Het is natuurlijk al weer een poosje geleden. Maar wat was het mooi om Tuitert voor zijn race op het bankje te zien zitten en de race alvast te zien doen. Elke slag maakte hij in zijn hoofd en met zijn hoofd. Ik had hier net zo graag en lang naar willen kijken als naar de werkelijke slagen, die -voor mij in elk geval verrassend- tot goud leidden.
De visualisatie van dit soort mannen duurt bijna exact zo lang als de werkelijke race. Ik heb Wennemars wel eens getimed zien worden op de totale beleving. Dat klopt. Natuurlijk is dat ook belangrijk. Je kijkt omhoog na dat je over de streep bent gekomen en dan staat er ook 1. Tuitert. NED op het bord. Gianni Romme schijnt voor dit soort dingen te realistisch te zijn geweest, als schaatser in elk geval. Hij kon niet visualiseren zonder misslagen, die hoorden nu eenmaal bij hem.
Dat brengt me meteen bij een ander hoogtepunt. Ook dat gaat over focus. Romme's pupil Anni valt over de streep in de ploegachtervolging maar kan de tegenwoordigheid van geest opbrengen om haar voet naar voren te schoppen, wat de Duitsers net in de finale brengt. Ik denk niet dat ze dat gevisualiseerd heeft, van te voren. Mooi was dat.
En op het minst hoge punt wil ik niet te diep ingaan. Zoiets is weer aanleiding tot andere hoogtepunten: Zie dominee Gremdaat en zie, nog mooier, de foto op de voorpagina van de Volkskrant een dag later. Als je die niet meer hebt, kom je maar bij ons op de koelkast kijken. Wij doen hem nog lang niet weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten