ben ik misschien nog wel het meest trots op! Vreemd nait?
vrijdag, april 06, 2007
Ostern bei den Nachbarn
Om een beetje in de running te blijven, trekken een boel Uilenmeiden zaterdag in alle vroegte naar het Nabije Oosten. Het toernooi in Ibbenbueren is er een zoals je ze in Nederland niet aantreft, of het moest een Studentenkampioenschap zijn. Gezelligheid gemixt met intens spel op behoorlijk niveau. Meestal goed scheidsrechters, die ook echt voor hun plezier komen, westrijden met gestopte tijd van een behoorlijk serieuze duur. Op de eerste dag het kaf van het koren gescheiden, op de tweede dag wordt er opnieuw geschift en pas op de derde dag valt de beslissing.
Tot dusverre zijn we nog altijd kaf geworden maar zelfs dan blijft de tegenstand aanspreken.
Dit jaar moesten we maar eens omhoog kijken: We zitten in een poule met Letsen en dan denk ik altijd nog aan Ulyana Semanova, de ongeveer 2.15 lange center van het Russische team in de jaren 70-80... Maar ook min recentere perioden blijken de vrouwen het daar nog altijd goed te doen. Of we nu de routineuze oudere vrouwen tegenkomen of de hoop van de Basketballschool. Verder treffen we steevast de thuisclub en ja hoor, onze vriendinnen uit Enschede. De beste twee gaan over, dus we moeten wel wat laten zien om eens tot het koren gerekend te mogen worden.
Later zullen we dan, mogelijk voor de tweede keer deze week, de Utrechtse Cangeroes tegen kunnen komen of anders de Chicas van Baros, kortom de Nederlandse promotiedivisie is aardig sterk vertegenwoordigd buiten onze landgrens. En dan staat er ook nog een ploegje uit Katwijk op de deelnemers lijst (niet zondaggers onder alias?) zouden er Grasshoppers alvast eens aan dat niveau willen wennen? Of wij aan hun?
Tot dusverre zijn we nog altijd kaf geworden maar zelfs dan blijft de tegenstand aanspreken.
Dit jaar moesten we maar eens omhoog kijken: We zitten in een poule met Letsen en dan denk ik altijd nog aan Ulyana Semanova, de ongeveer 2.15 lange center van het Russische team in de jaren 70-80... Maar ook min recentere perioden blijken de vrouwen het daar nog altijd goed te doen. Of we nu de routineuze oudere vrouwen tegenkomen of de hoop van de Basketballschool. Verder treffen we steevast de thuisclub en ja hoor, onze vriendinnen uit Enschede. De beste twee gaan over, dus we moeten wel wat laten zien om eens tot het koren gerekend te mogen worden.
Later zullen we dan, mogelijk voor de tweede keer deze week, de Utrechtse Cangeroes tegen kunnen komen of anders de Chicas van Baros, kortom de Nederlandse promotiedivisie is aardig sterk vertegenwoordigd buiten onze landgrens. En dan staat er ook nog een ploegje uit Katwijk op de deelnemers lijst (niet zondaggers onder alias?) zouden er Grasshoppers alvast eens aan dat niveau willen wennen? Of wij aan hun?
maandag, april 02, 2007
eigen kracht
Zaterdagmiddag werden we al helemaal in het zonnetje gezet. Uiteindelijk was dat maar goed ook want de straat van sporthal de Paperclip is nieuwer, dan ons Tomtomkaartje. Waar het aandringende mens in het kastje blijft volhouden dat we er nu toch echt zijn, krabben wij ons in een zandbak, tussen allerlei onoverkomelijkheden op de bol. Dankzij de lente en de zomertijd vinden we de hal toch mooi op tijd. Ik weet niet meer hoevaak ik al met een basketballteam in Utrecht geweest ben, maar ik weet wel, dat het nooit dezelfde hal was. Ach, u weet wel, uitwedstrijden, met alle gedoe vandien is ons wekelijks brood.
We zijn optimistisch, geinspireerd door een mooie opdracht en we beschouwen ons doel, plaatsing voor de final four, ook als haalbaar. En zelfs als vandaag haalbaar. In de herfst verloren we 4 van de 9, in de winter nog 2 van de 9 en nu is het lente: een schone lei.
In de zaal blijken we bovendien nog in de meerderheid te zijn ook: meer speelsters en aanvankelijk zelfs meer publiek! (Oud Uil Martine v Gils is de laatste jaren vooral Cangeroe, dus misschien toch wel iets meer voor de thuisclub...maar bij de rest van onze supporters komt spontaan het studentengedrag weer naar boven en zij zijn goed te horen)
We beginnen degelijk en lopen meteen weg naar een 9-3 voorsprong maar daarna komt Cangeroes beter in het spel. Afstand nemen is er voor niemand bij en de toon is gezet: dit wordt een wedstrijd waar de verdediging van beide partijen het voortouw heeft. (11-11)
Als wij er in het tweede kwart al in slagen om wat beter te gaan scoren, doet Cangeroes dit net zo hard terug. We geven schoten weg en laten ons af en toe aftroeven door een screen op weakside en erger nog, we staan een paar aanvalsrebounds toe en komen 20-16 achter.
Bij 24-24 hebben Cookie en Natalie ons weer op gelijke hoogte geschoten. Afstand nemen is er echter niet bij, tot de laatste 5 seconden van de helft, als Laura koel een drietje produceert.
29-32. Rust met een heel klein beetje ruimte.
In de pauze veranderen we iets aan de press en spreken we nog eens af, wat we ook al weer met zo'n screen doen. Als we vervolgens scherp beginnen, lijken we een goede slag te slaan: we lopen weg naar 40-31. Het wachten is op het breken van Cangeroes. Maar die gaan juist wat meer druk geven en er onstaat een balvast-en-ontfutsel-festival. We kunnen niet snel genoeg de open vrouw vinden, doordat Cangeroes scherp de passlijnen overspeelt en ook 1-1 komen we niet aan de slag. Onze verdediging en een paar geniale passjes (Elke, Emily) met Karin als eindstation houden ons gelukkig wel op voorsprong. Zes punten is niet riant maar toch stijgt het zelfvertrouwen.
(om eventueel iedereen gerust te stellen, heb ik trouwens ook de uitslag van Akrides-Binnenland nog in mijn mouw. Maar uiteraard wassen we buideldiertje liever op eigen kracht....)
De eigen kracht is er en wordt meteen ingezet door een goede inside-outside aanval met een drietje van Margreet. Negen punten los en even later loopt die voorsprong zelfs op naar 13. En dan is ook de tijd op onze hand. Met nog steeds behoorlijk verdedigen en niet te veel balverlies tegen de press, houden de Uilen behoorlijk makkelijk stand. Blij bij de zoemer: 57-47. Flying beats jumping. Vandaag dan.
Karin is de vrouw van de wedstrijd met 12 (soms miraculeuze punten) en 14 rebounds. Cookie, die de hele wedstrijd hard wordt aangepakt ook 12, Natalie 11 en Laura 10. Maar omdat verdedigen ons ding was, mogen ook Margreet, Suus, Jorieke, Em, Charlotte, Elke en Lyet deze overwinning hardgrondig vieren. Wat ook gebeurt. Het bleef nog lang onrustig in Utrecht....
We zijn optimistisch, geinspireerd door een mooie opdracht en we beschouwen ons doel, plaatsing voor de final four, ook als haalbaar. En zelfs als vandaag haalbaar. In de herfst verloren we 4 van de 9, in de winter nog 2 van de 9 en nu is het lente: een schone lei.
In de zaal blijken we bovendien nog in de meerderheid te zijn ook: meer speelsters en aanvankelijk zelfs meer publiek! (Oud Uil Martine v Gils is de laatste jaren vooral Cangeroe, dus misschien toch wel iets meer voor de thuisclub...maar bij de rest van onze supporters komt spontaan het studentengedrag weer naar boven en zij zijn goed te horen)
We beginnen degelijk en lopen meteen weg naar een 9-3 voorsprong maar daarna komt Cangeroes beter in het spel. Afstand nemen is er voor niemand bij en de toon is gezet: dit wordt een wedstrijd waar de verdediging van beide partijen het voortouw heeft. (11-11)
Als wij er in het tweede kwart al in slagen om wat beter te gaan scoren, doet Cangeroes dit net zo hard terug. We geven schoten weg en laten ons af en toe aftroeven door een screen op weakside en erger nog, we staan een paar aanvalsrebounds toe en komen 20-16 achter.
Bij 24-24 hebben Cookie en Natalie ons weer op gelijke hoogte geschoten. Afstand nemen is er echter niet bij, tot de laatste 5 seconden van de helft, als Laura koel een drietje produceert.
29-32. Rust met een heel klein beetje ruimte.
In de pauze veranderen we iets aan de press en spreken we nog eens af, wat we ook al weer met zo'n screen doen. Als we vervolgens scherp beginnen, lijken we een goede slag te slaan: we lopen weg naar 40-31. Het wachten is op het breken van Cangeroes. Maar die gaan juist wat meer druk geven en er onstaat een balvast-en-ontfutsel-festival. We kunnen niet snel genoeg de open vrouw vinden, doordat Cangeroes scherp de passlijnen overspeelt en ook 1-1 komen we niet aan de slag. Onze verdediging en een paar geniale passjes (Elke, Emily) met Karin als eindstation houden ons gelukkig wel op voorsprong. Zes punten is niet riant maar toch stijgt het zelfvertrouwen.
(om eventueel iedereen gerust te stellen, heb ik trouwens ook de uitslag van Akrides-Binnenland nog in mijn mouw. Maar uiteraard wassen we buideldiertje liever op eigen kracht....)
De eigen kracht is er en wordt meteen ingezet door een goede inside-outside aanval met een drietje van Margreet. Negen punten los en even later loopt die voorsprong zelfs op naar 13. En dan is ook de tijd op onze hand. Met nog steeds behoorlijk verdedigen en niet te veel balverlies tegen de press, houden de Uilen behoorlijk makkelijk stand. Blij bij de zoemer: 57-47. Flying beats jumping. Vandaag dan.
Karin is de vrouw van de wedstrijd met 12 (soms miraculeuze punten) en 14 rebounds. Cookie, die de hele wedstrijd hard wordt aangepakt ook 12, Natalie 11 en Laura 10. Maar omdat verdedigen ons ding was, mogen ook Margreet, Suus, Jorieke, Em, Charlotte, Elke en Lyet deze overwinning hardgrondig vieren. Wat ook gebeurt. Het bleef nog lang onrustig in Utrecht....
Abonneren op:
Posts (Atom)