maandag, november 20, 2006

Op naar de subtop

Voor een plek, bovenin de competitie, moet je ook wat van je mindere wedstrijden winnen. Dat is een oude wijsheid. Het eerste kwart was alles, eigenlijk. De winst in de hele wedstrijd en de oorzaak van het matige verloop. Een probleem in de vermomming van een superscore. Een illustratie van de complexiteit van de omgang met resultaat en proces. Een remmende voorsprong, die ons uiteindelijk toch in staat stelde de wedstrijd te beslissen.
Het is niet vaak na 1 matig kwart 29-14. (via 12-2) We kunnen eigenlijk alleen maar beter gaan spelen, en we staan al dik voor. We doen eigenlijk een heleboel goed: we verdelen de scores tussen binen en buiten, we lopen hard, dwingen lastige schoten af en pakken de nodige steals. Almonte mist veel. Heel lastig om met zoiets om te gaan, want dat laatste hoeft, gezien de vaardigheid van de Eindhovense dames niet lang te duren. We hebben dit soort dingen al wel vaker meegemaakt en er is dan ook vooral vastberadenheid te bespeuren om nu eens echt door te drukken. Maar echt een voordeel is de voorsprong toch niet. in het tweede kwart blijven we eigenlijk vrij slordig en nu is niet alles meer goud wat er uit onze handen richting ring gaat. We verdedigen echter nog steeds redelijk en Almonte heeft het vizier nog steeds niet op scherp staan. Bij rust is het 39-28.
Op het oog een stand waar het meest scorende team van de promotiedivisie nog prima mee thuis kan komen.
Almonte voert de druk op. Weliswaar pakken we bijna alle rebounds onder ons eigen bord, maar de dames uit het zuiden trappen meteen de reboundster. Er mag veel en we klungelen ook veel, zodat we veel extra aanvallen aanbieden. In de aanval zijn we wat te haastig. Veel breaks eindigen met matige schotkeuzes en gemiste layup-kansen. Gelukkig komt Almonte ook niet echt tot scoren. De dames ogen vaardig maar missen de laatste touch net en lijken power te kort te komen. Duels met contact zijn meestal in ons voordeel, al kost het ons veel fouten. We verliezen ook het derde kwart, maar het blijft binnen de marge. Tien punten hebben we over, nog steeds van onze eesrte streak. Mooie uitdaging. 8 punten hebben we al een keer laten glippen (Jugglers) 12 punten zijn we al eens kwijt geraakt (die liggen ergens in IJmuiden) 10 gaan we over de streep brengen. En zo was het ook. Bij Almonte staan Koolmees en Walker nog wel even op, maar na 56-51 zetten we de wedstrijd, vooral dankzij het qui-vive van Elke Veld (een driepunter maken van een fout die ze aan ziet komen een Larry-Bird achtige conversie van een eigen driepuntspoging en constant aanwezig op de juiste plek) en de belangrijke rebounds van Natalie en Karin definitief op slot. De tien punten blijven staan: 67-57 en we stijgen naar plek 4 in de promotiedivisie. Nu weer een paar echt goede wedstrijden. (en die ook winnen)

Annemiek 22, Margreet 13, Elke 10, Laura 8

Geen opmerkingen: