Magie

Het is tijd voor bezinning. De oude coach maakt van het reces gebruik om inspiratie op te doen.
Sommigen doen dit bij de kerstboom, anderen onder hun eigen basket en weer anderen achter de computer.
Tom Jones heeft mij de laatste weken erg geholpen met "the older I get, the better I was". Een stukje zelfkennis.
Wij, tovenaars en coaches, bezinnen ons op de toekomst: We weten nog hoe leuk het spel was om te spelen en dat vergeten we nooit. Nu is de vraag: Hoe brengen we de magie, die we langzamerhand van een afstandje in het spelletje zien, over op onze pupillen, onze jeugd, onze opvolgers. Magie, las ik in een mooi boek, is energie, in woorden gevat.
Bezinnen is een beetje terugkijken, een beetje vooruit en vooral in het nu stil staan om weer energie te verzamelen.
Ik wens iedereen rust, energie en bezieling.

Ruime ontwikkelmogelijkheden

Weer verloren. Nu tegen Uilen en dat doet altijd wat meer zeer. Eerder dit jaar speelden we tegen ditzelfde team juist wel heel goed in een oefenwedstrijd. In deze, voor de competitie, lijkt het of we extra lijden onder de last van eerder verloren wedstrijden.
Er is vind ik, duidelijk verbetering te zien in de speldiscipline. De wil om samen te werken resulteert in een heel aantal goede aanvallen maar we zijn slordig in het afmaken daarvan en slordig in het passen. Wat misschien nog wel het ergst is: we worden overtroefd in felheid. In rebound en verdediging bewegen we te laat of niet.
Zijn we te veel met ons hoofd bij het teamgebeuren, zodat ons hart niet voldoende wordt aangesproken en ingezet?
In het eerste kwart zijn we duidelijk de sterkere ploeg. We scoren redelijk maar door slordigheden onvoldoende om echt een gat te slaan waar de Uilen van schrikken. Als die dan in de buzzer ook nog het verschil naar slechts drie brengen, is dat balen. Genoeg om beter te doen. In het tweede en derde kwart is het tot mijn verbazing Uilen die een gat slaat. Wij gooien ballen weg tegen de press en we missen veel teveel goed uitgespeelde kansen. Ergert u niet, verwondert u slechts, zegt een van mijn favoriete tegelwijsheden. Ik erger me toch en daarmee verhoog ik de druk op de speelsters. Ik begrijp gewoon niet waarom sommige ballen niet worden gepakt en sommige doorgangen niet worden afgesloten.
Het vierde kwart en met name de laatste minuten zijn weer voor ons. Als volleybal ploeg hadden we nog een mooie kans gehad. Op naar de vijfde set.
het is geen volleybal. Jammer. Gelukkig.

Imagoprobleem

De UK gaat over imago. College voorzitter van de Universiteit, Sibrand Poppema wil graag dat Groningen nummer 1 wordt in Nederland. Een hoge positie op de ranglijst uit The Times Higher Education Supplement is dan een must. Een belangrijk onderdeel van het tot stand komen van deze ranking is de "peer review". Medewerkers van universiteiten noemen er dertig die ze kennen. Imago is alles. het geeft niet hoe ze over je praten, als ze maar over je praten. Groningen stijgt langzaam.
In de UK ook een stuk over het imago van sporten. Altijd benieuwd hoe basketball er dan afkomt. Wat is het beeld dat Studenten van basketball hebben? Snel, sterk, lang, teamsport bij uitstek? Ik smul al bij het vooruitzicht op vergelijkingen met volleybal of voetbal.
Basketball staat er niet bij. Wat? Basketball staat er niet eens bij! Basketball heeft dus helemaal geen imago! En liever hebben we nog een slecht imago dan helemaal geen. Shit. Moeten we wat aan doen.
We zijn trouwens wel in goed gezelschap: Ook veldvoetbal, schaatsen en atletiek staan niet op de lijst. Aha: sporten die niet eens een imago nodig hebben! De sporten die zich boven dan lage gedoe verheffen! Toch maar houden zo dan?

negatief

"Ga je nu een negatief stukje op je blog zetten?", was de vraag na de onnodige nederlaag tegen Assen van zaterdag.
Nee, doe ik eigenlijk nooit. Kan ik me tenminste niet heugen. De boosheid bleef beperkt tot de tweede time out van de dag. Toen nam ik de term "dramatisch"zelfs in de mond. Visueel hadden we een veldoverwicht maar we smeten met de moeizaam veroverde ballen, misten layups en vrije worpen alsof dat de essentie van het spelletje was.
Langzamerhand drong de boodschap: houd het simpel en pak je positie, een beetje door. De een-tegen-een aanvallen kwamen uit een swing, we pakten de rebound en lieten ons niet zo makkelijk meer voorbij lopen.
Bij rust was het weer gelijk: 25-25. een puntje-puntje wedstrijd ontstond waarin het wachten was op de doorbraak voor ons. "We kunnen veel beter vrije worpen schieten dan we nu doen", zei de coach. De uitspraak was waar maar het bleef wel nu. (en we schoten 11 van 25...) Omdat de tegenpartij met twee guards speelde die bijna geen fouten maakten (eentje glipte er nog wel eens langs en eentje beukte zich tot vlak voor de ring), bleef Assen de hele tijd dichtbij. Met Femke, Esther en Toya bij Linda op de bank raakten we 5 punten achter zelfs, in de slotfase. Een alles of niets offensief, waarin we rebound na rebound pakten bracht ons met 23 seconden weer op twee punten van Assen. Sanne maakte nu haar 5e en met vier vrouwen en 2 punten achter was er geen tijd om bij dat ondertal stil te staan. Assen benutte de vrije worpen en liep uit naar 60-54, in de resterende tijd.
En dan is het misschien wel even tijd om alle "unforced turnovers", gemiste breaks, vrije worpen, vergeten tegenstanders en van het brood gegeten reboundkaas nog even voor de geest te halen. Negatief worden we natuurlijk niet, maar het wordt wel steeds makkelijker om het de tweede seizoenshelft beter te doen...

Assen -Moestasj 60-54. Sanne 19 punten, Tanja 9.