Tot nu toe hadden we steeds genoeg geluk om te winnen. Geluk is toch wel een van de belangrijkste succesfactoren, naast kwaliteit, competenties, ervaring, creativiteit, doorzettingsvermogen, conditie, techniek, mentale veerkracht en courtsense. We hadden steeds van alles genoeg, soms net en dan hielp het geluk ons over de streep.
Dat resulteerde in een mooie eerste plaats in de competitie maar we hebben de moeilijkste wedstrijden aan het eind van de eerste ronde. Zaterdag stond ook een top vier team op het menu: Exercitia. Er verscheen een jong, snel, fit en technisch aardig bedreven team in de ijs en ijskoude Struikhal. We goed getraind maar niet met alle aanwezigen en bovendien ontbraken Eewa, Toya en Lycke, terwijl Femke en Marlies door flinke pijn heen zouden spelen en Wianne door de resten van haar ziekte. Gelukkig was Roalie bereid om op de bank te komen zitten en op afroep mee te spelen.
We begonnen ook vreemd. Met een moment stilte om aan Toya en haar overleden vader te denken.
Het ging niet best. Terwijl wij nauwelijks aan ons gameplan toekwamen, liet Exercitia al meteen zien dat ze makkelijk konden scoren. De grootste achterstand was dan ook al meteen 17-6. Daarna herpakten we onze concentratie en was het ook echt onze beurt. In periode 2 voldeden we niet alleen aan onze opzet om tenminste 15 punten te scoren, maar hielden we Exercitia ook nog eens op 4. Met twee voor gingen we rusten en daarmee hadden we al een geweldige prestatie geleverd.
Helaas konden we het concentratieniveau van die periode niet vast houden. Femke hield zich met haar blessure redelijk staande onder de borden en Marlies leverde echt een bovenmenselijke prestatie door aanspeelbaar en betrouwbaar in het opbrengen te zijn. Maar voor allebei gold dat echte explosies, die even wat gemakkelijke scores op zouden leveren er niet inzaten. Misschien daardoor kwam de druk wat meer op Wianne, Charlotte en Denise te liggen en daardoor viel de opbrengst waarschijnlijk juist tegen. Saskia en Marjolein speelden nog het meest vrijuit, wat ze aan de andere kant ook nog eens moesten bekopen met veel fouten. Langzaam liep Exercitia weer weg en dit keer zat een extra krachtsinspanning er niet in.
Voor het eerst dit seizoen moesten we het hoofd buigen. (43-52) En dat deed pijn, nog boven op de fysieke pijn.
Kin omhoog. Ook verliezen hoort bij ons leerproces. De weg van de held(innen) gaat niet in een rechte lijn naar het doel.
De rust komt nu goed uit en volgend jaar kunnen we feestelijk openen met de wedstrijd tegen HSVB2, weer een grote concurrent. Ik heb nu al zin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten