Het werk stapelt zich op. Het gelijke spel tegen Uilen 3 is nog niet eens de revue gepasseerd en de uitwinst tegen Arrows is ook al weer ruim een week geleden. Wel blijven schrijven coach anders raak je je lezertjes kwijt.
Intussen is het team wel weer gegroeid. We zijn nu met z'n negenen, Dat is natuurlijk prettig, niet zo verlegen zitten om minutenmaaksters maar aan de andere kant is de harde kern ook gewend veel op de vloer te staan. En zo bereiken we langzaam toch de fase van teamontwikkeling, die als "storming" wordt omschreven. Het inpassen van nieuwe speelsters met hun eigen normenbestel en daarmee het tornen aan oude ideeen geeft een bruisende sfeer op training. We zijn het gewoon niet altijd eens.
Ook voor de coach is dat interessant: een aanvoerster die haar rol oppakt, een oefening die misschien niet voor iedereen hetzelfde betekent en die discussie oproept. Mensen die moeten wennen aan de eisen die een andere positie aan ze stelt. Oefeningen die langer duren omdat ze moeten worden uitgelegd. Uiteindelijk moet deze fase weer tot een gezamenlijk "norming" leiden.
Ik las in de Volkskrant een uitgebreid interview met leeftijdgenoot Jans. Die zei het mooi: het is niet altijd helemaal duidelijk wat de normen zijn. Ik ben als coach ook niet altijd consequent. Ik, zegt Jans, ben meer van de waarden dan van de normen.
Met zo'n coach kan ik wel praten. Of zijn we dan gauw uitgeluld?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten