Met z'n zessen stonden we voor het eerst dit jaar in Vinkhuizen. Eens de basketballtempel van Groningen waar ik bijna woonde. Het is een nare gribus geworden met aan een kant rammelende houten borden en korte veldjes. Achter de bank en in het veld was het ook een rommel. Het schijnt dat rommeligheid verrommeling tot gevolg heeft. Met behulp en onder aanmoediging van lieve omstanders slaagden wij erin de zaak netjes achter te laten. De pil van de omgeving werd verguld door de wedstrijd.
We begonnen goed met een kwart zoals ik dat graag zie: aanvallen over veel schijven en veel tempo en druk door de press: bij meer dan 15 punten in een kwart zeur ik eigenlijk nooit. Wat wel zorgen baart, als je met zo weinig bent, zijn fouten en daar kregen we nogal wat van. In het tweede kwart werden we toch een beetje moe en speelden we ook niet meer zo goed. Het is een kwalijke cirkel: minder scoren- minder press- minder makkelijke scores. Ondertussen kwam Scylla venijnig dichterbij: vlak voor rust was het verschil nog maar 1 punt. We leken het lek weer boven te hebben door de laatste 6 punten weer te laten aantekenen.
Maar het derde kwart is vaak niet ons kwart: in de eerste 5 minuten daarvan gaven we 14 unanswered points weg en was de eerste leadchange een feit (om in color comment te blijven) 33-40 Scylla's yell: "bite!" ging op. Niks lukte in de aanval en daarom gingen we steeds onrustiger spelen waardoor niks lukte..nog een kwalijke cirkel en hoe kom je daaruit?
Ton Boot zegt altijd dat er geen trucjes bestaan in basketball. Boot heeft natuurlijk altijd gelijk, dus laten we het psychologisch gereedschap noemen: je kunt dan wel aan de aanval blijven hervormen maar een verdedigende verandering is ook een verandering. We kunnen best een aardige zone spelen om in terug te vallen na de press. En ja hoor: na een beetje een onwennige start bracht de tweede helft van het kwart ons weer helemaal terug, langszij en voorbij. Met een gebroken cirkel waren we opeens weer heel goed: degelijke scores uit een felle maar gecontroleerde press en prachtige backdoorpasses volgden elkaar op en alle vrije worpen gingen binnen. 53-71.
Op het andere veld wonnen mijn oude ploegmaten met een punt en veel gejuich van kinderen en zo kun je de gribus wel weer met een goed gevoel achter laten.
Compliment van de tafel (allemaal vroegere pupillen): goeie speelsters, Kaj. Die ene gaat vast nog wel eens promotiedivisie spelen!
Esther was, ook met 4 fouten aardig op dreef, en scoorde 27 punten, Linda was vooral in de tweede helft uiterst koel, ook van van de vrije worplijn en kwam op 17, Toya, die zich maar een keer met de scheidsrechters bemoeide, had uitstekende drives en maakte 14 punten. Marjo grossierde in rebounds, Janne was een constante factor als aanspeelpunt en met een speciale rol in de verdediging en ook zonder de inbreng van Roos hadden we het niet gered. Over goede schoten die niet vallen zeuren we ook niet.
Femke, Wianne en Karine waren van de partij en kwamen om diverse redenen niet in het veld maar speelden wel en belangrijke rol in de morele ondersteuning en opvang in moeilijke momenten. Ubuntu, we hebben iedereen gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten