Iedereen zou af er toe moeten revalideren. Van revalideren is het maar een klein stapje naar revalueren en inderdaad waardeer ik mijn omgeving weer meer. Sinds ik terug ben, na de ablatie en een bijbehorend kort verblijf in het UMCG huis ik zo'n beetje in het tuinhuis. Dat huisje heb ik de hele winter wel gezien maar niet beschouwd als verblijfplaats; eerder als coulisse.
Nu merk ik weer de gebruiksvoordelen ervan: een schaduwrijk maar niet duister plekje waardoor je wel in de tuin bent maar niet in de volle zon (niet goed voor mij) Beschut maar niet van het groene afgesloten. Rustig maar wel verbonden met de buitenwereld door het internet. Revalidueren.
Het tikt. Het tikt voor het eerst weer een blogje. En het hart klopt maar het klopt nog niet helemaal. Mooie sinussen worden afgewisseld met chaotische drumsolos. Het hoort erbij, zeggen ze. De behandeling is geslaagd en zeer precies uitgevoerd. Zowel de UMCG ritmesectie als ikzelf hebben er een goed gevoel aan over gehouden. Uiteindelijk telt mijn gevoel natuurlijk. Nu eerst maar rustig aan doen, patient spelen, uitrusten en maar zien wanneer ik weer aan het normale leven ga deelnemen.
Ik leg me er maar bij neer. De omgeving helpt daar wel bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten