Basketball is goed voor elk. Een beetje eerder dan gepland moet mijn lievelingsspelletje aan de beurt komen in deze rubriek. Het belang van teamsport kan niet genoeg benadrukt worden en dit spel in nu eenmaal de teamsport bij uitstek:
Al weer een poosje zit er een pointguard in het Witte Huis, nu De Gasterra Flames – zoals Donar voorlopig heet- kampioen van Nederland en als kersje op de appelmoes en klap op de vuurpijl ook nog een powerforward aan het roer van de RUG.
De jongeheer Sterken was niet dat je nou zegt meteen herkenbaar als groot talent.
Er komen wel eens mensen binnenlopen bij het studentenbasketball, die elders al veel hebben geleerd en direct een aanwinst zijn. Elmer Sterken hoorde daar niet bij. Er komen ook wel eens mensen binnenrennen, die razend snel zijn en ook dat was Elmer niet. Evenmin stond hij vooraan toen balgevoel en touch werden uitgedeeld en een echte reus ( you can’t teach height) was hij evenmin.
Een basketballer van het type: Als ze er maar plezier in hebben, dus. Veel studentenbasketballers hebben dat wel maar de meesten zijn daar dan ook wel klaar mee. Op een gegeven moment trekt hun studie of iets anders leuks ze dan weer uit de sport weg. Ook wat dit betreft vormde Elmer de spreekwoordelijke uitzondering.
Want een heel enkele atypische basketballer wordt gegrepen, houdt vol en krijgt het spel door.
Laat me zien hoe je speelt en ik voorspel je je maatschappelijke mogelijkheden: Elmer leerde waar zijn plek in het veld was en wat hij met zijn beperkte mogelijkheden kon betekenen voor de ploeg. Hij bleek te beschikken over een talent dat niet meteen aan de oppervlakte komt: persoonlijkheid en doelgerichtheid en teamgevoel. En, niet onbelangrijk: onze toekomstige rector schuwde het vuile werk niet.
Als coach van het hoogste team van de kleinere studentenclub Moestasj kwam ik hem –als ik eerlijk ben nogal tegen mijn verwachting- jarenlater weer tegen. Hij was inmiddels uitgegroeid tot een nuttige tweedeklasse speler. Zo had hij zich tot een uiterst effectieve sta–in-de-weg ontwikkeld met een vlot schotje van middenafstand, een fenomenaal uithoudingsvermogen en vreselijk puntige ellebogen.
Hij was powerforward geworden; een van de “bruise brothers” van het team. Het feit dat hij veel moest compenseren voor zijn gebrek aan massa, kwam hem vaak op scheldpartijen van zijn (meestal veel grotere) tegenstanders te staan.
Toch, en ook die eigenschap mag enig vertrouwen wekken, had Elmer het nooit aan de stok met de scheidsrechters. Met een gezicht waar de vermoorde onschuld en ellebogen waar het bloed van afdroop, accepteerde hij de beslissingen van de fluitisten zonder morren. Hij deed dat zo overtuigend dat hij vaak vrijuit ging bij zijn eerstvolgende misdaad. Dit soort mannen heb je nodig in een team.
Aan het eind van het seizoen promoveerde het nietige Moestasj 1 naar de Hoofdklasse. In dat zelfde jaar promoveerde onze powerforward nog een keer en nu helemaal op eigen kracht. Coach en spelers van Moestasj (een veelzeggende samentrekking van motivatie en enthousiasme) voorspelden hem een grote toekomst. Soms valt het mee, soms valt het tegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten